1967...1968...1969....AKEVLER 43 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 543

“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)

“ADİL DÜNYA DÜZENİ, III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

Haftalık Seminer Dergisi             09 Ocak 2010                      Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 543. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz; Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

KRİZ ADIM ADIM GELİYOR;

HASTA İNEĞİ KESEBİLİRLER! 

MÜDAHALE/LER

VE    Ç Ö Z Ü M

***

*İŞLETME SEMİNERLERİ; 93. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamları; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

Genel Hizmet Kooperatifi Ana Sözleşme Çalışmaları - 9

***

Yeni yıl, yeni düzen, kriz, tufan ve Türkiye

2010: ZAM ve IMF yılı!

Türkiye ve sermaye

Sömürüye karşı yapılması gerekenler

Reşat Nuri EROL

***

AHZÂB SÛRESİ TEFSİRİ - 15

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

َِياأَيُّهَا النَّبِيُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا(1) وَاتَّبِعْ مَا يُوحَى إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا(2) وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(3) مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ وَمَا جَعَلَ أَزْوَاجَكُمْ اللَّائِي تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِكُمْ وَمَا جَعَلَ أَدْعِيَاءَكُمْ أَبْنَاءَكُمْ ذَلِكُمْ قَوْلُكُمْ بِأَفْوَاهِكُمْ وَاللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ(4) ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ فَإِنْ لَمْ تَعْلَمُوا آبَاءَهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَمَوَالِيكُمْ وَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ فِيمَا أَخْطَأْتُمْ بِهِ وَلَكِنْ مَا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(5) النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُهَاجِرِينَ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلَى أَوْلِيَائِكُمْ مَعْرُوفًا كَانَ ذَلِكَ فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا(6) وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى بْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا(7) لِيَسْأَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَأَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا أَلِيمًا(8) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا (9) إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا (10) هُنَالِكَ ابْتُلِيَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِيدًا (11) وَإِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا (12) وَإِذْ قَالَتْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ يَاأَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوا وَيَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ النَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوْرَةٌ وَمَا هِيَ بِعَوْرَةٍ إِنْ يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارًا(13) وَلَوْ دُخِلَتْ عَلَيْهِمْ مِنْ أَقْطَارِهَا ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْهَا وَمَا تَلَبَّثُوا بِهَا إِلَّا يَسِيرًا(14) وَلَقَدْ كَانُوا عَاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لَا يُوَلُّونَ الْأَدْبَارَ وَكَانَ عَهْدُ اللَّهِ مَسْئُولًا(15) قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمْ الْفِرَارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنْ الْمَوْتِ أَوْ الْقَتْلِ وَإِذًا لَا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلًا(16) قُلْ مَنْ ذَا الَّذِي يَعْصِمُكُمْ مِنْ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِكُمْ سُوءًا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ رَحْمَةً وَلَا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا(17) قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَالْقَائِلِينَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنَا وَلَا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا(18) أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ فَإِذَا جَاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذِي يُغْشَى عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذَا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولَئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(19) يَحْسَبُونَ الْأَحْزَابَ لَمْ يَذْهَبُوا وَإِنْ يَأْتِ الْأَحْزَابُ يَوَدُّوا لَوْ أَنَّهُمْ بَادُونَ فِي الْأَعْرَابِ يَسْأَلُونَ عَنْ أَنْبَائِكُمْ وَلَوْ كَانُوا فِيكُمْ مَا قَاتَلُوا إِلَّا قَلِيلًا(20) لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا(21) وَلَمَّا رَأَى الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزَابَ قَالُوا هَذَا مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَصَدَقَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَمَا زَادَهُمْ إِلَّا إِيمَانًا وَتَسْلِيمًا(22) مِنْ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا(23) لِيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ إِنْ شَاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا(24) وَرَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنَالُوا خَيْرًا وَكَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتَالَ وَكَانَ اللَّهُ قَوِيًّا عَزِيزًا(25) وَأَنْزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ صَيَاصِيهِمْ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمْ الرُّعْبَ فَرِيقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَرِيقًا(26) وَأَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَدِيَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَمْ تَطَئُوهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرًا(27) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(28) وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا(29) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَيْنِ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(30) وَمَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَيْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِيمًا(31) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنْ النِّسَاءِ إِنْ اتَّقَيْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفًا(32) وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا(33) وَاذْكُرْنَ مَا يُتْلَى فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ وَالْحِكْمَةِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ لَطِيفًا خَبِيرًا(34) إِنَّ الْمُسْلِمِينَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِينَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِينَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِينَ وَالصَّابِرَاتِ  وَالْخَاشِعِينَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِينَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِينَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا(35) وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمْ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا(36) وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ فَلَمَّا قَضَى زَيْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاكَهَا لِكَيْ لَا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْوَاجِ أَدْعِيَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا(37) مَا كَانَ عَلَى النَّبِيِّ مِنْ حَرَجٍ فِيمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقْدُورًا(38) الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا(39) مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(40) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا(41) وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا(42) هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا(43) تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا(44) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا(45) وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا(46) وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنْ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا(47) وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(48) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَكَحْتُمْ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَكُمْ عَلَيْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(49) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَكَ أَزْوَاجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَيْكَ وَبَنَاتِ عَمِّكَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِكَ وَبَنَاتِ خَالِكَ وَبَنَاتِ خَالَاتِكَ اللَّاتِي هَاجَرْنَ مَعَكَ وَامْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنكِحَهَا خَالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَيْهِمْ فِي أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ لِكَيْلَا يَكُونَ عَلَيْكَ حَرَجٌ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(50) تُرْجِي مَنْ تَشَاءُ مِنْهُنَّ وَتُؤْوِي إِلَيْكَ مَنْ تَشَاءُ وَمَنْ ابْتَغَيْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكَ ذَلِكَ أَدْنَى أَنْ تَقَرَّ أَعْيُنُهُنَّ وَلَا يَحْزَنَّ وَيَرْضَوْنَ بِمَا آتَيْتَهُنَّ كُلُّهُنَّ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي قُلُوبِكُمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَلِيمًا(51) لَا يَحِلُّ لَكَ النِّسَاءُ مِنْ بَعْدُ وَلَا أَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ أَزْوَاجٍ وَلَوْ أَعْجَبَكَ حُسْنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ رَقِيبًا(52)

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ إِلَى طَعَامٍ غَيْرَ نَاظِرِينَ إِنَاهُ وَلَكِنْ إِذَا دُعِيتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِينَ لِحَدِيثٍ إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ يُؤْذِي النَّبِيَّ فَيَسْتَحْيِ مِنْكُمْ وَاللَّهُ لَا يَسْتَحْيِ مِنْ الْحَقِّ وَإِذَا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ ذَلِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ وَقُلُوبِهِنَّ وَمَا كَانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْوَاجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيمًا(53) إِنْ تُبْدُوا شَيْئًا أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(54)

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا

(YAv EayYuHa elLaÜIyNa EAvMaNUv)  

“Ey iman etmiş olanlar.”

Bir aşiret/ocak/apartman yaklaşık olarak 10 aileden oluşur. Nüfusu 30 ile 100 kişi arasındadır. Bir başkanları vardır, beş vakit namazı bu başkanlar kıldırırlar.

Yaklaşık 100 aşiret/ocak bir kabile/bucak oluşturur. Kabilenin merkez aşireti dayanışma ortaklıkları sorumlularından oluşur. Bu merkez aşiretin başkanı aynı zamanda kabile başkanıdır. Cuma namazını bu kabile/bucak başkanı kıldırır, siyasi başkan budur.

Müslimler, bucak içinde bedel verip askerlik yapmayanlardır.

Mü’minler ise bucaktaki askerlik yapanlardır.

Başkan işte bu mü’minlerin emiridir.

Bedel verip askerlik yapmayanlar başkanla resmi ilişkiler kuramazlar. Bu sebepledir ki “ey nebi” hitaplarının yanında bir de “ey iman etmiş olanlar”a hitap gelmektedir. Müslimlere muhatap olan mü’minlerdir, dayanışma ortaklıklarının sorumlularıdır.

Bir aşiret/ocak günde beş defa toplantı yapar. Taşra aşiretleri bu toplantılarını kendi aşiretlerinin işleri için yaparlar. Merkez aşiret ise kabilenin yani bucağın işlerini görüşür. Eğer bu bucak il merkez bucağı ise ilin işlerini görüşür; ülke merkez bucağı ise devlet işlerini görüşür; insanlık merkez bucağı ise insanlık işlerini görüşür. O halde aşiret/ocak iyi idare edildiği zaman her yerde iyi yönetim vardır demektir.

Henüz ne Fıkıh ne de Batı’nın hukuk kitaplarında yönetim kurulunun idare şekli ile ilgili hükümler yer almamıştır. Başkanlar kendi inisiyatifleriyle yönetim kurullarını ilkel bir şekilde yönetmektedirler. Bu sûrede aşiret yönetimi, yani ocak yönetimi, yani apartman yönetimi anlatılmaktadır.

لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ

(Lav TaDPuLUv BuYUvTa elNaBiyYı)

“Nebinin beytlerine duhul etmeyiniz.”

Başkanın evine gelişigüzel girilmesi yasaklanmıştır.

Burada “başkanın evleri” denmektedir. Çünkü her eş için ayrı ev olacaktır. Her ev bir kadına aittir. Başka yerlerde evleri kadınlara izafe etmektedir, burada ise başkana izafe edilmektedir. Bunun anlamı şudur ki, başkanın hanımlarının evleri kamuya aittir. Yani başkanlar merkez lojmanlarda otururlar. Her kadına ayrı ev tahsis edilmelidir.

Bu evlerin büyüklüğü ne olacaktır?

Toplulukta bir sosyal meslek politikası güdülür. Nüfus başına her kadına bir ev tahsis edilir. Bunu kocaları sağlar. Kadın kirada oturmayı kabul etmeyebilir. Çocukları arttıkça oda sayısı büyür. Bugünkü şartlarda nüfus başına bir oda tahsis edilecektir. Bir de ortak oda olacaktır. Tuvalet ve mutfak bir tane olacaktır. Evin büyüklüğü konusunda insanlar için fark gözetilmeyecektir ama konfor kocanın varlığına göre farklı olacak, bütün eşlere eşit seviyede olacaktır. Kadın kendi imkanları ile evini daha konforlu yapabilir.

Başkan eşlerinin masrafları bucak bütçesinden karşılanır. Başkanın kimlerle evleneceğine topluluk karar verir. Kaça kadar evleneceğine topluluk karar verir. Diyelim ki bir taşra aşiretinin başkanı ikinci eş alacaktır. Aşiret şurasına başvurur. Bu hususta yapılan istişareye kendisi başkanlık etmez. İkinci olan kişi istişare eder. Menfi veya müsbet karar verir. Kararına hakemler nezdinde itiraz edilebilir. İşte bu şekilde oluşmuş her başkan eşine tahsis edilmiş evlere girme yasaklanıyor. Bazı istisnalarla mecburi hâle getiriliyor.

إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ

(EilLa EaN YuEZaNa LaKuM)

“İzin verilmesi hâlinde girilebilir.”

