1967...1968...1969....AKEVLER 44 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010
BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...
SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...
ADİL DÜNYA DÜZENİ 568
“ADİL DÜNYA DÜZENİ III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”
“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)
Haftalık Seminer Dergisi 10 Temmuz 2010 Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!
BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...
“ADİL DÜZEN” UYGULAMALARI YAPMAK İÇİN BİZLERE DANIŞABİLİRSİNİZ...
*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 568. SEMİNER
“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)
“İ L İ M TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)
Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ, Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL Tel: (0212) 452 76 51
Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...
Gayemiz ve Hedefimiz: Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır. Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL
***
*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;
T E R Ö R
İŞSİZLİK
***
*ÜSKÜDAR SEMİNERLERİ; 118. SEMİNER
Her Hafta PERŞEMBE akşamı; Adres: EMİNEVİM, Kısıklı Cad. No: 36 Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL Tel: (0216) 444 36 46
SOHBET… SEMİNER… SORULAR-CEVAPLAR…
***
Gemide iki delik var: TERÖR VE İŞSİZLİK
TERÖRÜ NASIL BİTİRELİM?
“İŞSİZLİK” VE “TERÖR”
Devlet, para, faiz ve çare
İşsizliğe/teröre çare
Reşat Nuri EROL
***
YUSUF SÛRESİ TEFSİRİ - 21
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
الر تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ(1) إِنَّا أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ(2) نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ هَذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ كُنتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنْ الْغَافِلِينَ(3) إِذْ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَاأَبَتِ إِنِّي رَأَيْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ(4) قَالَ يَابُنَيَّ لَاتَقْصُصْ رُؤْيَاكَ عَلَى إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْدًا إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ(5) وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَى آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَى أَبَوَيْكَ مِنْ قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ(6) لَقَدْ كَانَ فِي يُوسُفَ وَإِخْوَتِهِ آيَاتٌ لِلسَّائِلِينَ(7) إِذْ قَالُوا لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَى أَبِينَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(8) اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوْ اطْرَحُوهُ أَرْضًا يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَتَكُونُوا مِنْ بَعْدِهِ قَوْمًا صَالِحِينَ(9) قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ لَا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِنْ كُنتُمْ فَاعِلِينَ(10) قَالُوا يَاأَبَانَا مَا لَكَ لَا تَأْمَنَّا عَلَى يُوسُفَ وَإِنَّا لَهُ لَنَاصِحُونَ(11) أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَدًا يَرْتَعْ وَيَلْعَبْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(12) قَالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَنْ تَذْهَبُوا بِهِ وَأَخَافُ أَنْ يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَأَنْتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ(13) قَالُوا لَئِنْ أَكَلَهُ الذِّئْبُ وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّا إِذًا لَخَاسِرُونَ(14) فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَأَجْمَعُوا أَنْ يَجْعَلُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمْ بِأَمْرِهِمْ هَذَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(15) وَجَاءُوا أَبَاهُمْ عِشَاءً يَبْكُونَ(16) قَالُوا يَاأَبَانَا إِنَّا ذَهَبْنَا نَسْتَبِقُ وَتَرَكْنَا يُوسُفَ عِنْدَ مَتَاعِنَا فَأَكَلَهُ الذِّئْبُ وَمَا أَنْتَ بِمُؤْمِنٍ لَنَا وَلَوْ كُنَّا صَادِقِينَ(17) وَجَاءُوا عَلَى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ(18) وَجَاءَتْ سَيَّارَةٌ فَأَرْسَلُوا وَارِدَهُمْ فَأَدْلَى دَلْوَهُ قَالَ يَابُشْرَى هَذَا غُلَامٌ وَأَسَرُّوهُ بِضَاعَةً وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَعْمَلُونَ(19) وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُوا فِيهِ مِنْ الزَّاهِدِينَ(20) وَقَالَ الَّذِي اشْتَرَاهُ مِنْ مِصْرَ لِامْرَأَتِهِ أَكْرِمِي مَثْوَاهُ عَسَى أَنْ يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ وَلِنُعَلِّمَهُ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَاللَّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(21) وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ(22) وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَنْ نَفْسِهِ وَغَلَّقَتْ الْأَبْوَابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ(23) وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَنْ رَأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ كَذَلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ(24) وَاسْتَبَقَا الْبَابَ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَى الْبَابِ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَنْ يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(25) قَالَ هِيَ رَاوَدَتْنِي عَنْ نَفْسِي وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ أَهْلِهَا إِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ فَصَدَقَتْ وَهُوَ مِنْ الْكَاذِبِينَ(26) وَإِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ فَكَذَبَتْ وَهُوَ مِنْ الصَّادِقِينَ(27) فَلَمَّا رَأَى قَمِيصَهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ قَالَ إِنَّهُ مِنْ كَيْدِكُنَّ إِنَّ كَيْدَكُنَّ عَظِيمٌ(28) يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَا وَاسْتَغْفِرِي لِذَنْبِكِ إِنَّكِ كُنتِ مِنْ الْخَاطِئِينَ(29) وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَنْ نَفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(30) فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتْ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هَذَا بَشَرًا إِنْ هَذَا إِلَّا مَلَكٌ كَرِيمٌ(31) قَالَتْ فَذَلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ وَلَقَدْ رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ وَلَئِنْ لَمْ يَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُونَ مِنَ الصَّاغِرِينَ(32) قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنْ الْجَاهِلِينَ(33) فَاسْتَجَابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَيْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(34) ثُمَّ بَدَا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا رَأَوْا الْآيَاتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّى حِينٍ(35) وَدَخَلَ مَعَهُ السِّجْنَ فَتَيَانِ قَالَ أَحَدُهُمَا إِنِّي أَرَانِي أَعْصِرُ خَمْرًا وَقَالَ الْآخَرُ إِنِّي أَرَانِي أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِي خُبْزًا تَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْهُ نَبِّئْنَا بِتَأْوِيلِهِ إِنَّا نَرَاكَ مِنْ الْمُحْسِنِينَ(36) قَالَ لَا يَأْتِيكُمَا طَعَامٌ تُرْزَقَانِهِ إِلَّا نَبَّأْتُكُمَا بِتَأْوِيلِهِ قَبْلَ أَنْ يَأْتِيَكُمَا ذَلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّي إِنِّي تَرَكْتُ مِلَّةَ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ(37) وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَائِي إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ مَا كَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِمِنْ شَيْءٍ ذَلِكَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَشْكُرُونَ(38) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمْ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ(39) مَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَانٍ إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(40) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْ رَأْسِهِ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ(41) وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ فَأَنسَاهُ الشَّيْطَانُ ذِكْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ بِضْعَ سِنِينَ(42) وَقَالَ الْمَلِكُ إِنِّي أَرَى سَبْعَ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعَ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ يَاأَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي رُؤْيَاي إِنْ كُنتُمْ لِلرُّؤْيَا تَعْبُرُونَ(43) قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ وَمَا نَحْنُ بِتَأْوِيلِ الْأَحْلَامِ بِعَالِمِينَ(44) وَقَالَ الَّذِي نَجَا مِنْهُمَا وَاِدَّكَرَ بَعْدَ أُمَّةٍ أَنَا أُنَبِّئُكُمْ بِتَأْوِيلِهِ فَأَرْسِلُونِي(45) يُوسُفُ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ أَفْتِنَا فِي سَبْعِ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعِ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ لَعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ(46) قَالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنِينَ دَأَبًا فَمَا حَصَدْتُمْ فَذَرُوهُ فِي سُنْبُلِهِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تَأْكُلُونَ(47) ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ سَبْعٌ شِدَادٌ يَأْكُلْنَ مَا قَدَّمْتُمْ لَهُنَّ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تُحْصِنُونَ(48) ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ عَامٌ فِيهِ يُغَاثُ النَّاسُ وَفِيهِ يَعْصِرُونَ(49) وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ فَلَمَّا جَاءَهُ الرَّسُولُ قَالَ ارْجِعْ إِلَى رَبِّكَ فَاسْأَلْهُ مَا بَالُ النِّسْوَةِ اللَّاتِي قَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ إِنَّ رَبِّي بِكَيْدِهِنَّ عَلِيمٌ(50) قَالَ مَا خَطْبُكُنَّ إِذْ رَاوَدتُّنَّ يُوسُفَ عَنْ نَفْسِهِ قُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا عَلِمْنَا عَلَيْهِ مِنْ سُوءٍ قَالَتْ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ الْآنَ حَصْحَصَ الْحَقُّ أَنَا رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ وَإِنَّهُ لَمِنْ الصَّادِقِينَ(51) ذَلِكَ لِيَعْلَمَ أَنِّي لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَيْبِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي كَيْدَ الْخَائِنِينَ(52) وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ(53) وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ أَسْتَخْلِصْهُ لِنَفْسِي فَلَمَّا كَلَّمَهُ قَالَ إِنَّكَ الْيَوْمَ لَدَيْنَا مَكِينٌ أَمِينٌ(54) قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الْأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ(55) وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ يَتَبَوَّأُ مِنْهَا حَيْثُ يَشَاءُ نُصِيبُ بِرَحْمَتِنَا مَنْ نَشَاءُ وَلَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ(56) وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ(57) وَجَاءَ إِخْوَةُ يُوسُفَ فَدَخَلُوا عَلَيْهِ فَعَرَفَهُمْ وَهُمْ لَهُ مُنكِرُونَ(58) وَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهَازِهِمْ قَالَ ائْتُونِي بِأَخٍ لَكُمْ مِنْ أَبِيكُمْ أَلَا تَرَوْنَ أَنِّي أُوفِي الْكَيْلَ وَأَنَا خَيْرُ الْمُنزِلِينَ(59) فَإِنْ لَمْ تَأْتُونِي بِهِ فَلَا كَيْلَ لَكُمْ عِندِي وَلَا تَقْرَبُونِي(60) قَالُوا سَنُرَاوِدُ عَنْهُ أَبَاهُ وَإِنَّا لَفَاعِلُونَ(61) وَقَالَ لِفِتْيَانِهِ اجْعَلُوا بِضَاعَتَهُمْ فِي رِحَالِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَعْرِفُونَهَا إِذَا انقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ(62) فَلَمَّا رَجَعُوا إِلَى أَبِيهِمْ قَالُوا يَاأَبَانَا مُنِعَ مِنَّا الْكَيْلُ فَأَرْسِلْ مَعَنَا أَخَانَا نَكْتَلْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(63) قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلَّا كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِنْ قَبْلُ فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ(64) وَلَمَّا فَتَحُوا مَتَاعَهُمْ وَجَدُوا بِضَاعَتَهُمْ رُدَّتْ إِلَيْهِمْ قَالُوا يَاأَبَانَا مَا نَبْغِي هَذِهِ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ إِلَيْنَا وَنَمِيرُ أَهْلَنَا وَنَحْفَظُ أَخَانَا وَنَزْدَادُ كَيْلَ بَعِيرٍ ذَلِكَ كَيْلٌ يَسِيرٌ(65) قَالَ لَنْ أُرْسِلَهُ مَعَكُمْ حَتَّى تُؤْتُونِي مَوْثِقًا مِنْ اللَّهِ لَتَأْتُونَنِي بِهِ إِلَّا أَنْ يُحَاطَ بِكُمْ فَلَمَّا آتَوْهُ مَوْثِقَهُمْ قَالَ اللَّهُ عَلَى مَا نَقُولُ وَكِيلٌ(66) وَقَالَ يَابَنِيَّ لَا تَدْخُلُوا مِنْ بَابٍ وَاحِدٍ وَادْخُلُوا مِنْ أَبْوَابٍ مُتَفَرِّقَةٍ وَمَا أُغْنِي عَنكُمْ مِنْ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَعَلَيْهِ فَلْيَتَوَكَّلْ الْمُتَوَكِّلُونَ(67)
وَلَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَيْثُ أَمَرَهُمْ أَبُوهُمْ مَا كَانَ يُغْنِي عَنْهُمْ مِنْ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ إِلاَّ حَاجَةً فِي نَفْسِ يَعْقُوبَ قَضَاهَا وَإِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ لِمَا عَلَّمْنَاهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ (68) وَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَخَاهُ قَالَ إِنِّي أَنَا أَخُوكَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (69)
وَلَمَّا دَخَلُوا
(Va LamMA DaPaLUv)
“Duhul ettiklerinde”
Hazreti Yakup oğullarına Mısır’a vardıklarında şehre ayrı ayrı kapılardan girmelerini emretmişti. Onlar da kardeşlerini de alarak yola çıktılar. Uzun yolculuktan sonra Mısır’ın giriş kapılarına dayandılar. Değişik kapılardan girdiler.
