Sayın Mete, siz hep böyle yapıyorsunuz. Ya sadece göz atıyorsunuz, ya da seçerek okuyorssunuz yazıları. Bir zahmet tamamını okursanız, neden öyle çıkardığımı göreceksiniz.

Bunu, 3-4 sene önce fark etmiş ve Karagülle'ye söylemiştim. O da şaşırmış ama tasdik etmişti.

Saygılarımla.

H.Kaayahan

O zaman "sayılı günler" orucu muharrem orucumu?

Yanılmıyorsam "eyyam/günler" kuralsız çoğuldur ama "ma'dûdât/adetlenmişler/sayılılar" ise kurallı dişil çoğuldur. Bunların rastgele değil, bir düzen içinde olması beklenir. Çoğul olduğu için en az 3 veya 10 olması düşünülebilir. Bu eyyam/GÜNLER, eskilerin de sorumlu olduğu oruçlardır. Bunlar, eskiler de rastgele kimseler değil, "ellezine" ile ifade edildiğine göre, topluluk aşamasına ulaşmış, başkanları ve kuralları olan kimselerdir. "Men" deseydi, eskiden herhangi mü'min olan kimseye de oruç yazılmış olarak anlaşılırdı. Ellezi buna manidir.

Keza keffaret, yani bir ceza karşılığı olan oruçlar da bu gruptan olsa gerektir.

Muharrem orucu, rivayetler doğru ise, en azından Nuh peygamberden beri vardır. Aleviliğe veya Şiaya mahsus bir olay değildir. Bizden öncekiler de Muharrem orucunu tutmuş olmalılar.

Diğer sünnetler de böyle olabilir: Pazartesi-Perşembe oruçları, 6 gün oruçları, her ayın başı ortası ve sonunda tutulan oruçlar vb. bu gruptan olabilir.

Ma'dudat, kelimesinden "BİR AYDAN AZ OLAN" oruçları anlıyorum. Sayı ile söylenen gün demektir. 30'a kadar sayı ile söyleriz de, 30 olunca artık 1 ay deriz, 30 gün demeyiz. Peşpeşe tutulmuyorsa ve toplam 30 adet olacaksa o zaman "30 gün" demek uygun olur.

Sayın doktorum, esas size bir görev düşüyor: Sayılı gün oruçlarında fidye de olabildiği halde, neden Ramazan orucunda sadece başka günlerde tutma vardır? Aydan (30) dan az tutulursa vücutta bir şey tamamlanmamış mı olur acaba?

Karagülle bunun; (28, 29 veya 30) gün olarak Ramazan'da, 10 gün olarak da Muharremde olmak üzere 40 güne tamamlanması gerektiğini söyler. Muharremde tutmayanlar da 6 gün Şevvalde, 6 gün de diğer ayda tutarak 40'a tamamlamaktadırlar. Her hafta 2 gün tutanlar da 100 gün tutmuş olurlar.

Hasılı; sayılı günler sayılı günlerdir, ay değildir. Her iki orucun keffareti ayrı ayrı sayılmıştır.

Ramazan orucu "emir/buyruk" sigasıyladır. Buna herkes için aynı şartlarda olan "farz" diyorum. Sayılı gün orucu ise "kütibe/yazıldı" ibaresiyle olduğu için; ilgili kişilere göre, kişinin durum ve şartına göre değişiklik gösterir, diyorum.

Oruç bahsi makale değil, kitap hacmindedir. İnşallah yazmak kısmet olur.

Saygılarımla.

H.Kayahan

teşekkür ederim gerçekten birşeyler anladım.

Doktor, gerçekten mi, yoksa ironi mi..?

Gerçekten.

“Saplantı”... Bu bir saçmalık... bu sizin tamamen tapınıcılığınızla ilgili bir sonuç... “et yememe orucu, çay içmeme orucu” gibi oruç türleri keşfetme potansiyeline sahip olduğunuzu... olumlu ve medeni bir noktaya gelmenizi... arzularınızı veya beklentilerinizi “kitaba söyletme” gayretlerinizi... “dehşet verici”... “fundamentalist” yaklaşımlarınızı... aranızdaki “kafirler” ile ne kadar yol alabileceğinizi hesaplayamıyoruz... “anayasa” metninden sonra “dehşet ve hayret”le sizi izlediğimizi bilmenizi isteriz...

Sizin “kavramsal” yaklaşımlarınız da “dehşet” verici... Dilediğiniz herhangi bir alanda bir sistem kurgulayabilirsiniz ama bu “kitaptandır” demenize veya kurgularınızı “kitaba onaylatmanıza” gerek yok... sizin algılarınızı “kitabi” çerçevede “dehşet verici” bulanların “müslim” olmadıklarını bilmelisiniz. Onlar sadece “kitabı” bir bilgi kaynağı olarak okuyor ve saygı gösteriyorlar.

Benim yazılarımı okuyanların sayısı bir elin parmaklarının sayısı kadardır. Onların yarısı kadarı sadece bir göz atar, atlayarak ve bazı kelimeleri arayarak okurlar.

Düşünerek, ne dediğimi anlamaya çalışarak okuyanların sayısı (zira akıcı ve açık bir uslup sahibi değilim,) ya bir dir ya da üçtür, ama dört değildir.

Yazı ve yorumlarımda kasten ve asla kişiye cevap vermem, böyle bir görüntü varsa benim farkında olmadığım bir eksikliğimdir. NİYET OKUMAM, KİŞİYE SAYGISIZLIK ETMEM, VS. eğer farkına varmadığım böyle unsurlar varsa, herkesten özür dilerim.

Bana yönelik böyle yorumlar olursa, yazdığıma değil de şahsıma ve niyetlerime yönelik zanlar yapılırsa sadece onlara cevap vermem. Cevap vermek polemik yapmak olur, bunu yapmamağa çalışırım.

