MÂİDE SÛRESİ TEFSİRİ - 34
(Va EaNiXKuM BayNaHuM)
“Ve aralarında hükmet.”
Buradaki “Vav” harfi nereye atfediyor?
İlk baktığımızda bundan önceki âyette geçen ifadenin tekrarı olduğuna göre oraya atfedilmesi gerekir. Bundan önceki âyette; “Biz sana kitabı senden önce gelenleri musaddık olarak ve hak ile inzal ettik, öyleyse aralarında Allah’ın inzâl ettiği ile hükmet, hevalarına tâbi olma” demişti. Burada da aynı cümleleri tekrar etmektedir. Sadece bir fark vardır, o da burada başına bir “En” getirilmiştir. Dolayısıyla oraya atfedilmesi uygun görülmüyor. Oraya atfetsek dahi birinci cümle ile ikinci cümle aynıdır ama “ve” harfi ile atfedilmiştir.
“Ahmet geldi ve Ahmet geldi” derseniz, Ahmet’in iki defa gelmiş olması gerekir. O zaman iki defa hükmedilmesi gerekir ki bir davanın ikinci defa hükmedilmesi söz konusu olur. O zaman burada kastedilen yargıda temyiz söz konusu olabilir.
Eğer “En” harfini zait kabul eder yok sayarsak buna ancak şöyle bir manâ verebiliriz.
Yargılamada iki şeyle karşılaşırız. Biri yargılama usulüdür. Diğeri ise yargılamadaki hükümdür. Ona bugün esas diyorlar. Örnek olarak bir konu hakkında karar vermek için önce o meselenin tahkik edilmesi gerekir. Yani soruşturma yapılarak olayın tesbiti gerekir. Soruşturmayı kim yapacaktır? Olayın o şekilde cereyan ettiğine nasıl karar verilecektir? Örnek olarak belge ibraz edilecek veya şahitler dinlenecek. İşte bu usuldür. Belgede beş kilo domuz eti borçlu olduğu sabit olursa bu da esastır. İşte bundan önceki âyette zikredilen Allah’ın inzâl ettiği ile zikret ifadesi esasa hükmederken onların kendi şeriatları ile hükmet anlamı çıkar. Yani domuz onlara göre helal olduğundan sen de helal imiş gibi hükmet. Kur’an şeriatı ile değil de Tevrat veya İncil şeriatı ile hükmet anlamı çıkar. Burada ise böyle bir borcun olup olmadığını tesbit ederken esastan değil de usulden olduğu için burada Kur’an’a göre davran, ona göre olayları tesbit et.
Böylece önemli bir hüküm ortaya konmuş olur. Modern hukukta Türk mahkemeleri usul bakımından Türk hukuk usullerini uygularlar ama esasta yabancılara kendi kanunlarının hükümlerini uygularlar. Esasta kanunlar makabline işlemez ama usulde işler.
Böyle bir manâ verdiğimizde “En” harfi zaid olmuş olur. “Cae Ahmedün ve Enne Ahmede Alimün” cümlesi doğrudur. Ahmet geldi ve Ahmet gerçekten âlimdir diyebilirsiniz, atfedilen tahkik harfini getirebilirsiniz. O takdirde buradaki “En” “Enne”den muhaffedir. Fiile geldiği için “Enne” değil de “En” olarak zikredilmiştir.
Buna göre onlara kendi şeriatlarına göre hükmet ama usulde ise asla taviz verme demek olmuş olur. Kur’an’a göre hükmet anlamı çıkar. Burada emri vurgulu yapmış da yukarıda vurgulu yapmamıştır. Çünkü biz onların şeraitlerine göre hükmederken Kur’an’ın izin verdiği sahalarda hükmederiz. Yoksa bizim şeriatta baba oğlunu öldürebilir deyip de katil babayı cezasız bırakmayız. Zinanın serbestliğine izin vermeyiz. Faizli muameleye izin vermeyiz.
Anayasanın önemli bir hükmü ortaya çıktı. Merkez bucakları taşra bucaklardakilerin davalarına bakarken, esasta onların taşra bucaklarının mevzuatına göre hükmederler, usulde ise merkez bucağın mevzuatı ile hükmederler. Taşra bucağının mevzuatı ile hükmederken o mevzuatın icmalara aykırı hükümleri geçersizdir. Yani merkez mevzuatın bucaklarında âlimlerin ittifakı ile sabit olan hükümlere aykırı taşra bucaklarının hükümleri geçersizdir.
Madde-x5) Herkes kendi içtihadı ve kendi bucağının icmaı ile ilzam olunur. Yargılama usulünde merkezlerde merkez bucaklarının mevzuatı geçerlidir. Esasta ise icmaa aykırı olmayan taşra hükümleri geçerlidir.
Bazı yorumcular buradaki atfı kitaba yahut hakka yapmışlardır. Biz bu açıklamalardan sonra onların görüşlerine katılmıyoruz.
“Aralarında” dendiği zaman iki manâ anlaşılır. Bir taşra bucağa mensup olan iki taraf arasında anlamı çıkar. Bir de ayrı ayrı bucaklardan gelen veya ayrı ayrı mezheplerden gelen iki kişi arasında nasıl hükmedilecektir. Burada da iki şey ortaya çıkar, ayrı iki taşra bucağından gelen veya mezhepleri ayrı olan kimseler arasında hükmederken yine kendi kanunlarına göre hükmedecektir. İspat külfeti kime ait değilse onun mevzuatı ile hükmedilecektir. Örnek olarak biri diğerine alacak davasını ikame ediyorsa, örnek olarak domuz satmış ama parasını almamışsa:
- İkisi de Hıristiyan ise bu davaya bakılır. Çünkü Hıristiyanlara domuz eti helaldir.
- İkisi Yahudi ise bu davaya bakılmaz. Çünkü Yahudilikte domuz eti haramdır.
- Yahudi domuzu satmış da para istiyorsa bu davaya bakılmaz. Çünkü Yahudi şeriatında o mal değildir.
- Hıristiyan satmış da para istiyorsa bu davaya bakılır. Çünkü Hıristiyana göre sattığı domuz maldır.
Yani bir şeyi istihkak etmen için kendi şeriatında o hak olmalıdır. Bir şeyle borçlanabilmek için senin şeriatında o hak olmalıdır. Yani davacı olabilmek için senin şeriatında hak olmalıdır. Davalı iken de senin şeriatına göre borçsa borçlu olurdun.
Kamu davalarında ise merkezi bucakların mevzuatı geçerli olur.
(BiMAv ENZaLa elLAHu)
“Allah’ın inzâl ettiği ile.”
Burada cümle tekrar edilmiştir. Bununla hem daha önceden farklı manâ irade edilmiştir hem de tekit yapılmıştır.
“Allah’ın inzâl ettiği ile” denmiştir.
