Araf 175. Ayet: Onlara, şeytanın peşine taktığı ve kendisine verdiğimiz ayetlerden sıyrılarak azgınlıklardan olan kişinin olayını anlat.

Araf 176. Ayet: Dileseydik, onu ayetlerimizle üstün kılardık; fakat o, dünyaya meyletti ve hevesine uydu. Durumu, üstüne varsan da, kendi haline bıraksan da, dilini sarkıtıp soluyan köpeğin durumu gibidir. İşte ayetlerimizi yalan sayan kimselerin hali böyledir. Sen onlara bu kıssayı anlat, belki üzerinde düşünürler.

Araf 177.Ayet: Ayetlerimizi yalan sayan, kendine zulmeden millet ne kötü bir misaldir!

Yukarıda ki ayette çok bilgili olan ve daha sonra Allahın ayetlerinden sıyrılıp, şeytanın peşine takılan ve dünyada kalıcı olmaya çalışan bir adamdan örnek verilmektedir. Bu adam ise hasta bir köpeğe benzetilmektedir. Bu köpek ise çağırdığında veya kışkırtında hiçbir tepki vermemektedir. Özellikle köpeklerde görülen ve bu tarz bir duruma sebep olan bir hastalık vardır. Bu hastalığın adı “old dog  encephalitis” (Chronic distemper encephalitis) yani yaşlı köpek ensefaliti (Beyin iltihaplanması) dır. Bu hastalık virüs tarafından oluşturulur. Hayvanda yüz felci, halsizlik, havale, depresyon, görme bozukluğu ve sahibini tanımama gibi birçok belirtilere sebep olur.

Muhyiddin ibn Arabi  (1165-1239) Ünlü düşünür ve şairdir. Bir çok alim den dersler almış, çok bilgili bir alimdir. Özellikle Hindu kitaplarından Upanişad’ı çok iyi bildiği ve özümsediği eserlerinden açıkça anlaşılmaktadır. Arabi, İşbiliyye’de iken (1190) hastalanıp okuma kabiliyet'ini kaybetti. İki yıl bu halde kaldıktan sonra 589'da (Hicri) Sebte Şehri'ne giderek orada ahlak makamına erdiğini söyledi. Bu dönemde bir beyin hastalığı yani ensefalit geçirmiş olduğu anlaşılıyor. Daha sonra her söylenen sözü bir insan şeklinde görmeye başlıyor(refleks epilepsi, sara nöbeti). Birçok yer dolaştık dan Sonra Mısır’a geçti. Orada Futuhat-ı Mekkiye kitabında ki sözlerinden ötürü Mısır uleması tarafından hakkında verilen idam fetvasıyla yüz yüze gelince gizlice oradan kaçtı. Şam’da öldü. Bulunduğu türbenin kubbesinde -İbn Arabi'nin kendisine ait olduğu iddia edilen- 'bütün yüzyıllar yetiştirdikleri büyük insanlarla tanınır, benden sonraki yüzyıllar benimle anılacak' mealindeki bir beyit yazılıdır.

İbni Arabi: Aşağıdaki paragraflardan da anlaşılacağı üzere Allahın ayetlerinden sıyrılmış ve hatta ayetlere dolaylı yoldan yalan demiştir. Allahın ayetlerine yalan diyenden daha zalim kim olabilir.

Güya tasavvufcu insanlarımız ise Allahın ayetlerini anlamaya çalışmamış. Fakat her açıdan sapık olan Arabi’nin sözlerinde hikmet aramışlardır. Ne yazık ki hala aramaktadırlar. Allah’ı ve Hz. Muhammed’i ve Kuranı tanımayan gavurların İbni Arabi’yi öğen sözlerini sevinerek kabul etmişlerdir!

