KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ;    339.441 SEMİNERLER………………..13ocak2006/12ocak2008

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

                                                                     Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL          Tel: (0212) 452 76 51                                                                                                                                             www.akevler.org                                  (0532) 246 68 92                    

sahife792  

120912-BAKARA SÛRESİ meali-

الم(1) ذَلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ(2) الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ(3) وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَبِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ(4) أُوْلَئِكَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُوْلَئِكَ هُمْ الْمُفْلِحُونَ(5)

الم (ELM)  “Elif, Lâm, Mîm!”

ذَلِكَ الْكِتَابُ (ÜAvLiKa elKİTAvBu)  “O Kitap”

لَا رَيْبَ فِيهِ (LAv RaYBa FIyHi)  “İçinde rayb yoktur.”

هُدًى لِلْمُتَّقِينَ (HuDayn Li elMutTaQIyNa)  “Muttakiler için hidayettir.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

الم(1) ذَلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ(2) الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ(3) وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَبِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ(4) أُوْلَئِكَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُوْلَئِكَ هُمْ الْمُفْلِحُونَ(5)

الَّذِين (elLaÜIyNa)  “Onlar.”

َ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ(YuEMiNUvNa Bi eLĞaYBi)  “Gayba iman ederler.”

وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ (Va YuQIyMUvNa elÖaLAvTa)  “Ve salâtı ikame ederler.”

وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ(3)   (Va Min MAv RaZaQNAvHuM YuNFıQUvNa)  

“Ve rızıklandırdıklarımızdan infak ederler.”

َوَالَّذِينَ (Va elLaÜIyNa)  “Ve o kimseler.”

يُؤْمِنُونَ (YuEMiNUvNa)  “İman ederler.”

بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ (Bi MAv EuNZıLa EiLaYKa)  “Sana inzâl olunana.”

وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ (Va MAv EuNZiLa MiN QaBLiKa)  “Senden önce inmiş olanlara da.”

وَبِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ(4) (Va Bi elEaPıRaTı HuM YUvQıNUvNa)  “Âhireti de onlar yakın ederler.”

أُوْلَئِكَ (EuLAEıKa)  “İşte onlar.”

عَلَى هُدًى (GaLAy HuDayn)  “Hidayet üzerindedirler.”

مِنْ رَبِّهِمْ (MiN RabBiHiM)  “Rab’leri tarafından bir hidayet üzerindedirler.”

وَأُوْلَئِكَ هُم الْمُفْلِحُونَ(5)ْ (Va EuLAiKa HUmu eLMuFliXUJvNa)  “Ve yine onlar müflihtirler.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ(6) خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ(7) وَمِنْ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِينَ(8) يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ(9) فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَهُمْ اللَّهُ مَرَضًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ(10)

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا (EinNa elLaÜIyNa KaFaRUv)  “Küfretmiş olan kimseler.”

سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ (SaVAyEun GaLaYHiM)  “Onlara sevadır.”

أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ (Ea EaNÜaRTaHuM EaM LaM TuNÜıRHuM)  

“İnzâr etsen de inzâr etmesen de.”

يُؤْمِنُونَ(6) (Lav YuEMiNUvNa)  “İman etmezler.”

خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ (PaTaMa elLAHu GALAy QULUvBiHiM)  

“Allah onların kalblerini hatmetmiştir.”

وَعَلَى سَمْعِهِمْ (Va GaLAv SaMGıHıM)  “Sem’lerini de”

وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ (Va GALAy EaBÖAvRıHıM ĞiŞAVaTun)  

“Ve basarlarında ğişave vardır.”

وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ(7) (Va LaHUM GaÜABun GaJIyMun)  “Onlara azim azap vardır.”

وَمِنْ النَّاسِ (Va MiNa elNAvSı)  “Nâstan, insanlardan.”

مَنْ يَقُولُ آمَنَّا (MaN YaQUvLu EaManNA)  “İman ettik diyen kimseler var.”

بِاللَّهِ (Bi elLAHi)  “Allah ile kendilerini güven altına almışlardır.”

وَبِالْيَوْمِ الْآخِرِ (Va Bi eLYaVMı eLEAPıRı)  “Âhiret yevmine de iman ettik derler.”

وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِينَ(8) (Va MAvHuM Bi MüEMiNIyNa)  “Oysa onlar iman eden değildirler.”

يُخَادِعُونَ (YuPAvDiGUvNa)  “Muhadaa ediyorlar.”

اللَّهَ (elLAHe)  “Allah’la muhadaa ediyorlardı.”

وَالَّذِينَ آمَنُوا (ValLaÜINa EAvMaNUv)  “Ve iman eden kimseler.”

وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنفُسَهُمْ (Va MAv YaPDaGUvNa EilLAv EaNFuSaHuM)  

“Kendilerinden başkasını kandıramazlar.”

وَمَا يَشْعُرُونَ(9)  (Va MAv YaŞGuRUvNa)  “Şuurunda olmazlar.”

فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ (FIy QuLUBiHiM MaRAWun)  “Onların kalblerinde maraz vardır.”

فَزَادَهُمْ اللَّهُ مَرَضًا (Fa ZAvDaHuMU elLAHu MaRaWAv)  “Allah da onların marazını ziyadeleştirir.”

وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (Va LaHuM GaJABun ELIyMun)  “Onlara elemli azab vardır.”

بِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ(10) (Bi MAv KANUv YaKÜiBUuNa)  “Kizb ettiklerinden dolayı.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ(11) أَلَا إِنَّهُمْ هُمْ الْمُفْسِدُونَ وَلَكِنْ لَا يَشْعُرُونَ(12) وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا كَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمْ السُّفَهَاءُ وَلَكِنْ لَا يَعْلَمُونَ(13) وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَيَاطِينِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ(14) اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَيَمُدُّهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ(15) أُوْلَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوْا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُمْ وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ(16)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ (Va EiÜAv QIyLa LaHuM)  “Onlara kavl olunduğunda.”

لَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ (Lav TuFsiDUv Fi elEaRWı)  “Arzda ifsad etmeyin.”

قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ (QAvLUv EınNAMAv MuWLiXUvNa)  “Biz ıslah edenleriz derler.”

أَلَا إِنَّهُمْ هُمْ الْمُفْسِدُونَ (EaLAv EinNaHuM HuMu eLMuFSİDUvNa)  

“Biliniz ki onlar müfsitlerin kendileridir.”

وَلَكِنْ لَا يَشْعُرُونَ(12) (Va LAvKıN Lav YaŞGuRUvNa)  “Velâkin bunun şuurunda da değiller.”

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ (Va EıÜAv KIyLa LaHum)  “Onlara dendiğinde.”

آمِنُوا كَمَا آمَنَ النَّاسُ (EaAvMiNUv KaMAv EAMaNa elNAvSu)  

“Nâsın iman ettiği gibi siz de iman ediniz dendiğinde.”

قَالُوا أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ (QAvLUv Ea NuEMiNu KaMAv EaAvMaNa elSuFaHAEu)  

“Sefihlerin iman ettiği gibi mi iman edeceğiz?”

أَلَا إِنَّهُمْ هُمْ السُّفَهَاءُ (Ea Lav EinNaHuM HuMu elSuFaHAvEu)  “Biliniz ki süfeha olan onlardır.”

وَلَكِنْ لَا يَعْلَمُونَ(13) (Va LAvKiN LA YaGLaMUvNa)  “Ve lâkin ilmetmiyorlar.”

وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا (Va EıÜAv LaQUIv elLaÜIyNa EaMaNUv)  

“İman etmiş olanlara lıka ettiklerinde.”

قَالُوا آمَنَّا (QAvLUv EaManNAv)  “İman ettik derler.”

وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَيَاطِينِهِمْ (Va EıÜAv PaLaV EıLay ŞaYAvOıNıHıM)  “Şeytanları ile halvet edince.”

قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ (QAvLUv EınNAV MaGaKuM)  “Biz sizinle beraberiz.”

إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ(14)  (EınNaMAv NaXNu MuSTaHZıEUvNa)  “Biz onlarla istihza ediyoruz.”

اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ (EalLAHu YaSTaHZİEu BiHiM)  “Allah onlarla istihza etmektedir.”

وَيَمُدُّهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ (Va YaMudDuHuM FIy OuĞYANıHıM)  

“Onlara tuğyanları içinde müddet vermektedir.”

يَعْمَهُونَ(15)  (YaGMaHUvNa)  “Amhederler.”

أُوْلَئِكَ (EuLAEiKa)  “İşte bunlar.”

الَّذِينَ اشْتَرَوْا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى (elLaÜIyNa iŞTaRaVuv elWaLALaTa Bi eLHuDAy)  

“Onlar hidayetle dalâleti iştira etmişlerdir.”

فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُم (Fa MAv RaBiXat TiCAReTuHuM)  “Ticaretleri rıbh etmemiştir.”

وَمَاكَانُوا مُهْتَدِينَ(16) (Va MAv KAvNUv MuHTADIvNa)  “Mühtediler de olamadılar.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ

لَا يُبْصِرُونَ(17) صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ(18) أَوْ كَصَيِّبٍ مِنْ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنْ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ(19)

يَكَادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ كُلَّمَا أَضَاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِيهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قَامُوا وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(20)

مَثَلُهُمْ (MaÇaLuHuM)  “Onların meselleri.”

كَمَثَلِ (Ka MaÇaLi)  “Meseli gibi”

الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَارًا (elLaÜIy iSTaVQaDa NAvRan)  “Nârı istivkad eden kimse”

فَلَمَّا أَضَاءَتْ (Fa LamMAv EaWAvEaT)  “Ziyalandırılınca”

مَا حَوْلَهُ (MAv XaVlaHUv)  “Havlini ziyalandırınca.”

ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ (ÜaHaBa elLAHu Bi NUvRiHiM)  “Allah nurları ile zihab etmiştir.”

وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ (Va TaRaKaHuM FIy JuLuMAvTın)  “Onları zulumât içine bırakır.”

لَا يُبْصِرُونَ(17)   (Lav YuBÖıRUvNa)  “Basar edemezler.”

صُمٌّ (ÖuMMun)  “Asamdırlar.”

بُكْمٌ (BuKMun)  “Ebkemdirler.”

Dilsizdirler.

عُمْيٌ (GuMYun)  “Onlar âmâdırlar.”

فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ(18)   (Fa HuM Lav YaRCıGUvNa)  “Onlar rücu etmezler.”

أَوْ كَصَيِّبٍ مِنْ السَّمَاءِ (EaV Ka ÖayYıBın MıNa elSaMAvEi)  “Veya semadan isabet eden.”

فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ (FIyHi JuLuMAvTun Va RAGDun Va BARQun)  

“Onda zulumât, ra’d ve berk vardır.”

يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ (YaCGaLUvNa EÖABıGaHUM FIy EAvÜANıHıM)

“Parmaklarını azanlarına caglederler. Parmaklarını kulaklarına koyarlar.”

مِنْ الصَّوَاعِقِ (MiNa elöÖaVAGıQI)  “Savaikdan.”

حَذَرَ الْمَوْتِ (XaÜaRa eLMaVTı)  “Mevtten havf ederek.”

وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ(19)   (Va elAHu MuXIyOun Bi eLKAvFıRIyNa)  

“Oysa Allah kâfirleri muhittir.”

***

يَكَادُ الْبَرْقُ (YaKAvDu eLBaRQu)  “Berk keyd eder.”

يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ (YaXOaFu EaBÖaRaHuM)  “Basarlarını hatfeder.”

كُلَّمَا أَضَاءَ لَهُمْ (KulLa MAv EaWAEa LaHuM)  “Onlara her zaman ziyalandırdıkça.”

مَشَوْا فِيهِ (MaŞaV FIyHı)  “İçinde meşyederler.”

وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ (Va EiÜAv EaJLaMa GaLaYHiM)  “Onlara ilzam edince.”

قَامُوا (QAMUv)  “Yerinde kalırlar, bir adım atamazlar.”

وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ (Va LaV ŞAyEa elLAHu )  “Allah isteseydi.”

لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ (La ÜaHaBa Bi SamGıHıM)  “Sem’lerini giderirdi.”

وَأَبْصَارِهِمْ (Va EBÖARiHiM)  “Ve basarlarını izhab eder.”

إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(20)   (EınNa elLAHu GaLAy KülLi ŞaYEıN QaDIyRun)  

“Allah her şeye kâdirdir.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

يَاأَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(21) الَّذِي جَعَلَ لَكُمْ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنْ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنْ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَكُمْ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَندَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ(22) وَإِنْ كُنتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ(23) فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَلَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ(24)

يَاأَيُّهَا النَّاسُ (YAv EayYu Hav elNAvSu)  “Ey nâs!/ Ey insanlar!”

اعْبُدُوا (uGBuDUv)  “İbadet ediniz.”

رَبَّكُمْ (RabBaKuM)  “Rabb’inize ibadet ediniz.”

الَّذِي خَلَقَكُمْ (elLaÜIy PaLaQaKuM)  “Sizi halk etmiş olan Rabb’iniz.”

وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ (Va elLaÜIyNa MıN QaBLiKuM)  

“Sizden kablinizde olanları da halk etmiştir.”

لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(21) (La GalLaKuM TatTaQUvNa)  

“İttika edesiniz diye sizi ve sizden öncekileri halk etti.”

الَّذِي جَعَلَ لَكُمْ (elLaÜIy CaGaLa LaKuM)  “Size ca’leden.”

الْأَرْضَ فِرَاشًا (eLEaRWa FiRAŞan)  “Arzı firaş olarak var etti.”

وَالسَّمَاءَ بِنَاءً (Va elSaMAEı BiNAan)  

“Semayı da bina olarak ferşettik.”

وَأَنْزَلَ مِنْ السَّمَاءِ مَاءً (Va EaNZaLa MiNa elSaMAEı MAvEan)  “Ve semadan mâı inzâl etti.”

فَأَخْرَجَ بِهِ مِنْ الثَّمَرَاتِ (Fa EaPRaCa BiHIy MiNa elÇaMaRAVTı)  “Onunla semeratı ihrac etti.”

رِزْقًا لَكُمْ (RiZQan LaKuM)  “Size rızık olsun diye.”

فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَندَادًا (Fa Lav TaCGaLUv Lı elLAHı EaNDADan)  

“Öyleyse Allah’a nedler ca’letmeyin.”

وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ(22)   (Va EaNTuM TaGLaMUvNa)  “Siz ilm ede ede, bile bile nedler ca’letmeyin.”

***

وَإِنْ كُنتُمْ فِي رَيْبٍ (Va EıN KuNTuM FIy RaYBın)  “Eğer reyb içinde iseniz.”

مِمَّا نَزَّلْنَا (MınMAv NazZaLNAv)  “İnzâl ettiğimizde reyb içinde iseniz.”

عَلَى عَبْدِنَا (GaLAy GaBDıNAv)  “Abdimize inzâl ettiğimizden reyb içinde iseniz.”

فَأْتُوا بِسُورَةٍ (FaETUv BiSUvRaTin)  “Bir sûre i’tâ ediniz.”

مِنْ مِثْلِهِ (MiN MiSLiHIy)  “Mislinden bir sûre getiriniz.”

وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ (VaDGUv ŞuHaDAEaKuM)  “Şehitlerinizi dâvet ediniz.”

“Şahid” gören, müşahede eden demektir.

Hukuktaki araştırmacıya soruşturmacı denmektedir.

مِنْ دُونِ اللَّهِ (Min DUvNı elLAHı)  “Allah’ın dununda.”

إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ(23)  (EiN KuNTuM ÖAvDıQIyNa)  “Sadık iseniz.”

***

فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا (FaEıN LaM TaFGaLUv)  “Fiil edemezseniz.”

“Bu işi yapamazsınız, mislini getiremezsiniz.”

وَلَنْ تَفْعَلُوا (Va LaN TaFGaLUv)  “Fiil edemeyeceksiniz.”

 “Ki yapamayacaksınız.”

فَاتَّقُوا (Fa itTaQUv)  “İttika ediniz, korununuz, sakınınız.”

النَّارَ (elNAvRa)  “Nârdan ittika ediniz, ateşten korununuz.”

الَّتِي وَقُودُهَا (elLaTIy VaqQUvDuHAv)  “Yakıtı, o ateşin yakıtı.”

“Vakud” yakıt demektir.

النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ (elNAvSu Va eLXıCAvRaTu)  “Nâs ve hicaredir.”

Buradaki “Nâs” hafif elementleri temsil eder, bunların birleşmesinden ateş olur.

“Hicare/Taşlar” ise daha çok demirden ağır maddelerden oluşur. Onlar da parçalanarak ateş üretirler.

أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ(24) (EuGıdDaT Li eLKAvFiRiyNa)  “Kâfirler için i’dad edilmiştir.”

“Bu ateş onlar için i’dad edilmiştir, hazırlanmıştır.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم  *  وَبَشِّرْ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقًا قَالُوا هَذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(25) إِنَّ اللَّهَ لَا يَسْتَحْيِي أَنْ يَضْرِبَ مَثَلًا مَا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَيَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا يُضِلُّ بِهِ كَثِيرًا وَيَهْدِي بِهِ كَثِيرًا وَمَا يُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِينَ(26)

***

وَبَشِّرْ (Va BaşŞıR)  “Ve tebşir et.”

 “Tebşir etme” ise inzârın karşılığıdır. “İnzâr” gelecekten uyarma olduğu gibi, “Tebşir” de gelecekten iyi haber vererek sevindirmektir. “Buşr” tüyleri yolunmuş siyah olmayan deridir. İnsanın sevinen yüzü ona benzetilmiştir.

الَّذِينَ آمَنُوا (elLaÜIyNa EaMaNUv)  “İman etmiş kimseleri tebşir et.”

وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ (Va GaMiLUv elÖAvLıXATı)  “Sâlihatı amel etmiş.”

Dayanışma ortaklığını kurmak yeterlidir. Dayanışma korunmadır. Ama etkin hâle gelip iş yapılmazsa hiçbir işe yaramaz.

“Sâlih” uygun iş demektir

أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ (EnNa LaHuM CanNAvTin)  “Onlar için orada cennât vardır.”

“Cennet” ağaçların bulunduğu bahçelerdir. Bağlıkların çevresinin çam ve selvi ağaçları gibi çeperlerle çevrildiği meyveliklerdir. Dışarıdan görünmez. İnsanlar orada rahat hareket ederler.

تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ  “Tahtında nehirler cereyan eder.”

Bu cümle cennâtın sıfatıdır. Altında ırmaklar akan cennetler vardır. “İçinde” denmemiş de “altında” denmiştir. Sular künk şebekesi ile yer altına alınmıştır. Bitkilerin kökleri künklerin çevresini sarmışlardır. Kökler geçen suları almaktadırlar. Eğer bitki ilaçlanacaksa buradan ilaçlanır. Yapraklara kadar çıkan ilaçlar hastalıkları yok ederler. Bu sulama sistemi bahçenin çamurlanmasını önlediği gibi, suları da en ekonomik şekilde kullanmış olur. Buradan geçen sular havuzlarda arıtılır. Yağmur suları ile tarlaların sulanmasına gerek kalmaz. Geleceğin ideal sulama tekniği budur. Buna da işaret etmektedir.

ُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا(KulLeMAv RuZıQUv MiNHAv)  “Oradan her rızıklandıkça.”

مِنْ ثَمَرَةٍ (Min ÇaMaRaTin)  “Semereden.”

“Meyveden.” İnsanlar meyvecil hayvan olarak yaratılmıştır. Orada da meyvecil olacaktır. Etten de yiyecekler. Ama asıl besinleri meyve olacaktır.

رِزْقًا (RıZQan)  “Rızık olarak.”

Cennetteki yemekler sadece zevk almak için değildir. Aynı zamanda beslenmek içindir. Çünkü orada da besine ihtiyacımız vardır. Oraya cennete muhtaç olmayan bir varlık olarak değil, muhtaç olan varlık olarak gideceğiz. Sadece orada ihtiyaçlarımız eksiksiz giderilecektir. Zahmetsiz giderilecektir.

قَالُوا (QAvLUv)  “Kavlettiler.”

هَذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ (HAvÜAv elLaÜIy RuZıQNAv MiN QaBLu)  “Bu min kabl rızıklandığımızdır.”

وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا (Va EUvTUv BiHİy MuTeŞAvBıHan)  “Ve ona müteşabih îtâ olundu.”

وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ (Va LaHuM FIyHAv EaZVACun MuOahHaRaTun)  

“Onların orada mutahhar ezvâcı vardır.”

“Zevc” çift demektir. Ayakkabının biri zevcdir. Karı-kocadan her biri zevcdir. Temim dışında zevce kelimesi Arapçada yoktur. Nefs gibi hem erkeğe hem de ünsaya zevc denir. “Ezvâc” ise çiftler anlamına gelir, çiftlerin çoğulu olur. Ama aynı zamanda birden fazla beraber olan küme demektir. Ehli beyte, aileye “Ezvâc” denir. Bu taktirde onların orada aileleri vardır anlamı çıkar.

Burada ezvâc mutahharat olarak tavsif edilmiştir. Bu cinsi ilişkilerin olmayacağı anlamına gelir. Kadınlar hayız görmeyecekler, erkekler cünüp olmayacaklar, cinsi ilişki kurulmayacak demektir. Oradaki birlikteliğe ihtiyaç oradaki hayat içindir. Orada ceza yoktur, ama iyi işler vardır ve onların mükafatı ve sevabı sözkonusudur. Cinsi ilişkide duyulan zevkten daha ileri zevk verecek meşgaleler olacaktır. Huri ve gılman kelimelerini böyle değerlendirmek gerekir. Zaten zevk bedenî değil rûhîdir. Beden araçtır. Zevk almak değişik şekliyle olabilir.

وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(25)   (Va HuM FIyHAv PaLiDUvNa)  “Onlar orada hâlittirler.”

***

إِنَّ اللَّهَ (EınNa elLAHa)  “Allah”

لَا يَسْتَحْيِي (LAv YaSTaXYı)  “İstihya etmez.”

“Haya” utanma, çekinme demektir.

أَنْ يَضْرِبَ مَثَلًا مَا (EaN YaWRiBa MaÇaLan MAv)  

“Misal darbetmekten istihya etmez.”

“Mesel” aslında heykel demektir. Kalıbın içine çamuru koyarak tokmakla dövdükten sonra kalıbın dışına çıkararak kurutmak ve pişirmekle elde edilir. Bu sebeple heykel dövmek tabiri kullanılır. Tükçede biraz değişmiş, dökmek şeklinde kullanılır olmuştur.

بَعُوضَةً (BaGUvWaTan)  “Baudayı misal darbetmekten istihya etmez.”

“Ba’d” parça demektir. Cüzden farkı uzuv anlamındadır.

فَمَا فَوْقَهَا (Fa MAv FaVQaHAv)  “Ondan daha fevkinde olanı da.”

فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا (Fa EamMa elLaÜIyNa EAvMaNUu)  

“İman etmiş olan kimseler.”

فَيَعْلَمُونَ (Fa YaGLAMUvNa)  “İlmederler.”

أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ (EanNaHUv elXaqQu MiN RaBiHiM)  

“Onun Rab’lerinden hak olduğunu bilirler.”

وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَيَقُولُونَ (Va EamMa elLaÜIyNa KaFaRUv Fa YaQUvLUvNa)  

“Küfretmiş olan kimseler ise şöyle derler.”

مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا (MAvÜAv EaRAWa elLAHu Bi HAvÜAy MaÇaLan)  “Allah bu meselle neyi murad ediyor derler.”

يُضِلُّ بِهِ كَثِيرًا (YuWılLu BiHIv KaSIyRan)  “Onunla kesirini idlâl eder.”

Onunla çoğunu yani insanların çoğunu idlâl eder.

وَيَهْدِي بِهِ كَثِيرًا (Va YaHDi BiHIy KaÇIyRan)  “Kesirini de hidayet eder.”

İnsanların çoğuna da hidayet eder.

وَمَا يُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِينَ(26) (Va MAv YuWılLu BiHIy EılLav eLFAvSıQUNa)  

“Onunla fâsıklardan başkasını idlâl etmez.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

الَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُوْلَئِكَ هُمْ الْخَاسِرُونَ(27) كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَكُنتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ(28) هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ(29)

الَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ (elLaÜIyNa YaNQuWUvNa GaHDa elLAHi)  

“Allah’ın ahdini nakz eden fâsıklar.”

 “Nakz etmek” ipi kopartmak demektir.

Kurallar kişiyi topluluğa bağlar, kurala uymayan ipini koparmış olur.

مِنْ بَعْدِ مِيثَاقِهِ (MiN BaGDi MIyÇAQıHı)  “Misakının arkasından.”

Allah’ın ahdini vesikalandırdıktan sonra o nakz eden kimseler.

“Vuska” ipi bağlayan düğmedir. Her aşiretin, her kabilenin kendine has kuralları vardır.

وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ (VaYaQOaGUvNa MAv EaMaRa BiHIy EaN YUvÖaLa)  

“Allah’ın onunla vasletmeyi emrettiğini kat’ ederler.”

وَيُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ (Va YuFSiDUvNa FIy elEaRWı)  “Ve arzda ifsad ederler.”

Ve yeryüzünde bozgunculuk yaparlar.

أُوْلَئِكَ هُمْ الْخَاسِرُونَ(27)  (EuLAvEıKa HuMu elPAvSiRUvNa)  “İşte hasîr olanlar da bunlardır.”

Bunlar hüsrana uğrayacaklardır. Çöküp gideceklerdir.

Muttakiler, mü’minler ise müflihtirler, mühtedidirler.

كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ (KaYFa TaKFuRUvNa Bi elLAHı)  “Allah’ı nasıl tekfir edersiniz.”

“Küfretmek” kapatmak demektir. O’nun varlığını görmemek, hesaba katmamak demektir. O’nun verdiği nimetleri yok sayıp O’na saygısızlık etmek, O’nun koyduğu kanunlara karşı çıkmaktır.

وَكُنتُمْ أَمْوَاتًا (Va KuNTuM EaMVAvTan)  “Siz mevtler idiniz.”

 “Siz emvât idiniz”, sizin için zaman çalışmıyordu ve sizde bir hareket yoktu. Çünkü zaman hareketle oluşmaktadır.

فَأَحْيَاكُمْ (Fa EaXYAvKuM)  “Sizi hemen var etti.”

ثُمَّ يُمِيتُكُمْ (ÇumMa YuMiTuKuM)  “Sonra sizi imate eder.”

İşte buradaki “Sümme” galaksimizin kara delikte toplanması demektir.

ْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ (ÇumMa YuXYıKuM)  “Sonra sizi ihya edecektir.”

ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ(28) (ÇümMa EiLaYHi TuRCaGUvNa)  “Sonra O’na irca olunacaksınız.”

