1967...1968...1969....AKEVLER 42 YILDIR ÇALIŞIYOR....2007...2008...2009

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 540

“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)

“ADİL DÜNYA DÜZENİ, III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

Haftalık Seminer Dergisi             19 Aralık 2009                      Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 540. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz; Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

ACİL ÇÖZÜM…

İSVİÇRE’DEKİ MİNARE YASAĞI

VE “ADİL DÜZEN”DE ÇÖZÜM

***

*İŞLETME SEMİNERLERİ; 90. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamları; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

Genel Hizmet Kooperatifi Ana Sözleşme Çalışmaları - 6

***

Değişen dünya düzeni ve Türkiye

Arnavutluk’tan; Balkanlar’daki Türkiye’den…

Karadağ’dan; Balkanlar’daki Türkiye’den…

Ahmet Hakan takipteymiş!..

Milli Gazete yazarı Gül’ün uçağında…   Ahmet Hakan

Reşat Nuri EROL

***

AHZÂB SÛRESİ TEFSİRİ - 12

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

َِياأَيُّهَا النَّبِيُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا(1) وَاتَّبِعْ مَا يُوحَى إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا(2) وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(3) مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ وَمَا جَعَلَ أَزْوَاجَكُمْ اللَّائِي تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِكُمْ وَمَا جَعَلَ أَدْعِيَاءَكُمْ أَبْنَاءَكُمْ ذَلِكُمْ قَوْلُكُمْ بِأَفْوَاهِكُمْ وَاللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ(4) ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ فَإِنْ لَمْ تَعْلَمُوا آبَاءَهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَمَوَالِيكُمْ وَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ فِيمَا أَخْطَأْتُمْ بِهِ وَلَكِنْ مَا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا(5) النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُهَاجِرِينَ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلَى أَوْلِيَائِكُمْ مَعْرُوفًا كَانَ ذَلِكَ فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا(6) وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى بْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا(7) لِيَسْأَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَأَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا أَلِيمًا(8) يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا (9) إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا (10) هُنَالِكَ ابْتُلِيَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِيدًا (11) وَإِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا (12) وَإِذْ قَالَتْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ يَاأَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوا وَيَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ النَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوْرَةٌ وَمَا هِيَ بِعَوْرَةٍ إِنْ يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارًا(13) وَلَوْ دُخِلَتْ عَلَيْهِمْ مِنْ أَقْطَارِهَا ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْهَا وَمَا تَلَبَّثُوا بِهَا إِلَّا يَسِيرًا(14) وَلَقَدْ كَانُوا عَاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لَا يُوَلُّونَ الْأَدْبَارَ وَكَانَ عَهْدُ اللَّهِ مَسْئُولًا(15) قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمْ الْفِرَارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنْ الْمَوْتِ أَوْ الْقَتْلِ وَإِذًا لَا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلًا(16) قُلْ مَنْ ذَا الَّذِي يَعْصِمُكُمْ مِنْ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِكُمْ سُوءًا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ رَحْمَةً وَلَا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا(17) قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَالْقَائِلِينَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنَا وَلَا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا(18) أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ فَإِذَا جَاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذِي يُغْشَى عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذَا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولَئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(19) يَحْسَبُونَ الْأَحْزَابَ لَمْ يَذْهَبُوا وَإِنْ يَأْتِ الْأَحْزَابُ يَوَدُّوا لَوْ أَنَّهُمْ بَادُونَ فِي الْأَعْرَابِ يَسْأَلُونَ عَنْ أَنْبَائِكُمْ وَلَوْ كَانُوا فِيكُمْ مَا قَاتَلُوا إِلَّا قَلِيلًا(20) لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا(21) وَلَمَّا رَأَى الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزَابَ قَالُوا هَذَا مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَصَدَقَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَمَا زَادَهُمْ إِلَّا إِيمَانًا وَتَسْلِيمًا(22) مِنْ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا(23) لِيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ إِنْ شَاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا(24) وَرَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنَالُوا خَيْرًا وَكَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتَالَ وَكَانَ اللَّهُ قَوِيًّا عَزِيزًا(25) وَأَنْزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ صَيَاصِيهِمْ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمْ الرُّعْبَ فَرِيقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَرِيقًا(26) وَأَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَدِيَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَمْ تَطَئُوهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرًا(27) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا(28) وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا(29) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَيْنِ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا(30) وَمَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَيْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِيمًا(31) يَانِسَاءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنْ النِّسَاءِ إِنْ اتَّقَيْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفًا(32) وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا(33) وَاذْكُرْنَ مَا يُتْلَى فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ وَالْحِكْمَةِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ لَطِيفًا خَبِيرًا(34) إِنَّ الْمُسْلِمِينَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِينَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِينَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِينَ وَالصَّابِرَاتِ  وَالْخَاشِعِينَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِينَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِينَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا(35) وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمْ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا(36) وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ فَلَمَّا قَضَى زَيْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاكَهَا لِكَيْ لَا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْوَاجِ أَدْعِيَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا(37) مَا كَانَ عَلَى النَّبِيِّ مِنْ حَرَجٍ فِيمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقْدُورًا(38) الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا(39) مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا(40)

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا(41) وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا(42) هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا(43) تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا(44) يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا(45) وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا(46) وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنْ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا(47) وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(48)

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا

(YAv EayYuHa elLaÜIyNa EAvMaNUv)

“Ey iman etmiş olanlar.”

Bu sûrede beş defa “Ey nebi” diye hitap vardır. Yedi defa da “Ey iman edenler” diye hitap vardır. “Ey nebi” ile başlar, sonra “Ey iman etmiş olanlar” olarak zikredilir. Beş defa böyle peş peşe gelir. Sonunda üç defa “Ey iman edenler” diye hitap edilir. Demek ki bu sûrede iman etmiş olanlarla başkanları arasında kurulan ilişkiler anlatılmaktadır.

Önce on aile civarındaki topluluk aşiret/ocak/apartman oluşturur. Her aşiretin beş vakit namaz kıldıran imamı vardır. Sonra yüze yakın aşiret birleşerek bir kabile oluşturur. Kabilenin bir merkez aşireti vardır; bu aşiret o kabilenin âlimlerinden oluşur. Merkez aşiretin başkanı aynı zamanda kabilenin başkanıdır. Bu başkan Cuma namazını kıldırır. Aşiret kabilenin âlimlerinden oluşur. Bu sûre işte bu teşkilâtı anlatmaktadır. Aşiret veya kabile içinde çıkacak sorunlar bu âyetlere göre çözülür.

İnsanlar dört grupta toplanırlar.

Müşrikler şeriatı kabul etmeyenlerdir. Bunlar güce inanırlar. Kendileri güçlü iseler sizi öldürebilir veya istedikleri gibi hizmet ettirirler. Onlara göre siz onların kölesisiniz.

Bunların bizim topraklarımızda dolaşma hakları bile yoktur. Çünkü bunlar hakem kararlarını da tanımamaktadırlar. Bizim topraklarımızı terk etmeleri şartı ile; onlar bize dokunmadıkları takdirde biz de onlara dokunmayız.

Kâfirler ikinci gruptaki insanlardır. Bunlar hakem kararlarını kabul ederler. Bundan dolayı aramızda yaşama hakları vardır. Bunlar askere gelmezler, ayrıca bedel de vermezler.

Biz bunların güvenliklerini sağlamayız. Başkaları bunlara saldırırsa, biz onları korunmayız. Ama biz onlara saldırmayız. Sosyal güvenlik haklarından yararlanmazlar. Kredi istihkak etmezler.

Müslimler üçüncü gruptakilerdir. Bunların şeriatları vardır. Hakem kararlarına uyarlar. Askere gelmezler ama cizye yani askerlik bedelini verirler. Bunlar genel ve sosyal güvenliği istihkak ederler.

Bir toplulukta asıl kitle bunlardır. Bunların kendi siteleri vardır. Kendi sitelerinde kendi şeriatları geçerlidir. Mezhepleri vardır. Herkese kendi mezhebi ile hükmolunur.

Mü’minler ise dördüncü gruptakilerdir. Mü’minler bedenen savunmaya katılırlar ve bedel vermezler. Bunlar silah taşırlar. Genel güvenlikten bunlar sorumludur, bugünkü silahlı kuvvetleri bunlar oluştururlar. Asker ve polis gibidirler.

Yani, İslâmiyet’te meslek olarak asker veya polis yoktur. Mü’minler her sene bir ayı geçmemek üzere kıtalara katılırlar, nöbet tutarlar ve askerî eğitim görürler. Bunlar sivil hayatta da silah taşırlar ve kamu görevi ifa ederler.

Kadınlar askere gitmez ama silah taşır ve kamu görevleri yapabilirler. Müslimlerin hanımları da bedel ödemezler.

Yani, toplulukların genel güvenliğini sağlama görevi mü’minlerindir. Yetkiler de onlara aittir, onlar seçer ve seçilirler. İşte bu sûre “Ey iman edenler” deyince, onlara hitap etmektedir.

Müslimler ise iyi insan olmakla mükelleftirler ama mü’minler gribi askeri disipline tâbi değildirler.

Kur’an’dan evvel bu görev İsrail oğullarına verilmiştir.

Kur’an’dan sonra bu görev gönüllülere verilmiştir.

15 yaşına gelen kadın veya erkek, mü’min veya müslim olmakta serbesttir. Mü’minler bugünkü asker ve polisler gibidirler. Aynı disiplin içinde aynı yetkilere sahiptirler. Senede bir aya yakın nöbet tutarlar. Savaşı ise bunlar yapar, diyet taksitlerini bunlar öderler.

اذْكُرُوا اللَّهَ

(uÜKuREuv elLAHa)

“Allah’ı zikrediniz.”

“Allah’ı zikretmek” demek, Allah’ı anmak demektir.

Buradaki “Allah”tan maksat topluluktur. Bunlar ocağı ve bucağı yönetenler olduğuna göre, ocak ve bucak işlerini müzakere etmeleri gerekir. Müzakere etmek demek, topluluğun işlerini görüşmek demektir. Herkes beş vakit namazını kendi aşiretinde kılar ve orada ocağın ve bucağın işleri görüşülür. Ondan sonra herkesin ilmî, dinî, meslekî ve siyasî dayanışma ortaklıkları vardır. Bunların sorumluları ile de özel görüşmeler yapılır. Sonunda bu dayanışma ortaklık sorumluları beş vakit namazlarını bucak merkez mescidinde kılarlar ve sorumlularla müzakere ederler. Alınan kararlar başkan tarafından semtlerde bulunan emirlere başkan tarafından iletilir ve emirler de kararları icra ederler. İşte buna “zikr” denmektedir.

“Zikr” konuların görüşülmesi ve karara bağlanması demektir.

Mü’minler askerî disiplin içinde hayatlarını eğitimle geçirirler. Beş vakit namazlarını ocaklarda kılarlar. Ayrıca kendi dayanışma ortaklıklarının sorumluları ile de sohbet ederler. Dayanışma sorumluları ise başkanın beş vakit namazına katılırlar. Başkan Cuma günü aldığı kararları ilan eder. Semt yöneticileri (mahalle ve köy muhtarları) Cuma günü mescide gelirler ve tüm halkın önünde başkanın kararlarını tebellüğ etmiş olurlar. 

