1967...1968...1969....AKEVLER 44 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 565

“ADİL DÜNYA DÜZENİ, III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)

Haftalık Seminer Dergisi             19 Haziran 2010                  Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 565. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz: Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

ORDUMUZLA

İLGİLENMELİYİZ

İSRAİL’in

KORSANLIĞI

***

*ÜSKÜDAR SEMİNERLERİ; 115. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamı; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

SOHBET…  SEMİNER…  SORULAR-CEVAPLAR…

***

Denge ekonomisi ve bankalar zinciri

Denge ekonomisinin yararları

Sonuç: Bugünkü Türkiye

Sorunlar ve kurallar

Reşat Nuri EROL

***

YUSUF SÛRESİ TEFSİRİ - 18

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الر تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ(1) إِنَّا أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ(2) نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ هَذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ كُنتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنْ الْغَافِلِينَ(3) إِذْ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَاأَبَتِ إِنِّي رَأَيْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ(4) قَالَ يَابُنَيَّ لَاتَقْصُصْ رُؤْيَاكَ عَلَى إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْدًا إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ(5) وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَى آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَى أَبَوَيْكَ مِنْ قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ(6) لَقَدْ كَانَ فِي يُوسُفَ وَإِخْوَتِهِ آيَاتٌ لِلسَّائِلِينَ(7) إِذْ قَالُوا لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَى أَبِينَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(8) اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوْ اطْرَحُوهُ أَرْضًا يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَتَكُونُوا مِنْ بَعْدِهِ قَوْمًا صَالِحِينَ(9) قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ لَا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِنْ كُنتُمْ فَاعِلِينَ(10) قَالُوا يَاأَبَانَا مَا لَكَ لَا تَأْمَنَّا عَلَى يُوسُفَ وَإِنَّا لَهُ لَنَاصِحُونَ(11) أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَدًا يَرْتَعْ وَيَلْعَبْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(12) قَالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَنْ تَذْهَبُوا بِهِ وَأَخَافُ أَنْ يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَأَنْتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ(13) قَالُوا لَئِنْ أَكَلَهُ الذِّئْبُ وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّا إِذًا لَخَاسِرُونَ(14) فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَأَجْمَعُوا أَنْ يَجْعَلُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمْ بِأَمْرِهِمْ هَذَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(15) وَجَاءُوا أَبَاهُمْ عِشَاءً يَبْكُونَ(16) قَالُوا يَاأَبَانَا إِنَّا ذَهَبْنَا نَسْتَبِقُ وَتَرَكْنَا يُوسُفَ عِنْدَ مَتَاعِنَا فَأَكَلَهُ الذِّئْبُ وَمَا أَنْتَ بِمُؤْمِنٍ لَنَا وَلَوْ كُنَّا صَادِقِينَ(17) وَجَاءُوا عَلَى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ(18) وَجَاءَتْ سَيَّارَةٌ فَأَرْسَلُوا وَارِدَهُمْ فَأَدْلَى دَلْوَهُ قَالَ يَابُشْرَى هَذَا غُلَامٌ وَأَسَرُّوهُ بِضَاعَةً وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَعْمَلُونَ(19) وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُوا فِيهِ مِنْ الزَّاهِدِينَ(20) وَقَالَ الَّذِي اشْتَرَاهُ مِنْ مِصْرَ لِامْرَأَتِهِ أَكْرِمِي مَثْوَاهُ عَسَى أَنْ يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ وَلِنُعَلِّمَهُ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَاللَّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(21) وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ(22) وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَنْ نَفْسِهِ وَغَلَّقَتْ الْأَبْوَابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ(23) وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَنْ رَأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ كَذَلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ(24) وَاسْتَبَقَا الْبَابَ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَى الْبَابِ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَنْ يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(25) قَالَ هِيَ رَاوَدَتْنِي عَنْ نَفْسِي وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ أَهْلِهَا إِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ فَصَدَقَتْ وَهُوَ مِنْ الْكَاذِبِينَ(26) وَإِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ فَكَذَبَتْ وَهُوَ مِنْ الصَّادِقِينَ(27) فَلَمَّا رَأَى قَمِيصَهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ قَالَ إِنَّهُ مِنْ كَيْدِكُنَّ إِنَّ كَيْدَكُنَّ عَظِيمٌ(28) يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَا وَاسْتَغْفِرِي لِذَنْبِكِ إِنَّكِ كُنتِ مِنْ الْخَاطِئِينَ(29) وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَنْ نَفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(30) فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتْ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هَذَا بَشَرًا إِنْ هَذَا إِلَّا مَلَكٌ كَرِيمٌ(31) قَالَتْ فَذَلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ وَلَقَدْ رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ وَلَئِنْ لَمْ يَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُونَ مِنَ الصَّاغِرِينَ(32) قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنْ الْجَاهِلِينَ(33) فَاسْتَجَابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَيْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(34) ثُمَّ بَدَا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا رَأَوْا الْآيَاتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّى حِينٍ(35) وَدَخَلَ مَعَهُ السِّجْنَ فَتَيَانِ قَالَ أَحَدُهُمَا إِنِّي أَرَانِي أَعْصِرُ خَمْرًا وَقَالَ الْآخَرُ إِنِّي أَرَانِي أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِي خُبْزًا تَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْهُ نَبِّئْنَا بِتَأْوِيلِهِ إِنَّا نَرَاكَ مِنْ الْمُحْسِنِينَ(36) قَالَ لَا يَأْتِيكُمَا طَعَامٌ تُرْزَقَانِهِ إِلَّا نَبَّأْتُكُمَا بِتَأْوِيلِهِ قَبْلَ أَنْ يَأْتِيَكُمَا ذَلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّي إِنِّي تَرَكْتُ مِلَّةَ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ(37) وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَائِي إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ مَا كَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِمِنْ شَيْءٍ ذَلِكَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَشْكُرُونَ(38) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمْ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ(39) مَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَانٍ إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(40) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْ رَأْسِهِ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ(41) وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ فَأَنسَاهُ الشَّيْطَانُ ذِكْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ بِضْعَ سِنِينَ(42) وَقَالَ الْمَلِكُ إِنِّي أَرَى سَبْعَ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعَ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ يَاأَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي رُؤْيَاي إِنْ كُنتُمْ لِلرُّؤْيَا تَعْبُرُونَ(43) قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ وَمَا نَحْنُ بِتَأْوِيلِ الْأَحْلَامِ بِعَالِمِينَ(44) وَقَالَ الَّذِي نَجَا مِنْهُمَا وَاِدَّكَرَ بَعْدَ أُمَّةٍ أَنَا أُنَبِّئُكُمْ بِتَأْوِيلِهِ فَأَرْسِلُونِي(45) يُوسُفُ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ أَفْتِنَا فِي سَبْعِ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعِ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ لَعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ(46) قَالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنِينَ دَأَبًا فَمَا حَصَدْتُمْ فَذَرُوهُ فِي سُنْبُلِهِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تَأْكُلُونَ(47) ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ سَبْعٌ شِدَادٌ يَأْكُلْنَ مَا قَدَّمْتُمْ لَهُنَّ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تُحْصِنُونَ(48) ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ عَامٌ فِيهِ يُغَاثُ النَّاسُ وَفِيهِ يَعْصِرُونَ(49) وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ فَلَمَّا جَاءَهُ الرَّسُولُ قَالَ ارْجِعْ إِلَى رَبِّكَ فَاسْأَلْهُ مَا بَالُ النِّسْوَةِ اللَّاتِي قَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ إِنَّ رَبِّي بِكَيْدِهِنَّ عَلِيمٌ(50) قَالَ مَا خَطْبُكُنَّ إِذْ رَاوَدتُّنَّ يُوسُفَ عَنْ نَفْسِهِ قُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا عَلِمْنَا عَلَيْهِ مِنْ سُوءٍ قَالَتْ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ الْآنَ حَصْحَصَ الْحَقُّ أَنَا رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ وَإِنَّهُ لَمِنْ الصَّادِقِينَ(51) ذَلِكَ لِيَعْلَمَ أَنِّي لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَيْبِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي كَيْدَ الْخَائِنِينَ(52) وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ(53) وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ أَسْتَخْلِصْهُ لِنَفْسِي فَلَمَّا كَلَّمَهُ قَالَ إِنَّكَ الْيَوْمَ لَدَيْنَا مَكِينٌ أَمِينٌ(54) قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الْأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ(55) وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ يَتَبَوَّأُ مِنْهَا حَيْثُ يَشَاءُ نُصِيبُ بِرَحْمَتِنَا مَنْ نَشَاءُ وَلَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ(56) وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ(57)

وَجَاءَ إِخْوَةُ يُوسُفَ فَدَخَلُوا عَلَيْهِ فَعَرَفَهُمْ وَهُمْ لَهُ مُنكِرُونَ (58) وَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهَازِهِمْ قَالَ ائْتُونِي بِأَخٍ لَكُمْ مِنْ أَبِيكُمْ أَلَا تَرَوْنَ أَنِّي أُوفِي الْكَيْلَ وَأَنَا خَيْرُ الْمُنزِلِينَ (59) فَإِنْ لَمْ تَأْتُونِي بِهِ فَلَا كَيْلَ لَكُمْ عِندِي وَلَا تَقْرَبُونِي (60) قَالُوا سَنُرَاوِدُ عَنْهُ أَبَاهُ وَإِنَّا لَفَاعِلُونَ (61) وَقَالَ لِفِتْيَانِهِ اجْعَلُوا بِضَاعَتَهُمْ فِي رِحَالِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَعْرِفُونَهَا إِذَا انقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (62)

وَجَاءَ إِخْوَةُ يُوسُفَ

(Va CAvEa İPVaTu YUvSUvFa)

“Yusuf’un kardeşleri geldiler.”

Burada “Ve” harfi ile atıf vardır. Burada atlanmış olaylar vardır.

Melik hazinelerin üzerinde Hazreti Yusuf’u görevlendirmiştir. Rüyada görüldüğü gibi yedi kıtlık senesi geçmiştir. Üç sene daha geçmiş ve darlık yılları başlamıştır. Depoya konan mallar Mısır halkına dağıtılmaktadır. Ne var ki kıtlık yalnız Mısır’da cereyan etmiyor. Kıtlık diğer Ortadoğu ülkelerine de yayılmıştır. İnsanlar Mısır’ın civarındaki yerlerden de tahıl almak için Mısır’a gelmektedirler.

Deve kervanı ile yapılan seyahatlerle insanlar çok uzak yerlere gidip geliyorlar. O gün deve sırtında günde otuz kilometre ile elli kilometre arasında yolculuk yapabiliyordu. Her otuz ile kırk kilometre arasında konaklama yerleri vardır. Konaklama yerinde suyun bulunması ve güvenerek kalınacak yer olması yanında, aynı zamanda develerin otlayabilecekleri yer olması gerekir. Hayvanlar da uyumak zorundadırlar. Dolayısıyla sürekli yolculuk yedi-sekiz saat yapılabilir. Çünkü hayvanların doyması daha zor olmaktadır. Böyle bin kilometrelik bir mesafe deve yürüyüşü ile demek ki ancak bir ayda alınabilmektedir. Bir ay da dönüşte geçirileceğine göre bu yolculuk iki ay sürer.

Buradaki “Ve” harfiyle, geçmişte cereyan eden bolluk ve darlık yılları ile bu yolculuklar anlatılmaktadır.

İnsanlar mübadeleye daha ilk yıllarda başlamışlardır. İnsanların ilk icad ettikleri araçlar taş bıçaklarla ağaç sopalardır. Bunlar da tekniği gerektirir. İnsanlar mübadeleye bu yolla başlamışlardır. İlk insanlar dokumayı öğrenmişlerdi. Ağaç kabuklarındaki liflerden yararlanarak giydikleri kumaşları dokuyorlardı. Bunlar mübadele yoluyla yapılır. Halk yiyecekleri getirir ve karşılığında el becerisine dayanan eşyayı değiştirirdi.

İnsanlardaki bu “mübadele sistemi” ilerlemeler kaydedildikçe daha da gelişmiş ve çağımıza kadar gelmiştir. Mübadeleyi kolay başarmak için insanlar hep araçlar geliştirmişlerdir. Sırtlarına yüklenmek için çuval ve sepetleri icat ettiler. Sonra hayvanları ehlileştirdiler ve yüklerini onların sırtlarına yüklediler. Sonra kızak yapıp koştular. Sonunda tekerleği icat ettiler. Yelkenli ve kürekli gemiler yaptılar. Sonunda buhar makinesini ve içten yanmalı motorları keşfettiler. Mübadele insanların temel problemi olmuştur.

Hazreti Yusuf’un kardeşleri de tahıl almak için Mısır’a gitmişlerdir. Deve ile değil, sırtlarına yüklenerek tahılla döneceklerdir. Onun için bütün kardeşler birlikte gitmişlerdir.

Ne var ki Hazreti Yusuf’un anadan kardeşi gelmemiştir.

Hazreti Yusuf Mısır’a geldiğinde 10 yaşlarında idiyse, hapishaneye 17 yaşlarında girmiştir. Yedi sene orada kaldığını kabul edersek, 24 yaşındadır. Aradan 14 sene geçmişse, 48 yaşlarında kardeşleri Hazreti Yusuf’a gelmişlerdir. Demek ki anneden kardeşi de 30 yaşlarından fazladır.

Acaba kardeşi neden bunlarla beraber gitmemiştir?

Babası yaşlıdır. Onun yanında bir kardeşin kalması gerekmektedir. Onun için o kardeşin kalması uygun görülmüştür.