Burada “izin verme” meselesi meçhul sigası ile getirilmiştir. Yani başkanın izin vermesi gerekmez. Kadının yakını bulunması şartı ile kadın izin verecektir. Bunlar aşağıda sayılacaktır. Babalara, oğullara,  erkek ve kız kardeş çocukları ile kadınlarına ve kölelerine izin verilmiştir. Bunlar içeride iken duhule izin verildiğinde duhul ederler.

Bu hükmü izin fiilinin meçhul olmasından istidlâl ediyoruz.

Bu kimselere kıyas yapılarak diğer kimseler de içerde iken girilebilir demektir.

Burada kayınbaba zikredilmiyor. Burada amcalar ve dayılar zikredilmiyor. Başka akrabalar hakkındaki hükümler o ocağın veya bucağın örfüne bırakılmıştır.

إِلَى طَعَامٍ

(EiLAv OaGAvMın)

“Taama”

Buradaki “ilâ” “nâzirîn”in mef’ulü olabilir. O takdirde yukarıdaki izin mutlak olur. Yahut izin verilmesine mef’ul olabilir. O takdirde izin yalnız yemek için verilecektir demektir. Bu şekilde ifade edilmesinden anlıyoruz ki, bu husustaki hüküm aşirete bırakılmıştır. O aşirette başka çeşit toplantılar için izin verilebilir. Yani başkanın evine gidilebilmesi için belli sebepler olması gerekir. Bunlardan birini Kur’an tesbit etmiştir. Diğerlerini ise her ocakta her ocak yönetimi kendisi tesbit eder.

Bir bucak merkez aşireti sadece merkez aşiretini ilgilendiren hususlarda karar alır ve merkez aşiret onunla yönetilir. Bucak meclisleri ise tüm bucak halkını ilgilendiren kararlar alırlar. Haftada bir yapılan bucak toplantılarına asker olan bütün bucak erkekleri katılmak zorundadırlar. Kadınlar ise katılabilir ve oylarını kullanabilirler; katılmak zorunda değildirler. İl merkez bucağının meclisini il halkının seçtiği yüze yakın yüksek tahsilliler oluşturur. İl merkez bucağı ile ilçe merkez bucakları bu meclisin kararları ile yönetilir. İlçe merkez bucaklarının meclisleri yoktur, merkezi yönetime tabidirler.

Devlet merkez bucağı aynı zamanda devlet merkez ili bucağıdır. Ülke meclisi ülkenin seçtiği akademik kariyeri olan âlimlerden oluşur. Sayıları bin civarındadır. Ülke ve bölge merkez illerinin ilçeleri ve  merkez bucakları da bu meclisin kararları ile yönetilir. İnsanlık ve kıta merkezlerinde ise merkez bölgeler vardır. İnsanlık merkezi, buralardaki illerin merkez bucakları, bu illerin ilçe merkez bucakları bunların yaptığı kanunlarla yönetilmiş olurlar.

Bu ifade şu gerçeği ortaya koyuyor. Ocak başkanının eşlerine daireler tahsis edilir. Bu dairelerde misafir salonu bulunur. Bu salonlara daha önce belirttiğimiz gibi hanımlar çağrılır. Sohbet yapılır. Ayrıca yemek davetleri yapılır. Kadın kendisi kadınları yemeğe çağırdığı gibi, başkan da eşlerinin evlerinden birine ve birkaçına misafir ağırlatabilir. Masraflar bucak bütçesinden karşılanır. Başkanın hanımları da bu ziyafette hizmet ederler.

Bugün de başkanlar resmi yemek vermektedirler. Protokolde birtakım kurallar yer alır.

Kur’an da böyle bir yemekten söz etmektedir. Kur’an dışında da bu geleneğin oluşması gösteriyor ki, Kur’an’ın bunu teşri etmesinde tabiilik var demektir.

Kur’an insanın doğal yapısına uygun hükümler koymaktadır. Kur’an’ın koyduğu hükümler nazarı itibara alınmasa da, topluluk ona dair birtakım hükümler koyar. Ama bu iyi olmaz. Batı dünyasında fıkıhta mevcut olan hükümlerin mukabili vardır. Kur’an’da da bütün konular ele alınmıştır. Bütün sorun Kur’an’ın ıstılahlarını keşfetmekten ibarettir.

Akevler Adil Düzen Çalışmaları çerçevesinde, “Ruhu’l-Kur’an Çalışmaları”na başlanmıştır. Bu çalışmaya mü’minler katılmalıdırlar. Herkes bir kelime alacak, bir kuralı alacak ve onu birlikte veya ayrı çözmeye çalışacaklardır.

غَيْرَ نَاظِرِينَ إِنَاهُ

(ĞaYRa NaJıRINa İNAvHu)

“İnasına nazır olmamak üzere.”

Her ne suretle olursa olsun, izin dahi verilse kaplara bakılmaz.

Burada iki şekilde mânâlandırırız. Ya size kaplara bakılma dışında izin verilir, eve girebilirsiniz. Burada “gayr” ile istisna edilince, ikinci izin verilmedikçe kaplara bakamazsınız. Buradan şu hükümler çıkar: Bir hususta izin verildiğinde, bazı hususlar izin dışı bırakılmış olur. Onlar için özel izin almak gerekir. Eve girmeye izin verildi demek, her yere girmeye izin vermiş demek değildir. Giriş yerinde salon varsa misafir odasına izin verilmiş olur. Yatak odasına ve mutfağa ancak özel izinle girilebilir.

“İna” “ena”nın çoğuludur, kapları demektir. Bir yemekte birden fazla kazanlar olacaktır demektir. “İna” yemek pişirilen kapları da içeriyorsa, demek ki yemek pişirme meşrudur. Burada yasaklanan, misafirlerin kendilerini ilgilendirmeyen hususlara karışmalarının yasaklanmasıdır. “Ğayra nâzırîne ınahu” “duhul”daki failin hâlidir. Kaplara olmamak şartı ile izin verildiğinde, girmenizde bir mahzur yoktur demektir.

“İllâ” ile “Gayra” arasında ne fark vardır?

“İllâ”da istisna edilen üzerinde hüküm getirmez, “Gayra” üzerinde hüküm getirir. Burada izin edilenler mi istisna edilecek, yoksa yasaklanan mı istisna edilecektir? Yani izin verildiğinde neye izin verilirse o hükme dahildir. Geri kalanlar men edilmiştir.

وَلَكِنْ إِذَا دُعِيتُمْ

(Va LaKiN EiÜAv DuGIyTuM)

“Velâkin dâvet olunduğunuzda.

Buradaki atıf “duhul etmeyiniz”edir. “İllâ” ile istisna edilmiştir. “Ğayra” ile istisna edilmiştir. Şimdi de “Lâkin” ile istisna edilmiştir. “Lâkin” harfi ile gelseydi duhula müsade edilmiş olurdu. O zaman “İllâ” ile yapılan istisnadan farklı bir şey söylenmezdi. Oysa burada “VeLâkin” ile istisna edilmiştir. Yani artık duhul etmek farz olur. Emirden sonra “Lâkin” gelirse ondan sonrası ibaheyi ifade eder, “Velâkin” olarak gelirse haramlığı ifade eder. Çünkü “Ve” harfi emirden gayri bir şeyi ifade etmektedir.

Kur’an’daki “lâkin” ile “velâkin”i karşılaştırarak bu kuralın doğru olup olmadığını tahkik etmeliyiz. Biz de Ebu Hanife ve Malik gibi bir içtihat ekolünü kuruyoruz. Ne var ki onlar füru ekolünü kurmuştur. Biz ise usul ekolünü kuruyoruz. Biz delillerin nasıl değerlendirilmesi gerektiği üzerinde çalışıyoruz. Bizim elimizde onların elinde olmayan beyan ilimleri vardır. Ne var ki bizim dayanacağınız bir sünnet uygulaması yoktur. Onlar âyete mânâ verir, sonra döner sünnete uygunsa doğru mânâ verdik derlerdi. Bizim yeni içtihatlarımızı sünnet teyit etmez, gerek Arabî gerek fennî ilimler teyit eder.

Burada “İn” değil de “İzâ” gelmiştir. O halde böyle davetlerin olacağı anlaşılmaktadır. Başkan bütçeden böyle ziyafetler verecektir. Bu sayede hem halkını birbirine tanıştırmış olur, hem de meseleler serbestçe görüşülür. Bir de yoksullar karınlarını bu yemeklerle doyururlar. Burada verilen yemekler herkese açık yapılacaksa sınırlama şartı yoktur.

فَادْخُلُوا

(FaDPuLUv) 

“Duhul edin.”

“İzâ”dan sonra gelen “Fe”li cevap vücubun şartını ifade eder. Namaz gibi. Namaz kılmak için abdest almak şarttır. Burada da farz olan duhul için davet şarttır. ‘Davete icabet etmek gerekir’ diye bir söz yaygındır. İşte bu âyet bunu ifade eder.

Başkanın davetine icabet etmek gerekir.

Bununla beraber burada davet meçhul olarak getirilmiştir. Davetin başkan tarafından yapılması gerekmez. Başkanın eşi kendisine sıra geldiğinde davetini yapmış olur. Kimlerin ne zaman kimleri davet edeceği ise topluluk tarafından kararlaştırılacaktır. Mutlaka davetler yapılacaktır demektir. Bu davetlere iştirak da vacip olmuş olur. Çünkü bu davet sadece yemek daveti değildir, aynı zamanda resmi iş davetidir. Yemek verilmesi toplantıların bölünmemesi ve görüşmelerin rahat yapılması içindir.

فَإِذَا طَعِمْتُمْ

(Fa EiÜAv OaGıMTuM)  

“Taam ettiğinizde.”

Toplantı mescitte olmakta, yemek yemekhanede olmaktadır. Bu yemekhanenin yöneticisi başkanın eşleri olmaktadır. Her biri ayrı ayrı bu yemeği verebilir. Yahut ortak olarak misafirleri karşılarlar. Yemek hazır olunca davet edilirler ve yemek yerler. Yemek bittiğinde birlikte dağılırlar. Yemeğe birlikte başlanır. Yemek bitince de birlikte dağılınır. Böylece yemek zamanı mümkün olduğu kadar kısa olmuş olur.

Yemekten önce mescitte sohbet yapılabilir. Yemekten sonra da mescitte yemek yenebilir. Bir davette birkaç defa yemek verilebilir. İki yemek arası sohbet için ayrılmış olur. Önemli konunun müzakeresi için genel veya özel davet yapılır. İki veya daha fazla yemek arası görüşmeler yapılmış olur.

Bugün yemek yerken sohbetler yapılmaktadır. Bu tür görüşmeleri Kur’an tasvip etmiyor. Yemek yenecek ve serbest sohbete devam edilecektir.

فَانْتَشِرُوا

(Fa uNTaŞiRUv)

“İntişar ediniz.”

“Neşrolmak” yayılmak demektir, açılmak demektir, birbirinden kopmadan uzaklaşmak demektir. Yemekten sonra intişar etmek demek, yemekhaneden çıkma demektir, mescide dönme demektir. Bir de eğer son yemekse, yani toplantı bitmişse, topluluğun hemen dağılması isteniyor. Gerekli kararlar alındıktan sonra yerinde kalıp müzakerelere devam etme yasaklanmıştır. Cuma namazından sonrası için de bu emir verilmiştir.