Arapçada “Mâ” ve “Ellezî” Türkçeye aynı şekilde tercüme edilir. “Ellezî” marifedir ve yalnız kastedilen şeyi ifade eder. Burada “Ellezî” gelseydi Kur’an kastedilmiş olurdu. “Mâ”da ise tamim vardır. Yani sana inzâl edilenin tümü ile hükmetmek anlamı çıkar.
Allah bir insana nasıl inzâl etmektedir?
Bütün deliller inzâldir. Yani her ne suretle olursa olsun, Allah bana böyledir diye bildiriyorsa o bana inzâldir. Başka bir ifade ile içtihadım bana inzâl olunmuştur. Hata etmiş olabilirim ama Allah bana içtihadınla hükmet diyor, sevabla hükmet demiyor. Allah beni böyle yaratmış ve benim gücümün yettiği ile amel etmemi emretmiş.
Buradaki emri yerine getirmemiz için içtihat yapmamız gerekmektedir. Yani içtihatla emrolunuyoruz. Bunu nerden öğreniyoruz, nerden istidlâl ediyoruz? “Billezî” demeyip de “Bimâ” demiş olmasından öğreniyoruz.
Peki, nasıl içtihat edeceğiz?
Her söze kulak vereceğiz. Yani konu ile ilgili kim ne söylüyorsa onlara kulak vereceğiz. Biz yedi milyar insanla tek başımıza istişare edemeyiz. O halde yedi milyar insanla irtibatımız olmalıdır, öyle bir teşkilatımız olmalıdır.
Her bucakta 10’a yakın ehl-i zikr âlim bulunur. Biz kendimiz ehl-i zikrden değilsek, bunlarla istişare edeceğiz. Bunlardan hangisi bize göre doğru biliyorsa ona soracağız. Onun bize verdiği fetva bizim için Allah’ın bize inzâl ettiğidir. Halk için Allah’ın inzâl ettiği budur.
Bucak âlimleri ise önce birbirleri ile istişare ederler. Bu istişare sonucu bir kanaate varırlar, bu da onlar için onlara inzâl edilendir. Ne var ki bu inzaller sözlü inzallerdir, kitap değildir. Halbuki bundan önceki âyette “sana kitabı hak ile inzâl ettik” deniyor. İnzâl kitaba dayanmalıdır. İşte, bir ehl-i zikr için kitaba ihtiyaç vardır, yani Kur’an’dan içtihat yapılmasına ihtiyaç vardır.
Bir il içinde 100’e yakın fakih bulunur, o fakihler konularla ilgili kitaplar yazarlar. Bu fıkıh kitaplarında deliller yoktur, sadece hükümler vardır. Örnek olarak; öğle namazı ile ikindi cem olur, kanla abdest bozulur, veresiye satış haramdır gibi hükümler bulunur. İşte ehl-i zikr olanlar fakihlerin bu kitaplarını tetkik eder, hangi fakihi daha âlim bulursa onun kitabı ile hükmeder. İşte onun için münzel olan kitap fakihlerden birinin yazdığı fıkıh kitabıdır.
Bir ülkede 1000’e yakın rasih bulunur. Bunlar 10’a yakın mezhep oluştururlar. Fakih bu mezheplerden birine katılır. O rasihlerin kitaplarını okur. Rasihler kitapları delilleri ile yazarlar. Sigara haramdır diyen rasih delilini de gösterir. Habistir, israftır, muzırdır gibi illetleri ortaya koyarlar. Fakih bunlardan bir rasihi değil de mezhebindeki bütün rasihleri tetkik eder. Her mesele için delilini uygun bulduğu rasihin görüşünü benimser. Kendisi de yeni görüş ortaya koyabilir. Rasihler ise içtihatlarını yaparken kendi mezheplerindeki rasihlerle müzakere ederler. Diğer mezheplerin de görüşlerini alarak kendileri doğrudan içtihat edip kitap yazarlar. Bu kitap delilleri de içerir. Bu da rasihe münzel olandır.
Ocaktakiler ittifak ederlerse onlara inzâl olunmuştur.
Bucak zakirleri ittifak ederlerse onlara o münzeldir.
İl fakihleri ittifak ederlerse o da onlara nâzil olmuştur.
Ülkenin rasihleri ittifak ederlerse o da ülkeye nâzil olmuştur.
İnsanlığın ittifakı insanlara nâzil olmuştur.
(Va Lav TatTaBiG EaHVAvEaHuM)
“Ve onların hevalarına tâbi olma.”
Buradaki “Hum” zamiri ile taraflar kastedilmiş olabilir, yani seni hakem yapanlar anlamında olur. Hükmet veya iraz ayetlerindeki hakemliği talep edenlere raci olmuş olabilir. Yani hükmederken tarafların arzularına göre hükmetme. Allah’ın sana inzâl ettiği ile hükmet.
Hakemlerin uzlaştırma şeklinde bir görevi ve yetkisi olmamış olur. Kur’an’ın ıslah edin âyetlerine aykırı olmuş olur. Bununla beraber tarafların hakemleri önce ıslah etmeye çalışırlar, yani aralarındaki nizaları uzlaştırarak çözmeye çalışırlar. Uzlaştırırlarsa başhakeme gerek kalmaz. Uzlaştırmaz veya uzlaşamazlarsa, o zaman hakemlere başvururlar. İşte, başhakemin tarafları uzlaştırma yetkisi ve görevi yoktur. Kendisine nâzil olanla yani içtihatla hükmedecektir.
Buradaki “Hum” zamiri yukarıda geçen “nâstan haşyet etmeyin, benden haşyet edin” emrinde geçen nâs kelimesine gider. Yani nâsın havasına uymayın.
Batılıların demokrasisi bu sebeple çalışmaz. Batılılar topluluğu halk yığını olarak kabul ederler. Ekseriyetin istediklerine göre hareket ederler. Böyle yapmak isterler.
Nâsın çoğuna tâbi olursan seni dalâlete götürür deniyor, Kur’an’da.
O halde demokrasi olmayacak mıdır?
Olacaktır, olmasına olacaktır ama “ekseriyet demokrasisi” değil “hicret demokrasisi” olacaktır. Kişi topluluğa katılıp katılmamakta serbest olacaktır. Kişi toplulukta kalıp kalmamakta serbest olacaktır. Ama katıldıktan sonra aralarında durdukça kendi çıkarlarının yanında topluluk çıkarlarını da gözetmek zorundadır. Topluluk çıkarını koruyan ve düşünenler, mallarını ve canlarını cennet karşılığı topluluğa satanlardır. Onlar kendi çıkarlarını değil topluluğun çıkarlarını düşünürler. Hakemler ise dengede tutarlar. Ne kişi yok sayılır ne de topluluk yok sayılır. Öyle hüküm verilir ki topluluk çıkarı ile kişi çıkarı dengede tutulur. Bazen tüm kişiler aksini isteyebilirler ama eğer o topluluğun zararına ise yöneticiler onu yapmazlar. Bu sebepledir ki bir defa devlet başkanı olunca bir daha devlet başkanı olamaz kuralı getirilmiştir.