Muhyiddin ibn Arabi de gerek Fususi'l-Hikem ve gerekse el-Futuvatu'l-Mekkiye kitaplarını direkt Allah ve Rasulullah’tan aldığı ilham ve emirle yazdığını, Allah ve peygamberle görüştüğünü söyleyerek sanki Kur'an'ın tamamlanması ve Hz. Muhammed ile vahiy ve risaletin henüz son bulmadığını anlatmaktadır. Nitekim İbn Arabi vahyi; risalet vahyi ve velayet vahyi olmak üzere ikiye ayırmakta, risalet vahyinin son bulmasına rağmen velayet vahyinin devam ettiğini ve kendisine gelenlerden birinin biri olduğunu söylemektedir. Şöyle diyor Fusus kitabı için: "Rasulullah’ı rüyada gördüm. Bu kitabı yazmamı istedi. Ben de yazdım. Bu kitap, nefis arzularının münezzeh ve içine fesat karışmamış olan en kudsi makamdan indirilmiştir. Ben ancak bana ilham olunan şeyi yazdım." [7]

Kendisine vahiy indiği iddiası

İbn Arabî, kitaplarını kendisinin yazmadığını, sadece kendisine indirileni dile getirdiğini söyler; ".Çünkü bu kitap, nefis arzularından münezzeh ve içine fesad karışmamış olan en kudsî makamdan indirilmiştir. Çünkü ben ancak bana ilham olunan şeyi söyledim ve bu yazılı kitapta ancak bana indirilmiş olan hakikatleri dile getirdim ( - Fusûsül Hikem. Muhyiddin-i Arabî. M.E.B Çev:Nuri Gençosman s.20) ".Söylediğim her şeyi, bana Tanrı haber verdi. O, bana imlâ ediyor ve ben (bunları) kendi elimle yazıyordum. Benim lisânım, Hakk'ın lisanıdır, sözüm O'nun sözüdür ( - El Futûhât El-Mekkiyye. Muhyiddin-i İbn Arabî. Kültür Bakanlığı/1184 Çev: Prof.Dr.Nihat Keklik divandan nakille s.455) "Biz, bütün söylediklerimizde ancak Allah'ın bize ilka ettiği (ulaştırdığı) şeye dayanırız ( - El Futûhât El-Mekkiyye.S.19) Sufiler delil ikame etmekten münezzehtir( - El Futûhât El-Mekkiyye. S.25)

Kendisinin bazen (haşa) rabb olduğunu bazen kul olduğunu iddiası

muhyiddin-i Arabî "Fusûsü'l-Hikem'de" geçen şiirlerinde şunları söylüyor: "Bir vakit olur ki kul şüphesiz Rab olur. Başka bir vakitte de iftirasız kulluk derekesine iner. Allah beni över, ben de O'nu. O bana kulluk eder, ben de O'na. Ey nefsinde varlıkları yaratan! Sen halk ettiğin şeylerin hepsisin. Küfür ve isyan ehli cehenneme girseler de, orada kendileri için bir zevk ve lezzet vardır. O da onlar için bir cennettir. Ancak onların cennetleri Huld cennetlerine benzemez. İkisi birdir amma aralarında tecelli farkı vardır ( Said Nursi benzer ifadeleri Ebu Talib için anlatıyor. Mektubat.s.366) İster Hakk ol, ister Halk ol, Allah ile Rahman olursun ( - Fusûsül Hikem.s.83,93,95,104,190) diyen İbn Arabî; "Mükemmel arif, tapılan her şeyin hakkın açığa çıktığı ve kendisinde hakka ibadet edildiğini görendir. Onun için kendisinde fena bulduğu (kadın) suretine girerek tekrar kendisine dönmesi için yıkanma (gusül) ile onu temizlemiştir. (Erkeğin) Allah'ı kadında müşahede etmesi tam ve en mükemmelidir. Allah maddelerden soyut olarak hiçbir zaman müşahede edilemez ( - Teorik ve Pratik Açıdan Tasavvuf ve İslâm.s.118 der.)

