Sayın Sam Adiyan'ın cevaplarını yayınlamaya devam ediyorum.

Saygılarımla.

Sayın Kayahan Makaleleriniz ile ilgili ve genel olarak akevlerin kabulü ile ilgili bir noktayı daha zikretmekte yarar olduğunu düşünüyoruz. Siteyi görüntüleyemediğimiz için tam ifadenizi alamadım buraya ancak genel olarak “mü’min” kavramını açmak gerektiği kanaatindeyiz: Bildiğiniz gibi “Amenu” yani “iman” kelime kökeni itibariyle “emin olma”ya dayanan bir kavramdır. “Bir şeyden emin olmak.” Kur’an daki tanımlamalardan yola çıktığımız zaman, “iman ettim” demenin veya “inandım” demenin “amenu” olmak için yeterli ve anlamlı olmadığını görüyoruz. Dolayısıyla “iman ettim, gereklerini yerine getirdim” gibi bir gerekçe ile “iman etmiş” olunmuyor.

Eğer böyle ise “iman” veya “amenu” nedir? Bizim bu konuda uzun bir çalışmamız oldu. Özetle, kitap bizden “tezlerini” kanıtlamamızı istiyor. Öneriler, Tezler ortaya koyuyor ve bizden bu tezleri kanıtlamamızı talep ediyor. “iman” kavramı ile ilgili ifadelere baktığınız zaman mutlaka bir “neden” veya “gerekçe” olması gerektiğini görürsünüz. Nasıl bir neden “iman” etmenizi sağlayabilir? Bilimsel anlamda, bir tez ortaya attığınız zaman bu sadece bir varsayımdır. Kimse için bir bağlayıcılığı yoktur, bir değer de ifade etmez. Ne zaman tezinizi “test eder” sonuçlarını doğrularsanız o zaman “bilgi” haline gelir. Yani emin olmuş olursunuz. Örnek vermek gerekirse, Karagülle henüz “Mü’min” değildir, çünkü henüz teori aşamasındadir ve hiç bir şeyi kanıtlayabilmiş değildir. Ne zaman iddialarını veya kitaptaki tezleri kanıtlar, sonuçlarından emin olur, kitapla örtüştüğünü görür o zaman “mü’min” olmuş olur. Siz mü’min değilsiniz çünkü siz sadece “karagülle”nin görüşlerini takip ediyor ve ona tabi oluyorsunuz. Fikirlerinizi veya önerilerinizi veya kitaptaki tezlerin hiç birini kanıtlayabilmiş değilsiniz. Dolayısıyla siz sadece müslimsiniz. Örneğin Peter Higgs “mü’min”dir. Çünkü “higgs boson” denilen “standart model” teorisini geliştirmiş ve CERN deneyleri ile bu kanıtlanmıştır. Bu tez kanıtlandığı anda Peter Higgs’I “Mü’min” yapmıştır. Nevton “Mü’min”dir çünkü yerçekimini keşfetmiş ve bunu kanıtlamıştır. Edison “mü’min”dir çünkü ampulü keşfetmiştir ve insanlığın yararına sunmuştur. Gibi örneklendirebiliriz. Felsefi düzeyde “algı”ya dayalı iddialar kimseyi “mü’min” yapmaz. Çünkü iddialar sadece iddiadır ve kanıtlanmış değildir. Sonuçları test edilmiş değildir. “imaan” edebilmek için kitabın ortaya koyduğu tezlerin tamamını olmasa bile bir kısmını kanıtlayabiliyor olmak gereklidir. Kitaba dair bir iddia ortaya atıyor ve bu iddianızı bilimsel manada kanıtlayabiliyorsanız “mü’min” olursunuz. “İman” etmiş olursunuz. Bunun dışında bir “iman” şekli varsa kitapta, lütfen bize de gösteriniz. Saygılar sunuyorum