ذِكْرًا كَثِيرًا

(ÜiKRan KaÇIyRan)

“Kesîr zikr ile zikrediniz.”

Önce mü’minlerin günlük hayatlarını hatırlayalım.

Sabah dörtte uyanırlar. Abdest alıp vitirlerini kılarlar. Sabah kahvaltısını yapar ve mescide gelirler. Güneş doğmadan evvel namazlarını kılar, sonra işyerlerine giderler. Öğleye kadar resmi işleri yaparlar.

Öğle ezanı okunur, namazlarını kılar ve evlerine dönerler. Saat 12’den 15’e kadar öğle istirahatlarını yaparlar; yemek yerler ve kısa gündüz uykularını uyurlar.

Saat 15’te ezan okunur, mescide gelirler ve namazlarını kılarlar. Namazdan sonra akşam mesailerine giderler. İsteyenler bu arada ilim yaparlar. İsteyenler de bu arada istedikleri işi yapıp para kazanırlar.

Dayanışma sorumluları ikindi-akşam arası ders yaparlar. Ortaklardan isteyenler bu toplantılara katılır ve müzakere ederler.

Akşam ezanı okununca namaza giderler. Namaz kılındıktan sonra evlerine giderler, akşam yemeklerini yerler, aşiretin mescidine gelirler ve yatsı namazına kadar sohbet ederler.

Bu da zikretmektir.

Bucak başkanı da bu saatlerde şûra üyeleri âlimlerle zikreder, yani görüşme yapar.

Saat 10’da yatılır.

İşte mü’minlerin hayatı böyle askeri düzen içinde cereyan edip gider. Her namazda Topluluğun işleri görüşülür.

“Zikr” kelimesi burada nekredir. Her topluluk kendi görüşme konularını kendisi koyar. Emredilen toplantıdır. Görüşme konuları ve şekilleri üzerinde Kur’an toplulukları serbest bırakmıştır. Nekre olması bunu ifade eder. Her aşiret ve kabilenin merkez aşiretleri kendi görüşme konularını ve şekillerini kendileri belirler. Böylece çeşitlilik ortaya çıkar. Ayrıca topluluklar arasında yarış olur. Başarılı olan ocak ve bucaklar diğerleri tarafından taklit edilirler. Zamanla en iyisi bulunmuş olur.

Uygarlık birden gelişir. Eski konular ve kurallar yeterli olmaz, yeni ocaklar ve bucaklar ortaya çıkar. Bu sefer onlar başarılı olur, böylece sürekli olarak evrim sürüp gider.

“Kesîr” kelimesi müzakerelerin sayısal olduğunu, yani periyodik olarak namaz kılınacağını ifade eder. İşte cemaatle kılınan namaz beş vakittir. Altıncı olarak vitir kılınır. Haftada bir Cuma kılınır. Senede iki defa bayram namazları kılınır. Ömürde bir defa hacca gidilir. Bunun dışında cenaze olduğu zaman cenaze namazı kılınır. Zelzele, sel, güneş tutulması gibi olaylarda da yine toplanılıp zikredilir.

وَسَبِّحُوهُ

(Va SabBiXUuHUv)

“O’nu tesbih ediniz.”

“Zikr” konuların görüşülmesidir. “Zikr”de “kesîr” kelimesi ile getirilmiştir.

Burada “kesîr” kelimesi zikr mastarının sıfatı olarak getirilmiştir. “Bukra ve asil” ve ile atfedildiğine göre; bukra üç, asil de üç olmak üzere altı namazda tesbih edilecektir demektir. Sabah öğle ve ikindi bukra; akşam, yatsı ve vitir ise asil yapılan tesbihtir.

“Zikr” insanın fikrî mübadelesiyle oluşur. Kendi başına bir şey bilmenin fazla mânâsı yoktur. Bir şeyi birlikte öğrenirseniz, o topluluğun bilgisi olur. Bu bakımdan zikretmek, aynı zamanda topluluk içinde topluluk hâlinde bilmektir. Bir de hareketlerde birlik eğitimi almamız gerekir. Bu da tesbihtir.

“Tesbih” namaz kılmak demektir. Namazın kendisi tesbihtir. Kur’an’ı mânâsını düşünmeden okuma da tesbihtir. Bu da aynı kelimeleri tekrar etmekle olur, aynı müziği dinlemekle olur, aynı hareketleri birlikte yapmakla olur. Böylece insanlar duyguları ve eylemleri ile birbirleriyle kaynaşırlar.

Mü’minler, beş defa beraber olmak üzere günde yirmi rekat namaz kılarlar.

Sabahleyin 2 rekat, öğleyin 4 rekat, ikindide 4 rekat; gündüz namazları 10 rekattır.

Gece namazları; akşam ve vitir 3’er rekat, yatsı da 4 rekattır; toplam 10 rekat eder.

بُكْرَةً وَأَصِيلًا

(BuKRaTan Va EaWIyLan)  

“Bukra ve asilde.”

“Bukra” zarf olacağı gibi hâl da olabilir. Yani gündüz namazı ve gece namazı olarak anlamına gelmiş olabilir. Zarflar marife gelirlerse bir tek zamanı içerir. Nekre gelirse her zaman mânâsını taşır. Bunun için burada nekre gelmişlerdir. Her sabah ve akşam anlamındadır. “Bukra” erken ve genç anlamına geldiği gibi; ağacın görünen kısmı “bikr”dir, yerin altında olan kısmı “asl”dır. Burada “bikr” ile kullanıldığı zaman görünen gövde ve yapraklar demektir. “Asl” da toprak altındaki köklerdir. Buna benzer olarak gündüz kısmına bukra, gece kısmına asil denmektedir.

Namazda lisanî ve bedenî tesbihler yaparız. Lisanî tesbih tekbirle başlar. Kur’an kıraat edilir. Hamd ile tesbih edilir. İstiğfar yapılır. Dualar okunur. Selam verilir. Bunlar lisanî tesbihlerdir. Bir de huşu ve kunut vardır. Bunlar da kalbî tesbihlerdir. Bedenî tesbih ise kıbleye dönülüp ifa edilir. Eller kaldırılır ve bağlanır. Kıyam yapılır. Rükua gidilir. Doğrulunur. Secdeye gidilir. Doğrulunur ve tekrar secdeye gidilir. Kade yapılır. Baş sağa ve sola çevrilir.

Gerek sözler, gerek kalbî hareketler, gerekse bedenî hareketler birlikte yapılır. Böylece topluluk birlikte davranmaya alıştırılır. Zikir yani görüşme ve öğrenme namazın dışında yapılır, tesbih namazın içinde yapılır.

Tesbih zikirden farklıdır. Bundan dolayı “ve” harfi ile atfedilmiştir.

Bunlar mü’minlere emredilmiştir.

Müslimler de bunlardan kendi içtihatlarına ve mezheplerine uygun olanları yaparlar.

Allah burada izmar edilmiştir. Çünkü zikr ile tesbih aynı zamanda ve kimseye yapılmaktadır.

هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ

(HuVa elLaÜIy YuÖalLIy GaLaYKuM)

“O sizin üzerinize salât eden kimsedir.”

“O” yani zikrettiğiniz Allah, yani topluluk size selâm etmektedir.

“Salât” pişmek, olgunlaşmak demektir. “Alâ” ile getirildiğinde pişirmek, olgunlaştırmak demektir. Bir kimsenin işlerini toparlayıp düzeltirsen ona salât etmiş olursun. Allah, yani O’nun halifesi olan topluluk, yani ocağınız ve bucağınız, sizi pişirmekte ve olgunlaştırmaktadır. Zikir ve tesbih bu işe yaramaktadır.

Topluluk kurallarla temsil edilmektedir. Allah uygulamada şeriatı ifade eder. Yani uygulamakta olduğunuz kurallar Allah’ın emridir. Topluluk insanlara böylece emreder. Kurallar koyar. Usulüne göre alınmış kararlar topluluğun emirleridir. Dolayısıyla Allah’ın emirleridir. Şeriatın hükümleri öyledir ki, halkını eğitir ve olgunlaştırır. Salât yani namaz budur. Diğer ibadetler de budur.

Namaz yaşamamızı düzenler ve bizi toplulukta yaşayacak şekle getirir.

Zekât çalışmamızı düzenler ve toplulukta çalışacak şekle getirir.

Oruç bizi topluluk içindeki yasaklardan sakındırır uzaklaştırır.

Hac ise birbirimizle olan ilişkilerimizi düzenler, tüm insanlığı tek ümmet yapar.

Topluluğun kurallarına uymak suretiyle biz topluluk içinde yaşamaya hak kazanırız. Topluluk da bizim uygun davranmalarımızla oluşur.

O halde Kur’an bize ne emrediyor?

Önce hareketlerimizde ve davranışlarımızda fert olarak doğru hareket etmemizi ve davranmamızı emrediyor. Uygun şekilde çalışmalı ve yaşamalıyız. Uygun olanın ne olduğunu aklımızla buluruz. Kitaplardan yararlanarak öğreniriz. Yeter ki biz uygun olarak yaşamayı ve çalışmayı kabul edelim.

Biz çalışma ve yaşamamızı aile içinde yaparız. O halde ailemizin içinde birtakım görevlerimiz vardır. Sonra ocağımızı, sonra bucağımızı kurarız. Ocak ve bucağımızda hak ve görevlerimiz olacaktır. Ocak ve bucaklar kendi kuralları içinde var olurlar.

İşte, kurallara uyma demek topluluğa uyma demektir, çünkü topluluk bundan başka bir şekilde ortaya çıkmaz.

وَمَلَائِكَتُهُ  

(Va MaLAvEıKaTiHIy)

“Ve O’nun melekleri.”

Ve O’nun melekleri de size salât ediyorlar.

Yani sizi yetiştiriyorlar, sizi olgunlaştırıyorlar.

Burada fiil tekrar edilmemiştir.

“Melekler”den maksat görevlilerdir, kamu görevlileridir. Kamu görevlileri de yetiştirmeyi ve olgunlaştırmayı topluluk adına yapıyorlar. “Mülk” inşa edilen yapılardır. Burada çalışana “melek” denir. Melekler, Allah’ın arz ve semavatını tedvir eden kullarıdır, yani Allah’ın kâinattaki görevlileridir. Yeryüzünde ise Allah’ın halifesi olan topluluğun görevlileri de melektirler. Kur’an aynı kelimeleri kullanmaktadır. Allah kâinatı nasıl yönetiyorsa, insanlar da yeryüzünü öyle yöneteceklerdir.

Kur’an’ı iki yönüyle okumamız gerekir.

Biri, kâinat ve onun rabbi olan Allah.

Diğeri de O’nun yeryüzündeki halifesi olan topluluk ve kamu.

لِيُخْرِجَكُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ

(LiYuPRiCaKuM MiNa elJuLuMAvTı EiLay elNUvRı)

“Sizi zulumattan nûra çıkarmaları için.”

Sizi olgunlaştırıyorlar, yetiştiriyorlar, pişiriyorlar.

Bunu niçin yapıyorlar?

Sizi karanlıktan çıkarıp da aydınlığa götürmek istiyorlar. Görevliler kendi başlarına bir iş yapmazlar, topluluğun yani kuralların verdiği işleri yaparlar. Dolayısıyla burada Allah ve görevlileri tek olarak hareket etmektedir. Allah ve melekler, Allah’ın kurallarla yaptıkları demektir. Bundan dolayı “yuhrice” müfret gelmiştir. Buradaki “küm/siz” ocak veya bucak halkıdır. Bu şunu göstermektedir ki, kişilerin ayrı ayrı kişilikleri vardır. Bir de topluluğun ayrı kişiliği vardır. Topluluğun kişiliği ile görevlilerin dahil olduğu kişilik aynıdır.