Anne babalar küçük çocukları altmış yaşına gelseler de onları korurlar. O adeta hiç büyümez, daima ona karşı farklı meyilleri olur. Hazreti Yusuf’un anadan da kardeşinin bu imtiyazlı durumu devam etmektedir demektir. Babanın farklı davranışı diğer kardeşlerinin kıskançlığını çeker. Anne babasına kızamazlar, kardeşlerine kızarlar. Küçük çocuklarda görülen bu psikolojik davranışlar hoş karşılanmalıdır. Ancak baliğ olan kardeşler bu durumu bilmelidirler. Anne babaların bu davranışlarını meşru görmelidirler. Bu fıtri bir duygudur. Anne babalarının bu duygularını normal karşılamalıdırlar. Allah böyle yaratmış, böyle davranışları da meşru kılmıştır. Yarın duygusal olarak biz de aynı durumda kalabiliriz. Dolayısıyla anne ve babanın bu davranışları normal karşılanmalıdır.

“Yusuf’un kardeşleri geldiler” deniyor da nereye geldikleri belirtilmiyor. Mısır’a geldikleri bellidir. Olay Mısır’da geçtiğine göre bahsedilen geliş Mısır’a gelmedir.

فَدَخَلُوا عَلَيْهِ

(Fa DaPaLUv GaLaYHi)

“Ona dahil oldular.”

Burada “ety” değil de “cae” getirilmiştir. Kastedilen bir yerden gelme değil de bir yere gelmiş olduğu için ciet kullanılmıştır. Beklediğiniz bir yerden biri gelirse o zaman “eta” dersiniz. Arkasından da “Fa” harfi getirilmiştir. Gelişten maksat yiyecek temin etmek olduğu için vakit kaybetmeden, oyalanmadan, tahıl almak için Hazreti Yusuf’a gittiler, ona dahil odular.

Seyahat etme çok zordur. Kentte nerede kalacaklar? Genellikle kentin giriş yerlerinde konaklar olur. Eski zamanlarda halk sabahleyin kente girer, orada işini görür, sonra geri döner, geceyi yine kent dışında geçirirlerdi. Buradaki “Fa” harfi bu durumu ifade eder.

Bugün bile çok pahalı otellerden kaçınmak üzere buna benzer bir işlem yapılmaktadır.

Köylerde geliştirilen misafir ağırlama sistemi farklıdır. Durumları uygun olanların misafir odaları vardır. Yabancı geldiğinde o kişileri misafir ederler, onlarla tanışırlar, böylece onlardan bilgiler alırlar.

Şimdi ise otele gidip kalıyorsunuz. Böyle olunca oranın halkı ile temas kurulamıyor. Bu arada bilgiler de televizyonlardaki arzdan ibaret olmaktadır.

Kur’an’ın emirlerine uyarak konukluk sistemini, misafir etme sistemini yeniden ihdas edip geliştirmemiz gerekir. Her aşiretin bir mescidi ve mescitte bir konaklama yeri bulunmalıdır. Kente gelenler veya köye gidenler buralarda konuklanmalıdırlar. Buraya gelen kişileri tanımakla insanlar arasında ikili ilişkiler doğar ve insanlar arasında birlik sağlanır. Birlikte seyahatin başka bir sebebi de güvenliktir.

“Dehale” “harace” gibi lazım fiildir.

“Fî” getirildiği mekanı ifade etmektedir. “Alâ” getirildiği zaman ise kişi ile görüşmeye girmek demektir. Leh ve aleyh mânâsı olmayacaksa ya “Li” ya da “Alâ” getirilir. Bununla beraber bir şey talep edilecekse “Alâ” getirilmiş olmaktadır, çünkü onun zararına girmiş olurlar.

Kıtlık zamanında ve bolluk zamanında kişilerin haklarını dağıtma işi kuralla olmaktadır. Özel bir muamele görülmez. Ama dışarıdan gelen kimselere tahılın satılıp satılmaması yöneticinin takdirine bırakılmış olmaktadır. Rutin işler kurallara göre görülür. Kuralın halletmediği işlerde istisna yapılacaksa, o zaman yetkiliye baş vurulur, ona kural dışı hareket etme yetkisi tanınır. Bu yönetimin temel kuralıdır. Kuralla çözülen işlerde yöneticiye sorulmaz. Kural yetersiz olduğu veya kural olmadığı zaman yetkiliye baş vurulur. Bucak başkanlarına ve devlet başkanlarına böyle farklı hareket etme yetkisi verilir. Çünkü kurallar her zaman sorunları çözmez. Bu kural dışı hareketten dolayı mağdur olanlar varsa hakemlere başvurulur ve onların mağduriyetleri giderilmiş olur.

Bugünkü mevzuatta yöneticilere böyle takdir yetkisi verilmediği için kurallara uyulmuyor ama kurallara uyulmuş gibi gösteriliyor. Devlet yönetimi yalan üzerine oturuyor. Mağdur olanlara da haklarını talep etme imkanı verilmiyor.

Buradaki görevlinin yetkisini istemek için yanına girdiklerinden burada “Aleyhi” kelimesi geçmektedir.

فَعَرَفَهُمْ

(Fa GaRaFaHuM)

“Onları tanıdı.”

Girer girmez onları tanıdı. On kardeş olmalarından tanıdı.

“Arafa” dağ demektir. Üstü düz olan toplanmaya elverişli dağdır. Belli günlerde halk buraya gelir, birbirlerini tanırlar, tanışırlar. Sonra bu kelime tanımak olarak kullanılmaktadır. “Alem” de dağ demektir. Sivri dağdır. Arafe ile ilim arasında esas fark şu olur. Arafede onun ne olduğu bilinir. Ama neyin olmadığı bilinmez. Oysa ilimde o kelimenin içine girenlerle girmeyenler çok açık şekilde bilinir. Tarifte içerik de bilinir. Sınırlar kesin değildir. Oysa ilimde içerik üzerinde durulmaz, o kelimenin içine girenlerle girmeyenler ayırt edilir.

Hazreti Yusuf onları tanımıştır, onların kardeşleri olduğunu bilmiştir. Onların konuşmalarından da bunu anlamış olabilir. Onlar başka dil konuşmaktadırlar. Oysa Mısır’da konuşulan dil de farklıdır.

İnsanların ulaşımı kadar iletişimi de önemlidir. Bugün cebinizdeki telefonla bütün insanlara ulaşabilirsiniz. Ama ortak diliniz yoksa anlaşmanız mümkün değildir. Bugün insanlar arasındaki bu sorun hâlâ çözülememiştir. Bunun için önerdiğimiz çözüm “ortak dil”dir. Her toplulukta Arapça tercümanlar bulunacaktır. Dolayısıyla Arapça ile herkes anlaşmış olacaktır.

Mısır’da da böyle tercümanlar sistemi gelişmiş olmalıdır ki halk oraya gidip alışveriş yapmaktadır. Hazreti Yusuf peygamberin çevresinde komşu ülkelerin dillerini bilen tercümanlar var olmalıdır. Şekil yazısının iyi tarafı, insanlar aynı dili konuşmadan da yazı dilleri ile anlaşabilmektedirler. Çünkü insanlar konuşmada birbirini anlayamıyorlar ama yazı dilleri ortaktır. Bu sayede koskoca Çin’de birlik sağlanmaktadır. Aradan otuz yıl geçtiği halde kardeşlerini tanıması bunun için zor olmamıştır. Hazreti Yusuf da ana dilini unutmamıştır.

وَهُمْ لَهُ مُنكِرُونَ (58)

(Va HuM LaHUv MuNKiRUvNa)

“Onlar ise tanıyamadılar.”

Arapçada, Türkçede menfi sözlerle ifade ettiğimizin karşılığında ayrı fiiller vardır. Mesela cehalet bilmemektir ama farklıdır. Bilmemek bilmenin menfisidir. Cehalet ise isteyerek bilmemektir. Arapçada istitea kalıbı olmadığından o mânâları içeren kelimeler için ayrı kök kullanılır. “Tanımamak” tanımanın olumsuzudur. “Nekr” ise tanıyamamaktır. Yani birisine bakarsınız, tanımak istersiniz ama tanıyamazsanız, bu tanıyamamaktır. Ama siz tanımak için uğraşmazsanız o da münkerdir. “Küfür” kelimesine buradan akrabadır. Türkçede “inkar” kelimesi “küfür” kelimesine eş olarak kullanılmıştır.

Onlar ise onu tanımadılar, tanıyamadılar. Farkına bile varamadılar.

Hazreti Yusuf çoktan unutulmuştu. Mısır’a götürüldükten sonra vezir olacağı kimsenin ne aklına gelirdi ne de hayaline gelirdi. Dikkat etmemişlerdir. Onun için tanımamışlardır.

Topluca ilgilenmek olduğu için kurallı erkek çoğul gelmiştir. Bunlar on kişi idiler. Kurallı çoğul on kişi için de kullanılır. Onu tanımayan çok kişi arasında olduğu için nekre getirilmiştir.

Küçük topluluklarda insanlar birbirlerini tanırlar. Oysa gelişmiş büyük topluluklarda kişiler günlük hayatlarında hep tanımadıkları kimselerle karşılaşırlar. Nasılsa tanıdığım kimsedir ruhiyatı içinde tanıdıkları kimse olsa da dikkat etmezler. İnanılacak bir şey olmadığı için benzetseler bile şüphelenmezler.

Mısır’a bir çocuk köle olarak satılacak ve şimdi de dünyaya erzak dağıtan biri olacak; bunu tahmin etmeleri ve bilmeleri mümkün değildir. İnanılacak gibi de değildir.

***

وَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهَازِهِمْ

(Va LamMAv CahHaZaHuM Bi CaHAZıHıM)

“Onları cehazları ile techiz edince.”

“Cehaz” cins isimdir. Gelinin cehazı, ölünün cehazı, yolcunun cehazı, geminin cehazı, ordunun cehazı denir. Türkçede teçhizat ve cihaz olarak kullanılmaktadır.

“Cehazlarını techiz edince” yani yüklerini tamamlayınca denmektedir. Burada “cehazi beîrihim” demeyip “cehazları” denmesiyle, hakiki mânâsıyla demek ki sırtları ile yüklerini taşımakta idiler.

Yük taşıma karınca gibi hayvanlarda da mevcuttur. Ancak bir kap içine koyup yükleme ise insana mahsustur. Nasıl insan çıplak yaratılmışsa, aynı zamanda yük taşımak için araca ihtiyaç hâsıl olmuştur. Meyve toplayan ilk insan ağaç kovuğuna veya çardağına meyve götürmesi için ağaç dallarından sürüklenecek bir şey yaptı. Böylece başlayan yük yapma macerası elbise ile birlikte gelişti. En önemli buluş elbette dokuma tekniğidir. Hâlâ o teknikle giyiniyoruz, çuval ve sepet yapıyoruz. İplikleri aşamalı olarak ters geçirmeden ibaret olan bu teknik o çağda elbette çok iyi biliniyordu.

Kardeşler buraya gelmişler ve sırtlarında taşıyabilecekleri otuz-altmış kilogram arası yükleri hazırlamışlardır.

“Cehaz” ismi cemdir. Müfredi “cehze”dir. Kelime tekildir. Ortak yükleri anlamında olup çoğula izafe edilmektedir. Techiz kelimesi tef’il bâbından getirilmiştir.

Çuvala birden tahıl konmaz, tas veya tenekeye doldurulur, sayarak konur. Böylece miktarı da ölçülmüş olur. Bunun için tef’il bâbı ile zikredilmiştir. On kardeş olduğuna göre her biri elli kilo alsalar, aldıkları miktar yarım ton edecektir. Günde beş kilo yeseler, 100 gün idare eder demektir. Daha az kullanarak 200 gün edecektir. İki aylık yolculukta 300 gün yetecektir. İki sefer yaptıklarında bir yıl yetecektir.

İnsanın taşıyabileceği yük ve ülkelerin uzaklığı dengeli kılınmıştır.

Yaşamamız için çalışmamız gerekmektedir.

Ne var ki üretimin verimi öyle yapılmıştır ki, yeter derecede çalıştığımızda geçiniyoruz. Uygarlaştıkça daha az çalışma ile geçinmemiz gerekir. Böyle olmuyor, uygarlaştıkça ihtiyacımız artmaktadır. Yine ilk insan gibi günde altı saat ile on saat arasında çalışarak yaşamaktayız. Demek ki sadece insan bedeninin taşıyacağı yük de hesaplanarak bu süre konmuştur. Çalışmadan yaşamak yok, çalışan da aç kalmaz.

Burada techiz eden Hazreti Yusuf’un görevlileridir. Ama Yusuf techiz etti deniyor. O halde memurun yaptığı fiilden dolayı memur değil amir sorumludur. Memur emredileni yerine getirir. Hukuki sorumluluk amire aittir. Ceza hukukunda ise sorumluluk şahsidir.

Ortaklık sistemi ile işçilik sistemi arasındaki fark budur. Eğer çalışanların yaptığı sorumluluk üste aitse emir aldığı için sorumluluktan işçi kurtulur. İslâmiyet ceza hukukunda bunu kabul etmemiş, mübaşir varken müsebbip sorumlu değildir kaidesiyle bunu tamamen ortadan kaldırmıştır. İşçilik anlaşmalarını meşru saymıştır. Muamelatta sorumluluk üste atılabilir. Ne var ki öyle bir hukuk düzenini tesis etmiştir ki işçilik anlaşmaları asgariye inmiş, daha çok ortaklık anlaşması yapılmıştır.