Kitabı kim yazmış, kim göndermiş olursa olsun, elimde bu kitap var benim. Yazanın veya göndernin adı, ALLAH, RAHMAN, RAB, MALİK, MÜBDİ, ne olursa olsun, kitabın içine bakarım.

İçinden bir şeyi anlamadığım zaman, ulaşabilir bir yerde olmadığı için; "siz buradaki cümle ile ne murad etmiştiniz?" diye kendisine soramam. Bu kitap sabittir, değiştirilme imkanı yoktur. İçinde bir yanlışlık bulsak, onu biz değiştiremeyiz, sahibi de değiştirmeyeceğini söylüyor, öyleyse onu anlamaya çalışırım. Diğer bütün kitapların tashih cetvelleri olur, sonrak baskılarda hatalı yerler düzeltilir. Bu kitabın böyle bir şansı yoktur. Gerçi eskiler buna cesaret etmişler ve "nesh-mensuh" terimlerini geliştirmişlerdir. Kendilerince hatalı ve yersiz gördükleri yerleri, "nesh olmuş" kabul etmişler ve yok saymışlardır. Kitabın sahibi, her kim ise, buna da sabretmiş ve ses çıkarmamıştır. O öyle bir varlık olmalıdır ki, bunları zaten bilmesi gerekir.

"ÛTLÛ MÂ ÛHİYE İLEYKE MİN KİTÂBİ RABBİK" diyor. Hitap herkes gibi banadır. Buradaki "ke"nin muhatabı benim, benim gibi onu okuyanlardır. Ben kitabı tilavet edersem, bana kitaptan vahyolunanı tilavet etmiş olurum. Bu, belki diğer kitaplarda da böyledir. Herhangi bir kitabı okuduğunuzda, yazarın öngörmediği bazı şeyler sizin aklınıza gelir ve siz de onları yazarsınız ve gelişme olur. Burada meşhur ironiyi zikretmekte fayda var: "beni bir kiş anladı ama o da yanlış anladı..."

Ben kendim için okuyorum ve düşünüyorum. Aklıma gelenleri yazıyorum. Kimsenin de bana "yazma", "saçmalıyorsun", "senin niyetin başka" şeklinde bir hakkı olduğunu sanmıyorum. Herkes tarağın dişleri gibi eşittir. Biri diğerinini üstünde otorite değildir. Kimsenin, sadece kendisinin kitabın yorumcusu olduğunu, muhafızı olduğunu söyleme yetkisi yoktur. Böyle bir yetkinin kaynağı varsa ona da saygı duyarım.

Ben çok sevinçliyim. Hakaret ve kişiselleştirme olmadığı sürece, polemiğe dönüşmeden, bağcıyı dövmek değil, üzüm yemek maksatlı her türlü çabayı dua ile karşılarım ve elimden geldiğince katkıda bulunmaya çalışırım.

Devamı var.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Özer Ataç'ın makalesine yazmış olduğum alttaki yorumumu, lüzumuna binaen buraya da alıyorum. Tekrar okumak zorunda kalanlardan af diliyorum.

İnsana yüklenen mükellefiyetlerin/görevlerin -mutlaka, ama mutlaka- bir hikmeti/faydası olması gerektir. Allah, eğer sonsuz bilgi sahibi olan varlık ise, hiç bir şeyi, "laf olsun, çeşit olsun, bu da bulunsun" diye kurgulamamıştır. O zalim değildir, düşünemeyen bir varlık hiç değildir...

Görevleri; "emir ve yasak" bildirilen cümlelerin bir gereği olarak uygularız ama görevlerin hikmetlerini anlamaya çalışarak, onun neden/ne için "emir/buyruk" ve "yasak/nehy" olduklarını anlamaya çalışırız. Murad edilen fonksiyonu anladığımız ölçüde, görevin mahiyetini de daha doğru tanımlarız.

Yazın en uzun günlerinde, 18 saattten uzun oruç tutmak zorunda kalanlar, aynı enlemde kalmaları halinde kışın 10 saat oruç tutarlar. Buna "fecr" süresi dahildir. Fecr süresini çıkarırsanız (bu konuda bildiğiniz gibi, sürekli bir itiraz ve azaltma eğilimi vardır.) sekiz saat kalmaktadır. Kutuplara doğru gidildikce bu süre "SIFIRA" yaklaşmaktadır.

Benim kanaatim, 10 SAATTEN AZ OLAN ORUÇ SÜRESİNİN immün sistemde bir fonksiyon icra etmeyeceğidir. Zira dünyanın pek çok bölgesinde insanlar İKİ ÖĞÜN yemektedir. BU da yaklaşık 12 saatlik açlık süresi demektir. Sabah ve akşam olarak 2 öğün yiyenler yıl boyu oruç tutmuş gibi olurlar ki, bu da herhangi bir görev/ibadet olarak algılanamaz. Bunlara, "yemek yemiyorlar ama su içiyorlar" şeklinde itiraz edilebilir. Herhangi bir enlem derecesinde yaz orucu 18 saatten fazla ise, ORADA KIŞ ORUCU 8 SAATTEN AZ OLACAĞI İÇİN "FECRİN BEYAZ VE SİYAH İPLİĞİ KİRTERİNE GÖRE ORUÇ TUTULAMAZ DİYORUM. ORUCUN UZUN OLUŞUNDAN DEĞİL, AKSİNE, diğer mevsimde, ÇOK KISA OLUŞUNDAN DOLAYI İTİRAZ EDİYORUM. Zira çok kısa oruçluluk süresi fonksiyonel bir eylem olmayacaktır.