“Kudiyet essalâte”de “salât”ın izharı, “nudiye”deki “salât”tan farklı olduğunu ifade eder. Bu nedenle Cuma suresindeki bu ikinci namaz Cuma günkü ikindi namazı dır. Cuma namazından sonraki ikindi namazı eda edildikten sonra artık orada kalınmamalıdır. Çünkü çoğu zaman orada kalınıyor ve alınan kararlara aykırı kararlar alınıyor. Bu da ikiliğe ve istenmeyen olaylara sebep oluyor. Toplantı bittikten sonra artık toplantı yerinden uzaklaşmayı gerektirir.

Bununla beraber bir emirden sonra nehiy ibahayı ifade eder. Davet olunduğunuzda dahil olun emrinden sonra neşr emri ‘dağılabilirsiniz’ anlamına gelebilir. Ancak bundan sonraki ifade bu mânâyı vermeye mânidir.

وَلَا مُسْتَأْنِسِينَ لِحَدِيثٍ

(Va LAv MüsTaENiSIyNa LiXaDIyÇın)

“Bir hadîse isti’nas etmeden.”

“Üns” yayın insan yönünde olan tarafı, “Vahş” ise av tarafı olandır. “İnsan” kelimesi buradan (üns) adlanmaktadır. İnsanı gördüm, tanıdım demektir.

“Müste’nis” ise tanışmak ve onunla birlikte olmak demektir.

“Hadîs için müste’nis olmak” demek, sohbete dalmak demektir.

“Hadîs” burada nekredir. Başka hadîs anlamındadır, yani herhangi başka konulara dalmak demektir. Bu aynı zamanda bir konu üzerinde toplanıldığı zaman, konunun dışına çıkıp konuyu görüşmeme demektir.

Kuvveti üstün tutan  kimseler, istemedikleri bir kararı sabote etmek için konu dışındaki konularla meşgul ederler.

Bir toplantıya katıldığımızda toplantının maksadı ve konusu dışında bir şeyleri anlatma, toplantıyı onunla işgal etme men edilmiştir. Serbest sohbet için toplanıldığında da herkes kendisine düşen zamanı ayarlamalıdır. Kişi hep kendisi konuşmamalıdır.

Sohbetler iki şekildedir.

Biri, ikili ve karşılıklı olarak konuşmadır. Buna da ihtiyaç vardır. Bir arada iken ortaya çıkan fikirler ikili olarak konuşulmalıdır. Bunun için zaman ayrılmalıdır.

Ancak, başkanın başkanlığında sohbet ederken bu sohbetin şeklini belirlememiz ve mutlak surette riayet etmemiz gerekir. Nasıl namaz kılarken belli kurallara uyuyorsak, toplantılarda da kurallara uymamız gerekir. Bir şey söyleyeceksen elini kaldıracaksın, söz verilmesini bekleyeceksin. Söz verilince konuşacaksın. Konuşma arasına girmeyeceksin. Yanındakilerle özel konuşmalar yapmayacaksın. İşte burada reddedilen herhangi bir şekilde söze dalarak sohbet etmedir, ahbaplık etmedir.

Nasıl namaz kılarken belli hareketler yaparak ondan yaralanılırsa, benzer şekilde de sohbet usulüne göre yapılırsa yararlı olur. Sohbet usulünü sohbeti yöneten tesbit edebilir. Ancak ona uyma zorunluluğu vardır.

İslâmiyet’in istediği kurallarla harekettir. Kur’an’dan önce kurallar peygamberler tarafından öğretiliyordu. Kur’an’dan sonra ise kuralları insanlar kendileri koyacaklardır, ama koyduktan sonra o kurallara uyacaklardır.

Burada yasaklanan herhangi bir sohbettir, yemekten sonra yemekhanede veya yemek odasında sohbet etmedir veya herhangi toplulukta konunun dışında yapılacak sohbettir.

إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ يُؤْذِي النَّبِيَّ

(EinNa ÜALiKuM  KAvNa YuEÜiy elNaBiyYa) 

“Bu nebiyi üzüyordu.”

“Kâne” hikâye kânesi olabilir. Üzüyordu şeklinde tercüme olunur. Yahut nakıs fiil olur, o zaman üzer bulunmaktadır. Yani genel kural olarak ifade ediliyor veya geçmişten haber vermektedir.

“Nebi” burada toplantıyı tertipleyen ve yöneten kimsedir. Toplantıyı tertipleyeni en çok üzen şey davetlilerin bir türlü konu üzerine getirilmemesidir.

Mescitte dünya kelamı konuşulmaz bir kural olarak kabul edilmiştir. Bunun için tarihte mescitlerin yanında sohbet yerleri yapılmıştır. Toplantı içeride yapılır. Mescidin içinde yapılır, orada kimse konuşmaz. Konuşmak isteyenler dışarıda kalır serbestçe sohbet ederler.

Aslında bu ikili alanın meşruluğu tartışılabilir.

Ne var ki bu sayede toplantı yerinin işgal edilmesi önlenmiş olmaktadır.

Buradaki “nebi”nin izharı hükmün tamimi içindir. Yani yalnız yemekte değil, herhangi resmi toplantıda konu dışında konuşmanın yasaklığına delalet eder. ‘Ben uzakta bir adam gördüm. Adam pantolon giyer.’ dediğimizde; ‘O pantolon giyer’ diyemeyiz.

Arapça grameri çok derinden incelenmiştir. Ancak öğrenilmesi kolay değildir. En kolay öğrenme usulü Kur’an üzerinde uygulama ile olur.

Toplantılarda konuşmacıyı en çok üzen şey, dinleyenlerin başka şeylerle meşgul olmasıdır. Hele dinleyenlerin kendi aralarında ikili konuşmaları son derece rahatsız edicidir. Bu hususta uyarı yapmak gerginliği artırır, konuşanı da üzer. Bu itibarla toplantılarda konuşanı dinlemek ve asla konuşanın konuşmasını bozacak davranışta bulunmamak gerekir. Siz bunu yapınca hem konuşanın konuşmasını verimsiz hâle getirirsiniz hem de toplantıya katılanların tamamını rahatsız etmiş olursunuz.

فَيَسْتَحْيِ مِنْكُمْ

(Fa YaSTaXYIy MiNKuM)  

“Sizden istihya ederdi.”

Hazreti Adem yaratıldığı zaman onda utanma yoktu. Nasıl hayvanlarda utanma yoksa, insanda da utanma yoktu. Yasak ağaçtan yedikten sonra tüyleri döküldü ve onda utanma hissi doğdu. Yapraklarla örtündü.

İnsan bedeninin bazı yerlerini göstermekten utandığı gibi bazı düşüncelerini söylemekten de utanmaktadır. Sosyal yapı böyle oluşmaktadır. İnsanlar her şeylerini topluluğa arz etmezler. Kimilerini örterler, kimilerini gizlerler. Böylece topluluk fertlerden başka bir oluş içine girer.

Hazreti Peygamber; “Haya imandandır” der. Kur’an da utanmayı günah saymıyor.

“Peygamber utanıyor” diyerek onun durumunu meşrulaştırıyor.

Biz insanlar karşı tarafın inancını ortaya çıkarmaya zorlamamalıyız. Bir kimse edep yerlerini teşhir etmemelidir. Ama başkaları da bakmamalıdır. Böylece bu hususta iki taraf için eşit şekilde ayıp olanların ortaya çıkması önlenmektedir.

وَاللَّهُ لَا يَسْتَحْيِ مِنْ الْحَقِّ 

(Va elLAHu La YaSTaXYIy MiNa eLXaqQı)

“Allah ise haktan istihya etmez.”

Mahkemeler kişilere ait hükümleri verir. Olayı tahkik eder. Davalı ve davacıyı belirler. Mevzuatta bulunan cezayı ortaya çıkarır. Sonra kimin ne yapacağına karar verir. Muhakeme edip karar verme yetkisi yalnız hakemlere verilmiştir. Hakemlerin birini bir taraf, diğerini diğer taraf seçer. Hakemler de baş hakemi seçer. Böylece oluşan mahkeme şahitleri dinleyerek kararını verir. Bunun dışında kişileri mahkum etme yoktur.

Başkan da olsa, başkanın ceza verme yetkisi yoktur. Böyle toplantılarda kuralları çiğneyip toplantının havasını bozan olursa, buna ceza verme yetkisi başkana tanınmamıştır. Böyle durumlarda başkanın yapacağı iş toplantıya ara vermek, huzursuzluk yapanları hakemlere vermek ve hakemler kararı ile toplantıya katılmalarını önlemektir. Başkan doğrudan ceza veremez. Bu âyetin bize öğrettiği budur.

Yasama genel kuralları koyar. Genel kural olduğu için kimseyi rahatsız etmez. Yönetici de genel olarak ‘birbirinizle konuşmayın’ der. Ama sen neden konuşmadın diyemez. Konuşma esnasında susar ve bekler. Sükunet avdet ederse devam eder. Yoksa konuşmaz. Bu konuşmadığı zaman kendisine ayrılan zamana mahsup edilmez. Bu hususta kararı yöneten verir. Başkan yönetiyorsa zaman zaten sınırlı değildir.

“Allah ise haktan istihya etmez.” Yani hak olması gerekir.

Başkanın haksız çıkarması veya hakemlerin haksız karar alması hâlinde hakemler nezdinde dava konusu olur. Mağduriyet giderilir. Demek ki bu âyette aynı zamanda toplantılarda disiplini sağlama şekli de teşri edilmektedir. Kur’an basit şeyleri ısrarla öğretmektedir. Esas olan moleküller ve hücrelerdir, sonrası onların üzerinde oturmaktadır.

وَإِذَا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا

(Va iÜAv SaEaLTuMUvHunNa MaTaGan)

“Onlardan bir meta istediğinizde.”

Demek ki yemek işlerini tedvir etme; gerek yiyecekleri ve içecekleri bölüştürme, gerekse tabak, çatal, kaşık, sofra bezi, sandalye gibi araçları alıp verme kadınlara aittir ve bunları yapmaları onlardan istenecektir.

Devlet dairelerinde de görüşme pencereleri yapılır ve bir şey istenecekse öyle istenir.

Burada, bu tür tedbirlerin alınması meşru hâle getirilmiştir. Bunun dışında serbestlik yapılırsa, eşyaya ve yiyeceklere hakim olunamaz.

Self servis (kendi kendine hizmet) yapılan lokantalarda da yemek hicabın arkasındadır.

“Meta” kelimesi bir şeyin istenmesi sözkonusu olduğunu belirtmek içindir, “meta” kelimesi bunun için getirilmiştir. Yani bir şey istenecekse hicab arkasından istenecektir. Ama bir şey sorulacaksa, orada hicab şartı yoktur. Yoksa meta kelimesi getirilmezdi.

فَاسْأَلُوهُنَّ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ

(FaSaLUvHunNa MiN VaRAEi XıCABın) 

“Bir hicabın arkasından isteyiniz.”

Buradaki “hicab”dan maksat herhangi bir bölmedir. Şeffaf da olabilir. Maksat kişilerin eşya ile ilişkilerinin kesilmiş olmasıdır. Resmi işlerin tamamı yazışma şeklinde yürür.

Devlet dairelerinde yolsuzluk ve ihmali önlemek istiyorsak, her türlü istek ve arzu yazışma yoluyla yapılacaktır. Hiçbir şifahi istek kabul olunmayacak, her şey yazılı olacaktır. Evrak yazışmasının yerini bilgisayar yazışması alacaktır. Cevaplar alınacak ve verilecek, sonunda her şey muhasebe yoluyla takip edilecektir.