Hazreti Yusuf Peygamber Mısır’dadır, Mısır hukukuna uymaktadır. Bu da şeriatın koyduğu temel kuraldır. Biz Türkiye Cumhuriyeti’nde yaşıyoruz. Şeriata aykırı olsa da, buranın amir hükümlerine uymak zorundayız. Eğer uymayacaksak veya dinimiz buna izin vermiyorsa, o zaman o ülkeden hicret edip gitmeliyiz. O ülkede yaşayıp onların da uyduğu kanunlara uymamak olmaz. Eğer kendileri kural koymuş ama uymuyorsa, o zaman biz de uymayız. KDV ödeme böyledir. Vergi kaçırma böyledir. Haramlar kısas iledir. Kimse uymuyorsa, bizim de uymadan o ülkede yaşama hakkımız vardır. Ancak onu düzeltmeye çalışmalıyız.

Düzeltemediğimizde terk eder gideriz.

Burada “Lemmâ” ile “İzâ” arasında bir fark ortaya çıkmaktadır. “İzâ” geleceğe aittir ve olayın başlangıcını ifade eder. “Lemmâ” ise geçmişe aittir ve olayın bittiğini ifade eder. “Lemmâ Cehhezehum” deyince cihazlama tamamlandığında anlamındadır.

Burada “Ve” harfi getirilmiştir. Arada başka konuşmalar olmuş, son olarak bunu söylemiştir. “Ve Kâle” demektir. Başka şeyler de konuşulmuştur.

Biz bir yabancı ile sohbete başlarken kendisini tanıtacak sorular sorarız: ‘Adın ne, nerelisin? Kaç çocuğun var? Ne iş yaparsın? Baban sağ mı?’

Hazreti Yusuf da sohbet etmiş ve sona doğru gelince söyleyeceğini söylemiştir.

Konuşma sonunda meclisten kalkarken son önerini yaparsın. Orada tartışmayı kesersin. Bunun anlamı şudur. Bu benim önerimdir. Kabul veya reddet, benimle tartışma.

Hazreti Yusuf da böyle yapıyor. Söyleyeceklerini son söz olarak saklıyor. Teçhiz bittikten sonra herkes yükünü alıp gitmek zorundadır. Hazreti Yusuf da tam o sıralarda onlardan cevap almayacak bir şekilde söyleyeceğini söylüyor.

Konular önce müzakere edilir. Herkes görüşünü söyler. Hattâ baştan başkan da kendi görüşünü de söyler. Bu söyledikleri kararı değildir, görüşleridir. Mısır’da da bu usul vardır. Melik istişare eder, sonunda ‘böyle yazıla ve böyle yapıla’ derdi. Böylece karar yazıya dökülenler ile verilirdi. Bugün de askerler böyle yaparlar. İstişare ederler. Herkesin görüşleri kendi görüşleri ile ortaya konur, sonunda ‘yazın’ der. Herkes söylediklerini yazar. Oturum biter, ondan sonra kimse konuşmaz.

Demek ki bu Hazreti Yusuf peygamberin sünnetidir. Hazreti Yusuf mu Mısırlılara öğretti, yoksa Mısırlılardan Hazreti Yusuf mu öğrendi? Bunun önemi yoktur. Madem ki Hazreti Yusuf bunu yaptı, o halde bu bizim için de şeriattır.

Burada bir şeyi daha öğreniyoruz. İstishab eğer istihsana uygunsa o zaman o delildir. Yani bizden önce yapılanlar, mesela cumhuriyet kanunları bizim şeriatımızın genel anlayışına uygunsa, biz onu istihsanen şeriatımız olarak kabul edebiliriz.

قَالَ ائْتُونِي بِأَخٍ لَكُمْ مِنْ أَبِيكُمْ

(QAvLa EiETUvNIy FiEaPin LaKuM MiN EaBIyKuM)

“Babanızdan bir ahınızla ety edin diye kavl etti.”

“Bana babanızdan kardeşinizi getirin dedi.”

Hazreti Yusuf onlarla sohbet etmiş, onların durumlarını öğrenmiş, kardeşiyle (Bünyamin) ilgili daha çok bilgi almıştır. Kardeşi Hazreti Yusuf’tan küçük idiyse merak etmiş ve sağlığını öğrenmiştir. Hazreti Yusuf son sözlerini söylemiş ve ayrılmıştır.

Hazreti Yusuf’un kardeşleri beklenmedik bir taleple karşılaşmışlardır. Onlardan kardeşini istiyor. Hazreti Yusuf onlara soru sordurmamıştır. Sonra neden böyle istekte bulunduğuna bir mânâ verememişlerdir.

“Ehin” kelimesi burada nekredir, tekildir. Yani Hazreti Yusuf bir kardeşi olduğunu resmen bilmemektedir. Onlara “biehiküm” demiyor da “kardeşinizden birini getireceksiniz” diyor. Burada babadan kardeşle gelmeleri gerektiğini ifade etmiştir. Onlar babalarının ve analarının sağ olduğunu bildirdiler. Acındırmak, merhamet etmesini sağlamak amacıyla babadan kardeşlerinin olduğunu söylemişlerdir.

Hazreti Yusuf; söyledikleriniz doğru ise ben size yardım edeceğim, eğer yalan söylüyorsanız ben size ölçüyü tartıyı vermeyeceğim demek istiyor. Hazreti Yusuf’un kardeşleri onun bu isteğini böyle yorumlamışlardır. Hazreti Yusuf da bunun için kardeşlerini görmek istediğini bildirmiştir.

Herhangi bir babadan kardeşin getirilmesi yeterli görülüyor. Bir de babanızdan kardeşinizi diyor. Çünkü onlar babalarından kardeşine de yardımcı olduklarını bildirmişlerdir. Hazreti Yusuf sadece söylemeyip ısrar da etmiştir.

أَلاَ تَرَوْنَ أَنِّي أُوفِي الْكَيْلَ

(EaLAv TaRaVNa EanNIy EUvFIy elKaYLa)

“Ben ölçüyü tam yapıyorum göremiyor musunuz.”

Hazreti Yusuf aleyhisselâm demek istiyor ki; ben burada ölçmeyi yaparken hak ne ise onu yapıyorum, size farklı muamele yapabilmem için sizin farklı davranışlarda bulunmanız gerekir. Burada önemli olan husus kardeşlerin hâlâ beraber oldukları, üvey kardeşlerini bile ayırmadıklarıdır. Bunu anlatarak ondan yardım istemektedirler. Bir daha geldiğinde keyl edilip edilmeyeceğini Hazreti Yusuf’a sormuşlardır.

Kıtlık zamanlarında para bulmak kadar satılacak mal bulmak da sorundur. Çünkü mal karaborsaya düşünce onu istismar eden çok olur.

İkinci Cihan Savaşı’ndan önce Artvin’in Camili bucağında 40 kilo Mısır bir lira iken, İkinci Cihan Savaşı’nda kırk liraya yükselmiştir. Artık standart bir fiyat yoktur. Satıcılar akıllarına ne gelirse onu isterler. Bucak müdürü bir karar almış, sadece sırtlarında taşıyanlara satılmasını istemiş ve bir kimseye daha fazla satılmasını yasaklamıştı.

İşte, Hazreti Yusuf’un kardeşleri Hazreti Yusuf’tan bir daha gelirlerse tahıl satıp satmayacağını öğrenmek istemiş, kendilerinin zor durumda olduklarını ileri sürmüşlerdi. Hazreti Yusuf da bu arzularını kabul etmiş ama babadan kardeşlerinden birinin getirilmesini istemiş, farklı muameleyi yine bir kural koyarak koymuştur. Babadan kardeşlerini getirirlerse ayrı iki aile olarak kabul edilecekler, kendilerine ikinci defa tekrar tahıl verilecektir. Kuralın genelliğini ifade etmesi için “ehin/kardeş” kelimesi nekre gelmiştir.

“Keyli ifa etmek” demek, ölçmede hile yapmamak demektir. Küçük tas seçersiniz, hep bir kilo yerine 800 gram yaparsınız. Ölçünüzde haksızlık yaparsınız. Oysa Hazreti Yusuf doğru tasla ölçmüştür. Gözle görülen tastır. Hazreti Yusuf buna işaret ederek kendisinin adil olduğunu, haksızlık yapmayacağını, ancak babadan kardeşi ayrı kabul ettiği için onunla gelirlerse tekrar tahıl vereceğini söylüyor.

وَأَنَا خَيْرُ الْمُنزِلِينَ (59)

(Va EaNa PaYRü eLMüNZiLIyNa)

“Ve ben münzillerin hayırlısıyım.”

Ben konuklayanların hayırlısıyım demektir.

“Nezele” konakladı, “Münzel” konuklandırılan, “Münzil” ise konuklandıran demektir.

Kapitalizm düzeninde paralı oteller icat edildi, konukluk sona erdi.

Oysa tarihte insanlığın uygarlaşması konukluk müessesesi ile olmakta idi. Her ailenin evinde misafir odası vardır. Bir evdeki misafir yatak sayısı onun ağalığını gösterir. Köyde insanlar misafir yatak sayısı ile ölçülür. Kapıya gelen misafiri konuk etmeme büyük ayıp sayılır. Mescide bir yabancı gelince, orada olanlar adeta onu evlerinde misafir etmek için birbirleriyle yarışırlar.

Mısır’da da gelenleri misafir etme sistemi vardır. Allah insanları yaratmış, onlara yaşamaları için gerekenleri de içgüdüleri içine yerleştirmiştir. Konuk müessesesi de böyledir. Bugün gerek kalmadığı için zayıflamış olmakla beraber hâlâ tüm dünyada misafir ağırlama geleneği devam etmektedir.

Almanya’ya Türklerin gidip yerleşmesi ancak misafir olma ve misafir etme anlayışı sayesinde mümkün olmuştur. Süleyman Akdemir, Arif Ersoy ve Süleyman Karagülle, üç arkadaş Avrupa’ya gidip Akevler Adil Düzen anlayışı içinde dolaştık. Mescitlerde konuşmalar yaptık. O zaman henüz Anadolu Holdingleri oluşmamıştı. Bizim konuşmalarımızın meyvelerini onlar topladı. Biz de bu vesileyle “Adil Düzen”i anlatmış olduk. İşte biz bu imkanı ancak Türk milletinin misafirperverliğine borçluyuz. Millî Görüşçüler evlerinde misafir ettiler. Süleyman Tunahan’ın cemaatinde mescitler 24 saat açıktı. Bugünkü Fethullah Gülen cemaatinin okulları da bu misafirperverlikle yürümektedir. Kur’an’da misafirlere ayrılan fona en önemli yer verilmektedir. Bu demektir ki misafirlik kıyamete kadar devam edecek ve korunacaktır.

Hazreti Yusuf Peygamber “ben münzillerin hayırlısıyım” diyor. “İnzal” misafir etme anlamında olduğu gibi aynı zamanda misafiri uğurlama anlamındadır. Yani biz konuklarımızı iyi bir şekilde karşılıyoruz, bunun için siz babadan kardeşlerinizden birisi ile gelmelisiniz diyor.

“Münzil” kurallı erkek çoğulla getirilmiştir. O halde konuklama bir cemaatleşme şeklinde yapılacaktır. Misafir etme kurala bağlanmalıdır.

Ben yine kendi bucağımdan örnek veriyorum. Bunun sebebi şudur ki, 1950 yıllarından önce benim bucağım Milattan Önce Sümerlerin yaşadığından daha ilkel bir hayat yaşamakta idi. Mesela tekerleği bilmiyorlardı. Bal mumu yakıyor ve ışık yapıyorlardı ama yağ kandilleri yoktu. Ramazan’da teravihi cemaatle kılarlardı. Evler dağınık olduğu için imam mescitte kalır, iftarı orada yapar, sahuru orada yerdi. Köylüler Ramazan yemeklerini sıraya bağlarlardı. Biri kendisi yemek getirdikten sonra, ertesi gün sırası gelen komşuya haber verir. Komşu getiremeyecekse ondan sonrasına haber verir. Böylece Ramazan’da mescitte her akşam yemek bulunur. Gelen misafirler burada iftar yaptıkları gibi evlerine gidemeyen veya evde o gün kimsesi yoksa, onlar da orada iftar yaparlar. Bir de fazla yemeği olanlar da alır, gelir, birlikte iftar yapabilirler.

Demek ki konuklama teker teker değil de bir organize içinde olmalıdır. Örnek olarak kurban kesenler veya fitre verenler sıraya koymalıdırlar. Aşiretin on haneden oluştuğunu düşünürsek, haftada bir gün misafire yemek verme sırası düşer.

***

فَإِنْ لَمْ تَأْتُونِي بِهِ

(Fa EiN LaM TaETUNıy BiHIy)

“Onunla gelmezseniz.”

Burada “Fa” harfi onu bana getirin yoksa şartını koyuyor. Buradaki “Fa” fa-i beyaniye veya şartiyedir. Gerçi şartlık “İn”le geliyor. Bu bakımdan beyan “Fa”sı deniyor.

Bir emir verildiği zaman onu yapmayana da müeyyide uygulanmalıdır. Cezanın ne olduğu belirtilmemiştir. Getirilmezse keyl yapılmayacaktır. Burada ceza emrin yapılmamasına karşı verilmektedir. Emir yerine gelmezse ceza verilebilir demektir.

Bu durum dünyada böyledir. Halbuki âhirette iyilik yapana iyilik yapılacak, mükâfatlandırılacaktır. Ama yapmazsa bir cezası olmayacaktır.

Kurallar konurken herkesin onlara uyduğu kabul edilir. Sistem ona göre konur. Kural konurken buna uymayanlar olursa ne yapılacağı düşünülmez. Sadece kural konurken kuralın kapsadığı kimselerin gücünün yetip yetmeyeceği de düşünülür. Kural ona göre ağır veya hafif tutulur. Kural konduktan sonra kural iki yönüyle incelenir.