Bize göre cumhurbaşkanları on yıllığına seçilmelidir. Beş yıl cumhurbaşkanı yardımcısı olmalıdır. Beş yıl da kendisi cumhurbaşkanı seçilmektedir.
Madde x6) - Başkan on yıllığına seçilir. İlk beş yılda başkan yardımcısı olur. Son beş yılda başkanlık yapar. Ondan sonra da onur başkanı olur.
Başkan, başkan olduktan sonra artık halkın heveslerini değil topluluğu düşünecek. Halk da kendi çıkarlarını düşünecek. Hakemler ise bunlar arasında dengeyi sağlayacaklardır. Bu denge şeriattır. Artık halkın istediği değil, topluluğun çıkarı ile birlikte halkın çıkarıdır.
İşte askeri müdahaleler bunun için meşrudur. Bütün anayasalarda örfi idare vardır.
(VaXÜaRHuM)
“Onları hazer et.”
“Hızr” savaşta koruma aracıdır. Miğfer, zırh, kalkan bunlardandır. Çelik yelekler hızrdır. Karşı tarafın etkisini uzak tutmak demektir.
Masdar olarak onlardan hazer et denmiyor da onları hazer et deniyor. Yani onları etkisiz hâle getir anlamına gelmektedir. Onlar size devamlı saldırıp siz hep müdafaada kalmamalısınız, siz de gerektiğinde karşı harekete geçmelisiniz.
Bugün basın sürekli olarak iktidara saldırmaktadır. Sadece kötülükler ve zulümler anlatılarak devlet kötülenmektedir. İktidar, ordu, yargı yıpratılmaktadır. Buna karşı devletin tedbir alması gerekmektedir. Bu tedbir alma nasıl olacaktır? Basını susturursanız fısıltı basını hareket eder. Baskı ile hiçbir şey hallolmaz. Bunun için şunlar yapılacaktır.
- Kadrolu ülke yazarları olacak. Bunları siyasi partiler atayacak ve artık değiştirmeyecek. Bunların maaşları bütçeden verilecek ama bunlar istedikleri basın veya yayın organlarında denetimsiz yayın yapacaklardır. Basın suçu diye bir şey olmayacak, basın imtiyazı da olmayacaktır. Basın yoluyla işlenen suçların cezaları ağırlaştırılabilir.
- Basın organlarının dağıtılmasını, yayın organlarının işletilmesini devlet yapacaktır. Böylece basın özgür hâle gelecektir.
- Basın vergiden muaf olacak, sadece beşte bir kadar yeri devlet işgal edecektir, burada kamunun lehine yazanlar yer alacaktır.
- Herkesin okuma hakkı olacaktır. Bu hizmet bedel ödenmeden alınacaktır.
Bu yolla oluşturulan medya dengeyi sağlayabilir. Yazarlar maaş aldıkları devleti korurlar ama okurlarını da çoğaltmak isterler. Bu şekilde dengeyi bulurlar.
(EaN YaFTıNUuvKa)
“Sana fitne yapmalarından onları hazer et.”
Sana fitne etmelerinden onları uzak tut.
“Fitne” kelimesi üzerinde durmamız gerekmektedir. “Fitne” altın ve gümüşü ısıtarak onları cüruftan ayırmadır. Yani fitne demek sıkıntı içinde insanı eğitmek ve saflaştırmak demektir. İmtihan etmek de fitnedir. Bilgi ile değil de olaylarla imtihan etmek fitnedir.
“Sana fitne ederler” şeklinde ifade edilmiştir. Yani sana sıkıntı verirler.
Onların sıkıntı vermesindeki maksatları imtihan etmek değildir. Onlar kötülük yapmak için sıkıntı verirler. Allah ise bu sıkıntı ile kişiyi imtihan etmiş olur. Olgunlaşmanın yolu sıkıntı çekmedir. Peygamberler en çok sıkıntı çekmiş kimselerdir.
Bir işe başladığınız zaman o çok kolay gidiyorsa bilin ki o Allah’ın rızasına dayanan bir şey değildir. Hayırlı olan işe ilk başladığınız zaman kolay görünür. Belli bir gelişmeden sonra büyük sıkıntılar başlar. Bu suretle bazıları vazgeçerler, elenirler. İmtihanlarını kaybederler. Kaybetmeyenler imtihanları geçerler. İşte imtihanı kaybeden fitneye uğramış olur. Sonra sabredenler için önceki hâlinden daha ileri gelişme olur. Daha önce denedikleri için eski hataları yapmazlar. Ondan sonra yeniden bir düşüş olur. Bu sefer daha ağır imtihandan geçilmiş olur. Bu safhada da fitneye düşenler olur ve elenirler.
İşte bu imtihan böyle devam eder. Her seferinde fitne büyük olur. Ne var ki başarı durumu çok uzun sürer.
Müslümanların bugün uğradıkları hezimet de fitnedir. En ağır fitne Sovyetlerde geçirildi. Müslümanlara oralarda Türkiye’de yapılandan çok daha büyük zulüm yapıldı. İmtihanı kaybedip etmedikleri daha belli değildir. Bugün artık dinsizlik baskısı yoktur. Oralarda ilmî faaliyetler başlamalı, eskiden olduğu gibi büyük âlimler yetiştirmelidirler. Ne var ki oralarda henüz böyle bir başarıya doğru atılan adımlar yok gibidir. Kırgızistan’da bunun için beş sene kaldım. Çok ilgilendiler ama sosyalizm imtihanını yenemediler.
Sovyetlerden ve Çin’den sonra en büyük fitne Türkiye’de olmuştur. Türk milleti “Adil Düzen”e sahip çıkmakla bunu atlatmak üzeredir. Bu sayede ikinci Kur’an uygarlığı birinci Kur’an uygarlığından çok ileride olacaktır. Türk milleti 37 senelik dinsizleştirme fitnesine dayanmıştır. Demokrat Parti zamanında daha büyük fitneye uğramıştır. Zenginlikle fitne edilmiştir. Zenginler İslâmiyet’i bırakmışlardır. Şimdi zenginler ibadet yapmakta, tarikat içinde olmakta ama haram yemekten kaçınmamaktadır.
Önce herkes TL’yi kullanmakla, bununla borçlanmakla faiz içine düşmektedir. Herkes vergi kaçırmaktadır. Rüşvet meşru hâle getirilmiştir. Alışverişte yalan söylemek, hile yapmak maharet kabul ediliyor. İşte şimdiki fitne de budur.
Bu fitneleri Allah’ın izniyle Akevler Adil Düzen Çalışanları başarı ile atlatacaklardır.