Gereksiz olarak başkalarını meşgul etme olmamalıdır. Görevlerini yerine getirmeyen kimseler aleyhinde hakemlere gidilecektir. Hakemler ve soruşturmacılar şifahi soruşturmadan sonra yazılı soruşturma yapacaklardır.

Burada bir hicab ortaya çıkıyor. İnternetle, faksla görüşme, kayıtlı telefonla görüşme; bunların hepsi hicab mahiyetindedir. Uygarlık ilerledikçe hicabla yapılan ilişkiler artacaktır. Herkes internete girecek ve tekliflerde bulunacak, kabuller de internette olacaktır. Bunların hepsi hicabdır.

İşte bu âyet bu hicablı muameleleri düzenliyor. Başkanların hanımlarından mutfakta yemek istemesi örneği ile bize bunları öğretiyor.

Kur’an’da her hüküm vardır, son kitaptır, onun içinde cevabını bulamayacağımız bir sorunla karşılaşmayız.

ذَلِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ  

(ÜAvLiKuM EaTHaRu LiQuLUvBiKuM)   

“Bu sizin kalbleriniz için daha ethardır.”

Başkanın eşleriyle halvet olmamak için bu hüküm konmuştur. Bütün yorumlar öyle yapılmaktadır. O mânâda olduğunda tereddüt yoktur. Çünkü insanlarda cinsi arzular akli değil hissidir. Dolayısıyla özel durumlarda insan kendisine hakim olamayabilir.

Ancak bunun dışında bu ifadelerin başka mânâsı vardır. Buradaki zamir yalnız oraya giren kimselere ait değildir. İnsanlar bu hususta daima şüphelenirler. Başkaları dedikodu yapar. Sonra eşleri de bu dedikodudan rahatsız olurlar ve onlar da şüphelenmeye başlarlar. Nitekim Hazreti Ayşe gerdanlığını kaybettiği azman Medine’de büyük çalkantı olmuştur. Hazreti Peygamber de sıkılmış ve bazı kırıcı davranışlarda bulunmuştur. Daha sonra Hazreti Ayşe ile Hazreti Ali arasındaki savaşlara bilinç altındaki o günkü olaylar sebep olmuştur.

İşte bu sebepledir ki haremliğe ait hükümler konmuştur. Mahrem olmayanların kapalı yerde tenhada kalmaları haram kılınmıştır. Böylece toplulukta kalpler rahat olur. Şeriat kadın ve erkeğin nerelerde baş başa bulunacakları hususunda sınırlar çizmiştir.

O sınırda ifrat ve tefrite gidilmemelidir. Hazreti Peygamber zamanında peçe takılmamıştır. Kadınların mescide gelmeleri yasaklanmamıştır. Bir yer açıksa, herkes girip çıkabiliyorsa, orası açık yerdir. Akevler’de asansör yaparken camekanlı yapmışızdır. Böyle asansörlere kadın erkek beraber binebilir. Mescitte kadınlar arkada erkekler önde durur, ortada da çocuklar olur. Bu husustaki içtihatlar derinleştirilir. Sonra örf de önemlidir. Halk hangi davranışları kuşkulu karşılarsa ondan sakınmak gerekir. Zâhir olandan başka ziynetlerini göstermesinler âyetinde de buna işaret edilmektedir.  

وَقُلُوبِهِنّ

(Va QuLUvBiHinNa)

“Ve onların kalbleri için ethardır.”

“Ethar” kelimesi burada iade edilmiştir. Anlamı şudur ki, bu hususta kadınlar arasında benzer dedikodular yapılabilir. Bürokratik işlerde de kamu işleri açık yapılmazsa vatandaşlar arasında kuşkular uyandırır. Görevliler arasında kendi içlerinde de kuşkular uyandırır. Dolayısıyla muameleler perde arkasında yürütülecek ve hepsi yazılı olacak.

Burada “etharu” kelimesi, getirilmiştir. Daha temiz tutan demektir. Kalblerin temizliğinden bahsedilmiştir. Yani şüpheden uzak kalma bununla ifade edilmiştir. Davranışları uygun olmayan kimselerin uyandırdıkları şüpheler kirlilik olarak ifade edilmiştir. Kişiler böyle düşünmekten kendilerini uzak tutmaya çalışacaklar ama ayrıca bunlara sebebiyet verenler de davranışlarını dengeli götürmelidirler.

İnsanın beyninin temiz olması ancak ittika ile mümkündür. Topluluğun ittikası ile mümkündür. Kur’an kadın ve erkeklerin herkese açık yerlerde beraber oturmasını yasaklamıyor; kadınların gerek ilim gerekse iş görüşmeleri yapmalarını yasaklamıyor. Ancak bunların mahrem yerlerde tek başlarına kalacak şekilde olmamasını istiyor. Öbür taraftan böyle olsa bile, bundan şüphelenerek farklı davranışlarda bulunmak ve olaylara sebebiyet verecek şeyler yapmak şiddetli şekilde yasaklanıyor.

Görülüyor ki, Kur’an tüm hayatı en ince noktasına göre belirliyor, insanların ifrat ve tefritten uzak durmalarını istiyor. Ne isabetsiz dedikodulara izin veriyor ne de insanları şüphelendirecek davranışlara imkan tanıyor.

Bu âyetleri bu açıdan özel bir şekilde değerlendirmek gerekir.

وَمَا كَانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا

(Va MAv KAvNa LaKuM  EaN TuEÜUv)

“Eziyet etmeniz olmadı.”

Buradaki “kâne” “eza”nın muzari hikâyesi için değildir; yani siz eziyet etmediniz anlamında değildir. Eziyet etmemelisiniz. Eziyet etmeniz meşru değildir demektir. “Kâne Tü’züne”de de “kâne” nakıs fiil olup fiilin istimrarını teyit içindir. Buradaki atıf bunu ifade eder. “Eziyet etmek” demek, bedenen eziyet etme mânâsından ibaret değildir. Üzücü söz söylemek de ezadır. Başında saçlarında rahatsız olan eza olduğu gibi, dağılmayıp isti’nas etmek de ezadır. Biri konuşurken kulak vermemek de ezadır.

Burada nehyedilen yalnız izinsiz eve girme yahut başka konularda müste’nis olma değildir. Başkanı üzecek her davranıştan uzak olmalıyız. Başkanın topluluk işlerini zevkle, heyecanla, özveriyle yürütebilmesi için çevreden destek almalıdır. Ona fazlaca müdahale edilmesi onun arabayı kazasız belasız götürmesini önler.

Bu hususta tarihte uygulamalar olmuştur. İşleri vezirler yaparlar. Sultanlar ise yapılan işleri uzaktan takip ederler. Bunu başaramayan devletler sık sık rejim değiştirmek zorunda kalırlar. Fatih Sultan Mehmet ise veziriazamı/sadrazamı atadı ve perde arkasından takip etmeye başladı. Fransız inkılâbını yapanlar Osmanlıların bu uygulamasını esas alarak cumhurbaşkanının yetkilerini kısıtladılar, başbakanları ve hükümetleri yetkili kıldılar. ABD’de Osmanlıların etkisi çok az olduğu için onlarda hâlâ başkanlık sistemi var, başbakanlık sistemi yoktur.

İşte, başkanın üzülmemesi için işler vezirler/bakanlar tarafından götürülür. Vezirler aleyhine davalar açılır. Başkanlar dokunulmaz konumuna geçerler.

رَسُولَ اللَّهِ

(RaSUvLa elLAHı)

“Allah’ın resulünü üzmeniz olamaz.”

Burada nebiye eza etmeleri veya sana eza etmeleri değil de, resule eza etmeleri yasaklanmıştır. Yani dayanışma sorumluları bu hükmün dışındadır.

Başkan tenkit edilemez. Başkan doğrudan bir iş yapamaz, mutlaka şura üyeleri veya bakanları aracılığı ile yapar. Başbakanın dışındaki bakanları değiştiremez, şura üyelerini değiştiremez. Onlara emreder; onlar emredileni yaparlarsa yaparlar, yapmazlarsa yapmazlar. Ancak hakemlere gidilerek yapmayanlar sorumlu tutulur. Hukuk düzeninde bu böyledir. Bu sebepledir ki başkan sorumlu değildir. Yanlışlık olursa bakan sorumlu olur.

Bu husus Osmanlılarda divandaki vezirler yoluyla uygulanmış, Batı’ya da Osmanlılardan intikal etmiştir.

Bir aşiretin içinde aşiret başkanına saygı bu derece olacaktır. Başkana bu saygıyı göstermeyenler o bucağı terk ederler. Taşra bucaklar için böyle bir yasak konamaz. Her bucak başkanı kendi bucağından sürme yetkisine sahiptir. Devlet başkanı da merkez bucağından veya il merkez bucaklarından sürebilir. Taşra bucakları için bu yetki o bucak başkanlarına aittir. Başkan yanlış yapsa da, kusurlu olsa da; başkanı kritik etme ve onu zaafa düşürme yoktur. Askerlikte de asıl sorumlu olan ordu komutanlarıdır. Başkomutan cumhurbaşkanıdır. Ordu komutanı aleyhine dava açılabilir. Devlet başkanı sorumlu değildir. Devlet başkanı ordu komutanlarını atar veya alır. Onlar da astlarını bu şekilde atarlar ve alırlar. Ama müdahale edemezler. Sivil yönetimde ise almaları da meşru değildir. Ancak hakem kararları ile alınır.

Bütün bu hükümler nerden çıkıyor?

Bütün bu hükümler işte bu âyetten çıkıyor. Görev kadar yetki, yetki kadar sorumluluk ve sorumluluk kadar hak ilkelerinden çıkıyor.

وَلَا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْوَاجَهُ

(Va LAv EaN TaNKiXUv EaZVACaHUv)   

“Ondan sonra ezvacını tenkih etmeyiniz.”

Başkanların eşleri o aşiretin ve kabilenin anaları hükmündedirler. Kabilenin yakınları sayılmaktadır. Dolayısıyla ondan sonra onlarla nikahlanmaları caiz değildir.

Bu âyeti yalnız Hazreti Muhammed’e yoranlar, başkanlar için böyle yasak getirmiyorlar. Fıkıhçılar hep böyle anladılar. Biz ise bu âyetleri başkanlar için yorumladığımız için başkanların dul eşleri başkandan sonra kendi aşireti ve kabilesi içinde evlenemezler. Ama başka bucaklardaki kimselerle evlenebilirler.

Burada tereddütlü olan husus bir il merkez bucağının başkanı kendi ilindeki taşra bucaklılarla evlenebilir mi? Kıyas yaptığımızda nefy yetkisi nerelerde ise yani kim kazai başkansa, onun içinde olanlarla nikah edemezler ama taşra bucaklılarla nikahlanabilirler.

Bu hususta içtihatlarımız tamamlanmış değildir. İstihsanen başkanların ilçe dışına sürme yetkileri vardır; il dışına sürme yetkileri yoktur. İl başkanları da ancak merkez ilçe dışına sürebilirler, ilin diğer ilçelerinden süremezler. Bu durumda evlenme yasaklığı bunlar arasında olacaktır. Çünkü bunlar merkez bucaklarının sakinleridir.