Buradaki “Sümme” hayatı âhiret hayatıdır. Kıyamette insanlar muhakeme edilecek, cennetlikler cennete, cehennemlikler cehenneme gidecekler, sonra o hayatın da sonu olacak ve kendisine rücu edeceksiniz.

Buradaki zamir “Emvât”a gidemez. Çünkü emvât çoğuldur. O halde Allah’a rücu edeceksiniz.

Sonunda geldiğimiz yere döneceğiz. Bütün insanlar ona dönecektir. Âhiret milyar yılları içerecektir. Çok uzun olacaktır. İlk yaratılıştan itibaren var olacağız ama sonunda oranın da sonu olacak ve Allah’a rücu edeceğiz. Orada bizi neler bekliyor. O hususta herhangi bilgimiz yoktur.

***

هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ (HuVa elLaÜIy PaLaQaKuM)  “Sizin için halk eden kimse O’dur.”

مَا فِي الْأَرْضِ (MAv FIy eLEaRWı)  “Yerde olanları.”

جَمِيعًا (CaMIyGan)  “Birlikte.”

Buradaki “Cemian” “Halaka Mâ”ya yani yaratılanlara gider ki, o zaman manâsı yeryüzündeki yaratılan her şey birlikte bize yaramaktadır. Bütün bu uygun yaratılanlardan biri başka türlü olsaydı tüm yeryüzünün düzeni bozulur, hayat olmazdı. Bugün kesin olarak biliyoruz ki, Güneş’in etrafında sekiz dokuz gezegen daha vardır ve bunların hiçbirinde hayat yoktur. Çünkü onlar ya Güneş’e çok yakınlar, sıcaklık farkından dolayı hayat yoktur, yahut uzaktırlar, soğukluktan dolayı hayat yoktur.

 “Adil Düzen”in ekonomik sistemi tamamen bu âyete dayanmaktadır.

ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ (ÇümMa EisTaVAv EiLa elSaMAvEi)  “Sonra semaya istiva etti.”

فَسَوَّاهُنَّ (Fa SavVAyHunNa)  “Onları tesviye etti.”

“Tesviye etmek” demek, seviyeleri ayarlamak demektir. Kalınlıklarını ve özelliklerini belirlemek demektir. Her birinin kalınlığı öyle ayarlanmıştır ki yeryüzünde hayat var olsun ve insanlar halifelik yapabilsinler.

سَبْعَ سَمَاوَاتٍ (SaBGa SaMAvVATın)  “Yedi semayı seviyelendirdi.”

وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ(29) (Va HuVa Bi KulLi ŞaYEın GALİyMun)  

“O her şeyi alîmdir.”

“VeHüve Alimün Külli Şey’in” denmemiş de; “VeHüve BiKülli Şey’in Alîmün” denmiştir.

Şeyin küllisi ile alîmdir. Her şey ile alîmdir.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُوا أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ(30) وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا

ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِكَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاء إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ(31) قَالُوا سُبْحَانَكَ

لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ(32) قَالَ يَاآدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ(33)

***

وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ (Va EıÜ QAvLa RabBuKa Li eLMaLAEıKaTı)  

“Hani Rabb’in meleklere kavl etmişti.”

إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً (EinNIy CAvGıLun FIy eLEaRWı PaLIFaTan)  

“Ben yeryüzünde bir halife var edeceğim.”

قَالُوا (QAvLUv)  “Kavlettiler.”

Melekler dediler.

أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا (Ea TaCGaLu FIyHAv MaN YuFSiDu FIyHAv)  

“Orasını ifsat edecek kimseyi mi ca’ledeceksin?”

وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ (Va YaSFiKu elDiMAEa)  “Ve kanlarını akıtırlar.”

وَنَحْنُ نُسَبِّحُ (Va NaXNu NuSabBiXu)  “Biz seni hamdin ile tesbih ediyoruz.”

بِحَمْدِكَ (Bi XaMDiKe)  “Hamdin ile tesbih ediyoruz.”

“Hamd”, karşılıksız oluşan iyiliktir. Değerdir.

وَنُقَدِّسُ لَكَ (Va NuQadDiSu LaKa)  “Seni takdis ediyoruz.”

“Takdis etmek” demek, toplantıya katılmak demektir.

قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ(30)   (QAvLa EinNIy EaGLaMu MAv Lav TaGLaMUvNa)  

““Sizin bilmediğinizi ben biliyorum” dedi.”

***

وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا (Va GalLaMa EAvDaMa elEaSMAEa KulLaHAv)

“Ve Adem’e bütün esmayı tâlim etti.”

ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِكَةِ (ÇümMa GaRaWaHuM GaLAy eLMaLAEıKaTi)  

“Sonra onları meleklere arz etti.”

Burada şuna işaret etmemiz gerekir. İnsan kâinatta vardır ve diğer gezegenlerde yaşamaktadır. Kâinatın emaneti insana verilmiştir. Ama yeryüzündeki insanın ataları ise Adem oğullarıdır. Diğer gezegenlerdeki insanların ataları bizim dünyamızın atası olan Adem değil, başka Adem’lerdir.

فَقَالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاء (Fa QAvLa EaNBiEUvNIy Bi EaSMAEi Hav EuLAvEi)  

“Bunların isimlerini bana imba ediniz.”

إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ(31)   (EiN KuNTuM ÖAvDiQIyNa)  “Sadık iseniz.”

***

قَالُوا سُبْحَانَكَ (QAvLUv SuBXANaKa)  “Sen sübhansın dediler.”

لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا (Lav GiLMa LaNAv EilLAv MAv GalLaMTaNAv)  

“Bize talim ettiğinizden başka ilmimiz yoktur.”

إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ(32)   (EinNaKa EaNTa eLGaLIyMu eLXaKIyMu)  

“Hakîm alîm olan Sen’sin.”

***

قَالَ يَاآدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ (QAvLa YAv EaDaMu EaNBiEHuM Bi EaSMAEiHiM)  

“Şöyle dedi: Ey Adem onlara isimlerini inba et.”

فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ (FaLamMAv EaNBaEaHuM Bi EaSMAEiHiM)  

“Onara isimlerini onlara inba edince.”

قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَكُمْ (QAvLa EaLaM EaQuL LaKuM)  “Ben size kavl etmedim mi?”

إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ (EinNIy EaGLaMu ĞaYBa elSaMAvVAvTı Va eLEarWı)  

“Ben semavât ve arzın ilmini biliyorum.”

وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ(33) (Va EaGLaMu MAv TuBDUvNa Va MAv KuNTuM TaKTuMUvNa)  

“İbda ettiğinizi de ketmettiğinizi de ilm ediyorum.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَى وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنْ الْكَافِرِينَ(34)

وَقُلْنَا يَاآدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنْ الظَّالِمِينَ(35) فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا كَانَا فِيهِ وَقُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ(36)

فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ(37)

وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ (Va EıÜ QuLNAv LiLMaLAEıKaTı)  “Melaikelere dediğimizde.”

اسْجُدُوا لِآدَمَ (uSCuDUv LiEAvDaMa)  “Adem’e secde ediniz.”

فَسَجَدُوا (Fa SaCaDUv)  “Secde ettiler.”

إِلَّا إِبْلِيسَ (EilLAv EıBLIySa)  “İblis dışındakiler secde ettiler.”

أَبَى (EBAv)  “İbâ etti.”

“Ebb” otlak demektir. Çevrilmiş çayır anlamındadır. Hayvanı yularla çektiğin zaman gelmemesi ve direnmesi “İbâ” ile ifade edilmektedir. Direnmesi gelmemesi demektir.

وَاسْتَكْبَرَ (VaiSTaKBaRa)  “İstikbar etti.”

وَكَانَ مِنْ الْكَافِرِينَ(34)   (VaKAvNa MiNa eLKAvFiRIyNa)  “Kâfirlerden oldu.”

“Küfür”, bile bile aksini iddia etmek, hakkı gizlemek, saklamak, örtmek, kapatmak demektir.

Şeytan Allah’ı her hâliyle bilmektedir. Onun kâfir olması bilgisizlikten ileri gelmemektedir.

Bile bile aksini iddia etmek küfürdür. Bunun en açık delili bu âyettir.

***

وَقُلْنَا يَاآدَمُ (Va QuLNAv YAv EaDaMu)  “

Daha önce Adem’e isimler öğretmişti. Meleklere haber diye emir vermişti. Şimdi ise artık melekler ve iblis görevlendirilmiş, insanın da iradesi ile hareket etme durumu ortaya çıkmıştır. Adem’i muhatap almış ve onu mükellef kılmıştır. Allah insanlara yani topluluklara başkanlarını muhatap alarak hitap eder.

اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ (USKuN EaNTa Va ZaVCuKa)  “Sen ve zevcen sakin ol.”

“Zevc” kelimesi Türkçede olduğu gibi eş demektir. Karı-kocadan her biri birbirinin zevcidir. Kur’an’da “Zevce” (yani hanım) kelimesi yoktur. Bu da eşler arasında tam eşitlik olmasını teyit eder.

الْجَنَّةَ (eLCanNaTa)  “Cennette sakin olur.”

Buradaki cennet işte Nil’in yukarı yerlerinde, Ekvator’da bir yemişliktir.

Bugünkü ilmin de teyit ettiği makul izah budur.

Başka bir teoriye göre de, insan yeryüzünde yaratılmadı, gökyüzünde bir gezegende yaratıldı. Allah sonra bunları karı-koca olarak yeryüzüne indirdi. Kendisi ve eşi, hattâ çocukları uzaydan getirildiler.

Üçüncü görüşe göre ise bizim âhirette gideceğimiz cennette yerleştirildi. Yani, bizim üç boyutlu uzayımızda değil, beş boyut içinde başka bir dört boyutlu uzayda var edildi. Zamanı ve mekanı bu dünyadan farklı olan bir âlemden bu dünyaya getirildi. O zaman cennet ve cehennem şimdi vardır.

Cennet ve cehennemin şimdi varlığı hususunda tereddüdümüz yoktur. Ancak, insanın âhiretteki cennetten çıkarıldığını kabul etmek biraz zordur. Çünkü o zaman diğer türler de oradan getirilmişlerdir. Kur’an’ın “bir dâbbeden ürettik” ifadesi ile bu açıklama ters düşer.

O halde, âyetlerle ve müsbet ilimle kesin derecesinde diyebiliriz ki, insan ya bizim kürede, ya da uzayda başka bir kürede maymunun ortak atasından genlerde melekler tarafından değişiklik yapılarak üretilmiştir. Bunun çok açık ifadesi, Hazreti İsa’nın yaratılışının Hazreti Adem’in yaratılışına benzemesidir. Yani, anası var, ama babası yoktur. Demek ki melekler genlerde değişmeler yaparken döllenmiş hücrede değil, döllenmemiş hücrede yapmışlardır. Böylece Hazreti Adem maymun anadan ama babasız var olmuştur. Onların mutasyon teorilerini de böyle izah edebiliriz.

وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا (VaKuLAv MıNHAv RaĞaDan)  

“O bahçeden rağad olarak ekl edin.”

“Rağd” “Rakd” kelimesine akrabadır. “Rakd etmek” uzanmak, yatmak demektir.

Çalışmadan yatıp yiyiniz diyor.

حَيْثُ شِئْتُمَا (XaYÇu ŞiETuMAv)  “Meşiet neresi olursa.”

وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ (Va Lav TaQRaBAv HaÜiHi elŞaCaRaTa)  

“Bu şecere takarrub etmeyiniz.”

 “Bunlara yaklaşmayın” deniyor. Çünkü ağaçtan çıkan kokular bile genetik değişikliklere sebep olabilir. Buna yaklaşmaktan nehy etmektedir. Bu ağaçtan yemedikçe insan kötülük yapmaya meyilli değildir. Yani, düzeni bozacak işler yapmamaktadır. Utanması olmadığı gibi diğer kötü duyguları, mesela kıskançlık duygusu da yoktur. Oysa, Allah insanı kötülük de yapacak şekilde var etmiştir. Kaderde o ağaçtan yeme vardır.

فَتَكُونَا مِنْ الظَّالِمِينَ(35)  (Fa TaKUvNAv MiNa eLJAvLıMIyNa)  “Yoksa zalimlerden olur.”

***

فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطَانُ عَنْهَا (Fa EaZalLaHuMAv elŞaYOAvNu GaNHAv)  

“Şeytan onları oradan izlal etti.”

Şeytan cennetten kaydırdı.

فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا كَانَا فِيهِ (Fa EaPRaCaHuMAv MimMAv KAvNAy FIyHi)  

“İçinde oldukları yerden ihraç etti.”  

وَقُلْنَا اهْبِطُوا (Va QuLNAv iHBiOUv)  “Hubut edin dedik.”

“Hubut etmek” bir yerden diğer yere gitmek demektir. Aşağı inin manâsı da vardır.

بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ (BaGWuKuM LiBaGWin GaWuvVun)  “Bazınız bazınıza aduvsunuz.”

İnsan türünden başka kendi aralarında düşmanlık yapan herhangi bir canlı

وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ (Va LaKuM FIy eLEaRWı MuSTaQarRun Va MaTAvGun)  

“Sizin için arzda müstakar ve mata’ vardır.”

Yeryüzünde sizin için müstakar ve meta’ vardır.

إِلَى حِينٍ(36) (EiLAv XIyNin)  “İlâ Hîn”

“İlâ Vaktin Ma’lûm” demeyip “İlâ Hîn” denmiştir. Yani, burada kastedilen kıyamet vakti değildir.

Burada insanlar için belirlenmiş bir müddettir.

Peki, ondan sonra ne olacaktır? Arzın dışına çıkılacaktır.

Bu “Hîn” 20nci yüzyıla kadar demektir. Çünkü 20nci yüzyılda uzaya çıkıldı.

Acaba ne zaman gerçekten orada yerleşeceğiz? Artık orada yerleşecek ve orada yaşayacağız.

Bu âyetin ebcedine bakacak olursak 3500 tarihleri ortaya çıkmaktadır.

***

فَتَلَقَّى آدَمُ (Fa TaLaqQAy EAvDaMu)  “Adem telakki etti.”

مِنْ رَبِّهِ (MiN RabBiHİy)  “Rabb’inden telakki etmiştir.”

“Allah’tan” demiyor da, “Rabb’inden” diyor. Çünkü insan sosyal evrim içindedir demektir.

كَلِمَاتٍ (KaLiMAvTın)  “Kelimeleri.”

“Rabb’inden gelen kelimeleri telakki etti.”, “Rabb’inden kelimeleri tab etti.” ifadelerini Kur’an kullanmaktadır. İlahi vahiydir. Yani, Hazreti Adem vahyi telakki etmiştir.

فَتَابَ عَلَيْهِ (Fa TAvBa GaLaYHi)  “Ona tâb etti.”

“Tevbe etmek” “İlâ” ile kullanıldığı zaman ona dönmek olur. “Aleyhi” olarak getirildiği zaman da tevbe edene dönmek demektir. Yani, günah işleyen kimse Allah’ın emirlerinden kaçmıştır.

إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ(37) (EinNAHUv HuVa elTavVAvBu elRaXIyMu)  

“Tevvabu rahim olan odur.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِيعًا فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَايَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ(38) وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(39)

يَابَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِي الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِي(40) وَآمِنُوا بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَكُمْ وَلَا تَكُونُوا أَوَّلَ كَافِرٍ بِهِ وَلَا تَشْتَرُوا بِآيَاتِي ثَمَنًا قَلِيلًا وَإِيَّايَ فَاتَّقُونِي(41) وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ(42)

قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِيعًا (QuLNAv iHBıOUv MiNHa CaMIyGan)  

“Ondan cemian hubut ediniz dedik.”

فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى (Fa EimMAv YaETıYanNaKuM Minnİ HuDan)  “Benden size huda gelecektir.”

“Huda” yol demektir. Size ne yapacaklarınızı gösteren hidayet gelecektir. Bir önceki âyette, “Rabb’inden kelimeleri telakki ediyor.” diyor ve “Kulnâ/Dedik” ile açıklıyor. Gelen kelimeler bunlardır.

فَمَنْ تَبِعَ هُدَايَ (FaMaN TaBiGA HuDAYa)  “Hidayetime kim tâbi olursa.”

فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ (Fa Lav PaVFun GaLAYHiM)  “Onlara havf yoktur.”

Onlara bu dünyada havf yoktur. Hidayet hiçbir zaman ortadan kalkmayacaktır.

وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ(38)   (Va LAv HuM YaPZaNUvNa)  “Onlar mahzun da olmayacaklardır.”

Âhirette de mahzun olmayacaklardır. Burada ‘âhiret’ kelimesini eklememiz bundan sonra gelen âyetten anlaşılmaktadır. Onlardan bahsederken ateşten bahsetmektedir. O halde âhiret sözkonusudur. Mü’minler için de âhiretten bahsetmiş olmalıdır.

***

وَالَّذِينَ كَفَرُوا (Va elLaÜIyNa KaFaRUv)  “Küfretmiş kimselere gelince.”

وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا (Va KazZaBUv EaYAvTıNAv)  “Ve âyetlerimizi tekzib ettiler.”

أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ  “Onlar nâr ashabıdır. Onlar ateş halkıdır.”

هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(39) (HuM FIyHAv PALiDUvNa)  “Onlar orada kalıcıdır.”

***

يَابَنِي إِسْرَائِيلَ (YAv BaNİy İSRAEİyLa)  “Ey İsrail oğulları”

اذْكُرُوا نِعْمَتِي (uÜKuRUv NiGMaTIy)  “Size olan nimetimi zikredin.”

Allah İsrail oğullarına büyük nimetler vermiştir.

الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ (elLaTIy EaNGaMTu GaLaYKuM) “Size in’am ettiğim nimetimi zikredir.”

وَأَوْفُوا بِعَهْدِي (Va EavFUv Bı GaHDî)  “Artık ahdimi ifa ediniz.”

أُوفِ بِعَهْدِكُمْ (EUvFı Bi GaHDiKUM)  “Ben de size olan ahdimi yerine getireyim.”

وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِي(40) (Va EıyYAvYa FaRHaBun)  “Bana irhab ediniz.”

***

وَآمِنُوا بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَكُمْ (Va EAvMıNUv BiMaV eAnzALTu MuÖaDDıKan LiMa MaGaKuM)  

“Sizde bulunanı musaddık olarak inzâl ettiklerime iman ediniz.”

وَلَا تَكُونُوا أَوَّلَ كَافِرٍ بِه (Va LAv TaKUVNUv EavVALa KAvFiRin BiHIy)  “Kâfirin ilki olmayın.”

وَلَا تَشْتَرُوا بِآيَاتِي ثَمَنًا قَلِيلًا (Va LAv TaŞTaRUv Bi EAvYAvTı ÇaMANan QaLIyLan)  

“Âyetlerimle semeni kalili satın almayın.”

وَإِيَّايَ فَاتَّقُونِي(41)   (VaEiyYAYa Fa itTaQUvNa)  “Bana ittika ediniz.”

***

وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ (Va Lav TaLBiSUv elXAqQa Bi eLBAOıLı)  

“Hakkı bâtıl ile karıştırmayın.”

وَتَكْتُمُوا الْحَقّ (VaTaKTuMu ELXAqQa)  “Hakkı ketmetmeyin.”

َ  وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ(42)(Va EaNTuM TaGLaMUvNa)  “Bile bile bunları yapıyorsunuz.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ(43)

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَكُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ(44)

وَاسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِينَ(45)

الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَيْهِ رَاجِعُونَ(46)

يَابَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِي الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ(47)

وَاتَّقُوا يَوْمًا لَا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئًا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ

وَلَا يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ(48)

وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ (Va EaQIyMUv elÖaLAvTa)  “Ve salâtı ikame ediniz.”

وَآتُوا الزَّكَاةَ (Va EAvTUv eLzZaKAvTa)  “Ve zekâtı veriniz.”

وَارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ(43)   (VaRKaGUv MaGa elRAvKıGIyNa)  “Rüku edenlerle rüku ediniz.”

***

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ (Ea TaEMuRUvNa elNAvSa Bi eLBirRi)  “Nâsa birri mi emrediyorsunuz?”

وَتَنسَوْنَ أَنفُسَكُمْ (Va TaNSaVNa EaNFuSaKuM)  “Kendinizi unutuyorsunuz.”

وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ (Va EaNTuM TaTLUvNa eLKiTAvBa)  “Oysa siz kitabı okuyorsunuz.”

تَعْقِلُونَ(44) أَفَلَا (EaFALAv TaGQıLUNa)  “Akletmiyor musunuz?”

***

وَاسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ (Va iSTaGIdNUv Bi elÖaBRı)  “Sabır ile istiane edin.”

“Subre” granit taştır. Dayanıklı olunuz demektir. Kendinizi öyle ayarlayacaksınız ki, saldırılarda dayanacaksınız, krizlerde dayanacaksınız.

وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ (Va EinNaHAv LaKaBiRaTun)  “Ve o çok büyüktür.”

***

Burada Kur’an’ın bir âyetini aktarmada yarar görüyorum.

Tevbe Sûresi’ndeki 9/24’üncü âyeti her mü’min sık sık okumalıdır.

قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا

وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنْ اللَّهِ وَرَسُولِهِ

وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ(24)

“Şöyle söyle: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, aşiretiniz,

yığdığınız mallarınız, kesadından korktuğunuz kazancınız, hoşunuza giden evleriniz,

Allah ve resulünden ve onun yolunda cihaddan daha sevimli ise (onları tercih ediyorsanız),

Allah’ın emriyle gelmesini bekleyin. Allah fâsık olan kavme hidayet etmez.” (Tevbe, 9/24)

Bu âyet toplantılara katılmanın neden zor olduğunu bize anlatmaktadır.

Cihad farzı kifayedir. Mü’minlere farzdır, müslimlere farz değildir.

Kur’an burada âhiret azabından bahsetmektedir. Mü’minlerin dünyada uğrayacakları sıkıntılar anlatılmaktadır. Müslim olarak cihad yapmadan da cennete gidileceğini bilmemiz gerekir.

***

إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِينَ(45) (EilLAv GaLAv eLPAvŞIGIyNa)

“Haşi’ olanlar dışında olanlar için zordur.”

***

الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ (elLaÜIyNa EanNaHuM MuLAvQUv RabBeHuM)  

“Onlar Rab’lerine mülaki olacaklarını zannederler.”

وَأَنَّهُمْ إِلَيْهِ رَاجِعُونَ(46)  (Va EanNaHuM EiLayHi RaCıGUvNa)  

“Ve onlar O’na rücu edeceklerini zannederler.”

***

يَابَنِي إِسْرَائِيلَ (YAv BaNIy İSRAEIyLa)  “Ey İsrail oğulları!”

“İsrail” gece yürüyen demektir. Hazreti Yakup peygamberin adıdır. Mekke’ye gitmemiş, İsrail’i ziyaret etmişti. Bugünkü Kudüs’ün bulunduğu yere gelmiş, orada gece yatarken rüya görmüştür.

اذْكُرُوا نِعْمَتِي (EuÜKuRUv NiGMaTİy)  “Nimetimi zikrediniz.”

الَّتِي أَنْعَمْت عَلَيْكُمْ (elLaTIy EaNGaMTa GaLaYHiM)  

“Size in’âm ettiğim nimeti.

“Size olan nimetlerimi hatırlayın. Bunun üzerinde durun.”

وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ (Va EanNIy FawWaLTuKuM)  “Ve Ben sizi tafdil ettim.”

Burada İsrail oğullarının diğer insanlara tafdil edildiğini bildirmektedir.

Çünkü kavim olarak insanlık içinde uygarlıkları sürdürmek üzere görevlendirilen İsrail oğullarıdır. Bu onların cennete gidecekleri anlamına gelmez. Onlara yeryüzünde üstün görev verilmiştir. Yerine getirirlerse cennette rütbeleri yüce olur, ama getirmezlerse cehennemdeki rütbeleri derin olur

عَلَى الْعَالَمِينَ(47)   (GaLAy eLGaLaMIyNa)  “Âlemlere tafdil etti.”

Tarihi bir oluş olduğu için başka hiçbir kavme bu nasip olmaz.

***

وَاتَّقُوا يَوْمًا (Va itTaQUv YaVMan)  “Bir günden ittika ediniz.”

لَا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئًا (Lav TuCZIy NaFSun GaN NaFSin ŞaYEan)  

“Hiçbir nefis hiçbir şeyi bir nefisten icaze edemez.”

وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ (VaLAv TuQBaLu MiNHAv ŞaFAGaTun)  

“Ondan şefaat de kabul olunmaz.”

İsrail oğulları ne diyorlardı? Biz İbrahim’in neslindeniz, biz Yakub’un neslindeniz, o halde bize şefaat ederler ve biz eninde sonunda cennete gideriz.

Hıristiyanlar ne diyordu? Biz İsa’yı seviyoruz, o bizim kolumuzdan tutup cennete koyacaktır.

Kur’an ehli ne diyor? Biz son peygambere inanıyoruz, o bize şefaat edecektir.

Bunların hepsi bâtıldır. Kur’an’da çok açık şekilde ifade edilmektedir. Âhirette herkes kendi yaptığının hesabını verecektir. Kimse kimsenin yaptığından dolayı sorulmayacağı gibi, kimse kimsenin affını da istemeyecektir. Peki, hiçbir yardım olmayacak mıdır? Olacaktır.

Eğer siz bir kimseye Allah rızası için yardım ederseniz, Allah o yardımdan dolayı senin günahlarını silecek ve seni cennetine koyacaktır. Peygamberlere ‘dua edin’ diye emrediliyor. Yani, peygamberlerden şefaat isteyin değil de, onlar için dua edin deniyor. Bu da sadece elleri açıp Allah’a salât et demekten ibaret değildir. Onların getirdiği şeriatı, imanı, ahlâkı ve iş hayatını yaşatın, çevrenize anlatın demektir.

Hazreti Muhammed aleyhisselâm tüm insanlara Kur’an’ı tebliğ ile yükümlüdür. Bu görev kıyamete kadar ne ölçüde yerine getirilirse o görevi o kadar başarılı yapmış olur. İşte ona dua budur.

وَلَا يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ  (Va LAv YuEPaÜu MiNHAv GaDLun)  

“Ondan adl de ahzedilmez.”

وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ(48)   (Va LAv HuM YuNÖaRUvNa) “Yardım da olunmazlar.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ نَجَّيْنَاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذَابِ

يُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَكُمْ وَفِي ذَلِكُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ(49)

وَإِذْ فَرَقْنَا بِكُمْ الْبَحْرَ فَأَنْجَيْنَاكُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنظُرُونَ(50)

وَإِذْ وَاعَدْنَا مُوسَى أَرْبَعِينَ لَيْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمْ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ(51)

ثُمَّ عَفَوْنَا عَنْكُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(52)

وَإِذْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ(53)

وَإِذْ نَجَّيْنَاكُمْ (Va EiÜ NacCaYNAvKuM)  “Sizi necata erdirdiğimizde.”

مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ (MiN Ali FiRAVNa)  “Firavun’un âlinden.”

يَسُومُونَكُمْ (YaSUvMUvNaKUM)  “Size sevmediyorlardı.”

“Sevm etmek” damgalamak demektir. Türkçede iftira etmek anlamına gelmektedir.

سُوءَ الْعَذَابِ (SUvEa ELGaÜAvBı)  “Azabın sûu ile azab ediyorlardı.”

يُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَكُمْ (YüÜabBiXUvNa EaBNAEaKuM)  “Oğullarınızı zebhediyorlardı.”

وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَكُمْ (Va YaSTaXYuvNa NiSAEaKuM)  

“Ve nisalarınızı istihya ediyorlardı.”

“İstihya” haydan gelen kelimelerdir. “Kadınlarınızı ihya ediyorlardı” demiyor, “istihya ediyorlardı” diyor. Diriltmeye çalışıyorlardı manâsı çıkabilir. Ancak buradaki manâsı utandırıyorlardı.

وَفِي ذَلِكُمْ بَلَاءٌ (Va FIy ÜAvLiKuM BaLAvEun)  

“Bunda size belâ vardı.”

مِنْ رَبِّكُمْ (MiN RabBiKuM)  “Rabbinizden gelen bir belâdır bu.”

عَظِيمٌ(49) (GaJIyM)  “Azim bela vardı.”

***

وَإِذْ فَرَقْنَا بِكُمْ الْبَحْرَ (Va EıÜ FaRaQNAv BiKuM eLBAXRa)  “Sizin için bahrı ferk etmiştik.”

فَأَنْجَيْنَاكُمْ (Fa EaNCaYNAvKuM)  “Sizi inca ettik. Sizi necata erdirdik.”

“Necva” kapalı yer demek, gizli toplantılar yapmak demektir. “Necat” da tehlikelerden korunmuş yer demektir. “Necat” fiili, tehlikeden kurtulup emin yere gitmek demektir.

وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ (VaEaĞRaQNAv EAvLa FıRGaVNa)  “Ve Firavun’un âlini gark ettik.”

وَأَنْتُمْ تَنظُرُونَ(50)  (Va ENTuM TaNJuRUvNa)  “Ve siz nazar ediyordunuz.”

***

وَإِذْ وَاعَدْنَا (Va EiÜ VAGaDNAv)  “Vaatleştik. Sözleştik.”

Sözleştik, birbirimize randevu verdik.

مُوسَى (MUvSAy)  “Musa ile”

“Musa” usve olan demektir. “Usve” örnek manâsında, yahut doktor anlamındadır. Berber, operatör demektir. Hazreti Musa insanlığa sosyal operasyon yapmıştır.

أَرْبَعِينَ لَيْلَةً (EaRBaGIyNa LayLaTan)  “Kırk gece olarak vadelenmiştir.”

ثُمَّ اتَّخَذْتُمْ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ (ÇümMa itTaPaÜTuMu eLGıCla Min BaGDiHIy)  

“Sonra onun arkasından icli ittihaz ettiniz.”

 “Icl” buzağı demektir. İnsanlar tanrıyı bir resimle temsil etmişler, heykelle ifade etmişlerdir. Tarihte ilk yapılan ve tanrıyı temsil eden kadın heykelidir, buna ‘kıbele’ denmektedir. Kadın tanrı değil, kadın gibi insanlara merhametli tanrıyı ifade etmektedir. Rahman gibi bir addır ve şekilleşmiş ifadedir.

وَأَنْتُم ظَالِمُونَ(51)   (Va EaNTuM JAvLiMUvNa)  “Siz zalim iken.”

***

ثُمَّ عَفَوْنَا عَنْكُمْ (ÇumMa GaFaVNa GaNKuM)  “Sonra sizi afvettik.”

مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ (MiN BaGDi ÜAvLiKa)  “Bunun arkasından.”

لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(52)  (LaGalLaKuM TaŞKuRUvNa)  

“Şükredersiniz diye affettik.”

***

وَإِذْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ (Va EiÜ EAvTaYNAv MUvSAv eLKiTAvBa)  

“Hani Musa’ya Kitabı vermiştik.”

وَالْفُرْقَانَ (Va eLFuRQAvNa)  “Ve Furkan’ı”

Burada “Ve Âteynâ el-Furkane” denmemiş, “Âteynâ” kelimesi iade edilmemiştir. Dolayısıyla buradaki “Furkan” Tevrat’la verilen furkandır. Bu da Tevrat’a göre içtihattır.

لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ(53) (LaGalLaKuM TaHTaDUvNa)  “Hidayet edersiniz.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ يَاقَوْمِ إِنَّكُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَكُمْ بِاتِّخَاذِكُمْ الْعِجْلَ فَتُوبُوا إِلَى بَارِئِكُمْ فَاقْتُلُوا أَنفُسَكُمْ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ عِنْدَ بَارِئِكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ(54) وَإِذْ قُلْتُمْ يَامُوسَى

لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْكُمْ الصَّاعِقَةُ وَأَنْتُمْ تَنظُرُونَ(55) ثُمَّ بَعَثْنَاكُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(56) وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمْ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْكُمْ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا

مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(57)

وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ (VaEiÜ QAvLa MUVSAy LiQaVMiHi)  

“Hani Musa kavmine kavletmişti.”

يَاقَوْمِ إِنَّكُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَكُمْ (YAv QaVMı EinNaKuM JaLaMTuM EaNFuSaKUM)  

“Ey kavmim, siz kendinize zulmettiniz.”

بِاتِّخَاذِكُمْ الْعِجْلَ (Bi itTiPaÜiKuMu eLGıCLa)  

“Icli ittihaz etmekle kendinize zulmettiniz.”

.

فَتُوبُوا إِلَى بَارِئِكُمْ (Fa TUvBUv EiLAy BAvRiEiKuM)  “Bariinize tevbe ediniz.”

“Bari’” ibra eden anlamındadır. “Beri olmak” demek, arınmak demektir.

فَاقْتُلُوا أَنفُسَكُمْ (FaQTuLUv EaNFuSaKuM)  “Nefislerinizi katlediniz.”

 “Nefislerinizi öldürünüz” demek, içinizdeki suçluları öldürünüz demektir. Kısas hükümlerini uygulayın demektir. Açık ve net ifade ile; idam cezasına karşı çıkmayın demektir.

Bu âyetin manâsı ancak bugün ancak açık olarak anlaşılmaktadır.

ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ عِنْدَ بَارِئِكُمْ  (ÜAvLiKuM PaYRun LaKuM GıNDa BAvRiEiKuM)  

“Bariiniz indinde sizin için bu hayırdır.”

فَتَابَ عَلَيْكُمْ  (Fa TAvBa GaLaYKuM)  “Üzerinize tevbe etti.”

Sizinle barışıldı. Yani, siz onunla barışmak istediniz, o da sizinle barıştı. Dönüşünüzü kabul etti.  

إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ(54)  ا (EınNaHUv HuVa elTavVABu elRaXIMU)

“Çünkü rahim olan tevvab O’dur.”

***

وَإِذْ قُلْتُمْ يَامُوسَى  (Va EiÜ QuLTuM YAv MUvSAy)  “Hani, ‘Ey Musa’ demiştiniz.”

لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ (LaN NuEMiNa LaKa)  “Sana inanacak değiliz.”

حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً (XatTAy NaRa elLAHa CaHRaTan)  

“Allah’ı cehraten görmedikçe inanacak değiliz, demişlerdir.”

فَأَخَذَتْكُمْ الصَّاعِقَةُ (Fa EaPaÜaTKuMu elÖAGıQaTu)  “Saika sizi ahzetti. Yıldırım sizi çarptı.”

وَأَنْتُمْ تَنظُرُونَ(55)  (VaEaNTuM TaNJuRUvNa)  “Siz nazar etmekte idiniz.”

.

***

ثُمَّ بَعَثْنَاكُمْ (ÇümMa BaGaÇNAvKuM)  “Sonra sizi ba’settik.”

“Ba’setmek” diriltmek demektir.

مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ (MiN BaGDi MaVTıKuM)  

“Mevtinizden sonra sizi ba’settik.”

لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(56)   (LaGalLAKuM TaŞKuRUvNa)  “Şükredersiniz diye bunları yaptık.”

***

وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمْ الْغَمَامَ (Va JalLaLNAv GaLAYKuMu eLĞaMAMe)  

“Onların üzerine gamamı tezlil ettik.”

وَأَنزَلْنَا عَلَيْكُم الْمَنَّ وَالسَّلْوَى (Va EanZaLNAv GaLayKUMu elManNa Va elSaLVAv)  

“Üzerinize menni ve selvayı indirdik.”

كُلُوا (KuLUv)  “Eklediniz.”

مِنْ طَيِّبَاتِ (MİN OayYıBAvTı)  “Tayyibattan.”

مَا رَزَقْنَاكُمْ (MAv RaZAQNAvKuM)  “Rızk ettiğimizin tayyibini eklediniz.”

وَمَا ظَلَمُونَا (Va MAv JaLaMUvNAv)  “Bize zulmetmediler.”

وَلَكِنْ كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(57) (Va LAvKin KAvNUv EaNFuSaHuM YaJLiMUvNa)  

“Lâkin kendilerine zulmettiler.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُوا مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ وَسَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ(58) فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنْ السَّمَاءِ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ(59) وَإِذْ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ(60)

وَإِذْ قُلْنَا (Va EıÜ QuvLNAv)  “Hani, kavl etmiştik.”

ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْيَةَ (EuDPuLUv HAvÜiHi eLQaRYaTa) “Bu karyeye duhul ediniz.”

فَكُلُوا مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا (Fa KULuv MiNHAv XaYÇu ŞiETuM RaĞaDan)  

“Ondan nerede meşietiniz olursa rağad olarak ekledin.”

حَيْثُ شِئْتُمْ (XaYÇu ŞiETuM)  “Nerede meşietiniz olursa.”

وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا (Va uDPuLUv eLBAvBa SucCeDen)  

“Baba succeden duhul ediniz.”

Kentin kapısından vize alarak giriniz.

وَقُولُوا حِطَّةٌ (Va QUvLUv XıoOaTun)  “Ve hitti kavledin.”

نَغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ (NaĞFiR LaKuM PaOAYAyKum)  

“Hatanızı mağfiret edelim.”

وَسَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ(58)  (Va SaNaZIyDu eLMuXSiNIyNa)  

“Ve muhsinlere ziyade edeceğiz.”

***

فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا (Fa BadDaLa elLaÜIyNa JaLaMUv)

“Zulmetmiş olanlar tebdil ettiler.”

قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ (QaVLan ĞaYRa elLaÜIy QIyLa LaHUM)  

“Kendilerine kavledilenin gayri bir kavla tebdil ettiler.”

فَأَنزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا (Fa EaNZaLNAv GaLAy elLaÜIyNa JaLaMUv)  

“Zulmetmiş olanlara inzâl ettik.”

رِجْزًا مِنْ السَّمَاءِ (RiCZan MiNa elSaMAEi)  

“Riczi semadan inzâl ettik.”

بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ(59) (Bi MAv KAvNu YaFSuQUvNa)  

“Fisk ettiklerinden dolayı böyle yaptık.”

وَإِذْ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ (Va EıÜıSTeSQAv MUvSAy LiQavMiHIy)  

“Hani Musa kavmi için istiska etmişti.”

فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ (Fa QuLNAv iWRiB Bi GaÖAyKa eLXaCaRa)

“Onunla hacere darb et diye kavl ettik.”

فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا (Fa iNFaCaRaT MiNHu iSNaTAy GaŞRaTa GaYNan)  

“Ondan on iki pınar inficar etti.”

قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ (QaD GaLiMa KulLu EuNAvSin MeŞRaBeHuM)  

“Bütün insanlar meşrebelerini bilmiştir.”

كُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ (KuLUv Va İşRaBUv MiN RıZQı elLAHı)  

“Allah’ın rızkından ekledin ve şurbedin.”

وَلَا تَعْثَوْا (Va LÖAv TaGÇaV)  “Ğusve etmeyin.”

مُفْسِدِينَ(60) (MuFSiDIyNa)  “Müfsitler olarak arzda usvetmeyin.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ قُلْتُمْ يَامُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَكُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمْ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنْ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ (61)

وَإِذْ قُلْتُمْ يَامُوسَى (Va EıÜ QuLTuM YAv MUvSAy)  “Hani ‘Ey Musa’ demiştiniz.”

لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ (LaN NaÖBiRa GaLaV OaGAvMın VAXıDın)  

“Bir taama sabredemeyeceğiz.”

فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ (FaWGu LaNAv RabBaKa)  “Bizim için Rabbine dua et.”

يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ (YuPRiC LaNAy MimMAv TuNBiTu eLEaRWu)  

“Bize arzın inbat ettiklerini ihraç etsin.”

مِنْ بَقْلِهَا (MiN BaQLiHAv)  “Baklasından.”

وَقِثَّائِهَا (Va QıçÇAEıHAv)  “Ve kissainden.”

“Kissa” sarımsak olarak tercüme edilmektedir

وَفُومِهَا (Va FUvMiHAv)  “Ve fuminden”

“Fum” kelimesi “Fem” yani ağız kelimesine akrabadır. Kabağından diye tercüme etmektedirler.

وَعَدَسِهَا (Va GaDaSiHAv)  “Ve adesinden.”

“Ades” kelimesini mercimek olarak tercüme etmektedirler.

Mercimeğin yalnız tohumu yani kendisi yenir. Bu da pişirilerek yenir.

وَبَصَلِهَا (Va BAÖaLıHAv)  “Ve basalinden.”

“Basal” kelimesini soğan diye tercüme ediyorlar.

Soğan yapraklardan oluşmaktadır. Tohum içermez. Havuç ve lahana da bu tür sebzelerdendir.

قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى (QAvLa: Ea TaSTaBdİLUna elLaÖIy HuVa EaDNAv)  

“Ednasını istibdal etmek mi istiyorsunuz, diye kavl etti.”

بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ (Bi elLAÜıY HuVa PaYRun)  

“Hayırlı olanla tebdilini mi istiyorsunuz?”

اهْبِطُوا مِصْرًا (EiHBiOUv MIÖRan)  

“Mısra hubut edin.”

“Mısr” büyük şehir demektir.

Biz tasnifi yaparken, bunları Karye, Belde, Medine ve Mısr olarak tasnif ediyoruz.

Karye, 300 ile 1000 nüfuslu yerdir. Belde, 30 000 ile 100 000 nüfuslu yerlerin merkezinde bir bucaktır. Medine ise 3 milyon ile 10 milyon nüfuslu bölgenin merkezinde bir ilçedir. Mısr ise 300 milyon ile 1 milyar nüfuslu kıta merkezlerinde olan yerdir. Bunlar III. bin yıl ölçüleridir. Sonraki sayılar zamanı gelince bilinecektir.

فَإِنَّ لَكُمْ مَا سَأَلْتُمْ (Fa EinNa LaKuM MA SaEaLTuM)  

“Orada her sual ettiğin vardır.”

وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمْ (Va WuRiBaT GaLaYHiM)  

“Onlara darb olundu.”

Hazreti Musa kavl etti ve onlara darb olundu.

Hazreti Musa aleyhisselâm onlara söylemiş ve onlara zillet darb olunmuştur.

الذِّلَّةُ (alÖilLaTü)  “Zillet onları darb etti.”

“Zeyl” etek demektir. Eli aşağıda demek, düşük demektir. Topluluk içinde ikinci sınıf olma, aşağı sınıf olarak ortaya çıkma demektir.

وَالْمَسْكَنَةُ (Va eLMeSKeNeTe)  “Meskenet de darb olunmuştur.”

“Meskenet” sakin olma demektir. Bıçaktan gelen bir kelimedir. Hareketsiz kalma, yoksulluk demektir.

وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنْ اللَّهِ (VaBAvEUv Bi ĞaWaBin MiNa elLAHi)  

“Allah’tan gelen gadab ile be’v ettiler.”

ذَلِكَ (ÜAvLiKa)  “Bu”

بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ (BiEanNaHUM YaKFuRUvNa Bi EavYAvTı elLaHi)  

“Bu, Allah’ın âyetlerine küfretmiş olmalarından dolayıdır.”

Zina serbest olsun ki, aile bozulsun…

Faiz serbest olsun ki, ekonomi düzenleri bozulsun…

İdam cezası kalksın ki, her tarafta anarşi olsun, terör olsun…

İnanç ortadan kalksın ki, herkes korkak olsun ve sürü hâline gelsin...

Tevrat’ın emrettiklerinin tam zıddını kullanmaktadırlar…

İşte bu sebeple onlar bu zillet ve meskenet içinde olmuşlardır. Evet, bu küfre devam ettikleri takdirde, daha da beterleri ile karşılaşacaklardır...

وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ (VaYaqTuvLUNa elNabiyYIvNa BiĞaYRi HakKın)  

“Haksız olarak nebileri katletmektedirler.”

 (61)  ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ (ÜAvLiKa Bi MAv GaÖaV Va BiMAv KAvNUv YAGTaDUvNa)  

“Bu isyan etmelerinden ve i’tida etmelerinden dolayıdır.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ(62)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمْ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(63)

ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ فَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَكُنتُمْ مِنْ الْخَاسِرِينَ(64)

وَلَقَدْ عَلِمْتُمْ الَّذِينَ اعْتَدَوْا مِنْكُمْ فِي السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِينَ(65)

فَجَعَلْنَاهَا نَكَالًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ(66)

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا (EinNa elLaÜIyNa EavMaNUv)  “İman etmiş olan kimseler.”

Yeryüzünde “İslâm” yani “barış ülkeleri” vardır. Buralardaki nizalar ve anlaşmazlıklar hakemler vasıtasıyla çözülür. Taraflar birer hakem seçerler, hakemler de bir baş hakem seçerler. Hakemlerin verdikleri kararlara taraflar rıza gösterirler ve kararlar infaz edilir. Hakemler aleyhine de hakemlere gidilebilir. Ancak, hakemler mahkum olursa dava bozulmaz, hakemlerin âkileleri yani dayanışma ortaklıkları zararı tazmin ederler. Yeryüzünde bir de “harb” yani “savaş ülkeleri” vardır. Bunlar hakemlerin kararlarına uymayan ülkelerdir.

İşte yeryüzünde hakem kararlarına uymayanları tenkil etmek, onları etkisiz hâle getirmek için bir silahlı güce ihtiyaç vardır. Hakem kararlarına uyan silahlı güçleri oluşturanlara “mü’min” denmektedir; güven altına alan anlamındadır. “Müslim” ise barışan demektir.

Kur’an’dan önce bu görev İsrail oğullarına verilmiştir. Daha önce de devletler vardır, ancak bu devletler sadece kendi topraklarında güven sağlarlardı. Uluslararası tüm dünyada güven tesis etme görevi Kur’an’la mü’minlere verilmiştir. Bu güven altına alma nöbetleşme ile başlar.

Ocaklarda kadınlar “temizlik nöbetleri” tutarlar, erkekler “gece bekçiliği nöbetleri” tutarlar. Bekçilik, tehlikeyi haber verme nöbetleridir. Kendileri kendi başlarına savunma yapmazlar.

Bucaklarda “koruma nöbetleri” tutulur. Koruma, insanlara karşı değil de, canavarlara ve âfetlere karşı tutulan nöbetlerdir. Mesela, yangına karşı nöbet tutmak, yangını söndürmek korumanın görevidir.

İllerde ise “güvenlik nöbetleri” tutulur. Bu nöbetliler, hakem kararlarını kabul etmeyen kişilere karşı savunma yapar, onları bertaraf ederler. Bugün bu görev jandarma teşkilatı ile yapılmaktadır. İslâmiyet’te bu teşkilat o il halkı tarafından oluşturulur.

Ülkelerde ise “savunma nöbetleri” tutulur. Savunma, hakem kararlarını tanımayan silahlı topluluklara karşı cephe savaşı şeklinde yapılır. Kişiler değil, topluluk hedef alınır.

İşte bu nöbetlere bedenen katılan erkekler ile bunlardan birilerinin velayetini kendi isteğiyle kabul eden kadınlardan oluşan topluluklara “mü’min” denmektedir. Kur’an bunları “iman eden kimseler” diye adlandırmaktadır. Mü’min her dinde vardır, ama “Ellezîne Âmenû” ise yalnız Kur’an ehline hitaptır.

وَالَّذِينَ هَادُوا (Va elLaÜIyNa HAvDUv)  “Ve havd edenler.”

“Hadiy” önden giden kılavuzdur. “Havdi” ise hayvanları arkadan süren çoban anlamındadır.  İkisi de yola koyan, yol almaya yardım eden anlamındadır. “Yahudi” kelimesi buradan geldiği gibi, “Hud” kelimesi de buradan gelmektedir.

Mü’minler güven sağlamakla görevlendirilmiş, Yahudiler ise ilimde ve ticarette insanları sürüklemekle görevli kılınmışlardır. Onlar insanlığı sürerek İslâmiyet’e getirmişlerdir. Bir taraftan dinlerine başka insanları almamışlar, ama onlara İslâmiyet’i anlatmışlardır. Bunun sonucu olarak Hıristiyanlık doğmuş ve insanlık Kur’an düzenine varmıştır.

Yahudiler kıyamete kadar ilimde ve ticarette hep etkin olacaklardır. Bu âlimler onlardan yetişecek demek değildir. Âlimler bütün insanlardan yetişecektir. Ancak diğer topluluklar ilme kıymet vermedikleri için bu ilmî buluşlar sonunda Yahudi sermayesi ile insanlığa ulaşacak, Yahudilerin ağzı ile ulaşacaktır. Sermaye elbette yalnız onların olmayacaktır. Ancak ülkeden ülkeye sürüldükleri için uluslararası ticaret onların olacaktır.

“Yahudi” kelimesi sürülmüş anlamına da gelebilir. Bu takdirde yeryüzünün her tarafında ticareti ellerinde tutan dağılmış halk oldukları için bunlara “Yahudi” denmiştir. Gerçi sonunda bunlar Filistin’de toplanacaklardır, ama bulundukları halkın dillerini bilecek ve oralarda da mülkleri olacaktır. Nitekim Türkiye’den giden Yahudiler Türkçe’yi bilmekte ve Türkiye’deki varlıkları sürmektedir. Hattâ bunun için ‘çifte vatandaşlık’ kavram ve uygulamasını getirmişlerdir.

وَالنَّصَارَى (Va elNaÖARAy)  “Ve nasara”

“Nasara” nâsırın çoğulu olarak alınabilir, yardımcılar demektir. Hazreti İsa “Men Ensarî İlallah?” demiş; “Nahnu Ensarullah” demişlerdir. Hıristiyanların görevi insanlara yardımcı olmaktır. Gerek Yahudilerin gerek iman etmiş olanların insanlığa ulaştırılması görevi Hıristiyanlara verilmiştir.

Hıristiyanların kendi şeriatları ve uygarlıkları olmayacaktır. Ama insanlığa şeriatı ulaştırma görevi Hıristiyanlara verilmiştir. Nitekim Hazreti İsa yeni bir şeriat getirmemiştir. Şimdilik Tevrat’a uyun demiş; sonra yeni peygamber gelecek ve o şeriat getirecektir, ona uyun demiştir.

Şimdiki Hıristiyanların görev olarak; -Tevrat şeriatı eskimiş olduğu için- Kur’an şeriatını dünyaya ulaştırma bakımından Adil Düzencilere yardım edecekler, zaten kendilerine ait olmayan Tevrat şeriatı yerine Kur’an şeriatını destekleyeceklerdir. Tevrat şeriatı ile Kur’an şeriatı arasında sadece güncelleştirme sözkonusudur. Kur’an’ın bin sene önceki yorumlarına nisbetle, çağımızın yorumları olan Adil Düzencilerin yorumları ile yardımcı olacaklardır. Hıristiyanlarla Müslümanlar arasında bunun için sıkı diyaloga ihtiyaç vardır ve bu gerçekleşmektedir. Papalık Müslümanlarla birleşerek ateistleri def etme yolunu tutmuştur.

وَالصَّابِئِينَ (Va elÖAvBiEIyNa)  “Sabiiler”

“Hud” ile “Hidayet” arasında nasıl yakınlık varsa, “Sabiy” ile “Sabi” arasında da böyle fark vardır. “Savab” isabet eden, doğru olan, yerinde olan anlamındadır. Kur’an’da “Hıtta” gibi Arapçada manâsı bilinmeyen ama Arapların kullandığı kelimeler vardır. Kur’an bunları kullanır. “Sabi” isabet eden manâsındadır. “Savab” oku hedefe ulaştırma demektir. “Sabv” ise kendi kendine doğru olan anlamına gelir.

Bu dinler doğu dinleridir. Hazreti İbrahim aleyhisselâmın Katura’dan doğan dört oğlu vardır. İbrahim aleyhisselâm, henüz hayattayken onların miras haklarını vererek, siz doğuya gidin, çünkü buralar İsmail ve İshak’ındır diyor. “Saby etme” uzaklaştırma anlamına da gelmektedir. Ortadoğu’dan çıkarıldıkları için bunlara “Sabiler” denmektedir. Kelimenin kökü “Sebi” kökündendir. “Sabi” ehli rey olmayan kimselerdir.

Kur’an düzeni tesis edilirken Sabiilerin katkıları olmamıştır. Kur’an’ın anlaşılmasında Tevrat ve İncil daha çok anılmaktadır. Bununla beraber Kur’an’ın anlaşılması safha safha olmuştur. İlk uygulaması devlet yönetiminde olmuştur. Hazreti Peygamber ve dört halife bunu yapmıştır. Sonra Fıkıh dönemi gelmiş ve Kur’an Arapçanın incelenmesi ile anlaşılma cihetine gidilmiştir. Türklerin Müslüman olmasından sonra, Yunan felsefesinin etkisiyle Kur’an yeniden yorumlanmış ve kelam ilmi doğmuştur. Daha sonra doğu dinlerinin etkisiyle yorumlanmış ve tasavvuf doğmuştur. Yani; Kur’an Sabiilerden fazla bahsetmez, ancak Sabiilerin Kur’an’ın anlaşılmasında büyük yardımları olmuştur. Bu sebepledir ki Kur’an yalnız mü’minlerin kitabı değildir, bütün dünya dinlerinin son kitabıdır. İnsanlar kitaplardaki bozulmaları ve eksiklikleri Kur’an’ın yardımıyla düzelteceklerdir. Biz nasıl onların dinlerinden yararlanarak Kur’an’ı doğru anlamaya çalıştıksa, onlar da Kur’an’dan yararlanarak kendi dinlerini düzelteceklerdir.

