1967...1968...1969....AKEVLER 43 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 544

“ADİL DÜNYA DÜZENİ, III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

Haftalık Seminer Dergisi             16 Ocak 2010                      Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 544. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz: Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

İSLÂMİYET’E DOĞRU…

DEVLET, ORDU, HUKUK

P R O B L E M L E R İ    VE

YAPILMASI GEREKENLER

***

*İŞLETME SEMİNERLERİ; 94. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamları; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

Genel Hizmet Kooperatifi Ana Sözleşme Çalışmaları-10

***

Sermaye, dünya ve Adil Düzen

Enerji siyasetimiz ne/nasıl olmalıdır?

Bizim üstünlüğümüz nerede?

İşsizlik, İzmir ve IMF

Reşat Nuri EROL

***

AHZÂB SÛRESİ TEFSİRİ - 16

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

َِياأَيُّهَا النَّبِيُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا(1) وَاتَّبِعْ مَا يُوحَى إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا(2) وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(3) مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ وَمَا جَعَلَ أَزْوَاجَكُمْ اللَّائِي تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِكُمْ وَمَا جَعَلَ أَدْعِيَاءَكُمْ أَبْنَاءَكُمْ ذَلِكُمْ قَوْلُكُمْ بِأَفْوَاهِكُمْ وَاللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ(4) ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ فَإِنْ لَمْ تَعْلَمُوا آبَاءَهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَمَوَالِيكُمْ وَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ فِيمَا أَخْطَأْتُمْ بِهِ وَلَكِنْ مَا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(5) النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُهَاجِرِينَ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلَى أَوْلِيَائِكُمْ مَعْرُوفًا كَانَ ذَلِكَ فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا(6) وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى بْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا(7) لِيَسْأَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَأَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا أَلِيمًا(8) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا (9) إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا (10) هُنَالِكَ ابْتُلِيَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِيدًا (11) وَإِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا (12) وَإِذْ قَالَتْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ يَاأَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوا وَيَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ النَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوْرَةٌ وَمَا هِيَ بِعَوْرَةٍ إِنْ يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارًا(13) وَلَوْ دُخِلَتْ عَلَيْهِمْ مِنْ أَقْطَارِهَا ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْهَا وَمَا تَلَبَّثُوا بِهَا إِلَّا يَسِيرًا(14) وَلَقَدْ كَانُوا عَاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لَا يُوَلُّونَ الْأَدْبَارَ وَكَانَ عَهْدُ اللَّهِ مَسْئُولًا(15) قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمْ الْفِرَارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنْ الْمَوْتِ أَوْ الْقَتْلِ وَإِذًا لَا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلًا(16) قُلْ مَنْ ذَا الَّذِي يَعْصِمُكُمْ مِنْ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِكُمْ سُوءًا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ رَحْمَةً وَلَا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا(17) قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَالْقَائِلِينَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنَا وَلَا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا(18) أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ فَإِذَا جَاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذِي يُغْشَى عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذَا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولَئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(19) يَحْسَبُونَ الْأَحْزَابَ لَمْ يَذْهَبُوا وَإِنْ يَأْتِ الْأَحْزَابُ يَوَدُّوا لَوْ أَنَّهُمْ بَادُونَ فِي الْأَعْرَابِ يَسْأَلُونَ عَنْ أَنْبَائِكُمْ وَلَوْ كَانُوا فِيكُمْ مَا قَاتَلُوا إِلَّا قَلِيلًا(20) لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا(21) وَلَمَّا رَأَى الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزَابَ قَالُوا هَذَا مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَصَدَقَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَمَا زَادَهُمْ إِلَّا إِيمَانًا وَتَسْلِيمًا(22) مِنْ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا(23) لِيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ إِنْ شَاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا(24) وَرَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنَالُوا خَيْرًا وَكَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتَالَ وَكَانَ اللَّهُ قَوِيًّا عَزِيزًا(25) وَأَنْزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ صَيَاصِيهِمْ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمْ الرُّعْبَ فَرِيقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَرِيقًا(26) وَأَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَدِيَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَمْ تَطَئُوهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرًا(27) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(28) وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا(29) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَيْنِ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(30) وَمَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَيْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِيمًا(31) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنْ النِّسَاءِ إِنْ اتَّقَيْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفًا(32) وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا(33) وَاذْكُرْنَ مَا يُتْلَى فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ وَالْحِكْمَةِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ لَطِيفًا خَبِيرًا(34) إِنَّ الْمُسْلِمِينَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِينَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِينَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِينَ وَالصَّابِرَاتِ  وَالْخَاشِعِينَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِينَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِينَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا(35) وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمْ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا(36) وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ فَلَمَّا قَضَى زَيْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاكَهَا لِكَيْ لَا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْوَاجِ أَدْعِيَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا(37) مَا كَانَ عَلَى النَّبِيِّ مِنْ حَرَجٍ فِيمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقْدُورًا(38) الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا(39) مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(40) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا(41) وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا(42) هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا(43) تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا(44) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا(45) وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا(46) وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنْ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا(47) وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(48) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَكَحْتُمْ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَكُمْ عَلَيْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(49) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَكَ أَزْوَاجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَيْكَ وَبَنَاتِ عَمِّكَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِكَ وَبَنَاتِ خَالِكَ وَبَنَاتِ خَالَاتِكَ اللَّاتِي هَاجَرْنَ مَعَكَ وَامْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنكِحَهَا خَالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَيْهِمْ فِي أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ لِكَيْلَا يَكُونَ عَلَيْكَ حَرَجٌ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(50) تُرْجِي مَنْ تَشَاءُ مِنْهُنَّ وَتُؤْوِي إِلَيْكَ مَنْ تَشَاءُ وَمَنْ ابْتَغَيْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكَ ذَلِكَ أَدْنَى أَنْ تَقَرَّ أَعْيُنُهُنَّ وَلَا يَحْزَنَّ وَيَرْضَوْنَ بِمَا آتَيْتَهُنَّ كُلُّهُنَّ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي قُلُوبِكُمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَلِيمًا(51) لَا يَحِلُّ لَكَ النِّسَاءُ مِنْ بَعْدُ وَلَا أَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ أَزْوَاجٍ وَلَوْ أَعْجَبَكَ حُسْنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ رَقِيبًا(52) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ إِلَى طَعَامٍ غَيْرَ نَاظِرِينَ إِنَاهُ وَلَكِنْ إِذَا دُعِيتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِينَ لِحَدِيثٍ إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ يُؤْذِي النَّبِيَّ فَيَسْتَحْيِ مِنْكُمْ وَاللَّهُ لَا يَسْتَحْيِ مِنْ الْحَقِّ وَإِذَا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ ذَلِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ وَقُلُوبِهِنَّ وَمَا كَانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْوَاجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيمًا(53) إِنْ تُبْدُوا شَيْئًا أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(54)

لاَ جُنَاحَ عَلَيْهِنَّ فِي آبَائِهِنَّ وَلاَ أَبْنَائِهِنَّ وَلاَ إِخْوَانِهِنَّ وَلاَ أَبْنَاءِ إِخْوَانِهِنَّ وَلاَ أَبْنَاءِ أَخَوَاتِهِنَّ وَلاَ نِسَائِهِنَّ وَلاَ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ وَاتَّقِينَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدًا(55) إِنَّ اللَّهَ وَمَلاَئِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا(56) إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمْ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا(57)

لاَ جُنَاحَ عَلَيْهِنَّ 

(LAv CuNAXa GaLaYHinNa) 

“Onlar üzerinde cunah yoktur.”

Kur’an’da yakın anlamda “harac” ve “cunah” kelimeleri kullanılmaktadır.

“Cenah” kanattır. “Harac” ise dar geçittir. Sıkışarak geçersiniz. “Cunah” günah olarak Türkçede kullanılmaktadır. Saklamak, gizlemek anlamında olup utanılacak, sıkılacak bir şey değildir anlamına gelir. Cunahın da buna yakın mânâsı vardır.

İkisi arasında ne fark vardır?

Cunah topluluğa karşı işlenmiş suçlardır. Harac ise topluluğa ait ruhi sıkıntıdır.

Burada “cunah” kelimesi kullanılmıştır. Yani başkanın eşleri başkanın izni gerekmeksizin bunları evlerine alabilirler demektir. Başkan izin vermiş olsa dahi evlerine tek başlarına almaları yasaklanmış kimseler vardır. Yabancılar böyledir. Başkan izin vermese bile onları eve almak zorunda oldukları kimseler vardır. Burada sayılan kimseler bunlar olacaktır. Üçüncü grup vardır ki onların eve alınmalarına başkanın genel izin vermiş olması gerekir veya yasaklaması gerekmez.

“Cunah” kelimesi aksinin yapılmasını ifade eder. Bir taraftan emir, diğer taraftan yasak varsa, hangisi tercih edilecektir? Emir tercih edilecekse harac yoktur denir.

Burada ne yapılacağı hususu belirtilmemiş, sadece cunah yoktur denmiştir. Neyin cunah olmadığı belirtilmemiştir. Mef’ul hazf edilmiştir. Eğer mef’ul bir kelime ile ifade edilemiyorsa, hazf edildiği zaman anlaşılmasında zorluk yoksa ve yanlış mânâ verilemiyorsa, o zaman mef’ul hazf olur. Burada cunahın olmaması, başkan eşlerinin hicaba gerek kalmadan yiyecek isteyebilmeleri yani evlerine girebilmeleridir.

فِي آبَائِهِنَّ

(FIy EABAvEiHınNa)  

“Eblerinde.”

“Fî” harficeri getirilmiştir. “Li Âbâihinne” veya “Alâ Âbâihinne” denmesi daha uygun olurdu gibi gelir. “Fî” harfi mecaz olarak gelmiştir. Hakiki mânâsı babaların içinde anlamı çıkar ki, orada başka herhangi bir mânâ verilemez. O halde burada “Fî”  harfi mahzuf olan bir kelimeye dahil olmaktadır. “Fî duhuli buyutehunne” mânâsındadır.

“Âbâ” kelimesi ataları içine alır. Yani babaları onların babalarını da içine alır. Karının babalarını içine almaz, ama kıyas yoluyla hüküm onlara da teşmil edilebilir.

Babaları kızlarının evine girmekte serbesttirler. Bunun için kendilerine izin verilmesi gerekmez. Başkan onların kızlarının yanına gelmesini yasaklasa dahi onlar girebilirler.

Çoğul çoğula izafe edilince her birinin ayrı ayrı kendi babası anlaşılır. Bununla beraber “Fî ebi li ihda minhunne” denebilirdi. Böyle denmeyip de “âbâihinne” denmiş olmasında başka bir şeye işaret etmesi gerekir.

Başkanın hanımlarının olduğu bir daire olacaktır. Bu daireye giriş kapısından girmeye kimler yetkilidir, burada onlar ayrılmıştır. Bir ocağa, bir bucağa, bir ile, bir ülkeye kimler girmeye mezundur? İçeride olanlardan birisinin ona izin vermesi gerekir. İçerde çocuğu varsa onun o yere girmesinde doğal olarak izinli sayılır. Babası onun girmesine mâni olamaz.