Doktor ve biyolog olan arkadaşların bu konuyu esas alarak; hikmetler çıkarmaları gerekir.

Ayrıca ve vurgulayarak; Namaz ve Oruç görevleri, "ellezine amenu" olanlara görevdir. Namazda tekil buyruklar da vardır. NAMAZ SOSYAL/TOPLUMSAL İMMUNİTEYİ, ORUÇ DA BEDENSEL İMMUNİTEYİ SAĞLAMAK" için öngörülmüştür. Bununyanında Namazda da bedensel, Oruçta da sosyal yönler vardır. Madem ki, yeni bir medeniyetin başlanğıcında "İBARELERİ YENİDEN TASNİF EDİYORUZ" o zaman hukuk/fıkıhta da yeni tasnifler kaçınılmazdır.

Allah müsrif/israf eden değildir. Aynı manada söylenmiş farklı iki söz olamaz. Bu sadece süs/edebiyat olur. Allah bundan beridir. Öyleyse her farklı ibare, her farklı kalıp farklı bir mana içerir. En basitinden Mü'min, men amene, ellezine amenü, vb. ibareler farklı farklı anlammlar ve karşılıklar taşır. Allah bunlara özen göstermiştir. Dikkatle bakıldığında da hiç hata yapmadığı görülecektir. İlk bakışta fantezi gibi görünen, birbirine yakın duran ifadeler, çok detaylı bir sistemi organize etmektedir. Bu cümleler sadece bir iddia olarak kalmamalı, bunlarla ilgili sistematik analizler yapmalıyız.

Hiç birimiz Üstad Karagülle kadar donanımlı olmadığımıza göre açığımızı/zayıflığımızı YARDIMLAŞARAK, BERABER ÇALIŞARAK giderebiliriz. O da sürekli olarak, "BİZİMLE TARTIŞIRKEN ÖĞRENDİĞİNİ, BİZE ANLATIRKEN GELİŞTİĞİNİ" vurgulamaktadır. İKİLİ, ÜÇLÜ çalışma grupları oluşturabiliriz ve konular seçebiliriz. Bugün internet buna imkan da vermektedir. En yüksek verim, bedenen de bir arada olmadadır ama hepimizin buna gücü yetmeyebilir. MEKAN UZAK OLUNCA KAPSAM ALANI DIŞINA ÇIKILMAKTADIR. Yakın olan insanlar birbirlerinin sadece fikirlerinden değil; jest, mimik, vurgu, duygu vb her türlü hallerinden etkilenirler, yeni şeyler çıkarırlar. Yakın oluşta inanılmaz TELEPATİK etkileşim ve akış vardır. Bazen karşıdakinin alıcısın kapalı oluşundan dolayı bunu hissetmeyiz ama alıcı ve verici frekansı aynı olduğu anda inanılmaz miktarda DATA AKIŞI olmaktadır.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Yazılarınızı beğenerek ve feyz alarak okuyan biri olarak affınıza sığınıyorum, yorumlarda bir eksiklik mi var acaba? Sondan bir önceki(8.) yorumunuzun girişi tanıdık bir ifadeyi çağrıştırsa da suizanda bulunmak istemem.

Esasında birlikte çalışma çağrınıza değinmek istiyorum. Son zamanlarda Üstad'ın da özellikle üzerinde durduğu bu birlikte yaşama ve birlikte çalışma işine öncelik verilmeli. İlmi, iktisadi ve siyasi her ne yapılacaksa öncesinde bu birlik olayı sağlanmalıdır. Hepimiz(Adil Düzen'e gönül verenler) bir araya geldiğimiz zaman gerçek bir cemaat ruhu içinde çalışır, birbirimizden faydalanırız diye düşünyorum.

"...birlikte yaşama ve birlikte çalışma...", kulağa oldukça hoş geliyor..! Nasıl yapacağız?

"Hicret" tek taraflı, "haceru" karşılıklıdır. Birbirlerine hicret etme demektir. İcab ve kabul gibi bir şey...

Bu konuyu açık yüreklilikle irdelememiz gerekiyor.

Habeşistan hicret idi, tek taraflı bir irade beyanı ve fiili idi. Kendiliğnden de sona ermişti. Medine hicreti ise davet, teminat ve bir anlaşma üzerine idi. Akabe biatı bu demekti. Her halde Akabedeki insanlar üstün körü, "hadi bize gelin, beraberce biraz vakit geçirelim" dememişlerdir. Davet edenlerle davet edilenler, göç, yeme, içme, barınma, vs konularını müzakere etmişlerdir. O zamanlar oteller ve kiralanabilecek boş evler de olmadığına göre, mesela kalacak yer proplemini tartışmışlardır, herhalde. Varılan çözüm ikna edici olmuştur ki, o kadar insan oraya göçmüştür.

Konuşmaya başlayalım mı?

Saygılarımla.

H.Kayahan

Valla mevzu derin, bir yerden başlamak lazım. Umarım kendimiz çalıp kendimiz oynamayız, diğer arkadaşlar da fikir beyanında bulunurlar.

Bana göre iki temel problemimiz vardır. Biri barınma diğeri ise çalışmadır.

Evi olanlar evlerini satıp hicret edilecek yerde ev sahibi olabilirler, kiracılar için ise durum değişmeyecektir.

Devlet dairelerinde çalışanlar için durum özel sektöre göre daha kolaydır.

