1967...1968...1969....AKEVLER 43 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 542

“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)

“ADİL DÜNYA DÜZENİ, III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

Haftalık Seminer Dergisi             02 Ocak 2010                      Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 542. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz; Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

Fener Rum Patriği BARTHOLOMEOS ve

RUMLARA TAVSİYELER…

ENERJİ, MEDENİYET

ve YAPACAKLARIMIZ

***

*İŞLETME SEMİNERLERİ; 92. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamları; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

Genel Hizmet Kooperatifi Ana Sözleşme Çalışmaları - 8

***

Faiz, işsizlik, açlık ve çözüm

Sorunlara çözüm yolunda açılım

Evet, açılım; ama nasıl?

Reşat Nuri EROL

***

AHZÂB SÛRESİ TEFSİRİ - 14

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

َِياأَيُّهَا النَّبِيُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا(1) وَاتَّبِعْ مَا يُوحَى إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا(2) وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(3) مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ وَمَا جَعَلَ أَزْوَاجَكُمْ اللَّائِي تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِكُمْ وَمَا جَعَلَ أَدْعِيَاءَكُمْ أَبْنَاءَكُمْ ذَلِكُمْ قَوْلُكُمْ بِأَفْوَاهِكُمْ وَاللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ(4) ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ فَإِنْ لَمْ تَعْلَمُوا آبَاءَهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَمَوَالِيكُمْ وَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ فِيمَا أَخْطَأْتُمْ بِهِ وَلَكِنْ مَا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(5) النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُهَاجِرِينَ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلَى أَوْلِيَائِكُمْ مَعْرُوفًا كَانَ ذَلِكَ فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا(6) وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى بْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا(7) لِيَسْأَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَأَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا أَلِيمًا(8) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا (9) إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا (10) هُنَالِكَ ابْتُلِيَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِيدًا (11) وَإِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا (12) وَإِذْ قَالَتْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ يَاأَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوا وَيَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ النَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوْرَةٌ وَمَا هِيَ بِعَوْرَةٍ إِنْ يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارًا(13) وَلَوْ دُخِلَتْ عَلَيْهِمْ مِنْ أَقْطَارِهَا ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْهَا وَمَا تَلَبَّثُوا بِهَا إِلَّا يَسِيرًا(14) وَلَقَدْ كَانُوا عَاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لَا يُوَلُّونَ الْأَدْبَارَ وَكَانَ عَهْدُ اللَّهِ مَسْئُولًا(15) قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمْ الْفِرَارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنْ الْمَوْتِ أَوْ الْقَتْلِ وَإِذًا لَا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلًا(16) قُلْ مَنْ ذَا الَّذِي يَعْصِمُكُمْ مِنْ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِكُمْ سُوءًا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ رَحْمَةً وَلَا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا(17) قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَالْقَائِلِينَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنَا وَلَا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا(18) أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ فَإِذَا جَاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذِي يُغْشَى عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذَا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولَئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(19) يَحْسَبُونَ الْأَحْزَابَ لَمْ يَذْهَبُوا وَإِنْ يَأْتِ الْأَحْزَابُ يَوَدُّوا لَوْ أَنَّهُمْ بَادُونَ فِي الْأَعْرَابِ يَسْأَلُونَ عَنْ أَنْبَائِكُمْ وَلَوْ كَانُوا فِيكُمْ مَا قَاتَلُوا إِلَّا قَلِيلًا(20) لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا(21) وَلَمَّا رَأَى الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزَابَ قَالُوا هَذَا مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَصَدَقَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَمَا زَادَهُمْ إِلَّا إِيمَانًا وَتَسْلِيمًا(22) مِنْ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا(23) لِيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ إِنْ شَاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا(24) وَرَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنَالُوا خَيْرًا وَكَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتَالَ وَكَانَ اللَّهُ قَوِيًّا عَزِيزًا(25) وَأَنْزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ صَيَاصِيهِمْ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمْ الرُّعْبَ فَرِيقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَرِيقًا(26) وَأَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَدِيَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَمْ تَطَئُوهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرًا(27) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(28) وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا(29) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَيْنِ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(30) وَمَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَيْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِيمًا(31) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنْ النِّسَاءِ إِنْ اتَّقَيْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفًا(32) وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا(33) وَاذْكُرْنَ مَا يُتْلَى فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ وَالْحِكْمَةِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ لَطِيفًا خَبِيرًا(34) إِنَّ الْمُسْلِمِينَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِينَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِينَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِينَ وَالصَّابِرَاتِ  وَالْخَاشِعِينَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِينَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِينَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا(35) وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمْ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا(36) وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ فَلَمَّا قَضَى زَيْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاكَهَا لِكَيْ لَا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْوَاجِ أَدْعِيَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا(37) مَا كَانَ عَلَى النَّبِيِّ مِنْ حَرَجٍ فِيمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقْدُورًا(38) الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا(39) مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(40) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا(41) وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا(42) هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا(43) تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا(44) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا(45) وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا(46) وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنْ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا(47) وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(48) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَكَحْتُمْ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَكُمْ عَلَيْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(49) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَكَ أَزْوَاجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَيْكَ وَبَنَاتِ عَمِّكَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِكَ وَبَنَاتِ خَالِكَ وَبَنَاتِ خَالَاتِكَ اللَّاتِي هَاجَرْنَ مَعَكَ وَامْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنكِحَهَا خَالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَيْهِمْ فِي أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ لِكَيْلَا يَكُونَ عَلَيْكَ حَرَجٌ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(50)

تُرْجِي مَنْ تَشَاءُ مِنْهُنَّ وَتُؤْوِي إِلَيْكَ مَنْ تَشَاءُ وَمَنْ ابْتَغَيْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكَ ذَلِكَ أَدْنَى أَنْ تَقَرَّ أَعْيُنُهُنَّ وَلَا يَحْزَنَّ وَيَرْضَوْنَ بِمَا آتَيْتَهُنَّ كُلُّهُنَّ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي قُلُوبِكُمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَلِيمًا(51) لَا يَحِلُّ لَكَ النِّسَاءُ مِنْ بَعْدُ وَلَا أَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ أَزْوَاجٍ وَلَوْ أَعْجَبَكَ حُسْنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ رَقِيبًا(52)

تُرْجِي مَنْ تَشَاءُ  

(TuRCIy MaN TaŞAEu)

“Kim isterse onu irca edersin.”

“Reca etmek” bir şeyi ümit edip beklemedir. Allah’ın rahmetini reca etme demek, Allah’tan gelecek rahmeti ümit edip bekleme demektir. Allah’ı reca etmek demek, Allah’ın bir hususta ilgilenmesini beklemek demektir.

“İrca etmek” bekletmek demektir, alıkoyup bekletmek demektir.

Erkek eşleri ile sırayla buluşur. Gecelerini eşit bir şekilde taksim etmek zorundadır. Ancak ne kadar zamanda bir buluşacağı ve hangi sıra ile buluşacağı hususunda karar verme yetkisi erkeğe aittir. Örnek olarak, yola çıkacaksa yanına istediği eşini alabilir, diğerlerini bekletebilir. Döndükten sonra onların gecelerini tamamlar. Sefere götüreceği eşini bekletir, diğerleri ile gecelerini tamamlar, sonra beklettiği kimseyi sefere götürür. Bu sadece eşler arasındaki taksimde değil, herhangi bir sıra ile yapılacak işlerde de benzer muamele yapılır. Üst nöbet sırasını tanzim eder, gerektiğinde gerekli değişmeyi yapabilir.

“Teşau”daki “te” harfi, muhatap “te”si olabildiği gibi tenis yani dişilik “te”si de olabilir. Dişilik “te”sinde “men teşau”nun failidir, muhatap “te”sinde ise mef’ulüdür. İsteyen kadını beklet, yahut senin istediğin kadını beklet denmiş, buna göre beklet olur.

1-      Erkek ve kadın isterse bekletilebilir.

2-      Erkek istediğinde, kadın istese de istemese de bekleme olabilir.

3-      Kadın isterse, erkek istese de istemese de bekler.

4-      Kadın ve erkek ikisi de istemese de beklenir.

Bu son şık hayızda olmuş olur.

Demek ki şartlara göre her dört şık da uygulanır.

Bu şartlar nasıl tesbit edilecek?

İstihsanla tesbit edilecek, ihtilaf olduğunda hakemlere gidilecektir.

مِنْهُنَّ

(MiNHunNa)

“Onlardan kim isterse veya sen kimi istersen.”

Buradaki zamir nereye racidir?

Sana şunları, şunları, şunları helal ettik deniyor. Onlara racidir. Böylece cariyelerin de kısmete dahil olacağı belirtilmiş oluyor. Çünkü buradaki zamirde cariyeler de dahildir. O halde hür kadınlar arasında gece taksim edileceği gibi köle kadınlar da bu kısmete girerler.

Geceler eşit olarak mı yoksa yarıya mı bölüşülecektir?

Beşeri ihtiyaçlar insan hakkıdır. Dolayısıyla nafakada aile içinde eşitlik vardır. O halde kıyas yoluyla gecelerin eşit olarak bölüştürülmesi gerekir. Farklı hüküm olsaydı onları bir zamirde cem etmezdi.

وَتُؤْوِي إِلَيْكَ مَنْ تَشَاءُ

(Va TuEVi EiLaYKa MaN TaŞAEu)

“İstediğini de sana iva edersin.”

“Evy” yuva demektir. Barındır veya bulundur demektir. “Teşaü” kelimesi burada tekrar edilmiştir. İsteyen kadınlar farklı olduğu için tekrar edilmiştir. “Minhünne” tekrar edilmemiştir. Çünkü aynı kimselerdir. İstediğini beklet, istediğini yanına al demek olur. Yanına almak demek, geceyi onunla geçirmek demektir. Gündüz iş yaparken beraber olma ise “iva”ya gitmemektedir. Bu sebeple “iva” kelimesi geçmektedir. Gündüz iş yaparken, hattâ yemek yerken bu sıra sözkonusu değildir. Sefere çıktıklarında gündüzlerin daha fazla olması da diğerlerine bir hak doğurmaz. “İva etme” demek, evde beraber olmak, diğer insanların olmadığı yerde beraber olmak demektir.

Görülüyor ki, herhangi bir işte adalete tam olarak uymak mümkün değildir. Kaba hatları ile adalet tesis edilir. Yoksa her konuda yüzde yüz adil olmak ve gereğine göre iş yapmak mümkün değildir.