İşte eşlerden birinin babası olması, o daireye girmesine izinli olması demektir. Daire ortak olduğu için burada çoğul olarak getirilmiştir.

وَلاَ أَبْنَائِهِنَّ

(Va LAv EaBNAEiHınNa) 

“İbnlerinde de bir cunah yoktur.”

Burada “Fî” harfi iade edilmemiştir. Dolayısıyla onlara yapılan muamele bire bir muamele olmayıp birlikte yapılan muameledir. Yabancılara eman verme yetkisi oranın sakinlerine verilmiştir. Bir ocakta oturan biri dışarıdaki birine izin verdi mi o ocağa girmeye hak kazanır. Bu kural Hazreti Peygamber tarafından konmuş ve uygulanmıştır. Kur’an’daki yeri bu âyette bulunmaktadır. Başkan eşlerinden birisinin çocuğu olmak o daireye girmek için yeterli sayılmıştır.

Burada çok önemli bir hususa işaret edilmektedir. Eşlerin eski kocalarından çocukları yoktur. Bu âyette, yukarıda, bundan sonra sana nikahlanmak yasak kılınmıştır denmiştir.

Eğer bu âyet Hazreti Muhammed’e has idiyse, bu ebnaihinne demek zait olurdu, olmayan bir şeyin hükmü getirilmiş olurdu. Demek ki bu hükümler sadece Hazreti Muhammed’e ait hükümler olmayıp, aynı zamanda başkana ait hükümler olduğu da buradan anlaşılmaktadır.

Burada “Lâ” harfinin tekrar edilmesi teyidi ifade eder. Her biri için hükmün ayrı olduğunu ifade eder. “Eb/baba” zikredilmiş, sonra “ibn/oğul” zikredilmiştir. Babanın kızlar üzerindeki hakları, oğulların anne üzerindeki haklarından daha fazladır demektir. Bu hükmü “ve” harfinden dolayı değil, buradaki sıralamadan anlıyoruz. Burada yakınlıklar sayılmıştır.

وَلاَ إِخْوَانِهِنَّ

(Va Lav EiHVAvNıHınNa)

“Ne de ihvanında bir harac vardır.”

“İhvan” “eh”in cemidir. “Eh”in iki türlü cemi vardır. Biri ihvet, diğeri ise ihvandır. Türkçenin aksine Arapçada bir kelimenin birden fazla cemleri vardır. Bu çoğulun farklılığından ileri gelir. En başta mükesserlerde cemi illet vardır, cemi kesret vardır. Cemin cemi vardır. Bunun dışında farklı şekilde topluluk oluşturuyorlarsa farklı cem yapılır.

İhvan ile ihvet arasında ne fark vardır?

“İhvet” Kur’an’da daha çok neseb kardeşler için kullanılır. “İhvan” ise aynı zamanda manevi kardeşleri de içerir. “İhvet-i din” denmez de “ihvan-ı din” denir. İhvan daha geniş demektir. Burada süt kardeşler de dahil olmuş olabilir.

Kur’an üzerinde daha çok çalışmamız gerekmektedir. Sadece “ihvan” ve “ihvet”in mânâ farklarını ortaya koyabilmemiz için bir doktora çalışması yapmamız gerekmektedir.

Evet, geçmişte Kur’an Arapçası üzerinde çok çalışılmıştır. Ancak bu çalışmalar kişisel çalışma olmuştur. Kollektif ve bilgisayara dayanan çalışma yapılmamıştır. Birbirine yakın mânâları olan kelimeler arasındaki farklar tamamen aydınlanmış değildir. “Cunah” ile “harac” kelimeleri de böyledir. Bu mânâ farklarından dolayı ortaya çıkacak fıkhî çözümler üzerinde fazla durulmamıştır. İlk dönem fıkıhçılar fıkıhlarını Kur’an’dan çok sünnete dayandırmışlar ve fıkhın yanında usulü fıkhı ortaya koymuşlardır. Şimdi onların usulüne dayanarak Kur’an’a dayalı yeni fıkhı geliştireceğiz. Günümüzün meselelerini böyle çözebiliriz.

Kur’an’ı yeniden ele alıp öğrenmeliyiz.

Kur’an’da 1000 kadar işlek kök vardır. Ayrıca bunlardan üretilmiş camid isimler vardır, sıfatı müşebbeheler vardır. 5000 (beş bin) kadar kelime vardır. Herkes bir kelime alsa, başka beş bin kelime ile karşılaştıracaktır. Günde bir kelime yapsa, beş bin gün eder. Bin kelime 3 senede biter. Beş bin kelime 15 senede biter. Demek ki beş bin kişi 15 sene çalışsa ancak Kur’an’ın mukayeseli lugatini yapmış oluruz.

Mü’minlerin ne kadar çok işi vardır. Kur’an’ı anlamak ve hüküm çıkarmak için ne kadar çok birlikte çalışmalar yapılması gerektiğini böylece anlamış oluyoruz. Bu vesileyle bizim yaptığımızın ne dereceye kadar sathi çalışmalar olduğunu buradan görürsünüz.  

وَلاَ أَبْنَاءِ إِخْوَانِهِنَّ  

(Va Lav EaBNAEi EiHVaNıHınNa)  

“Erkek kardeşlerinin ibnleri.”

Burada bir kadının erkek akrabaları sayılmaktadır. Usul, füru’, kardeş ve kardeşin füruu. Erkek kardeşin füruu ile kız kardeşin füruu birlikte sayılmıştır. Kardeşlerden sonra onlara yer verilmiştir.

Babadan başlayarak daha uzak yakınlarına gittikçe yer verilmesinin sebebi nedir?

Eğer cunahta en uzak sayılsaydı evleviyetle yakınları da sayılmış olurdu. Bu âyet yalnız izin verme hususunda bir hüküm koymamış, yakınlık dereceleri de göz önüne alınmıştır. Bunlar sayılarak insanın yakınlarını nasıl sıralayacağını belirtmiştir.

Kur’an’da geçen kelimeler ve onların sıralaması önemlidir. O kelimelere Kur’an müessese kazandırmaktadır. O sıraya yalnız orada değil başka yerlerde de riayet edersiniz.

Kur’an’da buna benzer sıralama başka âyetlerde de geçmektedir.

Burada yeğenlerden bahsetmektedir, amca ve dayılardan bahsetmemektedir. Nur Sûresi’nin 61’inci âyetinde ise amca ve dayılardan bahsetmekte, yeğenleri zikretmemektedir.

Bunun sebebi nedir?

Bu hükümlerin kıyasa tâbi olduğunu ifade etmektedir. Yani kıyas yoluyla orada kardeş çocuklarına da şamil olacağı ifade edilmektedir. Burada da kardeş çocuklarından bahsedilmekte, amca ve dayılar ise kıyasa bırakılmaktadır. Bu suretle yalnız amca ve dayılar değil, aynı zamanda dede veya nine kardeşleri de kıyas yoluyla girmektedir.

Burada öğrendiğimiz nedir?

Bir aşiretin içine girmek için o aşiretin içinden girilmesine izin verilmelidir. Yani bir apartmanda apartmanın sakinleri ‘misafirimdir’ derse, onun girişine mâni olunamaz. Apartmanda oturanlardan birisinin nesepten akrabası olanlar da izin olmazsa girebilirler. Diğer akrabalar hakkında hüküm kıyasidir. Onlara da genel izin verilebilir. Mesela bir kimsenin gelininin bulunduğu apartmana, oğlu orada oturmuyorsa, genel izin varsa girebilir.

Bu âyetler bize buralarda kıyas yapılacağını göstermektedir. Asıl olanla kıyas arasında fark vardır. Usulde şartlar konamaz. Her hal-ü şartta hüküm geçerlidir. Oysa eğer kıyas yoluyla tesbit edersek, illette oluşan şartlarla başka illetlerle birleşmesi gibi durumlar dolayısıyla fer’de sınırlamalar caizdir. İşte burada bilhassa süt akrabalar ve sıhri akrabalar üzerinde kıyas yaptığımızda örnek olarak genel izin şartını getirebiliriz.

وَلاَ أَبْنَاءِ أَخَوَاتِهِنَّ

(Va Lav BaNATı EaPaVATıHınNa)  

“Ehavatın oğulları da.”

Evlilikte erkekten akrabalarla kadından akrabalar arasında hiçbir fark yoktur. Evlilikte olmadığına göre akrabalığa göre akrabalıkta da fark yoktur. Burada bunların ayrı ayrı sayılması bunlar arasında fark olmadığını ifade etmesi içindir. Kardeşlerin ceminde kuralsız cem vardır, kurallı çoğul yoktur. İhvan kurallı çoğul olabilir. Kız kardeşler ise kurallı çoğulla çoğul yapılmıştır.

وَلاَ نِسَائِهِنَّ

(Va LAv NıSAEiHınNa) 

“Nisalarına da.”

 “Nisâihinne” kelimesi Kur’an’da iki yerde geçmektedir. Biri örtünme ile ilgili âyette geçmekte, biri de burada geçmektedir. Bir müessese vardır. Başkan eşlerinin kadınları. Mü’min kadınların eşleri için “nisauhunne” tabiri ile onların böyle kadınlar olduğu ifade edilmektedir.

Burada bahsedilen kadınlar kimlerdir?

Bu âyetlerdeki “nisauhunne”nin mânâsını tam kavrayabilmemiz için askerlikteki örgütlenmeyi ele alalım. Mü’minler kendi çevreleri dışındaki komutanlara tâbi olup orada nöbet tutarlar. Müslimler ise kendi çevreleri içinde siyasi dayanışmalarını seçerler. Bunlar mü’minlerin eşleridir. Bucaklarda yaşayan kadınlar da başkanın hanımlarından veya diğer yakınlarından anasını veya kız kardeşini kendilerine dayanışma sorumlusu olarak seçerler. Böylece onların sorumluluğunda dayanışma ortaklığını oluştururlar. Onlarla periyodik toplantılar yaparlar. İşte bu kadınlar buraya ayrıca izin almadan girerler. Bütün kadınlar değil de, buradaki eşlerin ortaklığına girenler bu apartmana izin almadan girebilirler.

Daha önceki âyetlerde başkan eşlerinin başkanın yardımcısı olduklarını belirtmiştik. Burada başkanın ve diğer mü’minlerin hanımlarının dayanışma ortaklığı kurarak bu ilişkileri gerçekleştireceklerini öğrenmiş oluyoruz. Burada kadınlar tazminat taksitlerini ödemedikleri için dayanışma ortaklığı olarak adlandırılamaz. Âkile denemez ama evliya denebilir.

Bir ocak ve bucak örgütleşmesi gittikçe daha net bir şekilde ortaya çıkmaktadır. Başkanın ve mü’minlerin eşleri dayanışma kuruluşu oluşturuyorlar. Bunlar zaman zaman kendi aralarında toplantılar yapmakta, ayrıca başkanla halk arasında irtibatı yürütmektedirler.