Biz burada sadece içtihadın nasıl yapılacağını gösteriyoruz. Uygulamada siz Kur’an’dan istidlâl edeceksiniz. Farklı bucaklar için farklı hükümler olacaktır.

“Zevce” kelimesi cariyeleri de içerdiği için onların da köle olarak satılmaları veya onlarla evlenmeler haram kılınmıştır. Bunlar müdebber olup başkanın ölümü ile hür hâle gelirler. Diğer eşleri gibi hak sahibi olurlar.

مِنْ بَعْدِهِ

(Min BaGDiHİy)

“Kendisinden sonra.”

Bir kimsenin boşanmış eşi ile dul kalmış eşi farklıdır. Boşanmış eşler üç ay iddet bekledikleri halde, ölenin eşleri 128 gün iddet beklerler. Demek ki bu iki kimsenin arasında farklar vardır. Başkanın boşanmış veya satılmış eşler için bu yasaklık sözkonusu değildir. Sözkonusu olan öldüğü zaman eş olan veya cariye olan kadınlar içindir. Bunlar nafaka almaya devam ederler ve bunlar yaşayan başkanların eşleri gibi yetkilere sahiptirler. Yeni başkanların da analarıdır, akrabalarıdır. Oysa boşanmış eşleri ise böyle haklara ve yetkilere sahip değildirler. Başka bucaktakilerle evlenenler de bu hakkı kaybetmiş olurlar.

Görülüyor ki, hayat o kadar çetrefilli ve karışıktır ki, Kur’an’da lafızlarla ifade edilemez. Ancak usulü fıkıhla istidlal yapılarak kıyasla bütün olaylara cevap bulunabilir.

İbahiyeciler eskilerin içtihat etmedikleri konularda her şeyi mübah görüyorlar. Hazeriyeciler ise eskilerin içtihat etmediği her şeyi haram görüyorlar. Halbuki Kur’an’ı getiren nebi diyor ki; helal da ispatlanacaktır, haram da ispatlanacaktır. Yani her şeyin Kur’an’da hükmü vardır. Bize muhalefet edip ‘ilmihaller bize yeter’ diyenlerin ne kadar hata ettiklerini elbette görebilirsiniz.

أَبَدًا

(EaBaDan)

“Ebediyen tezevvüc edemezsiniz.”

Bununla şu hüküm açıklanıyor. Sizden bir başka bucağa hicret etse de yine evlenemez. Yani bunun haramlığı baldızla evlenme şeklinde değildir, kayınvalide ile evlenememe şeklindedir. Benzer hükmü şöyle koyabiliriz.

Başka bucakta iken evlense, sonra da bu bucağa hicret etse, buna cevaz verilebilir mi?

Tartışılması gerekir.

‘Nikahlamayınız’daki hitap yalnız o bucağın cemaatinedir.

“Ebeden” kelimesi olmasaydı nikahlananların bucağa gelmelerine izin verilecekti demektir. Eğer “ebeden” kelimesi ‘nikahlamayınız’daki zamirin ise, gelecekte bu bucağın ferdi olacakları da kapsar. “Ebeden” kelimesi mef’ulün hâli ise, o zaman yasak onlara getirilmemiş bulunmaktadır, kapsamaz. Hâl değil de zarf ise, yasaklanan o andaki Müslimler olduğu için cevaz verilebilir. Maslahat bazen bunu gerektirir. Bir aşiretin başkanı vefat eder. O aşirete başka bucaklardan birisi getirilip başkan yapılmak istenebilir. Bu takdirde onunla evlendirilir. Ona izin verilir ve gelebilir. Tarihte bu tür evlilikler çok olmuştur.

Bu tür transferlere Kur’an izin vermemektedir. Bu sebeple de bu tür evlilikler yasaklanmaktadır. İşte ebeden kelimesi bunu da kapsamaktadır.

Kur’an hanedanlık sistemini kaldırmıştır. Asilzadelerin yönetimi sistemi tarih olmuştur. Merkezi yönetim de kaldırılmıştır. Yeni başkan kendi içlerinden kendileri tarafından seçilecektir. Eski başkanın eşleri de yeni başkanın anaları hükmünde yönetimde yerlerini alacaklardır. Böylece yönetimde devamlılık sağlanacaktır. Evlenmek isteyen evlenir, başka bucağa gider, artık bu bucakla ilişkisi kalmaz ve gelmesine bile izin verilmez.

إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ

(İnNa ÜAvLiKuM KAvNa)

“Bu…”

Burada işaret edilen başkanın eşleri ile başkan öldükten sonra evlenmedir, yahut başkanı üzmedir. Burada işaret edilen hangisi olursa olsun, yönetime saygı emredilmiş bulunmaktadır.

Bir topluluk hukuk kuralları ile yönetildiği gibi ast-üst örgütlenmeleri içinde de yönetilir. İslâmiyet’te bürokrasi yoktur. Onun yerini genel hizmetliler almıştır. Bir de silahlı birlikler yerini alır. Aşiret başkanları vardır; taşra aşiretlerinin, bucak merkez aşiretinin ve il, ülke ve insanlık merkez aşiretlerinin başkanı vardır. Bunların statüleri farklıdır.

Bunun dışında müslim ve mü’minler vardır. Topluluktaki görevleri ve yetkileri farklıdır. Mü’minler gönüllü askerlerdir.

Bu âyette anlatılan başkanların durumudur. Başkanların saygın yerleri vardır. Bu saygınlığı bozmak, başkanları üzmek veya onların eşleri ile sonradan evlenmek Allah’ın indinde büyük olaydır. Yahut ters mânâ da verilebilir. Başkana öldükten sonra da saygı göstermek gerekir. Başkanın eşleri ile evlenmek Allah’ın indinde büyük olaydır.

عِنْدَ اللَّهِ  

(GıNda elLAHi)

“Allah’ın indinde.”

“Allah’ın indinde” dendiği zaman çeşitli mânâlar verebiliriz.

1.      Allah’ın indinde demek, kâinatın genel düzeninde, sünnetullahta, tabii ve sosyal kanunlarda etkili bir olaydır demektir.

2.      Allah’ın indinde demek, Allah’ın şeriatında, Tevrat ve Kur’an’ın hükümlerinde demektir.

3.      Allah’ın indinde demek, O’nun yeryüzündeki halifesi olan topluluğun indinde demektir.

4.      Nihayet Allah’ın indinde demek, âhirette hesaba çekilirken demektir.

“Allah’ın indinde”yi biz burada topluluk içinde şeklinde yorumluyoruz.

Diğer mânâlar da elbette doğrudur.

Topluluklar ancak örgütlenme şeklinde oluşurlar. Bir arı kovanında 50 bin kadar arı vardır. Bir anaç arı tarafından yönetilirler. Değişik arılar değişik iş görürler. Bir topluluk ancak örgütlenirse, bir alanları bulunursa o zaman örgütlenmiş olur. Örgütlenme aşiretten başlar. On aile birleşir ve bir aşiret olur. Aileler birbirlerine danışarak dayanışma içinde  yaşarlar. Yüze yakın aşiret bir kabileyi oluşturur. Kabile ona yakın karye/köy/mahalle şeklinde teşkilatlanmıştır. İşte bu teşkilatlanma sistemi il, ülke ve insanlığa kadar genişler. Bunların her biri Allah’ın halifesidir, Allah kendi hak ve görevlerini onlara vermiştir.

Allah peygamberler göndererek insanlığa hidayet etti, doğrudan hidayet etmedi. Topluluklara da başkanlar yoluyla hidayet eder.  Başkan topluluğun resulüdür. Başkana itaat etmek topluluğa itaat etmedir.

Kur’an’da demokrasi vardır. Çünkü Kur’an düzeninde kanunları ve sözleşmeleri halk yapar. Topluluk kanunsuz değildir. Ama halk kendi yaptığı kanunlara uymak zorundadır. Kur’an düzeninde yöneticileri halk kendisi seçer. Ama seçtikten sonra ona itaat edilir. Devlet oluşurken ne kadar demokrat ise, devlet olduktan sonra da o kadar sağlam ve disiplinlidir.

Bunu anlamak istemeyen zındıklar İslâmiyet’i despotik bir yönetim olarak görürler.

Evet, başkana kesinlikle itaat edilecektir. Beğenmiyorsan hicret edip gidersin.

Boşanan kadınlar için konmuş hükümler ayrılıp giden kimseler için de uygulanır. Sarahan cemila ile serbest bırakılırlar. Bucağınızdan ayrıldıktan sonra kamu hukuku kalkar.

عَظِيمًا(53)

(GaJIyMan)

“Azim bulunmaktadır.”

Allah indinde azim idi mânâsı olmayacağına göre, azimdir mânâsı doğrudur.

“Azim” büyük demektir.

İki bakımdan büyük olur. Ya kötülükte büyük olur, ya da ikisi de büyük olur. Burada başkana gösterilen saygı büyük olaydır. Karşı gelmek de büyük olaydır, kötülüğü fazladır.

Beş vakit namaz kıldıran, Cuma namazı kıldıran bir başkan büyük bir başkandır.

Eğer başkanımıza saygılı olursak topluluğumuz gelişir.

İnsanlar sevdikleri ve inandıkları kimsenin hükümlerine seve seve dayanırlar. Bunun sonucu olarak orada anarşi olmaz, zulüm olmaz, adaletsizlik olmaz.

Şimdi bir devlet, mesela İran bize bin dönüm yer versin, biz de yüzer hanelik on apartman inşa edelim. Bunun için bize kredi versin. Faizsiz krediyi on sene içinde geri ödemeyi taahhüt edelim. Ödeyemezsek, ortak bulamazsak, daireler ve işyerleri onun olsun. Böyle bir sitenin rantı o kadar büyüktür ki, sadece arsalar kalsa bile değerinden fazla eder.

Yüz kadar aşiretiniz olacaktır. Sözleşmede buraya taşınanlara şunu yükleyeceksiniz. Beş vakit namazı cemaatle kılacaksınız. Nöbetliler Cuma namazlarına katılacaklar. Nasıl kararlar alınacağı, alınan kararların nasıl uygulanacağını Kur’an’dan öğrenip yaşayacağız. Buna göre evlenme, buna göre karı koca hukuku, buna göre gençlere iş ve aş bulma.

Sonunda ne olur?

İşte, bu site Medine gibi parlar ve tüm dünyaya bir asır sonra meydan okur.

Kur’an okudukça bu inancım artmakta, imanıma iman eklenmektedir.

***

إِنْ تُبْدُوا شَيْئًا

(EiN TubDUv ŞaYEan)  

“Herhangi bir şeyi ibda ederseniz.”

Allah kâinatı yaratırken düzen ne gerekiyorsa onu koymuştur. İnsanı ve topluluğu yaratırken de, insanın yaşaması için neye ihtiyaç varsa onu insanın  fıtratına yerleştirmiştir. Açık olanı da kapalı olanı da bilmektedir. Yani gizli bir şey kalmaz. En kapalı sır olarak bir şey işlense sonra ortaya çıkmaktadır. Faili meçhul cinayet olmaz. Zina yapıp gizlemek olmaz. Sonunda bir yerden ortaya çıkar. Eninde sonunda bilinir hal alır.

أَوْ تُخْفُوهُ  

(EaV TuPFUvHu)  

“Veya ihfa etseniz de.”