Bütün bunlar yüzeysel görünmektedir. Asıl mesele hicretin kendisindedir. Hicret eden kimse daha az konforlu bir yaşamı, hem ev hem de iş anlamında göze alabilmelidir. Sorun sadece ekonomik değildir bir de işin psikolojik ve sosyolojik açıdan zor tarafları vardır. Aileni, arkadaşlarını, yaşadığın yeri terketmenin vereceği zorluklar vardır, çocuklu ailelerde işe bir de çocukların geleceği planları girmektedir. Bana göre öncelikle tüm bu zorluklara bir eyvallah diyerek başlamak gerekecek. Mutlaka ama mutlaka zor olacaktır, kimse için kolay olmayacaktır. Ensarın da görevleri olacaktır, fedakar olması beklenecektir. O yüzden olaya standart insan gibi değil, ensar gibi muhacir gibi yaklaşmalıyız. Herşeyi risksiz ve eksiksiz yapmaya kalkacağımıza, rahatımızı hiç bozmayalım daha iyi. Belli ki hazır değiliz. Bu iş başlı başına bir devrimken büyük hesaplar yapmak gerekiyor.

Her ne kadar Mardin, Bursa, Türkmenistan ve benim bilemediğim başka yerlerde arkadaşlarımız varsa da, yoğunluk olarak baktığımız zaman iki merkezden söz edebiliriz. Biri İstanbul ,diğeri ise İzmir'dir.

Üstad'ın 100 dairelik lojmanlı işyerleri projesine benzer daha dar kapsamlı, en azından şimdilik bu potansiyele yetecek kadar bir site kurulabilir, böylece barınma problemi çözülebilir ve birlikte yaşama tam olarak sağlanabilir. Finansal anlamda İzmir söz sahibi olduğu için bu sitenin İzmir'de olması daha uygun olabilir yani İzmir ensar olabilir.

Çalışma işine gelince maalesef ortak yapılabilecek bir işimiz yok. Herkesin ekmek yiyebileceği bir gelir kapımız olmadığından herkes şimdi nasıl para kazanıyorsa, o zaman da öyle yapmaya devam edecektir. 5 değil de 3 kazanacaktır ama malını cennet karşılığı vermeden Allah rızası için çalışmanın bir anlamının olmayacağını da bilecektir.

Bu birlikte yaşama ilmi çalışmalara istenen zemini sağlayacaktır. Tabi tüm bunlar davet ve icapla gerçekleşecektir.