Allah'ın (haşa) birçok şeye tecessüd ettiği iddiası

"Tasavvufun Şeyh-i Ekber'i teslis inancından daha çok ileri giderek, Allah'ın leş ve putlarda, Samirî'nin buzağısında, Hz.Musa'nın Firavun'unda ve pislik içinde yuvarlanan vücutlarda tecessüd ettiğine inanmış, şehvetleri alevlenen, güdüleri tutuşan ve her günahkarın önünde sere serpe açılıp günah bataklığına taşıyan ahlaksız kadının vücuduna büründüğünü söylediği bir tanrı anlayışına sahiptir (- Teorik ve Pratik Açıdan Tasavvuf ve İslâm.s.118) İbn Arabî'nin bu görüşlerini değerlendirecek olursak; "İslâm'a göre

yıldızlara tapanlar kafir olmuşlardır. Buzağıya tapan Yahudiler de kafir olmuşlardır. Hıristiyanlarda üç ortaklı (teslis) bir tanrıya taptıkları için kafir olmuşlardır. Cahiliye Arapları da ölenlerin putunu dikip hayatta kendilerine umut ve emellerle yöneldikleri gibi, ölümden sonra da benzer umut ve emellerle kendileriyle Allah arasında aracılıklarını sağlamak için putlara taptıklarından dolayı kafir olmuşlardır. Bütün bu gruplar ve insanlar Allah'tan başka varlıklara taptıkları için kafir oluyorken, acaba her şeye tapmaya çağıran İbn Arabî ve benzerleri için İslam'ın hükmü nedir? Her şeye ibadete devam eden bu gibileri için ne diyeceksiniz (- Teorik ve Pratik Açıdan Tasavvuf ve İslâm.s.120) İmam İbn Teymiyye "vahdet-i vücut" ve "Ehl-i vahdet" i değerlendirdikten sonra şu ifadelerle sözünü tamamlar: "Bunlardaki küfür ne Yahudilikte ne Hıristiyanlıkta ve ne de müşrik Arapların putperestliğinde yoktur. -( İman Üzerine. İbn Teymiyye, Pınar Yay.s.77) Peygamber (s.a.v) şöyle buyurdu; "Benimle peygamberler zümresinin benzeri, şu kimsenin benzeri gibidir: O kişi bir ev yaptırmış ve binayı tamamlayıp süslemiş de yalnız bir tuğlası eksik kalmış. Bu vaziyette insanlar binaya girip gezmeye başlarlar. Ve (o eksik yeri görüp) hayret ederek: "Şu bir tuğlanın yeri boş bırakılmış olmasaydı!" derler. İşte ben, o (yeri boş bırakılan) kerpicim; ben Hatemu'n-Nebiyyin'im (Peygamberlerin sonuyum) ( - Buhari.C:7 s.3331,3332)