Şimdiye kadar da kadınlar böyle toplantılar yapıyor ve böyle sosyal gruplar oluşuyordu. “Adil Düzen”de bunlar resmiyet kazanacak, bunlara belli görev ve yetkiler verilecektir. Kadınlar bu kimseleri seçecekler ve değiştireceklerdir. Kadınların da erkekler gibi teşkilatı olmuş olacaktır. Ne var ki bu örgütlenme bucak aşamasına ancak erkekler aracılığı ile ulaşacaktır. Bugün kadınlar bu örgütleri kuramadıkları için erkeklerin örgütlerinde yer almaya çalışmaktadırlar. Bugünün kadını, dünün seçme ve seçilme hakkına sahip olmayan kadınından daha mutlu değildir. Çünkü doğal olmayan bir örgütlenme içindedir.

Yeryüzünde bir milyona yakın bucak olacak, bu sayede büyük bir deneme dünyası oluşacaktır. Her bucakta kadınların kendilerine özgü statüleri olacaktır. Bucaklar arasında yarış olacaktır. Hangi bucak başarılı olursa o bucak göçler kabul ederek büyüyecek, büyüyen bucak bölünerek çoğalacak, böylece başarılı bucaklar ülkelere ve insanlığa yayılacaktır. İnkılap böyle olacaktır. Nitekim canlılarda da böyle değil midir?

وَلاَ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ

(Va Lav MAv MaLAKaT EaYMAvNuHunNa) 

“Mâlik yeminlerin mâlik olduğunda da böyledir.”

Burada önemli olan husus, kölelerin sahiplerine akraba olduğu hususunun tahsis edilmesidir. Biz kimler için bir hüküm koyuyoruz? Köleler sahipleri ile akraba olmuşlardır. Bir erkeğin satın aldığı kadın köleyi sahibi isterse kendisine eş yapar, isterse onu akraba yaparak bir daha onunla evlenemez. Satıncaya kadar eşidir. Sattığında boşanma hükümleri geçerlidir. Kayınvalidesi ile akrabalığı devam eder. Akraba yaptığı kadın da onun sıhri akrabası gibidir, onunla evlenemez, cinsi ilişkide bulunamaz.

Kadınlar erkeklere mâlik olunca akrabaları olurlar. Kıyas yokuyla baştan evlenebilir ve kendilerine eş yapabilirler. Ama kocaları varsa veya evlenmeyi düşünmedikleri takdirde onu kendilerine akraba yapmış olurlar. Bundan sonra artık onunla evlenemezler. Azat ettikleri takdirde de akrabalık devam eder, evlenemezler. Ancak köle olarak evlenir, satın alır, azat edebilirler. Bu husus burada da teyit edilmektedir. Köleler sahipleri ile akrabadırlar, evlenemezler. Bunların da apartmana girmelerine izin verilir.

Burada bir apartmana izinsiz olarak kimlerin girecekleri hususu tedvin edilmiştir. Bu mesele burada kalmamaktadır. Bu husustaki hükümler yalnız bucak için konmuş hükümler değildir. Bir başka ildekinin bu ile girebilmesi için de bu hükümler konmuştur. O ilde bulunan birinin izni olursa, o ilin merkez bucaklarına, il ve ilçe merkez bucaklarına artık girmeye hak kazanırız. Başka ülkeden Türkiye’ye girebilmesi için de Türkiye’de bulunan birinin izin vermesi gerekir. Böylece bir vatandaştan izin alan kimse Türkiye’nin ülke ve bölge merkez illerinin ilçe merkez bucaklarında dolaşma hakkını kazanır.

İşte İslâmiyet’teki vize budur.

Bugün bu vize müessesesinin ne kadar zor çalıştığı bilinmektedir.

Kur’an Peygamberi bunu böyle uygulamıyor. Hazreti Muhammed aleyhisselâm bunları Kur’an’dan anlayarak uygulamamıştır. Cebrail gelmiş, ona şifahi olarak yapacaklarını öğretmiş ve bu âyetleri de okumuştur. Biz de bu âyetlere sünnete uygun mânâlar veriyoruz. Bu mânâları verirken fukahanın oluşturdukları usule de uyuyoruz.

İşte müteşabih âyetler bunlardır.

Bu âyetlere ancak elbab sahibi rasihler mânâ verir. İçimizden bir kişi olsa da; eğer bu seviyeye ulaşır ve Kur’an’ın mânâlarını anlarsa, bundan o topluluk yararlanır. Böyle rasih seviyesinde âlimlerin yetişmesini teşvik etmeliyiz.

İçtihat kapısının kapalı olduğu bir dünyada biz bu işe soyunduk. Ahmet Tahir Satoğlu ve Necmettin Erbakan’ın değerlendirmeleri ile Türkiye bugünkü duruma geldi, tüm Türkiye yararlandı ve bugünlere kadar ulaştık.

Şimdi Akevler’de yeni rasihlerin yetişmesi için çalışıyoruz...

Bir asır sonra Türkiye’ye “Adil Düzen” gelmiş olursa, bu gelişme hiç tereddüt etmeden yetişecek rasihlerin içtihatları ile olacaktır. Her mü’minin görevi âmil olmaya çalışmadır; yani her mü’min şeriatı öğrenecek ve ona göre amel edecektir.

Her âmil zâkir olmaya çalışmalıdır, sistemi teorik olarak anlamalıdır.

Her ehli zikr fakih olmaya çalışmalıdır.

Ger fakih rasih olmaya çalışmalıdır.

Biz bunu yapıyoruz. Kur’an’ın teşabühü böyle çözülecektir, ihtiyacımız kadar çözülecektir.

وَاتَّقِينَ اللَّهَ

(Va itTaQIyNa elLAHa)

“Allah’a ittika ediniz.”

Burada kadınlara direkt olarak emir vermektedir, onları muhatap almaktadır. Görevlerini yaparken başkandan aldıkları emirle değil, kendi içtihatları ile amel edeceklerini ifade etmektedir. Yani başkanın eşleri görevlerini görürken başkanın emrinde değil, kendi içtihatları ile amel edeceklerdir. Hata ederlerse hesabını başkana değil hakemlere vereceklerdir. Bu suretle kadınların da müçtehit olacakları ifade edilmiş olmaktadır.

Bu hususta icma vardır.

Hazreti Aişe’nin müçtehitliğinde icma vardır.

“İttika etmek” demek, şeriat kulübesine girme demektir. Yani icmaların içinde kalma demektir. İçtihat içinde kalmak şartı ile kendi istihsanı ile içtihat yapma demek olur.

“Allah” kelimesi burada topluluk anlamına da gelmektedir. Başkanın eşlerinden topluluk içinde topluluk için hareket etmeleri istenmektedir. Topluluk da ocak ve bucak içinde başlar. Bugün merkezi sistem olduğundan topluluk için dendiğinde devlet anlaşılmaktadır. Devlet askerlik yapan erkekleri ilgilendirir. Merkez bucakların işidir. Genel teşkilat ise ocak ve bucak kuruluşlarıdır.

إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدًا(55)

(EinNa elLAHa KAvNa GaLAy KulLi ŞaYEin ŞaHIyDan)   

“Allah her şeye şahid bulunmaktadır.”

Bir şeye “şahit olmak” demek, onunla aynı zamanda yaşamak demektir. Bir televizyonu canlı seyretmek televizyondaki olayı müşahede etmektir. “Basar” ise bir şeyi görsel olarak algılamaktır. Televizyonu tekrar seyrederken olayın basirisiniz ama müşahidi değilsiniz. Allah basir bulunuyor demek, olay olmadan önce de olay olduktan sonra da görüntü olarak bilmektedir demektir. Sem’, basir ve alim arasındaki farklar bunlardır.

Işık dalgadır. Her dalganın ayrı dalga boyu vardır. Bugün bu dalga boylarını biliyoruz ama göremiyoruz. Biz onu ışık olarak görüyoruz. Bu görüş ışıktaki bir özellik değildir. Bu özellik bizim beynimizin onları farklı algılamasından ileri gelmektedir. Bu sadece ruhi bir olaydır. Yani ışık sonsuz dalgalardan ibaret olduğu halde bazıları kırmızı, bazıları yeşil görünüyor.

“Müşahede” ise birlikte yaşama demektir.

“Şehadet etme” olay zamanını değil, olayın anlatılması zamanını ifade eder.

Bize biri kamerayı seyrettirse şahitlik yapmış olmaz, olay hakkında kendi görüşünü söylerse şahitlik yapmış olur. Filimde kişinin bir adamı öldürdüğünü görse onu mahkum etmez, şahitlerin öldürdü demesiyle mahkum eder.

“Allah her şeye şahittir” sözü, kamunun her yerde kameraları olacak ve oradaki hareketleri gözetleyecek demektir. Gözcüler bulunacak ya da herkes kamu adına gözcü olacaktır demektir. Apartmanlara giriş ve çıkışlar gözetlenecek demektir. Nöbet tutma budur.

İslâm yönetiminde insanlara müdahale yoktur. Sadece yaptığı tesbit edilir. Harekete sonra hakemler tarafından ceza verilir. Burada “şehid” kelimesinin nekre gelmiş olmasının anlamı budur.

“Külli Şey” kelimesinde “kül” istiğrakı ifade etmez. İstiğrak için “şey”in cem ve marife olması ve başında “külle” getirilmesi gerekir. “Külle el-eşyai” denmesi gerekir. Buradaki “küllü” o konu ile ilgili şey demektir.

Bu toplantıların güveni sağlanacaktır. Yani bekleme veya koruma nöbetçileri bu işleri takip edecektir. Yani burada giriş çıkışları düzenleyen ve bekleyen bir kapıcının olacağı ifade edilmiştir.

Biz, paralı kapıcı yerine, apartman sakinlerinin nöbetlileri sıra ile kapıcılık yaparlar demiştik. Onu istihsanla söylemiştik. Burada ise nass ortaya çıkmış istihsanımızın sağlıklı olduğu anlaşılmıştır.

Kur’an’a dayanmayan sünnet, icma ve kıyasın hepsine biz istihsan demekteyiz.

***

إِنَّ اللَّهَ وَمَلاَئِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ

(EinNa elLAHa Va MaLAEıKaTaHUv YuÖalLUvNa GaLay elNaBiyYı) 

“Allah ve melekler nebiye salat ediyor.”

Allah kâinatı var etmiş, kâinatın içine dört tür bilinçli varlık koymuştur: melek, ruh, cin ve insan. Kâinatı bunlar için yaratmış, bunlar yararlansınlar diye yaratmış. Bunlar Allah’ın muhataplarıdır, görevlileridir. Kâinatın değişmez kanunları vardır. Bu dört varlık o kanunları kullanarak yaşarlar. İnsan yeryüzünde Allah’ın halifesidir, topluluk hâlinde Allah’ı temsil eder. İnsanlık, tüm insanlar Allah’ın halifesidir. Sonra her ülkenin devleti o ülkede insanlığın halifesidir. Her il de o ildeki insanların halifesidir. Her bucak da kendi insanının halifesidir. Her ocak da kendi halkı nezdinde Allah’ın halifesidir.

Kişi de kendisi için halifedir; Allah adına içtihat yapar ve O’nun kulu olarak içtihadına göre amel eder.

Ocaklar için bucak ve insanlık Allah’ın halifesidir.

Bucaklar için il, ülke ve insanlık Allah’ın halifesidir.

İl için ülke ve insanlık Allah’ın halifesidir.

Ülkeler için insanlık Allah’ın halifesidir.

İnsanlıkta görev alanlar insanlığın melekleridir. Ülkede görev alanlar ülkenin melekleridir. İlde görev alanlar ilin melekleridir. Bucakta görev alanlar bucağın melekleridir.