Sayın Kayahan Tezlerinizi savunacağınızı zannediyor idik ancak herhangi bir cevap vermediniz. Bu da bizi “iddialarınızda” ciddi olmadığınız, veya emin olmadığınız kanaatine sevketmektedir. Ancak, aynı konu çerçevesinde Sayın Karagüllerinn ortaya koyduğu iddialara rasyonel, tarihsel bir cevap vermek istiyoruz. Bu metin, Karagüllenin iddialarına yönelik bir tahlil ve tesbitler içeren bir metin olacaktır. Okuyanların titizlikle ve dikkatlice üzerinde düşünmeleri belki geleceğe yönelik çalışmalara önemli katkılar sağlayabilir. Genel olarak metni bir bütün olarak algılayarak iddiaları sistematik olarak yanıtlamış olacağımızı düşünüyoruz. Bilimsel araştırmaların aşamaları; tümdengelim yoluyla genel bir ön tahminden yola çıkarak iddianın (veya savın) oluşturulması, daha sonra bu iddiayı ispat için verilerin toplanması, en sonunda da ileri sürülen iddiaların probleme uygulanması, yani sınanması gelir. Bu şekilde iddia geçici bir açıklamayla formüle edilmiş olur. Böylece iddialar ve gözlemler bilinen bir kuram çerçevesi içine yer alır. Çünkü bilim, olayları belirli kurallar çerçevesinde inceleyerek gerçek olanı ayırt eder. Ne var ki “hipotez” ve “Varsayım” farklı şeylerdir. Hipotez, doğruluğu sınanabilecek, kanıtlanabilecek tezlerden oluşmasına rağmen, Varsayımlar araştırmanın başında, doğruluğu sınanmaya elverişli olmayan kanıtlanmasına gerek görülmeden, doğru olarak kabul edilmesi gereken, denenmeyen yargılardır. Varsayımlar, gerçekçi olmadığı bilinen ancak araştırmanın etki alanını genişletebilmeyi hedefleyen tahminlerin oluşmasına katkıda bulunması beklenen önkabullerdir. Fakat “varsayımlar” test edilemezler, sınanamazlar veya kanıtlanamazlar. Karagülle’nin ortaya koyduğu “model” yöntem, ilk bakışta bilimsel gibi görünmekle birlikte, bir araştırma için gerekli olan “soruların” sorulabilmesini önceden engelleyen önkabullere dayanır. Daha somut bir ifade ile “Tanrı vardır, biz böyle kabul ederiz” demekle “Tanrı’nın olmayabilirliği” ihtimalini ortadan kaldırmış olursunuz. Böyle yaptığınız zaman, araştırmanız veya teziniz “bilimsel” olmaktan çıkar ve sadece “yargısal” bir iddiaya dönüşmüş olur. Ortaya atılan “yöntem/metod”un geçerliliğinden söz edebilmek için, Bir kuram için gerekli olan tüm ayrıntıları içeriyor ve tüm sorulara aynı ölçüde ve aynı mesafede cevap aramayı zorunlu kılıyor olması gerekir. Buna göre “Tanrı vardır” önkabulunden yola çıkıyorsanız, Yokluğunu keşfetme olasılığınız yoktur. Öte yandan yine Karagülle’nin metninde ortaya koyuğu ve bizim “tümdengelim” olarak anladığımız, ancak derinlemesine bakıldığında öngörülemeyen veya sürecin kanıtlanabilirliğini ortadan kaldıran varsayımlara dayandığını da görebiliyoruz. Çünkü Tümdengelim, belirli bir konuda davranışların ya da olguların açıklanabilmesi amacıyla oluşturulmuş bir kuramla başlayan, kuramın doğrulanması amacıyla hipotezler oluşturulması, bu hipotezlerin toplanan veriler yardımıyla test edilerek doğrulanması ya da reddedilmesi süreciyle kuramı kabul ya da reddeden bir yaklaşımdır. Eğer bir kuram “varsayımsal” kabullere dayanıyor ise, bu durumda toplanan verilerin test edilmesi mümkün olmayacağı gibi, kuramın reddedilmesi de söz konusu