1967...1968...1969....AKEVLER 44 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 578

“ADİL DÜNYA DÜZENİ III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)

Haftalık Seminer Dergisi; 578. Hafta         25 Eylül 2010         Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

“ADİL DÜZEN” UYGULAMALARI YAPMAK İÇİN BİZLERE DANIŞABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 578. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz: Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

ADİL DÜZEN İŞLETMESİ

-BAŞARISIZLIKLARIMIZIN SEBEPLERİ NELERDİR-

NİÇİN YENİ PARTİ?;

‘ADİL DÜZEN PARTİSİ’

***

*ÜSKÜDAR SEMİNERLERİ; 128. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamı; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

SOHBET…  SEMİNER…  SORULAR-CEVAPLAR…

***

Heey, iktidardakiler!

Referandum bitti ama…

İşsizliğin sebebi ‘işçilik sistemi’dir

İşsizlik sorununun ÇA-RE ve ÇÖ-ZÜ-MÜ

Reşat Nuri EROL

***

YUSUF SÛRESİ TEFSİRİ - 31

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الر تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ(1) إِنَّا أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ(2) نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ هَذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ كُنتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنْ الْغَافِلِينَ(3) إِذْ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَاأَبَتِ إِنِّي رَأَيْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ(4) قَالَ يَابُنَيَّ لَاتَقْصُصْ رُؤْيَاكَ عَلَى إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْدًا إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ(5) وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَى آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَى أَبَوَيْكَ مِنْ قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ(6) لَقَدْ كَانَ فِي يُوسُفَ وَإِخْوَتِهِ آيَاتٌ لِلسَّائِلِينَ(7) إِذْ قَالُوا لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَى أَبِينَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(8) اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوْ اطْرَحُوهُ أَرْضًا يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَتَكُونُوا مِنْ بَعْدِهِ قَوْمًا صَالِحِينَ(9) قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ لَا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِنْ كُنتُمْ فَاعِلِينَ(10) قَالُوا يَاأَبَانَا مَا لَكَ لَا تَأْمَنَّا عَلَى يُوسُفَ وَإِنَّا لَهُ لَنَاصِحُونَ(11) أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَدًا يَرْتَعْ وَيَلْعَبْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(12) قَالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَنْ تَذْهَبُوا بِهِ وَأَخَافُ أَنْ يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَأَنْتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ(13) قَالُوا لَئِنْ أَكَلَهُ الذِّئْبُ وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّا إِذًا لَخَاسِرُونَ(14) فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَأَجْمَعُوا أَنْ يَجْعَلُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمْ بِأَمْرِهِمْ هَذَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(15) وَجَاءُوا أَبَاهُمْ عِشَاءً يَبْكُونَ(16) قَالُوا يَاأَبَانَا إِنَّا ذَهَبْنَا نَسْتَبِقُ وَتَرَكْنَا يُوسُفَ عِنْدَ مَتَاعِنَا فَأَكَلَهُ الذِّئْبُ وَمَا أَنْتَ بِمُؤْمِنٍ لَنَا وَلَوْ كُنَّا صَادِقِينَ(17) وَجَاءُوا عَلَى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ(18) وَجَاءَتْ سَيَّارَةٌ فَأَرْسَلُوا وَارِدَهُمْ فَأَدْلَى دَلْوَهُ قَالَ يَابُشْرَى هَذَا غُلَامٌ وَأَسَرُّوهُ بِضَاعَةً وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَعْمَلُونَ(19) وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُوا فِيهِ مِنْ الزَّاهِدِينَ(20) وَقَالَ الَّذِي اشْتَرَاهُ مِنْ مِصْرَ لِامْرَأَتِهِ أَكْرِمِي مَثْوَاهُ عَسَى أَنْ يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ وَلِنُعَلِّمَهُ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَاللَّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(21) وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ(22) وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَنْ نَفْسِهِ وَغَلَّقَتْ الْأَبْوَابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ(23) وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَنْ رَأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ كَذَلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ(24) وَاسْتَبَقَا الْبَابَ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَى الْبَابِ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَنْ يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(25) قَالَ هِيَ رَاوَدَتْنِي عَنْ نَفْسِي وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ أَهْلِهَا إِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ فَصَدَقَتْ وَهُوَ مِنْ الْكَاذِبِينَ(26) وَإِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ فَكَذَبَتْ وَهُوَ مِنْ الصَّادِقِينَ(27) فَلَمَّا رَأَى قَمِيصَهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ قَالَ إِنَّهُ مِنْ كَيْدِكُنَّ إِنَّ كَيْدَكُنَّ عَظِيمٌ(28) يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَا وَاسْتَغْفِرِي لِذَنْبِكِ إِنَّكِ كُنتِ مِنْ الْخَاطِئِينَ(29) وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَنْ نَفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(30) فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتْ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هَذَا بَشَرًا إِنْ هَذَا إِلَّا مَلَكٌ كَرِيمٌ(31) قَالَتْ فَذَلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ وَلَقَدْ رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ وَلَئِنْ لَمْ يَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُونَ مِنَ الصَّاغِرِينَ(32) قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنْ الْجَاهِلِينَ(33) فَاسْتَجَابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَيْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(34) ثُمَّ بَدَا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا رَأَوْا الْآيَاتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّى حِينٍ(35) وَدَخَلَ مَعَهُ السِّجْنَ فَتَيَانِ قَالَ أَحَدُهُمَا إِنِّي أَرَانِي أَعْصِرُ خَمْرًا وَقَالَ الْآخَرُ إِنِّي أَرَانِي أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِي خُبْزًا تَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْهُ نَبِّئْنَا بِتَأْوِيلِهِ إِنَّا نَرَاكَ مِنْ الْمُحْسِنِينَ(36) قَالَ لَا يَأْتِيكُمَا طَعَامٌ تُرْزَقَانِهِ إِلَّا نَبَّأْتُكُمَا بِتَأْوِيلِهِ قَبْلَ أَنْ يَأْتِيَكُمَا ذَلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّي إِنِّي تَرَكْتُ مِلَّةَ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ(37) وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَائِي إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ مَا كَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِمِنْ شَيْءٍ ذَلِكَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَشْكُرُونَ(38) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمْ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ(39) مَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَانٍ إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(40) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْ رَأْسِهِ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ(41) وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ فَأَنسَاهُ الشَّيْطَانُ ذِكْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ بِضْعَ سِنِينَ(42) وَقَالَ الْمَلِكُ إِنِّي أَرَى سَبْعَ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعَ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ يَاأَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي رُؤْيَاي إِنْ كُنتُمْ لِلرُّؤْيَا تَعْبُرُونَ(43) قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ وَمَا نَحْنُ بِتَأْوِيلِ الْأَحْلَامِ بِعَالِمِينَ(44) وَقَالَ الَّذِي نَجَا مِنْهُمَا وَاِدَّكَرَ بَعْدَ أُمَّةٍ أَنَا أُنَبِّئُكُمْ بِتَأْوِيلِهِ فَأَرْسِلُونِي(45) يُوسُفُ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ أَفْتِنَا فِي سَبْعِ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعِ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ لَعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ(46) قَالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنِينَ دَأَبًا فَمَا حَصَدْتُمْ فَذَرُوهُ فِي سُنْبُلِهِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تَأْكُلُونَ(47) ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ سَبْعٌ شِدَادٌ يَأْكُلْنَ مَا قَدَّمْتُمْ لَهُنَّ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تُحْصِنُونَ(48) ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ عَامٌ فِيهِ يُغَاثُ النَّاسُ وَفِيهِ يَعْصِرُونَ(49) وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ فَلَمَّا جَاءَهُ الرَّسُولُ قَالَ ارْجِعْ إِلَى رَبِّكَ فَاسْأَلْهُ مَا بَالُ النِّسْوَةِ اللَّاتِي قَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ إِنَّ رَبِّي بِكَيْدِهِنَّ عَلِيمٌ(50) قَالَ مَا خَطْبُكُنَّ إِذْ رَاوَدتُّنَّ يُوسُفَ عَنْ نَفْسِهِ قُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا عَلِمْنَا عَلَيْهِ مِنْ سُوءٍ قَالَتْ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ الْآنَ حَصْحَصَ الْحَقُّ أَنَا رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ وَإِنَّهُ لَمِنْ الصَّادِقِينَ(51) ذَلِكَ لِيَعْلَمَ أَنِّي لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَيْبِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي كَيْدَ الْخَائِنِينَ(52) وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ(53) وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ أَسْتَخْلِصْهُ لِنَفْسِي فَلَمَّا كَلَّمَهُ قَالَ إِنَّكَ الْيَوْمَ لَدَيْنَا مَكِينٌ أَمِينٌ(54) قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الْأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ(55) وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ يَتَبَوَّأُ مِنْهَا حَيْثُ يَشَاءُ نُصِيبُ بِرَحْمَتِنَا مَنْ نَشَاءُ وَلَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ(56) وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ(57) وَجَاءَ إِخْوَةُ يُوسُفَ فَدَخَلُوا عَلَيْهِ فَعَرَفَهُمْ وَهُمْ لَهُ مُنكِرُونَ(58) وَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهَازِهِمْ قَالَ ائْتُونِي بِأَخٍ لَكُمْ مِنْ أَبِيكُمْ أَلَا تَرَوْنَ أَنِّي أُوفِي الْكَيْلَ وَأَنَا خَيْرُ الْمُنزِلِينَ(59) فَإِنْ لَمْ تَأْتُونِي بِهِ فَلَا كَيْلَ لَكُمْ عِندِي وَلَا تَقْرَبُونِي(60) قَالُوا سَنُرَاوِدُ عَنْهُ أَبَاهُ وَإِنَّا لَفَاعِلُونَ(61) وَقَالَ لِفِتْيَانِهِ اجْعَلُوا بِضَاعَتَهُمْ فِي رِحَالِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَعْرِفُونَهَا إِذَا انقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ(62) فَلَمَّا رَجَعُوا إِلَى أَبِيهِمْ قَالُوا يَاأَبَانَا مُنِعَ مِنَّا الْكَيْلُ فَأَرْسِلْ مَعَنَا أَخَانَا نَكْتَلْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(63) قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلَّا كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِنْ قَبْلُ فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ(64) وَلَمَّا فَتَحُوا مَتَاعَهُمْ وَجَدُوا بِضَاعَتَهُمْ رُدَّتْ إِلَيْهِمْ قَالُوا يَاأَبَانَا مَا نَبْغِي هَذِهِ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ إِلَيْنَا وَنَمِيرُ أَهْلَنَا وَنَحْفَظُ أَخَانَا وَنَزْدَادُ كَيْلَ بَعِيرٍ ذَلِكَ كَيْلٌ يَسِيرٌ(65) قَالَ لَنْ أُرْسِلَهُ مَعَكُمْ حَتَّى تُؤْتُونِي مَوْثِقًا مِنْ اللَّهِ لَتَأْتُونَنِي بِهِ إِلَّا أَنْ يُحَاطَ بِكُمْ فَلَمَّا آتَوْهُ مَوْثِقَهُمْ قَالَ اللَّهُ عَلَى مَا نَقُولُ وَكِيلٌ(66) وَقَالَ يَابَنِيَّ لَا تَدْخُلُوا مِنْ بَابٍ وَاحِدٍ وَادْخُلُوا مِنْ أَبْوَابٍ مُتَفَرِّقَةٍ وَمَا أُغْنِي عَنكُمْ مِنْ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَعَلَيْهِ فَلْيَتَوَكَّلْ الْمُتَوَكِّلُونَ(67) وَلَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَيْثُ أَمَرَهُمْ أَبُوهُمْ مَا كَانَ يُغْنِي عَنْهُمْ مِنْ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا حَاجَةً فِي نَفْسِ يَعْقُوبَ قَضَاهَا وَإِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ لِمَا عَلَّمْنَاهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(68) وَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَخَاهُ قَالَ إِنِّي أَنَا أَخُوكَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (69) فَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهَازِهِمْ جَعَلَ السِّقَايَةَ فِي رَحْلِ أَخِيهِ ثُمَّ أَذَّنَ مُؤَذِّنٌ أَيَّتُهَا الْعِيرُ إِنَّكُمْ لَسَارِقُونَ(70) قَالُوا وَأَقْبَلُوا عَلَيْهِمْ مَاذَا تَفْقِدُونَ(71) قَالُوا نَفْقِدُ صُوَاعَ الْمَلِكِ وَلِمَنْ جَاءَ بِهِ حِمْلُ بَعِيرٍ وَأَنَا بِهِ زَعِيمٌ(72) قَالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ عَلِمْتُمْ مَا جِئْنَا لِنُفْسِدَ فِي الْأَرْضِ وَمَا كُنَّا سَارِقِينَ(73) قَالُوا فَمَا جَزَاؤُهُ إِنْ كُنتُمْ كَاذِبِينَ(74) قَالُوا جَزَاؤُهُ مَنْ وُجِدَ فِي رَحْلِهِ فَهُوَ جَزَاؤُهُ كَذَلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ(75) فَبَدَأَ بِأَوْعِيَتِهِمْ قَبْلَ وِعَاءِ أَخِيهِ ثُمَّ اسْتَخْرَجَهَا مِنْ وِعَاءِ أَخِيهِ كَذَلِكَ كِدْنَا لِيُوسُفَ مَا كَانَ لِيَأْخُذَ أَخَاهُ فِي دِينِ الْمَلِكِ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَنْ نَشَاءُ وَفَوْقَ كُلِّ ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ(76) قَالُوا إِنْ يَسْرِقْ فَقَدْ سَرَقَ أَخٌ لَهُ مِنْ قَبْلُ فَأَسَرَّهَا يُوسُفُ فِي نَفْسِهِ وَلَمْ يُبْدِهَا لَهُمْ قَالَ أَنْتُمْ شَرٌّ مَكَانًا وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَصِفُونَ(77) قَالُوا يَاأَيُّهَا الْعَزِيزُ إِنَّ لَهُ أَبًا شَيْخًا كَبِيرًا فَخُذْ أَحَدَنَا مَكَانَهُ إِنَّا نَرَاكَ مِنْ الْمُحْسِنِينَ(78) قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ أَنْ نَأْخُذَ إِلَّا مَنْ وَجَدْنَا مَتَاعَنَا عِنْدَهُ إِنَّا إِذًا لَظَالِمُونَ(79) فَلَمَّا اسْتَيْئَسُوا مِنْهُ خَلَصُوا نَجِيًّا قَالَ كَبِيرُهُمْ أَلَمْ تَعْلَمُوا أَنَّ أَبَاكُمْ قَدْ أَخَذَ عَلَيْكُمْ مَوْثِقًا مِنْ اللَّهِ وَمِنْ قَبْلُ مَا فَرَّطتُمْ فِي يُوسُفَ فَلَنْ أَبْرَحَ الْأَرْضَ حَتَّى يَأْذَنَ لِي أَبِي أَوْ يَحْكُمَ اللَّهُ لِي وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ (80) ارْجِعُوا إِلَى أَبِيكُمْ فَقُولُوا يَاأَبَانَا إِنَّ ابْنَكَ سَرَقَ وَمَا شَهِدْنَا إِلَّا بِمَا عَلِمْنَا وَمَا كُنَّا لِلْغَيْبِ حافِظِينَ (81) وَاسْأَلْ الْقَرْيَةَ الَّتِي كُنَّا فِيهَا وَالْعِيرَ الَّتِي أَقْبَلْنَا فِيهَا وَإِنَّا لَصَادِقُونَ (82) قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَنِي بِهِمْ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (83) وَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ يَاأَسَفَى عَلَى يُوسُفَ وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ (84) قَالُوا تَاللَّهِ تَفْتَأُ تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنْ الْهَالِكِينَ (85) قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنْ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (86)يَابَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلاَ تَيْئَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْئَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الكَافِرُونَ (87) فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَيْهِ قَالُوا يَاأَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَيْنَا إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ (88) قَالَ هَلْ عَلِمْتُمْ مَا فَعَلْتُمْ بِيُوسُفَ وَأَخِيهِ إِذْ أَنْتُمْ جَاهِلُونَ (89) قَالُوا أَئِنَّكَ لَأَنْتَ يُوسُفُ قَالَ أَنَا يُوسُفُ وَهذَا أَخِي قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا إِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (90)قَالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ آثَرَكَ اللَّهُ عَلَيْنَا وَإِنْ كُنَّا لَخَاطِئِينَ (91) قَالَ لاَ تَثْرِيبَ عَلَيْكُمْ الْيَوْمَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ (92) اذْهَبُوا بِقَمِيصِي هَذَا فَأَلْقُوهُ عَلَى وَجْهِ أَبِي يَأْتِ بَصِيرًا وَأْتُونِي بِأَهْلِكُمْ أَجْمَعِينَ (93) وَلَمَّا فَصَلَتْ الْعِيرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ لَوْلَا أَنْ تُفَنِّدُونِي (94) قَالُوا تَاللَّهِ إِنَّكَ لَفِي ضَلَالِكَ الْقَدِيمِ (95) فَلَمَّا أَنْ جَاءَ الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ عَلَى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيرًا قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ مِنْ اللَّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ (96) قَالُوا يَاأَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ (97) قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (98)فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَقَالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ آمِنِينَ (99) وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا وَقَالَ يَاأَبَتِ هَذَا تَأْوِيلُ رُؤْيَاي مِنْ قَبْلُ قَدْ جَعَلَهَا رَبِّي حَقًّا وَقَدْ أَحْسَنَ بِي إِذْ أَخْرَجَنِي مِنْ السِّجْنِ وَجَاءَ بِكُمْ مِنْ الْبَدْوِ مِنْ بَعْدِ أَنْ نَزَغَ الشَّيْطَانُ بَيْنِي وَبَيْنَ إِخْوَتِي إِنَّ رَبِّي لَطِيفٌ لِمَا يَشَاءُ إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (100) رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنْ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (101) ذَلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ وَمَا كُنتَ لَدَيْهِمْ إِذْ أَجْمَعُوا أَمْرَهُمْ وَهُمْ يَمْكُرُونَ(102) وَمَا أَكْثَرُ النَّاسِ وَلَوْ حَرَصْتَ بِمُؤْمِنِينَ(103) وَمَا تَسْأَلُهُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ(104) وَكَأَيِّنْ مِنْ آيَةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَمُرُّونَ عَلَيْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ(105) وَمَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُشْرِكُونَ(106) أَفَأَمِنُوا أَنْ تَأْتِيَهُمْ غَاشِيَةٌ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ أَوْ تَأْتِيَهُمْ السَّاعَةُ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(107)

قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنْ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنْ الْمُشْرِكِينَ (108) وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ إِلاَّ رِجَالاً نُوحِي إِلَيْهِمْ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَدَارُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ اتَّقَوْا أَفَلاَ تَعْقِلُونَ (109) حَتَّى إِذَا اسْتَيْئَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّيَ مَنْ نَشَاءُ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنْ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (110)

قُلْ

(QuL)

“Kavlet”

“Söyle” diye emretmektedir.

Emreden bu Kur’an’ı indiren kâinatın ve tüm insanların Rabbi, Hazreti Yusuf’un Rabbi, Hazreti Muhammed’in Rabbi, biz yazanların Rabbi, siz okuyanların Rabbi olan Allah’tır. Bunda tereddüt yoktur.

Kim emretmektedir, kim söyleyecektir?

Müfessirler burada muhatap Hazreti Muhammed’dir diyorlar. Böyle kabul ettiğimizde bize bir görev düşmez. 1400 sene önce ‘söyle’ emrini almış, o da söylemiş, geçmiş gitmiş; biz şimdi sadece okuruz. Belki söylenenler arasında oluruz ama söyleyecekler arasında olmayız.

Oysa Kur’an şimdi bize nâzil olmaktadır. Kur’an biz yazarken bize ‘söyle’ diyor; siz okurken de size ‘söyle’ diyor. Yani bu emir bu sözlerin ulaştığı herkese emirdir. O söyleyecektir. Kur’an’ı böyle okumamız ve böyle anlamamız gerekir. Böyle anlaşılır ve böyle yapılırsa, o zaman ondan yararlanırız.

Kime söylenecektir?

“Sen onlardan ücret istemiyorsun, o bütün âlemlere zikirdir.” âyetinde geçen âlemlere söylenecektir. Yani toplulukların fertlerine söylenecektir.

Bir Saadet Partiliyi bulduğunuz zaman söyleyeceksiniz, bir AK Partiliyi bulduğunuz zaman söyleyeceksiniz, bir Milliyetçi Hareket Partiliyi bulduğunuz zaman söyleyeceksiniz, bir Cumhuriyet Halk Partiliyi bulduğunuz zaman söyleyeceksiniz, BDP’lileri bulduğunuz zaman söyleyeceksiniz...

Türklere söyleyecek, Fransızlara söyleyecek, tarikatlara söyleyecek, dindarlara söyleyecek, dinsizlere söyleyeceksiniz. Onlardan birilerine söylemek hepsine söylemektir; artık ondan sonrasında söylemek görevi onlara düşer.

‘Yazınız’ demiyor, ‘söyleyiniz’ diyor.

Bu sebepledir ki biz bu yazdıklarımızı her hafta okuyoruz. Aslında okumamız da yeterli değildir. Reşat Nuri Erol’un yaptığı gibi yazılanlar sözle özetlenmelidir. Çünkü etkisi ancak o zaman olmaktadır.

Bununla beraber Kur’an’ı ezbere okumak nasıl “söylemek”se, yüzünden okumak da “söylemek”tir. Bu yazımızı birilerine okursanız o da “söylemek” olur.

Burada ‘belliğ’ demiyor, ‘söyle’ diyor.

O halde bu hitap sadece Hazreti Muhammed’e olsaydı, o aramızda yaşamadığı için söyleyemeyecektir, dolayısıyla bize emir ulaşmamış olurdu. Allah Kur’an’ı gönderdi; yetmedi, peygamberi de gönderdi ve ona ‘söyle’ dedi. Allah Kur’an’ı bize de gönderdi, şimdi bize de ‘söyle’ diyor. Hepimiz resulün halifesi olarak söylemek zorundayız.

هَذِهِ

(HAvÜıHIy)

“Bu”

Burada işaret edilen dişidir. İşaret edilen mübtedadır.

Neye işaret etmektedir, “Bu”dan maksat nedir?

Müfessirler ‘davet’ kelimesine işaret etmektedir diyorlar, oysa ‘davet’ kelimesi geçmemektedir. Hazreti Yusuf hapishanede iken arkadaşına; ben şirki bıraktım, babalarım İbrahim’in, İshak’ın ve Yakub’un milletine tâbi oldum diyor. “Bu” işte oradaki ‘millet’ kelimesine işaret etmektedir. Hazreti Muhammed’in babası olmadığı halde, o da o millete tâbi oldum diyor. Yani millet kelimesine işaret ederken, ‘ben de o millete tâbi oldum’ derken, onun bizim de babamız olması gerekmez.

O halde ‘İbrahim milleti’ neyi ifade eder?

Allah Hz. Adem’i yarattı. İlk insanlar kabileler hâlinde yaşadılar. Kabileler toplayıcılık, avcılık ve çobanlık dönemlerinde birbirlerinden uzak idiler. Hattâ çiftçilik döneminde de ayrı ayrı yaşıyorlardı. Bu uzaklık sebebiyle dilleri farklılaştı. Herkes Tanrı’ya kendi dilinde ad verdi. Şekil yazısı olduğu için ayrı ayrı sembollerle gösterildi. Sonra bir araya gelince sanki her kabilenin tanrısı ayrı imiş gibi aralarında cidal başladı. Sonra barışıp her kabilenin tanrısını ayrı kabul ettiler. İşte şirk böyle doğdu. Hazreti Nuh ve ondan sonra gelen peygamberler Mezopotamya’da bunun mücadelesini yaptılar, tek tanrı inancını yaydılar.

Hazreti İbrahim de bunlar arasında doğdu ve büyüdü.

Hazreti İbrahim’e daha geniş bir görev verildi; yalnız Mezopotamyalıların Tanrı’sı değil, tüm insanların tek Tanrı’sı, tüm dünyanın tek millet olması için çalışma görevi verildi. Bunun için çocuklarını görevlendirdi. Hazreti İshak Filistin’e geldi. Hazreti İsmail Mekke’de yerleşti. Hazreti İbrahim’in üçüncü hanımı Katura’dan olan dört oğlu da doğuya Hindistan’a gittiler. Hazreti İbrahim’in oğullarının her biri tek tanrıcılığı yani bütün insanların kardeş olup tek Tanrı’nın mahluku olduklarını yaydılar.

Sonunda Kur’an inerek tek kitap etrafında toplanmayı emretti.

Kur’an insanlığın birliği için gerekli fıkhı oluşturdu. Ne var ki o zaman müsbet ilimler gelişmemişti, ulaşım sağlanamıyordu, haberleşme yoktu, üniversiteler oluşmamıştı. Yeryüzünü tek millet yapma kolay iş değildi. Ancak bugün III. Bin Yıl içinde bu İbrahimî milletin dini tamamlanacaktır. İslâm dini, barış dini yeryüzüne hakim olacaktır. Din/düzen yalnız İslâm olacaktır, barış olacaktır. Barışa karşı çıkan ve hakem kararlarına uymayanlara karşı tüm insanlık birlikte savunmaya geçecektir.

Demek ki burada işaret edilen İbrahimî dindir. İslâm dinidir. Onun milletidir.

سَبِيلِي

(SaBiLIy)

“Yolumdur.”

Bize emredilen budur. Söylemeliyiz, herkese söylemeliyiz, her yerde söylemeliyiz. Bizim yolumuz İbrahim milletinin yoludur. Barış yoludur. İslâm yoludur. “Adil Düzen”dir. Tekrar hatırlatalım; insanlıktan bunu istiyor.

Anayasamızda değişmez maddeler vardır.

DEMOKRASİ, LÂİKLİK, LİBERALLİK VE SOSYALLİK.

İslâmiyet’te dört madde vardır.

İSLÂM, HAK, ADALET, ŞERİAT.

Acaba bunlardan hangisi hangisine tekabül eder?

-İslâmiyet lâikliğe tekabül eder.

-Hak sosyalliğe tekabül eder.

-Adalet liberalliğe tekabül eder.