Müslümanlar bugün zenginliğin peşine düşmüşler ve Allah’ı unutmuşlardır. İktidarda olanların da “Adil Düzen”den uzak olmaları budur. Hattâ iktidar olmayanlardan Adil Düzenci olmamakla öğünen Bayındır gibi acınacak profesörlerimiz hâlâ vardır. Çetin imtihandayız.
(GaN BaGWı MAv EaNZaLa elLAHu EiLaYKa)
“Allah’ın sana inzâl ettiklerinin bazısından fitne etmesinden.”
Onlara karşı tedbir al.
Fitne fiili mefulle geldiği gibi fitne “bi” harfi ile de gelmektedir. Onunla fitne edilmek, mesela makamla fitne edilmek, para ile fitne edilmek, ilimle fitne edilmek, şöhretle fitne edilmek gibi. Fitne bir de içinde fitne olunmak şeklinde geçmektedir; savaşta fitne edilmek, seçimde fitne edilmek, kazançta fitne edilmek gibi.
Bir de “An” ile zikredilmektedir. İyi bir şey, gerekli bir şey yapmaktan vazgeçirmek için “An” kullanılır. Bu fitne de “Adil Düzen”den vazgeçirme fitnesidir.
1993 yılının başında Recep Tayyip Erdoğan, Azmi Ateş ve Feyzullah Kıyıklık’ın organize edip finanse ettiği ve yakından tanıştığım: Prof. Hayrettin Karaman, Prof. Sabahattin Zaim, Prof. Ruşen Gezici, Prof. Nazif Gürdoğan;
Ve tanıştığım: Prof. Ahmet Tabakoğlu, Prof. İrfan Gündüz, Prof. Raşit Küçük, Prof. Abdülaziz Bayındır;
Uzaktan tanıdığım: Prof. Ömer Dinçer;
Ve benim tanımadığım: Prof. Mehmet Akif Aydın, Mehmet Yazıcı, Kerim Aytekin, Prof. Mehmet Erdoğan, Prof. Faruk Başer olmak üzere (14+3 kişiden) oluşmuş ilim heyeti, Erbakan’ı “Adil Düzen”den vazgeçirme fitnesini yapmışlar ama sonunda bunu başaramamışlardır.
Aynı fitneyi Oğuzhan Asiltürk partinin kapatılması tehdidi ile yapmış ve Erbakan 10 sene “Adil Düzen” çalışmalarını askıya almıştır.
Erbakan ömrünün son on senesi içinde “Adil Düzen”i yeniden sahiplenmişse de; arkadaşları hâlâ “Adil Düzen”e sahip çıkmamaktadırlar.
İşte bu âyet doğrudan bunlara hitap etmektedir.
[Yukarıda ismi geçen zevatın tamamını -kimini çok yakından, kimini uzaktan- tanıyorum, tanışıyoruz; başta Tayyip bey olmak üzere bazısıyla (Refah Partisi İstanbul il yönetiminde) yıllarca birlikte çalışmışlığımız vardır. O çalışmayı yaptıkları yıl İstanbul’daydım; bir kere olsun toplantılarına davet etmek bir yana, bu çalışmayı haber bile vermediler, gizli yaptılar, sonradan haberimiz oldu, yani bir kere bile bizi dinlemediler! Böyle ilmî çalışma olur mu?! Yazılan raporlardan elimize geçenlerin her paragrafına cevaplarımız verilmiştir; ilgilenenlere ulaştırabiliriz. Şahsen meseleye şöyle bakıyorum. Rivayete göre Yahya Kemal’in de bulunduğu İstanbul’daki bir mecliste, -ki bu mecliste bulunanların çoğu belli bir şiir zevkine, birikimine sahiptir; Divan Edebiyatımızdan binlerce gazel, binlerce beyit ezberlemişlerdir,- şöyle bir karara varılıyor: Meclistekilere bir hafta izin. Bu zaman zarfında her fert edebiyatımızdan en güzel, en mânalı, en derin, en âhenkli mısrayı seçip getirecekler. Böylece koca Divan Edebiyatımızın “şah mısrası” bulunacak. Bir hafta sonra meclis toplanıyor ve bulunan mısralar okunuyor. Gariptir; meclisin çoğunluğu şu mısrayı tercih etmiş: “Neler çeker bu gönül söylesem şikâyet olur.” Biz Adil Düzen Çalışanlarının durumu aynen bu mısrada anlatıldığı gibidir. Biz acımızı içimize atarız, gözyaşları içimize akar, derdimizi demek için ciltler dolusu kitap yazmayız. Şikâyet yiğide yaraşmaz. Durum tesbiti dışında geriye dönüp bakmaya, hatıralarla avunmaya gerek yok; biz gelecek için projeler, planlar yapmakla ve gücümüz nisbetinde bunları uygulamakla yani çok yönlü çalışmakla meşgul olmalı, uygulamalı denemeler yaparak “Adil Düzen Medeniyeti” projesini hazırlamalıyız... Biz şikâyet etmiyoruz, sadece “Kahrın da hoş, lutfun da hoş” diyebilecek mertebeye ulaşmaya çalışıyoruz... Geride kalanlar için hep söyleyip yazdığım ve yaptığım sadece bir şey var; selam, salât, dua, dua, DUA… RNE]
Sana nâzil olan içtihatlarına yani Allah’ın inzâl ettiklerinden seni vazgeçirmek isterler ama seni bundan vazgeçiremezler.
“Adil Düzen”e çeşitli fitneler gelmiştir. Saadet Partisi askıya almıştır; karşı çıkmamaktadır ancak ona sahip de çıkmamaktadır. AK Parti ise alenen bizzat genel başkanının ifadesiyle ‘ben “Adil Düzen”e karşıyım’ demektedir! Yani “Adil Düzen”den fitne edilmişlerdir.
Dikkat edilirse burada “An” kelimesi getirilmiştir. Hepsinden vazgeçmiyorlar, bazısından vazgeçiyorlar. “Adil Düzen”in dört yönü vardır: Siyasette Adil Düzen, ilimde Adil Düzen, ekonomide Adil Düzen, dinde Adil Düzen. AK Partililer ve Saadet Partililer dinde Adil Düzencidirler, bundan vazgeçmemişlerdir. Bu hususta cihatlarını fazlasıyla yapmaktadırlar. Ama siyasette ve ekonomide “Adil Düzen”e karşı cephe almışlardır. İlmde de tarafsızdırlar. [Bana göre; bizim yaptığımız ilmî çalışmalarımızla hiç ilgilenmediklerine ve kendileri de çalışma yapmadıklarına göre, cephe almışlardır. RNE]
Adil Düzen Çalışanları diyor ki: İnsan hayatı bir bütündür. Kapitalist olacaksanız her konuda kapitalist olmalısınız; siyasette ekseriyetçi olacaksınız, ekonomide faizci tekel olacaksınız, ilimde ateizme dayanan ilim yapacaksınız, dinde ise Hıristiyan olacaksınız. Sosyalizmde ise; siyasette tek partili olacaksınız, ekonomide devlet tekelcisi olacaksınız, ilimde tabiatçı olacaksınız, dinde ateist olacaksınız. Bunlar ancak kendi sistemleri içinde varlıklarını korurlar. Ben dinde İslâm/müslüman olacağım ama ekonomide faizci olacağım! Bu olmaz. Dünyada da başarıya götürmez.