Kur’an burada yolculuğu anlatmamaktadır. Orası hazfedilmiştir. Onun yerine “Ve” harfi ile atfederek hazfedildiğini ifade etmektedir. Sadece atıf olsaydı hazfı takdir etmeye gerek yoktur. Ama “Lemmâ” aynı zamanda “Hattâ” gibi “İlâ” mânâsını da taşır.
Yolculuk yaptılar ve oraya vardıklarında değişik kapılardan duhul ettiler diyor. Burada duhul edilen yer neresidir, orası belirtilmiş değildir.
Mısır, Türkiye gibi büyük bir ülkedir. Krallıkla yönetilen bir devlettir. Bugün olduğu gibi Mısır’a dışarıdan gelenler belli kapılardan geçerek girerlerdi. Bu kapılarda bugün olduğu gibi görevliler mi vardı? Onlar gelenlerin kimliklerini soruyor ve istediklerine mi izin veriyorlardı? Yoksa Mısır ülkesine girmek serbesttir de Hazreti Yusuf’un bulunduğu kentin kapılarında mı kontrol vardı? Yahut kastedilen kapılar hangileridir?
O zamanki Mısır ülkesine giriş kapılarını değiştirmek kolay değildir. Günlerce ayrı yollardan yürümek gerekirdi. Değişik kapılar kentin kapılarıdır.
Büyük kentler oluşmaya başlayınca refah da kentlere girmeye başladı. Halk savaşma kabiliyetini kaybetti, işi ile meşgul olmaya başladı. Bunun üzerine kentlerin etrafını çeviren kale duvarları gibi duvarlar yaptılar. Artık izinsiz kentin içine girme imkansız hâle gelmiştir. Bunun yerine şehre giriş için birbirine yakın değişik kapılar koydular. Kentlere o kapılardan girilip çıkılmakta idi.
Hazreti Yusuf’un kardeşleri birbirlerinden ayrılarak bu değişik kapılardan kente girmişlerdir. Bugün Mısır’ın ehramları ile ilgili kazılar yapılmaktadır. Ancak kentlerin kazıları henüz tamamlanmış değildir.
Hazreti Yusuf zamanında hangi hükümdar vardı? Hükümdar hangi kentte oturuyordu? Bu kent ne kadar büyüklükte idi? Bu kentin Süveyş tarafından gelen yol üzerinde kaç kapısı vardı? Kardeşler hangi kapılardan girmişlerdir?
İnsanlık bunları gelecek yıllarda öğrenecektir.
Mısır Hazreti Yakup tarafından bilinmektedir Yengesi Hacer Mısırlı idi. Amcasını ziyaret etmiş, ondan Mısır’ın hikâyelerini dinlemiştir. Ayrıca dedesi Hazreti İbrahim de Mısır’a gitmiştir, babası Hazreti İshak da ziyaret etmiştir. Kendisi de gitmiş olabilir. Hazreti Yakub’un böylece Mısır’ın giriş kapıları hakkında bilgisi vardır.
Çin Seddi sonradan insanlar tarafından yapılmıştır. O zamanki Çinliler, koskoca Çin’i yani kıta büyüklüğünde bir ülkeyi korumaya almak istemişlerdir.
Bugün biz ülke sınırlarına tel örgüleri bile çekemiyoruz.
مِنْ حَيْثُ أَمَرَهُمْ
(MiN XaYÇu EaMaRaHuM)
“Onlara emrettiği yerlerden.”
“Haysü” yer zarfıdır. Ancak bu sabit bir yer değil de, bir fiilin ifası esnasındaki zarftır. Evin içinde bulunulur. Orası varlıkların zarfıdır. Oysa kapı bir hareketin zarfıdır. Gelip geçtiler. Dolayısıyla “Haysü” ile “Fî” arasında fark vardır. Nerden girmelerini emretmişse oradan girdiler. Bu bakımdan “Haysü” yer zarfı olduğu gibi aynı zamanda biçimi de ifade eder. Yani babalarının emrettiği tarzda ve biçimde girdiler anlamı da verilebilir. Değişik kapılardan girmenin anlamı, kalabalık görünüp de Mısırlıları işkillendirmemektir.
Bir yerde kendinizi koruyabilmek için iki yol vardır.
Birinci yol; birlikte dolaşırsınız, kalabalık görünürsünüz, sizinle karşılaşanlar sizi güçlü görüp size karşı bir hareket yapmazlar.
İkinci yol ise; ayrı ayrı dolaşırsınız, gücünüz olmadığı için kimse bir şey yapacağınızdan korkmaz, dolayısıyla sizinle ilgilenmezler.
Hazreti Yakup ikinci yolu tercih etmiş ve tavsiye etmiştir.
Kur’an da bize bunu peygamberin kıssası olarak anlattığına göre; olmayan güç gösterisi yerine, olan güçten daha azını gösterme yolu tercih edilmelidir.
Demek ki barış zamanında kendinizi sessiz ve zayıf gösterme uygundur.
Savaşta ise güçlü görünmek uygundur.
Mısır’a barış içinde girdikleri için kendilerini olduğundan daha az ve daha güçsüz göstermeleri yolu tercih edilmelidir. Nitekim onlar da öyle yaptılar.
Cumhuriyet Halk Partisi yönetimi zamanında tarikatların veya Müslüman cemaatlerin bir arada toplanmaları tehlikeli kabul edilirdi. Bunlar basılır, ayin yapıyorlar diye hapishanelere atılır, orada işkenceler yapılırdı. O tarihlerde toplantılara katıldığımız zaman girerken ve çıkarken birer ikişer olarak girip çıkardık. Topluca giriş ve çıkışı mahzurlu sayıyorlardı. Biz de bu tedbire uyuyorduk. Demek ki bu davranışlar Hazreti Yakup peygamberin sünnetidir. Bizim devletle bir alıp veremediğimiz yoktu. Sadece İslâmiyet’in ülkemize gelmesini istiyorduk. Bunu kalabalık bir gösteri şeklinde yapmamızın mânâsı olamazdı.
Burada başka bir husus da ortaya çıkıyor. Babaların çocuklar üzerinde emretme yetkileri vardır. Biz ise; on beş yaşını dolduran bir çocuk üzerinde anne babanın emretme yetkisi yoktur diyoruz. Oysa burada “emrettiği gibi” denmektedir.
Burada emreden kimdir? Babaları mı, yoksa aşiret reisleri mi?
İlkel topluluklarda baba ile aşiret reisi aynı kimse olduğu için babaların emretme yetkileri vardı. Bugün ise onbeş yaşına gelen çocuk o aşirette kalmak zorunda değildir. İsterse ayrılıp başka aşirete katılabilir. Hicret müessesesi vardır. Dolayısıyla şunu söyleriz: Aşiret reislerinin aşiret fertlerine emretme yetkileri vardır. Fertler ya o aşiret başkanını dinleyecekler yahut o aşireti terk edip gideceklerdir. Ehline namazı emretmenin mânâsı da budur. Aşiret reisi topluluğa beş vakit namazı cemaatle kılmalarını emreder. Eğer bunlar yaş olarak küçük iseler, onları tedip edebilir. Babalarının tedip etmesini isteyebilir. Büyük iseler, beş vakit namaza devam etmeyenleri aşiretten çıkarabilir.
Bu âyetle daha önce çözemediğimiz konuyu da çözmüş oluyoruz.
أَبُوهُمْ
(EaBUvHuM)
“Babalarının emrettiği gibi.”
“Babaları” kelimesini burada izhar ettiğine göre, babalarının emretme yetkisi vardır demektir. Baba yaşlı olduğuna göre, yaşlılık emretme yetkisini ortadan kaldırmaz.
Gelişen dünyada aşiretlerin soya değil de sözleşmeye dayandığını kabul ettiğimizde, burada babanın yerini aşiret reisleri şeklinde yorumlarız. Yani o zaman babaları aşiret reisi idi, şimdi sıralama usulü ile seçilen kimse başkan olacaktır.
Bu hükme nerden varıyoruz?
Kur’an’dan sonra soya dayanarak başkanlık etme sistemi kaldırılmıştır. Bunu Hazreti Ebubekir, Hazreti Ömer, Hazreti Osman ve Hazreti Ali’nin halife seçilmelerinden öğreniyoruz. Kur’an emanetin ehline tevdi edilmesini emrettiğine göre, daha ehil varsa, aşireti yaşlının idare etmesi sözkonusu olamaz. Yani Kur’an öyle emrediyor. Sahabelerin uygulaması öyledir. Bu konuda icma hâsıl olmuştur.
Muaviye icmaa muhalefet ettiği için saltanat devrine mütegallibe devri denmektedir. Tarihi gelişme saltanatı sona erdirmiştir.
Buradaki “Ebuhum” kelimesinin aşiret başkanının reis olacağına delaleti iktiza ile delalettir. Babanın emredebilmesi için aşiret reisi olması gerekmektedir. O halde aşiret reisi babadır hükmü ancak kıyasla ortaya çıkar. Oysa emanetlerin ehline tevdi edilmesi ibare ile delalettir. Kur’an yalnız Allah’a ibadet etmeyi emretmektedir. Anne babaya ise ihsan etmeyi emretmektedir.
مَا كَانَ يُغْنِي عَنْهُمْ
(MAv KAvNa YuĞNIy GaNHuM)
“Onlardan iğna etmiyordu”
Buradaki “Yuğni”nin faili nedir, ne iğna etmedi?
Onların müteferrik kapılardan girmeleri onlardan bir şeyi iğna etmedi. Babalarının emrettiği gibi dahil olduklarında ifadesinde duhul etme masdarı yoktur. O halde “yuğni” oraya raci olan bir zamiri içermez. Bu durumda mahzuf bir ifade vardır. “Duhulühüm” kelimesi “Yuğni”den sonra mahzuftur diyebiliriz. O zaman “Lemma”nın mazrufu kalmamaktadır. Orada da bir hazf söz konusudur. İki hazfın takdiri yerine bir hazfı takdir edebiliriz. Oraya babalarının emrettiği gibi duhul ettiklerinde hiçbir şeyle karşılaşmadılar. Ne var ki duhulleri onlardan bir şey savmadı şeklinde takdir edebiliriz.
Burada zamirin gittiği yeri belirlemede bir usul öğrenmiş oluyoruz. Hazfedilmiş kelimeye de zamir gidebilir.
“Dün bol yağmur yağdı. O çok merhamet sahibidir.” cümlesinde cümle düşüklüğü yoktur. “Dün yağmur yağdı. Yağdıran Allah’tır. O merhamet sahibidir.” şeklinde ifade etmiş oluruz.
Demek ki, eğer bir yerde zamirin raci olduğu kelimeyi bulamazsak, o zaman daha önceki cümleden yararlanılarak, bir cümle veya kelime takdir edilerek, onun mahzuf olduğu kabul edilerek zamiri ona göndermek gerekir. Burada takdir böyle olacaktır.
Duhul ettiklerinde duhulleri onlardan bir şey iğna etmedi.
Yahut duhulleri iğna edecek değildi mânâsı verilebilir.
“An” ile iğna etmek savmak demektir. Bir işe yaramadı anlamına gelmektedir.
Hazreti Yakup bilen bir nebidir. Bu tedbirlerin bir işe yaramadığını bilmektedir. Buna rağmen acaba neden böyle bir talimat vermiştir?
Burada yine bu konuya temas edilmektedir. Öyle olaylar vardır ki insanların iradesine bırakılmıştır. Böyle yaparsa şöyle olsun, şöyle yaparsa böyle olsun şeklinde takdir edilmiştir.
Yaptığımız projelerde uygulayıcılara bırakacağımız değerler olur. Burada insan iradesi ile olay olur. Bazıları ise kesindir. Biz ne yaparsak yapalım o olacaktır. Ne var ki biz hangisinin bizim irademize bırakıldığını, hangisinin İlâhi takdire ait olduğunu bilemediğimiz için biz kendi irademizle iş yapıyoruz gibi davranırız. Başarırsak takdir irademize bağlıdır. Başaramazsak İlâhi takdirdir deyip kadere teslim olmanın dışında yapacağımız bir şey yoktur.
Hazreti Yakup gaybı bilen bir kimse değildir. Ama gerekli tedbirleri alacak, ondan sonra kadere teslim olunacaktır.
مِنْ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ
(MiNa elLAHi MiN ŞaYEın)
“Allah’tan bir şey.”
Allah’tan bir şey savacak değildi. Hazreti Yakup Allah’ın takdirini değiştiremezdi. Değiştirmesi de çok iyi değildi.
Takdiri İlâhi ne idi?
İnsanlık bir bebek gibi doğmuş ve gelişmişti. Sümer’de ve Mısır’da on bir, on iki yaşlarına ulaşılmıştı. Dört-beş bin yıl sonra insanlık büluğ çağına ulaşacak, artık peygambersiz kendi kendini yönetecekti. Yani demokrasi gelecekti.