“İhfa etmek” gizli tutmak, açıklamamak demektir.

İnsanlar yaptıkları fiilleri ne kadar gizlerseler gizlesinler, sonuna kadar gizleyemezler. “Yer gök yeminlidir” diye bir söz vardır. Yani sırlar ortaya çıkar. Tarafsız bir soruşturma yapıldığı takdirde sırlar ortaya çıkar, kimin yaptığı bilinir olur. Ne var ki çeşitli sebeplerle mahkemede ispatlanıp ceza verilemez. Bunun için bir tedbir alınması gerekir. Soruşturmacılar soruşturur ve bir kanaate varırlar. Bunu çevreye yaymazlar. Başkana beyan ederler. Başkanın eşlerine beyan ederler. Başkana tanınan bir yetki kişileri bucağından ilçe dışındaki bucaklara sürmedir. Sürgün edilen kişi kendisi bir zarara uğratılmadan nefyedilir. Bir daha o ilçeye dönemez. Dönerse öldürülebilir, yahut kanı hederdir.

فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(54)

(FaEinNa elLAHa KaNa Bi KulLi ŞaYEin  GaLIyMan) 

“Allah her şeyi alim bulunmaktadır.”

Bu bilme Allah’ın âhirette değerlendirmesi anlamında olduğu gibi, bu dünyada da her şey bilinecek hâle gelecektir demektir.

Herkesin İstanbul’daki akbil benzeri bir kartı olacaktır. Bütün kapılar akbil ile açılacaktır. Dolayısıyla kişi nereye giderse akbil onu kaydedecektir. Tarihleri ile kayıtlı olacaktır. İnsanlar birbirine bir şeyler verdiği zaman o da kayda geçecektir.

Demek ki gelecekteki topluluk içinde kişinin gizli hareketleri olamayacaktır. Ayrıca kameralar hareketleri kontrol edecektir. Herkes hür olacaktır. Kimse kimseye müdahale etmeyecektir. Ama kayıtlar kimin ne yaptığını ortaya koyacaktır.

İşte “alim” kelimesinin nekre olması buradan gelmektedir.

Demek ki her şeyi bilen Allah’tan başka birileri daha vardır.

Bu âyeti bugün bile anlamak zordur.

Gelecekte bütün kapılar elektronik karta yüklendiği zaman, kişilerin verdiklerini ve aldıklarını bilgisayara kaydettiğimiz zaman, topluluğun her şeyi nasıl bildiği anlaşılmış olacaktır.

Buradaki “Fa” harfi tamim içindir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-543/ADİL DÜZEN DERSLERİ-373   09 Ocak 2010

KRİZ ADIM ADIM GELİYOR;

HASTA İNEĞİ KESEBİLİRLER! 

Hava bozulacağı zaman nasıl gökte kararmalar olursa, insan hastalanmadan önce nasıl üşümeye başlarsa; bir toplulukta da krizler oluşacağı zaman belirtiler ortaya çıkar.

Bundan önce dünyada kriz olduğu zaman Türkiye’de kriz belirtileri olmazdı, Türkiye hemen hemen krizden hiç etkilenmezdi.

Krizin belirtileri nelerdir?

1)      Her şeyden önce toplu taşımacılıkta bir seyrelme olur, otobüs ve minibüsler dolmadan gidip gelmeye başlarlar.

2)      İşyerleri işçileri sigortadan çıkarırlar, bazı işçilerin işlerine son vermeye başlarlar.

3)      Çalışanlar işyerlerinden memnun olmazlar, herkes yeni işyeri aramaya başlar.

4)      Kırda yaşama kent yaşamından daha rahat olmaya başlar, kente göç durur.

Bunların dışında; elektrik sarfiyatı azalır, telefonlaşmada sıklık azalır, petrol sarfiyatı düşer. Pahalılık olmaz ama satışlar da olmaz.

İşte bunun gibi belirtileri incelediğinizde, ülke krize gidiyor mu gitmiyor mu, bilirsiniz.

Bundan önce dünyada kriz olurken Türkiye’de hemen hemen hiçbir belirtisi yoktu. Basının kışkırtması dışında sıkıntı görülmüyordu.

Bugün de henüz gerçek anlamda bir krize girmiş değiliz. Halkın konuşmaları ve şikayetleri henüz kriz dönemini Türkiye’ye getirmemiştir.

Bununla beraber -özellikle son bir iki yıldan beri- içten içe, yavaş yavaş ve sessizce gelmeye başlamıştır. Artık çevrenizde işsiz insanlar görürsünüz. Trafikte hafif bir rahatlama vardır. Bu durum yavaş yavaş kendisini hissettirmekte, krizin ön belirtileri ortaya çıkmaktadır.

Birden gelen krizler birden gider. Kısa krizlere topluluklar mukavemet eder. Türkiye henüz tam olarak sanayileşmemiş bir ülkedir. Bundan dolayı sanayileşmiş ülkelerden daha uzun zamanlarda krizlere dayanır. Ne var ki sessiz, derinden, yavaş yavaş gelen krizlerin gitmesi de o derece zor olur ve daha uzun zaman gitmez.

Yavaş gelen krizlerin iyi tarafı, böyle sesiz gelen krizlere karşı tedbir almak da kolaydır. Krizlerin gelmekte olduğunu hissettikten sonra tedbir alacağınız vaktiniz vardır. Tedbir alırsınız ve krizleri önlersiniz. Ama gerekli tedbirleri almaz da hastalığın artmasına izin verirseniz, bünyedeki tahribi o kadar fazla olur ki, artık onu tedavi emeniz çok zor olabilir. Hele bunu fark eden düşmanlar saldırıya geçerlerse devletiniz bile yıkılır. Nitekim Osmanlı Devleti’nin yıkılması böyle olmuştur.

Dış borçlar normal zamanlarda zorlanmadan ödenir. Çünkü borç verenler size o kadar borç verirler ki, siz onun faizini ve ana parasını ödeyebilesiniz. Ama kriz zamanlarında dış borçları ödeyemez durma düşersiniz. Dış güçler şayet sizi yaşatmak istiyorlarsa borçlarınızı uzatırlar, faizleri düşürürler, hattâ silerler. Düşmanlarınızın merhameti ile yaşarsınız. Süt veren hasta ineği tedavi ederler. Ama ineğin süt veremeyeceğini anlarlarsa veya etlerine ihtiyacı varsa; hiç acımadan o ineği keserler.

İşte, borçlu ülkenin durumu budur.

Krize girildiğinde çoğu zaman o inek kesilip eti paylaşılır!

Hele Türkiye gibi merkezî bir ülke için tehlike daha da büyüktür.

Bu durumda AK Parti bize kulak vermelidir. Krizin yavaş yavaş ve sinsi bir şekilde gelmekte olduğunu haber veriyoruz. Bunu resmî kuruluşlar haber vermez. Onların elinde bunu ölçecek araçları yoktur. Biz ise biliyor ve haber veriyoruz.

Kriz işsizlikle başlar...

Eski birikimlerle halk krizden bir müddet etkilenmez, hazır yiyerek yaşar.

Sonra, bir gün birden çöküş olur!

Araba stop eder, kaldıramazsınız.

Tedbirleri almaya başlamalısınız.

Bunun için:

a)      IMF ile anlaşma yapmayınız… Türk Lirasını basıp işletmelere üretim karşılığı faizsiz kredi veriniz; bu uygulama enflasyon yapmaz, artan para kadar mal artmış olur, fiyatlar değişmez, ekonomi canlanır...

b)      İşletmeler üzerindeki mâli denetimi gevşek tutmaya devam ediniz. işletmeleri vergiye ezdirmeyiniz. Faizsiz krediyi işletmelerin ödediği vergi ile orantılı tutunuz, böylece herkese kendi beyanına göre vergi ödeme imkanını sağlayınız.

c)      Tüm borç ve alacaklarda cebri icraları kaldırınız. Borçlarını ödeyemeyenlerin kredilerini kesiniz. Böylece vergi ödeyen işletmelerin önünü açınız. Vergi ödeyemeyenler de o işletmelerin işçisi olsun. Böylece herkes iş bulmuş olsun.

d)     KİT’leri özerk vakıf kuruluşlara dönüştürünüz.

Bu özerk vakıf KİT’ler: 

1) Teknoloji üretimini yapsın.

2) Çırak-usta ilişkilerini düzenlesin.

3) Küçük sanayii taşraya götürsün ve yaygınlaştırsın.

4) İşletmelerin genel hizmetlerini yapan kooperatifleri kursun.

Hatırlatmak ve uyarmak bizden, yapmak ve uygulamak sizden.

Bu hususta Millî Güvenlik Kurulu da gerekli hatırlatmaları yapmalıdır.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-543/ADİL DÜZEN DERSLERİ-373   09 Ocak 2010

MÜDAHALE/LER

VE    Ç Ö Z Ü M

Bir topluluk ya hukuk düzeniyle veya askeri düzenle yönetilir. Oradaki düzen hak düzeni ise o topluluk “hukuk düzeni” içinde yönetilir. Orada  eğer kuvvet düzeni varsa orası “askeri düzen” ile yönetilir. Hak düzenini insanlığa peygamberler öğretmiştir. İlâhi kitaplarda mevcuttur. Günümüz dünyasında hak düzeni yönetilen yer veya ülke yoktur. Çünkü tarım topluluğundan sanayi topluluğuna geçmekteyiz. İnsanlık III. bin yıl uygarlığı döneminde hakkı üstün tutan uygarlığa geçecektir.

Dünyada ve Türkiye’de cereyan eden olaylar hep geçiş sancılarıdır. İnsanlık sanayi döneminin yeni düzenini aramaktadır. Bugünkü Türkiye’de AK Parti iktidardadır, bir şeyler yapmaktadır. Bu düzende bundan başkası yapılamaz. Ne var ki AK Parti’nin yaptıkları devamlı olamaz, en fazla beş-on sene sürer. Halk iktidarları değiştirmez, çünkü alternatifi bulunmaz. Zorunlu olarak askeri müdahale ortaya çıkar. Askerleri bundan dolayı suçlamamız da mümkün olmaz, çünkü askerler müdahale etmezse devlet yıkılır.

1960, 71, 80, 97 müdahaleleri hep bu zaruri müdahalelerdendir, kuvvet düzeninin bir gereğidir. İktidarda olanların kuvvet düzeninden hak düzenine geçmeleri de mümkün değildir. Halk kendisi organize olarak kuvvet düzeninden hak düzenine geçmelidir.

Yani; sorumluluk biz Adil Düzen Çalışanlarının üzerindedir.

Biz bu işi layıkıyla yapamadık; yahut vakti gelmediği için yapamadık.

Burada ordunun veya sağ partilerin yaptıklarını yanlışlamak mümkün değildir. Bundan dolayı yapılanların sadece yapılış şekli üzerinde durulacaktır.

Eskiden müdahaleleri Batı planlıyor, ordu araç olarak kullanılıyordu. Ne var ki ordu da araç olmak zorunda idi. Başka bir şey yapılamazdı. Asker genellikle bu geçişleri acı bir şekilde yaptı. Bu hususta başarılı olduğu söylenemez. Başbakan Adnan Menderes’i asmamalıydı. Müdahalelerde İslâm düşmanlığını yapmamalıydı. Ama müdahaleden sonra hep Türkiye’nin lehine işler yapmıştır, seçilmiş hükümetlerden daha sağlıklı adımlar atmıştır. Bunu ABD’nin desteği ve CHP’nin yardımı ile başarmıştır. Son olarak Özal’a dayanmıştır.