Buda’nın adı Buda değildir, Sakyamun’dur; sakaların adamı demektir. Sabirler, Sibirlerin adıdır. Sibirya’da yaşayan kavimdir. Bu şekilde yorumladığımız zaman, Sabiiler Budistler demektir. Doğuya giden Hazreti İbrahim’in Katura’dan doğan çocukları doğuda Brahmanizmi kurmuşlardır. Brahmanizm Yahudiliğe benzemektedir. Yalnız Hazreti İbrahim’in soyundan gelenlerin dini idi. Onlar İsrail oğulları gibi başka kavimleri kendi aralarına almıyorlardı. Bu gelenek bugünkü Hindistan’da kastlar şeklinde devam etmektedir.

Batıda Hazreti İsa Tevrat’ı nasıl insanlığın şeriatı hâline getirmiş ise, doğuda da Buda yani Sakya adamı sabirli, sabii Brahmanizmi beşeri din yapmış, kastları kaldırmıştır. Ne var ki, Hindistan’ın sınıflı yapısına uymadığı için Hindistan’da değil de, Çin ve diğer doğu ülkelerinde yayılmıştır. Furkan da bunlara inen kitaptır. Burhandan dönüşmüştür.  

مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ (MaN EAvMaNa Bi elLAHi Va eLYaVMi eLEAvPiRi)  

“Kim Allah ve âhiret ile güven altına alırsa.”  

وَعَمِلَ صَالِحًا (Va GaMİLa ÖaLıPan)  “Ve salihi amel ederse.”

فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ (FaLaHUM EaCrAHuM GıNDa RabBiHiM)  

“Onlar için olan ecirleri Rableri indindedir.”

وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ (Va LAv PaVFun GaLaYHiM)  “Onlara havf da yoktur.”

 “Onlara korku yoktur.” Onlar cennette olacaklar ve orada korku yoktur.

وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ(62) (Va Lav HuM TaPZaNUvNa)  “Onlar mahzun da olmazlar.”

“Korkmak”, gelecek tehlikelerden dolayı duyulan sıkıntıdır. “Hüzün” ise geçmişte olmuş olanlardan dolayı duyulan sıkıntıdır. Yani, onlar ne geleceklerinden endişe içindedirler, ne de hallerinden şikayetçidirler. Sıkıntıları yoktur. Âhiret hayatında da amel-i salih vardır. Ancak bu dünyada salih amel etmeyenler aç kaldıkları halde, âhirette böyle bir şey yoktur. İnsanlar âhirette sadece derecelerini artıracak ve Rablerine daha çok yaklaşacaklardır. Onların günlük ihtiyaçları eksiksiz giderileceği için orada mahzun olma da yoktur.

Buna rağmen, bu açık âyeti tevil etmeye kalkışmış, ‘kim iman ederse’ kelimesini, ‘Kur’an’a kim iman ederse’ şeklinde tevile kalkışmışlardır. Muhammed Yazır bile bunu yapmaktadır. Tevile sebep olarak bu sûrenin başındaki ‘onlar sana indirilene ve senden önce indirilene iman ederler’ denmekte olmasını gösterirler. Oysa, bu tamamen hatalı yorumdur. Çünkü;

a) Orada Kur’an’dan yararlanacaklardan bahsedilmektedir. Orada dünyevi başarılardan bahsedilmektedir. Burada ise yalnız Kur’an’dan değil, bütün ilâhi kitaplardan yararlananlardan bahsetmektedir. Konular farklıdır.

b) Orada akıl ile iman edenlerden ve nakil ile iman edenlerden bahsetmektedir. Bunun anlamı şudur ki, orada yalnız sana ve senden öncekilere iman edenler değil, aynı zamanda akıl yoluyla da iman edenler kurtulacaklardır. Demek ki, sana ve senden öncekilere iman edenlere hasr değildir, kurtuluş.

c) “Ellezî Ünzile” değil, “Mâ Ünzile”dir. İnanılacak şey kitap değil, içinde olanlardır. O da Allah ve âhirete imandır. Demek ki bu âyet oradaki “Mâ”yı açıklamaktadır. O da Allah ve âhirete imandır. Eski kitaplarda da o var, son kitapta da.

d) Orada Kur’an’a inanmayanların cennete gidemeyecekleri mefhumu muhalefetle anlaşılmaktadır. Burada ise mentuktur, hem de ibare ile mentuktur. Nasıl oluyor da tearuz varsa mefhumu muhalefet, ibare ile sabit olana tercih ediliyor?

İnsanlar Kur’an’ı açıklarken o günkü sosyal anlayışın etkisinde kalırlar. Kur’an’ı ona göre yorumlarlar. Zaman geçer, sosyal anlayış değişir, bu sefer Kur’an eskimiş gibi görünür.

Ama; okursunuz, biraz düşünürsünüz, fıkıh usûlünün kurallarını uygularsınız ve görürsünüz ki, eskime Kur’an’da değil, âlimlerin anlayışındadır. Bunu aşmak çok zordur.

ADİL DÜZENCİLER, DAİMA BU NOKTALARA DİKKAT ETMELİ,

BU HUSUSTA ÖZELLİKLE İKİ BAKIMDAN DİKKAT ETMELİDİRLER:

a) Geçmişte yapılan yanlış, o günün anlayışına göre yanlış yorumlanan Kur’an, Kur’an zannedilmemelidir. O anlayışın hangi sosyal anlayışın etkisiyle oluştuğu tesbit edilmelidir. Hıristiyanları cehenneme gönderen anlayışın ‘din savaşları’ olduğunu bilebilirsiniz, bilmelisiniz. Kur’an’ın metinlerine dönüp usûle göre yorumlama ile bu hatadan kurtuluruz.

b) Aynı tehlike bugünkü yorumlar için de geçerlidir. Günün modalarına uydurmak amacı ile Kur’an’da tahribat yapılır. Zamanımızdaki tek evlilik böyledir. Kur’an tahrip edilerek yorumlanmaktadır. Zamanımızdaki işçi hakları edebiyatı, sosyalizm ve kapitalizm düzeninin etkisi altında ifade edilen şeylerdir. Bu hususa da dikkat etmek gerekmektedir. Bu tür hatalardan kurtulmak için çözüm, Kur’an’ı müsbet ilmin verilerine dayanarak Usûlü Fıkıh kuralları içinde yorumlamaktır.

***

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ (Va EiÜ EaPaÜNAv MIyÇAQaKuM)  

“Hani sizden misakınızı ahz etmiş idik.”

“Vesika” hayvanların yüklerini birbirine bağlayan iptir. “Misak” miftah vezni üzere ismi âlettir. “Misak” sözlerle bağlanmak demektir. “Sözünüzü almıştık. Bize söz vermiştiniz.” Türkler ‘söz vermek’ şeklinde söylemektedirler. Araplar ‘söz almak’ demektedirler. “Sözünüzü almıştık” deniyor.

وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمْ الطُّورَ (Va RaFaGNAv FaVQaKuMu elOUvRa)  

“Ve fevkinize Tur’u ref ettik.”

خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ (PuÜUv MAv EAvTaYNAvKuM Bi QuvVaTin)  

“Size ita ettiğimizi kuvvetle ahzediniz.”

وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ (VaÖKuRUv MAv FyHi)  

“İşte olanları zikredin.”

“Zikretmek” anlamak demektir. İçinde söylenenleri anlayarak amel edin. Size verileni kuvvetle ahzedin, size verilen kitabı ve o kitabı anlatan ilmi ahzedin. Sonra da onun içinde olanları anlamaya çalışın.

لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(63) (LaGalLaKuM TatTaQUvNa)  

“Böylece ittika edersiniz.”

“İttika” “vikaye”den gelen bir kelimedir. Korunmak, yani şeriat içinde kalmak demektir. Şeriat dışı davranışlar uçurumdur, helâktir. Allah ve âhirete iman ile amel-i salih içinde olmak ittikadır.

***

ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ (ÇümMa TaValLayTuM MiN BaGDi ÜAvLiKa)  

“Sonra bunun arkasından tevelli ettiniz.”

فَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ (Fa LavLAv FaWLu elLAHi Va RaXMaTuHUv)  

“Allah’ın üzerinizdeki fadlı ve rahmeti olmasaydı.”

Allah İsrail oğullarını görevlendirmiştir. Kıyamete kadar görevlerini yerine getireceklerdir. Bu sebeple onları yenip ortadan kaldırmak mümkün olmayacaktır. Bozuldukları zaman cezalandırılacaklardır, ama yok edilemeyeceklerdir. Çünkü onların üzerine Allah’ın fadlı vardır.

لَكُنتُمْ مِنْ الْخَاسِرِينَ(64)   (La KuNTuM MİN eLPaSiRIyNa)  

“Hüsran içinde olurdunuz.”

“Hüsran” ezilip gitme, dağılma, yok olma demektir. Yani, ortadan kalkardınız.

***

وَلَقَدْ عَلِمْتُمْ الَّذِينَ اعْتَدَوْا مِنْكُمْ (VaLaQaD GaLiMTuMu elLaÜIyNa iGTaDaVu MiNKuM)  

“Sizden sebtte i’tida edenleri bilmektesiniz.”   

“İ’tida etme” sınırı aşma demektir

فِي السَّبْتِ (Fıy elSebti)  

“Cumartesi”

 “Sebt” yedinci gündür. Yani cumartesi yedinci gündür. Pazartesiden sonra Salı diyoruz. Yani üçüncü gün diyoruz. Yani, Pazar birinci gündür, yedinci gün değildir

فَقُلْنَا لَهُمْ (Fa QuLNAv LaHuM)  

“Onlara söyledik.”

كُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِينَ(65)   (KUvNUv QıRaDatan PAvSiEIyNa)

“Husu etmiş kırdlar olunuz./ Sinmiş maymunlar olunuz.”

***

فَجَعَلْنَاهَا (Fa CaGaLNAvHAv)  “Biz onları yaptık.”

نَكَالًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهَا (NaKaLan LiMAv BaYNa YaDaYHAv)  “Onların önünde olanlar için.”

“Nekâl yaptık.” Gelecek insanlara ibret olsun, bir daha gelişigüzel avlanmasınlar, haramlara riayet etsinler, doğanın canlılık dengesini bozmasınlar diye böyle yaptık.

وَمَا خَلْفَهَا (Va MAv PaLFaHAv)  “Ve halflerinde nekal olsun diye yaptık.”

Yani, geçmişte işledikleri suçun tenkili olsun diye yaptık. Ama daha çok gelecekteki insanlara ibret olsun diye böyle yaptık anlamına gelmektedir. İsrail oğulları bunları gördüler ve yaşadılar.

وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ(66) (Va MaVGıJaTan LiLMutTaQIyNa)  

“Ve muttakilere mev’ize olsun diyedir.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً قَالُوا أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ أَكُونَ مِنْ الْجَاهِلِينَ(67) قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَ قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا فَارِضٌ وَلَا بِكْرٌ عَوَانٌ بَيْنَ ذَلِكَ فَافْعَلُوا مَا تُؤْمَرُونَ(68) قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا لَوْنُهَا قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاءُ فَاقِعٌ لَوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِينَ(69)

وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ (Va EiÜ QAvLa MUvSAv Li QaVMiHİy)  “Musa kavmine demişti.”  

إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً (EinNa elLAvHa YaEMuRuKuM EaN TaZBuXUv BaQaRaTan)  

“Allah size bir bakarayı kesmeyi emretmiştir.”

Burada “Bakara” kelimesi nekiredir. Allah’ın emrettiği herhangi bir inektir. Çünkü insanlar şeytanın vesvesesine her zaman kapılırlar. Allah’ın yerine O’nun yarattıklarını kutsallaştırırlar. Şimdi de kutsal haftayı icat ettiler. Oysa İslâmiyet’te sadece Hazreti İsa’nın doğumu mucizedir, o yılbaşı olarak kutlanabilir. Başka hiçbir peygamberin doğuşu kutlanmaz.

قَالُوا أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا (QAvLUv Ea TatTaPıÜuNA HuZuVan)  “Bizi eğlence mi ediniyorsun?”

قَالَ أَعُوذُ بِاللَّهِ (QAvLa EaGUvÜu Bi elLAHi)  “Allah’a ıyaz ederim diye kavlet.”

“Avz”, “Avd” kelimesine akrabadır. “Avdet etmek” gerisin geriye dönmek demektir. ““Avz etmek” de, kötü şeyden kaçıp birisinin korumasına baş vurmak demektir. Sığınmak anlamındadır. İltica anlamına gelir.

أَنْ أَكُونَ مِنْ الْجَاهِلِينَ(67)   (EaN EaKUvNa MiNa eLCAvHIYNa)  

“Cahillerden olurum diye Allah’a sığınırım.”

“Cahil” bilmeyen demek değildir; bilmek istemeyendir. Kafasındaki yanlışı deliller geldiği halde düzeltmek istemeyen kimseler vardır. Bunlar cahildir. Öğrenmek isteyip de öğrenemeyen cahil değil, bilmeyendir

***

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ (QAvLUv uDGUv LaNAv RabBaKa)  “Rabbine bizim için dua et.”

“Rabbena/Rabbimize” demiyorlar, “Rabbeke/Rabbine” diyorlar. Hazreti Musa Rabbine dua edecektir. “Rabbimiz” deseydiler, dua edelim demeleri gerekir. Başkan Rabbin görevlisidir.

يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَ (YuBayYiNu LaNAv MAv HiYa)  “Bize mahiyetini beyan etsin.”

قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ (QAvLa EinNaHUv YaQUvLu EınNaHAv BaQaRaTun)  

“Şöyle dedi: ‘O şöyle diyor. O bir bakardır.’”

لَا فَارِضٌ وَلَا بِكْرٌ (Lav FaRıWun Va LAv BiKRun)  

“Ne farid, ne bikr olsun.”

“Fard” kelimesi burada geçmektedir. “Farz” bölünmüş, parçalanmış demektir. Genç olmayacak, bir de kart olmayacaktır. Allah burada bir şeyi öğretmektedir.

عَوَانٌ بَيْنَ ذَلِكَ (GaVAvNun BaYNa ÜavLiKa)  “Bunun arasında olmalıdır.”

“Gavan” “Gayn” kelimesi ile akrabadır. İnsan bir baktı mı o eğer normal hayvan dışında görülüyorsa, o hayvan kurban olmaz. Bu görünüş genç olması dolayısıyla olabilir, yahut görünürde bir eksikliği olur.

“Gavn” kelimesi aynı zamanda yardım anlamındadır. Fonksiyonu ifa etmelidir. Mesela süt vermelidir. Yavru doğurmalıdır. Kendi kendine merada yayılıp otlayabilmelidir. Böylece avn kelimesi ile her eşyanın toplulukta ondan beklenen fonksiyonları ifa etmelidir şeklinde anlıyoruz. Gelecekte ifa edecekse o geçerli değildir. Geçmişte o fonksiyona sahip olması da yeterli değildir.

فَافْعَلُوا مَا تُؤْمَرُونَ(68) (Fa iFGaLUv MAv TuEMaRUvNa)  “Emr olunduğunuzu fi’ledin.”

***

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ (QAvLUv uDGUv LaNAv RabBaKa)  “Rabbine bizim için dua et.”

يُبَيِّنْ لَنَا مَا لَوْنُهَا (YüBayYiN LaNAv MAv LaVNuHav)  “Levni nedir beyan etsin.”

قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ (QAvLa EinNaHUv YaQUvLu)  “O şöyle diyor dedi.”

إِنَّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاءُ فَاقِعٌ (EinNAHAv BaQaRaTun ÖaFRAEun FaQıGun)  

“O fakı safra bir bakardır.”

“Safr” içi boş kap demektir. Sıfır buradan gelir. 0 işareti de buradan oluşmuştur. Alaca olmayan, tek renk olan, siyah veya beyaz olmayan renge de “esfer” denir. Özel olarak sarı renk için de kullanılır. Sarı renk için “Fâkı’” kelimesi değil “Kalih” kelimesi kullanılır. Buradan anlıyoruz ki buradaki “Safrâ’” sarı renk değildir. Ayrıca “Safrâ’” çoğuldur. Oysa tavsif edilen ise bir bakardır. “

“Fâkı’” kelimesi, curuf yani üste çıkan anlamındadır. “Safrâ’” herhangi bir özelliği olmayan demektir. Boş, sıradan manâsındadır. Yahut hamile olmayan manâsına gelir. Bu takdirde gebe hayvanların kesilmemesi gerekir. Gebe olmayan demek olur. “F’akı’” ise gebeliğin vasfı olarak alınabilir. Yani, ortaya çıkmış, gebeliği belli olmuş hayvan demek olur. Baktığınız zaman gebe olduğu anlaşılan hayvan kurban edilmez, veya kesilmesi emredilmez anlamını taşır.

لَوْنُهَا (LaVNuHAv)  “Levni”

 “Levn” renk demektir. Ama güzel görünümde yani estetik anlamında olabilir. Çünkü Kur’an’da “Elsine” ve “Elvan” birbirine eş olarak kullanılmıştır. “Lisan” nasıl ağzımızdaki dil değil de konuşma ise “Elvan” da vücudumuzdaki renk değil de güzel sanattır. Burada da “Levn” deyince sadece siyah-beyaz değil, bütün biçimiyle, heyetiyle estetiği anlamındadır. Nitekim bundan sonraki ifade de bunu göstermektedir.

تَسُرُّ النَّاظِرِينَ(69) (TaSurRu elNaJıRIyNa)  “Nazırları mesrur eder.”

“Serir” serdi demektir. Evde koltuklar ve mobilyalar derhal gözü çarpar. Eve girdiğiniz zaman onun döşemesi sizi mesrur eder. Çünkü insanda estetik algı vardır. Onun için her aile mobilyanın peşine koşmaktadır. Evleneceği zaman ev almaz, mobilya alır. Sonra da ölünceye kadar onun borçlarını ödemekle meşgul olur.

“Mesrur olan” kelimesi mobilyadan türemiştir. Ayrıca odalarda görünmesini istemediğimiz şeyleri sedir altına koyarız. Bu sebeple sir olanlarda yine serende türetilmiştir.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَ إِنَّ الْبَقَرَ تَشَابَهَ عَلَيْنَا وَإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ (70)

 قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا ذَلُولٌ تُثِيرُ الْأَرْضَ وَلَا تَسْقِي الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لَا شِيَةَ فِيهَا قَالُوا الْآنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ فَذَبَحُوهَا وَمَا كَادُوا يَفْعَلُونَ (71) وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِيهَا وَاللَّهُ مُخْرِجٌ مَا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ (72) فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا كَذَلِكَ يُحْيِ اللَّهُ الْمَوْتَى وَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (73)

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ (QavLUv uDGUv LaNAv RabBaKa)  “Şöyle kavlettiler: Rabbine dua et.”

يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَ (YuBayYiN LaNAv MA HiYa)  “Bize mahiyetini beyan etsin.”

إِنَّ الْبَقَرَ (EınNa eLBaQaRa)  “Bakara”

Buradaki “Bakara” kelimesinde iki değişik manâ vardır.

Biri, “Bakarate” yerine “Bakara” gelmiştir. “Bakarata” bir tek inektir. “Bakara” ise sığır sürüsüdür. “Bakarata” kelimesi yalnız dişi sığır değildir. Buradaki tekillik erkeklik-dişilikten ziyade tekliği ifade etmektedir. “Bakara” da erkek sığır yerine sığır sürüsünü ifade etmektedir.

تَشَابَهَ عَلَيْنَا (TaŞAvBaHa GaLaYNAv)  “Sürü bize teşabüh etti.”

Burada tefaul bâbı getirilmiştir. Teşabüh eden sığır sürüsüdür. Sürünün içinden kesilecek olanını ayırt edememektedirler. “Şebih” benzer demektir, okşar demektir. Misl daha çok benzer. Benzer tarafı galiptir. Şebih ise bir yönüyle benzer demektir. “Teşabüh” ise çoklar arasında ayırt edilmesi mümkün olmayacak bir müşabehettir. Yukarıda sayılan özellikleri taşıyan ve levni safrâ’ olan çok sığır vardır. Ayırt edememektedirler.

وَإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ (Va EınNAv EiN ŞAEa elLAvHu)  “Ve biz inşaallah.”

 (70)  لَمُهْتَدُونَ (La MuHtaDUIvNa)  “Muhtedilerden oluruz.”

“Hidayet” demek, yol bulmak demek, yahut menzile ulaşmak demektir.

 “İhtida etmek” demek, içtihat etmek, istişare etmek, ittifak etmek demektir; icma etmek demektir.

Kur’an’da “müçtehit” kelimesi geçmemektedir. Cihat edenlere hidayet edilecektir, onlar da muhtedi olacaklardır. Yani, içtihat yapıp isabet etmiş olacaklardır.

***

قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ (QAvLa EinNaHuv YaQUvLu)  “O şöyle dedi. O şöyle diyor.”

إِنَّهَا بَقَرَةٌ (EinNaHAv BaQaRaTun)  “O bir bakardır.”

لَا ذَلُولٌ (Lav ÜaLUvLun)  “O zelul değildir.”

“Zeyl” etek demektir. “Zelul” uysal demektir. Kendisinden isteneni yapar demektir.

Koşum veya binek hayvanları eğitilir, ondan sonra binilir veya koşulur. Mesela, bunun için ata ‘yorga at’ denir, yani yorulmuş demektir. Öküz için ‘yeke öküz’ derler, yani yüklenebilir, yüke gelen demektir.

تُثِيرُ الْأَرْضَ (TuSIyRu eLEaRWa)  “Arzı isar etmez.”

“O zelul değildir. Arzı isar etmez.”

“İsr” iz demektir. Sapanla tarla sürmeye isar denmektedir.

Buradan anlıyoruz ki, o zamanlar sapan bulunmuş ve tarlalar öküzlerle sürülmektedir. Boyunduruk keşfedilmiştir. Gerçekten de sapanın Hazreti Musa peygamberden çok önceleri bulunduğu tarihen sabittir.

وَلَا تَسْقِي الْحَرْثَ (Va Lav TaSQIy eLXaRÇa)  “Harsi de iska etmektedir.”

 “Saky etmek” sulama demektir. Türkçedeki su kelimesiyle akrabadır. “Mâ” kelimesi bu kökten değildir. İşte dillerde böyle değişmeler olur. Gürcücede “sqva” sulama demektir, “zqali” su demektir.

Demek ki bu dillerin köklerinde birlik vardır. Bütün dünya dilleri arasında akrabalık vardır. Bu da insanların bir tek anne babadan türediklerine delil teşkil eder.

“Hars” ekin demektir.

مُسَلَّمَةٌ (MuSalLaMaTun)  “Selamettedir.”

Sağlamdır. Hastalığı, sakatlığı falan yoktur. Tarla sürmesine veya sulama yapmasına engel bir şey yoktur. “Selamet” sağlık demektir. Araplar barışı da sağlıkla ifade ederler.

لَا شِيَةَ فِيهَا (Lav ŞiYaTa FıyHAv)  “Onda şiye yoktur.”

“Şiye” şey kelimesi ile akrabadır. Siyah kelimesinden dönüşmüştür. Gürcücede siyaha “şavı” denmektedir. Fransızcada da “şov” şeklindedir. “Şey” karaltı demektir. Varlık bununla ifade edilmiştir. Sonra varlığın istenmesinden meşiet fiili doğmuştur. “Şey” dilenmiş olan demektir. Leke anlamındadır.

“Şiye” burada yaşlılık demektir. “Onda yaşlılık da yoktur.”

قَالُوا الْآنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ (QAvLUv EaLEAvNa CiETa Bi eLXaqQı)  

“Şöyle kavl ettiler: İşte şimdi hak ile ciet ettin.”

İsrail oğulları anlamadıkları şeylere ‘hak’ dememektedirler. İlletlerini bilmedikleri, hikmetlerini bilmedikleri bir şeye evet demiyorlar. Körü körüne ibadeti kabul etmiyorlar. Sebeplerini öğrenmeye çalışıyorlar.

“Şimdi hak ile geldin” demeleri, şimdi biz de bunun hak olduğunu tasdik ediyoruz, kesilmesi gerekir demektedirler.

فَذَبَحُوهَا (Fa ZaBaXUvHAv)  “Onu zebh ettiler.”

“Zebh etmek” hayvanı boğazlamak demektir. “Zebh” kelimesi “Sebh” kelimesiyle akrabadır. “Sefh” de kan akıtmaktır. Boğulan hayvanların eti yenmiyor. Çünkü pis kan, karbondioksitli kan orada kalıyor.

وَمَا كَادُوا يَفْعَلُونَ (71) (Va Mav KAvDUv YaFGaLUvNa)  “Fi’letmeye keyd etmemektedirler.”

“Keyd” birden yapmak demektir. Nâkıs fiil olduğu zaman, bekleyip bekleyip birden yapmak demektir.

Tuzak da budur. Birden düşer. Birden yapmak istemediler. Adım adım ve tedrici olarak gitmeye alıştılar demektir. Emredileni hemen yapmadılar, direndiler demektir.

***

وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا (Va EıÜ QaTaLTuM NaFSan)  “Hani siz bir nefsi katletmiştiniz.”

 “Bir nefsi katletmiştiniz, bir kişiyi katletmiştiniz.” denmektedir.

“Nefs”, doğumdan başlayıp ölümüne kadar var olan kişidir. Ademin oğullarının hepsi dahildir.

“Katletmek” öldürmek veya yaralamak anlamına gelir. Bir nefis, bir kişi öldürülmüştür. Faili meçhuldür. Bir toplulukta bir ölü bulunduğu zaman onu o topluluktan biri öldürmüştür. Ancak faili meçhul olduğu zaman, hattâ olmadığı zaman bile o topluluk öldürmüş kabul edilmektedir. Çünkü genel güvenliği sağlamak o topraklara sahip olan kimselere aittir. Yeryüzü insanlığındır. İnsanlar yeryüzünü aralarında imar ve ihya ile bölüşmüşlerdir. Mülkiyetin devam etmesi için o toprakların güvenliğini sağlamalıdırlar. Dolayısıyla bir topluluğun topraklarında bir kimse öldürülürse onu o topluluk öldürmüş olur. Eğer diyet ödenecekse o topluluk öder. Demek ki “kateltüm” ifadesi ile dayanışma sorumluluğunu ifade etmiştir.

فَادَّارَأْتُمْ فِيهَا (Fa elDAvRaETuM FıyHAv)  “Orada der’ ettiniz.”

“Tedare’tüm Fîhâ” anlamındadır. “Dal”dan önce gediği için “Te” “Dal”a dönüşmüş ve idgam olmuştur.

“Der’” zırh kelimesine akrabadır. Zırh, gelen okları geri çevirmek demektir. “Tedarü’” suçu birbirine atmak demektir. ‘Ben yapmadım, ben yapmadım’ demektir

وَاللَّهُ مُخْرِجٌ (Va elLAHU MuPRiCun)  “Allah muhriçtir, ortaya çıkarıcıdır.”

َمَا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ  (72) (Mav KuNTUM TaKTuMUvNa)  “Ketmettiklerinizi ihraç eder.”

***

فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا (Fa QulNAv ıWrıBUvHu Bi BaGWıHAv)  “Onu bazısı ile darbediniz.”