“Zulumat” nedir? Zulumat karanlıktır. Karanlıkta nereye gideceğinizi bilemezsiniz, başınıza ne geleceğini bilemezsiniz. İşte şeriata yani kurallara uymadan yaşamak budur. Kurallara uymadan yaşamak zulumattır. Çünkü kimin ne yapacağı ve ne ile karşılaşacağı bilinemez. Oysa şeriat aydınlıktır. Çünkü kurallar vardır. Ne yaparsan ne ile karşılaşacağını bilmektesin. İşte buna “hukuk düzeni” denmektedir. Nasıl anahtarı çevirdiğinizde ortalık aydınlanır ve lambalar yanarsa, şeriata göre davranılan yerlerde de ortalık aydınlıktır. Nereden ne geldiğini herkes görmekte ve bilmektedir.

Hayvan yavruları doğdukları zaman ne yapacaklarını ya bilmektedirler veya ilk yıllarında aldıkları eğitimle hayatlarının sonuna kadar o kurallara uyarlar. Kurallar nesilden nesile ve aileden aileye değişmez. Oysa insanoğlu değişik ocak ve bucaklarda doğup büyümektedir. Kendisine gerekli olan bilgileri sonradan almaktadır. Ayrıca ocak ve bucağın kuralları da zamanla değişmektedir. İşte bu sebepledir ki insan beşikten mezara kadar öğrenim görmek zorundadır. Namaz ve diğer ibadetler bunun için emredilmiştir.

Bugün ilk öğrenim mecburidir. Askerlik mecburidir. Araba sürebilmek için ehliyet almak mecburidir. Bugün birçok sahalarda eğitim yani ibadetler mecburidir. İslâmiyet bunları tanzim etmiştir. Şimdi tartışılacak husus eğitimin kendisi değildir, eğitim sistemidir. Beş-on sene öğrenim görüp ondan sonra altmış-yetmiş sene yaşamak mı, yoksa eğitime ömür boyu devam etmek mi? Eski çağlarda değişme o kadar yavaş olurdu ki, gençken elde edilen bilgiler kâfi gelmekte idi. Oysa şimdi benim bu satırları yazabilmem için bilgisayarın son versiyonunu öğrenmek gerekir. Bunları bana kim öğretecek? Gençler yani yeni keşifleri yapanlar öğretecek.

وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا  

(Va KAvNa Bi eLMuEMiNIyNa RAXIyMan)  

“Mü’minlere rahim bulunmaktadır.”

“Ve” harfi ile atfedilmiştir. “Hüve”ye atfedilmiştir. O salât eden kimsedir ve O mü’minlere rahimdir. İki isim cümlesi birbirine atfedilmiştir. Birinin müptedası mahzuftur. Birincisinin de ikincisinin de haberleri fiil cümleleridir. Biri mazidir, diğeri muzaridir.

“El-Mü’minîn” ahd için gelmemişse bütün mü’minleri kastetmektedir. İstiğrak içindir. Cins için de olabilir. “El-Mü’min”de ahd için olabilir, istiğrak için de olabilir. Ne var ki istiğrakta kişileri ayrı içine almaz, bütün grupları ayrı ayrı içine alır. Burada ya yukarıda geçen yani namazları kılan topluluk kastedilmektedir, o zaman ahd içindir demektir. Yahut bütün mü’min topluluklar kastedilmektedir. “Rahimen” kelimesinin nekre gelmesi, harfi tarifin cemaatlerin istiğrakı için geldiğini ifade eder.

“Rahmet etmek” annenin oğluna yaptığı davranışları yapmaktır. Karşılık beklemeden iyilik yapma anlamına gelir. Fert ile topluluk arasındaki ilişki böyle bir ilişkidir. Topluluk bir kimseyi yetiştirirken verdiklerini kazanırsa alacaktır. Yoksa karşılıksız vermiş olacaktır.

تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ

(TaXıyYaTuHuM YaVMa YaLQaVNaHUv SaLAvMun)

“Ona ilka ettikleri gün selamları selam sözüdür.”

Bir topluluk vardır. O şekilde bir düzen içindedirler ki, herkes bu toplulukta kalmak istemektedir. Çünkü herkes için istediği zaman ayrılma imkanı vardır. Bu topluluğu beğenmedikleri zaman hemen o topluluğu terk edip başka topluluğa gidebilmektedirler. Kendi taşınabilir mallarını alıp götürebilmekte, taşınmaz malları da devlet tarafından rayiç değerle satın alınmaktadır. Bu topluluk içinde kalanlar, kalmak zorunda oldukları için değil, burası onlar için başka yerlerden daha iyi olduğundan kalmaktadırlar.

Bir başka topluluk düşünün ki; kişiler orada oradan çıkamadıkları ve gidecekleri başka yererli olmadığı için kalmaktadırlar. Gitseler buradaki mallarını ve mülklerini bırakmak zorundadırlar. O toplulukta ya kurallar yok, ya da keyfî idare vardır.

İşte, bu yerlerden biri dünyanın cennetidir, diğeri ise dünyanın cehennemidir.

Böyle iyi topluluklarda kişi topluluğa katıldığı zaman işleri aralarında selâmlaşmaktır. Sağlık dilemeleri barıştır, selâmettir.

Buradaki zamir Allah’a gitmektedir. Biz “Allah’ın yeryüzündeki halifesi topluluk” mânâsını verdiğimiz için bu topluluğa mülaki olmaktadır. Yani insanların toplanma günlerine ve saatlerine işaret edilmektedir. Bunlar beş vakit namaz vakitleri veya Cuma namazlarıdır.

Bir topluluk bin haneden oluşur. Üstü örtülü kapalı büyük bir alan yapılır. Bu alan her bucakta bulunur. İnsanlar bu alana gelip ticaret yaparlar, dinlenirler, namazlarını kılarlar. Cuma günleri buraya gelirler. Her kabilenin kendine özgü yerleri vardır. Gelip orada durur ve sıraya girerler. Geldiklerinde orada olanlar selam verirler. İnsanlar birbirleriyle burada buluşur, görüşür ve ortak işleri varsa görürler.

“Tahıyye” sağlık dileme demektir.

“Selâm” barış anlamına geldiği gibi, selâmet ve sağlık anlamına da gelir.

Bunlar aralarında çıkan nizaları kavga ile halletmezler. Hemen hakemlere giderler. Hakemlerin verdiği kararlara uyarlar. Hakemler haksızlık yaparlarsa onların aleyhine de hakemlere giderler. Hakemlerin aleyhine hakemlere ancak dayanışma sorumlu başkanları giderler. Senin dayanışma ortaklığın gitmiyorsa, dayanışma sorumlusunu değiştirirsin, o hakemlere gider. Hiçbir sorumlu hakkını teslim etmiyorsa o bucağı terk edersin.

Görülüyor ki, kavga etmeden geçinme ve hakkını hukukunu koruma her zaman vardır.

“Selâm” demek, ben hakemlerin kararına razıyım, seninle kavga etmeyeceğim, barış içinde yaşayacağım demektir.

İnsanlığa 5000 yıldır bu öğretilmektedir.

İnsanlık henüz bu seviyeye ulaşmamıştır.

Ulaşmadığı için de “hakemlik sistemi” yerine “hakimlik sistemi”ni getirmişlerdir. Rıza ile topluluğa katılma yerine, zorla topluluğa katma sistemi getirilmiştir.

Kişiler aşiretler içinde yaşarlar. Ama isterlerse merkez aşiretlere katılıp tek başına yaşayabilirler. Aşiretler bucakların içinde yaşar, isterlerse kendi ocaklarını taşra bucaklardan çıkarıp il merkez bucağına sokabilirler. Bucaklar il içinde bulunurlar. İsteyen bucaklar taşra illerden çıkıp  bölge içinde yer alırlar. Hattâ illerde ülkeden uzaklaşıp insanlık üyesi hâline gelebilir.

Kişi ocağında, bucağında, ilinde, ülkesinde ve insanlıkta mü’min, müslim veya kâfir statüsünde olabilir. Ona göre hukuka tâbi olur. Herkesin mecbur olduğu bir şey vardır, yargı kararlarına uymak. Yargıyı tanımayanları bertaraf etmek de mü’minlerin görevidir.

Bugün insanlık büyük bir yaklaşıklıkla bu seviyeye ulaşmıştır. “Adil Düzen” için şartlar hazırlanmıştır. Halka anlatıldığı zaman “Adil Düzen”e kimse karşı çıkamayacaktır. Sorun bizim bilemeyişimiz ve anlatamayışımızdır.

وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا

(Va EaGadDa LaHuM EaCRan KaRIyMan)   

“Ve onlara kerim ücret i’dad etmiştir.”

Mü’minler bedel vermedikleri gibi, askerlik yaptıklarında ücret de istihkak ederler. Yani askere gidenler askerlik yaparken yevmiyelerini de alırlar, kamu bütçelerinden pay da alırlar. Demek ki mü’minlik sıkıntılıdır ama bununla beraber insanlar için rahatlık ve üstünlük de sağlamaktadır.

Burada “ücretin kerim olduğundan” bahsedilmektedir.

“Kerim” ikramlı ücret demektir.

“İkramlı ücret” demek, bereketli ve rahat ücret demektir.

İki  türlü ücret vardır.

Biri, ücret veren üstün, ücret alan işçidir.

Diğeri ise ücret veren muhtaç, ücret alan üstündür.

Mü’minlere toplulukta üstünlük sağlanmıştır. Bunlar ücret alırlar ama bunlar ücret verenlerin ibadı değildirler.

Tarih boyunca yönetim daima sınıfsal olmuştur. Hiçbir zaman hiçbir yerde eşit insanların yaşadıkları bir düzen olmamıştır.

İslâmiyet’te de sınıflar vardır. Yönetim mü’minlerindir. Ne var ki üst sınıfta yer alma tamamen isteğe bağlıdır. Yükümlülükleri yerine getiren üst sınıfa kendi isteğiyle çıkmaktadır. Ama üst sınıftan aşağı inebilmek için kişinin o topluluğu terk etmesi gerekmektedir.

Demek ki İslâmiyet’te sınıf yapılan hizmete ve sorumluluğa karşılıktır. Hizmet türü ise bilgiye dayanır. İmtihanları geçenler üst dereceye yükselirler.

Kur’an’da azim, kebir, hasen ve kerim ücretlerden bahsetmektedir. Ayrıca farz ve maruf ücretlerden söz etmektedir. Memnûnsüz ücret olarak bahsetmektedir.

Azim ücret ile kebir ücret arasında ne fark vardır?

Hasen ücret ile kerim ücret arasında ne fark vardır?

İşte bunların tasnifi ile ücretlendirme ortaya çıkar.

Azim büyük ücrettir, normal ücretin birkaç katı demektir.

Kebir ücret ise sürekli ödenen ücret demektir, yani aylık demektir.

Kerim ücret üstün asta ödediği ücrettir.

Hasen ücret ise eşitlerin birbirine ödediği ücrettir.

Bunların üzerinde daha çok çalışılmalıdır. Ücret var, ceza var. Aradaki farkları da değerlendirmek gerekmektedir. III. bin yıl uygarlığını eksiksiz ortaya koymamız için daha çok âlimin birlikte çalışması gerekmektedir.