Bunun için görevlendirilmiş bir kavim vardı. Bu kavmin mensupları da Hazreti Yakub’un oğulları olacaktı. Hazreti Yakub’un oğulları Sümer kültürünü almışlardı. Şimdi Mısır’a götürülecek, orada da Mısır kültürünü alacak ve yeni bir uygarlık kuracaklardır. İbrani uygarlığını kuracaklardır. İbrani uygarlığından Yunan uygarlığı doğacak. Sonra Hazreti İsa bu uygarlığı dünyaya yayacak. Daha sonra Roma ve Bizans yeni dünya için hazırlanmış olacaktır.
Bu da Takdir-i İlâhi idi, bunu kimse önleyemezdi. Dolayısıyla Hz. Yusuf’un kardeşi de Mısır’da hapsolunacaktır. O halde biz ne yaparsak yapalım Allah’ın takdirini değiştiremeyiz.
Türk ulusu “III. bin yıl uygarlığı”nı kurmakla, “Adil Düzen”i getirmekle görevlendirilmiş ve Akevler ile Millî Görüş bu hususta adımlar atmıştır. Bugün AK Parti geçici hazırlık içindedir. Bunlar Takdir-i İlâhidir. Bunu kimse önleyemez.
Bizim aleyhimizde olaylar görürüz, olmasını istemeyiz ama Allah’ın takdiri ne ise o olmaktadır. Biz yine tedbirler almak zorundayız. Ama takdir ne ise o olacaktır.
İlâhi takdir her zaman iyidir.
إِلاَّ حَاجَةً فِي نَفْسِ يَعْقُوبَ قَضَاهَا
(EilLAv XAvCaTan FIy NaFSi YaGUvBa QaWAvHAv)
“Yakub’un nefsinde kaza ettiği bir hacet olması dışında”
Buradaki istisna nereden istisnadır? Allah’ın takdirini değiştirmeden mi istisnadır, yoksa Hz. Yakub’un emirlerine uymak için yapılan istisna mıdır? Yani çocuklar da bunun bir işe yaramadığını bilmektedirler. Ama babalarının dediklerini yapmak için mi bunu yapmışlardır? Yoksa babalarının arzusuna uydukları için kaderde değişiklik olur mu?
İnsanların duaları, talepleri ve salih amelleri ile kaderde değişiklik yapılır mı? Yani kader planında Allah değişiklik yapar mı?
Bu âyet bu mânâyı ifade etmektedir. Dua ve ameli salih İlâhi takdirde de değişikliği yapabilir. Önce Allah her şeye kadirdir. Mürittir, istediği zaman planını değiştirebilir. Bunu bizim olanlarda değişiklik yapabildiğimizden biliyoruz. Allah bizden daha üstündür. O yarattığına göre, yaratılan yaratandan daha ileri olamaz. Birincisi budur. İkincisi, Allah kâinatı bizim için var etmiştir. Onun bir işine yaramaz. O halde Allah’ın bizim istediğimizi yerine getirmesi kadar doğal bir şey olamaz.
Siz çocuğunuza bir şey alırken onun ihtiyaçlarını karşılarsınız ama sonra da onun beğendiğini alırsınız, çünkü aldığınızı ona alıyorsunuz. Allah da insanların ihtiyaçlarını karşılar, ondan sonra da onların beğenilerine uyar.
Bu âyet bize bunları açıkça ifade etmektedir.
Burada “Fî Yakube” denmeyip “Fî Nefsi Yakube” denmiş olması, Hazreti Yakub’un sadece hissini ele alması sebebiyledir. Yani bir işe yaradığı için değil, onun gönlü öyle istediği için öyle yapılmaktadır.
Demek ki Allah kimi zamanlarda bizim işimize yarayan heveslerimizi de yerine getirir. Kader değişmez ama kaderin oluşmasında değişiklik olur anlamındadır.
“Adil Düzen” gelecektir. Ama “Adil Düzen”in şekli üzerinde biz insanların arzuları da değerlendirilecektir demektir. Demek ki “III. Bin Yıl Medeniyeti” insanlığın Hak düzenine doğru attığı adım olacaktır. Bunu kimse değiştiremez. Ama atılan bu adımın mükemmeliyeti bizim çalışmalarımıza bağlı olacaktır.
Bugün AK Parti istediğimiz “Adil Düzen”e doğru adım atmıyorsa, bu yalnız İlâhi takdir gereği değil, bizim baştan bu hususları iyi bir şekilde ortaya koyamayışımızdan ileri gelmektedir. Buradaki kusurlardan biz hepimiz sorumluyuz.
“Kadâhâ” diyerek Hazreti Yakub’un takdiri anlatılmaktadır.
Kader plandır.
Kaza ise uygulamadır.
Uygulayıcılar uygulama yaparken şartlar gereği planda değişiklik yaparlar. Örnek olarak, bina yapılırken planda beyaz fayans konması tesbit edilmiştir. Uygulayıcı beyaz fayans bulamadığı zaman gri fayans kullanır. Böylece takdirde değişiklik olmuş olur. Buna kaza denmektedir
O halde biz uygulama yaparken kaderde değişiklik yaparız. Allah insanlara bu değişikliği yapma yetkisini vermiştir. Kader gerçekleşecektir ama onun şekli ve biçimi bizim uygulama kararlarımızla olacaktır.
İşte bizim “Adil Düzen Çalışmalarımız” bu sebeple önemlidir. Türkiye’de olanlar Takdir-i İlâhidir. Biz olsak da olmasak da onlar olacaktır. Ancak bu şekilde olmasında bizim çalışmalarımızın etkisi olmuştur. N. Erbakan’ı, F. Gülen’i böyle düşünmemiz gerekir. A. Menderes’i, K. Evren’i böyle değerlendirmemiz gerekir.
Bu açıklamamız ilmî açıklamadır, felsefî açıklama değildir. Yani Allah bizim ne yapacağımızı bilmiyor mu ki sonradan karar alsın. Biz bu hususları kavrayacak durumda mıyız? Biz, bizim idrakimiz içinde, zaman ve mekan içinde konuşuyoruz. Bizim bunları böyle kabul edip ona göre amel etmemiz gerekir. Daha derinlere gittiğimiz zaman bizim idrakimizin yetmediğini görürüz. Bu sebepledir ki Ebu Hanife kelamı bırakmış, fıkha yönelmiştir. Felsefeye dayalı kelam o dönemde kalmıştır. Çağımızın kelamı Bediüzzaman risaleleri ile açılan kelamdır. Müsbet ilmin içinde kalmalıyız. Felsefeye dayalı kelamı terk etmeliyiz. Aklımızın ermediği konuları tedris ederken tartışmamalıyız. İsteyen kendi zevki için tartışsın ama biz tartışmamalıyız.
وَإِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ
(Va EinNaHUv La ÜUv GıLMın)
“Ve o ilim sahibidir.”
Burada bazı önemli hususlar vardır. “Ve” harfi getirilmiştir. Yani Hazreti Yakub’un arzusu yerine getirilmiştir. Bununla beraber Hazreti Yakup bunu söylerken bazı bilgilere de sahipti. Bu da Takdir-i İlâhi bilgisidir.
Hazreti Yakup İsrail oğullarının gelecekte etkin kavim olacağını bilmektedir. Mısır’la ilişkilerin gerekli olduğunu bilmektedir. Hazreti İbrahim ve Hazreti Yakup iki peygamberdir. Hazreti İshak da var ama, onun nesli değil, Hazreti Yakub’un nesli gelecekte hakim olacaktır. Mısır’a Hazreti Yakub’un oğulları gitmiştir. Onlar orada aşiret olmuşlardır.
Buradaki “Zû İlm” ifadesi üstteki “Hacet”e karşı getirilmiştir.
Ekonominin iki cephesi vardır. Biri ihtiyaçlardır, diğeri imkânlardır. Burada ihtiyaçlar “Hacet” olarak, imkânlar ise “Zû İlm” ile ifade edilmiştir.
Kur’an bir şeyi anlatırken öyle kelimeler kullanır ki, aynı zamanda o anlattığından başka geniş tasnifi de yapar.
“İnsanlık Anayasası”nda dinî kuruluşlar hacetleri tesbit ederler, ilmî kuruluşlar da imkânları ortaya koyarlar. Bütçe böyle oluşur.
Biz de herhangi bir planlamayı yaparken ihtiyaçlarımızı ve imkanlarımızı birlikte değerlendiririz. Hacetler imkânlar dahilinde yerine getirilir. Mâli ihtiyaçlarda bu dengeyi kurma ekonomi ilmi ile olmaktadır.
“İlim” nekredir. Hazreti Yakup her şeyi bilememektedir. Sadece o olaylardaki genel takdiri bilmektedir.
Biz de şimdi “Adil Düzen”in Türkiye’ye geleceğini bilmekteyiz ama ne zaman ve nasıl geleceğini, kimin getireceğini, ne kadarının geleceği bilemiyoruz, bu hususlarda bilgimiz yoktur.
Hazreti Yakub’un durumu da böyledir. Hazreti Yakup Hazreti Yusuf’un ölmediğini bilmektedir. Çünkü Hazreti Yusuf’un rüyası vardır. Ama onun nerede olduğunu, sonradan nasıl ortaya çıkacağını bilememektedir. Çünkü rüyada öyle görünmüştür ama bunların nasıl olacağını bilememektedir.
Hazreti Muhammed de Mekke’ye hareket ederken rüyasıyla Mekke’yi fethedeceklerini bilmektedir. Ama Hudeybiye’de geri döndüğü zaman rüyasına göre amel etmemiştir. Çünkü fethin nasıl olacağını bilememektedir. Sonra rüyayı teyid eden âyetler gelmiş, Mekke o şekilde fethedilmiştir. Yani rüya bir şeyi söylediği zaman onun şeklini söylemez.
Biz günlük olayları günlük kurallarla takip ederiz. Ancak sonucun kadere göre olacağını biliriz.
Burada “idi” demiyor da “dir” diyor.
Demek ki dünyadaki öğrendiklerimizi âhirette de bileceğiz. Orada da bilgimiz artacaktır. Ama bu dünyada öğrendiklerimiz âhirette de temel kazancımız olacaktır. Âhirete sevapla gitmemiz kadar ilimle de gitmemiz gerekir. Amel kadar ilim de önemlidir. Ben öleceğim, ilmim ölümle kaybolup gidecek demeyip, ilmimizi artırmaya çalışmalıyız. Âhirete o ilimle gideceğiz. Onlar da bizim sevap hanemize yazılmış olacaktır.
لِمَا عَلَّمْنَاهُ
(LiMAv GalLaMNAvHu)
“Onu talim ettiğimiz için”
Burada “Li” yerine “Bi” daha uygun gibi görünür. “Bi” yerine “Li”nin getirilmesi bu talimin hedefe yönelik olması içindir. Yani Hazreti Yakup bildiği değil, bilmesi gerektiği için bilmekte idi. Biz ona talim ettiğimiz için bilendir diyor. Burada tef’il bâbı kullanılmıştır.
Peygamberler de birden bire öğrenemezler, onlar da bizler gibi zamanla öğrenirler. Kesbî ilim ve vehbî ilim yoktur, sadece kesbî ilim vardır. Önce ilmi öğrenmek isteyenler öğrenirler. Ne kadar zeki olunursa olunsun; çalışmadıkça, ilim tarlasını kazımadıkça bir yere varılamaz, ilim öğrenilemez.
Diğer taraftan takdirin de büyük rolü vardır. Benim babam medrese hocası olmasaydı, ben bugün bu ilimleri bilemezdim. M. Lütfi Hocaoğlu bir gün vakit namazını kıldıktan sonra ‘Allah’ım, ilminden istifade edeceğim arkadaşlar ver’ diye dua ediyor. İlim için ne yapması gerektiğini Allah’tan istiyor. Bulunduğu yerin mescidinden yukarıya çıkıyor ve Reşat Nuri Erol’la karşılaşıyor; Reşat, o anda oradaki insanlara Üsküdar’da Kur’an çalışmaları ile ilgili seminerlere başladıklarını anlatmaktadır. Lütfi, ‘hah, aradığım işte bu, Allah duamı kabul etti’ diye düşünmektedir. Sonra Akevler derslerine katılıyor. Bunların hepsi takdirdir. Lütfi, bugün çalışma arkadaşları ile birlikte hem muhasebede hem de Arapça tedrisinde büyük inkılaplar yapmaya çalışıyor.
Demek ki; birincisi arzu, diğeri ise raslantı diye bilinen Takdir-i İlâhidir. Ondan sonrası ilim için çalışmak ve çalışmaya devam etmektir. Öğrenmeyi birinci iş yapmadır. Öğrenmeyi zevk hâline getirmedir. Nihayet öğrenecek arkadaşları bulmadır.