“Onu nefsin bazısı ile darbediniz.” Buradaki “Ha” zamiri nefse gitmektedir.

“Nefsin bazısı ile onu darbediniz.” diyor. Bu ifadedeki müşkül “nefsin bazısı” kelimesidir.

Buradaki “darb”den kasıt nedir, kolay anlaşılmamaktadır. Çünkü “darb” birçok manâya gelir.

Sopayı vurmak anlamında olduğu gibi; yola çıkmak da darbdır. Bir şeyi bir şeyle çoğaltmak da darbdır. Çarpma bu anlamdadır. Vergi koymak darbdır. Mesel anlatmak yani kıyas yapmak da darbdır.

 “BiBa’dihâ” sözüyle, ölenin yakınları ile parçaları ile çözünüz denmektedir. Ölünün parçaları vârisleridir. İnsanın kişiliği soyu ve sopu ile ortaya çıkar. Kişi zaten ölmüştür. Artık onun kişiliği yakınlarıdır.

كَذَلِكَ يُحْيِ اللَّهُ الْمَوْتَى (Ka ÜAvLiKa YUXYı elLAHu elMaVTAy)  

“Allah mevtayı böyle ihya eder.”

وَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ (Va YuRIyKuM AYAvTiHi)  “Size âyetlerini irae eder.”

“Size âyetlerini gösterir.”

لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (73) (LaGalLaKUM TaGQıLUuNa)  “Böylece akledersiniz.”

“Ukl” devenin bağlandığı kulptur. İnsanlar kasame ile birbirine bağlanmış bulunmaktadırlar. Diyete mahkum edilmeyip taksitlerini ödemek zorunda kalmamaları için herkes katle mani olmaya çalışır. Önce katle sebebiyet verecek imkanları ortadan kaldırırlar. Katle götüren sebepleri iki şekilde mütalaa ederiz.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنْ الْحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(74) أَفَتَطْمَعُونَ أَنْ يُؤْمِنُوا لَكُمْ وَقَدْ كَانَ فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ يَعْلَمُونَ(75) وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ قَالُوا أَتُحَدِّثُونَهُمْ بِمَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ لِيُحَاجُّوكُمْ بِهِ عِنْدَ رَبِّكُمْ أَفَلَا تَعْقِلُونَ(76)

ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُمْ (ÇumMa QaSaT QuLUvBuKuM)  “Sonra kalpleriniz kasvetleşti.”

“Summe” atıf harfidir. “Ve”den farkı, iki olay arasında zaman farkı vardır.

“Kasvetleşme” kasame olayından sonradır. Yani, kasame nedeniyle hemen kasvetleşmiyor. Kasame uygulamaları zamanla sıkıntı oluşturmaya başladı. Kasame diyetleri ağır gelmeye başladı. Çünkü tedhiş olayları o kadar çoğaldı ki, ödenecek diyetler ağır gelmeye başladı. Tedhiş olaylarına insanlar alışmaya başladı. Tedhiş adi vakalar hâline geldi. Topluluklar kasameyi unutur oldular.

مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ (MiN BaGDi ÜAvLiKa)  “Bunun arkasından.”

فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً (Fa HiYa Ka eLXıCAvRaTi EaV EaŞadDu QaSVaTen)

“Onlar taş gibi oldu yahut daha da kasvetli oldu.”

Taşı parçalarsın, kırarsın ama onu dövüp yeni şekle sokamazsın. Onlar da böyle olmuşlardır.

Yok edebilirsin, öldürebilirsin ama onların kalplerine merhamet hissini sokamazsın. Onlar sevmeyi ve acımayı unutmuşlardır. İspanya’da insanları boğalara parçalatırken nasıl seyirci hiç üzülmeden seyrediyor idiyse, bunlar da Irak’ta ve Filistin’de akan kanlardan asla üzüntü ve sıkıntı duymazlar.

وَإِنَّ مِنْ الْحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ (Va EinNa MiNa eLXıCAvRati LaMAv YaTaFacCARu MinHu elENHARu)

“Çünkü hicareden öylesi vardır ki ondan nehirler inficar eder.”

Allah burada yeraltı sularının oluşmasını anlatmaktadır. Kayalar serttir, ama gerekli yerlerde delikler vardır. Onunla su alır ve su salarlar. Oysa İsrail oğullarından bir kısmının kalpleri o kadar katılaşmıştır ki, siz onların kalbine hiçbir suretle giremezsiniz.

وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ (VaEinNa MiNHAv LaMAv YaŞaqQaQu FaYaPRuCu MiNHu FaYaeLMAEa)

“Yine onlardan öyleleri vardır ki inşikak eder ve ondan su çıkar.”

Kayaların bir kısmında daha dağlar oluşurken oluşmuş su kaynakları vardır. Bunun yanında sonradan kayaların yarılması sonucu akan pınarlar vardır. Şimdi bunu anlatmaktadır.

Granit bir taşın üzerine bir zeytin veya incir çekirdeği konur. Kuş pisliği ile gelir. Kök onu eritir ve bir delik açar, sonra o kök çürür. Delik meydana gelir. Deliğe su dolar. Sonra buzlaşınca genişler ve kayayı dinamit patlatmış gibi patlatır. Kayanın dibinde yeraltı su haznesi vardır. Arkasındaki dağın basıncı ile yarılan kayadan fışkırıverir. O halde o sert taştan yararlanma ve onu yola getirme mümkündür de; aradan binlerce sene de geçse, İsrail oğullarını bu taş kalplilikten vazgeçirmek mümkün olmamaktadır. Şüphesiz bu hükümler bütün İsrail oğullarına şamil değildir. Onlar içinde mü’minler ve merhametliler vardır ama onlar kenara itilmişlerdir.

وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ (VaEinNa MİNHAv LaMAv YaHBıOu Min PaŞYaTi elLAHı)  

“Onlardan Allah’ın haşyetinden dolayı hubut edenler vardır.”

Yanardağlardan çıkan lavlarda bulunan su buharı benzeri gazlardan dolayı kalmış olan deliklerde donan buz kayaları parçalar ve aşağıya doğru yuvarlanır. Yahut soğuk ve sıcaktaki büzülmelerde çatlamalar olur, sonra oralara buzlar girer ve parçalanır. Bizzat ağaç kökleri de kama görevi görerek dağları parçalar. Bu sayede kayalıklar zamanla sel sularının sürüklemesi ile toz hâline gelir. Sonra bitkiler onu bugün bizim ekip biçtiğimiz toprağa dönüştürür. Yani, kayaların sertliği İsrail oğullarının beyinlerindeki sertlikten daha azdır.

وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(74)   (Va MAv elLAHu Bi ĞaFiLin GamMAv TaGMaLUvNa)

“Allah amel ettiklerinden gafil değildir.”

***

أَفَتَطْمَعُونَ أَنْ يُؤْمِنُوا لَكُمْ (EaFa TaOMaGUvNa EaN YuEMiNUv LaKuM)  

“Yoksa siz onların sizin için iman etmelerini mi tama’ ediyorsunuz?”

وَقَدْ كَانَ فَرِيق مِنْهُمٌْ (VaAQaD KAvNa FaRIYQaN MiNHuM)  

“Oysa onlardan bir fırka bulunmaktadır.”

Burada çok önemli bir hususa açıkça işaret etmektedir. İsrail oğullarının hepsi böyle değildir. Sadece onlarda bir fırka vardır, o fırka böyledir. O fırka sömürü sermayesi sahibi bir fırkadır ve tek fırkadır.

Bu fırka faizli ve zinalı sistemle dünyayı sömürmek istemektedir. Onların zararı sadece İsrail oğulları olmayan kimselere değildir. Bütün İsrail oğullarına zulüm yapmaktadırlar.

يَسْمَعُونَ كَلَامَ اللَّهِ (YaSMaGUvNa KeLAMa elLAHi)  “Allah’ın kelamını sem’ ederler.”

ثُمَّ يُحَرِّفُون (ÇümMa YuXarRiFUvNa)  “Sonra tahrif ediyorlar.”

Neyi tahrif ediyorlar? Allah’ın kelamından anladıklarını tahrif ediyorlar.

Allah’ın kelamını tahrif edemezler. Ancak ondan anladıkları manâyı tahrif ediyorlar.

مِنْ بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ (MiN BaGDi MAv GaQaLUvHUv)  “Onu akletmelerinin arkasından.”

Allah’ın kelamını aklettiler. “Akletmek” demek, doğruluğuna kanaat getirmek demektir. Söylenenleri delilleri ile anlamak demektir. “Ukl” deveyi bağlamak için kullanılan halkadır. Söylenen cümleyi eğer delile bağlarsanız onu akletmiş olursunuz. 5’er liradan 36 tane karpuz 180 ederi çarpma işlemi yaparak akledersiniz.

وَهُمْ يَعْلَمُونَ(75)   (Va HuM HuM YaGLaMUvNa)  “Onlar bunu bile bile yapıyorlar.”

Yani, tahrif ettiklerini de biliyorlar. Bilmeden şuursuzca tahrif etmiyorlar. Bugün ilimler o kadar gelişmiştir ki, tahrif edilmiş bir metnin aslını bulmak dahi mümkündür.

***

وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا (Va EiÜAv LaQUv elLaÜıyNa EavMAvNUv)  

“İman etmiş olanlarla lika ettiklerinde.”

قَالُوا آمَنَّا (QAvLUv EaManNAv)  “İman ettik diyecekler.”

وَإِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ (Va EiÜAy PaLAv BaGWuHuM EiLAy BaGWın)  

“Bazısı bazısı ile halvet edince.”

Bunların sistematik halvet sistemleri vardır. Askeri bir hiyerarşi ile en başta fırkanın baş yöneticileri vardır. Bunlar kaç kişidir? Yedi-sekiz kişidir. Tüm gizli kararları bunlar alır. Sonrakiler bu zalim fırkanın sermaye patronları olan 200 ailenin başlarıdır. Ondan sonra tüm dünya Yahudilerinin başkanlarıdır. Daha sonrakiler de dünya masonlarının başlarıdır. Masonların 33 dereceli olanları vardır. Tüm üst toplantılar alt toplantıya gizlidir.

Halvet düzenini böyle kurmuşlardır. İşte bu hiyerarşik halvet içinde karar alıp uygulatmaktadırlar. Bir üst kuruluşta alınan karar alt kademeye gizlidir. Alınan karar sorulmadan uygulanır. CIA ve ondan sonraki bütün gizli istihbarat kuruluşları eksiksiz onların emirlerinde olurlar. Türkiye’deki siyasi ve ekonomik müdahale kararları hep böyle alındı ve uygulandı. Bunlar başaramazsa silahlı mafya teşkilatı harekete geçer ve insanlar öldürülür, terör çıkarılır.

قَالُوا (QAvLUv)  

“Dediler.”

Yani, baş başa kalınca birbirlerine dediler, aralarında konuştular, necva yaptılar.

أَتُحَدِّثُونَهُمْ بِمَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ (Ea TuXadDiÇUvNaHuM BiMAV FaTaXa elLAHu GaLaYKuM)  

“Allah’ın size fethettiğini onlara tahdis mi ediyorsunuz?”

لِيُحَاجُّوكُمْ بِهِ عِنْدَ رَبِّكُمْ (Lı YuXacCUvKuM BiHIy GıNDa RabBiKuM)  

“Rabbinizin yanında bizimle huccetleşmezler mi?”

Bu zalim fırkanın anladığı manâda meseleyi ele alırsak, insanlara doğruyu anlatmak suç oluşturuyor. Çünkü Allah onları kendilerine göre insanları sömürmeleri için yaratmıştır. İnsanlar gerçekleri öğrenirlerse, o zaman onları yönetmek zor olur. Allah da o zaman bize sorar; niye sırları verdiniz de sonra isyanlarına sebep oldunuz denir. Buradaki “Küm” Türkçedeki siz değil de, biz olarak tercüme edilir. Çünkü Kur’an dilinde ben ve sen “biz” olarak değil de, “siz” diye ifade edilir.

أَفَلَا تَعْقِلُونَ(76) (Ea Fa LAv TaGQıLUVNa)  “Akletmiyor musunuz?”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

أَوَلَا يَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ(77) وَمِنْهُمْ أُمِّيُّونَ لَا يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ إِلَّا أَمَانِيَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ(78) فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُونَ(79) وَقَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّامًا مَعْدُودَةً قُلْ أَاتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْدًا فَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ(80)

أَوَلَا يَعْلَمُونَ (Ea Va LAv YaGLaMUvNa)  “İlmetmiyorlar mı, bilmiyorlar mı?”

أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ (EanNa elLAvHa YaGLaMu)  “Allah’ın ilmettiğini bilmiyorlar mı?”

Burada geçen “Allah” kâinatı ve insanı var eden Allah’tır. Bunun için “Allah” kelimesi tekrar edilmiştir. Yoksa “EnneHu” şeklinde zamirle ifade edilirdi. Bununla beraber başka bir şey vardır.

مَا يُسِرُّونَ (MAy YuSirRUvNa)  “Neyi isra ediyorlarsa.”

“Serir” sedir demek, koltuk demektir. Görünmemesi için sedir altına koymaya esrar denir. Halkın görmeyeceği yere koyma anlamına gelir. Esrar etmekten maksat budur.

وَمَا يُعْلِنُونَ(77)  (Va MAv YuGLıNUvNa)  “İlan ettiklerini de.”

“GLN” kelimesi “GLV” kelimesi ile akrabadır. “Y” yani “V” “N”ye hep dönüşmektedir. “Katıyı” deriz ama “katıyın” değil de “katının” deriz.

“İlan etmek” yükseltmek, açığa çıkarmak, sedirden dışarı almak demektir. Allah onların sedir altında sakladıklarını da, sedirin üstüne çıkardıklarını da bilir demektedir. Açıkladıklarını da, sakladıklarını da bilmektedir. Türkçedeki “alın” kelimesi ile “aleniyet” kelimesi arasında akrabalık vardır.

***

وَمِنْهُمْ أُمِّيُّونَ (Va MiNHuM EumMıyYUvNa)  “Onların içinde ümmiler vardır.”

“Ümmi” anadan doğma demektir. Yani okumamış, eğitilmemiş demektir.

لَا يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ (Lav YaGLaMUvNa eLKiTABa)  “Kitabı bilmemektedirler.”

“Kitap” okuyup yazma demek değildir. “Kitap” içeriği de bilmemektir. Hazreti Peygamber aleyhisselâm ümmi idi ama Kitab’ı biliyor ve insanlığa öğretiyordu. Yani, buradaki “Kitab’ı bilmiyorlar” sıfatı, ümmileri tavzih sıfatı değil, takyit sıfatıdır. Haberden sonra haberdir. Ümmiler vardır, Kitab’ı bilmeyenler vardır denmektedir. Hz. Peygamber aleyhisselâm dışında, bilmek için ümmi olmamak gerektiğini de ifade etmektedir.

“Kitap” hat değildir, “Kitap” kurallardır, yazılı kaidelerdir. Kurallar yazılı olmalıdır.

إِلَّا أَمَانِيَّ (EilLAy EaMaNiyYa)  “Yalnız emaniyyi biliyorlar.”

“Emaniy” gelenek demektir. Babadan oğula aktarılan söylentilerdir. Kıdemli görevlilerin yeni görevlilere öğrettikleri şeylerdir.

Bir hakim hanım şöyle anlatıyordu: Ben ilk hakim olduğumda ne yapacağımı bilmiyordum. Emrime çok tecrübeli bir kâtip vermişlerdi. Ben sessiz konuşur, kâtibe istediği gibi yazmasını bırakırdım. Hakimliği kâtibimden öğrendim. Başka türlü olması bugünkü bu sistemde mümkün değildir.

وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ(78) (VaEiN HuM EilLAv YaJunNUvNa)  “Onlar yalnız zannediyorlar.”

***

فَوَيْلٌ (Fa VaYLun)  “Veyl vardır.”

Parmağınız bir yerde sıkışsa yüksek sesle bağırmaya başlarsınız. Bu bağırmalar işaret değildir. Bir topluluğa da bir afet gelince ahu figana, ağlamağa ve bağırmaya başlarlar. Buna “vaveylâ” denir.

“Veyl” vah demektir, ah vahtır. Bir topluluğun bu hâle düşmesi veyldir.

İşte böyle “kitabî düzen” yerine “gelenek düzeni” ile yaşayanların akıbetleri veyldir.

Bugünkü insanlığın içinde bulunduğu zulüm ve fitnenin kaynağı budur. Kabile toplulukları birbirini tanıyan kimselerden oluşur, orada şifahi gelenekler yeterli olur. Ama artık milyonların, hattâ milyarların birlikte yaşamak zorunda olduğu bugünkü dünyada ancak yazılı kurallar bu kadar büyük toplulukları yönetebilir. Buna sahip olmayanlar anarşi ve zulüm içine, fitne ve baskı içine düşerler. Bugünkü insanlık bu durumdadır.

لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ (LilLaÜIyNa YakTUvBUvNa elKiTAvBa BiEYDiyHiM)  

“Kitab’ı yedleri ile yazıyorlar.”

Buradaki “Yed” kendi güçleri ile demektir, zorlamaları ile demektir. “Eyd” eller, kollar demek ise de, güç anlamına da gelmektedir. “Semayı kendi yedlerimizle bina ettik” deniyor.

ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ (ÇümMa YaQUvLUvNa HAvÜAv MiN GıNDilLAHi)  

“Sonra da bu Allah’ın indindendir diyorlar.”

Güçleri ile ve zorla dayatarak kanunlar yapıyorlar, sonra da; ‘Bunlar millî irade ile oluşan kanunlardır, Meclis’in çıkardığı kanunlardır, milletvekillerinin yaptığı kanunlardır!’ diyorlar. Vekillere dayatarak ve sadece parmak kaldırtarak kanunlar yaptırıyorlar. Anayasalarda ‘yasama’ ile ‘yürütme’nin ayrıldığı yazılıdır. Ama bir hile ile yasama yürütmenin emrine verilmiş, yürütme de seçilmiş olmayanların ve dış sermayenin emrinde olanların dümenine sokulmuş; ondan sonra da utanıp sıkılmadan padişahları kötüleyip cumhuriyeti ve demokrasiyi getirdiklerini söylemektedirler! İşte bunlara ‘veyl’ vardır.

لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا (LiYaŞTaRUv BiHIy ÇaMaNan QaLıyLan)

“Onunla kalil semeni iştira etsinler diye bunu yapıyorlar.”

فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ  “Yedleri ile ketbettiklerinden dolayı onlara veyl vardır.”

Buradaki “Fa” yukarıdaki veyli açıklamak içindir. Böyle dayatanlara, zorla kanunları çıkartanlara, baskı yapanlara veyl vardır. Türkiye’ye baskı yapan Avrupalılara veyl vardır. Onlara baskı yapan zalim sermayeye veyl vardır. Türkiye’de baskı yaparak kanun çıkartanlara da veyl vardır. Güçleri ile yazılanlara da veyl vardır.

Bu veyl yukarıdaki veylin bedeli olduğu için nekiredir. Ondan ayrı değildir. Gelecek veyl birçok taraftan olacaktır. Yazılanlar veyli içermektedir. 1) Çünkü yazılanlar yabancıdır, kan uyuşmazlığı vardır. 2) Merkezîdir, değişik şartlara uyumlu değildir. 3) Çoktur, öğrenilmesi mümkün değildir. 4) Çelişkilidir, aralarında uyum yoktur. Çünkü bu maksatla hazırlanmıştır, değişik ülkelerden aktarılmıştır. Bunun sonucunda topluluğa uçuruma götürmektedir. Ahu figanlar yükselmeye başlamıştır bile, vaveyla kopacaktır.

وَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُونَ(79)  (Va VayLun MimMAv YaKSiBUvNa)

“Kesbettiklerinden dolayı da onlara veyl vardır.”

Dinsizleşecekler, veya Avrupa Birliği’ne girecekler de ne kazanacaklar?

1924’lerde lâiklik getirildi ama lâiklik dinsizlik olarak takdim edildiği için halk karşı geldi, Mustafa Kemal’den ve ordudan soğudu. Bu soğukluk o kadar sürdü ki, düşmanlık hâline dönüşmemesi ancak baskıcı kanunlarla sağlandı. Bu soğukluk ordu ile ulus arasında hâlâ sürmektedir. Bu veyl değil midir?

Daha sonra 1930’lara gelindiğinde işi daha ileri götürdüler. Başörtüsü, sakal, dans ve içki zorlaması ile inanmış kimseleri devlet yönetiminden uzaklaştırdılar. Kadroları hortumcular doldurdu, hâlâ temizleyemiyoruz.

Bu onlara veyl olmadı mı?

Daha sonra Köy Enstitülerini kurdular. Solculuk başlarına bela oldu. Kaç defa onların yüzünden devlet yönetimine ordu el koydu. Bu onlara veyl değil midir? 28 Şubat bu millete nelere mâl oldu?

İşte buradaki veyl, yazdıklarının ötesinde yaptıklarından dolayı oluşmuş veyldir. Bu veyl mevzuatın uygulanmamasından doğan veyldir. Uygulanamayacak kanunlarla ülkeyi doldurursanız kimse ona uymaz, dolayısıyla bu sefer hukuk dışına çıkmadan doğan bir veyl olur.

Ne kadar kötü olursa olsun, kanunlar yürürlükte iken herkes onlara uymalıdır. Kötü kanunlar değiştirilmelidir. Değiştirilmeden önce kimse onları savsaklamamalıdır. Ne var ki, kanunlara uymak bizim gibi saf Adil Düzencilere kalmıştır. Ama siz Adil Düzenciler bundan memnun olmalı, başarısızlığınızdan dolayı asla sıkıntı duymamalısınız. Galip geleceksiniz. İsrail oğulları tarihte hep böyle yapmışlar, sonunda katliamlar ve sürgünlerle karşı karşıya kalmışlardır. Kalacaklardır da. Elbette yalnız İsrail oğulları kalmayacak, onlar misaldir. İlâhi sünnet tüm insanlığı içerir. O sebeple biz Türkiye’de yapılanları örnek verdik.

***

وَقَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ (Va QAvLUv LaN TaMasSaNav eLnNAvRu)  

“Nâr bize temas etmez derler.”

Tarih boyunca ve bugün insanlığı kemiren hasatlık budur. Her topluluk kendilerini Allah’ın has kulu kabul etmekte, cennete sadece kendilerinin gideceğine inanmaktadır. Bu inanış maalesef  Kur’an’ın açık uyarılarına rağmen Müslümanlar arasından da atılamamıştır. Bu bâtıl inanç insanların kendilerini üstün görme hastalığından doğmaktadır. Bu inanç şirktir, toplulukların kendilerini tanrılaştırmasıdır.

İsrail oğulları bunu çok daha kötü olarak yapmaktadırlar. Diğer dinler üstünlüklerini ırka değil de dine bağlamakta, İsrail oğulları ise ırka bağlamaktadır. Bütün ilâhi kitaplarda istisnasız Allah vardır ve birdir. Âhiret vardır, orada cennet ve cehennem vardır. Bu dünyada iyilik yapanlar orada cennette olacaklar, kötülük yapanlar orada cehennemde olacaklardır. Buraya kadar ihtilaf yoktur. İhtilaf, cennet ve cehennemin şekli ile cehenneme gidenlerin oradan çıkıp çıkmayacağı, cehennemden çıktıktan sonra cennete gideceğidir. Burada da bütün dinlerin prensipte ittifak ettikleri ama uygulamada ihtilafta oldukları hususlar vardır.

Hepsi diyorlar ki; bizden olmayanlar cehenneme gidecekler ve orada devamlı kalacaklar, biz ise günahımız sevabımızdan çok ise cehenneme gideceğiz ama cezamızı çektikten sonra çıkıp cennete gideceğiz.

İşte burada şu inanış yanlıştır; onlar ve biz. Kur’an burada işte buna işaret etmektedir. Eğer cehennemden çıkma varsa, hangi dinden olursa olsun cezasını çektikten sonra kim olursa olsun çıkacaktır. Yok eğer cehennemde bâki kalınacaksa, o zaman kim olursa olsun oraya girdikten sonra bâki kalınacaktır.

Gerçi, ‘Allah şirki affetmez, diğerlerini mağfiret eder’ denmektedir. Ama bu cehennemden önceki aftır. Şirki affetmez ama ona karşı hasenat işlenmişse onu ona keffaret yapar ve cennete gönderir. Ama birisi hem şirk yapmış, hem de amelleri hep kötü ise o artık cehenneme gider ve orada ebedi kalacaktır. Kur’an’ın açık ifadeleri böyledir. Tevil edecek olursak, hepsi için tevil ederiz. Kavim veya din ayrılığı söz konusu değildir.

إِلَّا أَيَّامًا مَعْدُودَةً  “Sadece ma’dut eyyam bize dokunur.”

Bugün Müslümanlar arasında çok yaygın bulunan bu anlayış demek ki genel bir hastalıktır.

Klasik Müslümanların inanışı şudur: Kur’an’ı ve Hazreti Muhammed aleyhisselâmı tasdik etmeyen hiç kimse asla cennete girmeyecek, onlar cehennemde ebedi kalacaklardır.

Kur’an’ı ve Hazreti Muhammed’in resullüğünü tasdik eden hiç kimse de cehennemde devamlı kalmayacaktır. Cehenneme girse bile, cezasını çektikten sonra çıkacak ve cennete gidecektir.

İşte, İsrail oğulları da böyle inanıyorlar, Hıristiyanlar da böyle inanıyorlar.

Doğu dinlerinde de bundan farklı bir şey olacağını sanmıyorum.

Kur’an bu kadar açık bir şekilde reddettiği halde, İsrail oğullarının bu bâtıl inancı nasıl yayılmıştır diyemeyiz. İslâmiyet ve Kur’an doğum günlerinin kutlanmasını teşri etmediği halde, önce kutlu doğum haftası olarak Hazreti Muhammed’in doğumunu kutladılar. Sonra Mustafa Kemal’in doğum haftasını kutlamaya başladılar. Romalılar da Hazreti İsa’yı böyle tanrılaştırdılar, böylece önce Hazreti İsa’nın, sonra da imparatorlarının kutsileştirilmesini sağladılar. Birini Allah-oğul yaptılar, diğerini Allah’ın yeryüzündeki gücü şekline soktular. İşte cennet-cehennem icadı budur. Ne yazık ki “Adil Düzen”e inanan arkadaşların içinde bile bu bâtıl safsatadan kendisini kurtaran çok azdır.

قُلْ أَاتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْدًا (QuL EaAatTaPaÜTuM GıNDa elLAvHi GaHDan)  

“Allah’tan ahit mi aldınız diye kavlet.”

Biz böyle bir ahdi Kur’an’da bulamadık.

Ama mahir müfessirler bir yerde buldularsa, bize de bildirsinler.

فَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ (Fa LaN YuPLiFa elLAvHu GaHDaHu)  

“Allah ahdinden hulfetmez.”