Kur’an’daki kelimeler/kavramlar baştan sonuna kadar yeniden tanımlanmalıdır.

“Ruhu’l-Kur’an çalışmalarımız”da bu işe başlanmış bulunulmaktadır. Bilgisayar yardımı ile çalışmalar gittikçe kolaylaşmaktadır. Herkesin bu çalışmalara katılması gerekmektedir. Herkes kendisine düşeni yapmalı, arkadaşlarını da teşvik etmelidir.

“Akevler ADİL DÜZEN Dergisi” haberleşme merkezimiz olmalıdır.

يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ

(YAv EayYuHav elNaBiyYu)

“Ey nebi”

Hatemu’n-nebiyyin”deki ifadede “nebiler” kurallı cem/çoğul ile cem olmuştur. Bunlar Hazreti Nuh ve Hazreti İbrahim’in zürriyetinden gelen nebiler olup, Kur’an gelmeden önceki nebilerdir. Bunlar Allah’tan Cebrail vasıtasıyla vahiy aldılar.

Kur’an’dan sonra melek aracılığı ile vahiy alan bir nebi gelmeyecektir. Hazreti Muhammed’den sonra gelen nebiler dört delilden istidlâl yapan âlimlerdir.

Bunlar kimlerdir?

1-      Ocak başkanları birer nebidir. Taşra ocaklarının başkanları, bucak merkez ocaklarının başkanları, il merkez ocak başkanları, ülke merkez ocak başkanları ve insanlık merkez ocağı yani Mekke merkez ocağı başkanı birer nebidir. Bunlar aynı zamanda resuldür.

2-      Ayrıca ilmî dayanışma sorumluları da birer nebidir. Bucaklarda orta ehliyetliler, illerde yüksek ehliyetliler, ülkelerde üstün ehliyetliler meclisleri oluştururlar. Bunlar dayanışma ortaklıkları kurarlar. Bunların sorumluları da birer nebidir. Bunlar resul değildirler.  

“Ey nebi” diye hitap ettiği zaman bunlara hitap etmektedirler. Bunlar yöneticidirler. Her başkan bağımsız olup kendi cemaatini kendisi yönetir. Bundan dolayı her nebiye ayrı ayrı hitap etmektedir. Bugün orduda böyle bir örgütlenme vardır.

İslâmiyet’te ise her zaman sivil durumda da askerlik yaparken de benzer örgütlenme vardır. Asker olanlar her zaman askerdir. Senede bir ayı geçmemek üzere erkekler nöbet tutarlar. Kadınlar yalnız aşirette nöbet tutarlar.

Nöbete katılmayan kadınlar, yaşlılar, hastalar ve çocuklar da mü’mindirler. Herkes her zaman mü’min olabilir. Askerlikte rütbeler mevcuttur. Bu rütbeler ilim ve sıralama usulleri ile belirlenir.

إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ

(EinNAv EaRSaLNAvKa)  

“Biz seni irsal ettik.”

Yani bizim halifemiz olan topluluk irsal etti, yani seçti demektir.

Acaba topluluk başkanlarını nasıl seçer?

Bir bucağı ele alalım. Bucakta herkes kendisine bir ilmî danışman seçer. 7 yaşını dolduran herkes kendisine bir danışman seçmek zorundadır. 150 kişinin danışmanı olunca ilin ilmî sorumlusu olur ve nebiler sınıfına girer. Nebiler kadınlardan da olabilir. Resul kadın olamaz. Nebilerin şûrasına ilmî şûra diyoruz. İlmî şûra sıralama usulü ile kendilerine bir başkan seçerler. Bu bucak başkanı adayıdır. Başkan semtlere birer emir tayin eder. Mü’min kendi semtleri dışındaki emirlerden birini kendisine emir seçer. Böylece başkana biat etmiş olur. Yüzde beşini kendisine asker yapan emirin emirliği onaylanmış olur. Bütün semtlerde emirlikler onaylanınca başkanın başkanlığı da onaylanmış olur.

İşte irsal böylece gerçekleşmiş olur.

Bu şekilde başkanlığı kesinleşen irsal edilmiş olur.

O halde Kur’an’ı yorumlarken Allah eğer “biz bunu yapıyoruz” veya “yaptık” deniyorsa, toplulukta onun gerçekleşmesi için gerekli müesseseleri bizim kurmamız gerekmektedir. Yani başkan seçimi için bir sistem geliştirmemiz gerekir.

Bu emirdir. Ama şekli ise içtihada dayanır.

Bizim içtihadımız başkalarının içtihadına uymayabilir. Her ocak, bucak, il ve ülke kendisinin benimsediği sistemle başkanlarını seçer.

Ekseriyet sistemi ile seçim dinen meşru değildir ama hukuken meşrudur. Yani eğer halk ekseriyet sistemi ile seçiyorsa veya babadan oğula intikal ettiriyorsa, bu başkan meşru başkandır. Ya o başkana itaat edilir yahut o yer terk edilir.

Başkanın görevleri sayılırken; şahit olmak, mübeşşir olmak, münzir olmak, davetçi olmak ve yorumlayıcı olmak sayılmaktadır. Bunlar bütün müslimlere karşı olan görevlerdir. Mü’minlere karşı ayrı görevleri vardır. Kâfirlere itaatten de men edilmiştir. Yani başkan kâfirlerin de başkanıdır, ancak onlarla istişare etmez, onların oy ve söz hakları yoktur.

Mü’minler için farklı olarak fadl-ı kebir vardır. Yani başkan esas müslimlerin başkanıdır. Mü’minlerin daha çok hakları vardır. Kâfirlerin ise müslimlerden daha aşağı hakları vardır. Müşriklerin ise başkanı değildir.

شَاهِدًا

(ŞAvHiDan)   

“Şahit olarak.”

Başkanın birinci görevi şahit olmadır. Yani tescildir. İşletmelerin ve halkın hesaplarını tutmadır. Evrak kayıtlarını yapar, zimmet muhasebesini tutar, envanter muhasebesini tutar ve demirbaş kayıtlarını yapar. Bu kayıtlar yargıda şehadet için gereklidir. Bu kayıtlara dayanan bilgiler aksi sabit oluncaya kadar geçerlidir. İşte bu görev şahitlik görevidir.

وَمُبَشِّرًا  

(Va MuBaşŞıRan)  

“Ve mübeşşir olarak.”

Başkan istişare yoluyla yapılacak işler hakkında kararlar alır. Planlar yapılır. Yapılan her işin ücretleri belirlenir. Bu işi yapana şu ücret verilir diye planlamada konur. Böyle bütçe yapılır. Bu bütçe şuralar tarafından yapılır. Ne var ki başkan ilan eder. Halka duyurur. Başkanın imzalaması ile yürürlüğe girer.

وَنَذِيرًا

(Va NaZIyRan)

“Ve nezir olarak.”

Ceza kanunu hazırlanır. Hangi fiillere ne cezalar verileceği belirlenir. Bunlar da ancak başkanın imzası ile o bucakta yürürlüğe girer.

Demek ki yürürlükte olan üç çeşit kural vardır. Birincisi, halkın nasıl davranacaklarını gösteren kurallar. Bunlar kayıt ve hesaplara geçirilir ve yargı önünde bunlarla muhakeme edilir. Sonra, yalnız kamu bütçesi değil, tüm topluluk bütçesi yapılır, hangi hizmeti verenlere ne karşılık verileceği belirtilir. Bu bütçedir. Bir de görevi yerine getirmeme veya suç vardır. Suç işleyenlere verilecek cezalar da belirtilir. Bunları halka duyurmak başkanın görevidir. İmzalayıp yayınlayacak; Cuma hutbelerinde bunları anlatacak, hatırlatacaktır.

وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ

(Va DAGıYan EiLay elLAHı Bi EizNıHı)  

“Ve Allah’ın izniyle Allah’a davet edecektir.”

Topluluk bir karar alırsa, bir şey yapılması için halka külfet yüklerse, bu külfeti yerine getirmek de başkana aittir. Normal zamanlarda her vatandaşın topluluğa karşı yükümlülüğü yoktur. Ancak fevkalade zamanlarda ek mükellefiyetler getirilebilir. Bunu başkan yapamaz. Bu ancak istişare usulü ile tesbit edilir. Önce emirler vasıtasıyla  konuyu halka ulaştırır. Emir kendi askerlerine sorunları anlatır. Halk dayanışma sorumlularına görüşlerini bildirir. Başkan dayanışma sorumlularıyla istişare eder. Kararını verir. Dayanışma sorumluları isterlerse hakemlere gidebilirler. O takdirde hakemlerin kararları kesin olur. Gitmezlerse ittifakla karar almış olurlar. Buna istişare kararı diyoruz.

İşte bu suretle şuradan izin almış olur, topluluktan izin almış olur. Bu suretle sabit olan olağanüstü yükümlülüklere daveti başkan yapar ve bu kararı yürürlüğe koyar.

وَسِرَاجًا مُنِيرًا

(Ve  SiRACan MuNIyRan) 

“Ve münir sirac olarak.”

“Siracen” “Daiyen”e atfolabilir. O zaman “Biiznihi” “Siracen”in de zarfı olur. “Şahiden”e atfolur. O zaman “izniyle” sözü bunun zarfı olmaz.

“Serc” fitil demektir. Fitille dikildiği için semercilere “saraç” denir. Yağın içine fitil batırarak yakmaya “sirac” denir. Kur’an güneşin sirac olduğunu bildirmekte, güneşin, yağın yanmasıyla aydınlık veren bir ziya olduğunu söylemektedir. Bugün bu husus kesin olarak tesbit edilmiştir. Güneş hidrojenden oluşur. Kendi kendine yanarak helyuma dönüşmektedir. Işık böyle oluşmaktadır.

Kitap bir enerji deposu ise;

ondan içtihat yaparak uygulanır hâle getirmek de başkanın görevidir.

Bugün de kanunlar yapılmaktadır. Ne var ki kanunlar mücmel olduğu için uygulanamaz olur. Uygulanır hâle getirmek için hükümet tüzükler hazırlar. Tüzükler kanunların uygulama biçimini gösterir.

Kitap mücmeldir. Onun ilk uygulama şeklini resul göstermiştir.

Topluluğa ait kuralları şuralar almaktadır. Hakemlere gidilerek kesinlik kazanmaktadır. Son söz hakemlerin olmaktadır.

Dille ifade edilen kuralların yorumunu kim yapacaktır?

Uygulayan görevli yapacaktır. Merkezi yönetimde ise üst yapacaktır.

İşte, başkana mevzuatı ve kuralları yorumlama yetkisi verilmiştir. Yani ülkenin başkanı ülkede ve bölgelerdeki uygulamalar için yorum yapacaktır. İller ve ilçeler için il başkanı, bucak ve semtler için bucak başkanı yorum yapacaktır.

Bu yorumlar görevlileri bağlar, halkı bağlamaz.

Hakemler ise bağımsız olup kendi yorumları ile iş yaparlar.

Şimdi, demek ki başkan yani hükümet kayıtları tutacak, bütçeyi hazırlayacak, kredileri bölüştürecek, bir de mevzuata göre merkez görevliler için yorumlar yapacaktır. Halka, şurasının aldığı kararları duyuracaktır.

Böylece burada aşiret başkanının görevleri sayılmış bulunmaktadır.

Eğer “sirac”ı “daiyen”e atfedersek, yorumları da istişare yoluyla yapacaktır.

1924 Anayasası’nda kanunları yorumlama yetkisi TBMM’ne verilmiştir. 1961 Anayasası’nda ise boşluk bırakılmış, kimin yorumlayacağı belirtilmemiştir.