-Şeriat demokrasiye tekabül eder.

Demek ki insanlık da akıl yoluyla İbrahim milletine yaklaşmaktadır.

Çok kısa olarak bu dört esası açıklayalım.

Şeriat, demokrasi:

Şeriat demek, insanların kendi içtihat ve icmalarına göre hareket etme mükellefiyetleri demektir. Yani birbirlerine tahakküm etmeyeceklerdir. Herkes kendi içtihadı ile, her topluluk da kendi icmaları ile amel edecektir. Çoklu hukuk sistemidir.

Demokrasi de halkın kendi kendisini yönetmesidir. Batılılar sahtekârlık yapıyorlar, ekseriyetin yönetmesi şeklinde anlıyor, insanları kandırıyorlar.

İslâm, lâiklik:

İslâm demek, barış içinde yaşamak demektir. Herkes hakemlerin kararlarına uyacak, savaş yerine barış içinde olacaktır.

Lâiklik de insanların kendi inançları ve anlayışları içinde yaşamalarıdır. Birbirine zorla kendi görüşlerini kabul ettirmemesidir.

Batılılar burada da sahtekârlık yapıyorlar, lâikliği dinleri dışlama ve baskı şeklinde anlıyorlar. Dinler dışlanmayacak, bütün dinler şeriat içinde eşit şekilde yaşamış olacaktır.

Hak, sosyallik:

Hak demek gerçeklik demektir. İnsanların kâinatı var edenin himayesinde olması demektir. Çalışıp kazananların çalışmayanlara da pay ayırması demektir. Çünkü onların da yeryüzünde kira payları vardır. Allah kâinatı hukuk içinde yaratmıştır.

Sosyallik de bu demektir, çalışmayanların da yaşamalarına imkan vermektir.

Ne var ki Batılılar bunun da sahtekârlığını yapıyorlar, sadece prim yatıranlara sosyal haklar tanıyorlar; bunun neresi sosyallikse.

Adalet, liberallik:

Adalet demek, herkese kendi hakkını vermek demektir. Yani hem çalışanlarla çalışmayanları eşit saymaktır, hem de herkesin kendi iradesi ile istediği işi yapmasıdır.

Liberallik de böyledir. İnsanların istedikleri işleri yapmaları demektir.

Batılılar bunun da sahtekârlığını yapıyorlar, ağır vergilerle küçük işletmeleri çökertiyorlar, tekeller oluşturuyorlar.

Oysa Kur’an’da vergiler belirtilmiştir. Kimse artıramaz. Tekellerin oluşması da faizin yasaklığı ve sermaye vergisi ile önlenmiştir.

Batılılar liberalliği yalnız büyük sermaye için yapıyorlar.

İşte, Batı İbrahimî düzenin ilkelerini teori olarak kabul etmiştir ama uygulamada sahtekârlık yapmaktadır.

İşte; ‘Bizim yolumuz İbrahimî yoldur, O’nun milletinin yoludur’ dememiz gerekmektedir.

‘Gelin ey sahtekârlar gelin, tartışalım; siz mi demokratsınız, biz mi; siz mi lâiksiniz, biz mi; siz mi liberalsiniz, biz mi; siz mi sosyalsiniz, biz mi?’ dememiz gerekmektedir.

Gelemezler, tartışamazlar. Onlar ellerine geçirdikleri medya ile yalanlarını her gün kusarak dünyanın havasını kirletiyorlar.

أَدْعُو إِلَى اللَّهِ

(EaDGUv EiLay elLAHı)

“Allah’a dâvet ediyorum.”

Buradaki “Allah” kelimesinden kasıt Allah’ın halifesi olan tüm insanlıktır.

Gelin, sizi tüm insanlığa çağırıyorum.

Sadece Türk, Fransız, Rus, Çin değil; tüm insanlığın yoluna çağırıyorum, tüm insanlığın barış içinde yaşaması için çağırıyorum demektir.

Burada yine belirtelim ki; insanlığa çağırma demek, milliyetçiliği unutma, ona karşı gelme demek değildir. Tam tersine o milletlerin hukukunu korumak, onların varlıklarını sürdürmelerini sağlamak için insanlığa çağırmaktır. Haksızlığa uğrayan bir ulus olursa tüm insanlar onun haksızlığını gidermelidir.

İşte iman budur.

İnsanlık içinde devletlerin hukuku korunacak, devletler içinde de illerin hukuku korunacak. Yani biz insanları Türklüğe çağırıyorsak, Türklerin Kürtleri ezmeleri, onların haklarını gasbetmeleri, onlara zulüm yapılması için değil.

Gelin, Türkiye’de yaşayan kabileler; birleşelim ve güçlenelim de içimizdeki bir kabileye bir haksızlık yapılırsa hepimiz birlikte onun arkasında olalım. Yani dış ülkelerle barış içinde olmalıyız, içeride de iller arası barış içinde olmalıyız. İller de bucaklara ayrılacak, onların da hukukunu iller koruyacaktır. Nihayet bucaklar ocaklardan oluşacak. Ocaklarda kişiler yaşayacak, bucaklarda çalışacak, onların hukuku korunacak. Kişi ocağını, bucağını, ilini ve ülkesini kolayca değiştirebilecek; böylece kişinin hukuku temel olarak korunacaktır.

“Allah’a çağırıyorum” deyince ocağımıza, bucağımıza, ilimize, ülkemize ve insanlığa çağırıyorum denmiş olur.

Allah’a nasıl çağırılır, biz Allah’a nasıl gideceğiz?

O’nu temsil eden topluluklara uyarak barış içinde yaşayarak O’na gitmiş oluruz. Yoksa Allah’ın mekanı yok, oraya varamayız.

عَلَى بَصِيرَةٍ

(GaLAv BaÖIyRaTin)

“Basiret üzere”

“Ben basiret üzere olmak üzere sizi Allah’a çağırıyorum” demek olur. O zaman “Ed’û”daki “Ene”nin hâli olur. Yahut “Sizi basiret üzerinde olmaya davet ediyorum” olur. O zaman da mef’ulün hâli olur yahut mef’ulü olur. Yani, ben basiret üzere olmak üzere davet ediyorum, yahut sizin basiret üzere olmanız için davet ediyorum anlamları çıkar.

“Basiret” ne demektir?

Gerçekleri görmek demektir.

Dünya dönüyor ama biz onu duruyor gibi görürüz. İşte basiret üzerinde olmak demek, dünyanın döndüğünü görmek demektir. Yani ilk görünen değil de, düşünerek gerçek olanı görmek demektir. ‘Komplo’ diyerek bizimle alay edenler, bizim basiret üzerinde olmadan görünüşe aldandığımızı söylemek istiyorlar.

Mesela, boşanmayı yasaklamak daha çok boşanmaya sebep olur. Karı koca, ‘nasılsa eşim beni boşayamaz’ diye düşünerek birbirlerine saldırmaya devam ederler, sonunda ya fiilen ya da resmen boşanırlar. Oysa boşanmanın kolay olması hâlinde birbirlerine saygılı olurlar, çekinirler ve evlilik daha çok devam eder. Nitekim boşanmanın kolay olduğu, şeriatın bulunduğu yerde boşanma oranları yüzde beş civarındadır, boşanmanın zor olduğu ülkelerde yüzde kırk civarında.

İşte, “basiret” demek, gözle görünenin beyinle değerlendirilmesidir.

Hayvanlar re’y ederler ama basiret edemezler.

Biz karşı tarafa diyoruz ki; biz size “Adil Düzen”den bahsederken, ispat edemediğimiz, akılla, ilimle kanıtlayamadığımız bir şeyi söylemiyoruz. Kur’an’dan öğreniyoruz ama aklımız da onları tasdik ediyor. Siz de bizden duyduklarınıza uyun demiyoruz. Sadece düşünün, aklınıza uyarsa kabul edin, basiret üzerinde olun diyoruz, ona davet ediyoruz. Allah’ın size soracağı budur; neden kulak vermediniz? Kulak verdik ama aklımız ermedi derseniz, kurtulursunuz; ama Allah size kulak verdi, göz verdi, beyin verdi, anlamaya çalışmadınız, işte onlardan sorulacaksınız.

أَنَا وَمَنْ اتَّبَعَنِي

(EaNa Va MaNı itTaBaGaNIy)

“Ben ve bana tâbi olanlar.”

Burada “Ene” “Ed’û”nun teyid edilmiş failidir. Atıf yapılabilmesi için teyid edilmiştir. Ben davet ediyorum ve bana tâbi olanlar da davet ediyor anlamındadır. Ben basiretteyim, bana tâbi olanlar da basiret içinde sizleri davet ediyoruz demektir.

Demek ki tâbi olanlar da basiret içinde olmalıdırlar. Körü körüne tâbi olmamalıdırlar. Birlikte davet etmelidirler. Biri bir söz söyledi ve doğru söyledi ise çevredekiler ona tâbi olmalıdırlar. Onlar da söylemelidirler. Biri bir şey yaptı; yaptığı doğru ise o da onu yapmalıdır demektir.

Erbakan “Adil Düzen”i söyledi. Bu doğru ise biz de ona tâbi olmalıyız ve söylemeliyiz. Yoksa tâbi olmamalıyız.

Numan Beyin hatası burada; hem “Millî Görüş”e tâbi oluyor, “Adil Düzen”e tâbi oluyor, hem de daha sonra da onları söylemiyor!

Oysa Tayyip Bey ayrılıp gitti. O basiretsizliği ile “Adil Düzen”i kabul etmedi, çekip gitti, ona bir şey söyleyemeyiz.

Yahut “Alâ Basiratin” mukaddem haber olur, ben ve bana tâbi olanlar basiret üzerindeyiz denmiş olur. Yani “Alâ Basiratin” ya zarf olur, ben ve bana tâbi olanlar fail olur. Yahut ben ve bana tâbi olanlar mübteda olur, “basiret üzerinde” kelimesi haber olur. Birincisinde davet esnasında da ispat yapma mükellefiyeti var, ikincisinde ise ispat etme yeterlidir. Davetten sonra ispat karşı tarafa düşer. Her ikisi de caizdir demektir. İlmen bu böyledir dersiniz, Kur’an’da bu böyledir dersiniz. İspatı karşı tarafın kendisi için yapmasını istemek demektir.

Biz burada açıklamalar yaparken ispatlı açıklamalar yapıyoruz. Yani “Ene Vemeni’t-Tebeani”yi fail kabul ediyoruz. Oysa “Adil Düzene Göre Anayasa”mızı takdim ederken ispat yapmıyoruz. Sadece diyoruz ki; bunlar Kur’an’a dayanmaktadır, bunlar müsbet ilme dayanmaktadır. O zaman da “Ene Vemeni’t-Tebeani”yi mübteda kabul ediyoruz. Kur’an ifadedeki bir sanatla bize tebliğ yükünü de öğretiyor.

وَسُبْحَانَ اللَّهِ

(Va SuBXAvNa elLAHı)

“Ve Allah sübhandır.”

Buradaki “Vav” hâl vavıdır. Allah sübhan olduğu halde ben sizi Allah’a hizmete veya yardıma davet ediyorum demiş olmaktadır. Kâinatı var eden Allah sübhandır. Hiçbir eksiği, noksanı yoktur. Bize muhtaç değildir. Ama kendisine toplulukları halife kılmış, size de kendi haklarını onlara vermenizi emretmiştir. Böylece bize işyeri açmıştır. Eğer topluluğu bize muhtaç etmeseydi biz ne iş yapacaktık. Nasıl devlet halkın işi olsun diye fabrika kurarsa, Allah da halkın işi olsun diye toplulukları var etmiş ve onlarla iş yapmamızı emretmiştir.

Burada “Allah” kelimesi tekrar edilmiştir. Çünkü burada sübhan olan topluluk değil, kâinatı var eden Allah’tır.

Biz konuşurken ‘Ahmet zamanında geldi, o çalışkandır’ deriz. Çünkü burada kastettiğimiz Ahmet’in çalışkan olduğu için gelmesidir. Faillikte birlik vardır. Oysa ‘Ahmet geldi, Ahmet mühendistir’ dediğimiz zaman, mühendis ile gelme arasında bir ilişki yoktur. Onun için Ahmet tekrar edilmiştir.

Bu kural meanide belirtilmiştir. Ama tefsirciler bunların üzerinde durmamışlardır.

Bizim yapacağımız şey bu incelikler üzerinde durmaktır.

Siz başka türlü izah edersiniz, olabilir.

Ama hiç izah etmemek olmaz.

وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ (108)

(Va MAv EaNa MiNa eLMuŞRiKIyNa)

“Ben müşriklerden değilim.”

Buradaki “Vav” hâl vavıdır; “Ed’û”daki “E”nin hâlidir.

Yani “Ben müşrik olmadan Allah’a davet ediyorum.”

İnsanlar nerede şirk yapıyorlar?

Allah’ı kendilerine, ocaklarına, bucaklarına, illerine ve ülkelerine, hattâ insanlara daha yakın bulup diğer ocakları, bucakları, illeri, ülkeleri aşağı görüp kendilerini Allah’ın bir yardımcısı olarak görmektedirler. Evet, biz insanlar Allah’ın halifesiyiz, topluluğumuz da O’nun halifesidir. Ama herkes kendisi için halifedir. Ben içtihat ederim, içtihadım benim içindir. Biz icma ederiz, icmamız bizim içindir. Bizim içtihatlarımızı başkalarına dayatmak, bizim icmalarımızı başka topluluklara dayatmak şirktir, kendimizi ve topluluğumuzu Tanrı’ya ortak etmektir. Yasalarda değişmez maddeler koymak şirktir. Bugün yaşayan neslin gelecek nesillere hükmetme yetkisi yoktur. Belki sadece icmalar ancak icmalarla değişebilir diyebiliriz.