Sokrat ve Ebu Hanife dünyanın en etkin âlimleri olmuşlarsa, bunun sebebi kendilerinin çalışmalarına arkadaşlar bulabilmeleridir.
Hazreti Yakup da arkadaşlar bulamamış ama çocuklarını ona arkadaş etmiş, tarihî oluşlarla İsrail oğulları oluşmuştur.
Demek ki İsrail oğullarının ilmî temelini atan Hazreti Yakup aleyhisselâmdır.
Hazreti İbrahim’den sonra bir adım da onunla atılmıştır.
وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ (68)
(Va LAvKıN EaKÇaRa elNAvSı LAv YaGLaMUvNa)
“Velâkin insanların çoğu bunu bilmemektedir.”
Yani ilmin Allah’ın öğretisi ile olduğunu bilmemektedir.
Tarihte birçok ilim adamları yetişmiştir. Bunları yetiştiren Allah’tır. Allah onlara önce ilmî heves vermektedir. Sonra tesadüf gibi görülen takdirlerle o kimse o konuya yöneltilmektedir. Sonra kişi ilme bağlı ve bağımlı hâle gelmektedir. Sonunda Allah ona bu çalışmalarında ortak olacak arkadaşlar nasip etmektedir.
İlim böyle gelişmektedir.
Dindar veya dinsiz, bütün ilim adamlarını yetiştiren Allah’tır, O’nun takdiridir.
Ampülü keşfeden Edison’a ampulü keşfettiren Allah’tır. Onun bundan dolayı sevap kazanacağı iddia edilemez, günahkâr olduğu da iddia edilemez. İlim iyilik için de kötülük için de kullanılır. Sevap ve günah ona göre alınır.
İlmin esas büyük birinci özelliği, ilim bir defa elde edildikten sonra artık unutulamaz, kaybedilemez. İkinci özelliği, ilim başkalarına eksilmeden aktarılabilir. Dolayısıyla birisinin bilmesi ister istemez sonra başkalarının bilmesini doğurur. İlim artarak, eklenerek, miras olarak gelecek nesillere intikal eder. Her şey kaybolur ama ilim kaybolmaz. Denebilir ki; uygarlık demek ilimdeki birikim demektir. Şimdi at arabası bir işe yaramıyor ama tekerlek bilgisi her zaman daha çok işe yarıyor.
İnsanların çoğu bilgiyi kendilerinin elde ettiklerini zannederler. İnsanların çoğu kaderi tesadüfler olarak algılarlar. Biz onların bu algılamasını kaldıramayız. Bununla insan psikolojisi de anlatılmaktadır. “Fırsatları değerlendirmek” diye bir deyim vardır; takdirin değerlendirilmesi gerekir.
Allah bize iyi arkadaş vermişse değerlendirmeliyiz. Kötü arkadaş vermişse, onu düzeltmeye çalışmalıyız ve düzelttiğimizde kendimizi düzeltmiş olacağız.
Kur’an; nâsın ekserisi iman etmez, nâsın ekserisi bilmez şeklinde haberler vermektedir. Bizlerde oluşmuş yanlış bilgiler vardır. Bu yanlış bilgiye göre mü’minler cennete gidecek, diğer insanlar da cehenneme gidecektir. Diğer taraftan da mü’minlerin azlığından bahsedilmektedir.
O halde cennet küçük bir yer midir, yoksa orası bomboş mu olacaktır?
Cehennem küçüktür, bomboştur. Cennet ise dopdoludur ve çok geniştir.
Bu çelişki değil midir?
Bu meselenin aslı şudur.
Müslim vardır.
Mü’min vardır.
Mü’min; Kur’an’ın muhatap aldığı ve yeryüzünün güvenini sağlamak üzere görevlendirdiği kimsedir. Bunlar gönüllüler ordusudur.
Müslim ise; dini ve inancı ne olursa olsun, eğer kendisinin bildiği kadarıyla ameli salih işler ve iyi niyetliyse, o da cennete gidecektir. Günahkârlar müşrik değilseler, günahlarının cezasını çektikten sonra cennete gideceklerdir. Mü’minlerin cennetlerinin derecesi büyüktür.
Bilmek ise mü’minlere gerekir. Müslimler kendi yaşayışları ile ilgili kadar bileceklerdir. Toplulukta bile böyle değil midir? Yüz hanelik köyde bir iki âlim vardır. Ülkede de gerçekten bilenler çok azdır. Kur’an burada bunu ifade etmektedir.
Bugün Batı’da herkese eşit ilim verilmek istenmektedir. Okullar, sınıflar, diplomalar konmuştur. İslâmiyet’te ise beşikten mezara kadar ilim öğrenme farzdır. Ama bu boş zamanlar için ayrılmıştır. Onların içinde rüsuh seviyesinde ilim sahibi olacaklar çok az olacaktır. Bugün diplomayı sermaye vermektedir. Onların âlim demediği kimse âlim olamaz. Canları sıkılandan diplomayı almaktadır. Oysa diploma ancak mahkeme kararı ile alınabilir. Ama Türkiye hukuk devleti olmadığı için AK Parti gibi birileri bulunursa öyle yapılır. Bir profesörden profesörlüğü almak ancak mahkeme kararı ile mümkündür. Bunu YÖK almağa kalkışırsa, bu yapılan yetki gaspı olup suç işlenmiş olur. Onun yeri hapishanedir.
***
وَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ
(Va LamMAv DaPaLUv GaLAy YuvSuVFa)
“Ve Yusuf’a dahil olduklarında.”
Hazreti Yusuf’un odasına dahil olduklarında demektir. Çünkü Yusuf’a duhul edilemez. “Alâ” gelmiş olması da duhul için mecazı ifade eder. Çünkü duhul içeriye girmedir. Bu kullanıla kullanıla intikal etmiştir. “Alâ” gelince kendisinin bildiği yere girme mânâsını almıştır. Bu arada “Ve” harfi getirilmiştir.
Mısır’a geldiler. Şimdi de Hazreti Yusuf’un bulunduğu yere duhul ettiler. “Ve” harfi yukarıdaki duhule atıftır. Demek ki Hazreti Yusuf’un kentinin bulunduğu yer etrafı çevrilmiş, kapıları olan bir kenttir. İki duhul ancak böyle olursa “Ve” harfi ile atfedilebilir. Yoksa “Lemmâ Dehalûhâ” denirdi.
Memleketin içindeki halkın istihkakları bellidir. Hazreti Yusuf’a gitmeden memurlar onlara tartıp istihkaklarını vermekte idi. Dışarıdan gelenlere verip vermemek Mısır yönetimine kalmıştı. Onu doğrudan kendisi yönetiyordu. Bunlar zaten çok değildiler, bundan dolayı kendisi yönetebiliyordu.
Demek ki yöneticilerin görevi genel kuralla çözülemeyen hususları istisnai olarak çözmedir. Genel kurallarla çözülebilen meseleler ise üst yöneticilere gitmez.
Bugün ise memurlar kuralları bilmedikleri ve memurlara güven olmadığı için her şey yöneticinin emrine bağlanır. Sorunlar çözülmez, çözülemez. Yıllarca sürüncemede kalır. Çünkü merkez sorunları bilmediği için hiç çözemez.
İslâmiyet’te askeri düzende bile merkezi yönetim yoktur. Üst astı azledebilir, hattâ öldürebilir ama onun işlerine karışmaz. Her ast kendi içtihadı ile hareket eder. Sivil yönetimden farkı; sivilde sorumluluk hakemlere karşıdır, askerlikte ise sorumluluk üste karşıdır. Ama merkezi yönetim her iki yönetimde de yoktur.
آوَى إِلَيْهِ أَخَاهُ
(EAvVAy EiLaYHi EaPAvHu)
“Kardeşini kendisine iva etti.”
“İva etmek” barındırmak, yuvaya koymak demektir.
“İleyhi” deyince de evine aldı, odasına aldı denmektedir.
İşyerlerinde ayrı oda olur. Orada görüşmeler yapılır. Buna “necva” denmektedir.
Kur’an düzeninde mescit vardır. Başkan orada oturur, herkes orada başkanla açıkça görüşür. Özel görüşme yerleri yoktur. Dairelerin kapıları açıktır. Herkes daireye girip takipçi olabilir. Kur’an necvaya müsade etmiş ama bazı şartlar koymuştur. Necvada hayır yoktur denmektedir.
Hazreti Ömer’e bir valinin odasına kapı yaptırdığı şikayeti gelir. Hazreti Ömer de görevliyi gönderir ve ‘eğer böyle bir kapı varsa hemen indir ve kır’ der.
Burada Hazreti Yusuf’un ayrı necva yeri olduğu anlaşılmaktadır. Ancak Hazreti Yusuf necva odasından idare etmiyor, oradan yöneticilik yapmıyor. Kendisi açık salondadır. Diğer görevlilerle beraber iş yapmaktadır. Kardeşleri ile burada görüşmüştür. Kardeşini ise özel odasına almıştır. Sonra görevlilere özel odasında talimat verecektir.
Demek oluyor ki işletmenin böyle necva odası olacaktır ama olağan görüşmeler açık salonda yapılacak, sadece özel durumlarda necva yapılacaktır.
Kur’an’daki ifadeler de buna yakındır.
Burada bir sorun daha ortaya çıkar.
Cumhurbaşkanı her geleni kabul edecek midir?
İşte burada “bucak yönetimi”ne şiddetle ihtiyaç vardır. Kabile demek, birbirleri ile karşılaşan kimseler demektir. Başkan kabile halkı, bucak halkı ile görüşür. Bucak dışındakiler o kabileye giremezler. Cumhurbaşkanı milletvekillerinin oluşturduğu bucakta oturur, onlarla Cuma namazını kılar. O bucağa taşradakiler ancak izinle girebilirler. Mekke bunun istisnasıdır. Medine ise böyle kapalı yerdir. Milletvekilleri başkanın mescidine her zaman girebilirler. Başkan görüşmeleri dayanışma sorumlu başkanları olan şurası ile yapar. Milletvekilleri toplantılara katılırlar. Kendilerine söz verilirse konuşabilirler. Şura üyelerinin söz hakları vardır.
Hazreti Yusuf kardeşini özel odaya almıştır, yahut diğer kardeşleri dışarıya çıkarken ‘sen kal’ demiştir. Buradaki ifade böyle değildir. Kendi özel odasına almıştır. Kur’an alıkoymak için “haps” kelimesini zikretmektedir.
Hazreti Yusuf’un ağabeyleri kardeşlerini getirmişlerdir.
Doğru söyledikleri nerden bilinecektir? Kardeşi ile özel görüşecek; gerçek kardeşi mi, yoksa yolda buldukları bir başkası mıdır, nasıl bilinecek?
Burada görülüyor ki, Hazreti Yusuf’un kardeşleri onu kandırma yoluna gitmemişler, samimi olarak babalarından istemişlerdir.
İlkel topluluklarda samimiyet asıldır. Hileli işler yapma ancak çok özel planlama ile olur. Yalan ve hile akla gelmez. Yahut Allah onlara öyle şeyleri yapmayı akıllarına getirmemiştir. Onun gerçek kardeşleri olduğunu söylemiş, Hazreti Yusuf da onu benimsemiştir. Zaten onu tanımıştır. Kardeşlerini böylece imtihan etmiştir. Kendisini kandırıp kandırmadıklarını denemiştir. Kardeşleri de sahtekâr insanlar değildir. Daha önce onlara Hazreti Yusuf hakkındaki kararları aldırtan da Allah’tır.
Dolayısıyla bir kimse bir suç işledi diye dışlanmaz. Cezası verilir, sonra o normal insan kabul edilerek ona göre muamele görür.
Bu hususta PKK’lılar için de aynı şeyleri düşünebiliriz.
Teslim oldukları zaman ne yapacağız?
Önce, teslim olmaları demek tevbe etmeleri demektir.
Ondan sonra, kendilerinin ne suçlar işledikleri itiraf ettirilecektir.
Bir PKK’lının davranışları iki şekilde etkiler.
Birincisi, mübaşir olarak etkiler. Bu doğrudan onun suçu kabul edilerek afv edilmezse diyetini kendisi veya âkilesi (dayanışma ortaklığı) öder.
Diğeri ise sebebiyet yoluyla teksirdir. Halk onlardan korktuğu için bazı kötülükler olmuştur. Bunlar tevbe etmeleri hâlinde ma’fuvdur.
O halde ne yapılacaktır?
Kabilelerine teslim edilecek ve onlardan diyet istenecektir. Kabul etmeyenler için özel bucak oluşturulacak, orada askeri düzen kurulacak ve çalıştırılarak diyetleri ödenecektir. Teslim oldukları için kısas uygulanmayacaktır.
Yusuf Sûresi bize bu hususta örnek olur.
قَالَ إِنِّي أَنَا أَخُوكَ
(QAvLa EnNiY EaNa EaPuKa)
“Ben senin kardeşinim dedi.”