Kur’an kanunları yorumlama yetkisini hükümete vermekte, yargı denetiminde olduğunu belirtmektedir. Yani, meclis grup başkanları hakemlere giderek yorumu iptal ettirebilirler. Fıkıh kitaplarını okuduğunuz zaman, hükümlerin kitaplarda olmadığını sanırsınız. Oysa dilini öğrendikten sonra bütün hükümler Kur’an’dan çıkar.

وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِينَ

(Va BaşŞıRı eLMuEMıNIyNa)

“Mü’minleri müjdele.”

Yukarıdaki emirler kendi yönetiminde olan tüm alanlarda geçerlidir. Yani kurallar herkes için geçerlidir. Mü’minler, müslimler ve kâfirlerin tâbi olacağı hükümlerdir. Hakemlerden oluşan mahkemelerde bunlar uygulanır.

Mü’minlerin ayrıcalıkları vardır. Ayrıca onlara büyük fazlalıklar verilir. Bunlar maaş şeklinde de olabilir. Bunları aldıklarından “kebir” kelimesi ile tavsif edilmiştir.

“Ecren” denmemiş de “fazlan” denmiştir. Çünkü ücretten fazlası verilir.

Bir işletmede çalışan kimselerden okumuş olanların ücretleri okumuş olmayanlardan fazladır. Aynı işi yaptıkları halde birinin fazla alması ilk bakışta haksızlık olarak görülür. Nitekim ganimet eşit olarak bölüştürülür. Ama bu âyette mü’minlere fazlalık verileceğini beyan ediyor. O halde kıyas yoluyla komutanların daha fazla pay almaları gerekir. İhtiyarî savaşlarda baştan belirtilmek şartı ile eşit bölüşme yapılmaz.

بِأَنَّ لَهُمْ مِنْ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا

(BiEanNa LaHuM MiNa elLAHı FaWLan KaBIyRan)

“Onlar için Allah’tan fazlı kebir vardır.”

Mü’min olmak istihkakta fazlalılığı içerir. Savaşa müslimler de katılabilirler ama mü’minlerin payı daha fazla olur. Kadınlar da katılır, onların payı da mü’minlerden az olur. Bu hüküm kıyas yoluyla sabit olur. Bütçeden paylar dağıtılırken sosyal güvenlikten müslimler de yararlanırlar. Ancak mü’minlerin payları fazla olabilir. Diyette de müslimlerle mü’minlerin diyetleri eşit değildir. Savaşçıların diyetleri iki katıdır. Böylece kamu görevlileri korunmuş olurlar. Hattâ görevlilerin öldürülmesi hâlinde ağır diyet ödenir. Ayrıca kısas da yapılabilir.

O halde, âyet burada bize mü’minlerin fazlalık olacağını haber veriyor. Miktar ise burada belirtilmiyor. Fazlalık başka âyetlerden istidlâl edilmektedir.

“Adil Düzen” tam bir denge düzenidir.

İnsanlar öyle karar almalıdırlar ki istenen sonuç elde edilsin. Kadınların savaşa katılmasını istiyorsak onların paylarını beşte dört yaparız, istemiyorsak yarıya indiririz. Müslimlerin savaşa katılmasını istiyorsak paylarını beşte dört yaparız, istemiyorsak yarı yarıya yaparız. Bunun gibi; eğer ülkemizde savunma savaşını yapıyorsak bütün mü’minler savaşa katılmak zorundadırlar ve ganimetteki payları erlerle komutanlar arasında eşittir. Eğer ordu teşkil edip ülke dışında işgale gidiyorsak, o zaman ordu kuran komutanlara daha fazla pay ayrılabilir.

Bu hükmü “mu’minûn” kelimesindeki fazlalığa kıyas yoluyla hükümler çıkarmakla veya nassın ifadesinin dışına çıkmakla sağlarız. Başka âyetler de açıklık getirebilir.

وَلَا تُطِعْ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ 

(Va Lav TuOıGı eLKAFiRIyNa Va elMuNAFıQIyNa)   

“Kâfir ve münafıklara itaat etme.”

“Kâfirler ve Münafıklar” burada kurallı erkek çoğulla gelmektedir.

Kâfirleri tarif etmemiz kolaydır. Hakem kararlarını kabul etmekle beraber, askere gelmeyen ve bedel vermeyen gruplardır. Bunlar kendi ocaklarını kurar, bucağa bedel vermezler. Kendi bucaklarını kurar, ile/vilayete bedel vermezler. Kendi illerini kurar, ülkeye bedel vermezler. Bunlar kâfirlerdir. Kendi bucaklarını veya illerini kurdukları için de ayrı gruplardır. Kur’an bunlara itaat edilmemesini emrediyor. Yani kararlar alınırken bunların söz ve oy hakları yoktur. Seçen ve seçilen olmazlar. Kamu görevlilerinden yararlanırlar, genel hizmetlerden yararlanırlar ama kendileri kamu görevi ve genel hizmet yapamazlar.

Buna karşılık müslimler genel hizmetlerden yararlanırlar ve genel hizmet yaparlar. Kamu görevlilerinin yetkilerine sahip değildirler.

Bu hususlar varsayımlarımız içinde çok açık anlaşılmaktadır.

Ancak burada “münafıklar” da eklenmiştir. Bunlar da erkek çoğul şeklinde getirilmiştir. Bunlar kimlerdir ve necidirler?

“Nifak” “vifak” karşılığı bir kelimedir. Ayrılıkçı kelimedir. Bir topluluk içinde nifak partisi kurulabilir. Bunlar o bucaktan, o ilden, o ülkeden ayrılmak isteyenlerdir. Bu ayrılıkçıların ayrılıp başka ülkeye, ile veya bucağa katılma hakları vardır. Bunlar önce bu anlamda parti kurarlar. Bunların faaliyet gösterme ve kendilerine taraftar toplama hakları vardır. Ancak bunların artık ülke, il veya bucak içinde görüşmelere katılma ve söz söyleme hakları yoktur. Biz münafıkları böylece belirliyoruz. Dolayısıyla münafıklık demek sadece ikiyüzlülük demek değildir; aynı zamanda ayrımcılık demektir.

O halde ayrımcı bir partinin, bölücü bir partinin Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde yeri yoktur. Onlar istişare meclisinde temsil olunmazlar. O bucaktan ayrılmak isteyen bir ocak o bucakta söz sahibi olmaz, o ilden ayrılmak isteyen bir partinin o bucak yönetiminde söz sahibi olması sözkonusu değildir. O ilden ayrılmak isteyen bir parti o ilde yönetime katılmaz.

DTP eğer ayrılmak istiyorsa, bunu kendisine program hâline getirir ve ayrılmak için hazırlığını yapar. Ama o zaman yönetime katılamazlar. DTP’liler ayrılık propagandasını yapabilirler. Partilere yapılan yardım onlara da yapılır. Ama Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde müzakerelere katılamazlar ve oy kullanamazlar.

Bu görüşümüzün doğru olup olmadığını, münafıklarla ilgili diğer âyetler okunarak ve üzerinde düşünlerek daha sağlıklı sonuç elde edilebilir.

وَدَعْ أَذَاهُمْ 

(Va DaG EaÜAvHuM)  

“Ve ezalarını ved’ et.”

“Da’”ı aslı “ivda’”dır. Emirdir. Bırak demektir. Meyve toplandığı zaman bir kısmı üzerinde bırakılır. Ona “ved’” denir. Sonra geri almak üzere bırakılan şey “mevduat”tır.

Kur’an’da “müstakar” ve “müstavda’” kelimeleri geçmektedir.

Müstakar, hareket etme alanıdır.

Müstavda’ ise dinlenme ve sükunet etme alanıdır.

Nefis uykuda müstevda’dadır. Uyanıkken müstakardır.

Kâfirlerin, bilhassa münafıkların ezalarına aldırma demektir; ilgilenmeme ve cezalar vermeme demektir.

DTP’nin beyanlarına bakıp herhangi bir hareket yapmamalıyız. Onların dediklerine uymamalıyız. Ama onların söylediklerinin üzerine de yürümemeliyiz. Muhalefete dayanmamalıyız.

Buradaki zamir son kelimeye gidebilir. Yalnız münafıklar kastedilmiş olabilir. Yahut ikisine birden raci olabilir. O zaman kâfir ve münafıkların ezalarına katlan demek olmuş olur. Genel olarak bu durumlara tesniye zamiri gider. Daha çok son söylenenlere “hum/onlar” zamiri raci olur. Çünkü kâfirler üzücü faaliyetlerde münafıklardan az bulunurlar.

Münafıklar yeryüzünde de insanlık dışında devlet, il veya bucak, hattâ ocak kurmak isteyebilir. Bunlara da izin verilir. Yani İslâmiyet’te bölücülük çok büyük günah sayılmıştır, ama bölücülerin ayrılıp gitmelerine de izin verilmiştir.

Bir İslâm devleti zorla halkını kendi ülkesinde tutamaz. Devlet o kadar adil ve amil olmalıdır ki, halk orada kalmayı kendi arzularıyla istemelidir. Ayrılıp gideceklerin de paylarını verip ayırmalıyız.

وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ

(Va TaVakKaL GaLay elLAHı)   

“Ve Allah’a tevekkül et.”

Yıkıcı muhalefete karşı nasıl davranacağımızı bize öğretmektedir. Siz gerçekleri beyan eder ve halka anlatırsınız. Yıkıcı muhalefet yapanları muhatap almazsınız. Sizin işiniz doğruları anlatmak olmalıdır; yanlışları yalanlamak değil. İşte ezalarını ved’ ederken bu söylenmiş olur. İftira edenleri ve hakaret edenleri mahkemeye verebilirsin. Siz doğruları beyan edersiniz. Ama müfterilerle tartışmaya girişmezsiniz. Onları kendi iftiralarıyla baş başa bırakırsınız. Halk heyecanlanır, söylentilere kapılır ve ona göre hareket eder. Bu zararlı hareketleri önlemenin yolu bu tür hareketlere göre bir şey yapmalarına imkan vermemektir. Bu sebepledir ki soruşturmacılar ve hakemler vardır. Halk onların kararlarını doğru kabul etmek zorundadır.

وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا(48)

(Va KaFAy BilLAHi VaKIyLan)  

“Allah vekil olarak kifayet eder.”

Kâfirlerin muhalefeti, münafıkların iftiraları doğru olan kimselere bir zarar vermez. Hakemlerin kararları savunma için yeterlidir. Bir topluluğun yaşayıp gelişmesi için adil yargı sistemini kurması gerekmektedir. Bu da ancak hakemler sistemi ile kurulabilir. Bunu başaramayan topluluklar dünyada cehennem hayatı yaşamak mecburiyetindedirler.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-540/ADİL DÜZEN DERSLERİ-370   19 Aralık 2009

ACİL ÇÖZÜM…

Lozan’da dayatılan gizli maddelerin başında, Türkiye’nin İslâmiyet’i terk etmesi şartı gelmektedir. Türkiye’de inkılâplar yapılacak ve dinsizlik uygulanacaktır.

Batılılar bunu yaparken şunu düşünmüşlerdir. Bu yönetim inkılâp yaparsa, halkı dinsizleştirmeğe kalkışırsa, halk isyan eder. Halkı ile arası açılan bir devlet gelişemez ve uzun zaman yaşayamaz; o zaman onu yıkmak kolay olur. Sakarya’da ve Dumlupınar’da elde edemediğimiz zaferi biz böyle bir dayatma ile sağlamış oluruz.

