HÜSEYİN KARDEŞ;

HAKLISIN!

Özellikle ve öncelikle hanım arkadaşlara sormak istiyorum: Onlar bu 100 dairelik evler hakkında ne düşünüyorlar? Nasıl bir ev düzeni ve nasıl bir daireler arası hoşlarına gider?

Üstad odaların eninden, boyundan, yüksekliğinden başlayıp, pencerelerin ebatlarına varıncaya kadar herşeyi sabitliyor.

Ben, dikey ilişki sayısı arttıkça (katlar arttıkça) sosyal ilişkilerin zayıfladığıni gözlemliyorum. İlmi verilerim yok elbette. Muhtemelen yapılmış araştırmalar da vardır. Artan nüfusun dikey gelişmeyi zorunlu kıldığını da görüyorum.

Belki problem asansördür. Kapalı bir kutuda, 10 kat çıktığınızda, her katta da 10 daire varsa ve her dairede de 5 kişi yaşıyorsa 500 kişiyi görmeden geçip gidiyorsunuz. Girişte ve asansörde bunlardan sanırım %1'ine rastlarsınız istatiksel olarak. Ama bu dağılım yatay olsaydı ve siz arabaya dahi gidiyor olsanız herhalde yürüyen, pencereden bakan vb en az 50 kişiye rastlardınız. Bu 10 katı demektir.

Oturma odası ve salon yapmayarak bireyleri katlardaki ortak oturma mekanlarına zorunlu olarak yönlendirirseniz, bu durumda nasıl bir psikolojik refleks oluşur merak ediyorum.

Böyle bir toplu yaşam merkezinin "rezidenz" şeklinde olması halinde belki olabileceğini sanıyorum. Ev hizmetlerinin; temizlik, yemek, bulaşık, ütü vs, tamamının profesyonel hizmetliler tarafından yapılması halinde hanımlar böyle yerlerde yaşamayı tercih edeceklerdir. Hanımlar ne düşünüyorlar gerçekten merak ediyorum... Evler hanımların evleridir. Ev; hadislerde ve ayetlerde hanımlara ait olarak zikrediliyor, yanılıyor muyum?

Saygılarımla.

H.Kayahan

Öncelikle tespitleriniz için Allah razı olsun.

Dün akşam yakın bir arkadaşımla Akevler’in icraatları üzerine konuşurken sizin de kulaklarınızı çınlattım ve çok duyarlı ve çevresiyle çok ilgili bir insan olduğunuzu, bir cemaat(topluluğu kastediyorum) liderinde olması gereken bana göre, en önemli özelliğe sahip olduğunuzu söyledim. Bunlar sizin şahsınıza değil, belki de üstlenmeniz gereken bir misyona yapılan eleştirilerdi.

İnsanın bir şeyleri kendi kendine yapıyor olması ve hiç feed-back almaması gerçekten çok kötü bir duygu ve bana her seferinde asıl taşın eksikliğini hissettiriyor. Bilmem anlatabiliyor muyum?

Bu sabah yorumunuzu okuyunca tebessüm etmekten kendimi alamadım, yanılmamışım. Allah razı olsun.

Evet, Üstad aylardır 100 dairelik apartmanlar projesi üzerine yazılar yazıyor. İstanbul cemaati bunlardan şifahi olarak haberdar. Sadece kendi fikrimi paylaşacak olursam; dairelerin konseptini gerek iç dizayn, gerek bina içindeki konum olarak çok kullanışlı bulmadığımı, estetik olarak ise ciddi eksiklikleri olduğunu söylemeliyim. Söz konusu şey ev bile olsa hanımların ortak bir fikri olmayacaktır, illaki farklılıklar olacaktır. Ancak yeterli ışık ve hava, ferah bir plan, kullanıma elverişli iç mimari buluşulan ortak noktalar olacaktır. Zaten her işi ehline bırakmak gerektiğinden projenin diyaznını ve detaylarını Üstad’ın standardize etmesi ve bu noktada diretmesi bana göre anlamsız. Burada panjurun rengi, kapının kolu asıl mesele değil. Asıl mesele, 100 dairelik lojmanlarda yaşama ve çalışma fıkhının oluşturulmasıdır. Biz bu noktada tıkanacağız, işin estetik kısmını en iyi şekilde yapan insanlar zaten mevcut. Bu yüzden benim beklentim Üstad’ın bu noktaya yoğunlaşması ve değerli vaktini bunun için harcamasıdır.

hikmet-i ilahi diyeyim...

izmir akevler çalışmalarında hanımlar yoktu...

istanbul akevler çalışmalarında hanım arkadaşlar da var...

bunu hep düşünmüş ve şükretmişimdir; ilk defa bu vesileyle hatırlatıyorum...

her şeyin bir vakti/zamanı var ve elbette bir de kalpleri yönlendiren var; her şeyi o'na borçluyuz...

meselenin bir yönü böyle.