Bu kaide çok önemlidir. Bu sebepledir ki hukuk düzeninde tamamen mevzuat ile hareket etmek mümkün değildir. Her hususta amel ederken içtihada gerek vardır. İçtihatla bu kadar yeter denir. Uygulayıcılar içtihatları ile uygulanamaz olan mevzuatı içtihadı ile tevil edebilirler. Biz de başkalarını içtihatlarından dolayı suçlayamayız.

Millî Görüşçülerin verdikleri tavizler vardır. AK Partililerin verdikleri tavizler vardır. Bize göre çok yanlış yapıyorlar. Biz de başka sahalarda taviz veririz. İçtihatlarımızdan dolayı birbirimizi suçlayamayız. Yine bundan dolayıdır ki hakemler mevzuata değil icmalara bağlıdırlar. Eğer bir hususta icma varsa, onun aksine karar veremezler. Ama içtihatlara aykırı kararlar alabilirler. Bu kendi içtihatları olabilir.

Fıkıhçılar gecelerin taksiminde cinsi ilişkide eşitliğe gerek yoktur demektedirler. Bu âyet onların bu içtihatlarını teyit etmektedir. “Tü’vî” denmiş olması bunu ifade eder. Aynı yerde tek başına bulunmadır. Bunun dışında eşitlik sağlanamaz. Dolayısıyla birlikte olmanın hükümleri tarafların içtihatlarına kalmış olur. “Ev Tü’vî” denmemiş de, “Ve Tü’vî” denmiştir. Her ikisi birden yapılacaktır. Bekletilen ileride iva edilecektir. Bundan dolayı “iva” “irca”nın alternatifi değildir. Bu da bizim verdiğimiz mânânın isabetini ifade eder.

وَمَنْ ابْتَغَيْتَ

(Va MaN iBTaĞaYTa)   

“Kimi ibtiga etmişse.”

Yukarıda “Men Teşau” denmiş, burada “Men İbtegayte” denmiş; birinde muzari, diğerinde mazi sigası kullanılmıştır. Burada “Men”i şart edatı olarak alırız ve cevap cümlesini yalnız buna hasrederiz. Mazi sigası muzari anlamına gelmiş olur.

“Ahmet gelecek; Mehmet de gelirse ayrı ayrı odalarda yatırın” cümleniz beliğdir. Birinin geleceği kesindir, diğerinin ise gelip gelmeyeceği kesin değildir.

Bundan önceki iki “Men Teşau”da kesinlik vardır. Ya bekletiyor ya da birlikte bulunuyorsunuz. Geceleri bölüşme emredilmiş olduğuna göre şart sigası getirilmemiştir. Burada ise şart sigası getirilmiştir. Bu şunu ifade eder. Sırası gelmemiş olsa da, gecesi olmasa da cinsi ilişki kurabilir. Yani gece birisine tahsis edilmişken, bir ara ayrılıp diğer kadınlardan istediğine gidebilir. Bu adaleti bozma değildir. Yani birisinin yanında iken diğerine arzu duymak demek olmuş olur.

Medeni kanunumuzda bir kural vardır. Bir hakkın sırf gayrını izrar edenin istimalini hukuk himaye etmez. Adalet gözetilirken birinin zarara uğramaması gözetilir. İyilikte adalet olmaz. Yani siz birine bir iyilikte bulundunuz, başkasına da bir iyilikte bulundunuz. Ona ne kadar iyilik yaptıysanız bana da o kadar yapın denmez. Böyle bir kuralı kabul ettiğimiz takdirde, ineklerin insanlara, koyunların pirelere eşit olması gerekirdi.

Demek ihsan ve adalette de bir sınır vardır. O halde eşlerin hepsine eşit davranacağız diye birine zarar vermeyen bir iyiliği diğerine yapamayız anlamına gelmez. Bu yalnız eşler arasındaki adaletin kuralı değildir. Evdeki kadın-erkek, köle-hür kim varsa, onlar arasında adaleti gözeteceğiz ama adaleti gözeteceğiz derken  adalet işkenceye dönüşmemelidir.  

مِمَّنْ عَزَلْتَ

(MinMan GaZaLTa)

“Azlettiğin kimseyi ibtiga edersen.”

“Azlettiğin” dışarıda bıraktığın kimse demektir. Yani gece nöbeti kendisinde olmayan demektir. Beklettiğin veya sırası kendisinde olmayan kimse demektir.

“Azl” kelimesi uzak durma, uzak kalma demektir. Meniyi rahme akıtmayıp dışarıya akıtma da azl olarak kullanılmaktadır.

Burada ilk verdiğimiz mânâ şudur. Gece kendisiyle beraber olmadığın hanımlardan birisiyle birleşmek istersen, sende bir cunah yoktur. Burada genel bir kural ortaya konmaktadır. Cinsi ilişki kurmasa bile, bir kadının yanında olması onun payını yerine getirmesi demektir. Gecenin bir kısmında gecelediği kadından ayrılıp öbür kadınlardan biri veya daha fazlası ile ilişkide bulunmaya bu âyet helallik getirmiştir. Genel tüm sosyal hayatta düzen buna göre oluşacaktır. Tercih söz konusu olduğunda, daha verimli olmak şartı ile tercih yapılabilir. Cinsi ilişkide bulunmadan yanında daha fazla zamanın değerlenmesidir. İhtiyaçtan fazlası da değersizdir. Bu sebepledir ki gecenin bir kısmını daha değerli olarak öbür eşlerinin yanında geçirmesinde bir mahzur görülmemiştir.

Bir kimse bir tarlayı sürerken, diğeri eğer sera yapacaksa, ona devretmek ve satmak zorunda bırakılabilir. Birisi bir dükkanı 10 bin TL’lik sermaye ile işletirken, bir başkası eğer 20 bin TL koyacaksa, o dükkanı ona devretmekle yükümlü olur. O da 5 bin TL’lik sermayesi olanı çıkarır. İşte burada tercihlik sistemi ortaya çıkar.

Biz bunları istihsanla yapıyorduk. Şimdi Kur’an’da delilini bulmuş oluyoruz.

Kur’an’da konan hükümler birer misaldir. Siz onun illetini bulacak ve hükmü koyacaksınız. Buradaki hüküm şudur; ehveni şerreyn ihtiyar olunur. Mecelle’de bu kural vardır. Burada ise ahseni hasaneyn ihtiyar olunur denmiş olur.

فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكَ

(Fa LAv CuNAvXa GaLaYKa)

“Sana cunah yoktur.”

“Cunah yoktur” kelimesi üzerinde başka yerlerde durulmuştur. Mübahtır anlamına geldiği gibi bunu yapman gerekir anlamına da gelir.

Kadınlar kocaları ile olmayı isterler ama kadınların cinsi ilişki arzusu erkeklerden daha azdır. Uygun yaşta ve durumda olanların ise arzuları fazla olabilir. Bu hususta kadınların eşitlik içinde muamele görmeleri yanlıştır. Hayızlı iken kadını terk etmek hatalı olabilir. İnsan sıkıntıda iken bir yakınlının yanında olmasını ister. Bu esnada cinsi ilişki de kurmaması demek hem kendisine hem de diğer eşlere zulüm olur. Burada azlin meşruluğu da istidlâl edilebilir. İlkahtan sonra çocuğu aldırmak cinayettir. Ama ilkahı önlemek ise haram değildir. Bu takdirde bu âyetin mânâsı cinsi ilişki kurmak istediğin ama çocuk yapmak istemediğin kimse ile ilişki kurmanda bir cunah yoktur anlamı çıkmış olur. Azl burada döllenmeyi önleme mânâsındadır ve çukurdan gelmeye benzer şekilde mecazidir. Azletmenin bir mânâsı da gece sırası kendilerinde olmayanlardan ayrı durma anlamında olduğu gibi çocuk yapmama kararı da azldir. İki taraf da rıza gösterirse azl meşru olur. Yani çocuğu iki taraf yapmak istemezse azl caizdir. Muta nikahında birinin istememesi yeterlidir. Cariyede ise yalnız erkek tarafının istememesi yeterlidir. Kadının istemesi azli meşru kılmaz.

ذَلِكَ

(ÜAvLiKa)

“Bu”

Burada işaret edilen nedir?

Bu ism-i işarettir ama zamir yerine geçmiştir. Uzakta müfret bir şeye işaret etmedir. Bundan önceki cümlenin mânâsıdır. Erkeğin gecelerini bölüştürmesi ile olan hükümlerdir. Yani onlara işaret edilmektedir. Herkes kendi hakkını almada hak sahibidir. Ancak kimse başkasına zarar vermediği gibi başkasının fazlalığını da dava edemez.

Burada “ve” harf-i atfı olmadan ifade edilmiştir. Çünkü bu yukarıdaki hükümlerin hikmetini anlatmaktadır. “Bu” kelimesi mübtedadır. Haberi “ednâ” kelimesidir.

أَدْنَى

(EaDNAv)   

“Bu ednâdır.”

“Ednâ” en azı veya en yakını anlamına gelir. Daha fazlası yapılabilir ama en azı budur denmiş olur. Hükümlerin ya üst sınırı yahut alt sınırı belirlenerek söylenir. Yahut her iki tarafa sınır konur. Aralığın sıfır olduğu hükümler çok azdır. Burada en azı budur derken eşler arasında adaletin tesisi için en azı budur demektir. Geceler bölüşülecek, sıranın tesbiti zaman zaman sırada değişiklik yapma, sırası gelmiş olanın sırasında da başka işler yapılabilir şeklindeki hükümler, adalet ve eşitlikte ifrata gidilmemesi hükmü, adalet için asgari hükümlerdir. Her şeyin vasatı uygundur. İfrat ve tefritten kaçınılmıştır.

Bu âyette Batılıların tolerans dedikleri, Osmanlıca’da müsamaha olarak adlandırılan serbestlik sınırı tarif edilmiş oluyor. Bu kelime Kur’an’da yoktur. Bu mânâda başka kelimeyi arayıp bulmamız gerekecektir.

“Ednâ” “En”li cümleye muzaftır.  

أَنْ  (EaN)   “-mesi”

Masdar “En”idir. Üç fiili masdar yapmaktadır. Gözün aydın olması, üzülmemek ve gönlü hoş olmaktır. Bunları masdar yapar ve cümleyi ednaya izafe eder.

Yukarıda anlatılanlar hep kadınların iyiliğinedir. Hukukçular çok evliliğin kadınların hukuku için konduğunu ifade etmişlerdir. Kur’an burada bu hukuku ortaya koyuyor.

Aile ile bütün hukuk kadınların haklarını korumak içindir.

Zina yasaklanmıştır. Erkek evlenmeye zorlanmıştır.