Batılıların oyunu tutmadı.

Sonunda Türk milleti inkılâpları yaptı ama dinsizleşmedi ve halk da isyan etmedi.

İnkılâplar 1933 yılında tamamlandı.

Ondan sonra muasır medeniyetin fevkine çıkma hedefi belirlendi.

Batılılar dinî serbestliği getirmeme şartı ile demokrasiye geçme iznini verdiler. Türkiye İkinci Cihan Savaşı’ndan sonra demokrasiye geçti. Din düşmanlığı gittikçe aşındı. Ordu hep dinsizliğin bekçisi olmaya devam etti.

1980 müdahalesinden sonra ordu din düşmanlığını bıraktı.

2002 yılından itibaren ise millî iradeye itaat etme kararını aldı.

O zamandan beri iktidarda olan AK Parti orduya saygılıdır; Ordu da millî iradeye saygılıdır. Böylece Türkiye’de yönetim kötü de olsa, huzurlu yönetim vardır. 

Batı şimdi yeni bir oyun peşindedir. AK Parti’nin tabanını orduya düşman etmektedir. Ordunun alt tabanını da AK Parti’ye düşman etmektedir. Bu oyun şimdilik tutmuş görünmektedir. Bir gün taban şimdiki yöneticileri de değiştirir. Orduda alttan ayaklanma olabilir. 90 senede yapamadıklarını o zaman yapmış olurlar.

Kurumlar arası dengesizliği giderme yetki ve görevi Cumhurbaşkanı’nındır. Bu hususta ordu ve parti bir şey yapamaz. Çünkü sorun üst yöneticilerde değildir; sorun tabanlar arasındadır. Sorun gittikçe kökleşmektedir.

Sorunun çözülmesi için bir TRT kanalı sorunu çözmek için görevlendirilmelidir.  Televizyonda taraflar, yani AK Parti’nin tabanını temsil eden görüşler ile ordunun alt kademesini temsil eden görüşler açıkça tartışılmalıdır.

Bir devlet ordusuz olamaz.

Halka karşı cephe almış bir ordu da olamaz.

Bu televizyonda konuşulanları iki taraf da duymalıdır.

Gerçekleri öğrendiklerinde iki taraf da bu saçma hasımlığa  son verir.

Televizyonda ordu aleyhinde konuşmalar tamamen serbest olmalıdır. Ordunun bütün eksiklikleri ve kusurları söylenmelidir. Buna cevap da verilmelidir.

Halka şunun anlatılması gerekir ki; askerin yaptığı işlerin çoğu doğrudur ve yerindedir. Asker bunu ülkenin savunması için yapmıştır. Böyle yapmasaydı Türkiye şimdi olmazdı. Asker hatalar da yapmıştır. Ama bunları kendi çıkarları için değil, memleketin çıkarı için yapmıştır. İyi niyetli oldukları için suçlayamayız.

Suç varsa bizdedir. Biz gerçekleri orduya anlatamamışız.

İşte bu konuların inandırıcı bir dille anlatılması için her iki tarafın hasmane konuşmalarına izin verilmelidir. Sonra da tarafsız kimseler gerçekleri ortaya koymalıdırlar.

Askerler de şunu bilmelidirler ki; düşmanın bol parası vardır, tüm basın yayın ve diğer araçların hepsi, okullar ve camiler etkisi altındadır. Halk bunlara inanmıştır ve sonunda ordu aleyhinde bulunabilirler. Ordunun halkın üzerine yürümesi halkı ordusuna daha çok düşman hâline getirir. Halkın aldanmasını düzeltmek bizim görevimizdir. Bizzat ordunun görevidir.

O halde yapılacak iş; Millî Güvenlik Kurulu aracılığı ile düşmanın bu faaliyetini etkisiz hâle getirmek için gerekli tavsiyelerde bulunmalıdır.

Ak Parti düşmanlığı sorunları çözmez. Aksine ona düşman olan asker silinip gider. Sonunda devlet de yıkılır. Zaten düşmanın istediği budur.

O halde ne yapılmalıdır?

TRT kanallarından biri cumhurbaşkanının emriyle bu sorunu çözmek için görevlendirilmelidir. Siyasi partiler her yüzde beş oy için bir sivil bir de emekli asker (kurmay subay) seçmelidirler. Böylece oluşan sivil-asker ekip televizyonda programlar yapmalıdır. Televizyon kendi yağıyla kavrulmalıdır.

Bir kooperatif kurulacaktır. Kooperatifi, yukarıda arz ettiğimiz siyasi partilerin atadıkları kimseler kuracaklardır. Televizyon değeri ile bu kooperatife satılacaktır. Kooperatif, kooperatif ortaklarından topladığı para ile televizyonun bedelini devlete ödeyecektir. Seçimlerden seçimlere siyasi partiler yeniden kurucuları atamış olacaklardır.

Ayrıca, suç işlemeleri hâlinde hakemler suç işleyenlerin görevlerine son verebileceklerdir.

Sayın Cumhurbaşkanı, tensip buyurdukları takdirde ilgili bakanla yapılacak bir protokolle böyle bir kooperatifi kurmaya hazır olduğumuzu bildiririz.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-540/ADİL DÜZEN DERSLERİ-370   19 Aralık 2009

İSVİÇRE’DEKİ MİNARE YASAĞI

VE “ADİL DÜZEN”DE ÇÖZÜM

İslâmiyet’te iki çeşit mescit vardır.

Bunlardan biri beş vakit namazın cemaatle kılındığı mescitlerdir. Yaklaşık her on ailenin bir mescidi vardır, bir imamları vardır. Beş vakit namazlarını burada kılarlar. Genel olarak bunların minaresi olmaz. Bu mescitlerde ezan okunur; hoparlörle okunmaz. Çünkü duyanın gelmesi gerekir. Bugünkü şartlarda beş vakit namazın ezanı bu mescitlerde iç teşkilatla duyurulmalıdır.

İkinci mescitler ise Cuma mescitleridir. Burada Cuma namazı kılınır. Camilerin minareleri olur, hoparlör yerleştirilir.

Ne var ki Cuma namazı ancak İslâmî yönetim varsa kılınır. Her bucağın bir Cuma mescidi olur. İkinci mescit Mescid-i dırardır. O mescitte namaz kılınmaz. Yaklaşık bin hanenin bir Cuma mescidi olur, nüfusu 3000 ile 10 000 arasında olur. Bucağın yönetimi Hıristiyan ise orada Cuma mescidi yerine Pazar kilisesi inşa edilir. Orada Cuma mescidi tesis etmek caiz değildir. Dolayısıyla orada ezan okunmaz. Kiliselerinde Pazar çanı çalınmaz.

Hıristiyan yönetimde ise orada da minareli cami yapılamaz ve aleni ezan okunamaz. Bu hükümler bucak içindir. Bir yerin merkez bucaklarında mescitler olur ama taşra bucaklarında kilise veya havra olabilir. Bir devletin merkezinde kilise olur da taşralarda Cuma mescitleri bulunabilir.

İsviçrelilerin yaptığı hatalar nelerdir? 

İsviçre kantonlardan oluşur. Kantonların beşinde kilise olabilir, diğerinde de cami olabilir. Bugün bir kantonda kilise olur, yarın havra olabilir. O halde tüm İsviçre’de merkezin kararı ile minare yapma yasağı yanlıştır. Demokrasiye de uygun değildir, lâikliğe de uygun değildir. Demek ki İsviçre’de İslâmiyet yasaklanmış bulunmaktadır.

Anacak bizim İsviçrelilere kızma hakkımız yoktur. Taksim’de cami yapmaya kalkışan bir parti kapatıldı! Türkiye’de bile istediğimiz yerde minareli cami yapamıyorsak; İsviçre’de yapmamıza ne gerek vardır! 

İsviçrelilerin yaptığı başka bir hata da ekseriyet sistemi ile karar alınmasıdır. Madem ki bir ülkede ekseriyet sistemi ile her türlü yasaklar konabiliyor veya her türlü mecburiyetler getirilebiliyor; o halde o ülkede lâiklik yoktur ve bu şekliyle olamaz. Ekseriyetin dediği olur. O halde Batı’nın hiçbir yerinde lâiklik olamaz. Oralarda ekseriyet demokrasisi vardır. Herkes ekseriyetin istediğini yapmak zorundadır. Ekseriyet ekalliyetin düşüncelerini de yasaklayabilmektedir. O halde Batı’da ne demokrasi vardır ne de lâiklik.

İşte sizin örnek olarak takdim ettiğiniz ülke! 

Ülkemizde de benzer uygulamalar olmuştur... Mekke ve Medine’ye müslim olmayanlar sokulmamaktadır... Heybeliada’da ruhban okulu açılmamaktadır...

Dünya henüz ne lâikliği ne de demokrasiyi öğrenememiştir.

Eskiden İslâmiyet’te lâiklik ve demokrasi vardır diyorduk.

Şimdi diyoruz ki; lâiklik ve demokrasi yalnız İslâmiyet’te vardır.

Sonuç olarak:

1-      Nüfusu 30 ile 100 arasında olan topluluklar kendilerine günlük ibadetleri için istedikleri mabedi yapabilirler. Bu mabetten başka ikinci bir mabet yapılamaz; yapılırsa Mescid-i dırar olur. O dinin mabedini istemeyenler o yeri terk edip kendilerinin benimsedikleri mabetlere giderler.

2-      Nüfusu 3000 ile 10000 arasında olan yerlerde de haftalık ibadetlerin yapıldığı mabetler yapılır. Buralarda da başka ikinci bir haftalık mabet yapılmaz. Haftalık mabedin bulunduğu yerde günlük mabetler başka dinlerden olabilir. Haftalık mabede katlanamayan kişi bucağını değiştirir, hangi dine mensupsa o dinin mabedinin olduğu yerlere taşınır.

3-      İl ve ilçe merkezlerinde bir dinin mabetleri bulunur. Taşra bucaklarda değişik dinlerin mabetleri olabilir.

4-      Devlet merkezlerinde ve bölge merkezlerinde de bir dinin mabetleri bulunur. Buralarda da başka dinin haftalık ibadetlerinin yapıldığı mabetler bulunamaz.

Demek ki, bu anlayış içinde İsviçre’de yapılanlar fazla hatalı değildir. Hatalı olan bunun halk oylaması ile yapılması ve bütün İsviçre’ye zorunlu hâle getirilmesidir.

Ama “Adil Düzen”in olmadığı yerde bunlar olması son derece normaldir.