İşte “Adil Düzen”e fitne yapmak isteyen kardeşlerimize bu âyet hitap ederek diyor ki; kitabın bazısını kabul etme, bazısını reddetme olmaz. Tamamını kabul ederseniz dünya ve âhiretinizi kazanırsınız, tamamını reddederseniz dünyayı kazanır âhiretinizi kaybedersiniz. Bazısını kabul eder bazısını reddederseniz ikisini de kaybedersiniz.
“Sana indirilenden” bahsetmektedir. Yani usulde kendi şeriatımıza göre hükmederiz.
AK Parti “yeni anayasa” getirmektedir ama “Adil Düzen Anayasası”nı getirmez. Zaten “Adil Düzen Anayasası” yukarıdan gelmez, halk getirir. Allah’ın onlardan istediği “Adil Düzen”in tebellüğü ve tebliğ etmeleridir; yani “Adil Düzen”i de tartışma içine sokmalarıdır. Örnek olarak televizyonlarda tartışma konusu yapılmalıdır. “Adil Düzen”e karşı olanlar orada bizimle tartışsınlar.
Bize karşı olan 14 profesör veya ilim adamından hiçbiri karşımıza çıkıp konuşamaz. Onlar ancak gizli gizli münafıklık yaparlar. Bu kadar ağır söylüyorum. Çıksınlar meydana diye söylüyorum. İslâmiyet’te hakkın gizlenmesi var mıdır ki 16 sene raporu gizli tutarlar.
Allah kendisinden razı olsun ki Hayrettin Karaman kendisinin ve Sabahattin Zaim’in raporlarını yayınladı, bunlar vebalden kurtuldular. Diğer kardeşlerimizin raporları hâlâ sır! Mesela, Prof. Abdülaziz Bayındır niye yayınlayamıyor, Prof. Ömer Dinçer niye yayınlayamıyor, Prof. Ruşen Gezici niye yayınlayamıyor...
Ölmeden önce tevbe edip bu raporları yayınlasınlar, biz de cevap verelim...
Ne Hayrettin Karaman ne de Sabahattin Zaim “Adil Düzen”e karşı değiller. Sadece eksiktir diyorlar, siyasette kullanılmamasını öneriyorlar. Burada haklıdırlar. Doğru, öğrenmeden uygulama olmaz.
Burada “sana vahyettiğimiz” denerek, kendi şeriatınla kendi içtihatlarınla hareket et denmektedir. Biz bu 14 (ondört) ilim adamına bizi onaylasınlar demiyoruz, bize uysunlar da demiyoruz. Bizimle ya hiç ilgilenmesinler yani gizli raporlar hazırlamasınlar ya da ilgileniyorlarsa karşımıza çıkıp tartışsınlar. Hak meydana çıksın, biz uymaya hazırız; onlar ister uysun ister uymasın, orası bizim değil onların sorunudur.
فَإِنْ تَوَلَّوْا
(Fa EiN TaValLav)
“Tevelli ederlerse.”
Biz yukarıda “hazer et”e manâ verirken, “sen sakın” değil de onları sakındır, onların sana fitne etmelerini önle manâsını vermiştik. Allah burada bizi teyit etti. Yukarıdaki “hazer et” kelimesine doğru manâ vermişiz ama eksik vermişiz. Biz “hazer et”e onları etkisiz hâle getir diye manâ vermiştik. Şimdi “tevelli ederlerse”den anlıyoruz ki, onları etkisiz hâle getir değil de, onları bu fitneyi yapmaktan vazgeçir; yani onlara ulaş, tebliğ et, anlat ve onları yanlış yaptıklarına inandır. Çünkü onlar kâfir değildirler. Onlar bilmedikleri için bunu yaptılar. Cahil oldukları için bunu yaptılar. O halde sen onlara anlatma yollarını ara.
Nedir bu yol?
Adil Düzen Partisi’ni kuracaksın. Halkı “Adil Düzen” içinde organize edeceksin. Önce halk siyasileri “Adil Düzen”i öğrenmeye zorlayacak. Siyasiler ister istemez “Adil Düzen”le meşgul olacaklar. Bu yeter. Bizim iktidar olmamız gerekmez. Tebliğ yapmamız yeterlidir. Dergi çıkarıp tüm vatandaşları faal hâle getirmeye çalışmalıyız. Bunun için istiharemiz vardır, Adil Düzen Dergisi’ndeki yazar sayımız otuzu bulursa dergi çıkaracağız.
Evet, dergimizde yazı yazdıkları halde yazmaktan vazgeçenler irtidat etmişlerdir. Onları imana davet ediyorum, hemen yazmaya başlasınlar. Sayımız otuzu geçsin de dergimizi çıkaralım. Hilmi Altın, Osman Eskicioğlu, Bünyamin Demir, Mehmet Hikmetumut başta olmak üzere, arkadaşlarımız bu irtidattan kurtulsunlar...
(FaGLaM)
“Bil ki”
Kur’an bazı şartların cevaplarında “Fa’lem” kelimesini getirmektedir. “Bilesin ki Ahmet gelecektir.” Bizde tereddüt var ve dolayısıyla kesinliğini göstermesi için bil demektir.
Evet, “Adil Düzen”e karşı olan kardeşlerimiz; onlar bizi sevmese de biz onları seviyoruz, samimi olduklarını, iyi insan olduklarını biliyoruz. Onun için onlara bir kötülük gelmeyeceği kanaati ile yaşıyoruz. Allah bunun gerçek olduğunu ifade etmiş olmaktadır.
Saadetçiler ve Tayyip Bey bu musibetleri yaşadılar.
Ömer Dinçer’in elinden profesörlüğü alındı, o da musibet yaşadı.
Tevbe etmeyenler musibetlere uğrayacaklardır; burada “bunu bil” denmektedir.
Bir kere daha uyarıyorum; dergide yazı yazıp da vazgeçenlere de musibetler gelebilir.
(EanNaMAv YUvRiDu elLAHu)
“Allah sadece murad etmektedir.”
Biz dergimizi çıkarmaya devam eder de bu kardeşlerimiz katılmazlarsa; biz partiyi kurar, tebliğ eder, onlar hâlâ “Adil Düzen”e karşı direnmeye devam ederlerse, Allah onlara ceza vermek istemektedir. Başka günahlarından dolayı bu günahları işlemektedirler.
O zaman da bizim üzülmememiz gerekir, sıkılmamamız gerekir.
Allah’ın kulları ne isterse onlara onu yapar.