AK Parti bu gidişle gerekli tedbirleri almazsa, ordu yine müdahale etmek zorunda kalabilir. Müdahale etmediği zaman Türkiye Devleti yıkılır.

Şimdilik böyle bir müdahalenin sadece kokusu gelmektedir. Müdahalenin zamanı gelmiş midir, gelmemiş midir; bilemiyorum.

Ancak benim orduya bazı tavsiyelerim olacaktır. Bu konularda kırk senedir çalışan yaşlı bir ağabeyleri olarak bunları söylemek benim görevimdir:

1-      Kesin olarak Türkiye Büyük Millet Meclisi’ne dokunmayacaksınız. Bugün meclise dayanmayan bir iktidar yaşayamaz. Halkın seçtiği meclise dokunmayacaksınız.

2-      Kimsenin burnunu kanatmayacak, hapse atmayacaksınız. 1971 ve 1997 benzeri operasyon yapılacaktır.

3-      Yeni anayasanın yapılmasına yardımcı olacaksınız. Batı ilim adamları bu işi başaramaz. Çünkü onlar hukukun cahilidirler. Batı hukukçuları hiçbir şey bilmezler; hattâ bildiklerini zannettiklerini de yanlış bilirler. Ama Batı’nın mühendisleri, doktorları, tarihçileri, ekonomistleri tek taraflı geniş kültüre sahiptirler. Hukukçuları da dahil olmak üzere hepsinden yararlanılmalıdır.

4-      Asıl hukuku bilenler İslâm âlimleridir. Biz Akevler’de kırk (40) seneden beri bunun üzerinde çalışıyoruz. Bizden yararlanın. Dünyada mevcut olan İslâm âlimlerinden de yararlanın. Bizim yaptığımız “Adil Düzene Göre İNSANLIK ANAYASAS”nı değerlendirin.

5-      Harp akademilerinde kurmaylardan müteşekkil bir kurul kurun. Bizi de katmak şartıyla bütün görüşleri kurmaylar öğrensin.

6-      Millî Güvenlik Kurulu’na, Harp akademilerinde askerlerin hazırladığı anayasa gelsin. Hükümete tavsiyede bulunun. Demokratik yoldan sivil bir ilim heyeti oluşsun. Akevler orada da yer alsın. Onlar bu askeri anayasayı sivilleştirsinler, yahut yapabiliyorlarsa daha iyisini getirsinler.

7-      Hazırlanan taslak anayasa, bugünkü meclise veya bugünkü anayasaya göre seçilmiş meclise gitsin. Usulüne göre yasallaşsın. Böylece Türkiye zulüm düzeninden “Adil Düzen”e geçer, dünyaya da örnek olur, muasır medeniyetin fevkine çıkar.

8-      İşte meşru müdahale budur. Bunların hepsi yasaldır. Diğer çeşit müdahaleler Türkiye’yi kurtarmıştır, ama orduyu yıpratmış ve ordu ile halkın arasını açmıştır.

Bugün yapacağınız müdahalenizi destekleyecek ne yurt içinde ne yurt dışında destekçileriniz vardır. Başarılı olmanız çok az muhtemeldir. Biz size meşru yolları öneriyoruz. Yoksa aranıza kavga girer. Kendinizi de devletinizi de yıkarsınız.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

Yeni yıl, yeni düzen, kriz, tufan ve Türkiye

Reşat Nuri EROL

Yeni bir yılın başlangıcındayız…

Yeni bir yüz yıl başlayalı da çok olmadı…

Yeni bir bin yıl (milenyum) ise daha yeni başladı sayılır…

Yeni bir dünya düzeni kavramını da ekleyip şöyle bir düşünelim bakalım…

“Yeni” kelimesiyle başlayan ve ayrı ayrı dönemleri ifade eden bu kadar kavramlara rağmen; son “beş yüz yıllık eski dünya düzeni” düşünüldüğünde, dünyanın ve insanlığın geleceğine dair “yeni” olan ne var?!.

Yeni olarak neler olduğu ve neler olacağı ile ilgili cevabınızı siz düşünedurun; ben kendime göre kestirmeden ve tek kelimelik cevabımı vereyim: ZULÜM!

Zalim, vahşi, gaddar ve -Aralık ayında daha çok andığımız İstiklâl Marşı şairimiz- Mehmet Âkif Ersoy’un ‘medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar’ olarak tavsif ettiği “Batı Medeniyeti”nin beş yüz yıldan beri hükümran olduğu “eskimiş zalim bir dünya düzeni” döneminde; yeni bir yıla daha giriyoruz!..

Yeni bir yıla, 2010 yılına giriyoruz…

***

On yıl kadar öncesinde; yeni bir yıl ile birlikte yeni bir yüz yıla, hattâ her ikisiyle beraber yeni bir bin yıla girerken neler neler, ne kadar da güzel şeyler hayal etmiştik… Düşüncelerimiz, beklentilerimiz, ümitlerimiz, hayallerimiz vardı…

Ne oldu, neler değişti, yeni diyebileceğimiz ne geldi?

Zalim ve sömürgeci “Eski Batı Dünya Düzeni”nin “yeni bir dünya ekonomik krizi” ile daha tanıştık! Yeni yılların, yeni yüzyılın, yeni milenyumun insanlığa “Noel Baba Hediyesi” olarak verebildiği ve bundan sonra da verebileceği tek şey vardı: KRİZ!

Zulüm, vahşet, sömürü ve hiç eskimeyen, hep yenilenen KRİZ, KRİZ, KRİZ!..

Yeni olan sadece periyodik krizlerin yeni bir versiyonu ile tanışmak ve o krizin sebebiyet verdiği zalimlikleri yaşamak oldu; nitekim hâlâ da yaşamaya devam ediyoruz…

Dünya düzeni böyle giderse, daha çok yaşamaya devam ederiz...

Sadece kriz mi?

Hayır!

Dinî, ilmî, iktisadî ve siyasî hayatımızın her alanında yaşamakta olduğumuz sorunlar sebebiyle, bizim bir bütün olarak bunların tamamını “SOSYAL TUFAN” olarak kavramlaştırdığımız süreci yaşıyoruz…

Evet, sadece KRİZ değil; aynı zamanda TUFAN!

SOSYAL TUFAN!

Bu sosyal tufan ne zamana kadar devam eder?

‘Önce Türkiye’, sonra ‘bütün Dünya’ uyanıncaya kadar...

Uyanıp da “Çağımızın Nuh’un Gemisi”ni yapıncaya kadar…

***

‘Önce Türkiye’ dedim; bilerek dedim, düşünerek dedim, üzerinde kırk yıldır çalışarak dedim, başka alternatif göremediğim ve bulamadığım için dedim…

Bu köşede çıkan bin kadar yazımın en az yüz tanesinde, bu tesbit ve teşhislerimin detaylarına, gerekçelerine, sebeplerine; elbette “çözüm önerileri” ile birlikte ulaşabilirsiniz…

‘Daha fazla ve daha başka çözüm çalışmaları da var mı?’ diyenlerdenseniz;

‘Elbette var, hem de on binlerce sayfa var’ diyorum… 

Son bir uyarı ve hatırlatma: ‘Önce Türkiye’ dedim ya; sebebi var. Siz de bizim “Sosyal Tufan” tesbit ve teşhislerimize katılanlardansanız, özellikle size soruyorum: Dünyada, Türkiye’den başka bir yerde, “Sosyal Tufan”a karşı çare ve çözüm olarak “ADİL DÜZEN NUH’UN GEMİSİ” hazırlanması gerektiğini söyleyen ve bunun için kırk yıldan beri çalışan insanların var olduğu bir ülke var mı?..

2010: ZAM ve IMF yılı!

Reşat Nuri EROL

2009’un son gecesinde erken yattım, sabah -sabah namazı için- erken kalktım, abdestimi aldım, namazımı kıldım ve ‘Bismillah’ deyip 2010 yılının ilk gününde günlük çalışmalarıma başladım…Önce gazetemi, Millî Gazete’mi aldım, açtım, birinci sayfaya, manşete baktım ve ürpertici ana başlığı gördüm: İNSAFSIZLIK… Başlığın üstünde detayları ve yüzde(%)leriyle; otoyollara, köprülere, akaryakıta, tüketim maddelerine, maktu harçlara, inşaat ruhsatlarına, tapu ile pasaport harçlarına ve bazı tüketim maddelerine -herhalde yeni yıl şerefine olsa gerek- yapılan yepyeni zamlar: ZAM, ZAM, ZAM/LAR…

Onun da üstündeki başlık: EKONOMİ İYİLEŞTİKÇE(!) ZAM YAĞIYOR…

Haberin devamı ve detayı 6’ıncı sayfada, benim bugünkü yazımın yanıbaşında ve yazımın başlığı da şöyle: Yeni yıl, yeni düzen, kriz, tufan ve Türkiye… Yeni bir yıl, yeni diye yutturulmaya çalışılan zalim eski dünya düzeni, sürekli tekrar eden krizler, çözülmeyen sorunların giderek “sosyal tufan”a dönüşümü ve Türkiye…Yeni yılın daha birinci günüde zamlara uyandıysak, ilk günümüz böyle başladıysa; yıl boyunca bundan sonraki her sabaha da böyle uyanma tehlikesi var demektir… ‘Nerden biliyorsun’ diye soranlara cevabım: Hükümetin yıllardan beri yaptıkları, bundan sonra yapacaklarının garantisi ve habercisidir…

Millî Gazete’nin birinci sayfasından bir haber ve bir başlık daha: Bu yıl da AÇIZ…

Bir diğer haber başlığı ise içinde çözüm reçetesini de barındırıyor ama görenler, duyanlara ve bu doğruları görüp uygulamak isteyenlere: KAYNAK var ama FAİZE gidiyor…

Bir gazetemin bugünkü manşetine, ana haberine, haberin detaylarına, detaylardaki yakıcılığa ve 2010 yılı boyunca insanımızı yakacak ekonomik gerçeklere baktım; bir de bir gün öncesinde yazıp gönderdiğim, bugün yayımlanan yazıma baktım ve düşünmeye başladım: Ülkem, Türkiye’m, memleketim, insanlarım ve bütün beşeriyet 2010’un ilk gününden itibaren neler görecek, neler yaşayacak, neler çekecek?!. Daha ilk günden belli değil mi?

ZAMLAR… ZAMLAR… ZAMLAR…

***

Bazı zamlar öylesine insafsızca yapılmış ki; mesela, yeni pasaport ve nüfus cüzdanı alacaklar yüzde 53, yeni sürücü belgesi yüzde 55, yeni değerli kâğıt bedelleri yüzde 66’ya varan oranlarda artırılmış!.. Zamların her birinin elbette detayları var; mesela, değerli kâğıtlar tam 11 çeşit!.. Detayın da detayları var: Mesela, notere pek çok defa yolunuz düşmüştür, bundan sonra da düşecektir; noter kâğıtları da bütün ayrıntılarıyla çeşit çeşit!.. Bu arada kendimce şükredecek minik bir şey buldum: İyi ki Sayın Cumhurbaşkanı geçen ay Balkan ülkelerine yaptığı ziyarete beni de davet etti, bu vesileyle pasaportumun süresini temdit ettirdim; aksi halde 2010’a kalsaydım zam kazığına ben de katlanacaktım!.. Artık siz de benim gibi yapın, böyle küçük tesellilerle mutlu olmaya bakın; çünkü bu anlayıştaki yöneticilerimizin uygulamaları var olduğu sürece daha iyisi yok!..