Kardeşleri Hazreti Yusuf’u tanımamışlardır. Anadan kardeşi de tanımamıştır. Demek ki aradan uzun zaman geçmiş ve simaları değişmiştir. Hazreti Yusuf ise onları tanımıştır. Çünkü onlar bir aradadır ve konuştukları dili bilmektedir. Hazreti Yusuf’un anadan kardeşi böylece Yusuf’a daha yakın olmuştur. Kardeşleri Hazreti Yusuf’u ve kardeşini dışlayınca, onlar da ister istemez birleşmişlerdir.
Kur’an’a göre akrabalık vardır. Saldırılara karşı akrabaların birleşip savunmaları doğal haktır. Devletlerin savunma hakları buradan doğmaktadır. Ayrıca bir toplulukta olanların iyilikte dayanışma içinde olmaları ve birleşmeleri de emredilmiştir; saldırıda ve başkalarına haksızlık etmede birleşme ise haram kılınmıştır.
Hazreti Yusuf burada ne yapıyor?
Kardeşini üzmemek için ona haber veriyor. Rahat olmasını istiyor. Diğer kardeşlere oyun oynuyor. Ama onlara kötülük yapmak için değil, onları da imtihan ederek Mısır’da kalabilmelerini sağlamak için böyle yapıyor. Hazreti Yusuf bütün bunları yaparken gördüğü rüyanın istikametinde yürümekte, kardeşlerinin kendisine tâbi olacaklarını bilmektedir.
Biz de Kur’an’ın daha evvel yaptığımız tefsirlerden biliyoruz ki; AK Partililer ve Saadet Partililer bizim yanımızda yer alacaklardır. Hazreti Yusuf’un kardeşlerinin yaptıkları gibi bize yani “Adil Düzen”e ihanet etmişlerdir. Ama o da Allah’ın takdiridir. Sonunda tevbe edip bizim yanımıza gelecekler, yani “Adil Düzen”in yanında yer alacaklardır. Bizim de ona göre hazırlanmamız gerekir.
Bunların dışında üç grup daha vardır. Doğru Yol ve ANAP grubu, yani DP grubu; bunlar ne yapacaklar? MHP grubu. CHP grubu. BDP grubu. Bunlar hakkında şimdilik bir şey söyleyemeyiz. Kararlarını kendileri vereceklerdir.
Bununla beraber AKP ve SP içinde de Medine Yahudilerinin yaptığını yapanlar olabilir, düşmanlarla bir olabilirler. O zaman da onların uğradıkları cezalara uğrarlar. Medine Müşrikleri ihanet etmediler. Medine Yahudileri ihanet ettiler. Dolayısıyla CHP’den daha çok Millî Görüş kökenlilerden ihanet bekleyebiliriz. Uğur Tanış döngülerden bahsetmektedir. İşte döngü budur. Yoksa kişileri atamak döngü değildir.
فَلاَ تَبْتَئِسْ
(FaLAv TaBTaEiS)
“İbtias etme”
Kendi kedine kötülük etme. Beislenme.
“Be’s” kötülük demektir. “Be’sâ ve derrâ” karşılıklı olarak geçmektedir. Dikenin batması bir be’sadır. Darar ise katarakt gibi görememedir. İftial bâbı ile kendi kendini eziyete sokma ve üzülme demektir.
Hazreti Yusuf peygambere ileride yapacaklarını baştan haber veriyor. Böylece olayları sükunetle karşılamasını istiyor.
Bazen beklenmedik olaylar karşısında insan heyecanlanır ve ne yapacağını şaşırır. Bu durum kalıcı hastalıklara sebep olabildiği gibi bazı hallerde ölüme kadar gidebilir. Böyle durumların olmaması için Hazreti Yusuf aleyhisselâm kardeşini baştan haberdar ediyor. Ne var ki ona hiçbir şey açıklamıyor. Sadece kardeşi olduğunu, dolayısıyla ‘başına bir şey gelirse beni ara’ demek istiyor. Onu neler yapacağından bile haberdar etmiyor. Çünkü bundan sonraki ifadede “yapacaklarından” diyor; yapılacağından yahut yapacağınızdan demiyor.
İşte rüyaların da bu yararı vardır. İnsan iyi rüya veya kötü rüya görür. Ona göre ruhen hazırlanır. Onları karşılayacak hormonlar üretir ve olay olduğu zaman artık fazla etki etmez.
İnsanda muafiyet denen bir şey vardır. Yaralandığınız zaman yaranız acır ama zamanla ağrıya alışırsınız, artık o ağrıyı hissetmezsiniz. Ağrı oradaki sinirin uyarılması ile olmaktadır. Oradaki uyarılamaya etki eden hormon salınabilir yahut sinir sisteminde o uyarı ile ilgili devre kapatılır.
İşte rüya buna benzer bir işleme sebep olmakta, gelecekte olacak ani olaylara vücut hazırlanmaktadır.
Hazreti Yusuf aleyhisselâmın bu uyarısı böylece önceden bir tedbirdir.
بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
(Bi MAv KANUv YaGMaLUvNa)
“Amel ettiklerinden dolayı meyus olma.”
“Kâne” kelimesi kullanılmış ve muzari getirilmiştir.
“Kane ya’malu” dediğimizde iki mânâ anlaşılır. Hâlin hikâyesi. Yapmışlardı ya, ondan dolayı üzüntü içinde olma. Bu takdirde kardeşlerimin bana (Hazreti Yusuf’a) yaptıklarından dolayı sen sıkılma, ben sağım ve yaşıyorum. Onlar beni öldürmediler. Kurda yedirmediler denmektedir. Böylece geçmişten dolayı teselli veriyor.
Bu şekilde mânâlandırmamızın hikmeti fazla anlaşılamaz. Yıllarca önce olan olaydan dolayı kardeşin özel olarak teselli edilmesi olmamalıdır.
Hazreti Yusuf kardeşine; ‘ben senin kardeşinim ama şimdilik onlara benim Yusuf olduğumu söyleme, onların davranışları da seni fazla üzmesin’ diyor.
“Kâne”nin ikinci mânâsı vardır. O da nâkıs fiil olarak yapar oldukları işlerden dolayı sıkıntı içinde olmadır. Bu şekli ile mânâlandırıldığı zaman buradaki oğul kardeşlerine değil görevlilere gider. Görevlilerin yapacaklarından sen beis içinde olma demektir.
Biz kurallı erkek çoğulu tüzel kişiliği olan topluluk olarak mânâlandırıyoruz. Burada da erkek kurallı çoğul getirilmiştir. Ne var ki fiillerde bununla ilgili bir siga yoktur. Dişi tekil kullanılmakta ise de o özel bir siga değildir. Dolayısıyla fiillerde kurallı erkek çoğullar tüzel kişiliğe mahsus değildir. Tüzel kişiliği olsun olmasın bütün çoğullar için kullanılır kabul ediyoruz. Dolayısıyla “görevlilerin yaptıkları” mânâsını verdiğiniz zaman görevlilerin tüzel kişiliği olduğu anlamı çıkmaz. O takdirde “na’melü” derdi. Çünkü o da onların içindedir.
Buradaki ifadede üç mânâ bir aradadır.
-Geçmişte olandan be’s içinde olma.
-Kardeşlerimizin yapacaklarından be’s içinde olma.
-Görevlilerin yapacaklarından be’s içinde olma.
Hazreti Yusuf’un kardeşi bunların hepsinden birini anlayabilir.
İşte rüyalar da böyledir. Olaydan haberdar edilirsiniz ama olmadan evvel bir şey anlamazsınız. Olay olduktan sonra da, ‘ha, gördüğüm rüya bu imiş’ dersiniz. Zaten rüya size bunun için gösterilmiştir.
O rüya Hazreti Yusuf’a daima rehber olmuştur. Kuyuya atıldığı zaman o rüya ile teselli olmuş, sabretmişti. Zindana atıldığı zaman da o rüya ile teselli olmuştu.
Şimdi kardeşlerini karşısında görünce o rüyayı hatırlamış, zamanı geldi diye düşünmüş, kardeşlerim bana secde edecekler demiştir. O rüyadan cesaret alarak, o rüyanın rehberliğinde kardeşlerine ‘kardeşinizi getirin’ demiştir. Şimdi de o rüyanın verdiği cesaretle tertipler yapmaktadır. Hazreti Yusuf’un kardeşi de bu ifadeyi olaylar olduğu zaman mânâlandıracak ve kardeşimin bana söylediği “be’s içinde olma” ifadesinde bu tarz tertip olduğunu görecektir.
Demek ki biz de insanlara önceden haberli olmalarını istediğimiz zaman böyle değişik mânâlara gelen ifadeler kullanmalıyız.
Biz Allah’a dua ediyoruz. O duyuyor mu, işitiyor mu? Duamızın kabulü ile işittiğini anlarız. Hattâ Allah’a inanmayanlar bile bir şeyin olmasını şiddetle arzu ederler. Sonunda bu arzu gerçekleşir. Beklenmedik olaylar olur. O olaylar sayesinde arzu gerçekleşmiş olur. Allah duayı böyle kabul etmiş ve cevap vermiş olur.
Demek ki Allah bizim duamıza fiilen cevap vermektedir.
Şöyle de yorumlayabiliriz. Olay zaten olacaktı. Biz dua etmesek de olay öyle olacaktı. Allah içimize dua etmemizi ilham etti. O bize duanızı kabul ettim diye inandırdı. Yoksa bizim duamızı kabul etmemiştir. O kendi iradesini gerçekleştirmiştir.
Bu böyle olsa bile yine Allah bizimle diyalog kurmaktadır. Bize öyle ilham edip dua ettirmektedir.
Biz burada o konuyu tartışmıyoruz. Allah’ın bizimle diyalog kurduğunu açıklıyoruz.
Başka bir diyalog aracı da sezilerdir. Bir problemi çözmeğe çalıştığımızı düşünelim. Aynı problemle karşılaşan insanlar benzer şekilde davranmazlar. Kimileri mesele ile hiç ilgilenmezler. Kimileri ise ilgilenmeye başlar, çözmek isterler. Uğraşır, uğraşır ama çözemezler. Kimileri uğraşırken denemeler yaparlar. Aklına fikirler gelmeye başlar. Birden bir fikir gelir ve çözüme ulaşır. Buna “sezi” diyoruz. İçimden böyle geldi deriz ve onu yaparız. İşte bu seziyi bize ilham eden Allah’tır. Kur’an; insana fücuru da takvayı da ilham etti diyor.
İşte bu ilham kaynağından biri de Kur’an’dır. Kur’an 1400 sene önce nâzil olmuştur. O gün onların anladığı mânâlar vardır. Kur’an bize bugün nâzil olmuştur, dolayısıyla öyle anlamamız gerekmektedir. Bunu şöyle ifade edelim.
Evinizde dört sene önce aldığınız televizyon var. Dört seneden beri seyrediyorsunuz. Ama şimdi seyrettiğiniz dört sene önceki yayın değildir. Televizyon merkezinden şimdi yayınlanmaktadır, onu seyrediyorsunuz.
İşte, Kur’an, Allah’ın 1400 sene önce insanlığa hediye ettiği televizyondur. Biz şimdi onun sayesinde Allah’la diyalogdayız. Onun değişik programlarını, canlı programlarını seyrediyoruz. Biz hangi programı seyretmek istiyorsak onu açmaya çalışıyoruz. Bazen ulaşıyoruz, bazen ulaşamıyoruz. Hata televizyonda değil, bizim arama kabiliyetimizdedir. Bazen kanalları değiştiriyoruz ve hiç beklemediğimiz görüntülerle karşılaşıyoruz. İşte bu da Allah’ın bizimle olan diyalogudur.
Diğer kitaplarla da bu sağlanabiliyor mu, onu biz denemiş değiliz. Ama Kur’an kadar olmasa da olması gerekir.
Demek ki Kur’an İlâhi diyaloğun aracıdır, ahizesidir. İnsan beşikten mezara kadar bununla iştigal ederse daima Allah’la beraber olur.
Dördüncü diyalog aracı da rüyadır. Biz rüya ile gayb âlemine gideriz ve oradan birşeyler kaparız. Rüyanın bu şekilde değerlendirilmesi gerekmektedir. Rüya herkes için başka mânâ taşır. Rüyayı gören kişinin fiili ile konuşmasıdır. Onun hissiyatını bilmezsek, onun yaşadıklarını yaşamamışsak rüyanın mânâsını bilemeyiz. İnsan açık gördüğü rüyaları yazmalıdır. Sonra olaylar olduğu zaman o rüyalardan hangisinin olayı açıkladığını belirlemelidir. Rüyalarının tâbirlerini kendisi oluşturmalıdır.
Ben böyle bir şey yapmadığım için rüyalarımı tâbir edemiyorum. Çok az rüyaların gerçekleştiğinin farkındayım.