Şimdi, burada merkezi kuruluşlarla taşra kuruluşları arasında ne gibi ilişkiler olacağı anlatılmaktadır. Merkezler bucak başkanlarını destekleyeceklerdir. Merkez görevlileri bucak başkanlarını destekleyeceklerdir. Bucaktaki mü’minler de bucak başkanlarını destekleyeceklerdir.

Bunun anlamı ne demektir?

Merkez ve görevliler, bucaklardaki başkanların otoritesini sarsacak bir şekilde bir davranışta bulunamazlar. Bucağa ne hizmet verirlerse başkanın isteği ve talimatı ile olacaktır. Yani taşra merkezin emrinde olmayacak, merkez görevlileri taşradaki başkanın emrinde olacaklardır. Bucak başkanları bucak için en güçlü bir otorite olup herkes onun isteklerini yerine getirir.

İşte Allah ve meleklerin bucak başkanına salat etmesi budur.

Başkan topluluğu temsil eder. Bir bucak başkanı taşra ocağına gittiği zaman o ocağın imamına cemaat olur. Bucak başkanı semt ocağına gittiği zaman o imam olur ve semt başkanı bucak başkanının yerinde görevli olduğunu cemaatine göstermiş olur. Bunun gibi, il başkanı ilçe merkez bucaklarına gittiği zaman kendisi imam olur. Ama il başkanı ve bucak yöneticileri taşra bucağına gittikleri zaman taşra bucaklarının imamlarına tâbi olurlar.

İşte yerinden yönetim budur.

Her bucağın başkanı kendi bucağında mutlak yöneticidir. Merkezden gelenler de ona tâbi olacaklardır. Bölge merkezinde olan görevliler/hizmetliler illere hizmet verirken il başkanının isteklerine uyarlar, ona tâbidirler. İlçe görevlileri de bucaklarda hizmet verirken bucak başkanlarının emirlerine tâbidirler.

İşte, Allah ve meleklerin başkana olan salatları budur.

Salatta protokolde üstün olanlar da salat edilen kimseye tâbidirler.

Namazları fahri başkanlar kıldırmazlar, faal başkanlar kıldırırlar.

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ

(YAv EayTYuHa elLaÜIyNa EAvMaNUv ÖalLUv GalaYHı)

“Ey iman etmiş olanlar, ona salat edin.”

Merkezi teşkilat başkanı desteklemektedir. Merkezden gelen üst seviyedeki kişiler de başkanın emrine girmektedirler, ona saygılıdırlar, ona itaat etmektedirler. Ayrıca mü’minler yani bucak yöneticileri ve silahlı güçleri de başkanın destekçisidirler, başkanlarının emrindedirler. Onun aleyhinde konuşmazlar, onun emirlerini dinlerler.

Bir topluluğun başkanı vardır. O toplulukta görevli olanlar o topluluğun yöneticileridir. İşi onlar yaparlar. Ama başkan yapmış gibi adlandırırlar.

Bir birliğin başına komutan atanır. Zafer birlik tarafından kazanılır. Ama zafer sanki onun tarafından kazanılmış gibi olur.

Bir ekip çalışmasında durum budur. Üyeler o görevi yapana yardım etmiş olmanın şerefine ulaşırlar. Başarı ise başkana ait sayılır.

“Adil Düzen”i insanlığa takdim eden başkan Necmettin Erbakan’dır. “Adil Düzen”in şerefi ona aittir. Yanında çalışanların şerefi ona arkadaş olmak, onu desteklemiş olmaktır.

Bu bir görüşün markalaşması için gereklidir. Mesela, Kâbe bizim kıblemizdir; taştan başka bir şey değildir ama bizi o taş birleştiriyor.

Aynen bunun gibi; biz başkanın çevresinde toplanırız, o da bizim gibi bir insandır. Başkan bazen bizden kabiliyetsiz olan kimsedir. Onun çevresinde toplanırsak bizim işerimiz iyi gider. Bu sebepledir ki başkana muhalefet yoktur. Muhalefet haramdır. Dayanışma sorumluları arasında yarış olur. Başkan ise tarafsızdır ve ona muhalefet caiz değildir. Halk ile ilişkide olanlar görevlilerdir, mü’minlerdir. Ancak görevliler başkanın yetkili kıldığı kimselerdir. Onun vekilidirler. Görevliler başkan adına iş yaparlar. Dolayısıyla başarı başkanın başarısı addedilir. Sorumluluk ise görevlilere aittir.

İşte, mü’minlerin de merkez kuruluşunun ve görevlilerin yaptığı gibi başkanı desteklemeleri emredilmektedir.

وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا(56)

(Va SalLiMUv TaSLiMan) 

“Ve onu teslimen selamlayın.”

“İslâm etmek” barışmak anlamındadır. “Teslim” ise devamlı barışmak, barış içinde olduğunu bildirmektir. Allah ve melekler, yani merkez teşkilatından başka başkanla mü’minlerin barış içinde olmaları, devamlı onun emirlerini yerine getiren kimse olmaları istenmiştir. İf’al bâbında İslâm, mufaale babında karşılıklı barışmayı, teslim bâbında da tek taraflı barışmayı ifade eder.

Bir bucağa giren kimse o bucağın başkanının başkanlığını kabul etmiş demektir. Başkana mutlak itaat emredilmiştir. Başkan mağdur ederse, mağdur sonra hakemlere gider ve mağduriyetini giderir. Ama o esnada itaat etmek zorundadır. O esnada orasını terk ederse o zaman ona itaat etme mecburiyetinden kurtulur. Çıkıp gidene kadar ona izin verilmiştir.

Başkanın merkez görevlilere karşı kazai infaz yetkisi yoktur. İlden gelen bir görevliyi bucak başkanı kovamaz ve öldüremez. Öldürse kısasa tabi olur. Oysa bucak içinde olan kimseleri ise öldürmesi hâlinde kısas yapılmaz, diyete dönüşür.

İşte, buradaki “sellimû teslima”nın mânâsı budur.

Kur’an’da her kelimenin getirilmesi çok derin mânâlar içerir. Biz Kur’an’da bu mânâları veriyor ve hükümler çıkartıyoruz.

Kur’an diyor ki; bu kitapta her şeyin hükmü vardır.

Siz bizden daha iyi hükümler çıkarın, biz ona uyalım.

***

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ

(EinNa elLaÜIyNa YuEvNa elLAHa Va RaSUvLaHUv)

“Allah ve resulüne eziyet edenler.”

İslâm düzeni Kur’an düzenidir. Kur’an düzeni demokratik, lâik, liberal ve sosyal hukuk düzenidir. Bu düzenin insanlık çapında uygulanması ancak bugünkü teknoloji ile mümkündür. Birinci Kur’an medeniyeti bugünkü sanayi uygarlığını doğurmuştur.

İnsanlar tarihte yeni uygarlıklar kurmuşlardır. Bu uygarlıkların kurucularının tamamı peygamberlerdir. Bugünkü Batı uygarlığı, birinci Kur’an uygarlığının kuvvet uygarlığına dönüşmüş şeklidir. Birinci Kur’an uygarlığı, Kur’an hükümlerinin uygulanabilmesi için gerekli sanayi ve ilim inkılabını geçirmiştir.

Artık peygamber gelmeyecektir. Çünkü insanlığın ulaştığı ilmî seviye artık yeni vahye ihtiyaç bırakmayacak seviyededir. Birinci Kur’an uygarlığının insanlığı getirdiği seviye, ikinci uygarlığını Kur’an’ın ilmî yorumu ile kuracak güçtedir.

Kur’an uygarlığının getirdiği düzen demokratik, laik, liberal ve sosyal hukuk düzenidir. “Hukuk düzeni”nin ne olduğunu tekrar hatırlayalım. Hukuk düzeninde kişiler kendi içtihatlarına göre yorumlayarak şeriata uyarlar. Doğacak sonuçlardan da kendileri sorumludurlar. Niza hâlinde taraflardan biri bir hakem seçer, diğeri ikinci hakemi seçer, iki hakem baş hakemi seçer. Bunların, bu hakemlerin verdikleri hüküm ve aldıkları karar kesindir. Taraflar ona uyarlar. Bunun dışında üstün asta tahakkümü yoktur.

Kur’an’da “Allah” dendiği zaman topluluk yani şeriat anlaşılır. “Resul” dendiği zaman başkan anlaşılır. Kur’an’da iki tabir daha vardır.

“Allah ve resul” dendiği zaman, geçici hakem olarak başkan anlaşılır. Zilyetlik davalara bakar. İşin yürümesi için hükümler verir. Herkes ona uyar. Mağdur olanlar sonra hakemlere giderek mağduriyetlerini giderirler.

“Allah ve resulü” dendiği zaman da hakemlerden oluşan, soruşturmacıları olan, davalı ve davacısı bulunan, kararları infaz eden, başkanında dahil olduğu yargı anlaşılır.

Kur’an düzeninde yargı en üst mercidir. Son söz daima yargınındır. Yargı da yine yargı tarafından denetlenir. Yargının bu üstünlüğü onun yansız, bağımsız, etkin ve saygın olmasına bağlıdır. Böyle bir yargıyı oluşturabilmemiz için yargı hakemlerden oluşmalıdır. Önce ehil olanlar hakem olabilmektedir. Dayanışma ortaklıklarınca güvenceye alınmayan bir kimsenin hakemlik yapması güvenilirliğini yitirir. Tarafsızlığı sağlamak için de hakemlerin taraflarca seçilmesi gerekir. Birini bir taraf, diğerini diğer taraf seçer. Baş hakemi de hakemler seçerse mahkeme tarafsız olur. Kararları kesin olursa bağımsız olur. Silahlı güç hakem kararlarının güvencesi olursa etkin olur. Böyle bir mahkemenin vereceği karar adil olacağı için de saygın olur.

Bu sûrede en küçük topluluk olan aşiret yönetimi ve ona bağlı olarak kabile yönetimi anlatılmaktadır. Kimlerin nasıl davranacakları ve ne yapmaları gerektiği izah edilmektedir. Bütün bunların hepsi sonunda yansız, tarafsız, etkin ve saygın yargının varlığına dayanmaktadır.

İnsanlar daima kendilerini haklı görürler. Başkalarının kendilerine zulmettiklerini sanırlar. Kavgalar bundan olmaktadır. Savaşlar bu sebeple çıkmaktadır. Bile bile haksızlık yapan insan çok azdır. İşte yargının görevi insanların kendi hak ve görevlerinin ne olduğunu anlatmaktır. Eğer yargı  yansız ve bağımsız olmazsa, arkasında devlet gücünü bulmazsa, halk onlara saygılı olmaz, onların verdikleri kararların adil olduğuna inanmaz. İşte o zaman halk bizzat kendisi ihkakı hakka kalkışır, devlet ve güven ortadan kalkar.

Bu âyet bize yargıya saygıyı öğretmektedir. Bugün hakemlik değil de hakimlik sistemi olduğu halde yine de mahkeme kararlarına herkes uymaktadır. Bu sayede devlet yaşamaktadır. Mahkeme kararlarına uymamak demek büsbütün ortalığın karışması ve anarşinin olması demektir. Ben bugünkü mahkemelerin adil olduğuna inanmasam bile, onların verdiği kararlara boyun eğmek zorundayım. Şimdilik başka çare yoktur.