Burada görülüyor ki Kur’an’ın her âyeti bir formüldür. Formül yaşanan günlerin olaylarına uygulanacaktır. Makroda AK Parti’ye uyguluyoruz, mikroda ise dergi yazarlarımıza uyguluyoruz. Herkes kendi hayatında kendi olaylarına uygulayacaktır. Hayatta karşılaştığınız her olay Kur’an’da mutlaka örneklenmiştir. Bunu ancak Kur’an’la devamlı olarak meşgul olursak anlayabiliriz.
(EaN YUvÖIyBaHuM)
“Onlara isabet etmeyi.”
Eğer onlar kendilerine tebliğ, izar ve tebşir ulaştığı halde hâlâ “Adil Düzen”i kabul etmiyorlarsa, hâlâ yazı yazmıyorlarsa, Allah onlara isabet etmeyi murad etmiştir.
“Savb” demek yağmurun yerde oluşturduğu yaşlıktır. Savb yağmurdur. Fiil olarak yağıp yeri ıslatmak demektir. Atılan taş veya ok hedefine ulaşırsa isabet etmiş olur, etmezse hata etmiş olur. Yapılan işler uygunsa savab olur, uygun değilse hata olur.
“İsabet ettirmek” demek vurmak demek, yani hedefi vurmak demektir. Bu manâsıyla kötülüğü çarpmak demektir. Buradaki isabet budur. Taşlanacak, kurşunlanacak demektir.
Allah insanların bazılarını kötülük yaptıklarından dolayı dünyada cezalandırır. Bazılarını da imtihan edip derecelerini yükseltmek için isabet ettirir. Biz bilmediğimiz için isabeti genellikle imtihan için değerlendiririz. Mesela Ömer Dinçer imtihan vermiştir. Baskılara dayanmış ve siyasetten vazgeçmemiştir. Allah da onun makamını yüceltmiştir. Erdoğan da paniğe kapılmamış, onu harcamamıştır. Sonunda YÖK yola gelmiştir. Dolayısıyla musibeti her zaman şer saymamak gerekir. Musibet imtihandır, başaranlar geçer başaramayanlar kalır. Ama imtihana giremeyenler hiç geçme şansına sahip değildirler.
Demek ki mü’minler kendilerine isabet edenlere sabrederek devam edecekler ve sonunda sınıflarını geçmiş olacaklardır.
(Bi BaGWı ZaNUvBiHİM)
“Onların zenblerinin bazısı ile”
“Zunûb” sabûr, şekûr, gafûr vezni üzere sıfatı müşebbehedir.
“Zenb” ise kuyruktur. Zenb günah olarak arkada saklanan, gizlenen, gösterilmeyen manâsındadır. Dolu kova anlamında manâlandırılmakta ise de etimolojik bir ilişki yoktur. Burada da “zenb” günah anlamındadır. O “zenebe yeznibu” bâbından sıfatı müşebbehedir.
“Zenb” bir defa işlenen suçtur.
“Zunûb” ise sürekli işlenen suçtur; daha doğrusu etkisi sürekli olan suçtur.
14 (17) kişinin hazırladığı rapor zunûbdur, çünkü kötülüğü hâlâ devam etmektedir.
Suçlardan bazıları vardır ki işlenir ve etkisi gider. Onun cezası işlendiği zaman verilir. Ama uzun zaman geçtikten sonra o fiiller müruru zamana uğrar, artık devam etmez.
Bir katile kısas yaparız, eğer suç o sene ispat edilmişse. Ama suç unutulduktan sonra fiil ortaya çıkarsa artık ona kısas yapmaz diyet ödetiriz.
Biz “Adil Düzen”i bıraksaydık, o raporu yazanlar zenb işlemiş olurlardı. Ama biz devam ettiğimize göre onlar zunûb işlemiş olmaktadırlar.
Biz dergiyi kapattığımızda biz zenb işlemiş olurduk. Yazmayanlar ise sorumlu olmazlardı. Otuz yazar olduktan sonra farz-ı kifaye durumuna gelineceği için o zaman da zenb işlemiş olmazlar. Şimdi zunûb içindedirler.
Evet, Allah bunlara çok büyük cezalar vereceğini söylemiyor. Bazısını cezalandıracaktır. Tekrar yazarlarsa o eski tembelliklerini de sormayacaktır demektir. Yeniden “Adil Düzen”i dinler, ne söylediklerini anlar ve içtihatlarını delillerine dayanarak ortaya koyarlarsa, onlar zenb dahi işlemiş olmayacaklardır.
Zunûb işleme bu demektir.
Sonra bunlar farz-ı kifayedir. Birileri yaptığı zaman artık yapmayanlara bir musibet isabet etmeyecektir. Eğer biz “Adil Düzen”i getiremezsek o zaman onlara isabet edecektir.
Allah’ın bunlara ne kadar merhametli olduğunu burada öğrenmiş olacağız. Çünkü bunlar bunu yaparken sadece Allah rızasını düşündüler de yaptılar ve yapıyorlar. Allah bu yolla Adil Düzen Çalışanlarını imtihan etmektedir.
Saadetçiler imtihanı kaybettiler.
İzmir Akevler Çalışanları imtihanları kaybettiler.
Elbette tekrar imtihana girebilirler.
Şimdi İstanbul’daki Akevler imtihandadır, ağır imtihandadır. Bakkalı çalıştıramadılar, ayakkabılık işletmesini uyutuyorlar. Bunlar tevellidir. İsabet beklenebilir.
(Va EinNA KaÇIyRan MiNa elNASı)
“Ve insanların içinde çokları vardır.”
“Ahmet geldi, Hasan gitti, insanlar böyle gelip gider” cümlesinde üçüncü cümle beyan cümlesidir. Daha önceki olayları açıklamaktadır. Şimdi burada isim cümlesi fiil cümlesine atfedilmiştir. Arap gramerciler buna hal cümlesi demektedirler.
Burada şu soru önemlidir: Buradaki “mine’n-nâs”ın içinde yukarıda bahsedilen insanlar yani “Adil Düzen”i reddedenler, dergide yazı yazmaya karşı olanlar dahil midirler, onlar da fasıklardan mıdırlar?
Yukarıda bazısını isabet ettirir dendiği zaman orada suçlu var ama suçlu grubu yoktur. Önce “eksera” kelimesini değil “kesiran” kelimesini kullanmıştır, çoğu değil de insanlardan çok fasık vardır demektir. İnsanların çoğu fasık olmayabilir. “Min” ile teb’iz yapmıştır.
“Nâs” kelimesini istiğrak için değil de bu şekilde “Adil Düzen”i reddedenler olarak da anlayabiliriz. Yani biz yukarıda bunların samimi olduklarını söylemiştik. Tebliğ ulaşmadığı için içtihatlarında hata etmektedirler. Yoksa bunlar fasık değildirler demiştik. Bu ifade o anlayışımızı teyit etmektedir. Şöyle ki, onların içinde kötü niyetliler, hainler de vardır, hem de çoktur diyor Kur’an. Onların suçları elbette fasıklıktır. Çoğu ise iyi niyetlidir.