Evlenmek demek kadının hizmetçisi olmak demektir. Serbest ilişkinin yasaklanması kadının hukukunu korumak içindir. Nafaka ve mihir mükellefiyeti kadın hakkı olarak teşri edilmiştir. Çok evlilik de bütün kadınlara koca yani hizmetçi bulmak içindir.

İşte, burada “ednâ” deyip ondan sonra kadın hukukunun sayılması, tüm aile hukukunun kadın hukuku olarak ele alındığının delilidir.

تَقَرَّ أَعْيُنُهُنَّ

(TaQarRa EaGYuNuHunNa)

“Aynları takarrur etsin diye.”

Türkçede ‘gözün aydın olsun’ derler. Sevinesin, yararlanasın, mesut olasın demektir. Arapçada bu bir deyimdir. Karar kılmak demek, bir merkez etrafında olmak, dengeyi korumak demektir. Tam hareketsiz olduğunuz zaman cansız bir varlık olursunuz. Hareketinizi bir merkez etrafında yaptığınızda hem yeriniz olur hem de hareketiniz olur. Nasıl güneşin çevresinde dünya dönmekteyse, siz de kendi merkeziniz çevresinde dönüp durursunuz. Başınızı sağa ve sola çevirerek çevrenizde aradığınızı bulunca da artık başka tarafa bakmazsınız.

İşte, Arapçada insanın özlediğine ve istediğine kavuşup da başka birini aramayacak hâle gelmesini gözlerin takarruru şeklinde ifade etmektedir. Hanımların tatmin olup başka yerlere gözlerinin kaçmaması için önce sıra ile onlarla geceleri geçirmek gerekir. Ancak bunun sıkıntı oluşturmaması için çok katı kurallar içine de konmaması icap eder.

Demek ki gözün kararlı hâle gelmesi için maddi ihtiyaçların karşılanması gerekir. Maddi ihtiyaçların karşılanması yetmez, insanın üzülmemesi ve hoşlanması gerekmektedir.

وَلَا يَحْزَنَّ  

(Va LAv YaXZanNa)

“Mahzun olmasınlar diye.”

İnsan dünyada maddi ihtiyaçlarını giderdiği zaman bedeni rahat eder, sağlığa kavuşur, doyumlu hâle gelir, yeni bir şey aramaz. Biyolojik yapı budur.

Bu ihtiyaçları insan açlık, susuzluk, soğuk sıcak, cinsi arzu gibi maddî hislerle duyar. Tatmin edince de doyar. Fazlasını istemez.

İnsan sadece biyolojik varlık olsaydı bu durum burada biterdi. Ama insan aynı zamanda sosyolojik varlıktır, sosyolojik ihtiyaçlar duyar. Bu ihtiyaçların başında çevrenin kendisine saygı ve sevgi göstermesi gelmektedir.

İnsan eğer kendisini dışlanmış görürse üzülür. Kendisinin aşağılanmasına dayanamaz. Bazen kızarak karşılık verir.

İşte, sosyal ilişki karşılıklı davranışlardan doğan duygularla oluşur. Sevgi, nefret, korku, hırs insanlar arasında dengeyi oluşturur. İnsan bu ilişkide sevinir veya üzülür.

Bir erkeğin eşleri ile ilişkisinde ve eşler arası ilişkilerde maddi ihtiyaçlar karşılandığı gibi birbirleri ve kocaları arasında soğukluk ve nefretin doğmaması için gerekli hukuk sistemi doğmalıdır. Bir de herkes razı olmalıdır. Yalnız mahzun olmaması da yetmez.

Demek ki, öyle bir aile tesis edilmelidir ki, aile içinde maddî ihtiyaçlar adalet içinde giderilmelidir. Ayrıca fertler kendilerini itilmiş hissetmemelidirler. Anne babanın çocuklara farklı davranması onları en çok üzer. İşçiler de böyledir. Bu bakımdan davranışlardaki farklılık eşlere de izah edilmelidir.

وَيَرْضَوْنَ

(Va YaRWaVNa)

“Ve razı olmalarının ednâsıdır.”

“Razı olmak” demek, eşini sevmek ve memnun olmak demektir.

Eşler arasında mümkün olan adaleti sağlar ve onların da görüşlerini alırsan, onlar birbirlerine de sevgi ile bakarlar.

Burada anlatılan topluca yaşayan ve topluca çalışan insanlar arasında sağlanması gereken adalettir. İnsanlar kendilerini farklı görürler ve üstünlükleri sebebiyle özel muamele görülmesini beklerler. Ayrıca bazı kimseleri aşağı görürler, onlara kendilerine verilen hakkın tanınmasını istemezler. Yeryüzünde sınıflar her zaman böyle doğmuştur. İnsanlar insan olarak eşittirler. Dolayısıyla herkes insanlık haklarında eşittir. Ancak insanların ihtiyaçları farklıdır, imkanları farklıdır. Bu durumda da farklı hak ve görevler yüklenirler. Farklı durumları dışında farklı çalışmalar gösterirler.

İşte burada ihtiyaçlara göre bölüşmek ve yapılan işlere göre farklı karşılık istihkak etmek de yine adaletin gereğidir.

Bu âyet eşlerle olan ilişkileri de düzenlenmektedir. Aynı zamanda birlikte yaşayanlar ve birlikte çalışanlar arasında da düzenleme yapmaktadır.

Önce işler nöbetleşe yapılacaktır. İnsanlar eşit zamanlarını harcayacaklardır. Ancak nöbet tutarken güçlerine göre işler yaptırılmalıdır. Burada da güçlü olan ağır iş yaptığı zaman daha çok karşılık almalıdır. Denge böyle sağlanmalıdır.

Diğer taraftan ihtiyaçlara göre bölüşme yapılmalıdır. Kişi kendi fazla kazancından kendisi istediği gibi harcama yapabilmelidir. İhtiyaçların tatmininde sınıf farkı olmamalıdır. Nöbetlerin uzunluğunda da fark olmamalıdır. Ancak çalışırken ücretler farklı olabilir; olmalıdır da. İhtiyaçları gidermede insanlar arasında fark yapılmamalıdır.

Subaylar ayrı, astsubaylar ayrı, erler ayrı yemek yememelidirler. Giydikleri elbiselerin kumaşları aynı olmalıdır. Sivil hayatta kendi imkanları ile farklı elbiseler giyebilir, farklı yemekler yiyebilirler. Ne var ki bu da meşru kazanca dayanmalıdır. Ya kendisi çalışıp kazanmış olmalıdır, ya da yakınlarından miras olarak kendisine intikal etmelidir.

بِمَا آتَيْتَهُنَّ  

(BiMAv EaTaYTaHunNa) 

“Kendilerine ita ettiklerim sebebiyle.”

Burada “Bimâ Âteytehunne” denmektedir; yani kendi imkanlarından dolayı farklı yaşamaları hususunda başkan sorumlu değildir. Herkes kendi hayatını kendisi yaşar ve hukuka karşı, hakemlere karşı sorumludur. Başkan, başkan olarak verdiklerinde bu dengeleri gözetmelidir.

Burada sadece vermekten bahsetmektedir, davranmaktan bahsedilmemektedir. Oysa başta açıklarken gecelerin taksiminden bahsetmekte idi.

“İta” kelimesi hizmetleri de veya metayı da içerir. O zaman nâs’sa hepsini içermiş olur. Eğer ita kelimesi bu içermeyi yapmıyorsa, o zaman kıyasla içermiş olur.

Âyettin yarısında bir taraf asıl alınmış, diğer yarısında ikinci taraf asıl alınmış, böylece illetle ifade genişletilmiş olmaktadır.

Başkan bir taraftan nöbetlerle yapılan işlerde, diğer taraftan malların bölüştürülmesinde dengeleri gözeterek hareket edecektir. Böylece bu âyet bir ekibin yönetim şeklini öğretmektedir.

كُلُّهُنَّ

(KülLüHünNa)

“Hepsinin.”

Burada “Küllü” kelimesi hem ötreli hem üstünlü okunmaktadır. Ya verdiklerinin mef’ulü olmakta veya “razı olsunlar”daki “vav”ın bedeli olmaktadır. Her iki kıraat da mütevatir kıraattir. Dolayısıyla her iki mânâ da doğrudur. Hepsine verdiklerinde öyle ver ki, orada gözleri takarrur etsin, mahzun olmasınlar ve razı olsunlar. İstisnai olarak verdiklerin eğer bir hikmeti mebni ise o zaman onların isteklerini yerine getirmen gerekmez. Yani ortak olarak birlikte kendilerine verilenlerde denge gözetilmelidir. Hedef olarak onların ihtiyaçlarını gidersin, onları üzmesin, onları sevindirsin.

Merfu yani ötreli okunduğunda mânâsından onların hepsi birden razı olmalıdırlar.

Mesela peygamber îlâ yapmış, bütün kadınlardan uzak kalmıştır. Hepsine eşit muamele edince hepsi birleşmiş ve eş olarak kalmayı tercih etmiştir.

Boşanma zor olduğunda kadın, ‘kocam nasılsa beni boşayamaz’ diye etmediğini bırakmaz. Oysa tek taraflı boşama imkanı sağlanırsa, ileri gidersem beni boşar diye eşine karşı mesafeli davranır, saygılı olur.

Erkeklerin kadınları istismar etmesini önlemek için de mihir konmuştur. Kadın mihir alır ve ayrılır. Böylece denge oluşturulmuştur. 

Demek ki, gerek aile yapısında gerekse birlikte çalışma zamanlarında denge daima korunmalıdır. İşveren işçiyi çıkaramıyorsa, işçi de istediği zaman çıkamıyorsa, o işte denge oluşamaz. İşçi bir işverenle anlaştığı zaman, beni işten çıkarırsan bana 10 bin TL tazminat vereceksin der. Emekli olursam da bu tazminatı alacağım der. Ama ben ayrılırsam tazminattan vazgeçeceğim der. Bu anlaşma mihre benzer anlaşmadır.

وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي قُلُوبِكُمْ

(Va elLAHU YaGLaMu MA FIy QuLUvBiKuM)

“Allah kalplerinde olanı bilmektedir.”

Burada erkek çoğul getirilerek hitap etmiştir. Başkan ile kadınlar birlikte muhatap alınmıştır. Yani buradaki nebi vahiy alan nebi değil, başkan veya sorumlu olan nebidir.

Buradaki “Allah” da kâinatın Rabbi olan Allah’tır. İçinizde olanı O bilmektedir.

Bunun anlamı şudur ki, hak ve görevler bölüşülürken kişilerin davranışlarına bakılır. İçlerindeki duygulara göre kendilerine muamele yapılmaz. İçlerindeki duygu ve düşüncelerin hesabını Allah görür.

Buradaki “kalb”den murat insan beynidir.