Birincisi, mazeret dolayısıyla uymayacakların hesaba katılmasıdır. Ona göre kural koymalıyız. Kuralları geniş tutarsak katılanlar çok olur, kuralları dar tutarsak katılanlar az olur.

Kurala koyacağımız ikinci ek ise kurala mazeretli veya mazeretsiz uymayanlara uygulanacak cezadır. İslâm fıkhında bunlar keffaret cezalarıdır. Kur’an’da hac düzenlemesinde bu hususta hükümler konmuştur. Cezalar veya mazeretler genel olarak incelenir. Her olay için mazeret veya ceza kuralları konmaz. Bazen da özel hükümler konur. Cezası tasrih edilir.

Burada da bu yapılıyor. ‘Getirin’ dedikten sonra, eğer getirmeden gelirlerse onlara keyl verilmez, yani istedikleri kabul edilmez. Ancak bu husus tasrih edilmiştir. Onun için “Fa” getirilmiştir. Yani böyle olması bir kuraldır. Herkese böyle uygulanır demektir.

Demek ki bir talebe karşı bir emir isdar edilirse emir şart olur.

فَلاَ كَيْلَ لَكُمْ عِندِي

(Fa LAv KaYLa LaKuM GıNDIy)

“Benim insimde size keyl yoktur.”

“Keyle” üstünlü hareke ile gelmiştir. Getirmezseniz, sonra getirseniz de size keyl yoktur anlamı çıkar. Ötreli olsaydı o zaman yalnız o seferinde yoktur demek olurdu.

“İn”den sonra gelen “Fa” harfi bu tamimi yapmaktadır. Keyl de onun müeyyidesidir.

Bu ifadelerle Hazreti Yusuf kuralın böyle olduğunu ifade etmektedir.

Eskiden olaylar sayılı idi. Kurallar da sayılı idi. Her işletme için belli kurallar koyardınız, bunlar yeterli olurdu. Oysa bugün kuralları baştan tesbit etmek mümkün değildir. Proje bazı varsayımları yapar, ana isteklerini ortaya koyar. Uygulamaya devam edilir. Uygulamada karşılaşılan sorunlar olay esnasında çözülür. Ne var ki sadece o olay için çözülmez, ondan sonra gelen olaylar için de çözülmelidir.

Dört kural koyma kuralı vardır.

a)      Kurallar zati olmalıdır. Herkes kuralı kendisi için çözmelidir. Başkalarının çözdüğü kuralları tatbik etmek yanlıştır. Onlardan yararlanırsınız ama kuralları kendiniz tercih eder veya icat eder olmalıdır.

b)      Kurallar sürekli olmalıdır. Yani çözdüğünüz kural ondan sonra böyle sorunlarla karşılaştığınız zaman da çözüm olmalıdır. Rüşvetli çözüm sürekli olmadığı için çözüm değildir. Böylece o kuraldan çokça yararlanırsınız.

c)      Kurallar genel olmalıdır. Yani yalnız sizin sorunuzu çözmekle kalmamalıdır. Sizin durumunuzda olanlar için de kural olmalıdır. Onlardan isteyenler sizin kurallarınızdan yararlanmalıdır.

d)     Kurallar ilmî olmalıdır. Uygulamadan önce sonuçlar hesaplanmalıdır. Sonunda ölçülmeli, hesaplar ölçülere uymalıdır. Uymadığı yönleriyle kural deneye göre düzeltilmelidir. Yani amel içtihat, amel içtihat arka arkaya gitmelidir.

İşte mevzuat böyle oluşur.

Zamanla topluluk içinde sağlam kurallara ulaşırsınız ve zirvede yaşarsınız.

Hazreti Yusuf aleyhisselâm da sadece kendi sorununu çözmekle kalmayıp meseleyi genel kural hâline getirmektedir. Herkes kararlarını bu kurallara uygun almalıdır.

“Fa” harfini getirerek kuralı genelleştiriyor. Kardeşi nekre getirerek kuralları genelleştiriyor.

Bir işletmeyi kurduğunuz zaman olay oldukça kural da ortaya çıkacaktır. Hazreti Peygamberin sünneti böyle doğmuştur. Kooperatifin sözleşmesinde böyle yazıyoruz. Genel Hizmet Sorumlusu kurallar koyar, bunlar işletmenin kuralı olur. Hakemlere gidilerek kural her zaman iptal edilebilir. Devletin kanunları da böyle olmalıdır. İstişareden sonra meclis başkanı kural koymalıdır. Milletvekillerinin hakemlere gitme yetkisi olacaktır. Yasama budur.

وَلاَ تَقْرَبُونِي (60)

(Va LAv TaQRaBUvNiy)

“Bana kurbet etmeyiniz.”

Kendilerine keyl etmeyeceklerini bildirmiştir. Bir de görüşme şartı koşuyor.

Kur’an’da necva yapacaklardan sadaka alın deniyor. Demek ki böyle görüşme şartı konabilir. Kişinin eline yetkiler geçince herkes sorunu onunla çözer.

Hazreti Musa peygamberin kayınpederi Mısır’a gelip bunu görünce ona tavsiyede bulunuyor. Alt kademede sorun çözülmezse üst kademeye geçilecektir. Biz bunun için üste müracaat için “Adil Düzene Göre İnsanlık Anayasası”nda kural getirdik.

Bir bucakta halk kendilerine dayanışma ortağını seçerler. Bunlar bucak ilmî şurasını oluştururlar. Başkan istişare yapmak istediği zaman semt başkanlarına sorar. Onlar aşiret başkanlarına iletirler. Onlar da cemaate anlatırlar. Sonra halk kendi dayanışma sorumlusuna görüşünü bildirir. Başkan onları yani sorumluları dinler ve böylece tüm halkı ile istişare etmiş olur. Bucakta bulunan dayanışma ortakları kendilerine il dayanışma ortağını seçerler. On bucak dayanışma ortağının sorumlusu olan kimse il dayanışma ortaklığı sorumlusudur. İl başkanı bunlarla istişare eder. Halka gidilecekse kaymakamlar bucak müdürlerine, bucak müdürleri de semt yöneticilerine, onlar da aşiretlere ulaştırırlar. Halk görüşlerini kendi dayanışma sorumlusuna bildirir, o da il başkanına bildirir. Böylece istişare tüm halk ile yapılmış olur 

Başkana bu istişareyi yapması için yeter sayı şartı konur, yani başkanla görüşmek için dayanışma sorumlusu olmak gerekir.

Bu şartın vaz’ı caiz midir?

İşte buradaki “bana takarrub etmeyin” ifadesi bunu ifade eder.

***

قَالُوا

(QAvLUv)

“Kavl ettiler.”

Evet, onu söylüyor. Genel olarak aşirette bir hiyerarşi vardır. Yaş önemlidir. Yaşlı baba yerine geçer, hepsi susar, en yaşlı konuşur. Diğerleri sükut ederek itaat etmiş olurlar. Susarlarsa yani sükut ederlerse hepsi söylemiş olurlar. Sükut ikrardandır.

Bu kuralı daha önce izah etmiştik.

Burada şunu ilave edebiliriz. Bir topluluk on kişi civarındadır. Bunlar kendilerini sıralarlar. Sıraya göre konuşma hakları vardır. Konuşan söyler, öbürleri de ona uyarlar.

Burada en yaşlı olan söylemiştir.

Peygamber de en çok bilendir. Sonra en yaşlı yönetir.

سَنُرَاوِدُ عَنْهُ أَبَاهُ

(Sa NuRaViDu GaNHu EaBAvHu)

“Babasından onu muravede edeceğiz.”

“Se” gelecek zamanı ifade eder. “Se” yakındaki en kısa zamandadır. Hazreti Yusuf’a en kısa zamanda kardeşlerini getireceklerini söylüyorlar. Babası ile muravede edip oğlunu talep edeceklerdir.

Burada kardeşlerinin rolü sözkonusu değildir. Babasına tâbidirler. Birlikte yaşadıklarına göre emre itaat sistemi geçerli olacaktır.

İşte bizim aşiret hukukunu da buradan oluşturuyoruz. Kişiler aşiret başkanına itaat etmiyorlarsa ayrılıp başka aşirete katılabilirler, başka aşiret kurabilirler. Ama aşiret içinde kaldığınız müddetçe kesin olarak başkana itaat edilir. Yaşamada ocak başkanı, çalışmada bucak başkanı askeri yetkilere sahiptir. Herkes istediği zaman bucağını ve ocağını terk edebilir. Artık onun eski başkana itaat etmesi gerekmez. Bu âyet bize bunu da anlatmaktadır.

‘Biz kardeşimizi kandırmaya çalışacağız’ demiyorlar. Onun babasını ikna edeceklerdir. Babasından isteyeceklerini söylüyorlar. O ikinci mef’ul olarak değil de “An” ile getirilmektedir. Adeta onu babalarından koparacaklarını söylemektedirler. Talep etmek başka, onun razı olması başkadır. Biz babasından isteriz de eğer razı olursa getiririz. ‘Razı olmazsa ne yapalım’ demiyorlar.  

وَإِنَّا لَفَاعِلُونَ (61)

(Va EinNAv LaFaGıLUvNa)

“Biz birlikte yapacağız.”

Biz bu işi birlikte başaracağız diyorlar. Kurallı erkek çoğul gelmiştir. İsteyeceğiz ve bu işi yapacağız. Yani babamızı zorlayacağız diyorlar.

Yönetimde başkan mutlak söze sahip imiş gibi gelir. Oysa yönetim bir aşiret tarafından yapılır. Aşirette de aşiret üyeleri mutlak etkilidirler. Aşiret başkanı eninde sonunda üyelerinin dediklerini yapmak zorunda kalır.

Hazreti Yusuf’u da babası istemeye istemeye vermek zorunda kalmıştır. Şimdi de bu işi birlikte başaracaklarını ifade etmektedirler. Yani biz bir olup talep edeceğiz, onun başka yapacağı iş kalmaz demek istemektedirler.

Demek ki, bir taraftan aşirette başkan mutlak otoritedir. Ama diğer taraftan da başkan aşireti dışında herhangi bir güce sahip değildir. Aşiretteki kişilerin isteklerine uymak zorundadır. Denge oluşmaktadır.

“Adil Düzene Göre İNSANLIK ANAYASASI”nda bu dengeyi tam koruyabilmek için aşiret en az otuz kişiden oluşacaktır. Eğer aşiretin nüfusu bundan aşağı düşerse o aşiret dağılmıştır, artık onlar aşiret hukukundan yararlanamazlar. Yeni başkanın başkanlığında yeni aşiret kuracaklar veya başka aşiretlere iltihak edeceklerdir. Aşiret üyesi her zaman aşiretten ayrılabilir. Aşiret başkanı da kendisini dinlemeyen kişiyi aşiretinden uzaklaştırabilir. Böylece başkan başkanlığını koruması için üyeleri ile iyi geçinmek zorundadır. Ama başkan her zaman üyeyi devre dışı bırakacağı için o da başkanını dinlemelidir. Benzer denge karı-koca arasında da kurulmuştur. Taraflar istedikleri zaman boşanabilirler. Tek taraflı talep yeterlidir. Ama bunu üç defadan fazla yapmazlar. Aşiretten çıkan veya çıkarılan üye tekrar dönebilir. İki tarafın rızası ile gerçekleşir. Ama boşanmaya kıyas yaparak üçüncüden sonra dönemez.

وَقَالَ لِفِتْيَانِهِ

(Va QAvLa Lı FiTYAvNıHIy)

“Ve fetalarına kavl etti.”

Yukarıda “cehazlarını techiz edince” deniyor. Burada yeni talimat veriyor. Kardeşlerinden gizli olarak veriyor. Demek ki yükler henüz tamamlanmış değildir. Sadece kime ne verileceği kararlaştırılmıştır. Bu haliyle techiz edildiği söylenmektedir. Kararlaştırıldıktan sonra artık o gerçekleşmiş demektir. Yani ayrıldıktan sonra artık sorumlu satın alandır.

Türkiye’den İran’a mal satsak. Mal nakledilirken kamyon yolda devrilmişse, kimin kamyonu devrilmiştir? Satanın mı, satın alanın mı? Anlaşmada ne belirtilmişse o uygulanır. Ama belirtilmemişse, satın alanın kamyonu devrilmiş olur.

İşte bu âyet onu ifade ediyor.

Techiz edilmiş yani çuvallar doldurulmuş, tartılmış ve onlar ayrılmış  ama henüz denkler yapılmamış. Hâlâ tas konacak durum vardır. Cehazdaki ifade ile bu ifade karşılaştırıldığı zaman kabz şartı yoktur. Teslim yeterlidir.

اجْعَلُوا بِضَاعَتَهُمْ

(iCGaLUv BıWaGaTaHuM)

“Bıdâalarını ca’ledin.”

İnsanlar para olarak önce kuru yemişi, sonra deriyi, sonra koyunu veya yünü, sonra tahılı, sonra gümüşü kullandılar. Uluslararası ticaret başlayınca da altını kullandılar. Gümüş para dirhem olarak geçmektedir. Dirhem aynı zamanda tartı taşıdır, ağırlık birimidir. Dirhemi kral kullanıyordu, melikin parası idi. Altın uluslararası para olduğu için sadece tartılarak alınıp satılıyordu. Altın et parçalarına benziyordu. Bugün hâlâ et parçasına “but” diyoruz.

Hazreti Yusuf Peygamber kardeşlerinin parasını iade ediyor. Bunu yaparken melike sormuyor. Bunu yapmaya yetkisi vardır.

Merkezi yönetimlerde olsun, yerinden yönetimlerde olsun, görevlendirilen kimseler tam yetkili kılınırlar. Başka türlü günümüz sorunları çözülemez. Bununla beraber görevli kendi çıkarlarını düşünerek hareket etmemelidir.