Biz İsviçre ile değil de kendi ülkemizle meşgul olmalıyız.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

Değişen dünya düzeni ve Türkiye

Reşat Nuri EROL

Dünya değişiyor ve “yeni bir dünya” kuruluyor. Bu arada elbette “dünya düzeni” de değişiyor ve “yeni bir dünya düzeni”ne doğru gidiliyor. Dünyada bütün bu gelişmeler olurken ülkemiz Türkiye de olanlardan ve değişimden etkileniyor. Kimi düşünürlerin bu değişim ve gelişmeleri değerlendirirken ifade ettiği üzere, şöyle de denebilir: Şu anda dünya politikasının temelini yeni yapılanmanın ekonomik yönü oluşturuyor. Başkan Obama’nın Çin ziyaretinde asıl konu, bu ülkenin dünya üzerindeki konumunun özellikle ekonomik açıdan ne olacağının belirlenmesine yönelik olduğu gözleniyor. Yeni bir dünya ve yeni dünya düzeni meselesi üzerinde düşünüldüğünde, ister istemez ABD ve Çin ilk akla gelen ülkeler oluyor. ABD dünyanın en borçlu ülkesi ve geçen yıl 800 milyara ulaşan ABD dış ticaret açığının 250 milyarlık bölümünün Çin ile olan ticaretinden kaynaklanması bir soruna dönüşmüş durumda. Çünkü ABD dış ticaret açığını azaltmak ve 13 trilyon doları bulan dış borçlarının yükünden kurtulmak veya hafifletmek istiyor. Dolar değer kaybediyor. Doların değer kaybetmesi ABD’nin dış borçlarının satın alma değerini yarıya yakın azaltsa bile, Çin’in parasının değerini düşürmek istememesi sebebiyle en büyük alacaklısı olan Çin’in alacaklarının değerini düşürüyor. Yeni dünya düzeninde ABD, parasının değeri düştüğü için daha az mal ithal edecek, buna karşılık ihracatı artacak. Böylece içerdeki işsizlik oranın azalması sağlanacak, ABD ekonomisi kısmen düzelecek. Bu durum Çin ekonomisine olumsuz yönde etki edecek. Sonuç itibariyle ABD bu durumdan kârlı çıkacak gibi görünüyor.

***

Bütün bu gelişmeler ve sorunlar Türkiye için önemli anlamlar ifade ediyor. İhracata dayalı bir ekonomik modeli benimseyen ülkemiz, yeni bir dünya (ve aynı zamanda yeni bir ekonomi) düzeni kurulurken ne yapıyor veya ne yapmalı? İthalat ile ihracat arasındaki makas böylesine açıkken, Türkiye ne yapacak? Türkiye asıl dünyadaki bu gelişmeleri takip edip yapması gerekenleri yapacağına, hiç olmayacak şeylerle vakit kaybediyor: Alevilik, anayasa, açılım, katsayı, demokrasi, darbe.. ve daha neler de neler! Bu arada yeni dünya düzeninde ve ekonomide atı alan Üsküdar’ı geçiyor, olan halka oluyor; halk kendisini hiç de ilgilendirmeyen şeylerle oyalanıyor. Oysa meseleye halk açısından bakıldığında, asıl üzerinde durulması, tartışılması ve yapılması gerekenler bambaşka. Dünyada bütün bu gelişmeler olurken, Türkiye açısından sorulası sorular birbiri ardından sükun edip geliyor: -Yeni dünya düzeninde Avrupa’nın yeri ve rolü ne olacak? -Türkiye-AB ilişkileri ne olacak? -Enerji meselesi, enerji geçiş yolları, alternatif enerji kaynaklarının gelişmesi ve özellikle otomotiv endüstrisindeki yenilikler dünyayı nereye götürecek? -Türkiye bölgede etkin rol oynamaya soyunurken, zengin ve gelişmiş G-8 ülkeleriyle mi, yoksa gelişmekte olan D-8 ülkeleriyle mi bir araya gelecek? Bunlara benzer daha nice sorunlar ve sorular...

***

Mevcut dünya düzeninde sömürü tekel sermayesi üniversiteleri ve medyayı tekeline almış, dünyayı istediği gibi yönlendirip yönetiyor. Üniversiteler çalışacak, ilmin verilerini üretecek ama o verileri kendisi değerlendirmeyecek; onları sömürü sermayesinin emrine verecek! Sömürücü tekel sermaye, üniversitelerin ürettiği ilmî verileri kendi çıkarları doğrultusunda değerlendirecek ve medyaya sunacak. Medya da sermayenin menfaatleri dışında bir yorum yapmayacak, hattâ haber olarak bile yayınlamayacak! Bunun için Türkiye’de olduğu gibi her ülkede görevli yazarlar var, sunucular var; önce onlar yorumlar, sonra bütün yazar ve sunucular onların yorumlarını sunar! Bir profesör kendisi yorum yaparsa dışlanır ve etkisiz hâle getirilir; hattâ birtakım şantajlarla üniversiteden bile uzaklaştırılır! Eğer bunu yapan yazar veya sunucu ise hemen işine son verilir! (Yazdıklarımın devamı var.)

Arnavutluk’tan; Balkanlar’daki Türkiye’den…

Reşat Nuri EROL, 12.12.2009

TİRAN / ARNAVUTLUK- Arnavutluk’tayım... Başkent Tiran'dayım... Balkanlardayım... Balkanlar'daki Türkiye'deyim... Buralardaki kardeşlerimiz ve hemşerilerimiz arasındayım...

İki ay kadar önce Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan bu ülkeyi, bu ülkedeki kardeşlerimizi ve hemşerilerimizi ziyaret etmiş... Önemli açılışlar yapmış ve çok olumlu izlenimler bırakmış... Bu o kadar belli oluyor ki; her konuştuğum yetkili Arnavut veya sade vatandaş bunu söylüyor, bunu anlatıyor; anlattıkça bitiremiyor...

Şimdi de Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Abdullah Gül'ün başkanlığında, sadece Türkiye'den gelen yaklaşık olarak 200 kadar iş adamı ile buralardayız; Arnavutluk'tayız; Balkanlar'daki Türkiye'deyiz... Bu ülkeden de aramıza katılan, daha doğrusu sürekli olarak buralarda bulunan ve iş yapan, ayrıca civar Balkan ülkelerinden gelen iş adamlarıyla birlikte bu 100'lü iş adamları sayısı daha da artıyor... Türkiye-Arnavutluk ilişkileri bu sayede -geçmişteki beş yüz yıl olduğu gibi- yeniden arzulanan ve olması gereken seviyeye doğru yükseliyor... Daha da yükselecek inşaallah...

***

1990'lı yılların hemen başından itibaren bu ülkeye defalarca geldim... Her yıl giderek yükselerek gerçekleşen gelişmeleri bizzat izledim...

Arnavutluk, o malum ve meşhur baskıcı rejimden kurtulduktan sonra, giderek gelişiyor, kalkınıyor; bu arada şu anda Başbakan olan Sali Berişa'nın her seferinde ve her vesileyle bizzat bendenize de ifade ettiği üzere; Türkiye bu kalkınma ve yeniden yapılanma sürecinde başrolü oynuyor...

Nitekim iki ay önce Başbakanımızın, şimdi de Cumhurbaşkanımızın bu ülkeyi ziyaret etmesi ve görülmemiş bir teveccüh ve sıcaklıkla karşılanması bunun en önemli göstergesidir...

Rahmetli Cumhurbaşkanımız Turgut Özal da, 16 yıl önce, vefatından bir önceki seyahatini bu ülkeye yapmıştı... Bu ülkeye geldiği günden bir gün önce, Arnavutluk başta olmak üzere, Balkanlar'da neler yapılabileceğini İstanbul'da görüşmüştük... Görüşmede Prof. Dr. Ekmeleddin İhsanoğlu (şimdi İKO Genel Sekreteri) ile Prof. Dr. Mustafa Ceriç (şimdi Bosna-Hersek Diyanet İşleri Başkanı) da bulunmuştu... O görüşmede Sn. Cumhurbaşkanımız Özal’la, genel olarak Balkanlar'da, özel olarak Arnavutluk'ta çok önemli şeyler yapmaya karar vermiştik ama; rahmetlinin ömrü vefa etmedi...

Her şeye rağmen, biraz gecikmeyle de olsa, olması gerekenler oluyor, yapılması gerekenler yapılıyor ve birileri engellemeye çabalasa bile, verilen mücadeleler sayesinde maksat hasıl oluyor...

Nitekim bizim şu anda yüzlerce iş adamından oluşan geniş katılımlı bu ülke ziyaretimiz de bunun delili değil mi?..

***

Bugün Arnavutluktayız... Bu geceden itibaren, yarın Karadağ'dayız... Burasını yani Arnavutluk'u -bir Kosovalı olarak- Baba memleketim; Karadağ'ı da -bir Bosnalı olarak- Sancak bölgesinin bir bölümünü kapsadığı için Annemin memleketi, dolayısıyla "Benim Memleketlerim" sayıyorum...

Ve sizlere, siz değerli okuyucularıma, sizin için "Balkanlar'daki Türkiye"den, benim için doğduğum ve belli bir yaşa kadar yaşadığım, ama sürekli olarak içimde yaşattığım "memleketlerim"den sesleniyorum...

Türkiye bu ülke ile ilgilenmeye başladığı ilk yıllarda, 18 yıl önce, Mehmet Akif Ersoy Koleji'ni açmıştı; bu lise bugüne kadar binlerce mezun verdi...

Dün o eğitim kurumunun bir kardeş kuruluşu EPOKA (çağ) ÜNİVERSİTESİ'ni açtı; açılışı da Sayın Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül yaptı... 18 yılda nerden nereye...

TİKA zaten yıllardan beri var...

Bugün de Yunus Emre Kültür Merkezi'nin açılışını yine Cumhurbaşkanımız yapacak...

Birinci Yunus Emre Kültür Merkezi de, diğer memleketim Bosna'da açılmış...

Darısı Kosova başta olmak üzere diğer Balkan ülkelerine...

***

Şu anda ben otelin lobisinde bu satırları yazıyorken, iki ülke cumhurbaşkanları önümden geçtiler... "TÜRKİYE-ARNAVUTLUK İŞ FORUMU" gerçekleştirilecek...

Milli Gazete adına izliyor ve sizler için izlenimlerimizi yazıyoruz...

Sekiz basın mensubu olarak geziyi yakından izliyoruz... Sayın Cumhurbaşkanımız ile özel celseler gerçekleştiriyoruz... Yeni Şafak'tan Abdulkadir Selvi, Türkiye'den Batuhan Yaşar, Zaman'dan Mustafa Ünal, Milliyet'ten Fikret Bila, Vatan'dan Bilal Çetin, Sabah'tan Tarık Yılmaz, Akşam'dan Utku Çakırözer ve Milli Gazete'den bendeniz Reşat Nuri Erol; izlenimlerimizi yazıyoruz, yazmaya devam ediyoruz...

Balkanlar'daki Türkiye'den selam, sevgi ve dualarımızla...

Karadağ’dan; Balkanlar’daki Türkiye’den…

Reşat Nuri EROL

PODGORİTSA/KARADAĞ- Bugün de Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül’ün başkanlığında; bakanlar, bürokratlar, yüzlerce iş adamı ve sekiz gazetemizin temsilcilerinden oluşan geniş katılımlı kafilemizle Karadağ’dayız… Karadağ’ın Başkenti Podgoritsa’dayız... Bize, Türkiye’ye en yakın dostlarımızın yaşadığı Balkanlar’dayız... Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün başkanlığında, yüzlerce iş adamından oluşan “minik ekonomi ordumuzla Balkanlar’daki Türkiye”deyiz...

Neden Balkanlar’daki Türkiye?