Kayahan’ın makalesi üzerinde söz söylemem gerektiği kanaati ile bu yazımı yazıyorum. Biz bir şeyin var olup olmadığını onun bize tesiri ile bilebiliriz. Onun ne olduğunu, aslını bilemeyiz. Bize gelen tesirleri tasnif eder, benzeyenleri birleştirir, ona kaynak tarif ederiz. O varlık var mıdır, yok mudur, tartışamayız. Çünkü zahiri cisimler de hakiki cisimler gibi bize etki ederler ve bize aynen görünürler. Aynadan yansıyan mum ortalığı gerçek mum kadar olmasa da o mum gibi aydınlatır. Bütün kavramları böyle anlamamız gerekir. Biz Allahın zatını bilemeyiz, ancak bize olan tezahürünü biliriz. O tezahüre göre ona sıfatlar yükleriz. O sıfatların onda olup olmadığını, nasıl olduğunu, ayrı mı gayrı mı olduğunu bilemeyiz. Bizim için Allah, bize göründüğü gibidir. Onun dışındaki bizi ilgilendirmez. Allah hakkında olan bu söylediklerimizi Kuran için de söyleyebiliriz. Elimizde Kuran vardır. Biz onu görür, onu okuruz. Onun nasıl oluştuğu hakkında fazla bilgiye sahip olamayız. Biz, varsayım olarak, Kuranı Allahın sözleri olarak kabul ediyor ve öyle düşünüyoruz. Bunu böyle kabul etmemiz, sadece bir inanç sonucu değildir. Onun gerçekten Allahın sözü olup olmadığını kanıtlayabilmemiz için, önce var sayım olarak öyle kabul edip düşünmeli, ona göre sonuçlar çıkarıp uygulamalıyız. Başarılı olursak var sayımızın doğru olduğunu o zaman kabul ederiz. Bir kitabı okuduğunuzda orada söylenenleri anlamanız için, onun var sayımlarını doğru kabul ederek düşünmelisiniz. Onun söylediklerini anladıktan sonradır ki, onun söyledikleri üzerinde tartışabilir, var sayımlarını çürütebiliriz. Onu anlamak için var sayımları içinde tartışacaksınız, onu anladıktan sonra ise, var sayımları üzerinde tartışacaksınız. İkna olursanız kabul edeceksiniz, ikna olursa iddialarından vazgeçecektir. İkna olmazsanız eski durum devam eder. Kuran sadece yazılı bir kitap olsaydı, istediğimiz manayı verebilirdik. Kuran 23 senede uygulana, uygulana inzal olunmuştur. Sonunda da, Kuranın bir uygulama örneği bırakılmıştır. Bu uygulama, mütevatir, yani kesin aktarma ile bize intikal etmiştir. Bu kitap enine sonuna kadar yorumlanmış ve bize o günkü anlayış intikal etmiştir. Bir metin söyleyene, söylenene; söylendiği yere ve söylenen zamana ve şartlarına göre mana taşır. Kuran, “ben tanrının sözüyüm” iddiasında bulunmazsa, onu bin dört yüz sene önce söylendiği yer ve zamana göre anlarız. O zaman kimsenin yeni yorum yapma yetkisi olmaz. Yeni yorum yapanlar kendi görüşlerini onun lafızlarına göre ifade etmiş olurlar. Eğer Kuran Allahın sözü ise, onun söyledikleri zaman, mekan ve şartlar dışındadır. Şimdi, bugün bize, bu şartlar içinde Allah tarafından inzal olmuş kabul ederek anlamaya çalışırız. Onu bu varsayımlarla okuduğumuzda, söyleyenin meramını anlarız. Elbette onu kabul etmek zorunda değiliz. Biz Kuranı bu kurallar içinde anlıyor ve yorumluyoruz. Bunlar aşağıdaki var sayımlara dayanmaktadır. a) Tanrı vardır ve bugün hay ve kayyumdur. Yanımızdadır, başımızdadır. Söylediklerimizi duymakta ve vahiy veya ilham yoluyla, bize istediğini bildirmektedir. Bunu ya bize doğrudan ilham eder veya başkasına ilham eder o bize söyler. b) Tanrı, Kuranı bize lafzıyla inzal etmiştir. Dilini bize öğretmiştir. Manasını da her okuduğumuzda bize ilham edip, bildirmektedir. Kuran lafzı ve manasıyla bize gelmektedir. Muhammed’in bizden farkı, ona Cebrailin vahyetmesi, hata ettiğinde Cebrailin gelip, onu düzeltmesidir. Bize ise, lafzını babalarınız yoluyla ulaştırmış, manasını her zaman ilham etmektedir. Biz hatalı anlayabiliriz. c) Her birimize ayrı ayrı vahyetmekte ve hepimiz o vahye göre amel etmek durumundayız. Kesinliğini iddia edemeyiz, yanlış anlamış olabiliriz. Bu sebepledir ki, mutlak doğruluğunu iddia edemeyiz, sadece bana göre böyledir diyebiliriz. d) Eğer hepimiz aynı manayı anlıyorsak bu artık kesin manadır. Değişmez. Onu kabul edip uymak zorundayız. Sonra içtihadınız değişse de durum böyledir. Eskilerin icmaları bizi bağlar mı? Bizim varsayımımızda, aşağıdaki şartlar içinde bağlar. 1) Bu ittifak, Kuranın manası üzerinde olmalıdır. Sünnete veya bildikleri bir hususta ittifak etmişlerse o onlar için doğrudur. Bizi bağlamaz, çünkü şartlar değişmiştir. Yeni durumlar o hükümleri değitirmiş olabilir. 2) Bir hususta icma olduğuna dair bugün icma olması gerekir. İcma edip, etmediklerinde ihtilaf olursa kesin deliliğini kaybeder. 3) Kuran Allahın sözüdür. İnsanlara yol göstertmek için gönderilmiştir. İlimde, ahlakta, siyasette ve ekonomide yol göstermektedir. Kişilere özel hayatlarının yolunu göstermekte; topluluklara da birlikte yaşama yolunu göstermektedir. Bu kitaba uyanlar mükafat görecek, karşı çıkanlar, cezalandırılacaktır. 4) Kuranın resmi yorumcusu yoktur. Dolayısıyla onun hükümlerini uygulayacak siyasi güç de yoktur. Bu yönüyle o bir kanun değildir. Kuran kanun değil, Kanunun nasıl yapılacağını öğreten bir kitaptır. Sadece tebliğ mahiyetinde hükümler ortaya koyar. Kurana uyanlar bir araya gelirler ve düzenlerini kurarlar ve diğer devletlerle eşitlik içinde devlet olma hakları vardır. Müminler için Kuran kanun kitabıdır. İnsanlık Anayasası başka insanlara dayatma anayasası değildir. Kabul edip, ortak topluluk oluşturmak isteyenlere yardımcı olur. Bir örnektir. Kendileri farklı sözleşmeler de yapabilirler. Ama Kurana inananların bizim metodumuzu, bizim yolumuzu takip etmeleri gerekir. Sam Adıyan’ın, Müslim olmayan arkadaşlarıyla beraber, bizim çalışmalarımızı takip ettiğini öğrenmiş bulunuyorum. Bizim yazılarımızı o dile çevirip, bizim sitede yayınlamalıdır. Onların görüşleri de Türkçeye çevrilip, yine bizim sitede yayınlanmalıdır. Süleyman Karagülle

Tayibet hanım;

Kral zaten çıplak da, galiba vezirler de çıplak...!

Sayın, Sam Adian;

direkt gelmemiş, dolaylı gelmiş olsanız da öncelikle size "hoşgeldiniz" demek isterim. Kendi adıma sevinçliyim. Okumak, okunmak, eleştirmek ve hele de eleştrilmek çok güzel. Bu, bizleri geliştirecektir. Eleştirilerin yazılanlara yönelik ve sadece ve sadece "ilmi, yani doğru-yanlış" kriteri ile yapılmasını; dini/hissi, ekonomik/fayda ve siyasi/otorite (başka kelime gelmedi aklıma) temin etmek maksadıyla yapılmamasını arzu ederim. Zira bildiğiniz gibi gibi İlmin kriteri doğru ve yanlış; Dinin (buna ahlak da diyorlar) kriteri iyi(güzel) ve kötü(çirkin); ekonominin kriteri fayda ve zarar, siyasetin (yönetimin) kriteri de adalet ve zulumdür. Biz ilmi eleştirilerimizde -elbette elden geldiğince- ilmin kriteri olan" doğru ve yanlış" birimlerini kullanmalıyız.

Teklif ettiğiniz şekilde; cevaplarınızın sadece benim size cevap vereceğim kısımlarını yayınlamak isityordum ama gördüğünüz gibi günler geçiyor ve ben buna fırsat bulamıyorum. Hoşgörünüze sığınarak gönderinin tamamını yayınladım. İki elin parmakları sayısınca olan arkadaşların da sizin görüşlerinizi okumaları gerektiğini düşünüyorum.

Geçen sene, İstanbuldaki arkadaşlardan birine; "Hongkong'a gelip, sizin çalışmalarınızı yerinde ve yakından inlemeyi teklif ettiğinizi duyduş ve gitmesi konusunda çok ısrar etmiştim. Bunu dün Karagülle'ye de söyledim ve çok ilgilendi. "Çok pahalı değilse, bilet paralarımızı kendimiz temin edelim, Adiyan bize konaklama ve rehberlik hizmeti versin, gidip görelim" dedi. Bilginize sunarım, umarım Karagülle bana kızmaz..!