Burada bıdâalarını iade etmesi melikin parasını kullanma değil midir? Bunu iade ederken haram işlemiş olmaz mı?

Bizim kabul ettiğimiz usul şudur. Kendi imkanlarını ve başkanın imkanlarını aleni olmak şartı ile kullanabilir. Aldığı ve verdiği yazılmalıdır. Borç almış olur. Hazreti Yusuf kendi parasını kullanabilir. Bunlar meşrudur. Böylece değerlerin âtıl kalmaması sağlanır. Hırsızlık gizli olarak yapılandır. Cezası kol kesmedir. Açık olmak şartı ile gasp olsa bile cezası yoktur. Ancak verdiği zarar kadar tazmin ettirilir. Bu kural fıkıhta böyledir. Gaspın cezası yoktur.

Bu âyete göre başkasının malını gerekirse sen kullanırsın, daha sonra ödersin. Bu hüküm yeryüzünde ne varsa bütün mallar birlikte sizin için yaratılmıştır âyetine uygundur. Bununla beraber her halde emek vardır. Emek tazmin edilmektedir.

فِي رِحَالِهِمْ

(FIy RıXaLıHıM)

“Yükleri içine.”

“Rehle” bir yerden diğer yere taşınırken hazırlanan yüktür.

“Vıkr” var, “vizr” var, “himl” var, “rihl” var. Farklı kelimeler yük çeşitlerini gösterir.

Yüklerinin içine koymaktadır. Parayı onlara vermiyor. Yüklerine koymaktadır.

Hazreti Yusuf peygamber ne gibi bir amaçla bunu böyle yapmıştır?

Kendilerinin paralarını iade etse, o zaman onların sorularını cevaplamak gerekmektedir. Oysa Hazreti Yusuf onlara bunu baştan bildirmek istememektedir.

Bununla ne yapmak istemektedir?

Baştan bildirse ciddiyetlerini kaybederler, yükü taşımak istemezler, şımarır ve taşkınlık yapabilirlerdi. Bu amaçla gizli tutmaktadır. Başka bir gizli tutma amacı da şu olabilir. Kardeşi gelmeden bunun yapıldığını farz ediniz. O zaman olaylar olacaktır. Belki de melik vazgeçirecektir.

İşte, işletmelerde, işlerde yapılacak iş; olgunlaşmadan önce olaylar gizli tutulur. Bozulmayacak şekle geldiğinde etrafa duyurulur.

Yine başka bir olay da şudur. Baştan melike/başkana sorun götürülmez. İşler olgunlaştırılır. Sonunda melik haberdar edilir ve izin istenir.

Hazreti Yusuf kardeşleri geldikten sonra melike gitmiş, ondan kardeşlerine imkan talep etmiştir. Yahut Hazreti Yusuf iskana da yetkilidir. O yetkisini kullanmaktadır.

Buradan şunu öğreniyoruz. Görevlere ehliyetli akrabaları getirmek gayrimeşru değildir. Bir kimsenin bir işi yapabilmesi için tanıdığı ve güvendiği kimseleri görevlendirmesi gerekir. Bunlar da tanıdıklar ve akrabalardır. Mısır’a zarar verecek bir şey yapmaları hâlinde sorumlu olabilir. Allah yakınlara ihsanı emrettiğine göre görevlinin de zarar vermemek şartı ile yakınlarını kayırması meşrudur.

Bu sebepledir ki rüşvet almak haramdır. Ama yasak değildir. Kişinin rüşveti alenen alması şartı ile bir suç olmaz. Veren de suçlu olmaz. Ne var ki yapılan iş meşru mudur, kurallara uygun mudur, birisine haksızlık edilmiş midir? Ona bakılır. Bu da görevlilerin suiistimal yapmalarına sebep olmaz mı?

Buna karşı şu tedbirler alınmıştır.

1-      Her şeyden önce görevlinin kendi başarısı kendisi için önemlidir. Suiistimal yaptığı taktirde görevli görevden alınacaktır. Bu da onun için en tehlikeli bir olaydır.

2-      Yapılan tasarrufta mağdur olan varsa hakemlere gidilir ve tazmin ettirilir. Dolayısıyla kişi herhangi bir haksızlık yaptığı taktirde yarın sorumlu olacaktır.

3-      Göreve getirilen kişi dayanışma ortaklıklarının güvencesinde göreve gelmektedir. Herhangi bir zarar verdiği takdirde dayanışma ortaklığı onu tazmin etmektedir. Dolayısıyla dayanışma ortaklığının denetimindedir. Haksız muamele yapandan dayanışma ortaklığı güvencesini çekerse o da iş yapamaz.

4-      En önemli husus, kişilerin haklarını dayanışma ortaklıkları korurlar. Genel hizmetlilere dayanışma ortaklıkları teminat verirler ama herkes kendi hizmetlisini kendisi seçer. Adil olmayan kimsenin yanında zalimler yer alır. Demek ki böyle bir topluluk zulmü hak etmiştir. Zalim olmayanlar onlardan ayrılacak veya oradan hicret edeceklerdir.

لَعَلَّهُمْ يَعْرِفُونَهَا

(LaGalLaHuM YaGRıFUNaHAv)

“Umulur ki onu marifet ederler.”

Onu yüklerine öyle koyun ki vardıklarında onun kendilerinin altınları olduğunu ve kasden iade ettiklerini bilsinler, kendi altınlarını tanısınlar. Altınların meskuk olmadığı buradan da anlaşılıyor. Meskuk altınlar tanınamaz. Yük yüklenirken her birinden ayrı ayrı olarak bidâaları alınmıştır. Bidâa çoğul olarak alınırsa, herkesin bidâasını kendi yüküne koymuşlardır. Para bozulamayınca yükün büyüklüğü paraya göre yapılmakta idi. Dolayısıyla her yükün parası kendi içine konmuştur. Sonra karışmış olan para yükün altında bir yerde olurdu. Oysa bunlar yüklerin üstüne konmuştur. Demek ki iade söz konusudur. Unutulma değildir.

Paralarının ellerine verilmeyip çuvallarına konmuş olmasının başka bir sebebi de sadakatlerini denemektir. Eğer çapulcu ve hırsız bir kardeş grubu ile karşı karşıya ise onları Mısır’a getirmeyecektir. Ama ittikalarını koruyorlarsa, o zaman onları Mısır’a getirtecektir. Bunu denemek için bidâalarını iade etmiş olur.

Bu yorum buradaki “marifet etsinler” ifadesine uymamaktadır. Bidâa olarak gizlediler ifadesinde, bidâa müfret bir kelime olarak getirilmiştir. O zaman her birinin çuvalına ayrı ayrı değil de, birisinin çuvalına koydular. Ama en üste koyarak iade olduğunu belirttiler. Buradaki “”Leallehum Ya’rifûnehâ” onu öyle koyunuz ki iade edildiğini bilsinler demektir.

إِذَا انقَلَبُوا

(EiÜAv EiNQaLaBUv)

“İnkılap ettiklerinde bilebilsinler.”  

Yani burada vücub değil imkan ortaya konmuştur. Bilmek isterlerse bilsinler demek olmuş olur.

Memleketlerine dönüşleri inkılap olarak ifade edilmiştir.

Rücu daha çok eski haliyle geri dönmektir.

İnkılap ise başarı ile ve değişerek geri dönüştür.

Memleketlerine tahıl ile dönmüş olacaklar. Bir gelişme ve ilerleme olacaktır. Paralarının iade edildiğini gördükçe inkılapları hepten yücelmiş olacaktır.

Demek ki her ilerleme bir inkılaptır.

İyiye inkılap edilir.

Kötüden rücu olunur.

إِلَى أَهْلِهِمْ

(ELAv EHLiHiM)

“Ehllerine inkılap ettiklerinde.”

Ailelerine döndüklerinde denmektedir. Ehli beyte döndüklerinde mânâsındadır.

Aylar süren yolculuktan sonra ev için erzak getirmişlerdir. Eşlerine ve çocuklarına kavuşma sevinci içindedirler.

Bugün istediğimize telefon açar ve nerede olduğunu sorarız. O gün ise gidenden haber almak hemen hemen imkansızdır. Bugün ortalık güven içindedir. O zaman ise yollar son derece tehlikeli bulunmaktadır.

Diğer taraftan Mısır gibi son derece kurallı ve büyük bir devletin topraklarına gidilmektedir. Oradaki bir yetkilinin iki dudağı arasında olan hayatın ne kadar tehlikeli olduğu göz önüne alınırsa, geri dönüşün ne kadar sevinç vesilesi olduğu görülecektir. Para bulmak son derece zordur. Ancak hayvan satılarak para elde edilir. Sürüde bulunan erkek hayvanlar normal olarak sene içinde satılmakta ve onunla diğer eksiklikler giderilmektedir. Kentte yaşayanların et ihtiyaçları o yolla temin edilir. Ne var ki kıtlık yıllarında hayvanlar da gelişemezler. Paralar hep tekellerde toplanır. Paranın iadesi hayat emniyetini haizdir.

لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (62)

(LaGalLaHuM YaRCiGUNa)

“Umulur ki rücu edebilsinler.”

Yani tekrar Mısır’a dönsünler. Gidenler ellerinde para olmazsa gelmek isteseler de gelemezler. Onlara bu imkanı sağlamaktadır.

Hazreti Yusuf aleyhisselâm bulunduğu yönetimde kendi durumuna uygun tedbirler almakta, devletin imkanlarını kullanmaktadır.

Bu meşru mudur?

Ülkelerine sağladıkları yarar o kadar büyük olmaktadır ki, bunun karşılığında Hazreti Yusuf’a ne verseler karşılayamazlar. Hazreti Yusuf yalnız rüyayı yorumlayarak kalmamış, o rüyaya göre nasıl hareket etmek gerektiğini de Mısırlılara öğretmiştir. O halde bunlar devede kulak durumundadır.

Günümüze gelelim.

Allah’ın lütfü ile Necmettin Erbakan çıkmış, Türkiye’ye ve insanlığa bu kadar büyük iyilik yapma imkanını sağlamıştır. Kendisini ve partisini Türkiye’nin hizmetine vermiştir. Kendisine o kadar haksızlıklar yapılmıştır. Şimdi onu ‘sen partinin parasını zimmetine geçirdin’ deyip muhakeme ediyorlar. Kendisinin ve partililerin yaptıkları iyilikleri hesaba katmıyorlar. Onlara karşı yaptıkları zulümleri hesaba katmıyorlar.

Hâsılı; Hazreti Yusuf’un bu hikâyesinden öğreniyoruz ki, kişi sağladığı büyük hizmetler karşılığı şahsı ve ailesi için elinde bulundurduğu imkanları kullanma hakkına sahiptir. Başkanın dışındakiler başkanın denetimindedirler. Bilgi vermeleri şartı ile görevliler istediğini yaparlar. Başkanlar da mallarını sonunda kamuya bırakmak şartı ile istediklerini yaparlar.

Hazreti Yusuf’un bu hikâyesi bizim anayasamıza (Adil Düzene Göre İNSANLIK ANAYASASI) koyduğumuz bu kuralı teyit etmektedir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-565/ADİL DÜZEN DERSLERİ-395   12 Haziran 2010

ORDUMUZLA

İLGİLENMELİYİZ

İsrail devlet terörü göstermiştir ki parası olan tekel sermaye hiçbir şeyden korkmamaktadır. Uluslararası alanları bile kendi ülkesi gibi görmektedir. Birçok ulusun insanlarını öldürmekte, kimse sermayenin hışmına uğramak istemediğinden ve korktuğundan ses çıkaramamaktadır. Bizim yapacağımız iş ise sınırlarımızın dışındaki olaylarla askeri açıdan ilgilenmemeliyiz. Ülkemizi savunmalıyız. Tekel sermaye dünyayı yıldırdıktan sonra son hesaplaşmayı bizimle yapacak, bizim topraklarımızda ve karasularımızda da operasyona girişecektir. Biz tarihteki gibi bir Hendek Savaşı vermek zorunda kalacağız. Mağlup olacaklardır. Ondan sonra dünya bizim adaletimize başvuracaktır. İsrailliler de bize sığınacaklardır. O halde bizim işimiz ordumuzu güçlendirmektir.

1-      Orduyu yıpratan davalar sona ermelidir. Suçluları yine ordu cezalandırmalıdır. İsrail askerlerinin süngüleri altında can vereceğimize, başımızda diktacı asker olmasını tercih ederiz.

2-      İkinci yapacağımız iş; Türkiye’de hemen on iki ordu kurmalıyız: Samsun, İstanbul, Bursa, İzmir, Adana, Diyarbakır, Van, Erzurum, Kayseri, Konya, Afyon ve Kayseri ordularımızın karargahı olmalıdır. Her ordu kendi bölgesini savunacak ve karşısındaki düşmanı yenecek şekilde hazırlanacaktır.

3-      Ordu komutanları doğrudan genelkurmay başkanına bağlanmalıdır. Kuvvet komutanlıkları karargahlara dönüştürülmelidir. Her ordu bağımsız olarak savunmaya hazırlanmalıdır.

4-      Bütçenin beşte biri ordulara tahsis edilmelidir. Askeri bedeller orduların olmalıdır. Gümrük gelirleri orduların olmalıdır. Ordulara hizmetler verilmeli ve karşılığı da ödenmelidir. Mesela, karayollarının bakımı onlara verilmelidir.

5-      Her odunun askerleri kendi bölgesinin dışından oluşturulmalıdır. Halk ordusunu ve komutanlarını kendisi seçmeli, ömrü boyunca aynı kadroda asker olmalıdır. İlk iki yıl askerlik yerine, her yıl bir ayı geçmeyen askerlik yapılmalıdır. Güncelleşen savunma için güncel eğitim yapılmalıdır.