“Ve” harfi ile atfetmesi yeni hüküm koymasıdır. O da zâhire göre hükmetmedir, zâhire göre karar vermedir. Bu konu da çok açık şekilde Hazreti Muhammed tarafından ifade edilmiştir; “Biz zâhire göre hükmederiz.” demiştir.

Demek ki zâhire göre hükmetme yalnız hakemlere ait bir husus değildir. Yöneticiler de zâhire göre karar verirler. Mesela, bir kimse ‘ben hastayım’ derse, onun hasta olmadığını iddia eden ispat eder. ‘Ben hastayım’ diyene hasta olduğunu ispat külfeti yüklenmez.

وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَلِيمًا(51)  

(Va KAvNa elLAHu GaLİyMan XaLIyMan)  

“Allah alim ve halim bulunmaktadır.”

“Allah” lafzı burada izhar edilmiştir. Bundan önce Allah’tan kasıt kâinatın Rabbi olan Allah idi. Burada ise O’nun halifesi olan topluluktur. Topluluk kayıtlar tutarak zâhirini bilir hâle gelir. Bunun için “alim” ve “halim” kelimeleri nekre gelmiştir. Başka bilenler de vardır demektir.

“Alim” kelimesinin buradaki mânâsı, kayıtların tutulması ve kayıtların halka açık olması ile açıklanır.

“Halim” kelimesinin topluluktaki uygulaması acaba nedir ve nasıldır? Halim kelimesi Kur’an’da Allah’ın sıfatı olarak getirildiği gibi insanın sıfatı olarak da getirilmektedir. Gafur ile şekur beraber getirilmektedir. “Hilm” kelimesi rüya anlamına da gelmektedir. “Halva” ile akraba bulunmaktadır. “Nimet” maddî imkanlardır. “Rahmet” manevi saadettir. “Hilm” ise çocuğun süt emdiği zaman duyulan zevktir ve beslenmedir. O halde hilm maddi ihtiyaçların aynı zamanda zevk içinde giderilmesidir.

Bu nasıl sağlanır?

Kişiye faizsiz kredi verirseniz iş yapar. Sizin bir zararınız olmaz. O ise çalışarak kazanmış olur. Bu kazanç ona zevk verir. Oysa ücret verirseniz o ona sıkıntı verir. Çünkü kendisinin ücreti hak edip etmediğini bilemez. Bu sebepledir ki kişiler hür olmalıdır. Kendi çalışmaları sonunda başarılarına göre mükafata nail olmalıdırlar. İşte bu hilmdir.

Bir ağaç dikersiniz, beş on sene sonra size meyve verir. O ağaçtan meyve yemek başkadır, çarşıdan meyve yemek başkadır. İki oğlunuz olsa, birini siz büyütseniz, evinizde 15 yaşına gelse; biri de kaybolsa, başkaları büyütse, sonra bulsanız; iki çocuğunuza karşı olan duygularınız bir olmaz. İşte bu fark hilmdir.

Birlikte yemek yeme, birlikte eğlenme, birlikte sıkıntılara göğüs germe insanlar arasında hilmi doğurur. Hilm bir tür sosyal duygulardır. Ailede birbirine bağlı olanların arasında doğan duygulardır. Bu duyguların oluşması dengenin gözetildiği bir toplulukta yaşamakla mümkündür. 

Bu nasıl sağlanacaktır?  

a) Önce insanlar ocak içinde yaşayacaklardır. Ocak başkanlarının adil davranışları ile hilme kavuşacaklardır.

b) Sonra bir bucak içinde çalışacaklardır. Hep birbirlerini tanıyan insanlar birlikte iş yapacaklardır. Bucak merkez aşireti onlar arasında adaleti sağlayacaktır. Böylece insan kendisini tanıyan ve bilen insanlarla yaşadıkça hilme ulaşır.

c) Aralarında çıkan nizaları kendilerinin seçtiği hakemler çözecektir. Kendi düşen ağlamaz kabilinden, kendi hakeminin verdiği karar onu tatmin eder.

d) Dayanışma ortaklıkları içinde kendisini huzur içinde hissetmektedir. Sevdikleri ile beraber olmaktadır.

İnsan bunları istediği zaman değiştirebilmektedir. Böylece boşanmadaki kolaylık benzeri kolaylıkla insan topluluğuna bağlı bulunmaktadır. Burada topluluk mensuplarının maddî ihtiyaçlarını giderecektir. Onları üzmeyecek ve onları razı edecektir.

İşte böyle bir topluluğun oluşma yollarını Kur’an anlatmaktadır.

Kur’an’daki tüm emirler ve tüm yasaklar hep bu amaçla emredilmiş ve yasaklanmıştır.

Aşiret başkanlarının görevleri, şeriatın emrettiği bu hükümleri halka öğretmek ve uygulamalarına nezaret etmektir.

İnsanlar acaba lâik İlâhi düzeni terk edip kendileri lâik düzeni neden istiyorlar?

İslâm düzeninde lâiklik vardır ama İslâm düzeni lâik bir şekilde oluşmamaktadır, Allah’ın öğrettiklerinden oluşmaktadır. ‘Hayır’ diyorlar, ‘biz dini devlet işleri ile karıştırmayız’ diyorlar. Neden? Çünkü İslâmiyet’te gerçek lâiklik ve gerçek demokrasi vardır, insanların ezilmesi ve sömürülmesi yoktur.

Eskiden kölelik vardı. Genel olarak ilkel bir şekilde yaşayan insanlar esir alınır ve uygar toplulukta saadet içinde yaşarlardı. Sonra azat edilir ve serbest bırakılırlardı. Ne var ki evlerine dönmek istemezlerdi. Çünkü yeni hayat onlar için daha iyi olurdu. Yani insanlar köle olmayı bazen hür olmaya tercih ediyorlarsa, o şekilde yaşamalarına izin vermeliyiz. Eğer kadın kocasına hizmet etmekten zevk alıyorsa, varsın hizmet etsin; biz neden mâni olalım?

Hukuk sadece eşit kaba kurallardan ibarettir ama hayat hukuktan ibaret değildir. Allah adaletin yanında ihsanı ve itayı da emretmiştir. Böylece insanlar arasında meveddet ve muhabbet oluşmuştur.

Bir başkan aşireti yönetirken öyle kurallar koymalı ve davranışlarda bulunmalıdır ki, herkes kendi hâlinden razı olmalıdır. Bunu sağlamanın yolu hicret demokrasisidir. İnsan sevdiği kimselerin yanında olmak ve sevilmek şartı ile pek çok sıkıntılara katlanır.

***

لَا يَحِلُّ لَكَ النِّسَاءُ مِنْ بَعْدُ

(LA YaXılLu LaKa elNıSAEu MiN BaGDu)  

“Sana bundan sonra nisâ helal değildir.”

Burada “Ke” harfi genel alınsa ve ifade de mutlak olarak yorumlansa, bundan sonra yani bu âyet nâzil olduktan sonra sana hiçbir kadın helal olmaz. Yani mevcut eşlerin de helal olmaz demek olur. Bunun böyle olmadığı bundan sonra gelen onlardan zevceleri değiştiremezsin ifadesi, bu ifadenin tahsis edilmiş âm olduğunu gösterir.

Burada helal olmazdan maksat, yeni kadınlarla nikahlanman helal olmaz demektir. Yoksa eski nikahlı kadınlar sana helal olmaz, onlarla beraber olamazsın demek değildir.

“Leke” kelimesi takdim edilerek sana helal olmaz, yoksa diğer mü’minlere helal olmaz anlamında değildir. Yani buradaki “sen” “min duni’l-mü’minin”dir. “Haliseten Leke”deki “Leke”dir.

“En-Nisâ” marifeli çoğuldur. Menfiden sonra marife olarak gelmiştir. Ahd içindir. Şimdiye kadar evlenmesi sana helal kılınmış ama evlenmediğin kadınlarla yeniden onlarla evlenmek helal olmaz. “Sana nikah helal değil” demeyip, “nisâ helal olmaz” demenin mânâsı şudur. Daha evvel evli olup da boşamışsa veya bundan sonra boşarsa, onlarla tekrar evlenmelerine izin verilmiş bulunmaktadır. Bunun için “nikah helal olmaz” denmiyor da, “nisâ helal olmaz” şeklinde ifade ediliyor. Bir de eşlerin tamamı boşar veya ölürlerse o  zaman evlenmesine izin verilir. Çünkü marife cem istiğrakı eksik içerir.

Burada üzerinde asıl durulacak husus “Min Ba’du” kelimesidir. Kelimenin sonundaki ötre bir hazfı ifade eder. “Min ba’di hazihi ezvacike” anlamında olabilir. Yani bu eşlerinden sonra evlenmen caiz değildir demek olur.

Bu âyetin nâzil olduğu zaman Hazreti Muhammed için bir mânâ ifade eder.

Ama bizim için ne mânâ ifade eder?

Belli evliliklerden sonra artık başkanın evlenmesi yasaklanıyor.

Bu yasaklanan durum nedir?

Başkanlar için söyleniyorsa bu durum nedir?

Hazreti Muhammed için söylenmişse bize nasıl üsve olacaktır?

İşte üzerinde düşünülmesi gereken husus budur.

Kur’an’da bu hususta bir hüküm konmadığına göre bu yasaklama durumu topluluktan topluluğa değişecektir. Eşlerden biri veya ilmî veya dinî şura üyelerinden biri hakemlere giderek hakemlerden artık evlenmesinin caiz olmadığına karar aldırabilir.

Şöyle ki, başkanların evliliği özel statüye tâbidir. Aşireti kuracak olan eşi ile beraber kuracaktır. Dolayısıyla kendisine yönetimde yardımcı olacak eşlerle evlenmeleri için özel hükümler getirilmiştir.

Yalnız başkan değil, merkez bucaklarda ilmî şuranın üyeleri de aynı hükme tâbidir.

Merkez aşiretin üyeleri ve eşleri bucakları yönetecektir. Merkez bucaklar illeri yönetecektir. Merkez iller ülkeleri yönetecektir. Mekke bucağı insanlığı yönetecektir.

İşte, merkez aşiretler aynı uzmanda başkanın şurasını oluştururlar. Ama bir aşiret eğer oluşmuş ve kurulmuşsa artık ocak ve bucak değişmez. Başkanın sağlığında onun yönetimi devam eder. Yahut emekli oluncaya kadar onun yönetimi devam eder.

Artık yeni eş almaları demek, yönetimde sıkıntıların oluşması, huzursuzlukların oluşması demektir. İşte eğer yönetim istikrarı sağlanmışsa yani başkanın başkanlığı kesinleşmişse artık yeniden evlilik yapamaz demektir.