Evet, eğer böyle bir söz almış iseniz, Allah sözünden hulfetmez. Allah böyle ahdi yapmaya da muktedirdir. Ancak, öncelikle böyle bir söz bulmuş olmanız gerekir; biz cennete gideceğiz, kötü de olsak, günahkâr da olsak, hırsız da olsak, zani de olsak, katil de olsak, rüşvetçi de olsak, biz madem ki ‘Lâilâheillallah’ dedik, bir de ‘Muhammedürresulullah’ dedik; öyleyse sorun yok!

أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ (EaM TaQUvLUvNa GaLAy elLAvHi)

“Yoksa Allah üzerinde ne konuşuyorsunuz?”

“Allah üzerinde konuşma” aynı zamanda topluluk üzerinde konuşmadır. Âhirette cennet ve cehenneme girme hususunda Allah üzerinde konuşma kimsenin yetkisinde değildir. Bundan dolayı burada “Hel” değil “Em” gelmiştir. Kimsenin Allah üzerinde zannî tahminlerle konuşma yetkisi yoktur. Allah üzerinde ancak müsbet ilmin icma ile sabit olan verileriyle konuşabiliriz. Kur’an’ın icma ile sabit olan şeyleriyle konuşabiliriz.

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin kararlarını yorumlama da kimseye verilmemiştir. Herkes uygulama yaparken kendi yorumlarını yaparak uygular. Devlet başkanı başkanlığı ile ilgili konularda yorum yapar ve uygular. Görevliler görevleri ile ilgili hususlarda kendileri yorum yapar ve uygular. Halk ve iş adamları kendi işlerinde kendileri yorum yapar ve uygularlar.

Yorumlarda hata varsa, mağdur olanlar hakemlere gider, hakemlerin verdiği karar o hususta uygulanır. Hakemler yasa mahiyetinde, kural mahiyetinde karar veremezler. Hakemlerin kararı sadece o olayı ve olaya taraf olanları bağlar. Taraflar aynı olsa bile, o olayın dışındaki olay için yeniden muhakeme edilmeleri gerekir.

Bu kadar açık bir mesele için başörtüsü üzerinde Anayasa Mahkemesi kararları vardır deyip insanlara yutturmaya çalışmak küfürdür, ama şirk değildir.

مَا لَا تَعْلَمُونَ(80) (MAv Lav TaGlaMUvNa)  “İlmetmediklerinizi mi söylüyorsunuz?”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

بَلَى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(81)

وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(82) وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا مِنْكُمْ وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ(83)

بَلَى (BaLAy)  “Belâ/ Hayır, öyle değil.”

“Ba” “Ve”den dönüşmüştür. Bu “Belâ” demektir, “Ve” değildir. Geçmişte söylenenin aksi doğrudur demektir. “Bel” de “Belâ” gibidir. Ancak “Bel”de daha önce söylenen ne tekzib ediliyor, ne de tasdik ediliyor. Söylemek istediğim o değil demektir. Bundan önce ‘bize ateş birkaç günden fazla dokunmaz’ diye iddia ediyorlar, İsrail oğulları iddia ediyorlar. Bugünkü dünyanın hak büyük din sahipleri de bunu iddia ediyorlar. Kur’an ehli de farklı söylemiyor. Bu iddianın yanılgı olduğunu açıkça ifade ettikten sonra doğrusunu söylüyor.

مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً (MaN KaSaBa SayYiEaTan)  

“Kim bir seyyieyi kesb ederse, yığarsa.”

Buradaki “Men” umumilik “Men”idir. Yani, insan olsun, cin olsun, kim olursa olsun, iradesi olan varlıktan kim olursa olsun, hangi dinden ve ırktan olursa olsun, kim olursa olsun, bir seyyieyi kesb ederse. Sonra kim kesb ederse diyor; kim küfrederse demiyor, kim şirk ederse demiyor.

Yani, ben iman ettim ve kurtuldum; böyle bir şey yoktur. Fiil önemlidir, itikat değil.

İman etmeye elbette ihtiyaç vardır. Çünkü insanı kötü fiilden kurtaracak olan imandır. Ama suç olan ameldir, düşünce değildir. Sonra, ‘kesb ederse’ diyor, ‘amel ederse’ demiyor. Amel bir tek seyyie işlemektir. Kesb ise çok günah işleyip küsbe yapmak, yani yığın yapmak demektir.

“Kim kesb ederse”yi, kim yığarsa diye tercüme edebiliriz.

“Seyyieten” nekiredir. Çünkü seyyienin cinsi önemli değildir. Önemli olan onun yığın hâline gelmesidir. Üst üste konmuş seyyieler demektir. “Seyyiât” “Seyyie”nin çoğulu olabilir.

“Seyyie” kötülüktür, kararmaktır. “Sev’et” çirkinlik anlamındadır. İnsandaki gait yerleri sev’ettir. Seyyie zenbden ve ismden daha geneldir. Bunları içerdiği gibi, ism olmayan, zenb olmayan seyyieler de vardır.

Demek ki, açık olarak kim kötülük yaparsa, kim olursa olsun onlar cehennemliktir ve orada hâliddirler.

وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ (Va EaXAOaT BiHi PaOIyEaTuHUv)  

“Ve hatası onu ihata ederse.”

Burada ihata eden hatasıdır. Neyin hatası? “Hu” zamiri nereye râci? Seyyieye râci olabilir mi? Seyyie eğer çoğul ise ona râci olabilir. Yahut seyyie mastar ise mastarlar tekil de olsa müzekker zamir alırlar. Seyyienin hatası, yaptığı kötülüğü, seyyieyi çevreliyorsa demek olur. Burada seyyienin hatası ne demektir? Hata kötülük anlamında olmuş olur. Çirkinliğin kötülüğü çirkinliği de sarmışsa yani kötülüğü oradan gelen yarardan çok daha fazla ise demektir. Yani, her amelin iyi veya kötü tarafı vardır. Ama kötülüğü çok fazla ise, on katından fazla ise, işte bu insanı cehennemde hâlid kılar demek olur. Zamir kesbdeki masdara gidebilir. Yani, kesbin hatası ile, kesbi ihata etmişse. Hatalar işe hâkim olursa. İşten maksat hatalar yapmak, yani kötülük yapmak ise.

İnsan vardır ki gayesi ve hedefi iyiliktir, zaman zaman hatalar yapabilir, kötülük işleyebilir. Bunların bu günahları cennetteki derecelerini düşürür ama cehenneme götürmez. Çünkü gayesi iyiliktir. Bunun hayırda ameli az olsa bile, iyi niyetli olduğu için bir haseni on hasen olarak hesaplanacaktır. Muhasebe defterinde borç ve alacaklar yer alacak. Kötülükler borç olarak görülecek, iyilikler alacak olarak görülecek. İyilikler en az onla çarpılacak, hâlâ borç bakiye kalıyorsa, işte onun hatiesi defterini ihata etmiştir, o cehennemliktir. Böyle olan kimse hangi milletten veya dinden olursa fark etmez. Bu sebepledir ki dünyada da hukukun kuralı şudur, fiili işleyenin kimliği ne olursa olsun, din veya ırkına bakılmaksızın herkes için aynı fiilin cezası aynıdır.

Buna dayanarak biz lâikliği şöyle tanımlıyoruz; bir şey dinî olduğu için suç olmaktan çıkmaz, suç değilse de dinî olduğu için suç oluşmaz. Suçu Laz işlese de Kürt işlese de cezası değişmez.

فَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ (Fa EuLAvEiKa EaÖXAvBu eLnNARı)  

“Onlar nâr ashâbıdır.”

Kur’an’da kavramlar daima çifttir. “Ehl” ve “Ashab” kelimesi kullanılmaktadır. “Ehl-i Nâr” da denmektedir, “Ashâb-ı Nâr” da denmektedir. “Ehl-i Hulul” kelimesi ile akrabadır.

Eğer kişi o topluluğa biyolojik, psikolojik, ekonomik ve sosyal bağlarla bağlanmış ve oranın bir parçası hâline gelmişse, o zaman o oranın ehlidir. Aile bağları böyledir. “Ehl-i Beyt” denir de, “Ashâb-ı Beyt” denmez. “Sohbet” ise “Sahife” kelimesine akrabadır. Sahifeler ciltlenmiş ve bir kitap olmuştur. Mekânları aynı ama ilişkiler ehlde olduğu gibi olmayabilir. Kur’an’da “Ashâb-ı Nâr” da deniyor, “Ehl-i Nâr” da deniyor.

Cehennemde olanları ikiye ayırabiliriz. “Ehl-i Nâr” oranın ayrılmaz bütünü olmuştur demektir.

“Ashab-ı Nâr” ise aynı mekânı paylaşıyorlar ama orada hep kalacak değildirler şeklinde anlam çıkar.

Bu iki ifadeye dayanarak cehennem halkını ikiye ayırabiliriz. Cehenneme gidenlerin bedenleri değişerek cinler gibi çekirdek yapılara dönüşürler. Orada cinleşerek kalma imkanını bulurlar. Bunlar yeteri kadar eğitim gördükten sonra orada başkalaşmaya uğrayarak tekrar moleküler hayata geçer, arafa gelir, oradan cennete gidebilirler. Diğerleri ise artık cehennem ehli olmuşlardır, onlar için çıkış yoktur.

Burada “Ehl-i Nâr” olarak değil de, “Ashab-ı Nâr” olarak geçmektedir. Kur’an’ın bir yerinde ehl-i nâr da geçmekte, “Tahasamu ehlu el-nâr” denmektedir.

Müşrikleri ehl-i nâr, diğer suçluları ise ashâb-ı nâr olarak görebiliriz.

هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(81)  (HuM FIyHAv PAvLiDUvNa)  

“Onlar orada hâliddirler.”

Kur’an’da cennet ve cehennem halkı için orada hâliddirler, orada ebediyen hâliddirler denmektedir.

“Ebeda” sonu olmayan demektir. “Bayda” uzandı demektir. “Badiye” kelimesi buradan gelir. “Ebeda” uzamaz demektir, yani, UCUNU bucağını bulamazsın anlamındadır.

“HALADA” kelimesi ise “HALATA” yani karışma demektir.

Bu iki kelimenin anlamları farklı olmalıdır. Hâliddirler ile ebediyen hâliddirler farklı manâlar taşırlar. Bu hususta herkes başka manâ verebilir. Bize göre, “hâliddirler” demek, süreklidirler demek, yani arada sırada cehennemden çıkmazlar demektir. Kâinatta zaman ve mekân da sonradan yaratılmıştır. Kâinat doğmuş ve gelişmiştir; yaşlanmaktadır ve ölecektir. Âhiret de doğacak, gelişecek, yaşlanacak ve ölecek midir; yoksa nasıl âhirette insan ölümsüz ise, âhiret kâinatı da ölümsüz müdür? Kur’an, ‘sonra bize rücu edeceksiniz’ diyor; ‘semavat ve arz devam ettiği müddetçe onlar orada kalacaklar’ diyor.

Bu ifadelerle o hayatın da sonunun olduğu anlaşılıyor. Allah daha iyiye götürecek, yeniden âhiretin âhireti başlayacaktır. Bu durumda cehennemde olanlarla cennette olanlar birlikte âhiretin âhiretine gideceklerdir. Cehennemdeki zaman uzayacak, kısalacak ama herkes cehennemden çıkacak kadar eğitilmiş olacaktır.

Bu âyetlerin bize anlattığı şey şudur; cennet veya cehenneme gitmek için şu veya bu ırktan olmak, şu veya bu dinden olmak değil, iyi veya kötü insan olmak sözkonusudur. Hangi topluluğa mensup olursanız olun, iyi insan iseniz cennete gidersiniz; hangi topluluktan olursanız olunuz, kötü insan iseniz cehenneme gidersiniz.

Müslüman olmak, Hıristiyan olmak, Budist olmak insanı mü’min de yapmaz, kâfir de yapmaz.

Müslim olursanız, İslâm olur kurtulursunuz. İman ederseniz mü’min olursunuz.

Dinlere mensup olmak değil, hak dinin isteklerini kabul edip ona göre amel etmek sizi kurtarır. Türk veya İsrail oğlu olmak ne kurtulmak için ne de helâk olmak için sebeptir. İyi veya kötü insan vardır.

***

وَالَّذِينَ آمَنُوا (Va elLaÜIyNa EAvMaNUv)  

“İman etmiş olan kimseler ise.”

وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ (Va GaMiLUv elÖAvLiXAvTi)  

“Ve sâlihâtı amel ederler.”

“Sâlihât” demek, plan ve projeye göre, standartlara göre amel etmek demektir.Yani, herkes öyle iş yapar ki, kendisinin daha önce yaptıklarına ve bundan sonra yapacaklarına uyar, onları tamamlar, onlarla uyuşur. Yalnız kendi yaptıklarına ve yapacaklarına değil, başkalarının, komşularının, ortaklarının, yakınlarının yaptıklarına da uyar. Yapılan işler işbölümü içinde birbirlerini tamamlar.

أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ (EuLAvEıKa EaÖXABu eLCanNaTi)  

“Onlar da cennet ashâbıdır.”

Burada hiçbir ayırım yapmadan cehennem ashabına karşılık cennet ashabını kullanmıştır. Cehennem halkının cehennemle ilişkisi neyse, cennet halkının da cennetle ilişkisi budur. Buradan şunu anlıyoruz ki, nasıl cennetten cehenneme gitme yoksa, cehennemden de cennete gidilecektir diye kesin bir delilimiz yoktur.

هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(82) (HuM FIyHAv PAvLiDUvNa)  

“Onlar da orada hâliddirler.”

Burada cehennemliklerle cennetlikler arasında hiçbir ayırım yapılmamıştır. İkisinde de onlar cennet veya cehennem halkıdır, onlar orada hâliddirler denmiştir. Yani, onlar da orada sürekli kalacak, zaman zaman cennetten dışarı çıkmayacaklardır. Her ikisinde de ebedidirler kelimesi getirilmiştir.

Burada hâlid olanlar müşrik veya kâfirler değildir. Kim olursa olsun, kötülük yapar da kötülüğü iyiliği sararsa, o zaman o cehennemliktir ve orada kalacaktır. Dini ve mezhebi sözkonusu değildir. Irkı sözkonusu değildir. Kim iman eder de sâlih ameli yaparsa, o da cennettedir, orada hâliddir.

Peki, bunun dışında cehenneme girip azabını çektikten sonra oradan çıkmayacak mıdır? Yahut arafta olanlar cennete gitmeyecek midir? Bu hususta biz açık hükümler yakalayamıyoruz.

***

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (Va EiÜ EaPaÜNAv MJIyÇAvQa BaNIy EiSRAvEIyLa)  

“Hani biz İsrail oğullarından misak almıştık.”

لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ (Lav TaGBuDUvNa EilLav elLAHi)  

“Allah’tan başkasına ibadet etmeyeceksiniz.”

İnsanlar kelimelerin manâsını hep değiştirmişlerdir. “İbadet” deyince, namaz kılmak, oruç tutmak, Kur’an okumak ve hac yapmak gibi amellere hasretmişlerdir.

Namaz kılmak toplanmaktır; her zaman toplanmak caizdir. Oruç tutmaktır; her zaman aç kalınabilir.

O halde ibadet ne demektir? İbadeti ne ile karşılaştıracağız?

Amel-i sâlih ile ibadet arasında ne fark vardır?

وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا (Va BİeLVAvLİDAYNı EıXSAvNan)  

“Anne baba için ise ihsan olarak ibadet vardır.”

İbadet yine Allah’a yapılacaktır. Anne babaya ihsan edilecektir. Allah’ın ihsanı olacaktır.

İnsan anne babasından yardım alarak borçlanır. Sonra onu çocuklarına öder. Anne babası yaşlanınca Allah’ın ihsanı olarak onlara hizmet eder, yaşlı iken onu çocuklarından ihsanen alır.

Anne babaya ibadet yoktur, ihsan vardır. Cami hocaları kürsülerde anne babalara itaat ediniz diye vaaz yapmaktadırlar. Oysa Kur’an’da anne babaya sadece ihsan vardır.

Anne babaya ibadet olmadığı gibi itaat da yoktur. İtaat anne babaya değil, başkana yapılmaktadır. Çocuk onbeş yaşına gelinceye kadar anne babanın velayetindedir. Onbeş yaşına geldiğinde artık velayetten kurtulmuştur, tek mabudu Allah’tır. Mensup olduğu halifesi topluluğudur. Onu da başkan temsil eder.

وَذِي الْقُرْبَى (Va Üıy eLQuRBAy)  

“Ve zi’l-kurbaya.”

Buradaki “Zi’l-kurba” yakınlığı olanlar mânâsına geldiği gibi yakınları olanlar anlamına da gelir. Yetimlerle beraber gelmektedir. Yaşlı yakınlar anlamındadır. Anne baba için de ihsan yaşlı ve hasta oldukları zaman söz konusudur. Onun için başka yerde “İndeke elkibere/ Yanında yaşlılığa ulaşırlarsa” denmektedir.

وَالْيَتَامَى (Va eLYaTAvMAy)  “Ve yetimlere.”

Miskinlere ve yetimlere ihsan vardır. Zi’l-kurba, anne baba ve çocuklar dışındaki yakınlardır. Kardeş, amca çocuğu gibi. Torunlar da yetimler faslına girerler. Büyük anne ve büyük baba da yetimler faslına girebilir.

Anne veya babalarını kaybetmiş çocuklar demektir. Kendilerine bakacak kızları ve oğulları olmayanlar demektir. Bunlar kendilerine en yakın olan kimselere verilir. Onlar bakarlar.

وَالْمَسَاكِينِ (Va eLMaSAvKIyNi)  

“Va miskinlere ihsan ediniz.”

“Miskinler” aile fertlerini geçindirecek bir seviyede varlığa ve gelire sahip olmayanlardır.

Bir bucakta vasat servetin altında serveti olanlar fakirdir. Fakirler içinde senelik gelirleri vasat gelirin yarısından az olanlar da miskindir. Fakirlik hesap edilirken sadece çalışabilenlerin servetleri nazarı itibara alınır, ama geliri düşünülürken kişi başına gelir düşünülür.

وَقُولُوا (Va QuLUv)  

“Ve kavlediniz.”

“Allah’tan başkasına ibadet etmeyiniz. Anne babanıza, yakınlı olanlara, yetimlere ve yoksullara ise ibadet etmeyin, ihsan ediniz.” emri ile aileden başlayan sosyal güvenlik müessesesi tesis edilmiştir.

Yavruları büyütme bütün canlılarda vardır. Ancak, yaşlılara bakma, hastalara bakma müessesesi yalnız insanlar için vardır. Bunu “ihsan” kelimesi ile ifade etmiştir. Çağımızın ateist düzeni bunu paralı sosyal güvenlik müesseseleri ile yapmaya çalışmaktadır. Oysa İslâmiyet bunu aile müessesesi ile yapmaktadır. Topluluk yani kamu ise aileyi desteklemektedir. Bu temel ayırım iyice anlaşılmalıdır.

لِلنَّاسِ (Li elNAvSi)  

“Nâsa kavlediniz.”

Nâsa söyleyebilmemiz için de dergimizin olması gerekir. Nâsa söyleyebilmemiz için televizyonumuzun olması gerekir. Bu iktidar olmadan önce bize emredilendir. Kur’an’ı türkü çağırır gibi okumayı bırakıp da, orada söylenenleri anlayıp uygulamamız gerekir. Kur’an’da emredilen her şey farzdır. Bizden öncekilerin şeriatı bize de şeriattır. Öyleyse İsrail oğullarına ne emredilmişse onu yapmalıyız.

حُسْنًا (XuSNan)  “Hüsnü kavlediniz.”

Bugün kendilerini İslâmî basın kabul eden herkes kendilerini murakabe edeceklerine, başkalarının kötülüklerini saymakla vakit geçirmekte, kendilerine düşman üretmektedirler! Kapitalistlere, sosyalistlere, Avrupalılara, Çinlilere, Sovyetlere saldırmaktadırlar. Halbuki biz onları karşımıza alıp onlara saldırmayacağız.

Her müessesenin iyi tarafları vardır. Her düşünce doğru şeyleri de içerir.

Bizim işimiz kişilerle savaşmak değildir, bizim işimiz kötülüklerle savaşmaktır.

وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ (VaEaQIyNUv elöÖaLAvTa)  

“Ve salâtı ikame ediniz.”

Burada “SALÂT” marifedir ve müfrettir, yani tekildir. Emir ise cemaatedir. Yani, topluluk bir salâtı ikame edecektir. “Sallû” yerine “EKÎMÛ” denmiştir. Beş vakit namaz iktidar olmadan önce kılınacak. Cuma namazı ise iktidar namazıdır. İktidar olmadan cuma farz olmadığı gibi geçerli de değildir. Burada emredileni biz ‘toplantıları yapınız’ diye tercüme ediyoruz. Vitir namazında kalkılacak, evde münferiden eda edilip mescide gelinecek. Sabah namazı cemaatle kılındıktan sonra sabah mesaisine gidilecek, öğle namazı kılınıp öğle istirahatine geçilecek. İkindi namazı ile akşam mesaisi yapılacak, akşamleyin eve dönülecek ve akşam yemeği yenecek. Evvab kılınıp yatsı sohbetlerine katılınacak. Yatsı namazı kılınıp yatılacak. Yedi vakit. İkisi evde, beşi birlikte.

İsrail oğullarına yedi vakit emredilmiştir. Her toplantıda kısa veya uzun Tevrat okunmaktadır. Yatsıdan önce ise Tevrat’ın uygulamaları anlatılmaktadır. Yani, Kur’an’da emredilenin benzeri de Tevrat’ta emredilmiştir.

وَآتُوا الزَّكَاةَ (Va EAvTUv elZaKAvTa)  “Zekâtı da ita ediniz.”

Burada da namaz benzeri kalıp getirilmiştir. Zekât marife ve müfrettir. Emir ise cemaatedir. Topluluk tek zekât müessesesini kuracaktır. Cemaatten beşte bir, onda bir, yirmide bir, kırkta bir alınacak, bir kasada toplanacaktır. Sonra yukarıda sayılan anne baba, akraba, yetim ve yoksullara bölüştürülecektir. İnsanlara hüsnü söylemek için harcanacaktır. Dergi çıkarılacak, televizyon kurulacak veya satın alınacaktır.

ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ (ÇümMa TaValLaYTuM)  “Sonra tevelli ettiniz.”

Yani misakınızda durmadınız. Durmadıkları için de kırk yıl çöllerde dolaşmak zorunda kaldılar. Ama sonunda takdiri ilahi öyle olduğu için İbrani uygarlığı kuruldu. Bugünkü Batı uygarlığı da onların çabası ile oluşmuştur. Bundan sonra da varlıklarını sürdüreceklerdir.

إِلَّا قَلِيلًا مِنْكُمْ (EilLAv QaLIyLan MiNKuM)  

“Sadece sizden kalili kaldı.”

وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ(83) (Va EaNTuM MuGRiWUvNa)  

“İtiraz etmekte idiniz de.”

Kur’an onlara “ashâb-ı yemin” diyor.

Sabredip devam eden kalil içinde olanlara ise “mukarrabûn, evvelûn, sabikûn” demektedir.

Allah’a hamd olsun ki, başımıza nelerin geleceğini Kur’an’da bildirdi de, biz o sayede sabretme imkânını buluyoruz.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ لَا تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ وَلَا تُخْرِجُونَ أَنفُسَكُمْ مِنْ دِيَارِكُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنْتُمْ تَشْهَدُونَ(84) ثُمَّ أَنْتُمْ هَؤُلَاء تَقْتُلُونَ أَنفُسَكُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِنْكُمْ مِنْ دِيَارِهِمْ تَتَظَاهَرُونَ عَلَيْهِمْ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِنْ يَأْتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاءُ مَنْ يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنْكُمْ إِلَّا خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(85)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ (Va EiÜ EaPaÜNAv MIYÇaQaKuM)  

“Hani sizden misak ahzetmiştik.”

لَا تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ  “Demlerinizi sefk etmeyeceksiniz.”

Yine burada “kanı sefk etmeyin” demekle, kanı heder etmeyin, kısası uygulayın yahut diyeti ödeyin demektir. Yani, kanı boşa akıtmayın demektir. Bu da kısas veya diyetle gerçekleşmektedir.

Kur’an’ın mucizesi de burada açıkça görülüyor. Yeryüzünün güvenliği ve barışı ancak kısas ve diyet hükümleri ile sağlanabilir. Yoksa bugün yeryüzünde tesis edilmek istenen polis gücü ve merkezden atanmış hakimler yoluyla hiçbir zaman güvenlik ve barış sağlanamaz.

وَلَا تُخْرِجُونَ أَنفُسَكُمْ مِنْ دِيَارِكُم (Va TuPRiCUvNa EaNFuSaKuM MiN DiYAvRıKuM)  

“Ve nefislerinizi diyarlarınızdan ihraç etmeyiniz.”

Kanları akıtmama, insanların canlarını korumadır. “Diyarlardan ihraç etme” de, mallara saldırmadır.

Burada “DİYAR” çoğul olarak gelmiştir. “Dâr” “Devr” kelimesinden türetilmiştir. Etrafı çevrilmiş yer demektir. Buna “tahcir” denmektedir. Tarlalar çevrilerek özel mülkiyete dönüştürülür. Evler de duvarla çevrili özel mülktür. Burada özel mülkiyetin korunmasını istemektedir.

ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ (ÇumMa EaQRaRTuM)  “Sonra ikrar ettiniz.”

وَأَنْتُمْ تَشْهَدُونَ(84) (Va EaNTuM TaŞHaDUvNa)  

“Ve siz şehadet ediyordunuz.”

“Birlikte ikrara şehadet ediyordunuz

***

ثُمَّ أَنْتُمْ (ÇümMe EaNTuM)  “Sonra siz.”

Yani, Allah sizden misak aldıktan ve şehadet ederek ikrar ettikten sonra zaman geçmiş ve siz verdiğiniz sözde durmamıştınız. Bir topluluk sözleşme yaptı mı, o sözleşme ondan sonra gelen nesilleri de bağlar. İsrail oğullarından Tevrat nâzil olurken alınan sözler, kıyamete kadar bütün İsrail oğullarını da bağlar.

هَؤُلَاء  “Hâülâi/Siniz”

“Ülâi” işaret zamiridir. “Zâ”nın çoğuludur. ‘Huve Raculün, o adamdır.’ ‘Huve er-Raculü, o, o adamdır’ anlamında söylenmesi fasih değildir. ‘Huve, huve er-Raculü’ denir, yani ikinci ‘hüve’ mânâsındadır. Ama burada huve huve tekrar olmaktadır. Bu takdirde haber zamiri yerine haber işareti konabilir. Fasih olur.

Buradaki “HÂÜLÂİ” bizdeki “siniz” demektir, işte siz böyle yapar oldunuz anlamındadır. Söz vermiş, sonra takrir etmiş iken, daha sonra verdiğiniz sözde durmayan bir kavim oldunuz.