olmayacaktır. Örneğin “Tanrı vardır” önkabulunden yola çıkmak yerine “Tanrı Var mı?” sorusundan hareket etmiş olsaydınız, süreci ve olasılıkları test etme şansına sahip olabilirdiniz. Çünkü “Tanrı Var mı” sorusu her türlü ihtimali olası ve test edilebilirliğini zorunlu kılan bir yaklaşımdır. Bilindiği gibi “bilgi”, gelişigüzel toplanmış bir gözlem sonucu değildir. Olayların doğruluğu belirli kurallara göre; deneyle kanıtlanarak bir bütünü oluşturur. Bilimsel bir araştırmada kuramsal çerçevenin kurulması ve hipotez (faraziye) ileri sürülmesinin yanında varsayımların belirlenmesi de büyük önem taşır. Bu nedenle, Karagülle tarafından ortaya atılan “yöntem” bilimsel olmadığı gibi, kuram içerisinde yer alması muhtemel verilerin test edilebilirliğini de önceden ortadan kaldıran “yargısal” bir yaklaşımdır. Burada tarihsel yanılgılara neden olan önkabullere karşı, kitabın ortaya koyduğu olasılıklara dair bazı örnekler vermek isteriz: Kitap açısından, “Tanrı var mı” sorusuna cevap vermeden önce, tarihsel anlamda Tanrı hakkında ileri sürülen varsayımların dayanaklarını bulmak gerekir. Örneğin “Tanrı kimdir” diye sorduğumuz zaman “hiç kimse/hiçbir şey” cevabını alırız. Bu cevaba neden olan kavramın, “bağ, kopan bir nesneyi sağlam bağlayan bağ, eser, alamet, nişan” gibi anlamlara da geldiğini görebiliriz. Öyleyse “Tanrı” hiç kimse veya hiçbir şey ise, veya Tanrı olarak varsaydığımız şey bir “bağ” ifade ediyorsa, bunun ne olduğunu bulmak zorunda kalırız. Bu öyle bir şey olmalı ki, işitebilmeli, görebilmeli, düşünebilmeli, bilgi sahibi olmalı, yapıcı olmalı, yıkıcı olmalı…. Buna karşılık hiç kimse veya hiçbir şey olmalı. Bu öyle bir şey olmalı ki, kendi kendini var edebilen, sahibi olmayan, doğrulmamış, bütün her şeyin nedeni olan, bilgiyi üreten/bilginin yegane nedeni olan bir şey olması gerekitği gibi, kendisinden sonraki bütün süreçlerin de nedeni olmalı. Bir kuramın parametreleri niteliğinde olan yukarıdaki önermelerin tümüne veya büyük bir bölümüne cevap bulduğumuz zaman “Tanrı var mı” sorusuna da cevap bulmuş oluruz. Çünkü Karagüllenin de ifade ettiği ve bugüne kadar ileri sürülen “etkenler”in kaynağını veya nedenini keşfetmiş oluruz. Ancak bundan sonra “Tanrı vardır” veya “Tanrı yoktur” gibi bir sonuca varmak mümkün olabilir. Bir metni, kuramsal olarak “doğru” kabul ederek, onu bilimsel anlamda teste tabi tutabiliriz. Eğer bir metin doğruluk iddiasında ise, önermelerinin kanıtlanabiliyor olması gerekir. Bir kuram, bütün değişkenleri ile kanıtlanabildiği zaman “doğru” olduğu kabul edilebilir. Sadece “Doğru” olduğunu varsaymak yeterli değildir. Burada da şu soruyu sorabiliriz: “Kitap doğru mudur?”, bunun cevabını alabilmek için, içindeki önermeleri teste tabi tutmak ve kanıtlamak gerekir. Ancak kitabın “doğruluk” iddiası olmasına rağmen, “yargısal” olarak bir dayatma içerisinde de değildir. Çünkü, metnin kendisi bizden “kanıtlamamızı” ister. “Iman” kavramı bu açıdan önemlidir. Ne var ki, bu kavram bugüne kadar Karagülle’nin de iddia ettiği gibi, “önce inanmayı, sonra inandıklarını doğrulamayı” gerektirmiştir. Ne var ki bu kitabın bir talebi değildir. Böyle olunca, “doğruluk” iddiası da “bilimsel” süreçlere bağlı hale