Bana yönelttiğiniz ve detaylarını sorduğunuz hususları fırsat buldukça yazacağım. Bazen yorumlar, makaleden daha hacimli ve başlı başına yeni bir makale olabilecek mahiyette olmaktadır. Okuyucusu çok az olan bu sitede, yorumların makalelerden daha az takip edildiğini zannediyorum. Tartışmayı sürdürenler elbette okuyor ama seyircisi az diye düşünüyorum. Bu yorumların aralarda kaybolup gitmesi hoş olmasa gerek. Bazı makalelerde yüzün üzerinde yorum (eleştiri ve cevap) olduğunu anımsıyorum. Yorum ve eleştiri; asla "yenmek ve yenmeğe çalışmak" değildir, böyle de olmamalıdır. Eleştiri karşı tarafın savını daha sağlamlaştırmasına olanak verir. Sav bazen çürütüle debilir. Hepsi olumlu kazanımlardır. Bunun saygı ve hoşgörü ile devam ettirilmesi gerekiyor.

Saygılarımla.

Sayın Kayahan Akevler gurubu ve sitede yazmama kararı aldıktan bu yana siteyi sadece takip ediyoruz. Doğrusunu söylemek gerekirse zaman zaman hayretler içinde kalıyoruz. İddialarınızı, söylediklerinizi değerlendiriyoruz ve kendi kendimize soruyoruz “Nasıl olur?” Nasıl olur da açık bir bilgi bu kadar karmaşık ve mecrasından uzaklaştırılabilir diye. Ama bu sizin sorununuz değil elbette. Öte yandan, izin verirseniz bazı şeyleri “Saplantı” haline getirdiğinizi de söylemek isterim. Burada, yani mail olarak size yazdığım için rahatlıkla sizi kişisel olarak da eleştirebiliriz diye düşünüyorum. Özellikle bize gönderilen “Anayasa” metni ve bu metnin üretiliş şekline dair açıklamaları okuduktan sonra “Akevler” konusunda ciddi kuşkularımız oluştu. Şöyle ki, “Akevler, Kur’an temelinde bir çalışma yapmaktan ziyade, hayallerini veya kurgularını kitaba söyletme gayretindedir.” Bilimsel anlamda ben ve sitedeki ve mail ile gönderilen metinleri tercüme ettiğim veya açıkladığım diğer arkadaşlarım da aynı fikirde birleşiyoruz. Akevlerin derdi Kur’an falan değil. Bunu bir düşünün isterseniz. Size yazmama neden olan asıl konu, sitede yayınladığınız oruç yazısı ve Yorum olarak eklediğiniz metinle ilgili. İzin verirseniz açıklamaya çalışayım: Yorumunuzun başındaki giriş paragrafında “Allah” tanımı yapıyorsunuz. Sizin tanımınıza göre, Zalim olmayan, sonsuz bilgi sahibi ve düşünebilen bir VARLIK….. Eğer böyle ise bize göstermelisiniz. Kitaptan deliliniz varsa tabii…. Ancak: 1. Kitabın “Allah” kavramını nasıl tanımladığını, “hiçlik” ile olan ilgisini ve gerçekte bu kavramı nereye bağladığını göz ardı etmeden. 2. Bakara 117. Ayet ile En’am 101. Ayette kullanılan “Bedii” oluşu, ayetlerin bu oluşu tanımlıyor olmasına rağmen “Allah yapmıştır” demeden. Çünkü ayetler bu açıdan son derece net ve açıklayıcı. Bedii oluşun bir müdahale veya irade ile olmadığını, bütün üretimlerin buradan kaynaklandığını, bilginin de buradan doğduğunu göz ardı etmeden. (Hatırlatmak isterim, kitap “Bedii” kelimesini geniş zaman formunda “HLK” ile birlikte ve yine başka zamirlerle de kullandığını da göz ardı etmemelisiniz.-Bknz. Rum 11-27, Ankebut 19, Buruc 13 Neml 64 vs.) Eğer iddianıza konu olan “Varlık” kitabınızda varsa ve bu iki ayet ile sonraki süreçleri tanımlayabilir ve buradan bir “Tanrı” çıkarabilirseniz ve bizi de ikna ederseniz size tabi oluruz. 3. “ellezine amenu” kimdir? Sizin iddia ettiğiniz gibi “askerler” ise, Hani “Araplar iman ettik demişlerdi de onlara, hayır siz iman etmediniz sadece Müslim oldunuz denilmişti”… Yanılmıyorsam Hucuraat 14. Lütfen bu ayeti kitaptan çıkarın. Araplar herhalde sadece erkeklerden veya sadece askerlerden oluşan bir topluluk değildi. Burada “E canım askerler bunu söylemişti” gibi bir mazerete sığınmayacağınızı umuyoruz. Ve yine umuyoruz “Amenu” olmanın ne olduğunu da tanımlayacaksınız… . Tabii biz sizin “devlet” içinde ona biat etmiş, boyun eğmiş veya onu korumayı kendisine görev edinmiş askerlerin mü’min oluşlarını sormuyoruz. Bu bir saçmalık. Kitabın bu kavramı nasıl ifade ettiğini soruyoruz. Tabii genel olarak “kimler Amenu”dur bunu açıklamak gerek. Size yazmamıza neden olan asıl ve temel iddianız “Oruç” ile ilgilidir. Bir kere “SWM” den mi bahsettiğinizi yoksa Perslerin geleneksel “Oruc”undan mı söz ettiğiniz ifade etmiyorsunuz. Öncelikle bunu net olarak açıklamanız beklenir. Öte yandan iddialarınızı kitabın hangi ayetine dayandırdığınızı anlayamadık. Oruç ile ilgili makalenizde verdiğiniz meallerde kabaca bir derleme yapıyor gibisiniz. Ancak orada da tanımlarınız yok. Ayetleri zaten biliyoruz da, sizin iddialarınızı nereden çıkardığınızı anlayamıyoruz. Şimdi: 1. “Yâ eyyuhâllezîne âmenû kutibe aleykumus sıyâmu…” ifadesinin (Bakara 183) Kısas ve Tereke’nin paylaşımı ile ne ilgisi olduğunu açıklayabilir misiniz? (Bakara 178 ve 180) Mü’min tanımınız sadece “askerler” ile sınırlı bir algıdan ibaret oluduğu için, bu eylemin kimleri kapsadığını soramıyoruz. 