Eskiden krallar rüya tâbircileri ve kâhinleri bulundururlardı. Onların da görüşlerini alırlardı. Bugün bundan yararlanılmıyor. Sermaye insanları materyalistleştirmiştir. Nerede ise ruhu bile inkâr ettireceklerdir. Oysa Descartes diyor ki; düşünüyorum, o halde varım. Yani her şey hayal olabilir. Rüyalarda gördüklerimiz nasıl gerçek değilse, uyanıkken gördüklerimiz de gerçek olmayabilir. Sinemada seyrettiklerimiz gerçek değildir. Canlı olmayan filimler gerçek değildir. Ama biz gerçekmiş gibi seyrediyoruz. Kâinat da hayal olabilir. Yer, gök, ağaçlar, dağlar, sular hepsi rüyada yahut sinemada seyrettiğimiz gibi olabilir. Bir şey hayal olmaz. O da rüyayı gören, sinemayı seyreden hayal olamaz. Çünkü o görüyor ve seyrediyor. İşte, ‘düşünüyorum o halde varım’ ifadesi bunu gösterir. Temel varsayımla işe başlar.
Evet, ben madem ki düşünüyorum, o halde varım. Yalnız ben değil, yanımdakiler de düşünüyor; o halde onlar da vardır. Onlar da rüya görüyor, onlar da sinema seyrediyor. Sonra birbirimize anlatıyoruz. Sinemada ben ne görmüşsem o da, öbürü de, öbürü de aynı şeyi görmüş. Birbirimize anlatıyoruz. O halde sinemada gördüklerimizi bize gösteren vardır. Yoksa hepimiz ayrı ayrı aynı şeyleri göremezdik. Birbirimize anlatamazdık. Bizim dışımızda sinemanın varlığını görüyoruz. Hepimize aynı şekilde görülmüştür.
Şimdi tekrar dünyamıza dönelim. Dünya da bir sinema olabilir, bir film olabilir. Gördüklerimiz yalan olabilir, hayal olabilir. Başka türlü olabilir. Ama madem ki biz aynı şekilde görüyor ve anlatıyoruz. Bir filim vardır. Onu oynatan vardır.
Buradan şu sonuca varırız. Dünya hayaldir ama dünyayı görenle dünyayı gösteren hayal olamaz. O halde, “düşünüyorum o halde varım” cümlesi bizi peygamberlerin öğretisine götürmektedir.
Sûremiz rüyalarla ilgili sûredir.
Rüyaları da böyle ele almalıyız. Madem rüya gören vardır. O halde o vardır. Madem ki rüyaları birbirimize anlatıyoruz, o halde rüyanın görülmesi gerçektir. Rüyanın kendisi gerçek olmayabilir ama görülmesi gerçektir. Rüyayı gösteren de vardır. Onu gösteren de gerçektir. İnsanların buna önem vermemesi körlüktür.
SÜLEYMAN KARAGÜLLE
Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL
www.akevler.org (0532) 246 68 92
KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-568/ADİL DÜZEN DERSLERİ-398 10 Temmuz 2010
T E R Ö R
Evinizde salgın bir hastalık var, bulaşıcı bir hastalık var...
Önce siz doktorsunuz; kendinize aşı yaptınız, hastalık size bulaşmadı. Onlara diyorsunuz ki; ben doktorum, bakın aşı oldum, hastalanmadım, ayaktayım, size de çareler arayacak durumdayım. Bu hasatlığın ilacı budur. Gelin iğneyi yapayım, birinize yapayım, onun kurtulduğunu görün. Sonra hepiniz aşı olun.
İttifak ediyorlar, karşı çıkıyorlar, iğne olmuyorlar.
Komşu kadın gelmiş, ‘sakın hâ iğne olmayın’ demiş; ‘çünkü hepiniz ölürsünüz’ demiş!
Oysa kadının amacı başka. Kadının amacı bunları öldürüp mallarına ve mülklerine kendilerinin hakim olmasını sağlamak...
Siz çırpınıyorsunuz. Ama bir şey ifade etmiyor.
Sonunda kızıyorsun ve ‘ne yaparsanız yapın’ diyorsun.
Ama sonra dönüp düşünüyorsunuz. Öyle ama ailem olmadığı zaman ben tek başıma kalırım, bu kadının aşireti beni de öldürür. Yine dönüp yalvarıyorsunuz, yakarıyorsunuz...
Bu sefer senin ağzına ot tıkıyor, konuşturmuyorlar!!!
İşte benim durumum budur.
Zavallı Saadetçiler, toplantılarında (İstanbul’daki son ESAM toplantılarında olduğu gibi) beni konuşturmamak için hazır durumda, sesimizi kısmakla meşguller!
AK Parti’dekiler ise görüşmüyor bile!
M. Hareket partililer, C. Halk partililer; herkese sesleniyoruz, kulak veren yok!
Küçük, binde bir oy alan partilere gidiyoruz, çeşitli oyunlarla bizden uzak kalıyorlar!
Polis ilgilenmiyor! Asker ilgilemiyor! Milletvekilleri uzak duruyor!
Dönüyoruz, kader böyle imiş ne yapalım diyoruz. Ama sonra aklımıza geliyor; yahu bu gemi battığı zaman ben de batacağım. Ben Allah’a inanıyorum. Orada da ‘sen neden elinden geleni yapmadın’ diye sorulursam, oradan da cehenneme gidersem diye düşünüyor ve korkuyorum. İşte, kimsenin okumadığı bu makalemi yazıyor ve sitemize koyuyorum. Ben görevini yapıyorum. Ötesi bana ait değildir.
Eksik yapıyor olabilirim. Allah’tan mağfiret diliyorum.
Bugün iki sorunumuz var.
Gemimizde delikler var, gemimiz su almış, batıyor. Delikleri kapatmak çok basit. Beni dinlerseniz delikleri hemen görür kapatırsınız. Birlikte bu yapılabilir.
Siz geminin su alan deliklerini tıkayacağınıza, kulaklarınızı tıkıyorsunuz!
Bir gün Firavun gibi sulara gömüldüğünüzde gerçekleri göreceksiniz ama o zaman da çoktan iş işten geçmiş olacaktır.
Bu hafta yazdığım iki makaleden birini bir deliğe, diğerini diğer deliğe ayıracağım. Eskiden beri söylediklerimi tekrar edeceğim.
Gemideki birinci delik: TERÖR.
Gemideki ikinci delik: İŞSİZLİK.
Terörü sizin metotlarınızla önleyemezsiniz; ne açılımla ne de imha sistemleri ile önleyemezsiniz. Terörü ancak “Adil Düzen”le, Allah’ın kanunları ile önleyebilirsiniz.
TERÖRÜ ÖNLEMEK İÇİN NELER YAPMALISINIZ?
1- Ülkeyi yüze yakın vilayete böleceksiniz. Her ilin meclisleri ve şuraları olacak. Bunları doğrudan oranın halkı seçecek. Merkezden atamaları kaldıracaksınız. Valilerini (başkanlarını) kedileri seçeceklerdir.
2- İllere iç işlerinde tamamen bağımsızlık vereceksiniz. İç işlerinde tamamen serbest olacaklardır. Kendi dillerini konuşacaklar. Kendi kanunlarını kendileri yapacaklar. Hakemlerden oluşan mahkemeleri olacak. Yargıtayları, Danıştayları olmayacak. Lise öğrenimini kendileri yapacaklar. Arapça medreseler açılacak. Hür olacaklar. En önemlisi, kendi iç güvenliğini sağlamak üzere jandarma teşkilatını kendi aralarında kuracaklar ve iç güvenliği kendileri temin edeceklerdir.
3- Bölge merkezlerinin valileri merkezden atanacak. Ankara, İstanbul, İzmir, Diyarbakır, Konya, Samsun, Erzurum böyle olacak. Bunlar yani bu merkezler on iki kadardır. Buralara oranın halkından olmayan askerlerden oluşmuş ordular yerleştirilecektir. Ordu taşra illerinin iç işlerine karışmayacak, izinli olmadan giremeyecekler bile. Eğer iller kendileri iç güvenliği sağlayamazlarsa, sıkıyönetimi kendileri ilan edip bölge merkezinden gelen askeri birliğe yönetimi teslim edecekler; istedikleri zaman da sıkıyönetimi kendileri kaldıracaklar. Devlete isyan eden ayırımcı il olursa oraya girecek ve o il dağıtılacaktır. Ordunun asıl görevi o bölgenin dış savunmasını yapmaktır.
4- Merkezi yargı sistemi kalkacak, “hakemlik sistemi” gelecektir. Mağdur olan kişi bir hakem seçecek, mağdur eden de bir hakem seçecek. Baş hakemi de hakemler seçecek. Bunların kararları kesin olacak. Kimse bozamayacak. Haksız kararlara karşı hakemler aleyhine mahkemeye (yine hakemlere) gidilecektir. Bir Kürt vatandaşın bile sorunu varsa, devlet aleyhine hakemlere gidebilecektir.
İşte bu dört tedbir terörü bıçakla kesilmiş gibi birkaç ay içinde sona erdirir.
Askerler; size sesleniyorum. Akademilerde bu önerilerimi tartışın. Beni de dinleyin. Sonra Millî Güvenlik Kurulu’na proje olarak getirin. Göreceksiniz ki AK Parti bunu büyük bir sevinçle kabul edecektir. O sağırdır. Ancak siz duyurabilirsiniz.
İkinci makalem “işsizlik” sorunu ile ilgili olacaktır.
SÜLEYMAN KARAGÜLLE
Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL
www.akevler.org (0532) 246 68 92
KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-568/ADİL DÜZEN DERSLERİ-398 10 Temmuz 2010
İŞSİZLİK
Dünya krizler içinde. Türkiye zaten krizde olduğu için dünyadaki krizler fazla etkilemedi. Terörün kaynağı da ekonomik krizdir. Doğu’da, doğa kanunlarına uyarak beş on çocuktan aşağı çocuğu olan yok. Bu doğa kanunudur. Tehlikede olan canlı çok üretken olur. Rahat içinde olan canlı ise kısırlaşır. Demek ki Doğu’da on çocuk yapmalarının sebebi ekonomik sefalettir. Aynı Doğulular İstanbul’a gelip yerleşmiş iseler artık on çocuk yapmıyorlar. Avrupa ise iki çocuk bile yapmıyor.
Çocuklar büyüyor, topraklar ellerinden alınmış, ağaların veya devletin elinde; kendilerinin olsa bile onu ekip biçecek bilgileri, teknik araçları, sermayeleri, pazarları yoktur. Bir de terör dolayısıyla güvenlikleri yoktur. O halde bunlar işsiz ve açtırlar. Bu durumda ne yapsınlar? Terörün kucağına düşmektedirler. Okuma ve iş imkanı bulamayan bu insanların başka yapacakları ne olabilir? Demek ki terörün asıl kaynağı işsizliktir.
İş bulan bir delikanlı evlenir ve çoluk çocuk sahibi olur. Anarşik olaylara karışmaz. Maceraperest birkaç ağanın oğlu veya kızı boy gösterir. Adil yargı, hakemlerden oluşmuş yargı o sorunu kolaylıkla çözer.
Demek ki bizim tek sorunumuz var, o da işsizliktir.
Peki, işsizliğe nasıl çare bulunacaktır?
Eskiden işsizliğe çare bulmak sanıldığı kadar kolay değildi. Devleti yönetmek para ile olur. Para da halktan alınan altın ve gümüşle tedarik edilirdi. Altın ve gümüşü halk da bulamıyordu. Devlet zorluk içinde yönetiliyordu. Saldırgan ordusu olan devlet başka yerleri işgal ediyor, oradaki yöneticilerin altınlarını yağmalıyor, böylece güçlü devlet olunuyordu.
Şimdi durum değişti. Devletin elinde denizde su kadar bol parası vardır. Parayı kendisi basıyor ve çoğaltıyor. Yeter ki onu kullanmayı bilsin.
Çağımızda devleti idare etmek bir aileyi idare etmekten kolaydır. Çünkü ailenin para çıkarma gücü yoktur ama devletin böyle bir gücü vardır.
Neler yapılmalıdır?
1- Devlet yıl başında nüfus başına “ön ödemeli sipariş kredisi” vermelidir. Herkes yıllık ihtiyaçlarını bu kredi ile sipariş vermelidir. Mağazalara sipariş vermelidir. Mağazalar bu siparişleri peşin ödeyerek tüccarlara sipariş vermelidir. Tüccarlar elde ettikleri nakitle tüm işyerlerine sipariş vermelidirler. Üreticiler elde ettikleri malların bir kısmını siparişlere dağıtacaklar; bir kısmını ise ihraç edip onunla elde ettikleri dövizle yurt içinde karşılayamadıkları siparişleri ithal edeceklerdir. Böylece tüketim mallarının planlamasını Türk halkı yapmış ve yıl başında herkes kendisini güvenceye almış olur. İthalat ve ihracat dengelenir. Serbest piyasaya dokunulmamış olur. Fiyatlar yıl başında teessüs edeceğinden ve ödemeler de peşin yapılacağından enflasyon da etki etmemiş olur.