gelir. Eğer “inandım” demekle iman etmiş olmuyorsanız, “kanıtlamak” zorunda kalırsınız. Bu açıdan da Karagülle’nin iddiaları bilimsel ve hatta “kitabi” değildir. Yine karagüllenin “metot” dışına taşan iddialarına da kısaca değinmekte yarar olduğunu düşünüyoruz. Öncelikle “kitabın” geniş bir zaman diliminde oluşturulmuş olmasını “uygulama”yı zorunlu kıldığı varsayım dikkat çekicidir. Genel olarak ilk muhatapların kitaptan bir şeyler anladıklarını veya geçmişten gelen bilgilerle mukayese ederek sözü değerlendirdiklerini kabul edebiliriz. Ancak, bütünüyle uygulandığı iddiası kitap açısından sorunlu bir iddiadır. Çünkü kitabın kendisi, her ne kadar sözün anlaşılır olduğu iddiasında olsa bile, gerçekte bu anlaşılırlığın ilk muhatapları ilgilendirmediği veya onları kapsamadığını da ortaya koymaktadır. Bir kimse “matematik” bilmiyorsa, o kimseye “matematikten ne anladığını” soramayacağınız gibi, bir problemi çözmesini de bekleyemezsiniz. Siz ilk muhatapların davranışlarını bugün bilebildiğiniz kadarıyla örnek almak isteyebilirsiniz. Ancak onlardan size ulaşan verilerin doğruluğundan emin olamayacağınız gibi, Bizzat metnin kendisi tarafından “anlaşılmadığı” ifade ediliyor olmasına rağmen, olası uygulamaları doğru kabul etmek de metin açısından sıkıntılı bir durumdur. Eğer öneriniz, sözün sahibinin iddiasında haklı olduğu varsayımından hareketle, metindeki önermeleri test edebiliyor ve kanıtlayabiliyorsanız, bugün anladıklarınızla mukayese ederek ilk muhatapların doğru davranıp davranmadıklarını değerlendirmek yönünde olsaydı, kabul edilebilir olabilirdi. Eğer kitabın “Tanrının sözü” olma iddiası yoksa, geriye iki ihtimal kalır: Ya Muhammed kendisi uydurmuştur, yahut evrensel bir bilgiye dayanmaktadır. Her iki durumda da kanıtlanması zorunlu hale gelir ki, kitabın ileri sürdüğü önşartlardan biri olarak karşımıza çıkar. Eğer kitabın önermelerini “bilimsel” manada kanıtlayabiliyorsanız o zaman “doğruluğu” söz konusu olabilir. Eğer “Tanrı’nın sözü” ise, her söylediğinin doğru olması kaçınılmaz olmalıdır. Bu durumda da kitabın önermelerinin kanıtlanması zorunludur. Kaldı ki Tanrı’nın kendisi kanıtlanmaya muhtaç iken “Tanrı sözü” olduğu iddiası için kuramsal bir veri bulunamaz. Eğer Tanrı yaşayan bir şey ise, bu durumda somut olarak “izlenebilir” olması gerekir. Ne var ki Karagüllenin iddialarına göre bu da mümkün değildir. Çünkü bilinemez. Bilinmesi mümkün olmayan bir şeyin izlenmesi veya kanıtlanması da mümkün olmaz. Zahiri anlamda bir mumun aynadaki yansımasını izleyebilmeniz için önce bir mum olmalı, onu tutuşturmalı ve aynanın karşısına koymalısınz. Bilmediğiniz bir şeyin yansımalarını da test edemezsiniz. Çünkü zahiri olarak size etki ettiğini düşündüğünüz yansımaların gerçekte kime veya neye ait olduğunu bilemezsiniz. Burada ifade etitğimiz detayları bir metin olarak yazmış olmamıza rağmen, bizim, kitabi anlamda, kabul etmek zorunda kaldığımız temel prensiplere dayanır. Bu manada, eğer amaç “kitabı anlamak” ise, ortaya konulan varsayımların “anlamak” için yeterli olmadığı gibi, anlamayı önkabulsel olarak engellemeye yönelik bir yöntem olduğunu düşünüyoruz. Değerlendireceğinizi umuyoruz. saygılar Sam ADIAN .