تَقْتُلُونَ أَنفُسَكُمْ (TaQTuLUvNa EaNFuSAKuM)  “Nefislerinizi katlediyorsunuz.”

Burada ‘Tesfikûne Dimaeküm’ denmemiş de, “Nefislerinizi katlediyorsunuz” denmiş. Çünkü sonu nefisleri katle varır. Kısasın ve diyetin olmadığı topluluğun sonu zulümdür, zulmün sonu da nefisleri katildir.

Burada ‘Kateltum’ demiyor da, “TAKTULÛNE” diyor. Yani, ‘şimdi katlediyorsunuz’ diyor.

Kur’an nâzil olduğu zaman böyle bir katliam sözkonusu değildir.

Muzari sigası aynı zamanda istikbal sigasıdır. Dolayısıyla ‘katledeceksiniz’ anlamı da verilebilir.

وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِنْكُمْ مِنْ دِيَارِهِمْ (Va TuPRiCUvNa FaEIyQan MiNKuM MiN DiYAvRiHiM)  

“Ve bir fırkayı diyarlarından ihraç ediyordunuz.”

‘Diyarınızdan çıkarıyorsunuz’ denmiyor, “diyarlarından çıkarıyordunuz” deniyor.

Şimdi hâlâ kan akıtmaktadırlar. “Sizden bir fırkayı diyarlarından ihraç ediyordunuz.” ifadesi, ancak bugünkü Yahudi muhaceretini ifade etmektedir. Yahudiler İsrail oğullarından idi. Diyarları ise her fırkanın kendi bulundukları memleketleri idi. Hâlen de böyledir.

تَتَظَاهَرُونَ عَلَيْهِمْ (TaTaJAvHaRUVNa GaLaYHiM)  

“Onların aleyhine tezahur ediyordunuz.”

بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ (Bİ eLEiÇMi VaeLGuDVANi)  

“İsm ve udvanla aleyhlerine muzaheret ediyorsunuz veya edeceksiniz.”

وَإِنْ يَأْتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ (Va EiN YaETUvKuM EuSAvRAy TuFADUvHuM)  

“Size esirler gelirse onları feda ediyordunuz.”

وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ (Va HuVa MuXarRaMun GaLaYKuM İPRACuHuM)  

“Oysa o size haram idi, onları ihraç etmek.”

Haram olan nedir? Esirlerin feda edilmesi haram kılınmıştır. Yani, onları eski yurtlarına iade etmek de haram kılınmıştır. Burada haram kılınanlar, insanları yurtlarından ihraç da kastedilmiş olabilir. Yani, Berlin Yahudilerini zorla İsrail devletine ihraç size haram kılındığı halde siz bunu yaptınız. Yahut, mültecileri geri iade etmek size haram kılındığı halde, siz iade ettiniz. Yahut, esirleri gelişigüzel salıvermek haram kılındığı halde, siz köleliği yasaklayarak feda ettiniz.

Kölelik neden kaldırıldı? Bu hususu mü’minlerin iyi bilmeleri gerekir.

أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ (Ea Fa TuEMiNUvNa Bi BaGWı eLKıTAvBı)  

“Yoksa Kitab’ın bazısına mı iman ediyorsunuz?”

Kitap yazılan bir yazı değildir. Kitap bir projedir, bir sistemdir. Baştan sonuna kadar ne yapılacağı belirtilmiştir. Eksikler sistem içinde içtihatlarla tamamlanacaktır. Sistem değişmez. Her kitabın bir sistemi vardır. Kitaplar var, sayımları içerir. Sistem var, sayımlara oturur. Bu sebepledir ki her topluluk kendi kitapları ile amel etmek zorundadır. O sebepledir ki tercüme kanunlarla ülke idare edilemez.

Fıkıhçılar hukuk mühendisliği yaparak sistemi oluşturmaktadır. Sömürü sermayesi kendisinden başka kimsenin sistemi oluşturmaması için, kendileri dışında düşünen insanları ‘sosyal mühendislik’ diyerek aşağı görmektedir. Oysa, mühendislik yapmaksızın nasıl bir makine icad edilemezse, fıkıhçı olmadan da bir topluluk oluşturulamaz. Kitab’ın bazısı ile amel etmek caiz değildir. Fıkıhta da mezheplerin karması ile amel etmek caiz değildir. Kur’an bu âyetlerle karma uygulamaları caiz görmemektedir.

وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ (VaTaKFuRUvNa Bi BaGWın)  “Bazısına küfür mü ediyorsunuz?”

فَمَا جَزَاءُ مَنْ يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنْكُمْ (Fa MAv CaZAEu MaN YaFGaLu ÜAvLiKa MiNKuM)  

“Sizden bunu kim yaparsa onun cezası dünya hayatında hızydır.

Âhirtette de azabın eşeddine reddolunacaklardır.”

إِلَّا خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا  “Yalnız dünya hayatında onlara hızy vardır.”

“Hızy”de rezalet vardır, perişanlık vardır. Yine dikkat edelim ki, onlara helâk vardır denmiyor, dünyada onlara rezalet vardır.

وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ (VaYavMa eLQıYAMaTi YuRadDUvNa EiLAv EaŞadDİ eLGaÜABı)  “Ve kıyamet yevminde de eşedd azaba reddolunacaklardır.”

Kitab’ın bazısına inananların bu dünyada kısmen başarıya ulaşacakları sanılır. Oysa, yarım yumurtadan yarım civciv çıkmadığı gibi, Kitab’ın yarısından da yarım düzen çıkmaz. Âhirette de bunlara yarım olmasa da, dörtte bir sevap yazılacağı düşünülebilir. Aksine, bunlar eşeddi azaba uğrayacaklardır.

وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(85)   (Va MAv elLAHu Bi GAFiLin GamMAv TaGMaLUvNa)  

“Allah amel ettiklerinizden gafil değildir.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

أُوْلَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوْا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ(86)

وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَقَفَّيْنَا مِنْ بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ أَفَكُلَّمَا جَاءَكُمْ رَسُولٌ بِمَا لَا تَهْوَى أَنفُسُكُمْ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقًا كَذَّبْتُمْ وَفَرِيقًا تَقْتُلُونَ(87)

وَقَالُوا قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَلْ لَعَنَهُمْ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَقَلِيلًا مَا يُؤْمِنُونَ(88)

أُوْلَئِكَ (EuLAvEiKa)  “İşte onlar.”

الَّذِينَ اشْتَرَوْا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ (elLaÜIyNa İŞTaRaVu elHaYAaTe Bi elEaPıRaTi)

“İşte onlar âhiretle dünya hayatını satın almışlardır.”

“ŞİR” satmaktır. “Bey’” de satmaktır. Satın alma ise “İştira” ve “İbtia” kelimeleriyle ifade edilir.

“ŞİR” bir şeyi kazanmak için satın alıp kâr amacıyla satmaktır. “Bey’” ise bir şey sana lazım olmadığı için satmaktır. “İbtia” da sana lazım olduğu için satın almaktır.

Ticari alış ve satış “ŞİR”, üretim ve tüketim mallarının satışı “Bey’”dir.

Ticaret mallarında zekât vardır. Bey’ mallarında zekât yoktur. Ticaret malları kimin elinde ise o mâliktir, onun zimmetindedir. Bey’ malları ise kime kayıtlı ise onundur. “Bi” harfi semen üzerine dahil olur.

“ÂHİRET” kelimesi burada para olarak kullanılmıştır. Mebi’ olan mal ise dünya hayatıdır.

فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ الْعَذَابُ (FA LAv YuPafFaFu GaNHuMu eLGaÜABu)  

“Onlardan azap tahfif olunmaz.”

وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ(86) (Va LAv HuM YuNÖasRUNa)  

“Ve onlara yardım olunmayacaktır.”

***

وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ (Va LaQaD EAvTaYNAv MUvSAy eLKiTAvBa)  

“Biz Musa’ya kitabı verdik.”

وَقَفَّيْنَا مِنْ بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ (Va QaFaYNAv MıN BaGDiHi Bi elRuSuLi)  

“Arkasından resulleri takfiye ettik.”

“TAKFİYE” kafa kelimesinden yapılmış bir kelimedir. Öne düşmek, önder olmak demektir.

“Onu takfiye ettik” denmiyor, sadece “TAKFİYE ETTİK” diyor. Kimi takfiye ettiler?

Hazreti Muhammed’i takfiye ettiler, Hazreti İsa’yı takfiye ettiler.

Burada bahsedilen peygamberler, Hz. Davut, Hz. Süleyman, Hz. Zekeriya gibi diğer İsrail oğullarının resulleridir. Onlar Tevrat’ı uyguladılar. Kur’an’ın anlaşılmasına öncülük ettiler. Kitabı Mukaddesler okunduğu zaman görülür ki, zamanla hep Kur’an’a doğru atılmış adımlardır. İnsanların Kur’an’ı anlayabilmeleri için ön uygulamalar yaptırılmıştır. Bu Kitap’tan sonra olmuş, yani, Tevrat uygulanarak ön tatbikat yapılmıştır.

Mühendislikte önce bir proje yapılır; Tevrat budur. Atölyede bir örnek üretilir; İbrani uygarlığı budur. Sonra o uygulama göz önüne alınarak projeye son şekli verilir; Kur’an budur. Sonra yine örnek bir üretim yapılır; Sünnet budur. Sonra da seri imalata geçilir; insanlar son örneğe bakarlar, ölçüleri projeden alarak seri üretim yaparlar. Kitaplar da sünnetullah üzere gelmiştir. Bize üretim usûlünü de öğretmektedir.

وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ (VaEAvTaYNAv GIySa ıBNa MaRYaMa eL BayYıNAvTı)  

“Ve Meryem oğlu İsa’ya beyyinâtı îtâ ettik.”

Hazreti İsa’nın ayrılmaz hocası olduğu için Hazreti İsa Anası Hazreti Meryem ile birlikte anılır.

“Ona beyyinâtı verdik” diyor, Kitab’ı verdik demiyor. Çünkü İncil hükümler içermiyor, Tevrat’ın hükümlerini açıklıyor. İncil bir şeriat kitabı değildir. O sebeple burada ona “Kitab’ı” değil de, “beyyinâtı verdik” diyor. “BEYYİNÂT” delil demek, mucize demektir. Hazreti İsa’ya ayrıca daha inandırıcı mucizeler verilmiştir.

Doğumu mucize yapılmış ve insanlığın tarihlenmesi onun doğum gününe rastlatılmıştır.

Hıristiyanlık 2000 yıldır insanlığa İbrahimî dini anlatmakla hizmet veriyor.

Tevrat’ı Yahudiler uyguladılar ama Tevrat’ı tüm insanlığa ulaştıranlar Hıristiyanlar olmuştur.

“MERYEM” “Râme” kelimesinden mef’al vezni üzeredir. Anlamın, meramın mekânı demektir. Hıristiyanlığın oluşmasında Hazreti İsa kadar Hazreti Meryem’in de etkisi vardır. Hıristiyanlar onu da aynı derecede takdis etmektedirler.

أَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ (Va EyYeDNAvHu Bi RUvXi eLQuDuSi)  

“Ve onu kudusun ruhu ile teyid ettik.”

“KUDUS” halkın toplandığı yerdir. Orada topluluk bir araya gelir ve kitlelerin ruhu oluşur. Ruhların birbirleriyle etkileşimi sonunda oluşan bu ortak ruh ile insan bağımsızlığını kaybeder.

İnsan beyni aynı bilgisayar ve telsizler gibi çalışır. Yan yana gelen iki insan normal olarak konuşmasa bile, beyinlerinden çıkan sinyallerle etkileşir ve bilinç altında anlaşma olur. Tarikatlar buna dayanırlar. Bir araya gelirler, ya susarlar ve hiçbir şey konuşmazlar veya bir mânâsını düşünmeden bazı kelimelerin virdini yaparlar, tespih çekerler. Türkçede buna ‘zikir’ denmektedir. Tesbih insan beynindeki elektrikî devreleri titreştirir ve devrelerin düzgün hâle gelmesini sağlar. Sonra elektromanyetik dalga yayarlar. Yahut ışık üstü dalgalarla haberleşirler. Yavaş yavaş aralarında duygu birliği doğar.

İnsan bulunduğu kentte de bu dalgaların etkisi altındadır. Evine kapanıp kimse ile görüşmese bile, o çevrenin ortak ruhunun etkisi altındadır. Buna “kudusun ruhu”, yani “topluluğun ruhu” denmektedir. Sosyoloji ve psikoloji ilmi ilerledikçe bu kudusun ruhu yani topluluğun ruhu kolay anlaşılmaktadır. Beş vakit namazı birlikte kılanlar arasında böyle bir topluluk ruhu doğmaktadır. Moda ve sloganlar hep topluluk ruhunun eseridir.

أَفَكُلَّمَا جَاءَكُمْ رَسُولٌ بِمَا لَا تَهْوَى أَنفُسُكُمْ

“Size nefislerinizin heva etmediği ile bir resul her geldiğinde şöyle yapmadınız mı?”

اسْتَكْبَرْتُمْ (iSTaKBaRTuM)  “İstikbar ettiniz.”

فَفَرِيقًا كَذَّبْتُمْ (Fa FaRIYQan KezZaBTum)  “Bir fırka olarak tekzib ettiniz.”

Buradaki “FERİK” tekzip edenlerdir. İnsanlar resullere karşı üç grup olmaktadır.

وَفَرِيقًا تَقْتُلُونَ(87) (Va FaRIyQan TaQTuLUvNa)  

“Ve sizden bir fırka da katletmekte idiler.”

***

وَقَالُوا قُلُوبُنَا غُلْفٌ (Va QAvLUv QuLUvBuNAv ĞuLFun)  

“Ve kalbimiz ğulftur, kılıflıdır dediler.”

“ĞULUF” kılıf demektir. Kılıcın kını bir kılıftır.

Yastığın ve yorganın kılıfı vardır, kirlenmesin diye geçirirler.

Burada “KALB” deyince beynimiz demektir. “Kalb” merkez, santral demektir.

İnsanda iki merkez vardır, biri göğüste, diğeri beyindedir. Kur’an bunları açıkça ifade ediyor.

بَلْ لَعَنَهُمْ اللَّهُ بِكُفْرِهمِ (BeL LeGaNeHuMu elLaHu BiKuFRiHiM)  

“Şöyledir, Allah küfürleri nedeniyle onlara lânet etmiştir.”

“BEL” kelimesi kendisinden önce söyleneni ne tasdik ne de tekzib eder. Yani, onlar söylenenleri anladılar, bu bakımdan beyinleri kılıflı değildir. Ama anladıklarını kabul etmediler. Onun için de kılıflıdır.

Onlar anlamakta değil, inanmakta zorlanıyorlar. Allah onları dışlamıştır.

فَقَلِيلًا مَا يُؤْمِنُونَ(88)  (Fa QaLIyLan MAv YuEMıNUvNa)  “İman ettikleri kalildir.”

Burada “Mâ” yani iman edilenler kalildir, azdır. “Men” getirilmemiş de “Mâ” getirilmiştir.

Tüzel kişiliği olmayan topluluklar “Mâ” ile ifade edilir. Örgütlenmiş olanlar iman edemezler. Ancak örgütten ayrılan veya örgüte dahil olmayanlar iman edebilirler.

Buradaki “Mâ” kelimesi şunu gösteriyor ki, bize örgütlenmiş insanlar katılmayacak, biz yeniden örgütleneceğiz.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَلَمَّا جَاءَهُمْ كِتَابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ وَكَانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكَافِرِينَ(89)

بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنفُسَهُمْ أَنْ يَكْفُرُوا بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ بَغْيًا أَنْ يُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُهِينٌ(90)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ قَالُوا نُؤْمِنُ بِمَا أُنزِلَ عَلَيْنَا وَيَكْفُرُونَ بِمَا وَرَاءَهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَهُمْ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنْبِيَاءَ اللَّهِ مِنْ قَبْلُ إِنْ كُنتُمْ مُؤْمِنِينَ(91)

وَلَمَّا جَاءَهُمْ كِتَابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ (Va LamMAv CAvEHuM KiTABun MiN GıNDı eLLAHi)  

“Onlara Allah’ın indinden bir kitap geldiğinde.”

İşte bu dinlerarası birliğe işaret etmek için “CÂEKÜM” denmemiş de, “CÂEHUM” denmiştir. Resuller için ise “CÂEKÜM” denmiştir. Çünkü resuller kendi zamanlarının ve kendi kavimlerinin resulleri idi. Oysa kitap her zamanın ve her devrin kitabıdır.

مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ (MuÖadDiQun LiMAv MaGaHuM)  

“Beraberlerinde olanları musaddık olan bir kitab.”

İslâm uleması şöyle diyordu: Peygamberler silsile-i musaddikîn, filozoflar da silsile-i mükezzibîndir.

Peygamberlerin yolunda olanlar, geçmişte olanları kritik edip tekzib etmekle değil, geçmişte yapılan doğruları onaylamakla ve onların söylediklerini sürdürmekle meşguldürler. Tevrat’ı okuyun, İncil’i okuyun, Avestaları okuyun, Vedaları okuyun, hep aynı şeyleri bulacaksınız; kişileri topluluğa uyan iyi insan olarak yetiştirmek ve onlara “Adil Düzen”i öğretmek; barışı öğretmek, Hakkı öğretmek, şeriatı öğretmek...

Birbirlerini tasdik eder, tekzib etmezler. Şeriatlarında ve ibadetlerinde farklılıklar olsa bile, bu ayrılık değil, çevre ve çağa göre değişen şartlara uymak içindir.

وَكَانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا (Va KAvNUv MıN QaBLu YaSTaFTiXUvNa GaLAy elLaÜIyNa KaFaRUv)

“Daha önce küfretmiş olanlar istiftah ediyorlardı.”

Bütün dinlerden Mesih ve Mehdi kavramı vardır. Ama, ne hikmetse gelenler hep tekzib edilmiştir. Yahudiler hâlâ Hazreti İsa’ya inanmıyorlar. Hıristiyanlar hâlâ Hazreti Muhammed’e inanmıyorlar. İncil’de ‘benden sonra biri gelecek’ diyor; onlar tekrar kendisi gelecek diye tevil ediyorlar; Kur’an ehline de inandırıyorlar. Herkes Mehdi gelecek diyor. Humeyni geliyor, mehdi olmuyor. Erbakan geliyor, mehdi olmuyor. Bediüzzaman geliyor, mehdi olmuyor. ‘Neden?’ dediğimizde, peygamberlerde olmayan vasıfları ona yüklüyorlar!

فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا (Fa LamMAv CAvEaHuM MAv GaRaFUv)  “Tarif ettikleri gelince.”

كَفَرُوا بِهِ (KaFaRUv BiHIy)  

“Onu küfrettiler.”

İsrail oğulları İncil’in ve Kur’an’ın ilâhi kitaplar olduklarını bilmektedirler. Ama onu bile bile küfrediyorlar. Çünkü kendi saltanatları sona eriyor, seçilmiş kavim olmaları sona eriyor, sanıyorlar.

Oysa, Kur’an onları seçilmiş kavim olarak bize bildiriyor. Kur’an’da onlara doğrudan hitap ediyor. Onların kıyamete kadar varolacaklarını söylüyor. Bilmiyorsanız onlara sorunuz diyor.

فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكَافِرِينَ(89)  (Fa LaGNaTu elLAHi GaLAy eLKAvFiRIyNa)  

“Allah’ın lâneti kâfirler içindir.”

Buradaki “Fa” tamim Fasıdır. “Allah’ın lâneti kâfirlerin üzerinedir.” Genel kuraldır.

“LÂNET” demek, dışlamak demektir.

Oysa biz silsile-i musaddikîn olduğumuz için bazen uykuya dalmış olabiliriz. Bazen karanlıklar içinde kalabiliriz. Ama uyandığımız zaman daha güçlü ve daha zinde olarak dün başladığımız işleri tamamlarız.

***

ِ بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنفُسَهُمْ (BiESaMav İşTaRaV BiHIy EaNFuSaHuM)

“Nefislerine iştira ettikleri ne beis oldu.”

أَنْ يَكْفُرُوا بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ (EaN YaKFuRUv BiMAv EaNZaLa elLAHu)  

“Allah’ın inzâl ettiğine küfretmeleri.”

“EN” masdar menidir. ‘İşterav bihi elküfre’ demektir. ‘İşterav enfusehumu’l-küfre’, kendilerine küfrü satın aldılar. “BİHİ” zamiri “M”ya râcidir. Yahut, küfrü iştira nefislerine be’s oldu. Yani, ‘enfüsehüm’ hem ‘bi’se’nin mef’ulü olabilir, hem de ‘iştera’nın mef’ulü olabilir.

“EN” en-i tefsiriye olabilir. “Ma bihi” tefsir ediyor. Allah’ın inzâl ettiğine küfretmeleri kötü oldu. Satın aldıkları o şey ki, o Allah’ın inzâl ettiğine küfürdür, kötü oldu.

İster müsbet olsun, isterse vahye dayanan olsun, bütün ilimler Allah’ın inzâl ettiğidir. Sonunda her şeyi Allah’tan öğreniriz. Hatalar bizim eksik anlayışımızdan kaynaklanmaktadır. Hakkı biz O’ndan öğreniyor ve ona göre amel ediyoruz. Bundan dolayıdır ki “Billezî Enzelellahu” demiyor, “Bimâ Enzelellahu” diyor.

Bir şeyi ölçer de kesin bilgi edinirseniz, bu Allah’ın size indirdiğidir. O halde küfür yalnız gelen vahyi inkâr değildir. Bile bile bir doğruyu inkâr da küfürdür. Bir mü’min uçakla batıya gidip sonunda buraya gelse ve ondan sonra hâlâ ‘dünya düzdür’ dese kâfir olur. Çünkü müsbet ilimle sabit olan da Allah’ın inzâl ettiğidir. Çünkü akıl da nakil kadar müsbet delildir. Kesin verileri inkâr da küfürdür.

بَغْيًا (BaĞYen)  “Bagyederek.”

Azarak, Allah’ın inzâl ettiklerine küfrettiler. Yani, küfredenlerin hâlini bildirmektedir.

 “BAĞY” kelimesi boğadan gelen kelimedir.

Boğa nasıl azarak saldırırsa, onlar da böylece azarak küfrettiler ve saldırdılar.

أَنْ يُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (EaN YuNazZiLa elLAHU MiN FaWLiHIy)  

“Kendi fazlından Allah’ın tenzil etmesine bagyen.”

Burada “EN”den önce “Lİ” hazfedilmiştir diyebiliriz. Allah’ın tenzil etmesine bagyederek, Allah bunu niye böyle yaptı deyip kızarak reddetmek, Allah’la savaşa girişmektir.

عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ (GaLAy MaN YaŞAEu MiN GiBADiHi)  

“İbadinden meşieti olana fazlinden tenzil etmesine.”

Allah insanlar arasında birlik sağlasın diye onlara başkanlar atamaktadır. Hayvanların da böyle başkanları vardır. Topluluklar da sonunda iç sezileri ile aralarından birinin emrine girerler.

Bugün yeryüzünde tarikatlar oluşmuştur. Onların silahları yoktur, bombaları yoktur, paraları yoktur. Ama insanlar onlara tâbi olmuşlar, topluluklar oluşturmuşlardır. Sevgi ve saygıdan başka hiçbir güçleri olmayan bu insanlar için merkez olmuşlardır.

Allah her topluluğa peygamberler göndermiş ve onlara kitaplar indirmiştir. Böylece birlik sağlanmıştır.

فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ (Fa BAEu BiĞaWaBin GaLAy ĞaWaBin)  

“Gazab üzerinde gazaba bev’ettiler.”

Kitaplarını zamanla bozup onu tevil ederek uygulamada tahrif ettiklerinden dolayı onlara bir gazabı istihkak ettirdi. Kendilerinde olanı tasdik edici bir kitap gelip de onlara yeni imkânları sağlayanlara cephe almalarına karşılık başka bir gazaba uğradılar. İsrail oğulları seçilmiş kavimdi. Seçilmelerine ses çıkarmıyorlar ama, başka bir kavme kitap verildi diye onlara hasım oluyorlar!

وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُهِينٌ(90) (VaLiLKAvFiRIyNa GaÜABun MüHİNun)  

“Ve kâfirler için mühin azab vardır.”

İsrail oğulları içinde öyleleri var ki, bunları yaparken ne yaptıklarının farkında değildirler. Kâfir olmaktan ziyade gafil durumdadırlar. Onlar için gazab üzerine gazab vardır.

Ama diğer taraftan onlar içinde kâfir olanlar vardır. Bile bile bunları yapmaktadırlar. Onlar için ayrıca mihnetli azab vardır. Bu dünyadaki azaptan gafiller de cezalanacaklardır, ama âhirette ise kâfirlere ayrıca mihnetli azab vardır. Bu dünyada onlara daha farklı azab da olabilir. Bu da gevşeme azabıdır.

***

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ (Va EiÜAv QIyLa LaHum EAvMıNUv BiMAv EaNZaLa elLAHu)  

“Onlara ‘Allah’ın inzâl ettiğine iman ediniz’ diye kavl edildiğinde.”

Medeniyetler doğar, gelişir, yaşlanır ve ölürler. Eski medeniyetleri yeni kitap ile gelen yeni peygamberler kurmuşlardır. Hazreti Nuh, Hazreti İbrahim, Hazreti Musa, Hazreti İsa ve Hazreti Muhammed [Allah’ın selâmı hepsinin üzerine olsun] medeniyetlerin kurucularıdır. Kur’an’dan sonra yeni peygamber gelmeyecek, yeni kitap inmeyecektir. Peygamberlerin yerini âlimler alacak, Kitap ise yine Kur’an olacaktır. Bunu ben söylemiyorum; Kur’an, “Biz onu ilimle tafsil ettik.” demektedir. Son Resul de çok açık olarak, “Benim ümmetimin âlimleri İsrail oğullarının peygamberleri gibidir.” dediği gibi; “Âlimler enbiyanın vârisleridir.” demiştir.

قَالُوا نُؤْمِنُ بِمَا أُنزِلَ عَلَيْنَا (QAvLUv NuEMiNu BiMAv EuNZiLa GaLaYNAv)  

“Onlar ‘biz bize inzâl edilene iman ederiz’ derler.”

Yani, ne demek isterler?

‘Biz yalnız bizim içtihatlarımızı Allah’ın inzâl ettiğine inanırız. Sadece onu hak kabul ederiz. Herkesin bizim içtihatlarımıza uymalarını isteriz. Bizim görüşlerimizi insanlara dayatırız:’ derler!

Yine onlar, ‘Biz bizim yaptığımız sözleşmeleri tanırız, başkalarının da bizim yaptığımız sözleşmelere uymalarını isteriz.’ derler!