İlmî şura başkanlarını seçtikten sonra onun kimlerle eş olacağına da karar vermiş olur. Yani yalnız başkanı değil, aynı zamanda onun eşlerini de belirlemiş olur. Başkan kendisi de yeni eşleri belirler.

Başkan diğer taraftan merkez bucakları yönetecekleri de atar. Örnek olarak devlet başkanı bölgelere ordu komutanlarını atar. Halk kendi bölgesinde olmayan komutanlardan birine biat eder. Bir komutan % 5 nisbetinde biat alırsa komutanlığı kesinleşir. Bütün bölgelerin komutanları halk tarafından kabul görmüşse, o zaman başkanın başkanlığı kesinleşir.

İşte, başkan kendi başkanlığı kesinleşinceye kadar yeni eşler alabilir. Hepsini boşayabilir. Ama başkanlığı kesinleştikten sonra artık yeni evlilik yapamaz şeklinde içtihatta bulunabiliriz.

Buradaki “Min Ba’du”yu başka bir duruma da bağlayabiliriz. Eğer “Ke” harfi bütün mü’minlere irca edilecekse, o zaman dörtten fazlası ile nikahlanmak caiz görülmez. Dörde kadar evlenmeyi emreden âyette dörtten sonrasının helal olmadığı veya helal olduğu belirlenmemiştir. Ama bu âyet evliliği dörtle sınırlamış olmaktadır. Bu şekilde yorumladığımız zaman başkanın dörtten fazla evlenmesine başlangıçta izin verilebilir. Ama başkanlığı kesinleştikten sonra artık dörtten fazlası ile evlenemez diyebiliriz.

Hâsılı, bu âyet evliliği dörtle sınırlandırmak için yorumlanabilir.

İcma da bu yöndedir.

وَلَا أَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ

(Va LAv EaN TaBadDaLa BiHinNa)

“Onlarla tebeddül ettirmek helaldir.”

Burada zamir nisadaki kadınlara gitmektedir. O kadınların eşleri iken tebdili sözkonusu olmaktadır. Demek ki o kadınların içinde eşler yoktur.

Marife olarak gelen nisâ ahd içindir, istiğrak için değildir.

Diyelim ki, bir başkanın üç karısı varken başkanlığı kesinleşti. Artık dördüncü eşle evlenemez. Birini boşayıp da başkası ile evlenemez. Bu hüküm başkanın başkanlığının kesinleşmesi içindir. Başkanın bir eşi dahi yoksa onun başkanlığı kesinleşmez demektir. Bekar başkanın başkanlığı kesin olmaz demektir. Şura yeni başkan atayarak onun başkanlığına her zaman son verebilir. Hakemler kararı ile de başkanlığına son verilebilir.

مِنْ أَزْوَاجٍ

(MiN EaZVaCin)

“Ezvacdan.”

“Ezvac” burada nekre gelmiştir. Yani başkan için çok eşlilik şartı yoktur. Yahut dörtlü sınır yoktur. En az üç eşi olacaktır da diyebiliriz. Burada ezvac ya “Ke”ye izafe edilmeli idi ya da harfi tarifle gelmeli idi. Nekre gelmesi ve “min” ile gelmesi başka hükümleri içerir.

“Mâ raeytü min raculin” ile “Mâ raeytü min ricalin” arasında ne fark vardır?

“Racülin” dediğinizde kadın erkeklerdir. “Ricalin” dediğinizde türlerdir, cinslerdir. Hiçbir çeşit erkek görmedim demiş olursunuz.

Burada da haram kılınan her çeşit kadındır. Yani bundan sonra toplulukta evliliğe karar vermez. Hiçbir türden birini görmediğine göre hiçbirini görmüş olmazsın. Kimseyi görmediğinde türleri de görmemiş olursun. “Rical”le ifadede tür ibaredir. Fert işareten  öyledir. “Recülin”de fert ibare ile tür işareten öyledir.

وَلَوْ أَعْجَبَكَ حُسْنُهُنَّ

(Va LaV EaGCaBaKa XuSNuHunNa)  

“Hüsnleri seni icab etmiş olsa da.”

Arap gramercileri “Lev” ile yalnız mazide olmayanı ifade eder diyorlar. Kur’an ise “Lev” için bu özelliği ile getirmemektedir. “İn” şartı getirilirse, o zaman cevabın olması veya olmamasına göre hüküm değişir. Ama şartın olup olmaması hükmü değiştirmiyorsa o zaman “Lev” kullanılır. Burada “İn Agcabaka” denseydi, hoşuna gitse sana helal olmaz olurdu.

Gitmese ne olur? Bu husus meçhul olurdu. Belki “Vav”dan dolayı burada o anlam da çıkabilir ama fasih olmaz.

“Hüsn” burada masdardır. Masdarların tekilleri çoğulları, tesniyeleri ve müzekker, müennes olmaları aynıdır. “Hüsn” güzellik demektir, yahut iyilik demektir. Demek ki evlilik yapılırken esas olan hüsn ile talip olunur.

“Lev”in başka mânâsı, asıl olanın aksine denmiş olur. Yani esas olan hüsnünü gördüğün kimseye talip olmadır. Ama artık o kurallar kaldırılmış olmaktadır.

Evlilikte hüsn asıldır. Hüsn hem görünüşteki güzelliği hem de davranıştaki güzelliği içermektedir. Görünüşteki güzellik bir görünüşteki etki ile ortaya çıkar. Davranıştaki güzellik görüşmelerle olur. Bu sebepledir ki evleneceklerin hitbe sırasında buluşmalarına izin verilmiştir. İnsanlar çeşit çeşit yaratılmıştır. Yani birine göre hasen olan başkasına göre olmayabilir. Bu sayededir ki herkes kendine eş bulabilmektedir.

Bilhassa erkekler kendilerinden üstün olan kadınlarla evlenmekten hoşlanmazlar, dolayısıyla onlar için güzel olan kendilerinden daha aşağıda olan kimselerdir. Zenginlikte veya ilimde öyle olanlar onlara güzel görünürler ve öyle evlilikte mutlu olurlar. Kadınlar da aslında kendilerinden daha aşağıda olanlardan hoşlanmazlar. Başkan bilhassa başkanlıkta kendisine yardım edecek, kendisini destekleyecek eşi olmasını ister. Bunu idrak edemeyip kocam hep yanımda olsun diyen kadınlar başkanlara lâyık değildirler.

إِلَّا مَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ

(EilLAv MAv MaLaKaT YaMiNuKa)

“Yeminin mülkü müstesnadır.”

Buradaki istisna nisadan olur. Nisa deyince eşlerle köleler girer. Onlarla nikahlanmak caiz değildir mânâsı çıkar. Yeni köleler sana helaldir anlamı çıkar. Yahut ezvacdan istisna edilir, o zaman da köleleri tebdil etmek caizdir anlamı çıkar. Kölelere mihir verilmeyeceğinden ve satın alınmış köleler de olmayacağına göre savaşta düşen köleler için bu hüküm istisna edilmiştir. Daha evvel zaten ancak Allah’ın savaşta verdiği kölelerle cariyelik hayatı yaşayacağını bildirmiştir. O halde onlardan yenilerini edinme caizdir.

Burada bir hususu işaret etmek gerekir. Yöneticilikte cariyelerin rolü yoktur demektir. Yani yöneticilerin hür eşleri yönetime katılırlar, cariyelerin böyle hakları yoktur.

Burada bir soru ile daha karşılaşırız: Bir kimse cariyesini azad edip kendisine hür karı yapabilir mi? Azatlığı da mihir yerine sayabilir mi?

Genel olarak bunu yasaklamak için bir hüküm bulamayız. Ancak burada bir cariyeyi azad edip hür hâle getirmek demek, yeni zevce almak olacağı için caiz değildir. Yani cariyelerin yönetimde yerleri yoktur. Yasaklandıktan sonra cariyeyi azat edip eş hâline getiremez demektir.

Kuranda “sağ elin mülkü” kavramı kullanılmaktadır. Bunun sebebi, insan insana mâlik değildir. Belki hür insanın eli köle insanın eline mâliktir. Böyle olunca Fatiha’daki ‘yalnız sana ibadet ederiz’ hükmüne zıt olmamış olur.

Bir işletmede yeteri kadar işçi alındıktan sonra, kadro tamam olduktan sonra işveren yeni işçi almaz; eski işçiyi çıkarıp da yeni işçi de almaz. Yani ortaklık kurulurken işletme tam faaliyete geçtikten sonra çalışanlar artık ortaktır. Ancak hakem kararı ile işçi çıkarılabilir, yahut yeni ortak alınabilir. Ortağın ölmesi hâlinde alınacak kimseyi ölenin vârisleri belirler. Ortağın görevi yerine getirmemesi hâlinde diğer ortaklar hakeme giderler ve o suretle ortaklıktan çıkarılırlar. Sorumlu ortak işletmeyi kurarken değişiklik yapma hakkına sahiptir. Ama kurulmuş ve işlemekte olan bir işletmede yöneticinin ortağı değiştirmesi ancak hakemler kararı ile olacaktır. Yeni işçi alma yasağının başlaması işletmenin faaliyete geçmesiyle olmaktadır. İşletme kredisini alma hakkı işletmesini tamamlamış işletmelere aittir. İşte buna da karar verecek kimse girişimcinin kendisi veya dayanışma ortaklığıdır.

وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ رَقِيبًا(52)

(Va KAvNa elLAHu GaLAy KülLi ŞaYEin RaQIyBan)

“Allah her şey üzerinde rakib bulunmaktadır.”

“RaKaBa” başında durmak demektir. Gözetler ve yaptıklarını takip eder.

“Allah her şeye rakibdir, yaptıklarını takip etmektedir.”

Toplulukta kayıtlar tutulmaktadır; evrak kaydı, zimmet kaydı, envanter kaydı, demirbaş kaydı. Bu kayıtlarla bütün işler kontrol altına alınmamıştır. Bu yapılanlar yeterli değildir. Geçen kayıtların gerçek olup olmadığını kontrol eden bir teşkilata ihtiyaç vardır.

Bir taşınmaz mağazasına işletme senedi verilir. Mağaza inşaat malzemesini bu senetle alır ve satar. Bir mağaza verilen işletme kredisi kadar mal bulundurmak zorundadır. Rakip firmaların kontrolörleri gelir ve olması gereken malları sayarlar. Uygun mal çıkarsa murakıplık görevi biter.  Bunlar  soruşturmacılardan farklıdır. Bunların şehadeti mahkemede geçerli değildir. Ancak bunlar gerekirse soruşturmacıları çağırır ve durum tesbitini yaptırırlar.