2. Eğer “sawm” sizin iddia ettiğiniz gibi immün sistemi güçlendirmek ise, neden kitap bu konuda herhangi bir şey söylemiyor? Ve neden “Meryem” oruçlu iken yiyip içiyor, bayram ediyor ve neden oruçlu iken konuşabiliyor? (sizin susma orucu iddianıza dayanarak) Yoksa bu ve diğer ayetleri kitaptan çıkardınız mı? Ve tabii “Sawm” edenlerin “Nasıl korunacağı?”nı da açıklamanızı bekleriz. Sawm ederek nasıl ve kimden korunmuş olurlar? 3. Ramazan orucuna “bir ay” demiyorsunuz. Ancak süre ile ilgili olarak da sadece tahminde bulunuyorsunuz. Oysa birkaç ayet sonrasına bakmış olsanız, (Bakara 189) orada “hilal” ile ilgili bilgi olduğunu ve bu bilginin içinde “Hac” olmasına rağmen “Sawm”ın yer almadığını da görmüş olurdunuz. Bu durumda Ramazan’ın “hilal” ile bağlantısının olmadığını da söyleyebilirdiniz. Şehr dolunay olduğuna göre ve hilal de “zaman” bildirdiğine göre, hilalden dolunaya dönüş süresinin 10 gün olduğunu ve orucun da maximum bu kadar olması gerektiğini söyleyebilirdiniz zannediyoruz. Ve tabii bakara 184 ün buna açıklık getirdiğini takdir edersiniz. 4. Öte yandan makalenizde yaptığınız yorumdan yola çıkarak ve özellikle “Aç kalma süresi” ile ilgili iddianıza dayanak yaptığınız ayetlerden Bakara 187 ye atfen, Sawm’ın “Aç kalmak” olduğuna dair nasıl bir çıkarım yapabiliyorsunuz? Yani Ayete göre “oruç gecesi”nde oruçsuz mu olmuş oluyorsunuz? Ayet böyle bir şey söylemiyor. Ve ayetin konusu “Aç kalmak” mıdır? Yoksa ayetin konusu “oruç gecesine ait cinsel istisna”yı mı ifade ediyor? Eğer “cinsel istisna”yı açıklıyor ise, bu durumda ayette geçen “yeme-içme” kavramını nasıl kurumsallaştırabiliyorsunuz? Kaldı ki ayetin devamı “Sawm’ı tamamlayın” derken “Aç kalarak” mı demek istiyor size göre? Yani kitabın başka bir yerined “Aç kalma” ile ilgili herhangi bir ifade yok ve siz buradan bir çıkarımda bulunuyorsunuz öyle mi? Ne oldu sizin metodolojinize? 5. Eğer oruç, belli bir dönemi kapsayan bir eylem ise, Kısas da öyle olmalı, Tereke paylaşımı da öyle olmalı değil mi? Yoksa kitap bir yerde başka, başka bir yerde daha başka bir kavram mı ortaya koyuyor? Sizin iddianız böyle olmadığı yönünde. Bu durumda kısası da belli dönemlerde yapmanız gerekmiyor mu? Tereke paylaşımını da…. Niçin bunlara bir zaman tayin etmiyorsunuz? Size bir öneride bulunmak istemeyiz. Siz kitabı okuyor ve anlıyorsunuz, nasıl anlamak istiyorsanız öyle. Ancak bilmelisiniz ki “Sawm” aç kalmak yahut susmak vs. değildir. Eğer öyle olmuş olsaydı, Kazara birinin ölümüne neden olan kimsenin “aç kalarak” neyi hallettiğini de açıklamanız gerekir. Bunun gibi diğer “Sawm etme” önerilerini de…. Yoksa oruç, genel olarak Sakınmayı mı ifade ediyor? İhtiyaç olduğunda başvurmanız gereken bir eylem? Tartışmayarak, kavga etmeyerek, gözden kaybolarak yahut ayak altında dolaşmayarak kendinizi korumanız mı isteniyor sizden? Ramazan orucu dediğiniz şey ayrı bir tartışma konusudur ki, bu sizin tamamen tapınıcılığınızla ilgili bir sonuç ortaya koymaktadır. Burada öncelikli olarak, Cahiliye Araplarının da oruç tuttuklarını kabul etmeniz ve arap takviminin şimdi olduğu gibi gezen bir takvim olmadığını itiraf etmeniz gerekir ki, bu sizin için oldukça zor görünüyor. Çünkü bunu yaparsanız, sürekli yazın sıacağında oruç tutmak/aç kalmak zorunda kalırsınız ki bu durumda toplumu kontrol etmeniz veya onlara kabul ettirmeniz zorlaşır öyle değil mi? Bu arada Kilisenin 40 günlük oruç algısına yaklaştığınızı da görebiliyoruz. Biraz daha zorlarsanız “et yememe orucu, çay içmeme orucu” gibi oruç türleri keşfetme potansiyeline sahip olduğunuzu söyleyebiliriz. Amacımız sizinle tartışmak değil. Haftasonu sizin yorumlarınız üzerinde yaptığımız değerlendirme sonucunda mu notu size yazmanın iyi olacağına kanaat getirdik. Bize bir cevap vermek zorunda da değilsiniz. Sadece düşünmeniz size bir katkı sağlayabilir belki. Sizin “sosyal devlet” çabalarınızı da izliyoruz. Bu açıdan olumlu ve medeni bir noktaya gelmenizi sabırla bekliyoruz. Ancak, arzularınızı veya beklentilerinizi “kitaba söyletme” gayretlerinizi “dehşet verici” bulduğumuzu bilmenizi isteriz. Tabii bu arada “fundamentalist” yaklaşımlarınızı da gözden geçirmeniz belki sizin için daha yararlı olur. Çünkü kitabi tanımla aranızdaki “kafirler” ile ne kadar yol alabileceğinizi hesaplayamıyoruz. Özellikle “anayasa” metninden sonra “dehşet ve hayret”le sizi izlediğimizi bilmenizi isteriz. Sizin “kavramsal” yaklaşımlarınız da “dehşet” verici. Dilediğiniz herhangi bir alanda bir sistem kurgulayabilirsiniz ama bu “kitaptandır” demenize veya kurgularınızı “kitaba onaylatmanıza” gerek yok. Verimli ve başarılı olabiliyorsa kabul edilir. Bu arada, sizin algılarınızı “kitabi” çerçevede “dehşet verici” bulanların “müslim” olmadıklarını bilmelisiniz. Onlar sadece “kitabı” bir bilgi kaynağı olarak okuyor ve saygı gösteriyorlar. Saygılar sunuyorum Sam