6-      Askerlik yapmak istemeyenlerden bedel alınmalıdır. Askerlik yapmayanların kamu görevlenmelerine izin verilir. Asker gönüllülerden oluşursa, üstler astlar tarafından seçilirse, ordu ülkesine bağlı hâle gelir ve yarın gelecek İsrail saldırısına direnme imkanı bulunur.

7-      Savaşı kazanan askerlere ganimetten pay verilmelidir. Ganimetin beşte dördü onların olmalıdır. Ganimet için savaşılmaz ama saldıranların malları ganimet edilir.

8-      Ordumuzun silahları asla satın alınmayacak, kendimiz imal edeceğiz. Bazı parçaları ithal etmek zorunda kalabiliriz. Bu takdirde küçük küçük partiler alınması mümkün olan her ülkeden ithal etmeliyiz.

Güçlü ordumuz olacaktır. Ülkemizi sonuna kadar savunabilecek ordumuz olmalıdır. Türkiye “Üçüncü Bin Yıl Uygarlığı”nı kuracaktır. Bunu bundan önce anlatmıştık, bu işin nasıl olacağı hususunda bilgi vermiştik. İsrail toprakları, Tevrat’taki mev’ud toprakları İsraillilerin olacaktır. Ancak o toprakları Türkiye koruyacaktır. Devletleri olamayacak ama bağımsız illeri olacaktır. Mekke gibi bağımsız olacaktır. Böyle demiştik. Nasıl olacağı hakkında bilgimiz yoktu. Şimdi ufuk aydınlandı.

Sermaye, sermayesi ile dünyayı yıldıracak, emrine alacak. Türkiye’yi en sona saklayacaktır. Yeryüzünde en güçlü hâle geldiği zaman Türkiye’ye saldıracak ve Türkiye sularında Firavun’un boğulduğu gibi boğulacak. Dünya Türkiye’nin yanında yer alacak ve sonunda Türk orduları İsrail’e gireceklerdir. Buna Birleşmiş Milletler karar alacaktır.

İsrail’in bu tutumu insanlığı Türkiye’nin emrine sokacaktır. Bu durum büyük rahmetin başlangıcıdır. Medine’nin kuşatılması böyle olmuş, o zaman Yahudiler Mekkeliler tarafı olmuş, sonunda Yahudiler Medine’de yok edilmişlerdir. Bu akıbetlerine doğru gitmektedirler. Duamız, İsrail oğulları akıllarını başlarına getirirler de bizi onları yok etme zorunluluğunda bırakmazlar. Demokrasiye karşı olanlar demokrasiden yararlanamaz ilkesini koyan bu mantık, yaşatmak istemeyenlerin yaşama hakları yoktur kuralını unutmamalıdırlar Müslümanlar iki milyara yakındır. Sadece Türkler yarım milyondur. Müslümanlara karşı nasıl galip geleceksiniz? Allah sizinle beraber olamaz. Çünkü Kur’an O’nun sözleridir. Siz ise O’nu yok etmek istiyorsunuz. Buna gücünüz yetmez.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-565/ADİL DÜZEN DERSLERİ-395   12 Haziran 2010

İSRAİL’in

KORSANLIĞI

İsrail oğulları kendilerinin Allah’ın seçilmiş kulları olduğuna inanırlar. Diğer insanların onlara hizmet eden birer yaratık olduğunu kabul ederler. Kendilerinin çektikleri sıkıntıların onların yetişmeleri için olduğunu kabul ederler. İnsanlara kendilerini sevdirmenin imkanı yoktur sanırlar. Onun için daima korku salarak insanlığı hakimiyetleri altında tutmak isterler. Hazreti Musa’nın getirdiği şeriat yalnız İsrail oğullarına aittir. Allah diğer insanlara bir peygamber göndermemiştir. Onların kanunlarını yapmayı ve değiştirmeyi İsrail oğullarına verilmiş görev kabul ederler. Bugün böyle yarın şöyle derler. Burada uyguladıkları kural başladır, başka yerde uyguladıkları kural başkadır. Tüm insanlık birkaç asırdır onların oyuncağı olmuştur.

Devlet korsanlığını alenen yapıyorlar. İsteseydiler gemiler kendi sularına girdiği zaman baskın yaparlardı. Ama o zaman yüzde elli haklı olur, dünyayı korkutmamış olurlardı.

Şimdi dünyanın mutlak zengini onlardır. “Adil Düzen”in selem senetleri ortaya çıkmadıkça tüm sermaye onların olacaktır. Mutlak hakim olan karşılıksız dolar ellerinde iken istediklerini yapabilirler. İstedikleri yerde istedikleri terör olayını çıkarabilirler. Nitekim gemilerin vurulması, İskenderun’da orduya saldırı, 29 Mayıs şenliklerinin bir arada olması elbette tesadüf değildir.

Bilinmelidir ki bu gemilerin yola çıkarılması ve teçhizi de onların planıdır. Bunları komplo veya hayal kabul edenler zavallıdır.

Asıl sorun nedir?

İsrail ile Türkiye’nin arasını açmak gibi gelirse de, asla böyle değildir. Akdeniz kimin güvenliğindedir? Tarihi mirasçı Türkiye’dir. Ne var ki Türkiye bu iddiadan Lozan’da vazgeçmiştir. Bu vazgeçmeye sonuna kadar sadık kalmıştır. Ahmet Davudoğlu’nun son açılımları başka yönüyle bunu benimsemesi gibi gelmektedir. Rusya bunu hep hayal etmiş ama bundan ümidini kesmiştir. Ama unutmamıştır. İngiltere ve Avrupa Birliği bunu doğal olarak kabul etmektedir. ABD ise buna izin vermemektedir.

İşte, Akdeniz’in içindeki İsrail korsanlığı dünyaya meydan okumadır. Buralar bana aittir, Türkiye kim, Rusya kim, ABD kim diyor. İşte bu şekilde dünyaya meydan okumaktadır. Benim param var, bana uşak olmak zorundasınız. Sizin ordularınızı ben besliyorum diyor. Bunun başka türlü izahı mümkün değildir.

Şu değerlendirme yapılabilir: Bunu tekel sermaye yapmıştır. Tekel sermaye bir taşla iki kuş vurmaktadır. Bir taraftan dünyaya meydan okuyor, korkutuyor, yıldırıyor. Diğer taraftan da İsrail devletini eşkıya yaparak zayıflatıyor. Çünkü İsrailliler ile ABD’deki İsrail oğulları kıyasıya rekabet içindedirler.

Türkiye’ye gelinirse: Türkiye’yi devreye sokarak onu perişan etmek istemektedir. AK Parti ne yapacaktır. Saldıramaz, savaşamaz. Böyle bir şeye kalkışsa, bu sorunu çözse, o zaman Akdeniz’in sorumlusu Türkiye olur. Bu ise kimsenin işine gelmez, tüm dünya bize düşman olur ve başarısızlığa uğrarız.

Ne yapmalıyız?

Önce İsrail devletinden bu gemilere yüklenip hedefe ulaşmayan malların iki katını ödemesini isteyeceğiz. Ölenler için ağır diyet isteyip ailelerine vermeliyiz. Diyet kişi başı en az bir milyon dolar olmalıdır. İsrail bunu yapmazsa Türkiye elçisini geri çekmelidir. Çanakkale’den içeri giren gemilere el koymalıdır. Mürettebatını serbest bırakmalıdır. Kişiler üzerinden mukabeleyi misil olamaz.

Diğer taraftan diyecektir ki, bugün Akdeniz’in hakimi İsrail devleti olmuştur. Buranın güvenliğini sağlamak önce AB’nin görevdir; o talip. Sonra ABD’dir; o fiilen talip. Sonra da Rusya’dır; eskiden beri bunu iddia ediyor. Biz uluslararası güvenliği koruma yarışından çekilmiş bulunuyoruz. O halde bizim İsrail devleti ile bir sorunumuz yoktur. Sadece zararımızı tazmin etmesini isteyeceğiz.

İsrail gerekli tazminatı ödedikten sonra eski dostluğumuz devam etmelidir. Biz güvenliği sağlayacağız, ABD veya AB hükmedecek; bu ülkemiz için olacak şey değildir.

Sokakta bizimle konuşanlara ordumuzu yıpratmayalım diyorduk. Kimileri artık ordumuza gerek yok diyorlar, ona durmadan saldırıyorlardı. Orduya saldıranları toplayıp asker yapmak ve cepheye sürmek gerekir. Artık bu sakat düşünceden vazgeçmiş olmalıdırlar.

Ordusuz devlet olmaz dediğimizde bizimle eğleniyorlardı.

Türkiye derhal af çıkararak ordunun bundan sonra daha fazla yıpranmasına izin vermemelidir. Askerler sivil mahkemelerde muhakeme edilemez. Asker ikna edilmedikçe ve heyecana getirilmedikçe savaşamaz. Zorla savaştırsak bile sadece mağlup oluruz.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

İKTİBASLAR:

'Erdoğansız AKP ve zayıf bir koalisyon projesi'

Gündemin göbeğindeki İsrail katliamı ve İskenderun baskınını konuşurken, dün İskenderun’dan Anadolu Katolik Kilisesi Episkoposu Luigi Padovese’nin öldürüldüğü haberi ulaştı.

Türkiye’nin yüreği ağzına geldi.

Neyse ki, ilk bilgiler, cinayetin siyasi amaçlı olmadığını gösteriyor. Yarın altından ne gibi hinlik çıkar bilinmez.

Olup bitenleri iyi anlamak, yılgınlığa düşmemek ve geleceğe ilişkin doğru projeksiyonlar yapabilmek için, ayrıntılarda boğulmadan fotoğrafın bütününü görmek, küresel oyunun bölgesel izdüşümünü iyi tahlil etmek durumundayız.

Defalarca yazdık, önce gelin hafızalarımızı tazeleyelim.

Çin’den Adriyatik Denizi’ne kadar uzanan ve dünya nüfusunun yüzde 75’inin yaşadığı geniş Avrasya coğrafyası, küresel oyunun merkezidir.

Tüm ülkelerin ürettiği Gayri Safi Milli Hasıla’nın yüzde 60’ı bu bölgeye ait. Bilinen enerji kaynaklarının dörtte üçü burada yer alıyor. ABD’den sonra en büyük 6 ekonomi ve en büyük 6 silah alıcısı ülke bu coğrafyanın birer parçası. Biri hariç dünyanın bilinen tüm nükleer gücüne sahip ülkeleri ve en fazla nüfusa sahip iki ülke yine bu bölgede...

Bir tarafta dünyanın patronu ABD ve İngiltere, İsrail gibi uzantıları, karşı cenahta dağınık dizilişte Fransa, Almanya, Çin, Hindistan ve Rusya var. Bu arada iktidar savaşını etkileme kabiliyetine sahip Türkiye, İran, Azerbaycan, Ukrayna ve Güney Kore gibi ülkeler sıralanıyor.

Daha ayrıntılı bilgiler için Brezinski’nin “Büyük Satranç Tahtası” isimli kitabından yararlanılabilir. Kaldı ki, bu kitap konuya ilgililerin yalayıp yuttuğu bir çalışmadır.

Türkiye’nin rolü

Türkiye, bu oyunda taraflar arasında tercih kullanmak yerine, jeostratejik aktör olarak konuşlanmak istiyor. Hiçbir ilişkiyi, diğer ilişkinin alternatifi olarak görmek, yerine ikame etmek niyetinde değildir.

Bu bağlamda, ABD ile model ortaklık sürdürülürken, Rusya ve diğer ülkelerle güçlü bağlar kuruluyor. Sözgelimi, Rusya, ilk kez kendi toprakları dışında Türkiye’de nükleer santral kuracak. Sorun çıkmazsa, Mavi Akım hattına paralel Karadeniz’de yeni bir doğal gaz hattı çekilecek, Sibirya petrolü Samsun üzerinden Ceyhan’a oradan İsrail ve Hindistan-Singapur ötesine kadar taşınabilecek. Hazar petrolünün yanı sıra Irak petrolü Ceyhan üzerinden pazarlanacak.

Bu bağlantılar, Rusya’dan Hindistan ve Çin’e kadar uzanan geniş coğrafyada Türkiye’nin göreceli ağırlığını arttırıyor.

Avrupa’nın göbeğine kadar doğal gaz götürülmesini öngören Nabucco Projesi ise Fransa ve Almanya’yı kapsayan Avrupa’da tüm sıkıntılara rağmen yeni bir ittifakın doğmasını tetikleyebilir. Projenin daha verimli hale gel
mesi, İran’ın da devreye girmesini zorunlu kılıyor. Nabucco, Erzurum’daki Türkiye-İran doğal gaz hattı ve yapımı planlanan Trans-Kafkas gaz hattıyla bağlanabilirse, kapsamı daha da genişleyecek.

ABD ve İsrail, nükleer bahaneyle İran üzerinde yaptırım uygulanmasını sağlayarak oyun dışına itmeye çalışıyor. Türkiye’nin Brezilya ile birlikte İran’ı nükleer takas anlaşmasına ikna etmesi, ABD ve İsrail’in planını bozdu.

İran kadar Irak’ın pozisyonu da bu denklemde önemli bir yer tutuyor. Irak petrolünün üzerine oturan ABD sözünde durursa, 2011 sonuna kadar Irak’tan çekilecek. Giderken, işgalin asli gerekçesi olan petrol menfaatine halel gelmemesi için bölgede istikrarın tesis edilmesini istiyor.