Başkanın eşleri ile olan ilişkilerinde olduğu gibi; çalışanların çalışmalarını takip görevi ilgilinin rakiplerine aittir. Bunlar tuttukları raporları evrak kaydına gönderirler. Envanter hesabında bir yerde bulunan mallar bellidir. Muhasebeye geçmiştir. Ancak muhasebe sonuçlarının işyerlerindeki stoklara uygun olup olmadığını denetleme ise murakıpların işidir.

Takipçilikle murakıplık aynıdır. Murakıplar sadece tesbit edip kayda geçirirler. Sonrasına karışmazlar. Bilgiyi edinen kişi harekete geçerek soruşturmacılara durumu tesbit ettirir. Sonra da hakemlere gider. Soruşturmacılar hakemlerin karşısında şehadette bulunurlar.

Yirmi beş (25) Genel Hizmet vardır. Kişiler veya işletmeler karşılaştıkları sorunları bu hizmetlere çözdürürler. Hangi hizmetlerin kimler tarafından yapılması gerektiğine önce başkan karar verir. Buna hakemler nezdinde itiraz edilir. Son karar hakemlerindir.

“Allah her şeye rakib bulunmaktadır.”

Allah kâinatı yaratmış ve düzen koymuş; insanları, cinleri, melekleri ve ruhları görevlendirmiştir. Onlar onun düzenini korumakla görevlidirler. Bunların bu görevlerini yapıp yapmadıklarını da takip etmektedir. Yeryüzünde O’nun halifesi olan topluluklar da O’nun adına kararlar alırlar. Şeriat ortaya koyarlar. Kanunlar yaparlar. Bütçe yaparlar. Kredi bölüşüm cetvellerini hazırlarlar. Buna göre topluluk işleri yürümektedir.

Bütün bunları topluluk takip etmelidir. Bugün Sayıştay vardır; Meclis’in yaptığı bütçelerin uygulanıp uygulamadığını denetleyen bir kuruluştur. Maliye bütçeyi uygular. Denetimini divanı muhasebat yapar. Bunlar aynı zamanda mahkemedir.

Bu yanlıştır. Yargı denetleyen değildir. Yargı kendisine açılan davalara bakar. İcraya karışmaz; denetime de karışmaz. Bugün bunlar netleşmiş değildir.

Bunun dışında kanunlar yapılır, sonra o kanunların uygulanıp uygulanmadığını denetleyen bir merci yoktur. Mağdur olanlar mahkemeye gidebilirler. Birçok sahada dokunulmazlıklar vardır. Mahkemeye de gidememektesiniz. 

Oysa “Adil Düzen”de murakıplar vardır. Bunlar olayları tesbit edip kayda geçirirler. İlgililer olaydan haberdar olurlar. Davacı olanlar soruşturmacılara giderler ve soruşturmacılar tesbit edip hakemlerin huzurunda şehadet ederler. Hakemler de kararlarını verirler. Siyasi dayanışma ortaklıkları hakemlerin kararlarına uymayanları yola getirirler.

İlk insanlar kişilerle yönetiliyordu...

Hazreti Nuh’tan başlayıp Hazreti Muhammed’e kadar gelen peygamberler hukuk yönetimin geliştirdiler...

Şimdi; Kur’an’da kıyamete kadar gerekli hükümler mevcuttur. Her devrin âlimleri gelecek ve yaşanan devrin ihtiyacı olan hükümleri ortaya koyarlar. Şimdi bizim yaptığımız budur. 25 Genel Hizmet ile muasır medeniyetin ihtiyacı olan müesseseleri ortaya koymaktayız, bunların hükümlerini istidlâl etmekteyiz…

Kur’an’dan çağımıza ait hükümleri istihraç ederken usulümüz müçtehitlerin dayandığı usuldür. Hükümler ise çağımızın sorunlarını çözme şeklindedir. Çağımızın sorunlarını bugünkü müsbet ilimlerle tesbit ediyoruz. Çağımızın sorunlarını ise yine çağımızın gelişmiş ileri sanayisi ile çözüyoruz. Yani yeni teknolojiden yararlanıyoruz.

Hazreti Muhammed aleyhisselâm zamanında kıblenin tesbiti metodu başka idi, müçtehitler döneminde başka idi; şimdi de tamamen başkadır.

İlk dönemlerde saat olarak güneşin gölgesi kullanılıyordu.

Sonra su ve zaman saatleri icat edildi, onlar kullanıldı.

Daha sonra sarkaç, daha sonra zemberek saatleri bulundu.

Şimdi de elektronik saatleri kullanıyoruz.

Mesele nedir?

Mesele vaktin tesbiti meselesidir. Bunu günün teknolojisi sağlar. Günün teknolojisinin imkanları ile o meselenin çözümü hassasiyetle sağlanır. Ama zamanın kullanılması işi ise fıkha aittir. Yeni imkanlar yeni ihtiyaçlar doğurmuştur. Uzayda iken akşam namazını kılmak için güneşin batmasını bekleyemeyiz.

Günümüzün sorunlarını müsbet ilme çözdürüyorlar. Bu yeterli değildir. Müsbet ilim insanın ne yapmasına karar veremez. Müsbet ilim nasıl yapmasına karar verir. Onun aracı ise teknolojidir. Ne yapılması gerektiğine ise dinler karar verir. Onun inandırma aracı ise hikmettir, sanattır, vaaz ve nasihattir.

İnsanın nasıl gözü var, kulağı var ve bunların her birinin işleri farklı ise; din ile ilim de böyledir. İşleri ve hizmetleri farklıdır, metotları farklıdır. Biri diğerinin yerine geçemez. Göz sesi duyamaz, kulak ışığı göremez.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-542/ADİL DÜZEN DERSLERİ-372   02 Ocak 2010

Fener Rum Patriği BARTHOLOMEOS ve

RUMLARA TAVSİYELER…

Amerika’da beyanat veren patrik Türkiye’de rahat olmadıklarını söylemiş...

Türkler Anadolu’yu 1071’lerde fethe başladılar. 1923’e kadar 852 yılda Rum ve Ermenilerle beraber yaşadık. Anadolu’nun nüfusunun yarısı Hıristiyan’dı. Kimse onların ne dinine ne de ırkına dokunmadı.

Sonra ne yaptılar?

Avrupalılara güvendiler ve bize saldırdılar, Anadolu’dan mübadele ile sürüldüler.

İstanbul mübadele dışı bırakıldı. 1950’ye kadar İstanbul’un yarısı yine Rum ve Ermeni idi. Yine Batılıların kışkırtması ile heveslere kapıldılar, Türkiye’de Türkiye aleyhinde faaliyet gösterdiler. Sonra Türkiye’yi terk etmek zorunda kaldılar.

Bugün Yunanistan on milyon nüfusa sahiptir. Türkiye’deki Rumların sayısı 1500 civarında ve maalesef hâlâ Türkiye aleyhinde faaliyet göstermektedirler.

Türkiye’de Rumlara eziyete edildi, Heybeliada’da Rum okulu kapandı deniyor.

Türkiye’de bize zulüm yapılmadı mı? Bizim medreselerimiz kapatılmadı mı? O medreseler, mektepler, İmam-Hatipler, Kur’an kursları hâlâ bomboş değil midir? Türkiye’de yapılan bu inkılâp zulmünü kimler yaptırdı? Biz galip geldik ama bizim mabetlerimiz ve medreselerimiz kapatıldı, bizim okullarımız ve kurslarımız kapatıldı.

Bütün bunları kim yaptı?

Dünyayı kendi ülkeleri hâline getirmek isteyen Siyonistler yaptı. Bizi çatıştırdı; biz çatışırken o Büyük Ortadoğu Projesi yoluyla hakim olacaktı.

Biz Türkler sabırlı milletiz. İnsanları severiz. Yöneticilerin cahilliği sebebiyle halka düşman olmayız. Biz Yahudileri insan olarak seviyoruz, Rumları seviyoruz, Ermenileri seviyoruz. Yöneticilerin serkeşliklerine sabrediyoruz. Ama tarih onları affetmiyor. Bugün sadece İstanbul’un Müslüman nüfusu Yunanistan nüfusunun bir buçuk misli. İstanbul’daki Rumlar binde bir civarında. Biz onları bu hâle getirmedik, kendi Batılı dostları getirdi.

Rum ve Ermenilere yapacağımız tavsiyeler vardır.

Siyaset ile dini birbirinden ayırın. Türkiye’de kalmak istiyorsanız, dinî hüviyetinizle kalınız. Yoksa binde bir bile olmayan nüfusun o ülkeyi yönetmesi hayal bile edilemez.

Dininizin Hıristiyanlara getirdiği kötülük vardır; tek evlilik ve boşanma yasağı. Sonunda nüfusunuz azalmaya başlıyor. Bu durumda bizim sizin için yapacağımız bir şey yoktur. Biz Türkiye’de 12 milyon iken, şimdi 80 milyona varıyoruz. Bunu bize sağlayan İslâmiyet’teki çok evlilik ve kolay boşanmadır.

Sizlerin de nüfusunuzun artması için çok evlilik müessesesini ihya edin. Boşanmayı kolaylaştırın. Maddî imkanlarınızı nüfusun artmasında kullanın. İşyerleri kurun, başka dinlerden insanları buraya getirin, zorlamadan ikna edebiliyorsanız Hıristiyanlaştırın. Budistleri ve Hinduları Hıristiyanlaştırın. Nüfusunuz artsın. Türklerin dinlerine düşmanlık etmeyin. Onlar size saygılı oldukları gibi siz de onlara saygılı olun.

Türkiye’de bir gün medreseler açılacaktır, tekkeler açılacaktır. O zaman sizin de okullarınız serbestlik içinde olacaktır. İstediğiniz kadar insanları okutabilirsiniz. Maddî imkanlarınız vardır. Dünyada zenginsiniz. Pekala siteler kurabilirsiniz. Sitelerinizi kurun. Siteler refah getirsin, saadet getirsin. Herkes sizin dininizde olmaya gıpta etsin. Türkleri sömürerek elde ettiğiniz serveti Türkler aleyhinde kullanmayın.

Biz Orta Asya’dan geldik. Oraları seviyoruz. Oralara göç etmesek de, içimizde hep o dağların rüzgar sesini duyuyoruz. Siz de Anadolu’yu ve İstanbul’u seviyorsunuz. Bunu son derece doğal karşılıyoruz. Ancak siz düşmanlık yaptınız. Halk yapmadı, yöneticileri yaptı, dindarları yaptı. Ülkemizin Müslümanlarını ezeceğiz diye din düşmanlığı yapıldı. Müslümanlar çoğaldı. Siz ise yokluk derecesine vardınız. Tekrar çoğalabilir, bin sene sonra Türkiye’nin kahır çoğunluğu sizin elinize geçebilir. Bunun için ne yapmalısınız?