Bizim yapacağımız iş nedir?

Mevcut yöneticilere son derece saygılı olmalıyız. Mahkemelerin verdiği kararları İlâhi takdir kabul edip uymalıyız. Önce bu husus iyice belirlenmelidir. Bunlara karşı gelmek, haksız karar verdiler diye direnmek devletimizi yıkar ve devletimiz yıkılınca biz de yok oluruz. Bir zalim gider, daha kötü başka bir zalim gelir.

O halde ne yapmalıyız?

Eğer zulme sabreder de o memlekette kalırsak, karşı gelmeden zulümlerine sabredeceğiz ve devam edeceğiz. Devam edemeyeceksek o ülkeyi terk edip hicret edeceğiz.

Bizim ülkemiz tarihî evrimler geçirmiştir. Türkiye’deki inkılaplar en az sancılı geçmiş olan inkılaplardır. Bugün anayasamızda İslâm’ın istediği madde yazılmıştır: Türkiye Cumhuriyeti demokratik, laik, sosyal bir hukuk devletidir. Anayasa liberal düzeni benimsemiştir. Anayasamızın değişmez maddeleri içinde alan bu hükümler Kur’an’ın hedeflediği hükümlerdir. Ne var ki anayasamız bunların nasıl gerçekleşeceğine dair hükümler ve mekanizmalar getiremiyor. Her şeyi paraya dayandırıyor ve bir maddesinde bunlar imkanlar nisbetinde yerine getirilerek açık kapı bırakmıyor.

Kur’an ne yapıyor?

Bunların nasıl gerçekleştirileceğini anlatıyor.

‘Hukuk devletidir’ diyor ama bidayet mahkemelerinin elini kolunu bağlıyor. Üst mahkemeler icad ediyor. Onların başına da parlamentoyu koyuyor, idareyi koyuyor. Sonra da ‘bağımsız mahkemeler’ diyor!

İşte, Kur’an, prensipleri koyma yerine mekanizmaları getiriyor. Mekanizmalar sayesinde anayasamızın değişmez maddeleri realize ediliyor.

Bu âyette yargının rahatsız edilmemesini öneriyor. Yargı üstünlüğünü kabul etmeyen hiçbir topluluk uygar topluluk olamaz. İnsanlık devlet aşamasından önce silahlı kuvvetlere sahip değildi. Orduları yoktu, polisleri yoktu. Ama her zaman hakemlik sistemi var olmuştur. Çıkan nizalar daima iki kişi ile halledilmiştir.

لَعَنَهُمْ اللَّهُ

(LaGaNa HUMu elLAHu)

“Allah onlara lanet etmiştir.”

Yargıyı üzenler, yargının saygınlığını yok edenler; onlar için Allah’ın laneti vardır.

Yargıyı hakemlerden oluşturacağız. Yargıyı yargı denetimine alacağız. Onların zulmetmemesi için gerekli tedbirleri alacağız ama yargının etkinliğini ve saygınlığını yok edecek davranışlarda bulunmayacağız. Yargı yanlış karar verirse, onları siyasi gücün denetimine verirsek yargıyı üzmüş oluruz. Bir iki hakim adil davranmadı diye tüm yargıyı rahatsız ederiz. Yargı bağımsız olmalıdır. Siyasi otoritenin denetiminde olmamalıdır. Parlamentonun dahi denetiminde olmamalıdır.

İşte bunu sağlayacak tek yol vardır, o da hakemler yoludur. Hakemleri taraflar seçerse, baş hakemi de hakemler seçerse, bu şekilde oluşan mahkeme kimseyi üzmez. Buna rağmen bunlar da haksızlık yaparlarsa yine hakemlere gidilir ve mağduriyet giderilir.

İl hakemleri haksızlık yaparlarsa bölge hakemlerine gidilir.

Bölge hakemleri haksızlık yaparlarsa kıta hakemlerine gidilir.

Kıta hakemleri halksızlık yaparlarsa başka kıta hakemlerine gidilir.

Görülüyor ki, burada haksızlık yapan yargı değil hakemdir. Yargı ise saygınlığını her zaman koruyacaktır.

İnsanların birbirini kötüleme yetkileri yoktur. Şikayetçi olanlar bir hakem seçecekler, ondan haklarının alınmasını isteyeceklerdir. Şikayet edilen kimse de bir hakem seçecek. İki hakem baş hakem seçecek. Sonunda mahkeme karar verecektir.

Sokakta insanları kötülemekle  bir şey elde edilemez.

Hakemler de hatalı karar vermişlerse, hakemler aleyhine, yargı aleyhine konuşulmayacak, hakemler aleyhine hakemlere gidilecektir. Hakemleri siz seçiyorsunuz. Yine de onların denetlenmesine imkan veriyorsunuz. Kaybediyorsanız sizin kaderinizdir. Artık tahammül edeceksiniz, adaleti âhirette Allah’ın huzurunda arayacaksınız. Hiçbir yerde kişilerin aleyhinde gıybet ve dedikodular yapmayacaksınız.

Diyelim ki başbakandan şikayetçiyiz. Memleketi satıyor. Bu konuda sokaklarda bağırmakla bir yere varamayız. Bu tür bir demokrasi Batı demokrasisidir, sömürü tekel sermayesinin icat ettiği demokrasidir. Bu yaptıklarıyla insanları birbirine düşürmekte, sonra kendisi  sömürmektedir.

Kur’an demokrasisi hakemler demokrasisidir.

Ben başbakandan şikayetçi miyim?

Partime gideceğim ve başbakanı partime ihbar edeceğim. Partim ihbarımı değerlendirmezse, partimi değiştireceğim. Hangi parti şikayetimi kabul ederse o partiye kaydolacağım. Hiçbirisi kabul etmezse, o zaman kendim benim gibi düşünenlerle bir parti kuracağım. Yüzde (%) 5’i bulamazsam yapacağım bir şey yoktur; o zaman o ülkeyi terk edip “Adil Düzen” olan bir yere hicret edeceğim.

Bir parti benim şikayetimi değerlendirdi mi; hakem seçecek ve başbakanın ülkeyi sattığını ispatlarsa, hakemler onun başbakanlığına son verecekler. Beraat ederlerse, partim hakemler aleyhine hakemlere gidecektir.

Görülüyor ki, başbakanı denetleme yolu açık ve her partinin buna hakkı vardır. Ama sokağa çıkıp kötülemek, ekseriyeti kaybederse haklı da olsa cezalandırmak, seçimi kazanırsa haksız da olsa cezalanmayacaksa; işte o ülkede yargıya karşı saygı kalmaz ve herkes kendisini haklı bulduğu için çatışma sürüp gider...

Kimse bize kulak vermiyor. Herkes kulaklarını tıkamış, sömürü sermayesinin isteği doğrultusunda Batı’dan kanunlar tercüme ederek bir yere varacaklarını sanıyorlar. Kendisi muhtacı himmet bir dede, nerde kaldı başkasına himmet ede. Avrupa kendisi adil yargı sistemini kuramamış ki size bir ilacı olsun.

O halde Adil Düzen Çalışanları olarak ne yapmalıyız?

Çalışmaya devam etmeliyiz. Biz “Adil Düzen”i öğrenmeliyiz. Bir gün Allah imkan verecek, halkımıza ve insanlığa “Adil Düzen”i anlatacağız. O zaman insanlar fevc fevc “Adil Düzen”e geleceklerdir.

Bediüzzaman diyor ki; 300 sene sonra herkesi Risale-i Nur şakirdi olarak görüyorum. Bugün henüz elli sene geçmiş olmasına rağmen yeryüzünde teşkilatlanmışlardır.

Biz Millî Görüşte “Adil Düzen”i anlatırken bugünkü dünyayı asla düşünmemişizdir.

Adil Düzencilerin gelecekte insanlığın “Adil Düzen”i benimseyeceğinden şüpheleri olmasın. Adil Düzen düşmanları helak olup gideceklerdir. Bugün bizim sesimizi kısanların sesleri yok olacaktır. Biz yok etmeyeceğiz, onlar kendileri kendilerine zulmetmektedirler.  

فِي الدُّنْيَا 

(Fıy elDünYAy)

“Dünyada lanet etmiştir.”

“Lanet etme” demek dışlama demektir. Yani dışarı bırakma demektir.

Yargıya dil uzatanlara verilecek ceza dışarıya sürmedir. Bölge mahkemelerine dil uzatanlar ülke dışına sürülür. İlçe mahkemelerine dil uzatanlar il dışına sürülür. Bir kimsenin hukukunu yargı korur. Yargıyı beğenmeyenler onlardan haklarının korunmasını isteyemezler.

Elbette hakemler de hata yaparlar. Hattâ kötü ve kasıtlı olanlar da olabilir. Ama bunu tesbit edecek olan da yine yargıdır. Bunu sokaktaki adam veya hükümet veya meclis düzeltemez. O halde yargının hatasını düzeltmek için yine yargıya gitmek elbette meşrudur. Hakemler melek değildir. Ama sadece yanlış yapan hakemler aleyhine yine yargıya gidilebilir. Yanlış yapıp yapmadığı da yine hakemlerden oluşan yargı tarafından çözülmüş olur.

Burada yargıyı üzenler, yargı müessesesine saldıranlar, onları tahkir edenler, birinin yaptığı bir hatayı tüm yargıya yükleyenlere verilecek dünyevi ceza dışlamaktır, yani o çevreden sürmektir.

Bakınız, biz “Allah ve resulü” denince hakemlerden oluşan yargı anlıyoruz. Lanet etmeyi de dışlama şeklinde yorumluyoruz. Bunun sonucu olarak yargı aleyhinde konuşanlara verilecek ceza kendiliğinden ortaya çıkmaktadır. Çevreden sürmek, uzaklaştırmak.

Hapishanelerle bu iş hallolmaz. Adil bir düzenin oluşabilmesi için Kur’an’da zikredilen tüm müesseseler faaliyete geçmelidir.

وَالْآخِرَة

(Va eLEAPiRaTi) 

“Ve âhirette lanetlemiştir, dışlamıştır.”

Bu dünya hayatı yanında âhiretteki cezadan da bahsetmektedir. Burada “âhiret” kelimesini zikretmekle hükümlerin bu dünyada da geçerli olduğu anlaşılmaktadır. Şimdi haklı da olsanız, yani sizin aleyhinize karar vermiş olsa da yargının aleyhinde konuşmayacaksınız. Hakkınızı hakemlerin yanında arayacaksınız. Hakkınızı bu dünyada alamazsanız, o zaman âhirette almaya razı olacaksınız. Haklı da olsanız, yargı aleyhinde bulunma büyük günahtır. Âhirette dışlanırsınız, cennetten mahrum olursunuz.

Bugünkü hakimleri biz seçmedik. Onların kararlarına dil uzatmayacağız.

Evet, razı olacak ve dil uzatmayacaksınız. Bu hakimlerin çoğu kötü kimseler değildir. Zulmetmek istemezler. Adil kimselerdir. Ne var ki bozuk düzen onlara bu kararları aldırmaktadır. Bu şartlar altında bile onların otoritesini sarsmayacaksınız. Halkın moralini bozmayacaksınız. Düzenin değişmesi için çalışacaksınız. Demokratik düzen yoksa, demokrasiyi getirmeye çalışacaksınız. Demokrasi varsa, demokratik yoldan “Adil Düzen”i getirmeye çalışacaksınız. İkisini de yapamıyorsanız, o zaman o memleketi terk edeceksiniz. Ama yargının etkinliğini ve saygınlığını yitirecek konuşmalarda bulunmayacaksınız.