Kendini Peygamber (s.a.v.) den üstün ilan ederek altına benzetmesi

İbn Arabîi "aslında duvardaki boşluğun bir değil iki kerpiçlik yer olduğunu, ne ki biri altın biri gümüş olan bu iki kerpiçten "hatemü'l-enbiyâ" yı (nebilerin sonuncusu) temsil eden gümüş kerpici Allah Rasûlü'nün gördüğü halde "hatemü'l-evliyâ (velilerin sonuncusu)'yı temsil eden altın kerpici göremediğini bu hadisiyle belli ettiğini" söyler. "Halbuki bu ikisi birden olmayınca nübüvvet duvarı asla tamamlanmayacaktır" der. Eserinde nebilerin sonuncusu olan Rasûlü temsil eden kerpicin gümüş, velilerin sonuncusu (hatemü'l-evliyâ)'yı temsil eden kerpicin de altın olmasını nübüvvetin zahir, velayetinse batın oluşuyla açıklar. Hatemü'l evliyâ'nın İbn Arabî'nin kendisi olduğunu hatırlatmaya gerek yoktur sanırız. Tahavi akaidi şarihi yukarıdaki satırları kastederek der ki; "Verdiği örnekte nefsini altın kerpiç, Allah Rasûlü'nü gümüş kerpiç olarak gösterenden daha kafir kim olabilir.?" İbn Arabî ve emsallerinin küfrü; "Allah'ın Rasûllerine inen bize de ininceye kadar iman etmeyeceğiz" (En'âm/124) diyen kimselerin küfründen daha beterdir. İbn Arabî ve benzerleri cehennemin en dibinde olan ittihadiye (hulul) inancındaki münafık ve zındıklardır. İbn Arabî bir şiirinde şöyle der: "Nübüvvet makamının mevkii rasûlün üstünde ve velinin altında bir yerdir." (Şerhu Akidetü't-Tahaviye,II/743." 12) "İbn Arabî gibi ya "Benden sonra peygamber yoktur." sözünün sahibinin (Peygamberimizin) doğru söylediğine inanarak veya başka bir endişeye dayanarak kendilerini peygamberlik sevdasına kaptırmayanlar ve bu iddia ile ortaya çıkmayanlar peygamberlikten bile daha yüksek bir derecenin cazibesine kapılarak "velilerin sonuncusu, peygamberlerin sonuncusundan daha büyüktür. Çünkü peygamberler ancak bir aracı vasıtası ile Allah'tan bilgi alabilirken veli bu bilgiyi aracısız olarak doğrudan doğruya alabilmektedir" demişlerdir (: İmam İbn Teymiyye Külliyat C:2s. 163) Velinin Peygamberden üstünlüğünün bir diğer sebebi de dinin onun eliyle tamamlanmış olmasıymış. (- İman Üzerine, İbn Teymiyye, Pınar Yay. S.192; Teorik ve Pratik Açıdan Tasavvuf ve İslâm.s.193)

Helak olan kavimlerin sıratı müstakim üzere olduğunu iddia etmesi

"Kur'ân âyetlerini tahrif ederek kafir Hûd kavminin sırat-ı mustakim üzere olduklarını, Firavun'un iman-ı kamil bir mü'min olduğu gibi, Nûh kavminin de mü'min bir kavim olduğu ve bu imanlarından dolayı Allah, onları mükafatlandırıp vahdet deryasına batırdığını, nimetini tatmaları için ilahi sevgi ateşine soktuğu, Hz.Harun'un İsrailoğullarını buzağıya tapmaktan alıkoyarak yanıldığını, çünkü buzağının gerçek mabud veya onun sûretinden bir sûret olduğunu, Nûh kavminin Ved, Yegus, Yeûk, Suva ve Nasr putlarına tapmayı bırakmamakla isabet ettikleri, çünkü bu putların ilahın birer görünümü olduklarını, tatlılık kökünden gelen azabın gerçekte rahmet ve hoş bir şey olduğunu, rahmete uğramayan ve rızaya kavuşmayan hiçbir insanın bulunmadığını, bir şey var olmadan önce Allah'ın onu bilemeyeceği, çünkü bir şeyin varlığının Allah'ın varlığının tercümesi olduğunu ve benzeri şeyleri söylemesine rağmen İbn Arabî bunların hepsini eksiltmeden ve çoğaltmadan doğrudan Rasûlullah'tan, hatta Allah'tan aldığını söylemiş ve Rasûlullah'ın, kendisine bunları insanlara tebliğ etmesini emrettiğini de iddia etmiştir.

Uydurduğu yalanı Allaha isnad eden veya kendine birşey vahy edilmemişken bana vahy olunuyor diyen kimseden, bir de Allâhın indirdiği âyetler gibi ben de indireceğim demekte olan kimseden daha zâlim kim olabilir? Görsen o zâlimler ölüm dalgaları içinde boğulurken Melâike ellerini uzatmış çıkarın, diye: canlarınızı bu gün zillet azâbiyle cezâlanacaksınız, çünkü Allaha karşı hakk olmıyanı söylüyordunuz ve çünkü Allâhın âyetlerinde istikbar ediyordunuz. (6/93)

Elleriyle (bir) Kitap yazıp sonra onu az bir bedel karşılığında satmak için «Bu Allah katındandır» diyenlere yazıklar olsun! Elleriyle yazdıklarından ötürü vay haline onların! Ve kazandıklarından ötürü vay haline onların! (2/79)