*

diğer bir yönüne gelince;

rahmetli roje garudi bir kitabında diyor ki:

bugüne kadar kurulan bütün medineytler eksiktir, nakıstır...

çünkü sadece erkekler tarafından kurulmuştur.

yani

insanlığın diğer yarısı olan kadınlar ya itilmiştir veya ihmal edilmiştir...

bundan sonra kurulacak medeniyetlere kadın eli ve aklı da değecek ve kurulacak medeniyetler daha mütekâmil olacaklardır.

*

kurmakta olduğumuz "adil düzen medeniyeti" de -inşaallah- hanım kardeşlerimizin katkıları ile daha mütekamil olacaktır...

mesela...

mutfaktan iç ve dış mimariye kadar...

yüz dairelik yerlerde birlikte yaşama ve yararlanma fıkhına kadar...

ve

daha neler de neler...

bu gibi meseleler üzerin çok ama çoook çalışmamız gerekiyor...

her şeyi üstad'a bırakmayalım.

*

şimdilik bu kadar

selam ve dua ile

reşad

mesela...

"adil grup" anadolu yakasında inşaatlar yapıyor...

iki gün önce inşaatlarını daha dikkatli bir şekilde gezdik ve...

mimar mehmet bey her metrekareyi nasıl dikkatle düşünüp yaptıklarını izah etti...

dikkat; mehmet beyin hanımı da mimar ve projeye önemli katkıları varmış, mehmet bey de ortaklığın en büyük ortağı...

ekonomik ve mütekâmil inşaatlar yapmaya gayret ediyorlar...

bir gün üstad ile kendilerini ziyaret ettik ve özellikle fıkhî meseleleri müzakere ettik...

tekrar üstad ile bir araya gelmeyi düşünüyorlar...

Hadislerden bildiğimiz kadarıyla peygamber mescidindeki gibi mi düşünüyoruz, her kattaki ortak sosyal alanları?

Namaz vakti gelince evden çıkıp ortak salona (mescide) geçeceğiz, namazı kılıp dağılacağız; akşam namazından sonra dağılmayıp, yatsıya kadar kalacağız ve namazın edasını müteakip, yatmaya gideceğiz değil mi? Böyle mi? Bu kadar mı? Sizler nasıl bir ortak yaşam istersiniz? Hayatınızın özelinin ne kadarını genelleştirirsiniz? Sizler derken, tüm insanlar manasında söylüyorum. Mezhep ve meşrebine göre başka tipte(!) 100 dailer de oluşacaktır. İnsanlar mabetlere, barlara, sinemalara, kumarhanelere, stadyumlara vb yerlere gittiklerine göre demek ki toplu olmayı, beraber vakit geçirmeyi sevmektedirler.

Soru şu: İnsanlar (iş hayatlarının dışında kalan) vakitlerinin ne kadarını küçük topluluklarla (10 kişiye kadar), ne kadarını orta topluluklarla (100 kişiye kadar), ne kadarını büyük topluluklarla (1000 kişiden fazla) geçirmektedir veya geçirmek ister..? Sanırım bu, sosyo ekonomik varlıklalara göre değişecektir. İçtihatlar burada olmalıdır. Tayibet hanımın da dediği gibi, eşyaların ebatlarıyla uğraşmak boşuna yorulmaktır. Bir şey tabii ihtiyaç olmalıdır ki, kendiliğinden organize olabilmeli. varsayımlar ve öngörüler, ilmi analizlerle beraber, sosyal verilerle çakışmalıdır. Sosyal veriler de doğal olarak topluluktan topluluğa farklılık arzedecektir.

Lütfen üstadın bu kadar önem verdiği bu konuyu biraz irdeleyelim ve geliştirmeye çalışalım.

saygılarımla.

H.kayahan

YAZIY DİKKATLE, SABIRLA VE SONUNA KADAR AMA ÖZELLİKLE SON CÜMLELERİ DAHA DİKKATLİ OKUMANIZI VE "ADİL DÜZEN ÇALIŞANLARI" OLARAK" ÜSTADIN "YÜZ LOJMANLI İŞYERLERİ APARTMANLARI PROJESİ" ÜZERİNE NE KADAR EĞİLMEMİZ -HEM DE ACİLEN- GEREKTİĞİNİ İDRAK EDELİM İNŞAALLAH...

EVET...

ALİ BULAÇ, BUGÜNKÜ KÖŞE YAZISINDA DİYOR Kİ:

"Bu vahşi ve boğucu kentler 1994'ten beri geleneksel şehirlerin yönetimini devralan muhafazakâr-dindar kadroların yönetiminde ve 2002'den beri süren merkezî iktidarında insana, canlı hayata ve tabiatın fıtrî düzenine meydan okuyorlar."