Kur’an’a karşı olanlar gerçekten Kur’an’ı bilmiyorlar, onun için karşıdırlar. Bizim Kur’an’ı anlatmamız gerekir. O halde zalim olan bu düzende zalim olan insanlar değildir. Zalim olan biziz. Çünkü Allah bize hidayet nasip etti. Kur’an’ı anlıyoruz. Ama çalışıp onlara anlatmıyoruz. Gerçek olan şudur ki, âhirette onların makamı bizden daha yukarı olabilir. Allah bize bu Kur’an’ı anlama nimetini verdi, bundan sorumlu olacağız.

Hazreti Peygamber aleyhisselâm işte bundan dolayı sık sık istiğfar ederdi.

وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا(57)

(Va EaGadDa LaHuM GaÜABan MUHIyNan)   

“Allah onlara mihnetli azabı vaat etti.”

Dışlanmakla kalmayacak, aynı zamanda onlara azab edecektir.

“Azab” Kur’an’da ceza anlamındadır. Bedeni cezalara azap denmektedir.

“Hazırlamıştır” demekle anlıyoruz ki bu azap âhiret azabıdır.

“Azab” kelimesi aynı zamanda tatlı demektir. İnsanın acıktığı zaman duyduğu acı, iğne battığı zaman duyduğu acı, karnı doyurma ve yarayı sarma amacıyla olmaktadır. Bu acıya azap denmektedir. Topluluktaki cezalar da böyledir. Caydırıcılık amacıyla yapılmaktadır. Daha fazla suç işlenmesin diye cezalar verilmektedir. Cehennem ateşi de böyle bir amaçla verilmektedir. Tatlı anlamının verilmesi bundandır. Sebebiyet alakası vardır.

“Hazırlamıştır” denince âhirette hazırlamıştır demektir.

“Muhiyn” mihnetli azap demektir. Sıkıntılı azap demektir. Bu dünyada lanet edilmekte, âhirette de lanet edilmektedir. Ayrıca mihnetli azap hazırlanmıştır.

“Eziyet” kelimesi insanlar için ve canlılar için geçerlidir. Kurumlar da canlı kabul edilmiştir. Yahut orada görevli hakemler, soruşturmacılar, bucak başkanları kastedilmektedir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-544/ADİL DÜZEN DERSLERİ-374   16 Ocak 2010

İSLÂMİYET’E DOĞRU…

Türkiye 1800’lerden başlayarak İslâmiyet’ten uzaklaştı. En fazla dinsiz olduğu dönem ise Celal Bayar’ın başbakan olduğu döneme rastlar. Gerçi Mustafa Kemal 1933’de inkılapları sona erdirerek dinsizleşmenin bittiğini ilan etmiştir ama, çeşitli entrikalarla Mustafa Kemal ile İsmet İnönü’nün arası açılmış ve en koyu dinsizlik o yıllarda yapılmıştır. Ondan sonra ikinci CHP hükümetleri gelmiştir. Bunlar İslâmiyet’e deha yakın olmuşlardır.

Demokrat Parti’nin Menderes hükümeti İslâmiyet’e daha çok yaklaşmıştır. Sonra Demirel hükümeti gelmiştir; Menderes’ten daha çok İslâmiyet’e yakın hükümetler kurmuştur. Daha sonra Özal hükümeti gelmiş; Demirel’den daha çok İslâmiyet’e yakınlaşmıştır. Sonra AK Parti hükümetleri gelmiş ve daha çok İslâmî olmuşlardır. Bu arada Erbakan, Yılmaz ve Ecevit hükümetleri gelmiştir. Ancak bunlar ya çok kısa zaman iktidarda kalmış veya etkisiz olmuşlardır. Halkın desteğiyle gelip uzun zaman iktidarda kalan başbakanlar bunlar olmuştur. 

Son 80-90 senelik dönem göstermiştir ki, Türkiye hep İslâmiyet’e doğru yönelmiştir. Demek ki AK Parti’den sonra gelen İslâmiyet’e daha yakın olacaktır, “Adil Düzen”e daha yakın olacaktır. “Adil Düzen”e doğru adım adım gidilmektedir.

Birinci kural İslâmiyet’e doğru daha çok yönelmektir.

İkinci kural ise; ömrünü tüketen parti iktidardan gider ve bir daha geri gelmez. O halde AK Parti iktidardan gidince, şimdi mevcut olan partiler onun yerini alamazlar. Nitekim  Demokrat Parti’den sonra Demirel’in partileri gelmiş ve eski demokratlarla geçinememişlerdir. Sonra Özal gelmiş ve Demirel’le geçinememiştir. Yalnız ismen değil şeklen de değişmiştir. 28 Şubat müdahalesi CHP’yi iktidar etmek istemiş ancak beş senelik çabada bir başarı elde edilememiştir. İktidar Millî Görüşçülere devredilmiş ama bu yeni Millî Görüşçüler Erbakancı olmamışlardır.

Tarihteki tekerrürden ders alınarak diyoruz ki; AK Parti’nin yerine gelecek iktidar AK Parti’den daha çok İslâm’a yakın olacaktır, daha çok “Adil Düzen”e yaklaşacaktır. Tamamen yenilik yapıp daha ileri seviyede bir “Adil Düzen Projesi” ile ortaya çıkmayan bir parti de AK Parti’nin yerini alamayacaktır. AK Parti’nin yerini alan parti daha ileri seviyede İslâmiyet’e yaklaşan parti olacaktır.

AK Parti’nin 28 Şubat gibi darbelerle gitmesi ve mevcut partilerin suni olarak iktidara getirilmesi Türk devletinin beş senesine mâl olur. Bunların içinde Saadet olsa da beş sene içinde sadece çöküş olur. Taşıma su ile değirmen dönmez. Erbakan’ın dediği gibi; ıspanaktan yağ çıkmaz. Saadet Partisi adam olmaz. Ben bunu söylerken üzülerek söylüyorum.

Orduya tavsiyem; bu partilere  güvenerek AK Parti iktidarı ile oynamamasıdır. AK Parti’yi millî güvenlik yoluyla iktidara zorlayarak Türkiye’ye “Adil Düzen”in gelmesini sağlamsıdır. “Adil Düzen”i ordu ancak AK Parti ile getirebilir.

Neler yapılmalıdır?

Bir “Ocaklar Kanunu” çıkarılıp “Adil Düzene göre ocak yönetimleri” oluşturulmalıdır.

Bir “İller Kanunu” çıkarılıp  “Adil Düzene göre iller yönetimleri” oluşturulmalıdır.

Bir “Bölgeler Kanunu” çıkarılarak Türk Silahlı Kuvvetleri 12 orduya çıkarılmalıdır. Bölge merkez illerin yönetimi oranın ordu komutanına verilmelidir. Ordu komutanları doğrudan Genel Kurmay Başkanı’na bağlanacak, başbakanın emrinden çıkarılacaktır.

Bir “Hakemler Kanunu” çıkarılarak ülkemizde hakemlerden oluşmuş tarafsız, bağımsız, etkin ve saygın yargı sistemi oluşacaktır.

Ordu Batı menşeli ve İslâmî medreselerden gelen ilim damaları ile istişare ederek “Adil Düzen Anayasası”nı hazırlayacak ve siyasilere önerecektir. Bu anayasayı benimseyen partiler seçime girer, aldıkları oy nisbetinde söz sahibi olur, böylece “Adil Düzen Anayasası” hazırlanmış olur.

Bunun dışında yapılan müdahaleler artık bir çare olmayacaktır.

Şimdiye kadar yapılan müdahaleler 1997 İsrail istilası hazırlığı olarak yapılıyordu.

Sömürü sermayesi ümidini yitirmiştir.

Dünyada olup bitenler tek sermaye devleti olma planını boşa çıkarmıştır.

Türkiye şimdiye kadar sömürü sermayesine bağlı/bağımlı bir devletti. Şimdi ise o sermaye imparatorluğu yıkılmıştır. Bizim bağımsızlığımızın kesinleşeceği zamandır.

Henüz sermayenin yerine geçen/geçecek güçler belirmemiştir.

Bu boşluktan istifade ederek, Mustafa Kemal’in ‘yurtta sulh cihanda sulh’ ilkesine uyarak, Türkiye kendi topraklarında büyük ve güçlü devlet olma fırsatını yakalamıştır. Bundan yararlanmamız gerekmektedir.

Yarın sömürü sermayesinin gücü sıfırlandığı zaman İsrail oğullarına herkes saldıracaktır. İsrail oğulları tarihte yaşadıkları acıları bir daha yaşar hâle gelmek üzeredir.

O gün onları koruyacak yine Türkiye olabilir. Bu sebepledir ki tekel sermaye Türkiye ile iyi geçinmek zorundadır.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-544/ADİL DÜZEN DERSLERİ-374   16 Ocak 2010

DEVLET, ORDU, HUKUK

P R O B L E M L E R İ    VE

YAPILMASI GEREKENLER

Doğanın kanunları vardır; değiştirilemezler. Kimse taşın düşme özelliğini değiştiremez.

Topluluğun de benzer kanunları vardır; değiştirilemez, bizim keyfimize göre düzenlenemez.

Biz kanunları kullanır ve yararlanırız ama kanunları değiştiremeyiz.

Bugün her devletin ordusu vardır. Ordusu olmayan devletlerin sadece adları devlettir, başka devletlerin birer müstemlekesi mahiyetindedir.

Bazı devletlerin toprakları kendilerinden başka kimselere yaramaz. Onlara dışarıdan kimse saldırmaz.

Türkiye gibi devletler ise her zaman ateş çemberinin içindedirler. Varlıkları ordularına dayanmaktadır. Bu devletlerin ordularında görülen en küçük zafiyet devleti yıkar.

Çanakkale’de, Sakarya’da, Dumlupınar’da, Kıbrıs’ta yenemedikleri Türk ordusunu içten çökertmek istemektedirler. 1950’den beri  Türk ordusunu nasıl yıpratırız, nasıl etkisiz hâle getiririz de Türkiye devletini yıkarız; hep bunun peşindedirler. Türkiye’deki inkılap dayatmaları da bu amaçla yapılmıştır. Mustafa Kemal orduyu inkılaplara karıştırmayarak korumuştur. Mareşal Fevzi Çakmak ordunun teminatı olmuştur. Ondan sonraki sözde demokrat zihniyet devamlı olarak Türk ordusu ile didişmiştir, Türk ordusu yıpratılmıştır. Ergenekon Türk ordusunu yıpratmayı hedef almaktadır. Subayların soruşturulması ve şimdi de askeri yerlerin aranması gibi olaylar bir tek şeyi hedeflemiştir; Türk ordusunu yıpratmak.

Yargı da bir kurumdur.

Ordu da bir kurumdur.

Ordu, ‘benim gizli odalarıma giremezsiniz, sizin buna yetkiniz yok’ dese; yargı da, ‘hayır, ben her yere girerim’ diye dayatsa, işin içinden nasıl çıkılacaktır?