***

2010’a, yeni yıla bir de IMF ile girdik!.. Hani IMF’ye ümüğümüzü sıktırmayacaktık; hani IMF ile bir daha yeni anlaşma yapmayacaktık; hani IMF’ye olan borçlarımızı kapatıp yeni borç almayacaktık; hani ekonomimiz iyiye gidiyordu da, kriz bizi teğet geçmişti de, daha bilmem neler de, biz bir daha IMF’ye muhtaç olmayacaktık?!.

Eski yılların Maliye Bakanı Kemal Unakıtan gitti diye seviniyorduk; yoksa, yeni Maliye Bakanı Mehmet Şimşek eskisini de bize aratacak mı?!. Bu arada Ekonomiden Sorumlu Başbakan Yardımcısı Ali Babacan, büyüklere ninniler söylemeye devam ediyor!.. 

Madem bakanlarımız başarılıydı, madem ekonomimiz dahil her şey iyiye gidiyordu; IMF ile neden yeni bir anlaşma imzalıyoruz, neden?!..

Yeni Şafak’tan İbrahim Kahveci bugünkü (01.01.2009) yazısının başlığında soruyor: Kriz yoksa neden IMF?.. Ve yazısını sonuna şunu eklemiş; Not edin: Bu IMF aslında 2 yıl sonra daha büyük bir IMF’ye muhtaç bırakacak, haberimiz olsun.

Türkiye ve sermaye

Reşat Nuri EROL

Türkiye coğrafi olarak öylesine merkezî konumadır ki; dünyadaki hiçbir güç ve güçlü ülke, Türkiye’yi hesaba katmadan adım atamamaktadır. Mesela, SSCB’nin çökmesinden sonra Rusya onun yerini almaya çalışıyor ama her adımını Türkiye’yi hesaba katarak atmak zorunda kalıyor. ABD ise süper güç olarak yerini koruyor gibi görünse de, kazın ayağı hiç de öyle değil. Türkiye, TBMM’ndeki 1 Mart (2003) Tezkeresi ile ABD’nin süper güç oluşunu tam olarak bitirmediyse de, karizmasına büyük bir çizik attı ve ABD’ye ‘hayır’ denebileceğini bütün dünyaya gösterdi. İşte bunlar ve benzeri sebeplerden dolayı Türkiye, başta ABD’nin ve diğer güçlü ülkelerin geleceği açısından önemli rol oynayacak merkezî bir konumdadır.

Türkiye, ABD’ye rağmen AB ile bütünleşmeye, olmazsa yakınlaşmaya çalışmaktadır. Daha doğrusu sekiz yıllık AK Parti iktidarı AB ile ABD arasında gidip gelmektedir. Hangisi daha avantajlıdır, ya da hiçbirisi mi; bu mesele altmış yıldan beri ülkemizde tartışılıyor…

Türkiye’nin ABD ortaklığına doğru yöneldiği söylenebilir mi? Kimi görüşlere göre bu yöneliş ve birliktelik kolay olmayacak deniyor. Bu görüşün özü ve özeti şöyle: Bölgemiz ve çevresi ABD-Türkiye ortaklığına bırakılacak, diğer güçlerin tamamı sınırlanacak ve etkinliklerini kaybedecek... Ayrıca ekonomik krizin Avrupa ve Uzakdoğu’daki etkileri henüz sonuçlanmadı, devam ediyor... Eğer ABD ile yakınlaşmamız ekonomik alanda da gerçekleşirse; yeni yatırım alanları arayan sermaye ile ABD’nin teknolojisi ülkemize gelebilir ve bu gelişme eski ekonomik güçlere rakip olmamızla sonuçlanır.

Türkiye’nin son yıllardaki durumu ile ilgili değerlendirmenin özü ve özeti bu.

Ancak meselenin bir de bütün beşeriyet açısından ele alınması gereken yönü var.

***

İnsanlık biner yıllık uygarlıkları yaşıyor. Hz. Nuh (Mezopotamya), Hz. İbrahim, İbrani, Hıristiyanlık, İslâmiyet biner yıllarını, MÖ ve MS olmak üzere, Milâdî başlangıca göre yaşadılar. Çağımızda yeni bir “hakkı üstün tutan uygarlık” doğmaktadır ve bu uygarlık “Adil Düzen Uygarlığı” olacaktır. Bunlardan sonra beş yüzer sene gecikme ile Mısır, Yunan, Roma ve Avrupa uygarlıkları doğmuştur. Bunların ömrü de biner senedir.

Batı dünyasının “kuvvete dayalı uygarlığı” zirvededir ve beş yüz yaşındadır. Çökmeye başlamıştır. Ömrü beş yüz sene sonra bitecektir. Bugünkü Batı uygarlığını Yahudi tekel sermayesi kurmuştur, faize ve sömürüye dayanmaktadır.

Türkiye açısından son dönemde bu sömürü uygarlığı ile yaşanan çatışmalar vardır. Önce Çekiç Güç yapılan görüşmelerle Erbakan tarafından uğurlandı. Sonra Başkan Clinton sermeyenin izni olmadan Beyaz Saray’da Müslümanlara iftar verdi ve Demokrat Parti ile tekel sermaye arasındaki savaş işte o zaman başladı. Yukarıda da işaret ettiğim üzere, Türkiye’de 1 Mart Tezkeresi’nin Meclis’ten geçmemesi ile sermayenin gücü sona erdi, Obama’nın ABD Başkanı seçilmesi ile de sermayenin ABD’deki üstünlüğü bitti.

***

Sermaye şimdi tutunacak dal aramaktadır; araştırıyor...

Her şeye rağmen hâlâ doları istediği gibi basıp kullanabiliyor...

Sermaye artık devletleri tam olarak emrine alamıyor ama; Türkiye gibi önemli dünya ülkelerinde ekonomik sıkıntılar ve terör (PKK) hâlâ devam ediyor… 

ABD ile AB arasındaki rekabet Obama’dan sonra sona ermiştir ama buna rağmen sermaye ile olan çatışma sona ermemiştir, devam ediyor...

Neden?

Çünkü sermaye Dünya Bankası ve IMF gibi kuruluşlar sayesinde hâlâ dünya ekonomisini elinde tutuyor ve istediği gibi yönlendirmeye çalışıyor...

Velhasıl, Türkiye ile sermaye yeni dengelerin tesisini arıyor...

Bu denge arayışlarında asıl yapılması gerekenler; daha doğrusu ‘sömürüye karşı yapılması gerekenler’ ise gelecek yazımın konusu olacak.

Sömürüye karşı yapılması gerekenler

Reşat Nuri EROL

Bundan önceki ‘Türkiye ve sermaye’ başlıklı yazımda özetlediğim üzere; Türkiye uzun vadeli strateji açısından kararını verirken, ABD ile AB arasında değil de, tekel sermaye ile bütün dünya arasında tercihini yapacak ve nihaî kararını verecektir.

Dünyada büyük bir çatışma/savaş var.

Bu çatışmadan kim galip çıkacak; sömürü sermayesi mi, dünya/halk mı?

Dünyanın, beşeriyetin, halkın, yani “halk ekonomisi”nin 500 seneden beri güçlenip palazlanmış olan “sömürü sermayesi”ni yenebilmesi için “Adil Düzen” ile “Adil Ekonomik Düzen”i kabul etmesi gerekir. Tek çare, tek çözüm ve sermayeye karşı uygulanabilecek tek alternatif sistem budur. Bütün mesele bunun şuurlu bir şekilde idrak edilmesi ve gereğinin yapılmasıdır: Şuur, idrak, çalışma, anlama ve uygulama…

***

Bunun gerçekleştirilmesi için yapılması gerekenleri tek tek sıralayalım.

BİR: Her şeyden önce sadece sömürü sermayesinin daha çok semirmesine sebebiyet veren gümrükler kalkmalıdır, vizeler kalkmalıdır. Dünya, sömürü sermayesinin kurduğu emperyalist tekelden kurtulup tek ekonomik pazar hâline gelmelidir.

İKİ: Karşılıksız kâğıt para ortadan kalkmalıdır. Onun yerine kuyumcularda bile geçerli olacak “altın para” çıkarılmalıdır. Millî paralar kamunun vatandaşlara satabileceği gayrimenkuller karşılığı çıkarılmalı, karşılığı olan “mal senetleri” tedavüle girmelidir.

ÜÇ: Sömürü sermayesini tekel ve tek güç hâline getiren nedir? Faiz; faizli sistem. Faiz ortadan kalkmalıdır. “Faizsiz kredileşme sistemi” getirilmeli, “ön ödemeli sipariş kredisi ve sistemi” (selem sistemi) çalıştırılmalıdır. Sermaye varlığını korumalı, tamamen yok edilmemeli; ama artık halkı sömüren değil, halka hizmet eden bir konuma getirilmelidir.

DÖRT: “Faizsiz çalışma/emek kredisi” verilmeli, işçi/emek üretici işletmelerde çalıştığında işletmeler borçlandırılmalı ve ücret doğrudan işçiye ödenmeli. Ham madde bedeli de “faizsiz ham madde kredisi” şeklinde ödenmeli. Üretilen ürün ortak ambarda depolanmalı, satıldıkça üretimden itfa edilmelidir. İşletmeler yerli olmalıdır. İşçi/emek ise her yere gidip çalışabilmeli, herhangi bir engelleme ile karşılaşmamalıdır. Çok önemli bir mesele daha: “Sosyal adalet”in gerçekleşmesi için “primsiz genel sigorta sistemi” kurulmalı, herkes aidat ödemeksizin sigortalı yapılmalıdır.

***

İşte; bugün eğer “anarşi ve terör olayları” oluyorsa, önemli ülkeler sürekli olarak “barış” değil de “savaş hâli” yaşıyor ve savaşlar bir türlü bitmiyorsa, dünyada sürekli olarak “ekonomik krizler” gerçekleşiyorsa; suçlu olan bu “sömürü dünya düzeni”ni kuran “emperyalist tekel sermaye” değil midir?

Elbette, bundan daha önemli bir başka sebep de; bilenlerin, bilginlerin, mürşitlerin anlatmaları yanında, acizane bizim de kırk yıldan beri halka ve bütün beşeriyete çare ve çözüm olarak “Adil Düzen” ile “Adil Ekonomik Düzen”i anlatmamıza rağmen; halkın ve ilgililerin şimdilik bu tedavi reçetesine kulaklarını tıkamış olmasıdır.

Halkımız ve beşeriyet, biricik çare ve çözüm önerilerine karşı kör ve sağır olmaya devam ederse; tekel sömürü sermayenin şerrinden ve tahakkümünden kurtulması gecikecektir.

Ne zamana kadar?

Bugün bu yazının başında ve değişik vesilelerle her zaman dedik ki: Tek çare, tek çözüm ve sömürü sermayesine karşı uygulanabilecek tek alternatif sistem “Adil Düzen” ile “Adil Ekonomik Düzen”dir. Bütün mesele bunun şuurlu bir şekilde idrak edilmesi ve gereğinin yapılmasıdır: Şuur, idrak, çalışma, anlama ve uygulama…