Evet, “Balkanlar’daki Türkiye”deyiz… Çünkü bu topraklardaki her bir ülkede dolaştıkça, her yerde ve neredeyse en ücra köşelerinde bile, asırlar boyunca Evlâd-ı Fatihan Osmanlı ecdadımızın mühür gibi nakşettiği eserlerle ve izlerle karşılaşıyorsunuz… Buralardaki insanların bir kısmı sizi, dünyanın başka hiçbir yerinde göremeyeceğiniz ve görüp de ruhunuzun derinliklerine kadar hissetmeyeceğiniz büyük bir özlemle kucaklıyor… Siz de aynı sıcaklıkla mukabele edince, karşılıklı olarak aynı samimi kucaklaşma gerçekleşiyor… Maddî ve manevî olarak kendinizi kendi ülkenizde, Anadolu’nun bugüne kadar keşfedemediğiniz yeni bir bölgesinde gibi hissediyorsunuz…

İşte bu ve benzeri daha nice sebeplerden dolayı “Balkanlar’daki Türkiye”deyiz…

***

Dünyaya gelmeme vesile olan Anamın memleketi Sancak bölgesinin yarısını içine alan ülkede, Karadağ’da; yani buralardaki Balkanlı kardeşlerimin ve hemşerilerimin arasındayım... Türkiye’den gelen yüzlerce iş adamı ile birlikte, Balkanlar’ın en yeni ülkesi Karadağ’ın iş adamları arasındayız… Arnavutluk’tan sonra Karadağ’dayız… Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün başkanlığında, Türkiye’den gelen 200 kadar iş adamı ile buralardayız… Beş asırlık Osmanlı döneminin izlerini barındıran “Balkanlar’daki Türkiye”nin bu güzel ve bâkir bölgesindeyiz...

Karadağ denen bu ülke; benim için duygusal yönden “dramatik” kelimesiyle ifade edebileceğim pek çok şey ifade ediyor... Kendimi bildiğim ilk çocukluk yıllarımdan itibaren; yaz tatilimizi geçirmek, Bekir dedem ile İlyas, Yusuf, Abdullah ve Ahmet dayılarımı ziyaret etmek üzere Kosova’dan geldiğim Sancak bölgesi ve onun baş şehri Yeni Pazar…

“Dramatik” dedim, çünkü şimdi o küçücük Sancak bölgesi son yıllardaki “zalim” gelişmeler sebebiyle tam ortasından bölündü, Sırbistan ile Karadağ arasında paylaşıldı!.. Balkanlar minik minik devletçiklere bölündü… Bu yetmiyormuşçasına, bu bölgeler de dramatik bir şekilde bu küçücük devletler arasında bölüşüldü!.. Aileler, sülaleler, ekonomik varlıklar, son yıllarda özellikle Bosna ve Kosova’da cereyan eden “vahşi savaşlar” sonucunda bölündükçe bölündü, parçalandıkça parçalandı, küçüldükçe küçüldü…

***

1957 yılında Balkanlar’dan Türkiye’ye gerçekleşen muhaceretimizden beri, 52 yıldır buraları dikkatle izliyorum… Tek kelimeyle sadece bir şey oluyor; zulüm, zulüm, zulüm…

Şuurlu Balkan kökenliler ve diğer aklı başında insanlar olarak bir araya gelip “Balkanlar’daki son zulüm yüzyılı”nı değerlendirdiğimizde, tek kelimelik bir sonuç ve özlem hülâsası çıkıyor; ADALET, ADALET, ADALET…

Hangi adalet?

Elbette “sahte Batı demokrasileri”nin ve özellikle Balkanlar’da -Mehmet Akif Ersoy’un benzetmesiyle- tek dişi kalmış canavara dönüşen “Batı medeniyetinin barbarlıklarından oluşan sahte adalet” değil… Aksine, Balkanlar’daki beş asırlık Osmanlı Devleti döneminde gerçekleştirilen ve bugün de özlemle hatırlanan ADALET… Türkiye’nin öncülüğünde ve önderliğinde, yeni bir yapılanma hamlesi ile yeniden ve yeni baştan, “Balkanlar’daki Türkiye”de yeni ADALET asırları neden olmasın?..

“Balkanlar’daki Türkiye”den selam, sevgi, dua ve ADALET özlemlerimle…

Ahmet Hakan takipteymiş!..

Reşat Nuri EROL

Sağ olsun, var olsun; Ahmet Hakan takipteymiş!..

“Balkanlar’daki Türkiye” diye andığım memleketlerim Arnavutluk ve Karadağ’a, Sayın Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül’ün başkanlığında, 200 kadar iş adamı ile yaptığımız üç günlük seyahatten döndüğüm gecenin geç vaktinde, -daha doğrusu sabahın köründe henüz seyahat ve yol yorgunluğumu atamamışken- telefonlar, mesajlar, mailler gelmeye başladı!..

“Hayırdır inşaallah!..” demeye kalmadı, arayanlar bombayı patlattılar!..

Meğer Ahmet Hakan takipteymiş; yazısının başlığına göre: “Millî Gazete yazarı Gül’ün uçağında”ymış… O yazar da bendeniz, yani Reşat Nuri Erol’muş…

Aman efendim, ne büyük şeref, ne kadar önemli bir haber…

Bütün Türkiye, bütün Balkanlar, hattâ bütün dünya duysun ve bilsin ki:

“Millî Gazete yazarı Gül’ün uçağında”ymış…

***

Sözde “büyük medya!”nın diline dolanmak ne büyük şeref! ve aynı zamanda ne büyük musibetmiş!.. Sabahın köründe başlayan telefonlar, gecenin çok geç saatlerinde gelen Sancak kökenli hemşerim eski milletvekili Hüseyin Kansu’nun telefonu ile son buldu!.. Meğer ona da Bosna’daki oğlu haber vermiş… Nerden nereye?!.

Kırk yıldır siyasetin içindeyim… Sayın Abdullah Gül ve Sayın Tayyip Erdoğan başta olmak üzere; önemli pek çok siyaset adamı yakın arkadaşımdır… Bundan dolayı, bugüne kadar isteyip de rica etseydim, kırk defa uçaklarına binebilirdim… Ancak, -bu vesileyle iyi bilinsin ki,- bugüne kadar siyasilerden kendim için bir şey istemediysem, bu yaştan sonra hiç istemem… Ahmet Hakan ve benzerlerinin anlayamadığı nokta budur…

Sayın Cumhurbaşkanımızın başkanlığında, benim “Balkanlar’daki Türkiye” diye tanımladığım “memleketlerim Arnavutluk ve Karadağ”a geniş katılımlı bir seyahat düzenleniyor… Kafilede bakanlar, bürokratlar, gazeteciler, yazarlar ve iş adamlarından oluşan 200 kişilik geniş bir katılım var… Bunlar arasında, her iki ülkeyi ve dillerini iyi bilen, orada doğmuş, belli bir yaşa kadar orada yaşamış, bütün yakın akrabaları hâlen oralarda yaşayan KOSOVALI/BOSNALI Reşat Nuri Erol da var… Bunda anormal olan ne var?!.

Ama Millî Görüşçü ve Millî Gazete yazarı iseniz, vay hâlinize!..

“Millî Gazete yazarı Gül’ün uçağında” başlığıyla haber olursunuz!...

***

Uçakta, Fikret Bila ve Mustafa Ünal başta olmak üzere Yeni Şafak, Türkiye, Zaman, Milliyet, Vatan, Sabah, Akşam gazetelerinin Ankara Temsilcileri vardı… Arnavutluk ve Karadağ’a düzenlenen gezide, onlar arasında Millî Gazete’den Arnavut ve Boşnak asıllı bir yazar olsa iyi olmaz mı?.. “Gül’ün uçağında” olmaması için tek özrü “Millî Gazete yazarı” olmak mı?!. Hattâ Sayın Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ile toplu olarak ilk karşılaştığımızda; “Reşat bey buraları çok iyi bilir, size rehberlik yapar…” deyince; üç gün boyunca aramızda bu “resmî mihmandarlık görevim”in esprilerini yaptık… Biz sekiz gazeteci-yazar olarak, üç gün boyunca çok iyi anlaşıp kaynaştık ve beraberliğimizden keyif aldık… Ahmet Hakan’a ne ki?!.

***

Meraklısına not: Ahmet Hakan’ın yazısını okuyunca, önce Genel Yayın Yönetmenim Necdet Kutsal’ı aradım… Sonra gün boyu Ahmet Hakan’a ulaşmaya çalıştım, ama ulaşamadım… Son çare olarak kendisine uzunca bir mail yazıp gönderdim ve ilk gün Arnavutluk’tan gönderdiğim haber, resim ve yazımın teknik sebeplerle nasıl ulaşamadığını izah ettim… Ahmet Hakan meselenin başka bir boyutunu da yazmış ki; beni hiç de ilgilendirmediğinden, o yönüne cevap verme gereği görmüyorum…

Şimdi ben de Ahmet Hakan’ın genel olarak bu yazdıklarıma ve özel olarak mesajımda anlattıklarıma ne diyeceğini merak ediyorum…

Artık ben de aynen Ahmet Hakan gibi takipteyim!..

Milli Gazete yazarı Gül’ün uçağında

Ahmet Hakan, Hürriyet, 13.12.2009

BAŞBAKAN Tayyip Erdoğan, Milli Görüş ile yolları ayırdıktan sonra, epey bir süre her gün önüne gelen gazete tomarı içinden ilk Milli Gazete’yi çekip alıyordu.

Başbakan’ın ilk okuduğu gazeteydi Milli Gazete...

Bakıyordu ve acayip öfkeleniyordu...

“Şunlara bak ya... Neler de yazıyorlar” diyordu...

“Eski dava arkadaşları”nın kendisine acımasızca saldırmalarına fena halde bozuluyordu.

Sanırım Milli Gazete’dekilerin kendisiyle az da olsa gurur duymalarını bekliyor, eski yol arkadaşlığının hatırına hiç değilse bu kadar saldırgan olmamalarını umuyordu...

* * *

Bu durum Erdoğan’ın ilk iktidar döneminde hep böyle oldu...

İkinci iktidar döneminde...

Erdoğan güne Milli Gazete okuyarak başlama alışkanlığından vazgeçti.

Dikkate ve ciddiye almamaya başladı...

Kendi haline bıraktı Milli Gazete’yi ve eski dava arkadaşlarını...

Yok saydı yani... Görmezlikten geldi... Uçağına falan da hiç almadı...

Ambargo uyguladı fiilen...

Milli Gazete de bu uygulamayı hiç takmadı...

Milli Gazete ile Başbakan Erdoğan arasındaki ilişki bu şekilde sürerken...

En sürpriz atak Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’den geldi.

Gül, son Arnavutluk gezisine Milli Gazete’den bir ismi aldı...

Yeni Şafak, Türkiye, Zaman, Milliyet, Vatan, Sabah, Akşam temsilcilerinin yanında Milli Gazete’nin sakallı ve bereli yazarı Reşat Nuri Erol da Cumhurbaşkanı’nın uçağının konuk gazetecileri arasına girdi.

Böylece... Cumhurbaşkanı Gül, Milli Gazete’ye bir çiçek göndermiş oldu...

* * *

Peki Milli Gazete, Cumhurbaşkanı’nın bu çiçeğini alıp kabul etti mi?

Pek değil...

Her gazete Cumhurbaşkanı’nın uçağında temsilci bulundurmaktan bir kıvanç ve gurur çıkarırken...

Milli Gazete birinci sayfasında bu gururu okurlarıyla paylaşmadı.

“Yazarımız Reşat Nuri Erol, Cumhurbaşkanı’nın uçağında...” falan diye küçücük bir not bile yok birinci sayfada...

Peki ya iç sayfalarda...

Oralarda da bunun izine rastlamak mümkün değil...

Böylece koskoca gezi, sadece Reşat Nuri Erol’un köşe yazısının satırlarına gizlenmiş oldu...

* * *

Bakalım Abdullah Gül’ün “Milli Gazete açılımı”na Başbakan Erdoğan bir karşılık verecek mi?

Bakalım Zeki Ceyhan’ı yakında Başbakanlık uçağında görecek miyiz?

Takipteyim...