Türkiye Cumhuriyeti mevzuatında kanunları yorumlama yetkisi hiçbir kuruma verilmemiştir. Her kişi ve kurum kendi uygulaması olarak kanunları kendisi yorumlar. Yargı da yargılarken uygulanacak kanunları kendisi yorumlar. Ordu da kendi görevi ile ilgili kanunları kendisi yorumlar.

Şimdi ne olacaktır?

Ordu ile yargı arasında yorum farkı vardır.

Bu durumda kimin yorumu geçerli olacaktır?

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, kurumlar arası bir yargı müessesesi koymamıştır. Danıştay ancak idari davalara bakar. Devlet başkanı meclis hükümet, ordu arasındaki ihtilaflara bakmaz. Anayasa Mahkemesi yalnız yapılan kanunların anayasaya uygun olup olmadığını denetler. Anayasayı denetleme yetkisi yoktur.

Son karar kimin olacaktır?

Hukuki merci yoktur. Çünkü öyle bir merciin icrası demek, hakimiyeti onun emrine vermek demektir. Türkiye’de hakimiyet kayıtsız şartsız milletindir. Milletin yegane mümessili Türkiye Büyük Millet Meclisi’dir. Şimdi halk tarafından seçilecek cumhurbaşkanıdır. Diğer bütün kurumlar atanmış kurumlardır. Yahut bir sınıfın temsilcileridir.

Bugün milleti temsil eden iki kurum vardır: Meclis ve Devlet Başkanı.

Bunlara dayanan Hükümet vardır.

Hükümeti denetleyen iki makam vardır:

Cumhurbaşkanı ve Türkiye Büyük Millet Meclisi.

Yüce Divan ancak Meclis’in muhakeme edilmesine karar verdiği bakanları muhakeme edebilir. Şimdi bakan olmasalar bile, Meclis izin vermedikçe bakanlar bakanlıktaki icraattan dolayı yargılanamazlar.

İşte Türkiye’nin çıkmazı buradadır.

Batı istiyor diye Türkiye’de kanunlar çıkarılıyor!

Batı ise Türkiye’nin hayrına düşünmüyor, Türkiye’nin yok olmasını istiyor. Önerdiği kanunlar bu tür kanunlardır. Türkiye’de, iş olsu diye, kanunlar okumadan ve anlamadan, gece yarıları kaçırmaları ile çıkarılmaktadır!

Bu durum nereye kadar gidecektir?

Batı samimi olsa, Türk devletine der ki: Her milletin kendine uygun kanunları olacaktır. Sizin hatanız, daha önceleri fıkhı aktardınız ama uygulamadınız. Sonra Batı kanunlarını aktarmıştınız ama uygulamıyorsunuz. Kendi fıkhınızı kendiniz oluşturunuz. Kendi kanunlarınızı kendiniz yapınız.

Batılılar gerçekten samimi olsalar böyle demeleri gerekir.

Ama onlar öyle yapmıyor, saçma sapan mevzuatı Türkiye’ye dayatıyor.

Demek ki Batı yaptıklarında samimi değil, demek ki Türkiye’nin iyiliğini istemiyor.

Başka bir gerçeği daha kulağınıza fısıldayayım mı?

Türkiye bütün bunların farkında! Karşı taktik uyguluyor, kanunları yapıyor ama o kanunlar raflarda kalıyor. Görünürde askerler sivil mahkemelerde yargılanabiliyor. Ama aynı zamanda yargılayanların kulağına eğilerek, ‘sakın ha ileri gitme’ deniyor.

Yani; Türkiye bin senedir hukuk dışı yönetiliyor!

Fıkıh var ama; kitaplarda!

Kanun var ama; kitaplarda!

Osmanlıların bütün kelam ve fıkıh kitaplarında ‘imamlar Kureyş’ten olur’ diye yazılıdır, Osman oğulları halifeyi ruyi zemindir.

Biz ümmi bir milletiz; kanun ve şeriat kağıtlar üzerinde yazılıdır, biz bildiğimizi okuruz!

“Adil Düzen” yalnız insanlığı III. bin yıl Hak uygarlığına götürmeyecek; aynı zamanda Türk milletini de ilkel hukuktan uygar hukuka, yazılı hukuka götürecektir. Artık muhasiplerin yazdıkları ile işletmelerdeki olaylar paralel olacak, gerçek olacaktır.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

Sermaye, dünya ve Adil Düzen

Reşat Nuri EROL

Bütün dünyada “tekel sermaye” ile “halk sermayesi” arasında çetin bir çatışma vardır. Temel tesbit budur.

Aslına bakılırsa tekel sermaye mağlup olmuş durumda; ne var ki yerine geçecek bir güç olmadığı için hâlâ varlığını etkin bir şekilde sürdürüyor. Bizi ilgilendiren daha da önemli tesbitimiz de budur.

Bir misal ile bir hatırlatma yapalım ki mesele daha kolay anlaşılsın: Osmanlı İmparatorluğu da 18. veya 19. yüzyıldan beri gerilemiş ve çökmüştü ama; dünyada onun yerini alacak bir güç oluşmadığı için 20. yüzyılın başına kadar iki asır daha yaşadı.

Osmanlı ile birlikte imparatorlukları ortadan kaldıran alternatif güç neydi?

Tekel sermaye!

Tekel sermaye, hiç hesapta yokken dünyanın en büyük gücü oldu.

Tarihî bir hatırlatma daha: Tarihte, birinci milenyumda, Roma/Bizans ve Pers/Sasani imparatorlukları çekişerek birbirleriyle yarışıyorken; Arap Yarımadası’nda, o zamana kadar devlet aşaması yaşamamış Araplar arasında çıkan yeni bir peygamber ve yeni bir kitap, yepyeni bir sistem/ düzen/ devlet oluşturdu ve hiç hesapta olmayan İslâmiyet, o zamanın süper güçleri Roma/Bizans ve Pers/Sasani imparatorluklarına karşı galip geldi.

Çağımızdaki bu çatışmanın sonunda, yani “tekel sermaye” ile “halk sermayesi” arasındaki bu çetin çatışmanın sonunda da, insanlık tarihinin geçmişinde yaşananlara benzer bir gelişme olacak ve  “Adil Düzen/Adil Ekonomik Düzen” galip gelecektir.

Neden?

Çünkü “Adil Düzen/Adil Ekonomik Düzen” dışında hiçbir düzenin, hiçbir sistemin, hiçbir -izm’in herhangi bir çözüm önerisi ve kurtuluş reçetesi yoktur da ondan.

***

Bugün büyük güç olarak ABD ve Çin görülüyor.

AB (Avrupa Birliği) ve eski SSCB/Rusya ikinci güçtürler.

Hindistan da potansiyel olarak güçtür ama şimdilik orada bir hareket yoktur.

Gelecekte neler olabilir?

-ABD’de yeni başkan Hüseyin B. Obama, bir zenci ve Müslüman çocuğudur. Başarılı olması için bir ilim heyeti kurar, bunlar insanlık için yeni çıkış yolu arayışlarını değerlendirir; bu arada “Adil Düzen”i de değerlendirir ve sonunda “Adil Düzen”i kendi anlayışına göre oluşturur. III. bin yıl, III. milenyum medeniyetini ABD kurar. Memnun oluruz.

-Çin’de 300 milyon Müslüman vardır. Bugünkü Çin düzeni Batı düzenidir, “komünizm”den “kapitalizm”e evrilmektedir. Bu durum binlerce yıllık Çin’e hiç yakışmıyor. Çinliler “Adil Düzen”i kendilerince benimseyebilir ve III. bin yıl medeniyetinin kurucusu Çin olabilir. Çin bunu ABD’den daha kolay yapabilir. Biz de memnun oluruz.

-Eski Sovyetlerde (SSCB) halkının yarıya yakını Müslümandır. Bu coğrafyada Hıristiyan ve Müslüman halklar yüzlerce yıldan beri birlikte yaşıyorlar. Rus lider Putin buna meyyaldir. Bir ilim heyeti kurarlar, araştırırlar, çalışırlar ve sonunda Sovyet tipi “Adil Düzen” ortaya çıkar. III. milenyum medeniyetini Ruslar kurarlar. Bizi memnun ederler.

-Avrupa Birliği, çağdaş uygarlığa meyyal bir oluşum peşindedir ama neyi nasıl yapacağını bilmiyor. Bir ilmî araştırma merkezini kurarlar. Papalık bile bu organizasyonda yerini alır. Sonunda “Adil Düzen” AB’de kurulmuş olur. Bizi onlar da memnun edebilir. Merak bu ya; soruyorum -ve aynı zamanda da hatırlatıyorum- işte: “Adil Düzen”in varlığından haberdar olan ve sekiz yıldır AB peşinde koşan AK Partililer; özellikle R. Tayyip Erdoğan ve ekibi, AB’ye böyle bir şeyi hatırlatmayı hiç akıllarından geçirdiler mi?

“Adil Düzen”in asıl kurulacağı ülke olan Türkiye’ye gelince; “Adil Düzen/ Adil Ekonomik Düzen” programını kimler benimser ve uygularlarsa, “III. Bin Yıl Medeniyeti”ni işte onlar kuracaklardır. Vesselâm…

Enerji siyasetimiz ne/nasıl olmalıdır?

Reşat Nuri EROL

Allah kâinatı parçacıklardan oluşturmuştur.

Parçacıkların taşıdıkları hızların kareleri enerjiyi oluşturur.

İki çeşit enerji deposu vardır.

Birinci enerji deposu, demirden küçük parçacıklardır. Bunların en küçüğü hidrojendir. Bunlar birleşir ve demire doğru ağırlaşırlar. Işık salarlar. Güneş ışığını salarlar. Bizim dünyamız bu enerjiden yararlanır. Güneş enerjisi dediğimiz şey budur.

Diğer enerji deposu ise ağır elementlerdir. Radyum gibi elementler parçalanarak demire doğru hafifleşirler. Atom enerjisi budur.

Her iki durumda her şey demirleşmektedir. Demir en aşağıdadır. Her şey ona düşmektedir. Hangi şekilde olursa olsun, sonunda kâinatta faydalı enerji tükenmekte, biz ise ölüme doğru gitmekteyiz.

***

Bizim ana enerji kaynağımız nedir?

Bizim ana enerji kaynağımız güneş enerjisidir, bu enerjiyi iki şekilde elde ediyoruz.

Bir: Sular buharlaşıyor, göğe çıkıyor, rüzgar oluyor, yağmur oluyor, göl oluyor, deniz oluyor, akarsu/nehir oluyor. Biz o enerjileri kullanırız. 

İki: Güneş enerjisinden ikinci faydalanma yolu ise bitkilerin güneş enerjisini kimyasal enerjiye çevirmesidir. Sonra biz ondan yararlanır ve besleniriz, onları yakarız.

Bu enerji kaynakları geçmişte kömür, petrol, gaz şeklinde depolanmışlardır. Şimdi onları tüketiyor ve uygarlığımızı götürüyoruz.

Gelecekte bu enerji kaynaklarının hepsi tükenmiş olacaktır.

O enerji kaynakları tükenince, insanlık kalıcı enerji kaynaklarına yönelecektir.

Bunlar nelerdir? a) Güneş enerjisi, b) Rüzgar enerjisi, c) Su enerjisi, d) Bitkisel enerji. 