Sayın Kayahan Ramazan sawmınızın size fayda getirmesini umuyoruz. Kimliğimin, adımın veya size yazdığım notun “gizliliği” yoktur. Burada bizim kendi aramızda zaten tartıştığımız şeylerdir. Eğer sitede yayınlarsanız, doğrudan orada size cevap vermeyiz çünkü bu hususu bir prensip konusu olarak düşünüyoruz. Entellektüüel derinliğe sahip olmayan tartışmalar fayda getirmez. Ve zaten site “siiyaset platform” haline dönüşmüş durumda ki bu bizim ilgi alanımızın dışında kalır. Uslup konusu sürekli eleştirildiğim bir konudur. Bu konuda son derece dikkatli olmaya çalışmama rağmen yine de eleştiriliyorum. Türkçeden uzak kalmanın bir sonucu olsa gerek. Günlük hayatımzı işgal eden ingilizcee dilinin yapısına gore türkçe kurgulamaktan kaynaklandığı tahmin ediyorum. Yine de bu konuda kendimi geliştirmeye çalışıyorum ancak lütfen mazur görünüz. Eleştirilerimizin kişisel olmadığını bilmelisiniz. Eğer sitede yayınlamayı uygun görürseniz, sizing tercih edeceğiniz bölümleri aktarmanızın daha uygun olacağını zannediyorum. Yani, size yönelik eleştirilerimizi koymak zorunda değilsiniz. Veya eğer isterseniz ve yapabilirseniz, bir tartışmanın nasıl olması gerektiği ile ilgili bir örnek çalışma da yapmış olabilirsiniz. Bizimle tartıştıklarınızı redaakte ederek koyabilir ve böylece bir örnek teşkil eder. Ancak bu durumda da hoş olmayan şeylere müdahale etmek durumunda kalabilirsiniz. Tamamen sizing bileceğiniz işdir. Bizim geçmişte sizede ifade ettiğimiz düşüncelerimiz temelde aynı olmakla birlikte büyük oranda gelişmiş ve muhtemeldir ki değişmiştir. Çünkü kitabı her okuyuşumuzda mesafe kaydediyoruz ve algımız da değişmek durumunda kalıyor. Özetle tamamen sizing karar vereceğiniz bir konudur, hiç bir gizliliğimiz yoktur ve gizlenmemizi gerektiren bir neden de yoktur. Saygılar sunuyorum Sam

Sayın Kayahan Bizim ifadelerimizden yola çıkarak “yazıyorum. Kimsenin de bana "yazma", "saçmalıyorsun", "senin niyetin başka" şeklinde bir hakkı olduğunu sanmıyorum.” Demişsiniz. Muhtemeldir ki anlayış farklılığından kaynaklanıyor olsa gerektir, ancak biz size “kişisel” olarak “saçmalamayın, yazmayın” gibi bir kasıtla “bu bir saçmalık” demedik. Saçmalık dediğimiz şey, ortaya koyduğunuz fikrin dayanakları ile ilgilidir. Neticede fikir veya öneri ile ilgilidir. Sizin tezinize yönelik bir ifade idi. Elbette takdir sizindir. Yine de notunuzda ifade ettiğiniz “hakaret” veya kişisel bir amaç taşıımadığını ifade etmeliyim. Sizi tanımıyoruz ki kişisel olarak sizi hedef alabilelim. Zaten bunun anlamı day ok. Biz yetkili değiliz, siz de değilsiniz. Hiç kimse değil. Siz bizim algımızı saçma bulabilirsiniz bunu rahatlıkla söyleyebilirsiniz de. Saygılar Sam

Hüseyin Bey,

Durumu bu kadar güzel özetlemenize bayıldım ama yine de gıcık olmaktan kendimi alamıyorum. Şu Ömer de nerede kaldı?

Tayibet hanım; harika, bayıldım...

Bütün kabahat şu Ömer de. Bir türlü gelemedi...