Ayrıca, ‘Biz kanunları yaparız ve ekseriyet aldatmacası içinde AB dayatması ile ekseriyeti sağlarız, ona herkesin uymasını isteriz!..’ derler!

وَيَكْفُرُونَ بِمَا وَرَاءَهُ (VaYaKFuRUvNa BiMAv VaRAEaHu)  

“Onun verasında olanlarına küfrederler.”

وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَهُمْ (Va HuVa elXaqQu MuÖadDIQan LiMAv MaGAHuM)  

“Oysa o beraberlerinde olanı musaddıktır.”

قُلْ (QuL)  

“Kavlet.”

فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنْبِيَاءَ اللَّهِ مِنْ قَبْلُ (Fa LİMa TaQTuLUvNa eLEaNBiYAvEu MiN QaBLu)

“Öyleyse neden min kabl Allah’ın nebilerini katlettiniz?”

Onlar kendilerine indirilene de iman etmiyorlar. Kendi aralarında kavga vardır, birbirlerini öldürmektedirler. Ekseriyet sistemi kumara benzer. Önce ekseriyet olup azınlığı yok ederler... Sonra ikiye bölünürler, ekseriyet azınlığı yok eder... Sonra onlar da bölünür ve böylece sonunda yönetim tamamen bir diktatörün emrine girer.

إِنْ كُنتُمْ مُؤْمِنِينَ(91) (EiN KuNTuM MuEMıNIyNa)  

“Mü’min iseniz niye katlettiniz?”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

وَلَقَدْ جَاءَكُمْ مُوسَى بِالْبَيِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمْ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ(92)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمْ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُوا قَالُوا سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَأُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمْ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا يَأْمُرُكُمْ بِهِ إِيمَانُكُمْ إِنْ كُنتُمْ مُؤْمِنِينَ(93)

وَلَقَدْ جَاءَكُمْ مُوسَى بِالْبَيِّنَاتِ (Va LaQaD CAvEaKuM MUvSAy Bi eLBayYiNAvTi)  

“Size Musa beyyinât ile ciet etmiştir.”

Hazreti Musa beyyineleri getirmiştir.

“BEYN” arazideki yarıktır. Bir ifadenin kapalılığını kaldırıp onu açıklamadır. Hukuk dilinde ise ‘beyyine’ şahitlerin şehadetidir. “BEYYİNE” ispat demektir. Bir iddiayı ispat etmek demektir.

“BEYYİNÂT” dişi kurallı çoğuldur. Bu da sistematik ispat demektir.

Mesela, Kâinatın ömrünü hesaplarken bir yoldan gider ispat edersen o beyyine olur. Mesela, Kâinat ışık hızına yakın hızla genişliyor. Sıfırdan başlasa ve genişlemeye devam etmiş olsa, Kâinatın ömrü bugünkü çapın ışık hızına bölünmesiyle bulunur. Bu beyyinedir.

ثُمَّ اتَّخَذْتُمْ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ (ÇümMa itTaPaÜTuMu elGıCLa MiN BaGDiHIy)  

“Sonra onun arkasından ıcli ittihaz ettiniz.”

وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ(92) (Va EaNTuM JAvLiMUvNa)  “Siz zalim olarak ıcli ittihaz ettiniz.”

Yani, insanlar ıcli ittihaz ederken, bilgilerinin yanlış olmasından veya farkında olmadan ittihaz etmiyorlar; onun tanrı olmadığını bile bile, sırf zulüm yapmak için ittihaz ediyorlar.

Bu nasıl mümkün olmaktadır? Önce buradaki “ICL” kelimesi marifedir. O halde gelişigüzel bir ıcla değil, doğrudan bilinen ve marife olan bir ıcli ittihaz ediyorlar. Bunu halka zulüm yapmak için yapıyorlar.

Bugünkü ıcl nedir? Bugünkü ıcl materyalistlerin maddesidir, doğadır, tabiattır. Kâinatı var edene değil de, var edilene ibadet etmek ıcla ibadettir. Kâinat beş boyut üzerinde uzanan dört boyutlu varlıktır. Onu var eden kimsenin sünnetleri ittihaz edilecektir. İnsan O’nun halifesi olarak Kâinatı emrine alacaktır. Oysa, materyalistler doğa kanunlarını insanın üstüne çıkarıyor ve insanları doğa kanunlarının emrine veriyorlar.

***

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ (Va EiÜ EPaÜNAv MiÇaQaKuM)  “Hani biz misakınızı almıştık.”

“MİSAK” vesikadan gelen bir kelimedir. Çuvalları doldurduktan sonra yüklemek için bağlarlar, ona “VESK” denir. Misak, sözleşmedir; daha doğrusu sözdür. Allah insanlardan misak almaktadır.

Allah kimilerinden galiz misak almaktadır. Galiz misaktan dönülmez.

Birine söz verirsiniz. Belli zaman sonra o sözü feshedebilirsiniz. Ama bazı sözler ve akitler vardır ki, feshedilemez. Biat böyledir, nikah böyledir, hakemlik böyledir, yemin de böyledir. Bunlar on tane kadardır.

Biat, nikah, talak, itak, yemin, kısasta afv, tahkim, zihar, îlâ. Misak-ı galiz biat içindedir.

Bir kimse 15 yaşına geldiğinde ya nöbetli ya da bedelli olabilir. Nöbetli olursa bir daha rücu edemez.

İsrail oğullarından alınan misak da bu idi. Burada galiz kelimesi kullanılmamaktadır. İsrail oğullarından önce galiz olmayan misak alınmıştı. Mekke devrinde Müslümanlardan da böyle misak alınmıştır.

وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمْ الطُّورَ (Va RaFAGNAv FaVQWaKuMu eoOUvRa)  “Tur’u fevkinize refettik.”

“TUR” dağ olarak anlaşılmaktadır. Dağı fevkinize kaldırdık. Yani, sizi dağın eteğinde yerleştirdik. Vahiy için Allah Hazreti Musa’yı ve seçkinleri Tur’a kaldırmış ve orada Tevrat’ı öğretmiştir.

خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ (PuÜUv MAv EaTaYNAvKuM Bi QuvVaTin)  

“Size îtâ ettiğimizi kuvvetle ahzedin.”

وَاسْمَعُوا (Va iSMaGUv)  “Sem’edin.”

İşte burada “İSMEÛ” emri ile yukarıdaki ilmî sonuçlara kulak verin denmektedir. Elimizdeki aklî ve naklî ilimler bizim ayaklarımız olacak, onlarla yürüyeceğiz. İsrail oğulları tarih boyunca buna dâvet edilmiş, bundan sonra da dâvet edilmektedirler. Kıyas yoluyla tüm kavimler de dâvet edilmektedir.

قَالُوا سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا (QaLUv SaMIGNAv Va GaÖaYNAv)  “Sem’ettik ve isyan ettik dediler.”

Gerçek olan şudur ki, İsrail oğulları Hazreti İsa’nın ve Hazreti Muhammed’in de resul ve nebi olduklarını bilmektedirler. Ama Allah’ın takdirine direnmekte ve ‘söylenenleri anladık ama biz buna uymayacağız’ dediler. Şeytan nasıl bile bile hakkı gizlemiş ve küfretmişse, İsrail oğulları da öyle yapmışlardır.

وَأُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمْ الْعِجْلَ (Va EuŞriBUv FIy QuLKUvBiHiM elGıCla)  

“Onların kalblerine ıcl işrab edildi.”

Onların kalblerine ıcl işrab edildi. Onlara hitaptan gaybe dönülmüştür; Allah bize bildirmektedir.

Onların kalblerine ıcl işrab edildi deniyor. Demek ki, burada geçen ıcl, Samiri’nin ıcli değildir. Çünkü bugünkü İsrail oğulları Samiri’nin ıclini işrab etmemişlerdir. O halde onlara işrab edilen aceleciliktir.

İşçilik sistemi, karşılıksız para, zina ve faiz işrab edilmiştir. Tekel sömürücü zalim sermaye dünyayı sömürmek, çalıştırmak, köle etmek için insanlığı bile bile dalâlete götürmektedir.

بِكُفْرِهِمْ (Bi KüFRiHiM)  “Onların küfürleri sebebiyle ıcl onlara işrab edilmiştir.”

Allah şeytanı insanları iğva etmesi için görevlendirdi. Ama şeytan bu görevi kendi arzusu ile almıştır. Dolayısıyla onu suçlu olmaktan kurtaramaz. Bu İslâmiyet’in en zor anlaşılan bir hususudur. Yapılan şeyler Allah’ın takdiri ile olmaktadır, ancak yapanlar kendi iradeleri ile o görevi yüklenmekte, dolayısıyla tecziye edilmektedirler. Onlara küfürleri sebebiyle ıcl işrab edilmiştir. Yani, Allah onlara zulmetmemiştir, onlar kendileri küfretmekle nefislerine zulmettiler. Ama Allah onların şerrini hayra çevirecek, şerler Adil Düzenciler için hayr olacaktır. Onun için diyoruz ki; geçmişte olan her şey hayırdır, çünkü Allah onu hayra çevirir.

قُلْ (Qul)  “Kavlet.”

Kur’an artık doğrudan hitabı kaldırmış, yerine “KUL/Söyle” ifadeleri ile mü’minleri, mü’minlerin resullerini devreye sokmaktadır. Bize “KUL/Söyle” emri verilmektedir. Biz de bu açıklamaları yapmakla görevimizi yerine getiriyoruz. Sizlere düşen, onlarla karşılaştığınız zaman bunları anlatmaktır.

بِئْسَمَا يَأْمُرُكُمْ بِهِ إِيمَانُكُمْ (BiESa MAv YaEMuRuKuM BiHIy EIyMANUKuM)  

“İmanınız ne kötü şeyler emretmektedir.”

Gelin bu kötü niyetinizden vazgeçin. Allah insanları aile, devlet, din ve mülkiyete dayalı yaşayacak şekilde yaratmıştır. Siz onu değiştiremezsiniz. İnsanlar doğal ve sosyal kanunları değiştiremezler, ancak onları kullanarak yararlanırlar. Taştan hiç kimse düşme kabiliyetini kaldıramaz. Rüzgardan da uygun şartlarda kaldırma kabiliyetini elinden alamaz. Biz bunları dengeleyerek emniyet içinde uçağa biniyoruz.

Sosyal kanunlar da böyledir. Kimse insanlardan mülkiyet melekesini yok edemez.

İşte Marksizm bunun için ütopiktir. Çünkü sosyal kanunları değiştirmek istiyor. Kur’an onun için ütopik değildir. Çünkü savaşa evet diyor, köleliğe evet diyor, çok evliliğe evet diyor, kadın-erkek arasındaki işbölümüne evet diyor. Doğanın ve sosyal kanunların değişmesi gibi hayaller peşinde insanları koşturmuyor. Savaşı meşru sayıyor ama savaşı hakkın ikamesi için meşru yapıyor. Yağma savaşlarını gayrimeşru yapıyor. Ama savaş meşru sebeplerle yapılıyorsa ganimeti de meşru yapıyor.

إِنْ كُنتُمْ مُؤْمِنِينَ(93) (EiN KuNTuM MüEMiNIyNa)  

“Mü’min iseniz size imanınız ne kötü şeyler emrediyor.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

قُلْ إِنْ كَانَتْ لَكُمْ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوْا الْمَوْتَ إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ(94) وَلَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ(95) وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَيَاةٍ وَمِنْ الَّذِينَ أَشْرَكُوا يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنْ الْعَذَابِ أَنْ يُعَمَّرَ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ(96) قُلْ مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ(97) مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ(98)

قُلْ (QuL)  “Kavlet/Söyle”

Kur’an Bakara Sûresi’nde Adem oğullarına hitap etmiştir. Bu hitap insanlığadır, Hz. Adem’den kıyamete kadar gelmiş ve gelecek insanları içermektedir. Sonra ‘Ey nâs’ diye insanlara hitap etmiştir, bu hitap da bugün yaşayan insanlaradır, beş vakit namaz kılan aşiretleredir. Sonra Cuma namazı kılan kabileleredir. Sonra Ramazan Bayramı Namazı’nı temsilen kılan şa’bleredir. Sonra Kurban Bayramı Namazı’nı temsilen kılan kavimleredir ve temsilen hac yapan bütün yaşayan insanlaradır.

“KUL/Söyle” emri de adım adım bunların fertlerine ve başkanlarına emirdir.

“KUL/Söyle” sen ey inanmış insan, Kur’an’ı Allah’ın sözü olarak kabul eden ey mü’min; Allah’ın halifesi olarak İsrail oğullarına, onlar gibi düşünen diğer kavimlere söyle. Aşiret başkanına söyle, Allah’ın halifesi olan aşiret adına aşiretin elçisi olarak söyle; sonra Allah’ın halifesi olan kabilenin elçisi olarak kabile adına söyle, şa’b adına söyle, kavmin elçisi olarak kavmin adına söyle...

O halde burada emredilenler, mü’minlerin her biri ve özellikle başkanlara emrolunmaktadır. Kur’an İsrail oğullarına doğrudan hitap ettikten sonra, artık mü’minler aracılığı ile de tebliği ulaştırmaktadır.

إِنْ كَانَتْ لَكُمْ الدَّارُ الْآخِرَةُ (EiN KAvNaT DAvRu eLEaPiRaTi)  “Âhiret dârı sizin ise.”

Tevrat’ta âhiretten bahsetmemektedir. Ancak Yahudilikte de cennet ve cehennem anlayışı, âhiret ve dünya kavramı, farksız olarak Hıristiyanlıkta ve Kur’an’da olduğu gibidir. Hattâ Hazreti İsa’ya Tevrat âhiretten bahsetmiyor diye söylemişler, Hazreti İsa da âlimâne cevap vermiştir: “Musa çalıda Rabbi ile konuşurken Allah ona ne demiştir? Ataların İbrahim, İshak ve Yakub’un Rabbidir demiştir. Rabbi idi dememiştir. Öyleyse İbrahim ve oğulları yok olmamıştır. Onlar hâlâ vardırlar ki O onların hâlâ Rabbidir.” demiştir.

عِنْدَ اللَّهِ (GıNDa elLAHi)  “Allah’ın indinde.”

Olan âhiret yurdu sadece onların ise bir diyeceğimiz yoktur!

Burada bu vasfın zikredilmesi, cennetin kastedilmiş olmasıdır. Cehennem veya âraf da olabilir.

Diğer insanlar oralarda yerlerini alabilir. Ama Allah’ın indinde olan, onun makbulü olan cennet ise onlara göre sadece İsrail oğullarına aittir.

Allah mekândan münezzehtir, ama cennette Allah doğrudan mü’minlere muhatap olacaktır.

İnsanlar nasıl bu dünyada peygamberlerle muhatap ise orada Allah doğrudan mü’minlerin hepsi ile peygamber imişler gibi muhatap olacaktır. Sadece bu hâl bile mü’minlere yapılan ikram için yeterlidir.

Orası ne İsrail oğullarına mahsustur, ne de ‘Ben Müslümanım’ diyenlere mahsustur; oraya lâyık olanlara mahsustur, kalbi selim ile gelenlere mahsustur.

خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ (PAvLiÖaTan MiN DUvNı elNAvSi)  “Nâsın dununda onlara hâlis ise”

“HALAS” kurtulmak demektir. Hâlis, su demek, içinde toz toprak olmayan, içine başka şey karışmamış su demektir. ‘Halasü neciyya’, neciyyen hâlis oldular, yani yanlarında kimse yoktu demektir.

Cennet de onlara göre yalnız kendilerinin olacak, diğer insanlardan kimse orada olmayacaktır.

Bu inanç bugün de bütün dinlerde yaygındır. Eskiden kabilelerden her biri kendine ayrı tanrı kabul eder, tanrıları savaştırır, kendilerini de kendi tanrılarının askerleri kabul ederlerdi. Büyük peygamberlerin dinleri çok tanrıyı iddia etmeyince kendi tanrılarını savaştırmadılar. Bu sefer inandıkları tek tanrıyı kendi tanrıları olarak kabul ettiler, diğer din mensuplarını Allah’ın düşmanları olarak görmeye başladılar. Hattâ mezhepler arasında bile din savaşları olmuştur. Bu savaşların temeli, insanların Allah’ı sadece kendilerinin tanrısı olarak görmeleri ve cenneti de sadece kendilerine tahsis etmeleridir. Dinler arasındaki diyalog ancak Kur’an’ın bu hükümlerini doğru olarak insanlığa anlatmakla sağlanabilir.

فَتَمَنَّوْا الْمَوْتَ (Fa TaManNAVuv eLMaVTa)  “Ölümü temenni ediniz.”

إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ(94)  (EiN KuNtUM ÖaDıQIyNa)  “Sadık iseniz ölümü temenni ediniz.”

Sadık değilsiniz. Yani, onlar da çok iyi bilmektedirler ki, cennet onlara halis değildir.

Bunu Hıristiyanlar da, Budistler de, Hindular da bilmektedirler ama, birbirlerini kandırarak diğer dinlere karşı nefret ve savaş aşılamaktadırlar. Ne yazık ki Kur’an’ın bu kadar açık ifadelerine rağmen, Kur’an ehlinin çoğu da hâlâ buna inanmaktadır: Allah’a ve Hazreti Muhammed’e inanmış kimse, ameli kötü olsa da azabını çeker ve cennete gider, buna inanmayan kimse ise cehenneme gider ve ebediyen orada kalır.

Bu saçma ve bâtıl inanç nereden gelmiştir? Bu emperyalist devletlere asker hazırlamak için uydurulmuş bir hikâyedir. Bunu insanların beyninden söküp atmak mümkün olamamaktadır. III. Bin Yıl Uygarlığı eğer din savaşlarına dayanmayacaksa, bu bâtıl inanışın insanlığın beyninden uzaklaştırılması gerekir.

***

وَلَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا (Va Lan YaTaManNaVHu EaBaDan)  “Ebeden onu temenni edemezler.”

بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ (BiMAv QadDaMaT EaYDiHiM)  

“Yedlerinin takdim etmiş olmaları nedeniyle.”

Burada “BİLLEZΔ değil de, “BİM” getirilmiştir.

Yapılan bir kötülük değil, nekire olarak yapılan kötülüklerden her biri. Burada klasik Müslümanların anlayışlarına da cevap vermektedir. “Bimâ Taammedet Kulubuhum” dememekte, yani imandan bahsetmemekte, “Bimâ Kaddemet Eydîhim” demektedir. Beyinlerinin düşündüğü değil de,  ellerinin yaptığı.

وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ(95)  (VaelLAHU GaLİyMun Bi elJAvLiMIyNa)  

“Allah zalimleri bilmektedir.”

***

وَلَتَجِدَنَّهُمْ (Va La TaCiDanNaHuM)  “Onları bulursun.”

“Sen onları bulursun.” Kimdir bu sen? “Kul/Söyle” emrini alan kimsedir.

Onlarla işbirliği yapsak, birlikte savaşa gitsek, bizim askerlerimiz ölmeyi şehadet mertebesine yükselme olarak görürler. Onlar ise ölmeyi yok olma şeklinde görürler.

Onlar için âhiret hayatından ziyade dünya hayatı önemlidir. Gerek Müslümanlar, gerek Hıristiyanlar, gerekse diğer din mensupları yaşamak isterler, ama şunu bilirler ki, bu hayatın sonu ölümdür ve ölümden sonra da hayat vardır. Bir an önce veya bir an sonra, gitmenin fazla önemi yoktur. Bazı işleri görmek, hizmet yapabilmek, âhiret hayatına daha yüklü gitmek için hayat istenir, yoksa elden gideceği kesin olan bir hayatın gitmesine çokça üzülmek gerekmez. İsrail oğullarındaki böyle bir korku diğer nâstan daha fazladır.

أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَيَاةٍ (aPRaÖa elnNAvSı GaLay XaYAyTin)  “Hayat için nâsın en harisi.”

وَمِنْ الَّذِينَ أَشْرَكُوا (VaMİNa elLaÜIyNa EaŞRaKUv)  “İşrak edenlerden de.”

Burada “MİN” getirilmiştir. Yukarıya atfedecek olursak işrak edenlerden de nâsın ahrasını/hırslısını bulursun mânâsı çıkar. Onların hepsini hayata ahras/hırslı bulursun. Müşriklerden de kimilerini öyle bulursun demektedir. Âhirete inanmayan kimselerin dünya hayatına haris olmaları gerekir. Bu da normaldir. İsrail oğulları da onlar gibi haris durumdadır. Kur’an başka bir yerde de İsrail oğulları ile müşrikleri birbirine yakın gruplar olarak zikretmektedir. Son 500 yıldır onlar şirkin ve ateizmin şampiyonluğunu yapmaktadırlar.

Müslümanlar, Hıristiyanlar, Budistler ve Hindular hep zulme uğramış, mağlup olmuşlardır.

يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ (YaVadDu EaXaDAHuM LaV YuGamMaRu EaLFa SaNaTin)  

“Onlardan biri elf/bin sene muammer olmasını meveddet eder.”

وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنْ الْعَذَابِ (Va MAv HuVa BiMUZaXZiXiHIı MiNa ElGaÜABi)  

“O kendisini azaptan zihzah edecek değildir.”

“O kendisini kurtaracak değildir” demektir.

“ZAHZAHA” kelimesi bir ses taklidi değildir. Bir hayvana seslenme kelimesi de değildir. İkili sesin tekrarıdır. Deve sürüsünden bir deveyi ayırıp çıkarmak demektir. Belki de deveye ‘gel gel’ deyip sürüden uzaklaştırma anlamında kullanılan sestir. Çekip çıkarmak demektir. Oynatarak sıkışmış bir kazığı çıkarmak gibi, bir kimseyi zaman içinde oynatarak ateşten çıkarmaktır. O kendisini azaptan zihzah edecek değildir.

İnsan yaşayarak kendisini azaptan kurtarabilir mi? Amel-i sâlih kurtarır. Ama yaşanan uzun ömür aksini de yapar. Eğer hep kötülük işliyorsa daha çok günahla âhirete gitmiş olur. Dolayısıyla uzun ömür istemek de yanlıştır, kısa ömür istemek de yanlıştır. Allah’tan hayırlı ömür istemek gerekir. Allah’ın uzun ömür vermesinden ziyade, hayırlı ömür vermesini istemek gerekir. Onun için onların tahiyyeleri selâmdır denmektedir. Tahiyye, yaşmayı dilemek ama selâmet içinde yaşamayı dilemek gerekir.

أَنْ يُعَمَّرَ (EaN YuGamMaRa)  

“Tamir olunması onu azaptan zihzah edecek değildir.”

وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ(96) (VaelLAHu BaÖIyRun Bi MAv YaGMaLUvNa)  

“Allah amel ettiklerine basirdir.”

***

قُلْ (QuL)  “Kavlet/Söyle.”

“KUL/Söyle” sözünü tekrar etti. Muhatapların aynı ise ve zaman da aynı ise, yeniden ‘kul’ söylemene gerek olmaksızın devam edilir. Konu değişiyorsa ‘kul’ dersin. Ama muhatap veya zaman farklı olacaksa, başka yerde başka kimselere söylenecekse, arada ‘Va’ harfi koymadan ‘KUL’ denir ve kemal-i infisal olduğu anlaşılır.

Burada da İsrail oğullarına yapılan hitap genelleştirilmiş, herekse söyle, bu arada onlara da söyle anlamında ‘Kul/Kavlet/Söyle’ denmiştir.

مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِجِبْرِيلَ (MaN KAvNa GaDuvVan Li CiBRIyLe)  

“Kim Cibril’e aduv olur.”

“CİBRİL”e düşman olmamak gerekir. “ADUV” olmak, cephe kurmak demektir.

Cibril ne yapıyor?

Allah’tan haber getiriyor, kitap getiriyor, uygulamaya karışmıyor. Uygulamayı resul yapıyor.

İlim adamları da böyledir. Müsbet ilmin verilerini ve münzel kitapların söylediklerini sadece tebliğ ediyorlar. İş adamlarından, siyaset adamlarından ve din adamlarından bir şey istemiyorlar. Onların makamlarını da talep etmiyorlar. Sokrat hiçbir şeye talip değildi ama zehirlediler. Ebu Hanife kadılığı kabul etmediği için döverek öldürdüler. Batı’da ‘dünya dönüyor’ dediği için diri diri yakılanlar olmuştur. Bediüzzaman hangi servete veya hangi makama talip olmuştu? Hiçbirine talip olmamıştı ama hayatı hapishanelerde geçmişti.

İşte buradaki Cibril bu ulaştırıcıları temsil ediyor.

“CİBRİL” kelimesi cebirden gelmektedir. Çıkık veya kırık bir kemiği yerleştirdikten sonra onu sallanmaz hâle getirmek, alçılamaktır. İkrah, tehdit etmek suretiyle zorlamaktır. Emir ve nehiyler de böyle değildir. İnzar ederler, cebretmezler.

Cebr ise zorla yaptırmadır. İkrahta yalnız rıza kalkar, cebrde irade de kalkar.

Cebir kelimesi de buradan gelir. Çünkü cebirde serbestlik yoktur. Bilinmeyenler sıkışmıştır. Yerlerinden kendilerinin ne olduğunu biliriz.

“CİBRİL” demek, sıkışmaktan dolayı zorunlu hareketler yapan kimse demektir. Allah’ın risaletini nebilere ulaştırırken sadece söylenenleri getirir ve söyler. Kendisinin herhangi bir şey katma hakkı yoktur.

فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللَّهِ (Fa EinNAHUv NazZaLa GALAy QaLBiKa Bi EiÜNi elLAHi)  

“Allah’ın izni ile senin kalbine o tenzil etti.”

مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ (MuÖaDIQan LiMa BaYNa YaDAYHi)  

“Yedeynin beyninde olanları musaddık olarak gelmiştir.”

وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ(97)   (HuDan Va BUŞRay Li eLMuEMiNIyNa)  

“Mü’minlere hidayet ve büşradır.”

***

مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ (MaN KAvNa GaDuvVan LilLAHi)  

“Kim Allah’a aduv olursa, kim Allah’a cephe kurarsa.”

وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ (Va MaLAvEıKaTiHIy Ve RuSUvLiHIı)  “Meleklerine ve resullerine.”

Meleklerine ve resullerine cephe kuranlar denmektedir. Melekler Allah’ın görevlileridir, O’nun bürokratlarıdır. Kâinatı onlarla tedvir etmektedir. İnsanlar içinde kamu görevlileri onların yerini almaktadır. Allah’ın sünneti bir tanedir. Kâinatı O nasıl idare ediyorsa, bizi de öyle yaratmıştır ki, O’nun gibi O’nun adına yöneteceklerdir. Resuller de O’nun elçileridir, başkanlardır. Başkanlar topluluğun elçileridir, halifeleri değildir.

وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ (Va CiBRIyLa Va MIyKALa)  “Cebrail’e ve Mikail’e aduv olan.”

فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ(98) (Fa EinNa ElLAHa GaDuvVun Li eLKAvFiRIyNa)  

“Allah kâfirlerin aduvvudur.”