Ülkemizde petrol ve gaz ya yoktur veya çoktur; maalesef hâlâ bilemiyoruz!!! 

Buna karşılık devamlı var olan -güneş, rüzgar, su ve diğerlerinden oluşan- enerji kaynaklarımız ülkemizde boldur.

O halde bizim enerji siyasetimiz bu enerjilerden yararlanma olmalıdır.

Bunun sistemini ve teknolojilerini geliştirmemiz gerekecektir.

Bu sayede geleceğin enerji lideri biz oluruz.

***

Enerji meselesinin çözümüne nereden başlamalıyız?

Enerji meselesinin çözümüne bir de şuradan başlamalıyız. 

-Ülkemizin her yönünde var olan geniş topraklarımızın yüzeylerini yeşillendirmeliyiz...

-Binalarımızı sera ile kaplayarak değerlendirmeli, yaz-kış güneş enerjisini kimyasal enerjiye çevirmeliyiz...

-Ülkemizde hidroelektrik santralleri var ama yeterli değildir; tüm akarsularımızı elektrik enerjisine çevirmeliyiz...

-Son yıllarda nihayet rüzgar enerjisini de keşfettik; keşfettiğimize göre artık rüzgarların boş yere esmesini önlemeliyiz...

-Güneş ışığını doğrudan hidrojen enerjisine çevirmeliyiz… 

Batı dünyası bunların teknolojisini geliştiriyor; biz bunları çok ucuz bir şekilde satın alabiliriz. Onların mühendislerini getirip ülkemizde çalıştırabiliriz. Teknolojide onlara yetişelim dediğimiz zaman; biz bunu başaramayız, onlar bu alanda bizden hayli ileridedirler. Ama Batı’nın teknolojisini geriden de olsa takip edebiliriz; nitekim edebiliyoruz. 

Bu vesileyle hatırlatalım: Bizim geri kalışımızın sebebi teknolojideki geriliğimiz değildir. Bizim geri kalışımızın sebebi bambaşkadır; bu başkalık gelecek yazıda, inşaallah…

Gayet enerjik selam, sevgi ve dualarımla…

Bizim üstünlüğümüz nerede?

Reşat Nuri EROL

İnsanlık tarihindeki bütün uygarlıklar artan emek ile doğmuştur. Yani insanlar çalışır ve yaşarlar. Bu arada bir miktar emeklerini artırırlar ve artırdıkları emeklerini de yeni bir uygarlığın tesis edilmesinde veya var olan uygarlığın geliştirilmesinde kullanırlar. Emeklerini artırabilmeleri için yaşamak amacıyla gerekli olan çalışma saatleri daha az olmalıdır.

Ülkemizdeki sorun nedir?

Ülkemizde, Türkiye’de çalışıyor ve üretiyoruz ama çalıştığımızın en az yarısını dışarıya faiz olarak ödüyoruz. Uygarlaşmak için saatlerimizi artırma şöyle dursun; faiz için harcadığımız saatlerden artırdıklarımız yaşamamız için yetmiyor, borçlanarak yaşıyoruz!

Bu durumda Türkiye’nin uygarlaşması imkansız hâle geliyor.

Her şeyden önce faizden ve faizli borçlardan kurtulmalıyız.

***

Bizim üstünlüğümüz nerede?

Bizim, geçmişten bize intikal eden ve Batı’dan çok ileride olan hukuk sistemimiz ve fıkıh ilmimiz vardır. Eğer biz onu değerlendirsek, çalışmalarımızın verimi dört beş misli artacaktır. Bir taraftan geçineceğiz, bir taraftan dış borcumuzu ödeyeceğiz; diğer taraftan uygarlaşmamız ve muasır medeniyetin fevkine çıkmamız için zamanımız artacaktır.

Batılılar bunu çok iyi anlıyorlar; İslâm fıkhının çok kısa zamanda bizi muasır medeniyetin fevkine çıkaracağını çok iyi biliyorlar. Bildikleri için; Türkiye’nin muasır medeniyetin fevkine çıkıp da tekrar Osmanlı döneminde olduğu gibi hükmeder duruma geçmesini önlemek istiyorlar. Bundan dolayı Türkiye’yi İslâm fıkhından uzaklaştırmışlar, medreseleri kapattırmışlar, harf inkılâbına zorlamışlar...

Biz inkılâplar yaptık; Batı’nın zorlaması ile yaptık. İnkılâpları Osmanlılar başlattı ama biz onları hayra çevirdik. Bu sayede Batı’yı öğrendik, ama Doğu’yu da unutmadık.

Şimdi bu ikisini yan doğu ile batıyı sentez ederek yapılması gerekenleri yapacak ve çağımızın sorunlarını çözen “fıkıh” sayesinde muasır medeniyetin fevkine çıkacağız.

***

Muasır medeniyetin fevkine/üzerine çıkmak için neler yapmalıyız?

-Önce, herkes iş bulacak, ülkemizde işsiz insan olmayacak; daha doğrusu herkese aş, iş ve eş bulunacak.

-Sonra, herkes kendi işini kendisi seçecek, bunun sistemi kurulacak; çağdaş kölelik olan “işçilik sistemi”nden kurtulacağız.

-Herkes girişimci olacak; bunu “faizsiz işçilik ve işveren kredisi” ile sağlayacağız.

-Böylece herkes düşünecek, deneyecek, çalışacak, uygulayacak ve yapacak.

Güneş, rüzgar, su ve biyolojik enerji kaynakları ülkemizde zengindir; bunlar tam kapasite ile ve en verimli şekilde değerlendirilecek. (Önceki yazımda anlattım.)

Dışarıdan teknoloji getirilecekse, bu teknolojiyi de yönetim değil halk getirecektir.

İşte, “kurtuluş reçetesi” budur!

***

Başarılı olmak istiyorsak reçete hazırdır:

-“Adil Düzen, Adil Ekonomik Düzen” işte bunları yapan bir düzendir/reçetedir.

-“Adil Düzen”i hafife alıp dalga geçmek ve;

-“Adil Düzen”e anlamdan saldırmak demek ise;

-Tek kelimeyle çağdaş sömürü düzenine “uşaklık” etmek demektir.

“Adil Düzen”i ilmî bir şekilde kritik etme ve değerlendirme, değerlendirdikten sonra da uygulama merhalesine geçme ise esaretten kurtulma demektir; hem de sadece Türkiye’nin değil, bütün dünyanın ve bütün insanlığın esaretten kurtulması demektir.

Reçete hazır; üstün olduğumuz zenginlik hazır; gerisi yani reçeteyi ve hazineyi değerlendirmek size/bize kalmış. Değerlendiren ve çalışanlar kazanır, diğerleri kaybeder.

İşsizlik, İzmir ve IMF

Reşat Nuri EROL

İşsizlik ile ilgili ülkemizdeki yüzde rakamlarını vermeyi artık sevimsiz ve gereksiz görür oldum. Ülkemizde öylesine yaygın bir işsizlik var ki, bundan etkilenmeyen aile yok gibi. Nüfusumuz 75 milyon. Birkaç milyon iş gücümüz yurt dışında.

Peki, ülkemizde kalan çalışan, çalışabilen, iş bulabilenimiz kaç milyon?

Bir de o çalışanların veya çalışıyor gibi görünenlerin yüzde kaçı gerçekten çalışıyor ve her saat, her gün, her hafta, her ay bir şeyler üretebiliyor?

Gizli işsizlerimizi, artık iş aramaktan yorulup arayışını durduran hiç iş bulamayanlarımızı, evlerde heba olan âtıl kadın iş gücümüzü, 25 yaşına kadar okullarda okuyorum diye çalışmayıp üretmeyenlerimizi, erken emeklilik cenneti ülkemizde erken emekli olduktan sonra evlerde, kahve köşelerinde ve sokaklarda aylaklık yapıp emekli maaşlarının artırılmasını bekleyenlerimizi bilmem tekrar hatırlatmama gerek var mı?

Bu köşede bu gibi hatırlatmaları -elbette zaman zaman ‘işsizliğe çözüm reçeteleri’ ile birlikte-çok yaptım; bugün bir kere daha hatırlamış ve hatırlatmış oluyorum.

Bu hatırlama ve hatırlatmanın faydası olur mu?

Neden olmasın?

Âyet ne diyor: “Sen zikret/hatırlat! Hatırlatma mü’minlere fayda verir.”

***

Bu konuyu hatırlamama ve ilgililer başta olmak üzere size hatırlatmama bugünkü (11.1.2010) Millî Gazete sebep oldu. Bugün yayımlanan köşe yazımın başlığı şöyle:

Bizim üstünlüğümüz nerede?

Hemen yanıbaşında kocaman puntolarla bir haber, daha doğrusu Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Ömer Dinçer’den itiraf:

İşsizlik rakamları buzdağının görünen kısmı!

Okumadıysanız, haberin detaylarını gazeteden veya internetten okumanızı tavsiye ederim. Kısa bir ayrıntı: Türkiye’deki işsizliğin görünen kısımdan ibaret olmadığını belirten Dinçer, temel problem olan işsizliğin yüzde 13,4’lük orandan ibaret olmadığını ifade etmiş ve demiş ki: “Hakikaten bizim ülkemizin en temel sorunu olarak baktığımızda karşımıza işsizlik meselesi geliyor.”

Biz bu gerçeği hep hatırlatıyoruz ama bakanın itiraf etmesi önemli. İtirafın yapıldığı şehir ve yer de çok önemli. Şehir: İzmir. Yer: Ege Bölgesi Sanayi Odası (EBSO) Meclisi.

***

İzmir 53 yıllık memleketim, ömrümün yarısı bu şehirde geçti, şehri her yönüyle iyi tanıdığımı zannediyorum. 21 yıldan beri İstanbul’dayım ama İzmir’i her yönüyle hâlâ takip ediyorum. Çünkü anne baba başta olmak üzere, yakın akrabalarımın çoğunluğu bu şehirde.

Türkiye’nin nüfus olarak üçüncü büyük kenti İzmir, artık önceki yıllarda ve mazideki geniş zamanlarda var olan özellikle ekonomik gücünü yitirmiş durumda.

İzmir’de yaşayan yakınlarımdan, akrabalarımdan, arkadaşlarımdan, tanıdıklarımdan ve şehrin genel durumundan biliyorum; İzmir’in bir numaralı problemi işsizlik!

Ege gibi ülkemizin en verimli bölgesinin başkenti İzmir böyleyse; özellikle işsizlik açısından varın Türkiye’nin diğer bölgelerini ve şehirlerini siz mukayese edin ve düşünün…

***

Yazımı yazmaya başladığımda, sadece işsizlik konusunu değil, IMF konusunu da yazmayı planlamış, başlığını da ‘İşsizlik ve IMF’ diye koymuştum. Ama bugünkü yerim doldu, bir başka yazıda IMF’yi daha detaylı yazarım inşaallah. Böyle düşünüp planlamamın sebebi; bugünkü Millî Gazete’nin diğer ekonomi sayfasındaki baş haber IMF ile ilgili.

MÜSİAD Genel Başkanı Ömer Cihad Vardan diyor ki:

IMF’ye ihtiyaç yok, IMF ile anlaşma gereksiz. 

Dikkat: Hükümet’e bu uyarıyı yapan MÜSİAD Genel Başkanı Vardan!