Müşrik olmadan, müşriklerden olmadan Allah’a davet edeceğiz. Bize gelin, biz hakız, bize itaat edin demeyeceğiz; Allah’a gelin diyeceğiz. Ekseriyet sistemi içinde ‘sen in de ben sana hükmedeyim’ demek de şirktir. ‘Gelin birlikte idare edelim’ diyebiliriz. Yoksa, ‘sen beni idare etme, ben seni idare edeyim’ anlayışı hatalıdır. Biz imama uyduğumuz zaman imama uymuyoruz, Allah’ın emrettiklerini yaparken birlikte hareket ediyoruz. Onun için imamın yüzü de kıbleye dönüktür, bize dönük değildir. O yapıyor, biz de yapıyoruz, yoksa o bize yaptırmıyor.

“Müşrikler” kurallı erkek çoğulla gelmiştir.

Demek ki onların da toplulukları vardır, onların da tüzel kişilikleri vardır. Biz o topluluktan ayrılıyoruz. Yani kendi uluslarını diğer uluslardan üstün görüp onlara tahakküm etmeye çalışanlardan ayrılıyoruz.

AB kendisini üstün gören, dünyaya hükmetmek için birliğini kuran bir topluluk olarak görülüyor. Bunun ispatı Gümrük Birliği’dir. Kendilerine katmak istedikleri uluslara kendi müktesebatını dayatmaktadır. Oysa müzakerede taraflar eşit olmalıdır. Hak ne ise ona uyulmalıdır.

İşte bu aşağılık duygusu içinde AB ile müzakereler şirktir.

Onları hakka davet etmek üzere onlarla müzakere ederiz.

Biz müzakere masasında otursaydık onlara “Adil Düzen” çözümlerini getirirdik, işsizliğin nasıl ortadan kalkacağını anlatırdık, lâikliğin ne olduğunu anlatırdık, zinanın neden suç olduğunu anlatırdık. Yarın “Adil Düzen” iktidar olduğu zaman böyle yapacak. Hakemlere her zaman gidebilirdik. Yanlış karar verseler de devam ederdik, hakem kararlarına karşı da hakemlere giderdik.

Demek ki, bizim görevimiz her şeyi fırsat bilerek “Adil Düzen”i insanlara anlatmak olmalıdır.

Mesela, Avrupa’daki Türkler doktora yapmalı, Adil Düzen’e göre Avrupa Birliği Anayasası ne olmalıdır deyip cevaplar bulmalıdırlar. Türkiye’den gidenlerin Adil Düzen’e göre statüleri nedir? Zimmilerin hukuku ortaya konmalıdır. Yine Avrupa’daki Müslüman Türkler Hıristiyanlık ile İslâmiyet’in aynı kaynaktan gelen din olduğunu ortaya koymalıdırlar. Papa’nın ‘Türkleri de AB’ye alalım, onlar da İbrahimî dindendirler’ demesini değerlendirmeliyiz.

***

وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ  

(Va MAv EaRSaLNAKa MıN QaBLiKA)

“Senden önce irsal etmedik.”

1. Kur’an’da geçen “Ke/Sen” harfi, müşterek olarak değil, okuyan kimseleri muhatap alır, her okuyan mü’mini muhatap alır. Bir mânâsı budur.

2. İslâm âlimini muhatap alır. Nebinin halefi olarak “sen” diye âlime hitap  eder. Onun görevi Kur’an’dan anladıklarını halka aktarmaktır. İkinci mânâsı da budur.

3. Üçüncü olarak “sen” deyince, İslâm yönetiminin başkanlarına, bucak başkanlarına hitap eder. Başkanlar resulün halifesidirler. Üçüncü mânâsı da budur.

4. Dördüncü olarak Kur’an’ı ilk olarak Cebrail’den alan Hazreti Muhammed’e hitap eder. Burada en uygun olanı Hazreti Muhammed’e hitap olarak anlaşılan anlamıdır.

Hazreti Adem’den başlamış ve Cebrail’in öğretmesi ile nebiler gelmiş, bunların bir kısmı resul olmuştur. Binlerce nebi ve resul gelip geçmiştir. Son olarak da Cebrail’den lafzen vahiy alan nebi resul Hazreti Muhammed gelmiştir, O’na hitap etmektedir.

Böyle söyledikten sonra, Allah Muhammed’e hitap ederek; “Senden önce de resuller gönderdik” demektedir. Bize ise; “Ondan önce de resuller gönderdik” demiş oluyor.

Kur’an yorumlanırken karşılaşılan zorluk buradan gelir. Burada “Ke” harfi ile muhatap olarak hazreti Muhammed alınmakta ama bize söylenmektedir. Hazreti Muhammed vahiy alan son resuldür. Hazreti Muhammed’in mucizesi Kur’an’dır. 

إِلاَّ رِجَالاً نُوحِي إِلَيْهِمْ

(EilLAv RıCALan NUvXIy EiLaYHıM)

“Vahyettiğimiz ricali irsal ettik.”

Bu istisna ile biz hariç kalıyoruz. Bize vahiy gelmemiştir. “Ke/Sen” harfinin Hazreti Muhammed’e işaret ettiğini buradan anlayabiliriz.

“Rical” kelimesi kuralsız çoğuldur. Topluluğu değil sadece sayı çokluğunu ifade eder.

Burada tartışılacak konu şudur:

Neden erkeklerden resul gelmiş de kadınlardan gelmemiştir?

Bucak başkanlığına kadının gelmesi doğru mudur?

Bu konuyu kavramamız için insanın yaratılışı hakkında biraz düşünmemiz gerekir. Canlılar erkek ve dişiden oluşurlar. Biz de canlı olduğumuz için erkek ve kadından yaratılmışız. Canlılar içinde kuşlar ve memeliler aile hayatı yaşarlar. Yani yavrular anne babanın veya hiç olmazsa annenin büyütmesi ile büyürler. Biz de canlıyız, dolayısıyla diğer memeliler gibi aile içinde doğar ve büyürüz. Kaldı ki hayvanlardan farkımız vardır. Bizim küçüklüğümüz çok uzun sürmekte, onlarca yılı almaktadır. Ayrıca bizim için aile hayatı büyüdüğümüzde de bitmez, tüm hayat boyu devam eder. Bütün bunlar bize insanda hayvanlarda olmayan bir aile hayatı olduğunu gösterir.

Bu fıtrîdir.

Aile hayatı karı kocadan oluşur. Akraba olmayan bir erkek ve bir kadın çocuk büyütmek amacıyla ortaklık kurarlar. Kadın Allah’ın kendisine emanet ettiği rahmini yalnız bir erkeğe yani kocasına tahsis eder, başka erkeklerle buluşmaz.

Buna ‘zina yasağı’ denir.

Ailede işbölümü vardır. Kadın çocuk doğurur ve büyütür, baba ise nafaka temin eder ve aileyi savunur. Erkek kadının yaptıklarını biyolojik olarak yapamaz. Kadın ise erkeğin yaptıklarını yapar ama zorlanır.

Kadınlar kendilerine düşen görevleri tek başlarına yapmakta zorlanırsa da, aşiret yani ocak içindeki dayanışma ve ortaklık içinde rahatlıkla sorunları çözerler. Bunun için beş vakit namaza katılırlar, orada erkekler kadar söz hakları vardır. Ocakta beş vakit namazı kadınlar da kıldırabilirler. Ocak başkanı olabilirler.

Erkekler kendi başlarına görevlerini yapamazlar. Önce tek başlarına savunma görevlerini yapamazlar, dolayısıyla önce bucakta birlik yapmak zorundadırlar. Sonra ilde örgütlenmelidirler. Nihayet devlet olarak örgütlenirler. Eskiden ekonomik olarak tek başına kazanmak mümkün idi. Şimdi ise artık üretim de küçük çapta da olsa mutlaka birlikte yapılmaktadır.

İşte, erkekler kendilerine düşen görevleri yerine getirebilmek için birlik kurarlar. Bu savunma birliğine herkes katılmaz, isteyen katılır, istemeyen bedel verir.

Bucak başkanı, il başkanı, devlet başkanı aynı zamanda başkomutandırlar.

Kadınların durumu ise şöyledir. Kadınlar ortaklarının yani kocalarının ne yaptıklarını bilmek durumunda olup, gerekirse kendi istekleri ile onlara yardımcı olmak isteyebilirler. Bu sebepledir ki kamu kuruluşlarına kadınlar katılmak zorunda değildirler ama katılma yetkileri vardır. Cuma namazı kılmak onlara farz değildir ama kılarlarsa namazları geçerlidir, ayrıca Cuma günü öğleyi kılmaları gerekmez.

Demek ki erkeklerin hem siyasi hakları vardır hem de siyasi görevleri vardır.

Kadınların siyasi yetkileri vardır ama siyasi görevleri yoktur, ister katılır ister katılmazlar.

Başka bir kurala göre ise; sorumlu olunmadığı yerde sorumlulara başkanlık yapılamaz. Bundan dolayıdır ki bucak, il ve devlet başkanı resul yani başkan olamazlar.

Bu nebiler için söylenemez. Hazreti Meryem nebidir.

Peygamberlerin görevi yeryüzünün güvenliğini tesis etmektir. Onun için Kur’an çok kere mü’minlere hitap eder. Arapça dilinde erkeklere yapılan hitap kadınları da içerir. Bu sebeple kadınlar da mükelleftirler ama bazı yerlerde, mesela askerlik hizmetinde yalnız mü’min erkekler görevlidir. Bundan dolayı vahiy alan resuller hep erkeklerden olmuştur. Şimdi de bucak başkanları erkeklerden olmalıdır. Bununla beraber bir bucak kendisine bir kadını başkan seçerse biz onu tanırız. Süleyman peygamber Sebe melikesinin melikeliğini tanımıştı.

Bu konuyu kendi kendinize düşünün ve kavrayın. Düşünüp kavrarsanız başkalarına daha kolay anlatacak yol bulursunuz.

مِنْ أَهْلِ الْقُرَى

(MiN EaHLi eLQuRAy)

“Karye ehlinden”

Karye ehlinden gönderdik yani kendi aralarından çıkardık. Kent merkezinden, kent halkından gönderdik.

Burada da önemli bir kural ortaya çıkmıştır. Başkanlar kendilerinden olacaktır. İller ve bucaklar merkezden atanan valilerle veya bucak müdürleri ile yönetilemez.

İşte biz bu ifadeye dayanıp diyebiliriz ki; devlet başkanları, valiler ve bucak müdürleri merkezden atanmazlar, başkanlarını kendi aralarından kendileri seçerler. Buna mukabil kıta merkezlerinde, ülke bölgelerinde, ilçelerde ve semtlerde atanacak yöneticiler ise merkezden atanırlar. Çünkü bunların tüzel kişilikleri yoktur. Bunlara “ulu’l-emr” denmektedir. “Mine’l-kabileti” denmeyip “min ehli’l-kura” denmiş olması, hukukun ırka değil orada sakin olmaya dayandığını ifade eder. Yani bir yerde Kürt Arnavut, hattâ Müslim Hıristiyan değil, orada sakin olmaya dayanır. Irkı ve mezhebi ne olursa olsun, bir bucakta sakin olanlar bucak halkı olur ve eşit haklara sahip olurlar. Çünkü esas olan orada oturmadır. Sadece nöbetli veya bedelli olma anlamında, o da sadece siyasi yetkiler bakımından farklıdırlar.

Türkiye’yi yüze yakın ile ayıracağız. Her ili yüze yakın bucağa ayıracağız. Orada oturanlar din ve ırka bakılmaksızın kendi kanunlarını kendileri yapacaklar, yöneticileri de kendi aralarından seçilecektir.

Biz ülkenin birliğini korumak amacıyla bölge merkezlerinde hizmet verenleri başka bölgelerden getiriyoruz. Bunların başına kendilerinden yani devlet halkından emir tayin ediyoruz. Bunlar taşra halkına hizmet veriyor ama onlara emredemiyor, hattâ il halkından birinin davetlisi olmazsa oraya giremiyor.

İşte bu âyet bizim bu hükmümüzü teyid ediyor. İstihsanla koyduğumuz hüküm nassla teyit ediliyor.

“Ehli’l-Kura” burada marife gelmiştir.

“Min” ile karyelerinden olduğu belirtilmiştir, yani bucağın karyelerinden olacaktır.

Yöneticilerin merkez karyede oturmaları şartı yoktur. Yani cumhurbaşkanının Türkiye’nin on iki bölgesinde de konağı olacak, istediği bölge  merkezinde oturup orada başkanlık yapabilir. Oranın emiri onun emrinde olur. Yani ordu komutanı devlet başkanı adına ordusunu yönetir, başkan gelince kendisi geri çekilir.

Bu söylediklerimizin anlaşılması için karyelerin, belde ve medinelerin, mısrların tüzel kişiliğinin olmadığı, buraların merkezden atanan emirlerle yönetildiği ilkesinin bilinmesi gerekir. Ondan sonra buradaki çoğul marifeli “karye” kelimesi bu hususlara delalet eder.

أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ

(EaFaLaM YaSiRUv Fı EaLEaRWı)

“Arzda seyr etmiyorlar mı?”

“Yeryüzünü dolaşmıyorlar mı?”

“Seyr etmek” bir amaçla iş için dolaşmak, sefere çıkmak demektir. Seyahat etmek ise sırf dolaşmak, gezip görmek için yolculuk yapmak demektir.

Kur’an’da seyahat ibadet sayılmıştır. Özel olarak kadınlar için zikredilmektedir. Seyr ise emredilmiş, farz edilmiştir; farzı kifaye olarak emredilmiştir. Seyr ediniz ve Allah’ın kâinatı yeniden yarattığını görünüz diyor.

Kazılar yapılmakta, araştırmalar yapılmakta, jeolojik araştırmalar yapılmaktadır. Bu sayede yeryüzünün oluşma şekli ve canlıların evrimi bilinmektedir. Böylece kıdem nazariyesi görülmektedir. Yunanlılar kâinatın, canlıların ve insanların hep var olduğu, sonradan yaratılmadığını iddia ediyorlardı. Oysa yapılan kazılar göstermiştir ki başlangıçta yeryüzü ateş gibi sıcaktı. Sonra soğuyarak bu hâle geldi. Kâinat bundan on üç milyar yıl önce yaratıldı. Evrimleşerek bu hâle geldi. Bu canlıların sonra yaratıldığını kesin olarak kanıtladı. O halde bir yaratıcının olması zorunludur.

Bir de kazılar yapılmaktadır. Bunlara arkeolojik kazılar denmektedir. Buralarda yer altındaki kentler ortaya çıkarılmaktadır. Onların bıraktıkları eserlerle onların hayatlarını ve başlarına gelenleri bilebiliyoruz.

Kur’an bize hem jeolojik hem arkeolojik kazılar yapmamızı emretmektedir.

Burada onlar bunu yapmıyorlar mı?

Yapmaları gerekir.

Nitekim yapıyorlar.

فَيَنْظُرُوا  

(Fa YaNJuRUv)

“Nazar etsinler.”  

“Nazar etmek” bakmak demektir, araştırmak demektir. Türkçede görüşmek buluşmak demektir. Oysa Arapçada münazara tartışmak demektir.

Bakmak ve görmek.

Türkçede de iki fiil varır.

İşitmek ve dinlemek de böyledir.

Re’y etmek, nazar etmek, ibsar etmek üzere üç fiil mevcuttur.

Re’yde senin iraden yoktur. Gelen bir azabı görürsün.

Nazarda senin iraden vardır, sen görmek için bakarsın.

Basarda ise gözle değil de beyinle görürsün.

İnzar bekletmek anlamına da gelir. Gözetme anlamındadır.

Yeryüzü dolaşılacak ve geçmiş kavimlerin başlarından neler geçmiş görülecektir.

Kur’an’da kıssalar anlatılmaktadır. İnsan nasıl hafızası ile insansa, insanlık da  tarihi ile insanlıktır. İnsan nasıl çocukluğunu hatırlamazsa, insanlık da tarih öncesi zamanlarını bilememektedir. Ne var ki insanlık kalıntılar bırakmıştır. Kullandığı aletler, bilhassa taşlar bize geçmişlerini anlatmaktadır. Kemikler, deri veya tüy parçaları insanın geçmişini hatırlatmaktadır. Bilhassa yapılar, mağaralarda çizilen resimler, tarih öncesi devirleri bildirir. İnsanlar yazıyı icad ettikten sonra ise bize yazılı belgeler bırakmışlardır. Kazı ile yazı birbirine uyuyorsa sağlıklı bilgi ediniriz.

كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ  

(KaYFa KAvNa GaQıBaTu elLaÜIyNa MıN QaBLıHıM)

“Kendilerinden öncekilerin akıbeti nasıl oldu.”

Geçmiş insanların başından neler geçti.

Kâinatta evrim vardır. İnsanlıkta da evrim vardır. Evrim canlıların yaşlanması, ölmesi ve onların yerine yenilerinin gelmesidir. Bu dünya böyle yaratılmıştır.

Bizans İmparatorluğu yaşlanmıştı. Yerine Selçuklular ve Osmanlılar geldiler. Bin senelik bir dönemde İslâm Medeniyeti de yaşlandı. Osmanlılar gitti ve Cumhuriyet geldi. Yeni uygarlık kurmak zorundayız. Ölünün uzuvlarını diriltmekle uğraşmak boş yeredir. Avrupa olgunluk çağındadır, yaşlanmaktadır ve çöküyor. Bizimkiler de başkalarının bedeninden aktaracakları organlarla yaşayacaklarını sanmaktadır. Oysa onlar da çöküyor. Belki ömürleri beşyüz sene sonra bitecektir ama sonuç olarak bitiyor.

Bizim işimiz Batı uygarlığının peşinde koşmak değil, Mustafa Kemal’in dediği gibi “muasır medeniyetin üstüne çıkmak”tır. Bunu yapmayanlar helâk olup giderler.

Biz Avrupa Birliği’ne girmemeliyiz, Avrupa Birliği “Adil Düzen”e gelmelidir. Yaşlanan insan ya erken ölür ya da ömrünü tamamlar. Avrupa Birliği de ömrünü tamamlamak istiyorsa değişmelidir. Bizimle beraber olup “Adil Düzen”i birlikte kurmalıyız. Papalık bu yolda adımlar atmalıdır. Kur’an da onlarla beraber yeni uygarlığı kuracağımızı haber verilmektedir.

Burada “akıbet” kelimesi kullanılmaktadır. Arkadan gelen anlamındadır.

Bu gelişme iyilikte olabilir.

Evrime ayak uyduranlar yaşarlar, uyduramayanların mezarları kalır.

Bugün insanlık “SOSYAL TUFAN” seviyesindeki sorunlarla karşı karşıyadır.

-Toprak, su, hava ve canlı kirlenmektedir.

-Doğum kontrolü, çöken aile kurumu, kitle imha savaşları ve tedavi tababeti insan neslini dejenere etmektedir.

-Atom silahları, tahrip edici silahlar, biyolojik silahlar ve kimyasal silahlar yeryüzünü barut fıçısı hâline getirmektedir.

-Rüşvet mafyaları, iş mafyaları ve senet mafyaları ile her türlü silahlı mafyalar yani ‘mafyalar düzeni’ çağımız dünyasını yaşanmaz hâle sokmuştur.

Bütün bu sorunlar çağımız dünyasındaki “SOSYAL TUFAN”ı haber vermektedir.

“ADİL DÜZEN” bu sosyal tufana karşı inşa edilen bir “SOSYAL GEMİ” gibidir. Biz kırk yıldan beri sabır ve sebatla işte bu gemiyi inşa ediyoruz...

Evet, bu “Sosyal Gemi” yani “Adil Düzen Gemisi” bizi kurtaracaktır.

İnkâr ve inadında devam edenler ise tufan deryasında gark olup gideceklerdir.

Görünen köy kılavuz istemez. Onların görmek istemediği “SOSYAL GEMİ”dir.

Kanser hastasına diyorlar ki; ‘Sen hastasın, acı çekiyorsun, ömrün bitiyor, gel tedavi edelim.’

O ise inkâr ediyor ve diyor ki; ‘Hayır! Bakın, ben ölmedim, hâlâ yaşıyorum!’

Evet, yaşıyorsun ama ıstıraplar içinde yaşıyorsun, korkular içinde yaşıyorsun, acılar içinde yaşıyorsun...

Bugünkü anayasa da korku anayasasıdır. Anayasa ekseriyetiyle iktidar olan veya son Anayasa maddeleri referandumunda yüzde 58 oy alan AK Parti de kendisini güya kurtarmaya çalışıyor; “Sosyal Gemi”ye bineceğine, “Adil Düzen” gemisine bineceğine, aklı sıra “Sosyal Tufan”a karşı dağlara sığınıyor!..

Dağlara sığınıyor!!!

وَلَدَارُ الْآخِرَةِ  

(Va La DARu eLEAPiRaTi)

“Âhiret dârı”

“Âhiret” burada marifedir. Öldükten sonraki hayat anlamında olabilir.

Burada bu mânânın verilmesi zordur. Çünkü akletmiyor musunuz, çünkü onu akletmek kolay değildir. Onu ancak Allah’ın bize bildirmesiyle bilebiliriz.

“Âhiret” demek burada sonra gelen demektir.

Yani sonbaharda dökülen yaşlı yaprakların yerine ilkbaharda ortaya çıkan yeni yapraklar daha iyidir. Yaşlı insanların yerine gelmekte olan gençlik daha iyidir. Ömrünü doldurmuş olan Osmanlı İmparatorluğu’nun yerine gelmekte olan Cumhuriyet daha iyidir. Yani yeni gelen eskisinden iyidir.

Kâinatta ve insanlıkta evrim vardır. Eskiler giderler, yeniler gelirler. Yeniler eskilerden daha ileridir, daha yenidir. Tarihteki devreleri görelim, hep ilerleme olmuştur. Medeniyetler hep eski medeniyetlerden daha ileri olmuşlardır.

İşte, bize bu husus bildirilmektedir.

Bu kurala dayanarak, öldükten ve kâinatın ömrü bittikten sonraki hayat da âhirettir ve o daha hayırlıdır. Birinci mânâda harfi tarif cins içindir. İkinci mânâda harfi tarif ahd içindir. Her iki mânâ da doğrudur.

خَيْرٌ

(PaYRun)

“Hayırdır.”

Daha hayırlıdır, daha iyidir, daha gelişmiştir.

Yaşlı, yapraklarını döken ağaç taze yaprakları ile boyunu da uzatır. Yaşlı bitkiler yıkılır, çürür, tazeleri gelir. Ama ağaçların çürüğü yeryüzüne toprak kazandırır ve ondan sonra gelenler daha gür, daha yüksek kalitede oluşurlar.

Tarihte uygarlıkları sıralarsak; toplayıcılık, avcılık, çobanlık ve tarımcılık; Sümer medeniyeti, Babil medeniyeti, İbrani medeniyeti, Hıristiyanlık medeniyeti ve İslâm medeniyeti, öncekilere nisbetle hep daha iyi ve hayırlı medeniyetler olmuşlardır.

Bunların uzantısı olan Eski Mısır medeniyeti, Firavunlar medeniyeti, Yunan medeniyeti, Roma/Bizans medeniyeti ve bugünkü Avrupa/Batı medeniyeti, öncekilerden daha ileri medeniyet olmuşlardır.

Bugün en uzaklarla görüntülü olarak konuşabiliyoruz. Bir gün içinde dünyada istediğimiz yere gidebiliyoruz. Gecelerimiz elektrik sayesinde gündüz kadar aydınlık gibi. Bilgisayarla en zor hesapları yapabiliyoruz. Robotlar yapabiliyoruz. Bunların hepsi yüz sene içinde gerçekleşti.  Demek ki sonra gelen önce gelenden daha hayırlıdır.

لِلَّذِينَ اتَّقَوْا

(LilLAÜIyNa itTaQaV)

“İttika edenler için”

Kimler için hayırlıdır?

İttika edenler için hayırlıdır.

İnkılapları yapanlar için hayırlıdır.

Bu değişmeyi, bu gelişmeyi benimseyenler için hayırdır.

Türkiye iki asırdır Batılılaşmaktadır.

Medreseler bu değişime hep karşı durdu ve hep mağlup oldu.

Neden mağlup oldu?

Mağlup oldu çünkü gericilik yaptı. Karşı durdu ve sonunda mağlup oldu.

İslâmiyet mağlup olmadı, yaşlanmış gövde mağlup oldu.

Şimdi ne oluyor?

“Adil Düzen” geliyor.

İşte bunlardan kimler yararlanacak?

İttika edenler yararlanacaklardır. “Adil Düzen”e karşı gelenler helâk olup gideceklerdir. Bunu anlamamız için “Adil Düzen”in ne olduğunu bilmemiz yeterlidir.

Kur’an’ın haber verdikleri gözle de görülmektedir.

İleriliğe ve yeniliğe uyum sağlayamayanlar mağlup olacaklardır.

Bir şeyi sürüklediğiniz zaman sürtünme kuvvetleri oluşur. Sonunda sürtünme kuvvetleri yenilir ve eşya istediğiniz yere götürülür. Yeniliğe karşı çıkmak sürtünme kuvvetleridir. Yenilik varsa ilerleme vardır. Dururlarsa yok olurlar. Mikroplar yenilir, vücut sağlamlaşır. Vücut yenilirse ölür ama onu öldüren mikroplar da ölür.

Yani ittika edenlerin var olup ilerleme gerçekleştirme şansları vardır. İttika etmeyenler yenseler de yenilseler de yokluğa mahkumdurlar.

أَفَلَا تَعْقِلُونَ (109)

(EaFaLAv TaGQıLUvNa)

“Akletmeyecek misiniz.”

“Akletme” demek muhakeme etme demektir.

Tüme varmak, sonra da tümden gelmek demektir.

Tarihî gelişmeleri inceleriz, yeryüzünde gezip dolaşır, kazılar yapar, geçmişi öğreniriz. Sosyal kanunları, doğa kanunlarını öğreniriz. Ondan sonra da tümdengelim yoluyla geleceğimizin ne olduğunu biliriz.