2- Nüfus başına bin lira faizsiz kredinin yanında, çalışana ayrıca “ham madde kredisi” verilmelidir. Bu kredi de nüfus başına bin lira olmalı ama bunu çalışan aile reisi kullanmalıdır. Yıl sonunda kredisini çalışarak kapatamayanlara yine 1000 lira kredi verilmelidir, ancak bundan ham madde kredisi kesilmelidir. Borcunu kapatanın ham madde kredisi ise 2000 liraya çıkarılmalıdır. İkinci ham madde kredisi 3000 lira olmalıdır. Ödeyemediği zaman ise ham madde kredisi kesilmeli, sipariş kredisi devam etmelidir.
3- Diğer taraftan çalışana da “çalışma kredisi” vermeliyiz. Git, istediğin işyerinde çalış, akşam üstü gel, ücretini al, biz işvereni borçlandıralım. Çalışan emek sahibine böyle diyoruz. İşverene de diyoruz ki: Sen işveren olarak emek sahiplerini çalıştır. Onun ham madde kredisini de sen kullan. Böylece bütün işletmeler işçi bulurlarsa sermayeyi de bulmuş olurlar. Kredilerin tamamı faizsizdir. Devlet kâğıt parçasına karşılık “vergi” almaktadır, faiz işte odur. Böylece işçi nereye giderse sermayesi ile gittiği için iş bulma sorunu ortadan kalkar. İşveren de işçiyi ve iş yapılacak yerleri bulduğu takdirde sermaye sorunu kalmaz. Çünkü kirayı da üretimden pay olarak ödeyecektir. Bugün “girişimci” olmak demek, bankanın size kredi açması demektir. Oysa bizde girişimci olmanın tek şartı vardır; çalışacak emek ve ham madde kredisi sahibi ortak işçi bulmak.
4- İşletmeci aldığı kredilerin faizini ödemeyecek. İcra kapısına dayanmayacak. Haciz tehlikesi yok. Mamul satıldığı zaman kredisini kapatacak. Mal ambarda durduğu müddetçe, yüz sene geçse bile işletmeciden kredinin itfası istenmeyecek. Her gün çek veya senet ödeme derdinde olmayacak. Kredisini erken kapatanların işveren kredi limitleri yükseltilecek, yani daha çok işçi çalıştırabilecek. Kredilerinin kapatılması uzarsa icra gelmeyecek ama kredi limitleri düşürülecek, yani daha az işçi çalıştırabilecek.
Görülüyor ki, işsizlik sorununu çözmek peynir ekmek kadar kolaydır.
Sivil yönetimler duymuyor.
Askerler; bari siz kulak verin! Akademilerinizde bu önerileri değerlendirin. Meseleyi Millî Güvenlik Kurulu’na getirin. AK Parti sizi bekliyor. Siz de kulaklarınızdan parmaklarınızı çıkarmazsanız, siz de sivillerle beraber boğulanlardan olursunuz.
SÜLEYMAN KARAGÜLLE
Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL
www.akevler.org (0532) 246 68 92
Gemide iki delik var: TERÖR VE İŞSİZLİK
Reşat Nuri EROL
Evinizde, çevrenizde, ülkenizde salgın bir hastalık var, bulaşıcı bir hastalık var...
Farz edin ki siz de doktorsunuz, kendinize aşı yaptınız, hastalık size bulaşmadı...
Evinizdeki aile fertlerine, çevrenizdeki komşulara ve dostlara, ülkenizdeki vatandaşlara, sesinizi duyurabildiğiniz herkese diyorsunuz ki: ‘Ben doktorum, bakın aşı oldum, hastalanmadım, ayaktayım, size de çareler arayacak durumdayım. Bu hasatlığın ilacı budur. Gelin söz dinleyin, iğneyi yapayım, birinize yapayım, onun kurtulduğunu görün. Sonra hepiniz aynı aşıyı olun ve kurtulun.’
Ne yapıyorlar?
İttifakla itiraz ediyorlar, karşı çıkıyorlar, iğne olmuyorlar!..
***
Komşu bir kadın (veya birisi!) geliyor ve diyor ki: ‘Sakın hâ, iğne olmayın. İğne olursanız hepiniz ölürsünüz. Sakın iğne olmayın…’ Ayrıca ‘Çağdaşlık! Modernlik! İlkellik!’ vs. vs. kelimelerini ilave etmeyi de ihmal etmiyor.
Oysa kadının amacı başka. Onun amacı bunların ölmesini gerçekleştirmek, ondan sonra onların mallarına ve mülklerine kendilerinin hakim olmasını sağlamak...
Siz çırpınıyorsunuz ama bu gayretiniz bir şey ifade etmiyor. Sonunda kızıyorsunuz ve ‘ne yaparsanız yapın’ diyorsunuz. Ama sonra dönüp düşünüyorsunuz: Öyle ama ailem, çevrem, komşularım, arkadaşlarım, dostlarım, vatandaşlarım olmadığı zaman ben tek başıma kalırım, bu kadının aşireti ve şer güçler bir gün beni de yok eder.
Yine dönüp yalvarıyorsunuz, yakarıyorsunuz...
Ama nafile; muhataplar kör, sağır ve dilsizler!!!
***
İşte, günümüzdeki durum budur, ülkemizdeki durum budur.
İktidardakiler (AKP) görmüyor ve görüşmüyorlar; kör, sağır ve dilsizleri oynuyor, görmüyor ve dinlemiyorlar!.. Muhalefetteki Milliyetçi Hareket (MHP) ve Cumhuriyet Halk (CHP) partililer ve diğerleri (BDP) de kulak vermiyorlar!..
Bakan, gören, duyan, dinleyen, kulak veren yok, yok, yok!!!
Polis ilgilenmiyor, asker ilgilenmiyor, milletvekilleri uzak duruyor!
Dönüyor ve diyorsunuz ki: ‘Ne yapalım, kader böyle imiş!’
Ama sonra yeniden aklınıza geliyor: ‘Yahu bu gemi battığı zaman ben de batacağım.’ Allah’a inanıyorsunuz; ‘sen neden elinden geleni yapmadın’ diye sorulacağını biliyorsunuz. Bundan dolayı yapılması gerekenleri yapmaya devam ediyorsunuz…
***
Bugün iki büyük sorunumuz vardır, iki büyük problemimiz vardır.
Gemimizde delikler var, gemimiz su almaya başlamış, gemimiz batıyor...
Gemideki delikleri kapatmak çok basit. Yazılanları görseler, söylenenleri dinleseler, delikleri hemen görecek ve kapatacaklar. Basiretli bir şekilde birlikte hareket edilirse bu yapılabilir, başarılabilir. Oysa, onlar geminin su alan deliklerini tıkayacaklarına, kulaklarını tıkıyorlar! Bir gün Firavun ve ordusu gibi sulara gömüldüklerinde gerçekleri görecekler ve işte o anda Hz. Musa’nın dediklerini hatırlayacaklar ama o zaman da çoktan iş işten geçmiş olacak.
Gemide çok büyük ve çok tehlikeli iki delik var.
Gemideki birinci büyük delik: TERÖR...
Gemideki ikinci delik ise: İŞSİZLİK...
***
Bu sorunlara çare ve çözüm bulmamız gerekiyor. Vatan gemisindeki bu iki deliği acilen kapatmamız gerekiyor. Geminin batmaması için hemen harekete geçmemiz gerekiyor.
Vesselâm…
Terörü nasıl bitirelim?
Reşat Nuri EROL
Hüküm şudur: İşsizlik varsa terör de vardır. Ülkemizdeki iki büyük sorunumuzdan, iki büyük problemimizden söz ediyorduk, terör ve işsizlik üzerinde duruyorduk.
Vatanımızı bir gemiye benzetirsek; vatan denen gemimizde delikler var, gemimiz su almaya başlamış ve gemideki bu delikleri kapatmak çok basit. Ama çözümlerdeki bu basitliği görmek için göz, işitmek için kulak gerek.
İlgililer ve yetkililer çare ve çözüm olarak yazılanları görseler, söylenenleri dinleseler, delikleri hemen görecek ve kapatacaklar.
Ama onlar geminin su alan deliklerini bir an önce görüp tıkayacaklarına; gözlerini hakikatlerden kaçırıp kapatıyorlar, kulaklarını çözüm önerilerine tıkıyorlar!!!
***
Bugünkü yazımızda, gemideki çok büyük ve çok tehlikeli iki delikten biri olan ve artık vatan gemisini her an batırabilecek mesabedeki “TERÖR” üzerinde duralım… Bu konuda ne gibi çare ve çözümler üretilebileceğini düşünelim... Düşünmekle kalmayıp gereğini yapalım.
Her şeyden önce şunu iyi bilin ki; terörü sizin bugüne kadar uyguladığınız metotlarınızla önleyemezsiniz, ne “açılım” ne “imha sistemleri” ne de bugüne kadar uyguladığınız diğer her türlü metotlar ile terörü ortadan kaldıramazsınız.
Terörün tek çaresi vardır: Terörü ancak “Adil Düzen” ile önleyebilirsiniz.
***
Terörü önce önlemek, sonra tamamen sona erdirmek için neler yapmalısınız?
Bir: Her şeyden önce ülkeyi gerçek anlamda nüfusu ve diğer verileriyle yüze yakın vilayete böleceksiniz. Her vilayetin, her ilin meclisleri ve şuraları olacak, bunları doğrudan oranın halkı seçecek. Merkezden atamaları kaldıracaksınız. Halk olarak valilerini (başkanlarını) kendileri seçecekler, valiler merkezden atanmayacak.
İki: Bu yapılanmayı gerçekleştirdikten sonra illere iç işlerinde tamamen bağımsızlık vereceksiniz, iç işlerinde tamamen serbest olacaklar. Kendi kanunlarını kendileri yapacaklar. Hakemlerden oluşan mahkemeleri olacak; Yargıtayları, Danıştayları olmayacak. Lise öğrenimini kendileri yapacaklar. Batı dillerinde kolejler olduğuna göre; Arapça medreseler de açılacak. Hür olacaklar. En önemlisi, kendi iç güvenliklerini sağlamak üzere jandarma teşkilatlarını kendi aralarında kuracaklar ve iç güvenliği kendileri temin edecekler.
Üç: Bölge merkezleri olacak ve bölge merkezlerinin valileri merkezden atanacak. Ankara, İstanbul, İzmir, Diyarbakır, Konya, Samsun, Erzurum böyle olacak ve bunlar yani bu merkezler on iki kadardır. Buralara oranın halkından olmayan askerlerden oluşmuş ordular yerleştirilecek. Ordu taşra illerinin iç işlerine karışmayacak, izinli olmadan oralara giremeyecek. Eğer iller kendileri iç güvenliği sağlayamazlarsa, sıkıyönetimi kendileri ilan edip bölge merkezinden gelen askeri birliğe yönetimi teslim edecekler; istedikleri zaman da sıkıyönetimi kendileri kaldıracaklar. Devlete isyan eden ayırımcı il olursa, ordu oraya girecek ve o il dağıtılacak. Ordunun asıl görevi ise o bölgenin dış savunmasını yapmaktır.
Dört: Adalet sorununu bir türlü çözüme kavuşturamayan, hattâ sorunun ana sebebi olan “merkezi yargı sistemi” kalkacak, “hakemlik sistemi” gelecek. Mağdur olan kişi bir hakem seçecek, mağdur eden de bir hakem seçecek; baş hakemi de hakemler seçecek. Bunların verdiği kararlar kesin olacak. Kimse bozamayacak. Haksız kararlara karşı hakemler aleyhine mahkemeye (yani yine hakemlere) gidilecek. Bir Kürt vatandaşın bile sorunu varsa, devlet aleyhine hakemlere gidebilecek.
İşte bu dört tedbir terörü bıçakla kesilmiş gibi birkaç ay içinde sona erdirir.
***
En baştaki hüküm cümlemizi tekrar hatırlayalım: Bir yerde “işsizlik” varsa orada “terör” de vardır. Özellikle ülkemizin doğu tarafındaki “TERÖR”ün ana sebebi ve kaynağı “İŞSİZLİK”tir. Bu sebeple “terör”den sonraki konumuz “işsizlik” sorunu ile ilgili olacaktır.
İŞSİZLİK VE TERÖR
Reşat Nuri EROL
Bundan önceki iki yazıda ne dedik?
Önce “Gemide iki delik var: TERÖR VE İŞSİZLİK” dedik.