Bölgesel istikrarın sağlanması, büyük ölçüde küresel oyuncular arasındaki enerji kaynaklarının paylaşım hesabıyla doğru orantılıdır. Türkiye, izlediği dış politikayla bu dengenin kurulmasına önemli katkı sağlayabilir. Böyle bir durumda, kandan beslenen İsrail’deki Netanyahu yönetimi ve PKK’ya ihtiyaç kalmaz.

Obama yönetimi, İsrail’deki Netanyahu yönetiminden pek memnun değil, ancak petrol/gaz/silah lobisinin, bu lobinin hayat verdiği Neoconlar ile Musevi sermayesinin etkisinden tümüyle sıyrılamıyor.

Irak’ın işgalinden sonra sadece ABD’deki 29 petrol firmasının 2003 yılında 43 milyar dolar, 2004 yılında 68 milyar dolar kar elde ettiği dikkate alınırsa, oyunun çap büyüklüğü hakkında kısa bir bilgi verebilir.

Eylem planının ilanı

Obama, Bush ailesini avuçlarının içine alan güç odaklarına yenik düşerse, İsrail’le birlikte bölgeyi yaşanmaz hale getirebilir. Türkiye’yi de Global Ergenekon’un aktivistlerine teslim edene kadar provokatif eylemleri körükleyebilir.

İşte bu noktada öne çıkan iki adres; Biri MOSSAD diğeri PKK’dır. CIA de aynı havuzda değerlendirilebilir. Gazze katliamının yeri ve yöntemi, ayrıca eş zamanlı İskenderun baskını, tesadüf değildir.

İstihbarat birimlerine ulaşan bilgiler, ihbarlar, duyumlar, Türkiye’deki provokatif eylemlerin önümüzdeki dönemde şiddetlenerek artacağı yönündedir. Baş aktör ise PKK’dır.

BDP’li Emine Ayna’nın İskenderun baskınına ilişkin “Eylemden şunu okudum: Artık bu savaş sadece Kürdistan’da olmayacak” sözü, tahminden öte bilgidir. PKK’nın eylem stratejisinin ilanıdır.

Türkiye’yi küresel oyunun piyonu haline getirmek için yeni iktidar projesine önce CHP’de lider değişikliğiyle başlayanların nihai hedefi, Erdoğansız AK Parti veya zayıf bir koalisyondur.

Oyunu bir de böyle okuyun...

Şamil Tayyar / Star / 4.6.2010

Türkiye, İsrail ile yaşanan krizde yol haritasını belirledi.

İsrail’in 9 Türk’ü öldürüp onlarcasını yaraladığı, yüzlercesini hapishanelere atıp zor anlar yaşattığı son krizin hesabı kolay kolay kapanmayacak. Son dönemde gerek dünyada, gerekse bölgesinde üst üste çok önemli inisiyatiflere imza atan Türkiye, İsrail’in bu yeni konuma gereken saygıyı göstermesine kadar her türlü enstrümanı kullanacak. İsrail, Türkiye’nin üye olduğu ya da sözünün geçtiği bütün uluslararası organizasyonlarda temel gündem maddelerinden birisi olacak ve uzun vadeye yayılan bir tepki ve tavırla İsrail’in yaptıklarının yanına kar kalmadığını görmesi sağlanacak.

İşte Türkiye’nin yol haritasındaki temel unsurlar:

BM KOMİSYONU: BM’nin oluşturacağı komisyonun çalışmalarına her türlü bilgi ve belge katkısı yapılacak. Sorunun Türkiye-İsrail sorunu olmadığı, uluslararası değerlerin yok sayılmasıyla ilgili bir sorun olduğu tezi işlenecek.

AYRINTILI İNCELEME: İsrail’in gemiye saldırıda öldürdüğü 9 kişi ile yaralılar çok ayrıntılı olarak inceleniyor. Özelikle yakından ateş etme vakaları bir raporda toplanacak. Vahşi şekilde kafasından vurularak öldürülenler var. Bunlarla ilgili gerçekler dünya kamuoyuna detaylı şekilde aktarılacak. Yaralı öyküleri, İsrail vahşeti için gerçek örnekler niteliğinde. Örneğin kurşunla yaralanıp düştükten sonra testislerine ve karnına tekmeler atılan, kulağına plastik mermi ile ateş edilen yaralılar olduğu tespit edildi. Bunlar toplanacak ve her biri için hesap sorulacak. Ayrıca bütün bu belgeler BM’deki inceleme komisyonuna verilecek.

GEMİLERİN DÖNÜŞÜ: Türkiye, filoya dahil gemilerin eksiksiz olarak geri dönüşünün hızla tamamlanmasını istiyor. Gemilerin dönüşü, İsrail’deki sürecin bir parçasının tamamlanması olarak algılanıyor.

MALLARIN GAZZE’YE GİTMESİ: Türkiye gemilerde bulunan malların Gazze’ye bir an önce geçirilmesi için İsrail’e baskı yapacak. "O mallar senin değil. Bunlar İsrail’e gitmiyordu. Dolayısıyla senin bu mallar üzerinde bir yetkin yok. Derhal Gazze’ye gönder" mesajı verilecek.

KAYIPLAR ARAŞTIRILACAK: Bazı gönüllülerin kayıp olduğuna dair iddialar ciddi olarak inceleniyor. Bunlar gerçekse, İsrail’den kayıplarla ilgili çok acil bilgi talep edilecek. Özellikle kayıplardan herhangi bir kişinin İsrail’de çıkması, büyük bir sorun haline gelecek. Çünkü Türkiye, İsrail’e bütün gönüllülerin Türkiye’ye gönderilmesi konusunda uyarı yapmıştı.

ULUSLARARASI GÜNDEM: İsrail’in korsan yaklaşımı, Türkiye’nin üye olduğu ya da sözünün geçtiği bütün uluslararası organizasyonlarda uzun süre ana gündem maddeleri arasına sokulacak. Türkiye, bu konuda geniş bir zaman aralığına yayılan kınama ve tavır alma kararları isteyecek. Böylece İsrail, yaptığının yanına kar kalmadığı hissine itilecek.

MEDYA TAKİBİ: İsrail aleyhine uluslararası medyada oluşan hava değerlendirilecek. Gerekirse medya daha detaylı bilgilerle desteklenecek.

SORUŞTURMA HAKKI: İsrail gönüllüleri yargılamadığı için Türkiye de kamusal bir yargılama yoluna gitmeyecek. Ancak olaylarda zarar gören gönüllülerin ve ailelerinin bu hakkını kullanmasının önünde bir engel bulunmuyor. Kişisel haklar kullanılabilecek.

TAZMİNAT İSTENECEK: İsrail’den can ve mal kayıpları için maddi ve manevi tazminat istenecek. Uluslararası hukuk normları incelenecek ve İsrail’in yüklü miktarda tazminat ödemesi için bütün kanallar kullanılacak.

GAZZE ABLUKASI: Türkiye bir yandan İsrail’in Türk vatandaşlarına ve gemilerine karşı saldırısıyla ilgili süreci yönetirken, bir yandan da bu olayların gündeme yerleştirdiği Gazze ablukasının kalkması için "farkındalık" stratejisi uygulayacak. Yardım götüren sivillerle bile vahşice davranan İsrail’in Gazze’deki Filistinliler'e muamelesinin hangi sınırlara varabildiğine dair dünyanın önüne bilgiler sunularak, uluslar arası toplumun abluka konusunda baskı oluşturması sağlanacak.   04 Haziran 2010

Denge ekonomisi ve bankalar zinciri

Reşat Nuri EROL

Dünya ve kâinat denge üzerine kurulmuştur. Her şey dengede olmalıdır. Yönetimde ve ekonomide denge yoksa, gerisi yoktur ve boştur. Denge bozulursa her şey bozulur.

Ekonomide dış dengelerin oluşması için her ülke ihraç ettiği kadar ithalat yapmalıdır. Aksi halde dış borçlanma içine girer ve altından çıkamaz. İhracatın fazlalığı da ülkeyi ancak alacaklı kılar. Bu da karşı tarafı çökertir. Karşı taraf çökünce, sonunda ihracat yapan ülkenin de zararı olur, artık ihracat yapacak ülke bulamaz. Ülkeler ve insanlık için en sağlıklı ekonomi “denge ekonomisi”dir. Her ülkenin ihracatı kadar ithalatı olmalıdır.

Bunu gerçekleştirmek için neler yapılmalıdır?

Dünyada yüze yakın devlet vardır. Her devletle anlaşarak o devletle bir “ortak banka” kurmalıyız. Her bankanın Türkiye’deki ana bölgelerde şubeleri olacaktır, o ülkelerin ana bölgelerinde de şubeleri olacaktır. Biz bir şube için TL’yi sermaye olarak koymalıyız. Onlar da her bölge için buna tekabül eden ve kendi paralarından oluşan sermayeyi koymalıdır.

Örnek olarak Orta Asya ülkesi Kırgızistan’ı ele alalım. Kırgızistan’ın başkenti Bişkek’te bankanın bir şubesi, İstanbul’da bankanın bir şubesi olacaktır. Onlar Kırgız parası olan beşyüz bin Somu oraya koyacaklar, beşyüz bin Somu da bize gönderecekler. Biz de beşyüz bin TL’yi buraya koyacağız, beşyüz bin TL’yi de oraya göndereceğiz.

Türkiye’den mal almak isteyen Kırgız vatandaşı Kırgızistan bankasında Som yatırır, TL’yi çeker. Türkiye’de malları satın alır, Kırgızistan’a gider, satar, borcunu kapatır.

Kırgızistan’dan mal almak isteyen Türk tüccarı da İstanbul’da TL yatırıp Somu çeker. Kırgızistan’da teslim alır. Malları satın alır, Türkiye’ye getirir, satar ve borcunu kapatır.

***

Burada önemli olan kuralların tesbitidir. Kurallar öyle ayarlanır ki, her iki bankadaki paralar fazla değişmesin. Som azalırsa değeri yükselsin, çoğalırsa değeri düşürülsün. Bu basit bir formülle ayarlanır. Bu formül bilgisayarlara yüklenir. Her akşam kasa stokları bilgisayarlara girilir. Böylece ertesi günün kuru ortaya çıkar.

Uygulayacağımız bu “denge ekonomisi” ithalatı ihracata eşit hâle getirir.

Böyle bir durumda kurun tesiri ile biz ne kadar ihracat taparsak, o ülkeden de o kadar ithalat yapmış oluruz. Her iki ülke için de “denge ekonomisi” sağlanır, her iki ülkede de dış ticaret açığı olmaz. Borç almak istersek stoklar arasını isteyerek açarız. Faizsiz borçlanmış oluruz. Sonra biz onlara kredi vermiş oluruz. Faizsiz kredileşmeyi sağlarız. Onlardan parayı değil de malı kredi olarak almış oluruz.

***

Dünyada yüz kadar devlet vardır dedik; bin kadar da bölge vardır. Dünyanın her yerinde böyle bankalar tesis etsek, bir milyar TL’ye ihtiyacımız olur. Bu para kasalarda kalacağından, piyasaya çıkmayacağından, enflasyona sebebiyet vermez.

O halde para basmak için matbaa çalıştırmak dışında bir zorluğumuz yoktur.

Devletler bizimle alışveriş yapmak istiyorlarsa onların da bir sorunu yoktur. Kendi paralarını basıp bize verecekler. Bu paralar kasalarda kalacağı için asla enflasyona sebep olmazlar. O halde bu iş karşılıklı olarak vizeleri kaldırmak kadar kolaydır.

***

Bu uygulamaya sömürü sermayesi elbette karşı çıkar. Çünkü bu yolla insanlığı ve ülkeleri sömüremez. Faizli parayı kredi olarak bize veremez. Bu sebeple sömüren ülkeler bizimle böyle bir anlaşmayı yapmazlar. Canları isterse...

Biz de o ülkelerle olan alışverişe karışmayız. Cari sistemle ne yaparlarsa yapsınlar, ne gibi halleri varsa görsünler. Biz onlara karışmayız...

Biz, bizimle anlaşacak olan gariban ülkelerle iş yaparız. Rusya ile yaparız. Çin’le yaparız. Yahut sisteme uymuyorlarsa onlarla da yapmayız. Ama yapacak ülke buluruz...

Bu sistem ve denge düzeninin yararları bundan sonraki yazımın konusu olacaktır.

Denge ekonomisinin yararları

Reşat Nuri EROL

Bundan önceki yazımızda ne dedik? Dünya üzerinde her şey dengede olmalıdır dedik... Yönetimde ve ekonomide denge olmalıdır dedik... Denge bozulursa her şey bozulur dedik... Ekonomide dış dengelerin oluşması için her ülke ihraç ettiği kadar ithalat yapmalıdır dedik… Ülkeler ve insanlık için en sağlıklı ekonomi “denge ekonomisi”dir dedik... Her ülkenin ihracatı kadar ithalatı olmalıdır dedik… Dünyada takriben yüze yakın devlet gibi devlet vardır dedik... Her devletle anlaşarak o devletle bir “ortak banka” kurmalıyız dedik... Her bankanın Türkiye’deki ana bölgelerde şubeleri olacaktır, o ülkelerin ana bölgelerinde de şubeleri olacaktır dedik... Biz bir şube için TL’yi sermaye olarak koymalıyız; onlar da her bölge için buna tekabül eden ve kendi paralarından oluşan sermayeyi koymalıdır dedik...

İşte bu sistem “bankalar zinciri” şeklinde olmalıdır.

Bu sisteme dayalı olarak bankalar zincirini kurduktan sonra “denge ekonomisi” uygulamasının gerçekleştirildiği görülecektir.