İşte akletmek bu demektir.

Böyle bir çalışma yaptığımızda uygarlıklar tarihini ortaya çıkardıktan sonra “Adil Düzen”in geleceğine şüphemiz kalmaz. III. bin yıl uygarlığının görüntüsünü çizmiş hâle gelmekteyiz.

Yirminci yüzyılın başında kimse bilgisayarı tahmin edemezdi, uzaya gideceğimizi söyleyemezdi. Demokrasinin geleceğini, papalığın yeniden güçlenmeye başlayacağını söyleyemezdi. Evet, III. bin yılda Hıristiyanlık yeniden güçlenecek ama bu Hıristiyanlık Pavlus’un Hıristiyanlığı değil, Hazreti İsa’nın Hıristiyanlığı olacaktır. Hıristiyanlar Tevrat şeriatı yerine Kur’an şeriatını alacaklardır.

Aslında aralarında fark yoktur. İki bakımdan Kur’an şeriatı Tevrat şeriatına tercih edilir. Biri; elimizde Tevrat’ın aslı yoktur, dilini bilmiyoruz. Kur’an’ın aslı vardır, dilini de çok iyi biliyoruz. Diğeri ise; Tevrat kendi döneminin detaylarını ortaya koymuştur, o zamanın sorunlarını çözmüştür. Kur’an ise sorunları çözmemiştir, sorunların nasıl çözüleceğini öğretmiştir. Biz de bin sene önceki çözümlerle bugünkü sorunları çözmüyoruz, Kur’an’a dayanarak bugünkü sorunları çözüyoruz.

İşte “Adil Düzen” budur.

Tevrat da Hıristiyanların kitabı değildir. Kur’an ile Tevrat arasında onlar açısından fark yoktur. Tevrat tasdik edilmiş, Kur’an da tebşir edilmiştir.

***

حَتَّى إِذَا اسْتَيْئَسَ الرُّسُلُ

(XatTAy EiÜAv iSTaYEaSa elRuSULu)

“Hattâ resuller meyus olunca.”

Biz 1960’larda Erbakan’la bağımsız adaylığımızı koyduğumuzda, seçimden sonra bizi dışlayıp Millî Nizam Partisi’ni kurdular. Biz yine de dışarıdan katıldık ve destek verdik. Sonra gördük ki; Kur’an düzeni yerine Necip Fazıl’ın Fransa’dan araklanan tarikat edebiyatını (İdeolojya Örgüsü) program yapmışlar! Ümidimiz kırıldı ama desteklemeye ilâhi emirdir diye devam ettik. MSP döneminde CHP ile koalisyon yaptılar, Akevler yine dışlandı. Bir de baktık ki; CHP ile bir olup faizleri artırdılar!

Ümidimiz iyice yok oldu.

Bir müddet sonra hükümet bozuldu. Sonra partimiz kapatıldı. Mamak’a gidildi.

İyice ümidimiz kalmadı.

Ama sonra yeniden ortaya çıktık.

Bugün anayasa ekseriyeti ile iktidardayız ama ulaştığımız yer seraptır.

Ümidimiz tamamen bitmiş gibidir.

Erbakan bile on sene müddetle “Adil Düzen”i ağzına almadı.

AK Parti ise “Adil Düzen” karşıtı olmakla övünmektedir!

Erbakan da ümidini kesmiştir.

Hazreti Muhammed de böyle ümitsizlik dönemi geçirdi.

Akevler de gevşedi, çalışmayı bıraktı.

Şimdi ise yeniden canlanma emareleri görülmektedir.

İstanbul Akevler “Adil Düzen Çalışmaları”na devam etmektedir; hemen hemen hiç ara vermeden çalışmalarını sürdürmektedir...

Erbakan yeniden “Adil Düzen”i hararetle savunmaya başlamıştır.

R. Tayyip Erdoğan da şimdilerde hatalarını anlayacak gibidir...

وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا

(Va JanNU EanNAHuM QaD KuÜiBUv)

“Kizb edildiklerini zannettiler.”

“Kezibe” yalan söyledi demektir. Meçhulü olmaması gerekir. Müteaddi olarak da mânâlandırılır. Küzibû mânâsına gelir. Ama burada ince mânâ vardır.

Sizin bir kanaatiniz vardır. Onu söylersiniz. Sonra o yanlış çıkar. Siz yalancı değilsiniz ama söyledikleriniz yanlış olur. Arapçada “kizb” masdarı hem yanlış hem de yalan için kullanılır. Yalan için kullanıldığında lazım fiildir, yanlış için kullanıldığında müteaddi fiildir. Bunun meçhulü olur. Söylediklerimiz galiba yanlış dersiniz.

‘AK Parti ya “Adil Düzen”e gelecek veya hüsrana uğrayacak’ diyoruz ama başarıdan başarıya koşuyor. İşte o zaman biz diyoruz ki; ‘Yoksa biz Kur’an’ı yanlış mı anladık, AK Parti başaracak mı?’ Seçimi kaybetmesi başarısızlık değildir, seçim dışı yollarla iktidarı kaybetmesi başarısızlıktır. Diyelim ki, bu seçimde AK Parti iktidar oldu ve devam etti. Üç devre iktidar oldu. Seçimde iktidardan indi. Bu AK Parti için başarıdır. Sonra ileride tekrar iktidar olabilir. Ama bu böyle olmayacak diyoruz; duvara çarpacak, bu bâtıl düzen yıkılacak, “Adil Düzen” gelecek diyoruz. Henüz ümidimizi kaybetmiş değiliz. Belki beş sene sonra AK Parti yola gelecek, belki de yıkılacak ama her halükarda “Adil Düzen” gelecektir.

Gerçi biz İstanbul Akevler Adil Düzen Çalışanları dışında herkes ümidini kesmiş, AK Parti’nin peşinde koşmaktadırlar; İzmir Akevler’dekilerin durumu böyle. Ama biz ümidimizi kesmedik. Biz de ümidimizi kestiğimizde Allah’ın yardımı gelecektir.

جَاءَهُمْ نَصْرُنَا

(CAvEaHuM NaÖRuNAv)

“Onlara yardımımız gelmiştir.”

Sevr dayatılınca ümitsiz halde idik; yardım geldi.

İnkılâpların sonunda ümidimizi kaybettik; yardım geldi. Demokrat Parti iktidar oldu.

Altmış ihtilâlinde ümidimizi kestik; yine yardım geldi.

Seksen müdahalesinde ümidimizi kestik; yardım geldi.

28 Şubat’ta ümidimizi kestik; 2002’de de yardım geldi.

Anayasa Mahkemesi AK Parti’yi kapatıyordu; yardım geldi.

Demek ki biz Allah’ın yolunda olmaya devam edelim; gerekli yardımları Allah yapacaktır. Biz O’nun işine karışmayalım, biz sadece bize verilen görevi yapalım.

فَنُجِّيَ مَنْ نَشَاءُ

(FaNucCıYa MaN NaŞAeEu)

“Meşiet ettiğimizi tenciye ederiz.”

Genel kural şudur. Cihat yapanlar yani ilericiler kurtulur, direnenler helâk olur.

Tarafsızlar yani ne direniyor ne de cihad ediyor olanlara gelince; Allah onların bazısını kurtarır, bazısını helâk eder.

Kur’an’ın ilk uygulamasına baktığımızda, bu kadar korkutucu şartlara rağmen Arabistan büyük kötülüklere uğramamış, oluk oluk kanlar akmamıştır. Ama savaşlarda helâk olanların dışında, Hendek Savaşı’nda ihanet eden Yahudilerin başından çok acı azap geçmiştir.

Cumhuriyet dönemi acılar dönemidir. Ama soykırımı olmamıştır. Adım adım “Adil Düzen”e doğru gidilmektedir. Mü’minler hatalarının nedenlerini düşünsünler diye zaman zaman şehitler verilmektedir.

وَلاَ يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنْ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (110)

Va LAv YuRadDu BaESuNAv GaNı eLQaVMı eLMuCRiMiYNa)

“Mücrim kavimden be’simiz reddolunmaz.”

İnkılâpları durdurmak isteyen bir topluluk başarıya ulaşamaz.

Burada “kavm” diyor, yani “topluluk” diyor, “kişi” demiyor.

Yine genel kural şudur. Topluluk olarak suçlu kavim varlığını sürdüremez. Ama kişiler olarak bizden de şehitler verdiğimiz olur, onlar da kişi olarak kurtulabilirler. Herkes hesabını âhirette görecektir.

Yeryüzünde nerede olduğumuzu bilmeliyiz.

Dünya ne durumda, bilmeliyiz.

Biz ne durumdayız, bilmeliyiz.

a)      Batı uygarlığını oluşturan tekel sömürü sermayesi ömrünü doldurmuş, geri çekilmek üzeredir. Sahte doların hakimiyeti kısa zamanda son bulacaktır.

b)     Yeryüzünde hakka dönüş başlamıştır. Dinsizlik modası ve zaferi son bulmuştur. Dinler kendilerini toparlayacak ve uygarlaşmada birinci rolü oynayacaklardır. Üçüncü bin yıl dinler arası çatışmaya değil, dinler arası dayanışmaya dayanacaktır.

c)      Müsbet ilim, dinler de dahil olmak üzere, her kuruma hakim olacaktır. Din, ekonomi ve siyaset müsbet ilme dayanacaktır. Âlimler hükmetmeyecek ama âlimlerin söyledikleri olacaktır.

d)     Üçüncü bin yıl uygarlığının merkezi Türkiye olacaktır. Bu durum Türkiye’nin tarihi ve coğrafyası gereğidir. Bu merkezin yükünü Adil Düzenciler taşıyacaktır. Her Adil Düzen Çalışanı nerde bulunduğunu, görevinin ne olduğunu çok iyi bilmelidir. Çalışmaya devam edip Allah’ın nusretini beklemelidir. Yusuf Sûresi’ndeki olayları geleceği için bir müjde kabul etmelidir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-578/ADİL DÜZEN DERSLERİ-408      25 Ekim 2010

ADİL DÜZEN İŞLETMESİ

-BAŞARISIZLIKLARIMIZIN SEBEPLERİ NELERDİR-

1960’larda (1961) İzmir’e gittim. Orada eski senatör Remzi Güres ve arkadaşlarının cari sistemde girişimde bulunduklarını gördüm. Cari sistemle değil de İslâmî sistemle bir işletmeyi kurmak üzere onlardan ayrı bir kooperatif kurmak istedim.

Önce Fethullah Gülen ile çalıştık, birlikte “Nur Evler”i kuracaktık. Onlar da cari sistemle işleri yürütmek istedikleri için ayrıldık.

Prof. Dr. Ahmet Tahir Satoğlu ile “Akevler”i kurduk, baştan çok başarılı olduk.

Ben kooperatif başkanı değildim, Ahmet Bey başkandı; on sene sonra başkanlığı bıraktı. Önce Ömer Faruk Yeğin başkan oldu, sonra Ekrem Subaşı geldi ve bir müddet sonra o da bıraktı. Yönetim kurulunun ittifakı ile ben başkan oldum. Kooperatifin statüsü gereği, şeriatın hükmü olarak ben artık işletmelerin sorumluğunu başkalarına devrettim. Ondan sonraki başarı zoraki olarak yürüdü. 63 yaşına geldiğimde başkanlığı da bıraktım. Ondan sonraki dönemlerde işletmeler ya küçüldü ya da “Adil Düzen”den uzaklaştı.

Önce beş sene Kırgızistan’a gittim.

Sonra İstanbul’a geldim.

On üç senedir İstanbul’da denemeler yapıyorum.

Ahşap Evler denemesi başarısız oldu. Çatalca (şimdi Arnavutköy) Bahşayış köyü arazisindeki girişim başarısız oldu. Çatalca, Pendik Kaynarca ve en son Yenibosna’daki bakkal/market denemesi başarısız oldu.

Şimdi de askılık-ayakkabılık üretim ve pazarlama denemsi sallantıda.

Her seferinde ümidimi kesiyor, Allah bana bunu nasip etmeyecek diyorum, istihare yapıyorum; arkadaşlardan bir şey talep ediyorum, ‘hayır’ derlerse bırakma kararını alıyorum. Arkadaşlarımız ‘hayır’ demiyorlar, ne istersem yapıyorlar. Ben de yine devam ediyorum.

Bu devamın başka yararı vardır. Girişimlerimiz başarısız oluyor ama bu sayede ilmimiz artıyor. Deneylerden ders çıkarıyoruz. Rus Çarı Deli Petro ‘yenile yenile yenmeyi öğreneceğim’ diyordu. Biz de zarar ede ede kazanmayı öğreneceğiz diyoruz.

İstanbul Akevler ortakları böyle istiyorlar, ben de devam ediyorum.