(La FaSıQUvNa)
“Fasıktırlar.”
Fasıktırlar. Düzenin dışındadırlar. Bunların düzen içinde olma dertleri yoktur. Ellerinde imkân vardır. Bu imkânı kullanarak bir şeyler yapmak istememektedirler. Yapsınlar da ne yaparlarsa yapsınlar, değişmez.
İnsanların çoğu hiçbir şey yapmak istemezler. Yesinler, içsinler ve yaşasınlar.
İnsanların bir kısmı da yapmak isterler ama kurallar içinde değil de sadece yapmak için, kendileri için, başarmak için yaparlar.
Bugünkü siyasi partilerimizin durumu budur. Halkın hoşuna giderek oy alalım, iktidar olalım. İktidar olduktan sonra yine halkın hoşuna gidecek işler yapalım da iktidarda kalalım.
İşte bugünkü düzen budur. Fısk düzenidir.
Mü’minlerin işi ise düzenin korunması, şeriatın hâkim olmasını istemektir. Halkın şeriat içinde kalabilmesi için “Adil Düzen”i getirme derdindedirler.
Biz kimseye bir şey demeyelim, herkes kendisi düşünsün, kendisi ne yaparsa yapsın. Faizli düzen devam etsin, yalanı meşru gören düzen devam etsin, rüşvet devam etsin, hile devam etsin, aç kalanların canı çıksın, tok olanlar yaşasın; borçlanalım, halkı memnun edelim, biz iktidarda kalalım ama sonra devlet yıkılacakmış, çocuklarımız soykırımına uğrayacakmış, bize ne diyorsanız, siz fasıksınız demektir.
Bugünü düşünüp yarını düşünmeyenler fasıktırlar. Ama Türkiye’nin geleceğini, kendi çocuklarının geleceğini düşünenler muttakidirler. Kimsenin içini bilemeyiz. Herkes kendi kendisine düşünsün ve kararını versin.
Muttakilerin vasıflarını tekrar hatırlatalım.
a) Her söze, bu arada “Adil Düzen”i söyleyenlerin de sözlerine kulak verirler ve sözlerin en iyisine uyarlar.
b) İyilikte yardımlaşırlar, kötülükte yardımlaşmazlar.
c) Karşı taraf onları sevmese de onlar herkesi severler. Karşı çıkmaları onları ıslah içindir, imha için değil. Sen iktidardan in de ben çıkayım değil, sen orada sağlam otur diye muhalefet ederler.
d) Hükmettikleri zaman akrabaları olsa da adaletle hükmederler. Bu benim partimdir diye her şeylerini iyi görmezler, bu karşı partidendir diye her şeylerini kötü görmezler.
***
(Ea Fa XuKMa eLCAvHiLiyYaTi)
“Cahiliyenin hükmü”
İnsanlık iki dönem geçirmiştir.
Birinci dönemde kişi yönetimi dönemi vardır. Kanun, talimat, nizam yoktur. Yöneticiler kendi yönetme kabiliyetleri ile kabilelerini yönetiyorlardı. Bu dönemde yazı yoktu. İnsanlar yazıyı bilmiyorlardı. İnsan 60 bin yıl önce yaratıldı. Yazı ise 6 bin senedir bilinmektedir, dolayısıyla kitap da yazılı şeriat da o zaman nâzil olmuştur.
Kur’an’ın gelmesiyle kişi yönetimi son bulmuştur, artık kural yönetimi gelmiştir. Kişi yönetimi sadece askerlikte kalmıştır.
İnsanlar kentleşmeye M.Ö. 6000 yıllarında başladılar. Yazı da o zaman ortaya çıktı. Zamanla kentleşme devam etti.
Kur’an nâzil olduğu zaman Hicaz’da Mekke ve Medine vardı. Arabistan çöl hâlindeydi ve insanlar cahiliye döneminde yaşıyordu. Cahiliye dönemi ancak yirminci asırda son bulmuştur. Cahiliye döneminde tüm hayat din ile düzenleniyordu.
Hazreti Nuh aleyhisselâm da düzeni dine dayalı olarak tesis etti. Hazreti Hud ve Hazreti Salih peygamberler de birer din adamı idiler.
Dinde ilk tartışma ilimde oldu, Hazreti İbrahim aleyhisselâm bu görevi yerine getirdi.
Ondan sonra siyaset/yönetim yani hukuk ayrıldı, bu da Hazreti Musa aleyhisselâm zamanında oldu; Harun dini, Musa yönetimi yüklendi.
Ekonominin ayrılması ise Hazreti Davut aleyhisselâm zamanında olmuştur.
Hazreti İsa aleyhisselâm lâik düzende dinin yerini belirledi.
Böylece cahiliye dönemi gittikçe son buluyordu. Peygamberler bu uygulamaları kendi cemaatleri içinde ayrı ayrı yaptılar.
Hazreti Muhammed aleyhisselâm geldi ve içtihat ile icma sistemini getirerek peygamberliğe son verdi. Yani insanlar artık kişiler tarafından değil, şeriatlar tarafından yönetilecekti. Ancak, insanlar cahiliye dönemine alışık oldukları için bir türlü hukuk/şeriat düzenine geçemiyorlar.
Meclis başkanı tarafsızdır. Meclis kendisi seçer. Siyasi partiler aday gösteremezler ama herkes aday gösteriyor. Başbakan bakanlara karışamaz. Bakan bakanlığını kendisi yönetir. Bu sebepledir ki bakanı görevden alma yetkisi yoktur.
Ama Türkiye’de karışılıyor! Ya cumhurbaşkanları yönetiyor ya başbakanlar yönetiyor. Bu yönetim şekli cahiliye dönemi yönetim şeklidir.
Kuvvetler ayrılığı vardır. Meclis kanun yapar, hükümet kanunları uygular ama hükümetin göndermediği bir tek kanun bile kabul edilmez. Kurallara göre hareket etmek cahiliye döneminden çıkmak demektir. Türkiye’de kanunlar vardır ama kanunlar uygulanmamakta, herkes bildiğini okumaktadır. Türkiye bu hâliyle cahiliye dönemindedir.
(YaBGUvNa)
“Bağy ediyorlar.”
Cahiliye dönemi gelsin; kanunlardan, nizamdan, talimatlardan kurtulalım da rahat hareket edelim istiyorlar. Anayasa uzunmuş. Anayasa kısa olacakmış, prensipleri içerecekmiş.
Neden?
Çünkü o zaman keyfî idare olacaktır.
Kanunlar anayasaya aykırı olamayacağına göre “mücmel anayasa” ile bütün kanunları yasaklayabilirsin, bütün kanunlara serbestlik verebilirsin.