Sayın Sam;

Bizler, Sawm'ı; yılda bir ay, günde ortalama 14 saat "biyolojik/fizyolojik" ihtiyaçları erteleme eğitimi olarak görenlerdeniz. Bundan dolayı, yılın en uzun ve en sıcak günlerine rastlayan bu dönemde, azalan bedensel ve zihinsel gücümüzü, ancak günlük maişetimizi temin ettiğimiz işe ayırabiliyoruz. Ben şahsen, Ramazanda bunun dışında bir şey yapmadım desem yeridir, allah beni affetsin...

İki haftadır da yurt dışında idim ve memlekete yeni dönüyorum.

Tartışmalar, tartışmasız ciddiyet gerektirir. Geçmişte tartıştığımız konuları yeniden ısıtmak istemem.

Ciddi bulduğum, katkı/eleştiri koymam gerektiğini düşündüğüm konuları irdelerim, merak etmeyin. Ancak buna her zaman bedensel ve zihinsel gücüm yetmemektedir.

Sitemizden olan bir takipcinize size danışmadan e-mail adresininizi verdim, umarım çok kusur işlememişimdir.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Bayram öncesi üstad Karagülle'ye bu makalenin kısacık özetini aktarmıştım. Ertesi gün, bize "bazı içtihatlarının değiştiğini" söylemişti. Şöyle ki;

Allah, madem kendine özel olan bir ismi başka bir varlık için (Kuran'da Allah kelimesi hem Allah'ın zatı, hem de devlet (topluluk, kamu) için) de kullanmaktadır, öyleyse bundan daha büyük bir kişilik ve erk olmayacak demektir. Öyleyse; İCMALAR için, sadece devlet icmaından söz edilebilir, insanlık icması zorunlu değildir. Zira, icma kararlarını uygalayacak en yüksek merci, devletin yürütmesidir ve her devlette de hukuk (icmalar) farklıdır. Her biri kendi hukukunu uygulayacak ve kollayacaktır. Yükümlülük ve yağtırım devlet düzeyinde ve ulusaldır.

Saygılarımla.

H.Kayahan

İcmalar o topluluğun kamu hukukunu oluşturur. Kamu hukukunun oluştuğu en büyük topluluk, kavm/ulus/devlet olsa gerektir. Zira hukuk oluşunca onun müeyyidisini yerine getirecek kolluk kuvveti de gereklidir ki; bu da ancak devlet seviyesinde olsa gerektir. Birleşmiş milletler barış gücü gibi kuvvetler, gerekli hallerde ve isteyen devletlerden gönüllü birlikler şeklinde ve sadece o görev için oluşturulmalı ve görev sonunda dağılmalıdır. Bu bizim sigorta sistemimize benzer ki; zarar söz konusu olunca bütçe oluşturulur, zarar yoksa daimi aidat yoktur.

İç güvenlik ve dış güvenlik kuvvetleri sadece devlet seviyesinde oluşturulabilir. Devletlerin üstünde, devletten daha üstün başka "tüzel kişilik" olamaz. Devletler de ulus devlet olmalıdır.

Kısaca; icmalar hukuku oluşturur, hukukun korunması da ancak devlet eliyle olabilir. Bundan dolayı icmalar için devlet/ülke icmaı oluşup oluşmadığına bakılmalıdır. Elbette, herhangi bir icma pek çok ülkede de aynı şekilde tezahür etmiş olabilir. İcmanın icma olması için bütün insanlığın aynı şekilde icma etmesi gerekmez. Herhangi bir icmada bütün insanlığın ittifak etmesi o icmayı daha üsütn yapmaz, ulusal icma ile aynı seviyededir.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Mesela;

Genel Kurmay başkanlığı; "ORDU KOMUTANI" olan "ORGENERALLERİN" genel sekreterliğini yerine getiren ve "KORGENERAL" seviyesinde olmalıdır. Ordu Komutanından daha büyük/yetkili amir olmamalıdır.

Devlet ordularından daha büyük devletler üstü ordu teşkil edilemez, bu büyük bir kaosa ve yetki kargaşasına neden olur.

"İktidar tecezzi etmez" kuralı burada geçerlidir. Devlet başkanı savaş emri verebilir ama savaşı ordu komutanı sevk ve idare eder, işini/yetkisini kimseyle paylaşmaz, yoksa savaş kazanılmaz. Bir konuda bir yetkili olur. Gerekirse değiştirilir ama herhangi bir anda bir yetkili olur. Öyleyse icmalar ve onların oluşturduğu hukuk ancak bir devlet/ülke içinde oluşur ve korunur ve uygulanır.

saygılarımla.

H.Kayahan