Geçmişe dönüp de baktığımızda, başarısızlıklarımızın sebepleri nelerdir diye düşünebiliriz.

a)      Bir numaralı sebep bilgi eksikliğimizdir. Biz biliyoruz zannediyoruz, deniyoruz, başarısız oluyoruz, bakıyoruz, hatamızı buluyoruz. Başarısızlığımızın kaynağının bilgisizlik olduğunu anlıyor, bilgimizi düzeltip yeniden faaliyete geçiyoruz. Hatalarımızı düzelttikçe başarıya yaklaşıyoruz. Bu sayede ilmimiz gelişiyor.

b)     İki numaralı başarısızlık sebebi, işlere inanan ortak bulamıyoruz. Zorla, baskıyla, başka yerde iş bulamayanlarla çalışarak işleri yürütmek istiyoruz. Bu arkadaşlar zamanla başarısız olunca bırakıp gidiyorlar. Dolayısıyla girişimiler hep yarım kalıyor. Ben eskiden başkan olduğum için şimdi de yaşlı olduğun için bizzat kendim işleri yürütemiyorum. Zoraki iteklediğim arkadaşlarla da sonuç alamıyorum. Bununla beraber tamamen yalnız hiç kalmadım. Çalışan arkadaşlar her zaman bulunmaktadır. Ne var ki bırakıp gidiyorlar.

c)      Üçüncü sebep bizden kaynaklanmamaktadır. Günü gelmeden istediğimiz olmaz. Topluluk henüz “Adil Düzen İşletmesi”ne layık olacak duruma gelmemiştir. İnsanlar henüz cari sistemden ümitlerini kesmemiştir. Herkes cari sistemde başarılı olacağını sanmaktadır. En yakın arkadaşlarımızın durumu budur. Bizim sabırla devam etmemiz gerekmektedir. Bir gün başlarına sistemleri çökünce “Adil Düzen”e geleceklerdir. Adil Düzen Çalışanları da işlerini “Adil Düzen”e göre yapmıyorlar, cari sisteme göre yapıyorlar. Mâli bakımdan bulduğumuz desteği çalışmada bulamıyoruz.

d)     Dördüncü sebep ise; Allah bizim sabrımızı deniyor, bizi olgunlaştırıyor. Biz ne zaman yeterli bilgi sahibi olursak, sabretmeyenler ayrılıp gittikten sonra muvaffak olacağız. Muvaffak olduğumuzu hepimizin görmesi gerekmez. Hazreti İsa yüz yıl sonra başarıya ulaşır olmuştur. Bediüzzaman’ın bugünkü başarısı da yarım asır sonra başlamıştır. Bizim başarımız da yirmi beş sene sonra veya daha sonra olabilir.

İnternet sitesindeki denememiz başarısızlıkla neticeleniyor. Bazı arkadaşlar hiç katılmadı. Katılanlar artacağına gittikçe azalıyor. Adil Düzen Çalışanlarının başına bir tembellik çökmüştür, bir gaflet vardır. Uyanma zamanını bekliyoruz.

İnternet sitemizde istediğimiz istikamette gelişme olmadı. Fikir yarışması yerine kişilere saldırma veya kişileri tanrılaştırma gayetleri içindedirler. Azalması bu bakımdan hayırlıdır. Beş kişi olalım ama birbirimizi okuyalım ve kişileri değil fikirleri tartışalım.

Görülüyor ki ümitsizlik sınırına gelmiş bulunuyoruz.

Allah’ın nusreti gelecektir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-578/ADİL DÜZEN DERSLERİ-408      25 Ekim 2010

NİÇİN YENİ PARTİ?;

‘ADİL DÜZEN PARTİSİ’

1960’larda başlanan siyasi ve diğer faaliyetlerimizin bir eksiği vardı. İslâmî kurumları, partileri, dernekleri, vakıfları, şirketleri oluştururken cari sistem içinde oluşturduk; Batı’nın bâtıl kuralları içinde oluşturduk.

Bunun iki sebebi vardı.

Birincisi: O günkü bürokratlara yeni bir şey anlatamazdık. Çünkü onlar kanunlarla değil de geleneklerle devleti yönetiyorlardı. Daha evvelkilerin yaptıkları onlar için değişmez kanun idi.

İkincisi ise; halkımız bilmediği bir sisteme nasıl götürülecekti. Başka bir ifade ile biz de o zaman “Adil Düzen”i bilmiyorduk.

Bugün ise bu merhale aşılmıştır. Artık kurumlarımızı şeriata uygun olarak kurmalı ve işletmeliyiz. Bunun mânâsı ‘kanunlara aykırı oluşturmalıyız’ değil, tam tersine, ‘kanunlara uyarak, memurların bilmediği kanunları onlara öğreterek’ yeni partimizi kurmalıyız.

Kanunlar zaten İslâmiyet’ten alınmış ve yapılmıştır. Bizim sorunumuz kanunlar değil, kanunların kötü uygulamasındadır, kendi safsatalarını kanun diye yutturmalarıdır.

Hukukumuzda ‘kamu alanı’ yoktur.

Ama A. N. Sezer yutturdu ve hâlâ uğraşıyoruz.

“Adil Düzen Partisi”ni yeniden yeni bir parti olarak kurmalıyız.

Eski partileri bu şekilde yeniden örgütlemek mümkün değildir. Çünkü onlar o sistemde oluşmuşlardır. Onlar merkezi sisteme dayanmaktadır, onlar ekseriyet sistemine dayanmaktadır. Bunu değiştirmek mümkün değildir.

Bir topluluk yeniden kurulduğu zaman başlangıçta insanlar heyecanla o topluluğa katılırlar. Bir gelişme ve ilerleme olur. Sonra topluluk durgunlaşır ve hep birbirleriyle anlaşmış kişiler hâline gelirler. Bu o topluluğun en verimli zamanıdır.

Ne var ki anlaşmış nesil yaşlandıkça yeniler onlara katılamaz. Çünkü onların eğitimini almamışlardır. Eskiler de yeni sesler istemezler. Yeniler de orada bir yer bulamazlar.

Biz buna ‘kemikleşme’ diyoruz. Bu yaşlanma alametidir. Bu sebepledir ki birleşen partilerin reyleri azalır. Ayrılan partilerin toplam oyları çoğalır. Yaşlılar yaşlandıkları için devre dışı edilirler. Orta yaşlılar da eskilerin kadrosunda yetiştikleri için yenilik yapamazlar. Gelişme birden durur.

Yapılacak iş nedir?

Yaşlıların orta yaşlıları atlayarak gençlerden oluşan bir kadro ile yeni parti kurmaları gerekmektedir. Yaşlılar onlara fazla karışamazlar ama yaşlılardan destek alırlar, kendileri yeni hamle yaparlar, yeni bir düzen oluşur.

Gerçi orta sınıf akıllı olsa, yönetimden çekilse, yönetimi gençlere bıraksa, gençler de yaşlıları dinlese yine inkılap olur. Ama ne orta yaşlılar çekilir, ne de gençler yaşlıları dinler.

Bir oluşum başladığı zaman değişik kimseler katılır. Çıkarları için orada yer alırlar. Bir kısmı da ajan olur. Bunları tanıyıp ayıklamak mümkün değildir.

Bunun için ‘hicret’ emredilmiştir. Hicret ettiğinizde samimiler sizinle gelirler, münafıklar ise orada kalırlar. Hicret bir ayıklama mekanizmasıdır.

Partiler için hicret ayrı parti kurmadır. Böylece çıkarcılar veya görevliler eski partide kalırlar, yeni partiye gerçek Adil Düzenciler gelirler. Yine de eskilerden görevli olarak gelenler olur. Bunları etkisiz hâle getirmek için parti yönetimini gençlerden ve yenilerden oluşturmak gerekir. Samimi Adil Düzenci olanlar bundan hoşlanırlar. Gençleri daha çok desteklerler. Sonra gerekirse onlara da görev verilebilir. Milletvekili veya bakanlık listelerinde onlara da yer verilebilir.

Parti bir arabaya benzer. Bir model araba çıkar. Sonra daha gelişmiş model çıkar. Bu gelişme denemelerle elde edilir. Biz kaç tane parti kurduk; kapattılar, bir daha kurdu; kapattılar, bir daha kurduk. Her seferinde daha da güçlendik.

“Adil Düzen” ANAP olayından sonra ortaya çıktı.

Bizim partimizi bugün kapatmıyorlar, onun için yüzde beşlerdeyiz.

Biz yeni parti kurduğumuzda samimi Adil Düzen Çalışanları gelecek, ikisi arasında müzebzib olanlar ise ayıklanacaktır. Onlar eski partilerde kalacaklar, AK Parti’de ve Saadet Partisi’nde kalacaklar, bizim samimilerimizi devre dışı bırakamayacaklardır.

Biz partileri kurduk. Tutucuların işi bizi devre dışı bırakmak oldu. Erbakan da onları tuttu, çünkü o zaman öyle yapılması gerekiyordu.

Biz hemen uzaklaştık ama uzaktan desteklemeye devam ettik.

Bugün gelinen yer işte burasıdır.

Biri irtidat etmiş, diğeri de irtidata hazırlanıyor.

Eğer o partiler olmasa, inanmışlar da başka gidecekleri yer bulamadıkları için bize gelecekler. Oysa şimdi onların yerleri var, bize sığınmak zorunda olmayacaklardır.

Gerçekten kaç kişi olarak Adil Düzenci olduğumuzu ancak kuracağımız yeni parti ile bilebiliriz.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

Referandum bitti ama…

Reşat Nuri EROL

Referandum oldu bitti, sonuç ortada; hayırlı olsun! Ama Türkiye’nin bütününde ve özellikle e Güneydoğu’daki sorunlar da ortada ve çözüme kavuşturulmadığı sürece var olmaya devam edecek… Referandum Türkiye geneline nisbetle Güneydoğu’daki tehlikeli durumu bir kere daha gözler önüne serdi; gidişata bakılırsa, çözümlenmediği müddetçe sorun giderek büyümek üzere var olmaya devam ediyor… Önemli bir görüş şöyle: Güneydoğu’da izlenen politikaların en büyük yanlışı insanlardaki “güven ve refah” arayışını sağlamak bir yana, maalesef daha kötü bir duruma getirmesiydi. Ayrıca halkın feodal düzendeki ağalığa bağımlılığının yerini zenginleşen kişilerin desteğine muhtaç olmaları almıştı. Yani sıradan insanlar hiçbir zaman “birey” hâline gelemedi. Eğer “ağa”nın yerini “kapitalist zengin” alırken “köle”nin yerini kendine özgü geliri olan “işçi” alsaydı durum çok faklı olurdu. Oysa “devlet” ağanın yerini alıp bazı kişileri kendi kölesi yapmayı tercih etti ve “köy koruculuğu”nu kurdu.

Görüş böyle!

***

Bu görüşte “tesbit ve teşhis” olarak doğrular var ama; “çare ve çözümler” bir yana, tesbit ve teşhislerde bile önemli ve fahiş eksikler veya yanlışlıklar var.

Tesbitteki doğruluk şu: Görüş sahibi sonunda bizim kırk senelik anlayışımızı kabul etmiş; ‘kölelik işçiliğe dönüştürülmüştür’ diyor. Ama devamında fahiş bir hata yapıyor ve ‘biz ağaların kölesi olmaktan çıkıp sermayenin kölesi olmalıydık’ demeye getiriyor!

Biz ise kırk senedir, ‘işçilik köleliği yerini ortaklığa yani “ortak çalışan”a terk etmelidir’ diyoruz ama “sayın profesör” dahil “bütün siyasiler” duymamazlıktan geliyor!

Bu görüşün sahibi ülkemizin önemli bir ekonomi profesörü ve gazete yazarı, bizi de biliyor ama acaba bizim “Alternatif FAİZSİZ BANKA / Selem ve Kredileşme” kitabımızı yani bir bütün olarak sistemimizi tetkik etti mi, kitabımızı okudu mu, değerlendirdi mi?

Büyük bir ihtimalle okumadı, incelemedi, değerlendirmedi; oysa Allah insanlara her söze kulak verilmesini ve kendi içtihatlarına uymasını emreder.

İşte, hakka ve hakikate kulaklarını tıkayanlar, “Adil Ekonomik Düzen” sistemini görmemezlikten gelenler böyle yanlış önerilerde bulunur ve fahiş hatalar yaparlar!

Oysa “köle işçi” değil “ortak çalışan” sözkonusudur ama...

***

Evet, referandum bitti ama sorunlar, ülkemizdeki ana sorunlar ve özellikle de Güneydoğu’daki sorunlar var olmaya, bu arada adım adım ülke geneline yayılma tehlikesi arz etmeye devam ediyor…

Bu vesileyle unutmadan bir soru soralım:

Sahi, sekiz yıldan beri “anayasa çoğunluğu” ile iktidar olan hükümet, halkı böylesine yarım yamalak referandum maddeleri ile oyalamak yerine, “gerçek ve bütün bir anayasa” getirmek için nerede?!.

Mevcut iktidar sorunları çözer diye hayal edenlere, geçmiş yıllardaki siyaset anlayışlarını sürdürmeye ve çözüm üretmemeye devam ederlerse, derim ki:

Hadi canım “sen” de, hadi canım “siz” de!

Sonuç:

Referandum bitti ama halkımızın ana sorunları var olmaya devam ediyor…

Ülkemizin insanlığa örnek olacak yeni bir anayasa ihtiyacı devam ediyor…

Ne zamana kadar devam ediyor?

“Millî Görüş” gömleğini çıkarmayanlar ve “Adil Düzen”i inkâr etmeyenler iktidar oluncaya kadar.

Heey, iktidardakiler!

Reşat Nuri EROL

Referandum günlerini yaşadık ve bu vesileyle “Güneydoğu sorunu” ile bir kere daha yüzleşmek zorunda kaldık.