Ne isteniyor?
Kurum ve kurulların görevleri belli olmasın ki herkes istediği gibi at oynatsın. Partiler istiyor ki anayasa mücmel olsun, biz rahatlıkla iktidarda istediğimizi yapalım. Muhalefet de bunu istiyor, böylece ben iktidarı kolay yıpratayım diyor. Ordu mücmel anayasa istiyor ki istediğimde müdahale imkânım olsun. Cumhurbaşkanı öyle istiyor. Hâkimler öyle istiyor.
Hâsılı herkes anarşiyi istiyor, terörü istiyor!
Oysa tek kanun kitabı olmalıdır, tek anayasa olmalıdır. Onun hacmi de Kur’an kadar olmalı, yani 600 sahife olmalıdır. Diğer yasalar sadece anayasayı yorumlayan yasa olmalıdır. Çünkü bugün var olan bizim kanunların sadece sayfalarını çevirmeye başlasanız ömrünüz biter, sayfalar bitmez, sayfalardan bir kelime okuyamazsınız! Yani o kadar çok kanun vardır ki, aslında kanun yoktur.
İşte, “Adil Düzen”e karşı çıkanlar böyle bir keyfi yönetim istiyorlar.
AK Parti öğünüyor; hâkimleri yola getirdim, polisi yola getirdim, askeri yola getrdim, üniversiteleri yola getirdim! Oysa hepsi yalan dünya, hepsi yalan düzen! Dediklerini yalan/yanlış değil de doğru kabul etsek bile; iyi halt etmişsin: Devleti cahiliye dönemine çevirmişsin!
Osmanlı İmparatorluğunda padişahlar son derece şeriat kurallarına uymaya çalışmışlar, hükümete müdahale etmemişlerdir. Şeyhülislâm fetva makamı olarak kalmıştır, her emir önce onun cevazından geçerdi. Onlar krallıkta/sultanlıkta “hukuk devleti” olmak istediler, bunlar cumhuriyette/demokraside “cahiliye dönemi” olsun istiyorlar!
Tevrat, İncil, Kur’an ve diğer mukaddes kitaplar atılıp ekseriyet kanunları ile insanlığı idare edenler cahiliye dönemini istiyorlar.
Mecliste en dönek kim varsa onun istediği kanunlar çıkar. Bir gün burada, diğer gün öbür tarafta olanlarla düzen yaz-boz tahtasına döner. Bu sebepledir ki meclis hükümetten gelen kanunları ancak görüşebiliyor. Yine bu sebepledir ki halk mümkün olduğu kadar eski iktidarı destekliyor. Çünkü başka türlü istikrar sağlanamıyor.
Cahiliye döneminden ilmiye dönemine geçmeliyiz. Artık kişi yönetiminin yerini şeriat yönetimi almalıdır. Şeriat da ilimle tesbit edilmelidir.
(Va Man EaXSaNu MiNa elLAHı)
“Ve Allah’tan ahsan kim vardır.”
Burada soru cümlesi vardır ama inkar cümlesidir. Ondan daha ahseni yoktur demektir. Allah’tan daha ahsen kim vardır. Bu kâinatı yaratan bilmiyor da AB mi biliyor! Bu kâinatı ve insanları yaratan bilmiyor da Marx mı biliyor, Adam Smith mi biliyor!
Bu ne akılsızlıktır!?.
Diyebilirler ki Kur’an Allah’ın sözü değildir, Tevrat Allah’ın sözü değildir. Onun için biz aklımızla Allah’ın düzenini bulacağız ve ona göre amel edeceğiz. Haklı olabilirler. Napolyon Mısır’da öğrendiği fıkhı Avrupa’ya aklî hukuk olarak götürdü, rasyonel kanunlar yaptı. Bu yaptığı tekel sermayenin işine gelmedi, bu sosyal mühendisliktir dedi.
Ya nasıl olacak?
Halk ne isterse o olacak!
Halk dediği, kendi sermayesi ile temin ettiği ekseriyet ne isterse o olacak dedi! Salak salak bütün insanlar doların tesiriyle sermayenin emrine girdiler. Yani resmen kâinatı var edenin doğa ve sosyal kanunlarını bırakarak tekel sermayenin çıkarlarına tâbi olmuşlardır.
Bu şirk değil midir?
Şirkin ta kendisidir. Ekseriyet kararları şirktir, karşılıksız para şirktir, hem de Mekke’deki şirkten daha büyük şirktir.
Ben Kur’an’ı ilk okuduğum zaman, şirkin manâsını bilmediğim için Kur’an modası geçmiş şeylerden bahsediyor diyordum. Ama yaşlandıkça gördüm ki, Kur’an 1400 sene önceki şirklerden değil, günümüzün şirkinden bahsediyormuş.
Halk başkadır, topluluk başkadır.
Halk bugün yaşayanlardan ibarettir.
Oysa topluluk geçmişten geleceğe gider, ölüleri ve doğacakları da içerir.
Bugün yaşayanların günlük istekleri topluluğu yaşatamaz. Onun içindir ki hakemlerden oluşan yargı Meclis’in üstünde olacaktır.
(XuKMan)
“Hüküm olarak.”
“Hükmen” burada temyizdir. ‘Beş kilo borcum var’ olmaz, ‘beş kilo patates borcum var’ olur. Bunun gibi burada da “hükmen” kelimesi “ahsen” kelimesinin temyizidir.
Hüküm olarak ahsen kimdir?
Bir insan önce taraftır. Onun verdiği hüküm insanları var edenin hükmünden daha ahsen nasıl olabilir? Allah’ın yarattığı Allah’tan daha ahsen olacakmış! Hangi akıl bunu kabul eder? Ama onlar hayvanlar gibidirler, hattâ daha da edalldırlar.
(Li QaVMin YUvQıNUvNa)
“İkan eden kavim için.”
Buradaki “Lam” “hükm”e veya “ahsen”e taalluk edebilir. Yani ikan eden kavm için Allah’tan daha ahsen hükmeden kim vardır anlamı çıkar. Yahut ikan eden kavm için verilen hükümden daha ahsenini kim verebilir.
Birincisinde; Allah’ın hükmünün ahsen olduğunu görebilmek için yakin getiren olmalısın. Yani nefsinle değil de aklınla düşünmelisin. Gerçeği aramalısın. Bu takdirde görürsün ki Kur’an’dan daha ahsen hüküm yoktur.
Diğerinde ise; Kur’an’ın hükümleri akılsızlar için ahsen olmaz. Çünkü onlar düşünmeden, içtihat etmeden hareket ederler. O hükümleri uygulayamazlar. Uygulayamayınca da Kur’an’ın hükümleri ahsen olmaz.
Her iki manâ da doğrudur.
SÜLEYMAN KARAGÜLLE
Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL
www.akevler.org (0532) 246 68 92