Şehirler ve kentler Şehir ne Tao'nun dediği gibi tabiatın yüzünü çirkinleştirir ne Yunanlıların dediği gibi kozmik düzenin yeryüzündeki izdüşümü olur. Şehir ebedi yolculuğumuz üzerinde bir menzil olarak tasarlanır. Modernliğin ürünü kent, aşkın olanı reddedip dünyevî mükemmellik iddiasıyla tabiatın yüzünü çirkinleştirdi. Ruhumuzun bedenden özgürleşmek istemesi gibi, insan da mekânda müteal/aşkın olana yol/menfez arayıp bulmak ister. Müslümanların tasarlayıp domine ettiği şehirlerde şehirle tabiat arasında muazzam bir uyum olduğu görülür. Şehir, insana Allah'ı ve dünyanın faniliğini unutturmamalı. Merkezindeki camii Allah'ı, girişinde ve çıkışındaki mezarlık dünyanın faniliğini hatırlatır. “Şehir” dine ve geleneğe, “kent” ise sanayi devrimine, Batı'ya ve modernliğe aittir. Sanayi bize konfor sağladı ama tabiatla aramıza demir perde çekti. Kent bizim çağrışım sistemimizi kökten değiştirdi. Kentte insanın başarıları sergilenir. Fabrikalar, dev alışveriş merkezleri, köprüler, stadyumlar, hava alanları vs. Gözümüzü çevirdiğimiz her şey bize insanı ve insanın başarılarını hatırlatıyor. Geleneksel şehirlerde insan tabiatın kucağında yaşar, gözüne ilişen her şey Allah'ı hatırlatır. Bu, sadece kırsal kesimlerde yaşayan konar göçerler veya köy toplulukları için değil, şehirliler için de öyledir. Çünkü şehir tabiatla ve tabiatı aşkın gayb/melekût âlemiyle irtibatlı olarak tasarlanmıştır. Şehir, insan ile Allah arasında kalın bir perde olursa insan, gurbette olduğunu unutur. Kendini seküler bir hapishane içine kapatır. Şehir, insanın hapishanesi olmamalı, özgürlüğün yollarını açık tutmalı. Tarihte Müslümanlar bir şehri fethettikleri zaman, “bu şehri dönüştürebilir miyiz”, diye sorarlardı. Dönüştürmek mümkünse, şehre girerlerdi. Dönüştürmek ıslah etmektir. Fatih, İstanbul'u fethettiğinde “şehri sulh ve salah esasına göre ıslah edilebileceği”ne hükmetti. Müslüman nüfusu şehre yerleştirdi, Rumlara ve Ermenilere de geniş alanlar açtı. Böylelikle zaman içerisinde Konstantinopolis, İstanbul'a dönüştü, kısaca gayrimüslimlerin de yoğun olarak yaşadığı Müslüman şehir oldu. Müslümanların dizayn ettiği şehre “İslam şehri” denmez, bu isimlendirme “Hıristiyan şehri”ne naziredir. “Hıristiyan şehri”nde Hıristiyanlıktan ve Hıristiyanlardan başka kimsenin hayat alanlarını kullanacak şekilde yaşamasına izin verilmez; medeni ve sivil alanlar geliştirmesine imkân tanınmaz. Müslümanların dizayn ettiği şehirde ise farklı dinlere açık hayat alanları açılır, öyle ki her dini grup kendi hukuku ve gelenekleriyle yaşar; çoğulculuk şehrin doğasında içkindir. Modern kent istilacı, monolotik ve tektipleştiricidir, bu özelliğiyle rafine totaliterdir. Dinler arasında çoğulculuk ancak Müslümanların dizayn ettiği şehirde mümkündür. Cumhuriyet, Türkiye nüfusunun tamamına yakınını Müslümanlaştırdı, ama İslamî veya başka dinî hayatların yaşanmasını mümkün kılacak hayat alanları bırakmadı. Şimdi de küreselleşmenin baskın etkisinde bütün Türkiye tam ortasından ikiye bölünüyor: Bir bölümü giderek tarihten ve hayattan çekilen “geleneksel şehirler”, diğeri hepsi biri diğerinin kopyası olan “modern kentler.” Selçuklulardan ve Osmanlılardan kalma geleneksel Konya ve Mardin, Edirne ve Van, Sivas ve Urfa, Bursa ve Diyarbakır harikulade zengin ve çeşitliliğe sahip idiler; şimdi TOKİ'nin kibrit kutusu konutları, küresel sermayenin sefertası gökdelenleri ve Avrupa'dan ithal sosyal konut apartmanları ile bütün şehirler tek bir kente dönüşüyor. Bu vahşi ve boğucu kentler 1994'ten beri geleneksel şehirlerin yönetimini devralan muhafazakâr-dindar kadroların yönetiminde ve 2002'den beri süren merkezî iktidarında insana, canlı hayata ve tabiatın fıtrî düzenine meydan okuyorlar.

http://www.zaman.com.tr/ali-bulac/sehir-modelleri_2077615.html