Referandum sonuçlarını gösteren harita çok şeyler ifade ediyor; anlayanlara!

Evet, referandum bitti ama ülkemizin ana sorunları ile birlikte “Güneydoğu sorunu” var olmaya devam ediyor; çözümlenmedikleri sürece de var olmaya devam edecekler…

Biz sorunların sebepleri üzerinde durmaya devam edelim.

Görüş şöyle: Bölgeye yönelik bir politika oluşturulmadı ve olay sadece “terör olayı” gibi algılanarak sorunun çözümü askerlere bırakıldı. Siyasetçileri askerin yönlendirdiği iddiası doğru değildir. Eski bir Genelkurmay Başkanı’nın “Başbakan ‘tak’ emreder ben ‘şak’ diye yaparım!” sözü hatırlardadır. Güneydoğu’daki sertlik politikasının hükümetlerin eseri olduğunu son günlerde emekli bir amiralimiz de ifade etmiştir.

***

Evet, görüş böyle ama anlatılanlar doğru değil.

Neden doğru değil?

Doğru değil çünkü Güneydoğu’daki politikayı Türkiye yürütmüyor ki!

Görüş sahibinin benzetmesi ile ifade edelim: “Başbakan” değil, “Sömürü sermayesi ‘tak’ diye emreder, Türkiye ‘şak’ diye yapar!” Bunun sorumlusu ne mevcut siyasilerdir, ne de askerlerdir. Bunun sorumlusu yıllardan beri Türk halkına “demokrasi” diye yutturulan çağ dışı kalmış “faizci ekseriyet sistemi”dir. Bu çağ dışı sistemle bu kadar!

Bu vesileyle hatırlatalım: Referandumda kabul edilen maddelerle ülkeye “demokrasi” geleceğini zannedenler, sadece kendilerini aldatırlar. İyi biline; çare “Adil Düzene Göre İNSANLIK ANAYASASI” çalışmamızdır.

Türkiye’ye “Adil Düzen” gelmedikçe, iktidarda kim olursa olsun, herkes mevcut hükümetin ve askerlerin yaptığını yapacaktır. Terör sorununun ve bütün sosyo-ekonomik sorunlarımızın çözümü için bizim tavsiyemiz “Adil Düzen”in öğrenilmesi ve uygulanmasıdır. Bu arada yine bizim “Faizsiz Banka” ile birlikte iki ciltlik büyük boy “İslâm Devlet ve Dünya Düzeni” kitaplarımızın dikkatlice okunması, anlaşılması ve değerlendirilmesi gerekmektedir. Biz nice on yıllardan beri bıkıp usanmadan sabır ve sebatla hep söylüyor ve yazıyoruz ama; maalesef Erbakan Hoca’dan başka kimse söylenenlerle ilgilenip değerlendirmiyor.

***

Sömürü sermayesi ordusu güçlü devlet istemez.

Sömürü sermayesi iktidarı güçlü yönetim istemez.

Sömürebilmek için zayıf ve istikrarsız iktidarlar ister.

Sömürebilmek için ekonomik yokluklar içinde kıvranan güçsüz ordu ister.

Sömüreceği ülkede bu şartları oluşturmak için elinden geleni yapar ve sömürdükçe sömürür, sömürdükçe sömürür; aynen Türkiye’de olduğu gibi.

Sonuç: Türkiye ya genel olarak “ADİL DÜZEN”i ve özel olarak “ADİL EKONOMİK DÜZEN”i uygulayarak bu saldırı ve sömürüyü önleyecek; ya da Osmanlıların akıbetine uğrayacaktır. Türkiye mevcut “faizci ekseriyet sistemi” ve referandumlarla sadece boşu boşuna vakit kaybediyor.

Heeey, iktidardakiler veya iktidarda olduğunu zannedenler; neredesiniz?!.

İşsizliğin sebebi ‘işçilik sistemi’dir

Reşat Nuri EROL

İlk insanlar arasında başlangıçta ‘aile ekonomisi’ vardı. Aile fertleri birlikte işyerlerine gider, birlikte çalışıp meyve toplar, elde ettiklerini birlikte tüketirlerdi. Avcılık döneminde ise sadece genç ve güçlü erkekler avlanmaya gidebildi; kadınlar, çocuklar ve yaşlılar evde kaldı. Bu dönemde birlikte üretim yani avlanma ve sonunda bölüşerek ailede ayrı ayrı tüketim yapılmaya başlandı. Daha sonraları köleler de çalıştırılır oldu. İlk uygarlaşma köleler sayesinde mümkün oldu. Sanayileşme döneminde köleler yeterli olmadı, güya ‘kölelik’ kaldırıldı ve onun yerine ‘işçilik’ geldi veya ‘işçilik sistemi’ adı altında insanlar köleleştirildi.

Bugünkü konumuz ‘işsizliğin ana sebebi’ olan işte bu ‘işçilik sistemi’ olacaktır.

İşçilik sisteminde işverenler vardır, bunlar işçileri çalıştırır ve onların ücretlerini öderler. Yirminci yüzyılın sonlarına gelindiğinde hiç kimse kendi ürettiğini tüketmiyordu. Herkes birilerinin işçisi olmuştu. İşverenler bile artık işçi idiler; sermayenin veya devletin işçisi yani kölesi idiler. Yöneticiler de artık işçi/memur olmuş, maaş almağa başlamışlardı.

İşte ‘işsizlik sorunu’ insanı köleleştiren bu ‘işçilik sistemi’ ile başladı.

***

Çalışan emek sahibine yani ‘işçi’ye işini ‘işveren/patron’ veriyor. Bu işveren ya özel sektör (kapitalizm) veya devlet sektörü (sosyalizm/komünizm) oluyor. İşveren işçinin imkanını, birikimini, eğitimini, gücünü bilmiyor. Sistem gelişigüzel kimselere herhangi bir işi veriyor. İşçi kendisine verilen işi başaramıyor, işvereni veya patronu zarara sokuyor. Zarar altından kalkılamayacak seviyelere çıkarsa ‘iflas’ gerçekleşiyor, işyeri veya fabrika kapanıyor, sonunda yöneticilerle birlikte işçinin kendisi de işinden oluyor, işini kaybediyor.

İşçinin kendisi de hangi işi yapacağını bilmiyor. Ben bu işi yaparım, yapabilirim veya yapacağım zannıyla o işi yapmaya girişiyor, sonuç elde edilemeyince işvereni zarara sokuyor, işyeri iflas edip kapanıyor, kendisi de işini kaybediyor.

Gerek işveren, gerek işçi, gerek yönetici konumunda olanlar, başka çareleri olmadığı için bile bile gelişigüzel iş vermeye ve bu şartlarda çalışmaya devam etmekte, işçiler de her işi güya yapmayı veya yapabilmeyi sürdürmektedirler.

Sonuç olarak ‘işçilik sistemi’ sebebiyle zoraki ekonomik hayat sürüyor…

Çekişmeli, çatışmalı ve boğuşmalı bir iş hayatı sürüyor...

Ne zamana kadar sürüyor veya sürecek?

İşçilik sistemi tamamen çökünceye kadar sürüyor, sürecek! 

***

Çağımızdaki ‘işçilik sistemi’ sorunları çözemediği için kapitalizm, sosyalizm, karma ekonomi gibi değişik sistemler uygulanıyor ve işler, iş hayatı, ekonomi her geçen gün biraz daha karmaşıklaşıyor. Bu ekonomik sistemlerin hepsi sorunları ‘işçilik sistemi’ içinde çözmeye çabalıyor. Yani hastalığın bizzat mikrobu ilaç olarak kullanılıyor!

Böylece mesele giderek sarpa sarıyor, iyice çözümsüzleşiyor.

Sistemin içindekiler sendikalar kuruyorlar, ‘işveren sendikaları’ ve ‘işçi sendikaları’ kuruyorlar, ‘grevler’ ve ‘lokavtlar’ yapıyorlar ama bütün bunlar ‘işsizlik sorununu’ çözmüyor, çözemiyor; aksine sistemin çarpıklığı sebebiyle daha çok işsizliğe zorluyor. Bu arada grevlerle ve lokavtlarla çalışanların çalışmalarına da mâni olunuyor. Sendikalar işverenlerin veya işçilerin haklarını korumak yerine, baskıcı gruplarla işbirliği yaparak işçilerin ve işverenlerin sömürülmelerine hizmet ediyor.

Velhasıl; işsizliğin ana sebebi ‘işçilik sistemi’dir.

Bu önemli sorunun çözümleri gelecek yazıda.

İşsizlik sorununun ÇA-RE ve ÇÖ-ZÜ-MÜ

Reşat Nuri EROL

Önceki yazımda ‘işsizlik sorunu’ üzerinde durdum ve bu sorunun ‘işçilik sistemi’ ile başladığını; işçilik sistemi tamamen çökünceye kadar da bu sorunun hep süreceğini yazdım. Bizim temel anlayışımıza göre; sadece ‘teşhis’ yapmak yetmez, bu müzmin sosyo-ekonomik hastalığın ‘tedavi’ reçetelerini de sunmamız gerekir. Nitekim yazımın sonunda dedim ki; bu önemli sorunun çözümleri gelecek yazıda. Bize göre; özellikle birilerinin veya kahir çoğunluğun yaptığı gibi ‘sorunları sadece gündeme getirmek’ yetmez, ayrıca ‘çare ve çözümleri’ de önermek ve arz etmek gerekir. Bir hatırlatma daha: Biz çare ve çözümleri hep sunuyoruz ama âh bir de kör, sağır ve dilsiz ‘siyaset sultanları’ bir duyabilse, bir görebilse! Her neyse, biz yine de işsizlik sorunu ile ilgili radikal ve reel çözümlerimizi sunalım. Hak ve hakikat adına hakkı söyleyip/yazıp gerçekler deryasına atalım; balık hafızalı birileri duyup görmese bile, Hak ve halk biliyor, görüyor ve duyuyor ya; bize O yeter!

***

1.      Ekonomide tekelleşme olmamalıdır. İşveren ve işçi sendikaları ortadan kaldırılmalı, her türlü sendika ağalıkları sona erdirilmelidir.

2.      İşverenler çoğaltılmalıdır. İşçiler çok işyeri alternatifleri arasında kendilerine uygun iş bulabilmelidir. İşçiler de ‘çağdaş köle’ olmamalı ve  serbest kalmalıdır ki, işverenler kendilerine uygun işçi bulabilsinler.

3.      İşyerleri tanımlanmalıdır. Yapılacak işin mahiyeti bilinmelidir. Her işe bir numara verilmelidir. O iş literatürlerde bilinmelidir.

4.      Kişiler hangi numaralı işi yapabiliyorlarsa imtihanla tesbit edilmelidir. İşçilere ‘şu şu numaralı işleri yapabilir’ diye ‘sertifika’ verilmelidir. O işi kaçıncı derecede yapabildiği tesbit edilmelidir. İşçilerin bu sertifikalı ehliyeti ‘teminatlı’ olmalıdır. İşçi bu işi yapmazsa o teminat veren kurum zararı ödemelidir.

5.      Bundan sonra işverenler işleri internette yayınlayarak işçi aramalıdır. Bu ilanda işin numarası yazılmalı, ayrıca hangi tarihler içinde yapılabileceği belirtilmelidir. Ücreti de işveren tesbit edip ilan etmelidir. İşçi de boş zamanlarını ve yapabileceği işleri, ücret miktarını belirleyip işveren gibi ilan edebilir.

6.      Sonra işçi veya işveren internete gidip tuşa basarak anlaşma tamamlanmalıdır. Bu en az bir günden önce yapılmalı ve ertesi gün o anlaşma yerine getirilmelidir.

7.      İş yapılmaz veya bozuk yapılırsa, hemen ‘hakemlere’ (hakimli mahkemelere değil) gidilmeli ve zarara sebebiyet veren mahkum edilmelidir.

8.      Zarar dayanışma ortaklığı tarafından giderilmektedir. Zarar verene yapılacak yaptırım dayanışma ortaklığı tarafından uygulanmalıdır.

9.      İşçilerin sigortasını firma yapmayacak, işçilerin kuracakları kooperatifler sosyal güvence ile ilgili yapılması gerekenleri yapacaklardır. İşverene bu kooperatifler işçilik faturası keseceklerdir.

***

Bu sistemin çalışması için ‘çalışma/emek kredisi’ işçilere verilecektir. İşverenler işçi bulurlarsa bunların kredilerinden yararlanacaklardır. Yani işçi ücretini alacak, işveren borçlanacaktır. İşçilere ‘emek kredisi’ verildiği gibi ‘ham madde kredisi’ de verilecek, bu kredilerini kendilerini çalıştıran işverenlere kullandıracaklardır. Böylece işçi ile işveren arasında ‘adil bir denge’ kurulmuş olacaktır. İşçi bulan ve işi bilen kimseye ‘faizsiz ve icrasız kredi’ verilecek, mamul maddeyi ne zaman satarsa, o zaman kredisini kapatacaktır.

Demek ki bu sistemde ‘sermaye ekonomisi’ değil ‘emek ekonomisi’ hakim olacaktır.

Marx ve sosyalistler bunları yapmak istemişler ama başaramamışlardı. İslâmiyet, İslâm ekonomisi ise 1400 sene evvel bu sistemi insanlığa sunmuştur. Müslümanlar nerede?