Ekonomide dış dengenin sağlanması bu sistemin kurulmasına bağlı ve bağımlıdır. Bu sistem sayesinde, ülkelerin dış ekonomilerindeki en büyük sorunları olan “ihracat-ithalat dengesi” gerçekleştirilmiş olur, ihracat ile ithalat arasındaki düzensizlik ve dengesizlik sona erdirilir. Ülkelerdeki ihracat ve ithalat makasının açılması sona erer.

Ülke ekonomileri “denge ekonomisi” ile yönetilmeye başlandığında, o ülkelerdeki pek çok siyasi ve sosyal sorunların da sona ereceği görülecektir.

***

“Adil Denge Ekonomisi”ne dayalı “bankalar zinciri”nin yararları şunlardır.

-Bu bankalar zinciri karşılıklı olarak faizsiz kredileşmeyi sağladığı için ithalat ve ihracat hacmini büyütür.

- Bu bankalar zinciri sayesinde karşılıklı olarak gerçek kurlar ortaya konduğu için ilgili ülkelerde ithalat ile ihracat arasında dengeyi kurar.

-Para havaleleri bedava olacağı için taşıma külfeti ortadan kalkar. Hiçbir masraf yapmadan parayı o ülkeden veya Türkiye’den çekebilme imkanını sağlar.

-Gerektiğinde Türkiye halkına faizsiz olarak oranın yani o ülkenin parasını faizsiz kredi olarak veririz. Parayı alan “faizsiz kredi” olarak değerlendirir, sonra öder.

***

İhracat ve ithalatın kolaylaşması insanlık için çok önemli bir kazançtır.

Şöyle ki, Ege Bölgesi’nde zeytin kolay yetişir. Diyelim ki, Ege Bölgesi’nde bir saatte iki kilo zeytin üretilmektedir. Aynı zeytin Çoruh vadisinde de yetişmektedir. Ne var ki orada zeytin ancak saatte bir kilo olarak üretilebilmektedir. Buna karşılık Artvin’de ıhlamurun kilosu bir saatte elde edildiği halde, İzmir’de iki saatte elde edilmektedir. Karşılıklı olarak bu ürünleri mübadele etmezsek, üç saat çalışarak bir kilo zeytin ve bir kilo ıhlamura sahip oluruz. Mübadele edersek, iki saat çalışarak dört kilo ürünümüz olur. Öyleyse mübadele emeği iki üç misli değerli hâle getirir, bir o kadar da fazla üretime imkan verir.

Bu örneği hiç zeytin veya diğer ürünleri yetiştiremeyen ülkelerle karşılaştırdığınızda, ithalat ve ihracat olmadan hayat olmaz sonucuna varırsınız.

***

Küresel sömürü sermayesi (ve de İsrail) kendilerini sömürsün diye; bu kadar basit imkanı kullanmayan insanlığa önce ‘Allah akıl fikir versin’ diyoruz… Sonra, bütün insanlığa ve insanlık ailesinin her ülkesindeki ahmak yöneticilere, akılları başlarına gelinceye kadar ‘akıllanmak için daha ne gibi musibetler bekliyorsunuz’ demekten başka ne diyebiliriz ki!.. Elbette bir gün gelecek, “TUFAN” seviyesinde yaşanan her türlü ekonomik, siyasi ve sosyal sorunlar/musibetler “NASİHAT” yerine geçecek; işte tam da o zaman insanlar, ülkeler, devletler ve yöneticiler (bu arada ‘bizimkiler’ de) bizim bu çözümlerimize kulak verecekleridir. Vesselâm…

Sonuç: Bugünkü Türkiye

Reşat Nuri EROL

Dünya iyi yönetilemiyor… Ülkeler iyi yönetilemiyor… Bu arada ülkemiz Türkiye de iyi yönetilemiyor… Bunun iki sebebi olabilir: Ya yöneticiler bilgisiz, beceriksiz, kabiliyetsiz, yetersiz veya yönetimde kullandıkları “sistemler ve düzenler” yanlış, eksik, “zalim” yani “adil” değil; “Adil Düzen” değil, “Adil Ekonomik Düzen” değil.

İşte tam da bundan dolayı insanlık “yeni bir dünya”ya, “yeni bir sistem”e, “yeni bir dünya düzeni”ne; yani “Adil Düzen” ve “Faizsiz Adil Ekonomik Düzen”e muhtaç. Elbette bu düzenle birlikte, her şeyden önce buna ‘iman’ eden, sonra bu imanın gereğini yapan bilgili, becerikli, kabiliyetli, iradeli, yeterli, donanımlı, çalışkan.. vs yöneticilere ihtiyaç var.

Oysa bugünkü bizim yöneticilerimiz ya iktidarlarını korumakla meşguller, yahut servet edinmekle meşguller. Şu anda iktidarda olan parti kurulurken, kırk yıldan beri çözümler üreten ekibimizden birilerinin kuruluşa katılmasını teklif eden birine; ‘onları biz idare edemeyiz’ demişlerdir! İdare etmek!!! İşte, bugün iktidar olanların mantığı en başından beri budur. Onlara ‘sorunlara çare ve çözümler üreten, gördüğü her yanlışı dile getirdikten sonra doğruyu söyleyen kimseler’ değil de; ‘söz dinleyen, haksızlıklar karşısında susan ve itaat eden birileri’ lazımmış. Bunun için ‘beceriksiz ve bir şeyden anlamayan birini’ herhangi bir işin başına koyarsınız, o ne derseniz onu yapar ve bugünkü sonuçlar ortaya çıkar.

İşte bugünkü ‘yönetim sistemi’ budur.

İşte bugünkü ‘bürokratik düzen’ budur.

İşte bugünkü ‘zalim düzen’ tam da budur.

İşte bugünkü ‘yöneticilerimiz’ de bunlardır.

***

Üniversitelerde geçirdiğiniz yıllarınızı hatırlayınız. Derslerde başarısız ve görüşleri dar olan kimseler üniversitede öğretim üyesi olarak kaldılar. Zaten onlardan önceki hocalar da öyle gelmişlerdi. Şimdiye kadar bu böyle gelmiş, böyle gitmektedir. Üniversitelerimizin hâli pür melâli ortada… Haykırarak soruyor ve cevap bekliyoruz: Ülkemizin ve insanlığın sorunlarına çareler ve çözümler üretebilen tek bir üniversite bile var mı?!.

Kırk yıl öncesinde biz Millî Selâmet Partisi İzmir İl Başkanlığı görevini yürütüyorduk. Hükümette koalisyon ortağı olmuştuk. O zamanki İktisat Fakültesi yöneticilerine; ‘yeni ekonomik düzen önerimiz vardır, sizlere arz etmek ve görüşlerinizi almak istiyoruz’ diye baş vurduk. Ne cevap verseler beğenirsiniz; ‘Biz sadece ilimle ilgileniriz!’ Aynen böyle cevap verdiler! Aradan kırk yıl geçti: Hâlâ sözde ilimle ilgileniyorlar, hâlâ güya ilim yapıyorlar ama ülkemizin ve insanlığın sorunlarına çareler ve çözümler ortada yok!!!

İşte o zamanki ve bugünkü Türkiye budur!

Niye böyle yaptılar? Çünkü anlattıklarınızı anlayamazlardı. O zaman anlamadıkları gibi bugün de anlamıyorlar ya da anlamamakta inat ediyorlar. Bu inat acaba neyin inadıdır?!.

İşte Necmettin Erbakan’ın üstülüğü buradadır. Mesleği doğrudan ekonomi olmadığı halde anlamış, sonra da en veciz bir şekilde anlatmıştır; hâlâ anlatmaya devam ediyor... Anlaması ve uygulaması gerekenler ise anlamamakta ve uygulamamakta ısrar ediyorlar!!! Bakalım bu inatlarını ve ısrarlarını daha ne kadar sürdürecekler???

***

Burada önemli ve güncel başka bir şeye daha işaret etmemiz gerekmektedir. Biz ilgililere, yetkililere, yöneticilere, hükmedenlere, hükümettekilere başvuruyoruz: ‘Sizlere ülkemizin ve insanlığın en büyük sorunu/musibeti/belası olan işsizliğin çözümünü anlatacağız’ diyoruz... ‘Olur’ diyorlar, sekreterlerine ‘ilgilen’ diye emrediyorlar. Haftalar veya aylar sonra ‘maceralı randevu’ gerçekleşiyor. Çare ve çözümleri öneriyorsunuz... ‘Siz çalışmaya devam edin, sonra görüşürüz!!!’ diyorlar… Atlatma siyaseti, uyutma siyaseti, ilgileniyormuş gibi yapma siyaseti; yani ülkeyi yönetiyormuş gibi yapma siyaseti!!!

Sonuç: Bugünkü yönetim, bugünkü Türkiye ve bugünkü ‘zalim dünya düzeni’…

Sorunlar ve kurallar

Reşat Nuri EROL

Dünya iyi yönetilemiyor, ülkeler iyi yönetilemiyor; bu arada ülkemiz Türkiye de iyi yönetilemiyor dedik ve bunun iki sebebi üzerinde durduk. Onların anlamadıkları şey şudur: Sorunlar böyle çözülmez, çözülemez. Nitekim çözülemiyor...

Sorunların çözümü için hazırlıklı olacaksınız, hızlı olacaksınız, anında ve orada karar verip işe başlayacaksınız. Yönetimin temel kuralı budur. Bugünün işini yarına bırakmayacaksınız; hele hele aylarca veya yıllarca kesinlikle ertelemeyeceksiniz. Bir şeyi yapmak istiyorsanız, muhalifler çoğalmadan, muhalefet güçlenmeden yol alacaksınız. Aksi halde o çözümleri kıskananlar, o çözümlerin kendilerinin aleyhinde olacağını zannedenler size engeller üretirler, ondan sonra çözmek isteseniz de çözmezsiniz. Demir tavında dövülür. Ele geçen fırsat derhal değerlendirilmelidir. İnkılap seviyesinde çözümler böyle yapılır. Tedrici davranma, erteleme, ihmal etme vs sonunda başarısızlığa götürür. Hele çözümleri bilmemek ve bilinenlere de kulak vermemek tam bir felaketle sonuçlanır.

İnsanlık tarihindeki büyük inkılapları hatırlayınız; aniden başlatılmış ve başarılmıştır.

İktidar partisi anayasa çoğunluğu ile iktidara geldiği zaman ‘muktedir’ bir şekilde ülkenin ekonomik, siyasi ve sosyal sorunlarını hemen çözmeliydi. Yeni anayasayı hemen o zaman yapmalıydı. Başörtüsü ve katsayıyı derhal çözmeliydi. Oysa o ne yaptı? Sorunları yıllara sarkıttı, erteledi, ihmal etti ve sonunda başaramadı.

***

Başarılı yönetici demek, görevi ehline veren kimse demektir. İnsanı tanımak, birikimlerini ve çözümlerini bilmek, ondan sonra ona göre görev vermek gerekir. Yönetimde bunu başaranlar muvaffak olurlar, başaramayanlar ise yok olup giderler.

İşte bu konuda bilinmesi gereken çok önemli kaideler ve kurallar vardır.

Birinci kaide: ‘Bir göreve talip olunmaz, görev verilir’ denir. Hizmete talip olunur, başkanlığa talip olunmayabilir. Birinci husus budur. Hazreti Yusuf hapishane arkadaşına ‘efendinin yanında beni zikret’ demiş, hapisten çıktıktan sonra göreve talip olmuştur. Demek ki kişinin kendisini yetkililere göstertmesi haktır ve görevdir. Biz bunun için işsizlik vesaire gibi sorunların çözümlerini yetkililere arz ediyoruz. Şükürler olsun ki hapishanede değiliz, bir ihtiyacımız da yoktur; ama bizim göreve talip olmamız meşrudur, hattâ memurun bihtir.

İkinci kural: Bir ülkede yaşıyorsan, o ülkenin yönetiminde yer alman hem hakkın hem de görevindir. Dolayısıyla ‘devlete hizmet edilmez’ gibi yanlış ve bölücü sözlere kulak verilmez. Biz yönetim kademelerinde partiler kurduk, kooperatifler kurduk, vakıflar kurduk, dernekler kurduk, çok ortaklı şirketler kurduk... Hepsinde başarılı olmuşuzdur. Kırk yıllık bu çalışmaların sonunda anayasa ekseriyeti ile iktidara ulaşıldı. Biz insanları değil düzeni kötü kabul ediyoruz. Öyle olmasaydı hükümetler muvaffak olurdu ama düzen kötü/zalim olduğu için muvaffak olamıyorlar.

Üçüncü kural: Göreve talip olana görev verilmelidir. Yani kişi ne yapmak istiyorsa o yaptırılır. Zaruret dışında isteksiz iş yaptırılmaz. Başkan konuları istişare eder, herkes görüşünü açıklar ve başkan sonunda birisinin görüşünü uygulamaya karar verir. Genel olarak dikta yönetimini yürütenler görevi fikir sahibine vermezler, kendilerinin sözünü dinleyenlere görev verirler. Böylece fikir sahibi bertaraf edilir, uygulayansa işi tam bilmediği için onun emrinde kalır ama başarı elde edilemez.

Dördüncü kural: Çözümü biliyorsan ‘beni görevlendir’ diyeceksin; aynen Hz. Yusuf peygamberin dediği gibi ‘beni görevlendir’ diyeceksin. Madem ki Allah sana o bilgiyi ve imkanı verdi, o halde ‘bunları uygulamak da bana verilmelidir’ diyeceksin.

Sonuç: Her şeyden önce, genel olarak “Adil Düzen” ve özel olarak “Adil Ekonomik Düzen” ortaya konmalı, ondan sonra başkalarına ve özellikle ona karşı olanlara uygulatmaya kalkışılmamalıdır. Görev bilene ve teklif edene verilmelidir. Başarının kuralları bunlardır.