1-             İslâm düşmanlığından ve Türk düşmanlığından vazgeçiniz. İnsanları seviniz, sevdiriniz; nefret ettirmeyiniz.

2-             Gerçek Hıristiyanlığa dönünüz. Zamanla uydurulan bâtıl anlayışınızı terk ediniz. Dininiz Müslümanların dininden üstün olsun. Tevrat’ın hükümleri bugünkü sorunları çözmüyor. İncil’de hükümler yoktur. O halde dininizde Hıristiyan kalınız ama şeriat olarak Kur’an şeriatını benimseyin. Siz kendiniz istidlâl edin.

3-             Nüfusunuzun çoğalması için gerekli dinî emirleri faaliyete geçiriniz.

4-             Türkleri sömürerek değil, onlara refah sağlayarak siz zengin olun.

Bunun için sadece iyi mü’min olmanız yeterlidir.

ABD ile bir olup ülkemize saldırmak sizi bir yere götürmez.

Öyle yaptınız demiyorum, çünkü ben basında çıkan hiçbir habere inanmam.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-542/ADİL DÜZEN DERSLERİ-372   02 Ocak 2010

ENERJİ, MEDENİYET

ve YAPACAKLARIMIZ

Allah kâinatı parçacıklardan oluşturmuştur.

Parçacıkların taşıdıkları hızların kareleri enerjiyi oluşturur.

İki çeşit enerji deposu vardır.

Biri demirden küçük parçacıklardır. Bunların en küçüğü hidrojendir. Bunlar birleşir ve demire doğru ağırlaşırlar. Işık salarlar. Güneş ışığını salarlar. Bizim dünyamız bu enerjiden yararlanır.

Diğeri ise ağır elementlerdir. Radyum gibi elementler parçalanarak demire doğru hafifleşirler. Atom enerjisi budur.

Her iki durumda her şey demirleşmektedir. Demir en aşağıdadır. Her şey ona düşmektedir. Hangi şekilde olursa olsun, sonunda kâinatta faydalı enerji tükenmekte, biz ise ölüme doğru gitmekteyiz.

Güneş enerjisi

Bizim ana enerji kaynağımız güneş enerjisidir, bunu da iki şekilde elde ediyoruz.

BİR: Sular buharlaşıyor, göğe çıkıyor, rüzgar oluyor, yağmur oluyor, göl oluyor, akarsu oluyor. Biz o enerjileri kullanırız.

İKİ: Güneş enerjisinden ikinci faydalanma yolu ise bitkilerin güneş enerjisini kimyasal enerjiye çevirmesidir. Sonra biz ondan yararlanır ve besleniriz, onları yakarız.

Geçmişte kömür, petrol, gaz şeklinde depolanmışlardır. Şimdi onları tüketiyor ve uygarlığımızı götürüyoruz. Gelecekte bunların hepsi tükenmiş olacaktır. İnsanlık kalıcı enerji kaynaklarına yönelecektir. Bunlar nelerdir? a) Güneş enerjisi, b) Rüzgar enerjisi, c) Su enerjisi, d) Bitkisel enerji.

Ülkemizde petrol ve gaz ya yoktur veya çoktur; bilemiyoruz!

Buna karşılık devamlı var olan -güneş, rüzgar, su ve diğerlerinden oluşan- enerji kaynaklarımız boldur. O halde bizim enerji siyasetimiz bu enerjilerden yararlanma olmalıdır. Bunun sistemini geliştirmemiz gerekecektir.  Bu sayede geleceğin enerji patronu biz oluruz.

İşe nerden başlamalıyız?

İşe şuradan başlamalıyız.

Topraklarımızın yüzeylerini yeşillendirmeliyiz. Binalarımızı sera ile kaplayarak yaz kış güneş enerjisini kimyasal enerjiye çevirmeliyiz. Tüm akarsularımızı elektrik enerjisine çevirmeliyiz. Rüzgarların boş yere esmesini önlemeliyiz. Güneş ışığını doğrudan hidrojen enerjisine çevirmeliyiz.

Batı dünyası bunun teknolojisini geliştiriyor. Biz bunu çok ucuz bir şekilde satın alabiliriz. Onların mühendislerini getirip ülkemizde çalıştırabiliriz. Teknolojide onlara yetişelim dediğimiz zaman; biz bunu başaramayız, onlar bu alanda bizden hayli ileridedirler. Ama Batı’nın teknolojisini geriden de olsa takip edebiliyoruz.

Bu vesileyle hatırlatalım;

Bizim geri kalışımızın sebebi teknolojideki geriliğimiz değildir.

Biz neden geriyiz?

Tarihteki uygarlıklar artan emekle doğmuştur. Yani insanlar çalışır ve yaşarlar. Artırdıkları emeklerini de uygarlıkta kullanırlar. Emeklerini artırabilmeleri için yaşamak amacıyla gerekli olan çalışma saatleri daha az olmalıdır. Türkiye’de çalıştığımızın en az yarısını dışarıya faiz olarak ödüyoruz. Uygarlaşmak için saatlerimizi artırma şöyle dursun; faiz için harcadığımız saatlerden artırdıklarımız yaşamamız için yetmiyor, borçlanarak yaşıyoruz. Bu durumda Türkiye’nin uygarlaşması imkansız hâle geliyor.

Biz ne yapabiliriz?

Bizim geçmişten bize intikal eden Batı’dan çok ileride olan hukuk sistemimiz vardır. Eğer biz onu değerlendirsek, çalışmalarımızın verimi dört beş misli artacaktır. Bir taraftan geçineceğiz, bir taraftan dış borcumuzu ödeyeceğiz; diğer taraftan uygarlaşmamız ve muasır medeniyetin fevkine çıkmamız için zamanımız artacaktır.

Batılılar bunu çok iyi biliyorlar; İslâm fıkhının çok kısa zamanda bizi muasır medeniyetin fevkine çıkaracağını çok iyi biliyorlar. Türkiye’nin muasır medeniyetin fevkine çıkıp da tekrar Osmanlı döneminde olduğu gibi hükmeder duruma geçmesini önlemek istiyorlar. Bunu gerçekleştirmek için Türkiye’yi İslâm fıkhından uzaklaştırmışlardır. Medreseleri kapattırmışlar, harf inkılâbına zorlamışlardır.

Biz inkılâplar yaptık; Batı’nın zorlaması ile yaptık. İnkılâpları Osmanlılar başlattı ama biz onları hayra çevirdik. Bu sayede Batı’yı öğrendik, Doğu’yu unutmadık. Şimdi bu ikisini sentez ederek, çağımızın sorunlarını çözen fıkıhla muasır medeniyetin fevkine çıkacağız.

Biz neler yapacağız?

Önce, herkes iş bulacak, ülkemizde işsiz insan olmayacak.

Sonra, herkes kendi işini kendisi seçecek; çağdaş kölelik olan işçilikten kurtulacağız.

Herkes girişimci olacak; bunu faizsiz işçilik ve işveren kredisi ile sağlayacağız.

Böylece herkes düşünecek, deneyecek, çalışacak, uygulayacak ve yapacak…

Güneş, rüzgar, su ve biyolojik enerji kaynakları ülkemizde zengindir; bunlar tam kapasite ile ve en verimli şekilde değerlendirilecek.

Dışarıdan teknoloji getirilecekse, yönetim değil halk getirecektir.

İşte;

“Adil Düzen” bunları yapan bir düzendir.

“Adil Düzen”i hafife alıp dalga geçmek ve

“Adil Düzen”e anlamdan saldırmak demek ise;

Tek kelimeyle çağdaş sömürü düzenine “uşaklık” etmek demektir.

“Adil Düzen”i kritik etme ve değerlendirme ise esaretten kurtulma demektir;

Yalnız Türkiye’nin değil, bütün dünyanın ve bütün insanlığın kurtulması demektir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

Faiz, işsizlik, açlık ve çözüm

Reşat Nuri EROL

Çağımızın en büyük sorunu işsizliktir.

İşsizlik problemi açlık musibetine sebebiyet verir.

Aç olan, yoksul olan, işsiz olan insanın yapmayacağı şey yoktur.

Açlıkla ilgili en son tesbit ettiğim söz/atasözü, bana ‘bundan daha ötesi ne olabilir ki?’ dedirtti: Meğer, “Aç olan tanrısı ile savaşır” şeklinde bir atasözü varmış!

Aman Allah’ım!

Bundan ötesini, bundan daha beterini düşünemiyorum…

Aç olan tanrısı ile savaşır/mış…

***

İşsizlik sorununu çözmediğimiz zaman; yapılan tüm çalışmalar, tüm faaliyetler, tüm gayretler, tüm yeniden yapılanmalar, tüm açılımlar boş olur.

İşsizliğin ana kaynağı “faiz”dir, “faizli sistem”dir, “faizli ekonomi”dir.

Faiz halkın emeğini, emek sahiplerinin en önemli ve biricik sermayesini, dolayısıyla insanoğlunun en kutsal değerlerini doğrudan veya dolaylı olarak sömürmektedir.

Faiz işletmeleri üretemez hâle getirmektedir...

Üretemeyen bir ekonomi varlığını sürdüremez…

Üretemeye bir ülke ve devlet var olmaya devam edemez…

Faizli ekonomi devam ettiği müddetçe açılım veya başka herhangi bir şey gerçekleştirilemez, ülke içinde birlik ve beraberlik sağlanamaz, devlet varlığını sürdüremez...

***

Faiz, işsizlik, açlık ile ilgili teşhis ve tesbitler bu derece ve böylesine vahim. 

Faiz, işsizlik, açlık bu kadar tehlikeli ve de vahimse; o zaman bir toplumdaki bu ana sorunların elbette çare ve çözümleri üzerinde durulması gerekir.

Çare ve çözüm olarak neler yapılabilir?

BİR: Her şeyden önce iç borçlar faizsiz hâle getirilecektir.

İKİ: Dış borçlar da acilen, hiç bekletilmeden, behemehal tasfiye edilecektir.

1) Dış borçlar iç borca çevrilecek ve faizsiz hâle getirilecektir.

2) Faizli borçlar kredileşme borcuna çevrilecektir.

3) Para borcu mal borcuna çevrilecektir.

4) Borç ortaklığa çevrilecektir.

ÜÇ: Yukarıda anlatılanlar yapıldıktan sonra; her vatandaşa ehliyetine göre “faizsiz kredi” verilecektir. Cebri icra kalkacaktır. İşçi çalıştıran işveren borçlandırılacak, ücret doğrudan çalışana ödenecektir. Ayrıca işyeri ve mesken kredisi faizsiz verilecektir. İşyeri ve mesken kredileri İstanbul’da da Doğu’da da aynı olunca, Anadolu’muzun doğu bölgelerinde hayat daha ucuz olduğu için halkımız oralara kayacak, oraların nüfusu artacaktır; böylece nüfusun artmasından dolayı oralara da refah gelecektir. O zaman yukarıda sıraladığımız sorunlar son bulacak ve halkımız devletine daha içten bağlanacaktır.