Sonra “Terörü nasıl bitirelim?” dedik; böyle diyerek çözüm önerilerimizi sıraladık…
Ve çok önemli bir hakikati altını çizerek, vurgu yaparak hatırlatmayı ihmal etmedik: Bir yerde “işsizlik” varsa orada “terör” de vardır. Özellikle ülkemizin doğu tarafındaki “TERÖR”ün ana sebebi ve kaynağı “İŞSİZLİK”tir. Bu sebeple “terör”den sonraki konumuz “işsizlik” sorunu ile ilgili olacaktır.
Demek ki neymiş?
Bir yerde “İŞSİZLİK” varsa orada “TERÖR” de vardır.
O halde her şeyden önce başımızın, ülkemizin, devletimizin, milletimizin baş belası “terör”den önce “işsizlik”miş. Söz verdik, bu konu üzerinde duracağız dedik. Sözümüzü “işsizlik sorununun çözümleri” ile birlikte yerine getirelim.
Bu arada üç maymunları oynayan, yani; ‘biz bunları görmedik, duymadık, işitmedik ve üzerinde konuşmuyoruz’ diyen, ‘sağır sultanlar’ gibi davranan siyasilerimizin kararan hidayetlerinin de bir an önce yeniden eski yerine gelmesini dileyelim, dua edelim…
***
Dünya krizler içinde. Kapitalizm krizde. Türkiye zaten hep krizde olduğu ve krizlere karşı bağışıklık kazandığından, dünyadaki krizler ülkemizi fazla etkilemedi.
Hüküm: Türkiye’deki “terör”ün ana kaynağı da “ekonomik kriz ve işsizlik”tir.
Doğu Anadolu’da, doğa kanunlarına uyarak beş on çocuktan aşağı çocuğu olan yok.
Neden?
Doğa kanunudur. Tehlikede olan canlı çok üretken olur. Rahat içinde olan canlı ise kısırlaşır. Demek ki Doğu’da on çocuk yapmalarının sebebi terördür, işsizliktir, krizlerdir, ekonomik sefalettir. Aynı Doğulular İstanbul’a gelip yerleşmiş iseler artık on çocuk yapmıyorlar. Avrupa’ya gittilerse, aynen Avrupalılar gibi iki çocukları bile olmuyor.
Biz yine ülkemize dönelim ve duruma bakalım… Doğu Anadolu’da doğan çocuklar büyüyor ve çalışmak istiyor ama toprak yok, fabrika yok, işyeri yok, iş yok!.. Var olan topraklar terör bahanesiyle ellerinden alınmış; köyler, mezralar, meralar, yaylalar, dağlar bomboş!.. Türkiye’nin bu bölgesindeki bazı yerler adeta teröristlere terk edilmiş!.. Kısmen huzur ve istikrar olan yerlerde de topraklar köylülerin ellerinden alınmış, toprak ağalarının veya devletin elinde!.. Bunlar yetmiyormuşçasına, bir de İsrail oğulları bağlantılı uluslar arası sömürü sermayesinin şirketleri çıktı; toprakları onlar kiralıyor veya satın alıyor!.. Topraklar kendilerinin yani köylülerimizin elinde olsa bile; onu ekip biçecek kooperatif birliktelikleri, bilgileri, teknik araçları, sermayeleri, pazarları vs. vs. yok, yok, yok!..
Bir de terör dolayısıyla güvenlikleri yok!
O halde bu insanlar işsiz ve açtırlar.
Bu durumda ne yapsınlar?
Terörün kucağına düşmektedirler. Okuma ve iş imkanı bulamayan bu genç insanlarımızın -hem de kadın ve erkeği ile- terörden başka yapacakları ne olabilir?
***
Demek ki “TERÖR”ün asıl kaynağı “İŞSİZLİK”tir.
İş bulan genç evlenir ve çoluk çocuk sahibi olur. Terör olaylarına karışmaz. Sadece maceraperest birkaç ağanın oğlu veya kızı terörde boy gösterir. Adil yargı, hakemlerden oluşmuş “adil yargı” ve ekonomisi ile ordusu güçlü devlet o sorunu kolaylıkla çözer.
Demek ki bizim aslında tek sorunumuz vardır; o da “İŞSİZLİK”tir.
Peki, işsizliğe (ve dolayısıyla teröre) nasıl çare bulunacaktır?
Çare ve çözümler gelecek yazıda, inşaallah…
Selam, sevgi ve dua ile…
Devlet, para, faiz ve çare
Reşat Nuri EROL
Kaldığımız yerden devam…
Yani; ülkemizde “Gemide iki delik var: TERÖR VE İŞSİZLİK” var…
Varsa; o halde “Terörü nasıl bitirelim?” diyerek, çözüm önerilerimizi sıraladık…
Ve “İŞSİZLİK VE TERÖR” başlığından sonra; ‘bir yerde “İŞSİZLİK” varsa orada “TERÖR” de vardır’ dedik…
Noktayı şöyle koyduk: Demek ki “TERÖR”ün asıl kaynağı “İŞSİZLİK”tir.
Peki, madem öyleymiş; o halde işsizliğe nasıl çare bulunacaktır?
***
Eskiden işsizliğe çare bulmak sanıldığı kadar kolay değildi.
Malum olduğu üzere, devleti yönetmek sadece “para” ile olurdu.
Para da halktan alınan altın ve gümüşle yani “vergiler” ile tedarik edilirdi.
Ama altın ve gümüşü halk da bulamıyordu veya bulabilse bile kolay bulamıyordu. Devlet zorluk içinde yönetiliyordu. Saldırgan ordusu olan devlet başka yerleri işgal ediyor, oradaki yöneticilerin altınlarını yağmalıyor, böylece güçlü devlet olunuyordu.
Eskiden durum böyleydi.
***
Şimdi durum değişti.
Devletin elinde denizde su kadar bol parası vardır.
Parayı kendisi basıyor ve çoğaltıyor; yeter ki onu kullanmayı bilsin.
Çağımızda devleti idare etmek bir aileyi idare etmekten kolaydır.
Neden kolaydır?
Kolaydır; çünkü ailenin “para” çıkarma gücü yoktur ama “devlet”in böyle bir gücü yani istediği kadar “para” basma gücü ve yetkisi vardır.
“Devlet” denen varlığın elinde bütün imkanlar ve malzemeler var olmasına var ama; devletlüler -özellikle de bizim devletlülerimiz- ve de Merkez Bankamızın yöneticileri ısrarla halkımız için “helva” yapmamak konusunda ısrar ediyorlar!
Ya ne yapıyorlar?
Hiçbir karşılığı olmayan Siyonist Yahudi parasını, Dünya Bankası parasını, IMF parasını, ABD dolarını, hem de üstüne “FAİZ” ödeyerek borç olarak alıyorlar!!!
Dünyada bundan daha büyük bir ahmaklık olabilir mi?!.
Sen devletsin ve kendi paranı basmıyorsun… Ve gidip başkasının mürekkeple renklendirdiği karşılığı olmayan kâğıt parçasını “PARA” diye alıyorsun; üstüne üstlük bir de “KATMERLİ FAHİŞ FAİZ” veriyorsun!!!
***
Onlar, o devletlülerimiz; ‘inadımız inat, görmezden gelmemiz inadına körlük, duymamazlıktan gelişimiz inadına sağırlık’ deyip çare ve çözümlere kulak tıkayadursunlar!..
Biz sabır ve sebatla, bir gün bu helvayı yapacak siyasiler ve yöneticiler çıkar diye “halkımız için helva yapma tarifimizi” hatırlatmayı sürdürüyoruz…
Yani; halkımızın ve ülkemizin sorunlarıyla ilgili, genel olarak “Adil Düzen” ve özel olarak “Adil Ekonomik Düzen” çözümlerimizi yazmaya devam ediyoruz…
Onlar olmasa bile; elbet bir gün Hakkın, hakikatin, adaletin ve halkın sesine kulak veren, yazılan çareleri gören birileri çıkar. Dünya sadece onlardan ibaret değil ya, elbette başkaları da var. Her şeyden daha önemlisi; bu kâinatı, bu beşeriyeti, bu dünyayı, bu ülkeyi, bu halkı yaratan Allah var ve O vakti gelince bütün yarattıklarına, bütün hakikatlere, bütün Hakkı söyleyenlere sahip çıkar.
Biz de işte o günü bekliyor ve o gün için gece-gündüz çalışıyoruz…
Çare için çalışmak bizden, tevfik/başarı Allah’tandır…
Ve’s-selâm mea’d-duâ, duâ, duâ…
İşsizliğe/teröre çare
Reşat Nuri EROL
“Gemide iki delik var: TERÖR VE İŞSİZLİK” var…
Tekrar tekrar hatırlattık: “İşsizlik ve terör” var…
Varsa, o halde “Terörü nasıl bitirelim?”…
“Devlet, para, faiz ve çare” demiştik…
Madem “çare var” dedik; o halde işsizliğe nasıl çare bulunacaktır, çare nedir?
Bugünkü konumuz işte budur: İşsizliğe, dolayısıyla teröre çare.
***
İşsizliğe çare bulmak için neler yapılmalıdır?
BİR: Devlet yıl başında nüfus başına “ön ödemeli sipariş kredisi” vermelidir. Herkes yıllık ihtiyaçlarını bu kredi ile sipariş vermelidir; marketlere, mağazalara sipariş vermelidir. Mağazalar bu siparişleri peşin ödeyerek tüccarlara sipariş vermelidir. Tüccarlar elde ettikleri nakitle tüm işyerlerine sipariş vermelidirler. Üreticiler elde ettikleri malların bir kısmını “siparişlere” dağıtacaklar; bir kısmını ise “ihraç edip” onunla elde ettikleri dövizle yurt içinde karşılayamadıkları siparişleri ithal edeceklerdir. Böylece tüketim mallarının planlamasını Türk halkı yapmış ve yıl başında herkes kendisini güvenceye almış olur. İthalat ve ihracat dengelenir. Serbest piyasaya dokunulmamış olur. Fiyatlar yıl başında teessüs edeceğinden ve ödemeler de peşin yapılacağından enflasyon da bu denge ekonomisine etki etmemiş olur.
***
İKİ: Nüfus başına bin lira “faizsiz kredi”nin yanında, çalışana ayrıca “ham madde kredisi” verilmelidir. Bu kredi de nüfus başına bin lira olmalı ama bunu çalışan aile reisi kullanmalıdır. Yıl sonunda kredisini çalışarak kapatamayanlara yine 1000 lira kredi verilmelidir, ancak bundan ham madde kredisi kesilmelidir. Borcunu kapatanın ham madde kredisi ise 2000 liraya çıkarılmalıdır. İkinci ham madde kredisi 3000 lira olmalıdır. Ödeyemediği zaman ise ham madde kredisi kesilmeli, sipariş kredisi devam etmelidir.
***
ÜÇ: Diğer taraftan çalışana da “çalışma/emek kredisi” vermeliyiz. Git, istediğin işyerinde çalış, akşam üstü gel, ücretini al, biz işvereni borçlandıralım. Çalışan emek sahibine böyle diyoruz. İşverene de diyoruz ki: Sen işveren olarak emek sahiplerini çalıştır. Onun ham madde kredisini de sen kullan. Böylece bütün işletmeler işçi bulurlarsa sermayeyi de bulmuş olurlar. Kredilerin tamamı faizsizdir. Devlet kâğıt parçasına karşılık “vergi” almaktadır, faiz işte odur. Böylece işçi nereye giderse sermayesi ile gittiği için iş bulma sorunu ortadan kalkar. İşveren de işçiyi ve iş yapılacak yerleri bulduğu takdirde sermaye sorunu kalmaz. Çünkü kirayı da üretimden pay olarak ödeyecektir. Bugün “girişimci” olmak demek, bankanın size kredi açması demektir. Oysa bizde girişimci olmanın tek şartı vardır; sizinle çalışacak emek ve ham madde kredisi sahibi ortak işçi bulmak.
***
DÖRT: İşletmeci aldığı kredilerin faizini ödemeyecek; faiz yok. İcra kapısına dayanmayacak. Haciz tehlikesi yok. Mamul satıldığı zaman kredisini kapatacak. Mal ambarda durduğu müddetçe, on sene geçse bile işletmeciden kredinin itfası istenmeyecek. Her gün çek veya senet ödeme derdinde olmayacak. Kredisini erken kapatanların işveren kredi limitleri yükseltilecek, yani daha çok işçi çalıştırabilecek. Kredilerin kapatılması uzarsa icra gelmeyecek ama kredi limitleri düşürülecek, yani daha az işçi çalıştırabilecek.
***
Görülüyor ki, işsizlik/terör sorununu çözmek peynir ekmek kadar kolaydır.
Kolay olmasına kolaydır ama yöneticilerimiz nedense duymuyor.
Çare ve çözümlere karşı inadına kör, sağır ve dilsizler...
Gaflet uykularından uyanmalarını bekliyoruz…