İstenen; istenmesi gereken ve olması gereken de bu değil midir?

***

Bu sorunlardan başka elbette ilmî, siyasî, sosyal ve askerî sorunlar da vardır.

Onların çözümü de bir başka yazının konusudur.

Biz bu köşemizde sadece faiz, işsizlik, açlık ile ilgili ekonomik sorunları ve o sorunlarla ilgili çözüm önerilerimizi yazmış olduk.

Bu çözümler uygulandığı taktirde; iç veya dış düşman güçler ne yaparlarsa yapsınlar, sorunlarını çözmüş güçlü bir ülkenin varlığını sürdürmesini engelleyemezler.

Sorunlara çözüm yolunda açılım

Reşat Nuri EROL

Sorunlar… Sorunlar… Sorunlar… Hep var olan “sorunlar”dan söz ediliyor…

“Sorunlar” ve nihayet sorunların çözümü için yapılmaya çalışılan “açılım/lar”…

Yalnız bizim, yalnız halkımızın, yalnız Kürtlerin değil, yalnız Türkiye’nin değil; bütün dünyanın sorunları var. Dolayısıyla bütün dünya, bütün beşeriyet “açılım/lar”a muhtaç.

Sorunların ana kaynağı denince; benim aklıma her şeyden önce “tarım dönemi”nden “sanayi dönemi”ne geçiş ile ilgili “ana sorun” geliyor. Beş bin sene içinde oluşmuş “tarım dönemi hukuku” çağımızdaki çetrefil “sanayi dönemi”ne yeterli olmuyor.

İnsanlığın “sanayi dönemi hukuku”na geçmesi, girmesi ve sorunlarını ona göre çözmesi, bu açılımı gerçekleştirmesi gerekiyor. İnsanlar geçmişlerinden ve geçmişteki birikimlerinden yararlanmadan geleceklerini düzenleyemezler. İnsanlığın her şeyden önce, başta Kur’an olmak üzere, diğer kaynaklardan da yararlanarak “sanayi dönemi hukuku”nu oluşturması gerekiyor. Bu hukuk oluşmadıkça hiçbir açılım başarılı olamaz.

***

Sorunların çözümü ve ‘açılım’ için neler yapılmalı?

1. Önce “yerinden yönetim sistemi” getirilmeli. On civarında aile topluluğu bir ocak veya apartman yönetimini oluşturmalı. Yüze yakın ocak, bir bucak/belde yönetimini oluşturmalı. Yüze yakın bucak bir ili/vilayeti oluşturacak. Ülke yüze yakın ilden oluşacak. Bunlardan her biri kendi işlerinde ve iç yönetimlerinde bağımsız olacak. İsteyen yerini terk edip gidecek, taşınmazlarını devlet cari bedelle satın alacak. Ocaklar birlikte yaşama, bucaklar birlikte çalışma, iller iç güvenlik, ülke dış savunma görevlerini yüklenecek. Her bucak kendi yerinden yönetimini kendisi gerçekleştirecek.

2. Kişilerle kişiler arasında, kurumlarla kurumlar arasında, kurumlarla kişiler arasında çıkan her türlü anlaşmazlıklar eşitlik içinde “hakemler”den oluşmuş bağımsız, yansız, etkin ve saygın mahkemeler tarafından çözülecek. Yargı da dâhil bütün kurum ve kişiler hakemlerin denetiminde olacak. Kamu hukuku bucaklara göre değişecek, özel hukuk ise hukuk ekollerine göre değişecek.

3. Ekonomi ve üretim ile ilgili sorunlar ve çözümler: Üretilen mallar ortak ambarlara konacak ve sahiplerine ‘hamiline’ yazılmış senetler verilecek. Senetler alınacak ve satılacak; tüketiciler senetle ambarlardan malları çekip tüketecek. Ortak nakliye dağıtımı sağlanacak. İsteyenler senetlerini bankalara satarak veya rehin ederek karşılığında toprak, demir, buğday ve altın paraları/senetleri alabilecek. Böylece parayı bankalar çıkaracak ama piyasaya değer karşılığı olarak üretici sürecek. Bankalar faizsiz çalışacak, gelirlerini senetlerini para ile alıp sattıkları işletmelerin cirolarından bir yüzde alarak karşılayacak. Bankalar işletmelerin işletme senetlerini para ile alıp satacak. İşletmeler bütün girdileri işletme seneleri ile alacak, mamullerini işletme seneleri ile satacak. Gümrükler ve vizeler kalkacak...

4. Eğitim, imtihan, ehliyet ve diploma: Devlet vatandaşlardan neyi bilmesi gerektiğini isteyebilir; sonra imtihan ederek vatandaşa ehliyetini/diplomasını verir. Devlet vatandaşlara ‘sen bunu öğrenemeyeceksin’ demeyecek, yasak koymayacak. Vatandaşın istediğini istediği kimseden öğrenme ve eğitimini tamamlama hakkı olacak. Eğitim ve öğrenim masraflarını adaletin temel ilkeleri çerçevesinde kamu karşılayacak.

***

Bu yazdıklarımı okuduktan sonra; ‘sen bize “Adil Düzen” ile “Adil Ekonomik Düzen” açılımını anlatıyorsun’ dediğinizi duyar gibi oluyorum. Evet, aynen öyle! Erbakan’ın da dediği gibi; tek çare Adil Düzen ve Adil Ekonomik Düzen.

Sorunların çözümü için başka çare ve çözüm ya da açılım var mı ki?

Bence yok!

‘Kapitalizm, sosyalizm ve liberalizm var’ diyenlere cevabım, gelecek yazıda…

Evet, açılım; ama nasıl?

Reşat Nuri EROL

Bundan önceki yazımda; sorunlara çözüm yolunda açılım yapacaksak, açılım olarak neler yapılması gerektiğini anlattım ve tek çarenin “Adil Düzen/ Adil Ekonomik Düzen” olduğunu yazdım.

Alternatif olarak ‘kapitalizm, komünizm, sosyalizm, liberalizm’ diyenlere cevabı ise bugünkü bu yazıya bıraktım.

Elbette bu ‘izm/ler’ hepten ve bütünüyle yanlış değiller; içlerinde bazı doğrular barındırıyorlar ve o doğruları sebebiyle bir müddet ayakta kalabiliyorlar. İşte tam da bundan dolayı, Adil Düzen ve Adil Ekonomik Düzen, bu izm/lerin doğrularını -ama yanlışlarını değil, sadece doğrularını- içinde barındırıyor.

Ancak, nasıl ‘iki nokta arasındaki doğru tek’ ise; bir bütün olarak tek doğru sistem vardır, o da “Adil Düzen/ Adil Ekonomik Düzen”dir.

***

Evet, Adil Düzenin sosyalizmi, kapitalizmi, liberalizmi ve halk ekonomisi olabilir. Daha doğrusu bu sistemlerin sadece doğrularının uygulandığı sistemler olabilir.

-Adil Düzende liberalizm vardır. Halk, devletten kredi ve destek almaksızın küçük müteşebbisler hâlinde kredi ile kendisi iş yapabilir. Adil Düzende bunu yasaklayan ve buna mâni olan bir şey yoktur. İşte bu “liberalizm”dir.

-Adil Düzende kapitalizm vardır. Sermaye, tekel oluşturmamak ve faizli muamele yapmamak üzere büyük işletmeler kurar ve böylece işler yapabilir. Bu da “kapitalizm”dir.

-Adil Düzende sosyalizm de vardır. Devlet vakıflar veya vakıf kooperatifler kurarak kamu tekeli içinde işler yapabilir. Fazla değil, sadece o kadar. İşte bu da “sosyalizm”dir.

-Adil Düzende halk ekonomisi vardır. Küçük ve orta müteşebbisler, halk ekonomisi sisteminde kooperatifler şeklinde organize olurlar, kamudan aldıkları faizsiz kredi ve genel hizmet desteği ile küçük ve orta işletmelerde kamu destekli liberalizmi yaşayabilir.

‘Eh, madem öyleymiş, bu doğruların toplamını birlikte uygulasak olmaz mı?’ diyenlerinizi duyar gibiyim. Neden olmasın; olur, hem de bal gibi olur! Biz de kırk yıldan beri işte bu doğruları, yani “Adil Düzen” ile “Adil Ekonomik Düzen”i anlatıyoruz…

***

“Açılım” adına meseleyi biraz daha açalım: “Adil Düzen”de bu dört çeşit işletme de mevcuttur. Bu işletmeler denge içinde birbirleri ile yarıştadır. Bir ekonomik çevrede bunlardan biri hâkim olabilir; böylece o yönetim biçimi liberalizm, kapitalizm, sosyalizm veya halk ekonomisi olur. Ne var ki, bu dört çeşit işletmeden hiçbiri tamamen yok olmaz, üretici ve tüketicilerin rekabetine göre biri hâkim olur, ama diğerleri de kredi yoluyla korunur. Her il ayrı bir ekonomik çevredir. Bir il 300 bin ile bir milyon arasında nüfusa sahiptir. Doğuda bir il içinde sosyalizm, batıda bir il içinde kapitalizm, isteyen illerde de halk ekonomisi hâkim olabilecektir. Yani gelecekte sol veya sağ değil, genel olarak “Adil Düzen/ Adil Ekonomik Düzen” hâkim olacak ve her anlayış “Adil Düzen”e göre oluşacaktır.

***

Hülâsa: Batı dünyasındaki yoksulluk kapitalizme yani sermaye tekeline götürüyor… Doğudaki işsizlik, yoksulluk ve anarşi feodalizme götürüyor... Zulmü alkışlamak sadakat kabul ediliyor; oysa adalete sadakat gerekir... Zulüm düzeninde devlet ancak zulümle yönetilir; zulüm düzeninde adaletle yönetim olmaz... “Adil Düzen”e geçilmesi için her şeyden önce halkın adalete inanması gerekir... Evimize çekilmek değil; “Adil Düzen”i anlamak ve uygulayarak halkımıza anlatmak görevimiz olmalıdır... Eski günahlara, eski ilgisizliklere, eski bilgisizliklere, eski cehaletlere kefaret gerek... Barış ve adalet, halkın kendi kimliğine saygılı olmakla gerçekleşir... Adalet için çaba sarf etmeli ve adaleti hak etmeliyiz…

Evet, “açılım” olmalı ama işte böyle olmalı.

Vesselâm…