Bu günlerde uluslar arası ilişkilerde  meydana gelen büyük kırılma ve saflaşmalara tanık oluyoruz.  

Büyük devletler, sahtelik ve sahtekarlığı kendinde ve müttefiklerinde tehlikeli ölçüde yaşatıyor.  Soğuk savaşın büyük ayrılığı neredeyse her şeyi dışlayan büyük birliğe dönüşmekte. Rusya- ABD, Avrupa’yı ve ABD ile ortak hedefleri  dışarıda bırakan birliğe giriyor. Sırada, BRICS kapsamında  Hindistan var.

İngiltere’den sonra AB.,  Çin ile ortaklığı kaçınılmaz görülüyor. Türkiye’ye yönelik yumuşamayı  “ilk adım”  sayabiliriz.

Trump,  önceki yönetimlerin sahtekarlığına kanıtlar gösterirken, müttefikleriyle bağlarını sahtelik (gerçekliğe uyumsuz) gerekçesiyle sahtekarca bozuyor.

Avrupa sahteliğe düşmeyecek, sahtekarlığa mecbur kalmayacak  yollar bulmanın peşinde.

Liberalizmin sahteleşmesi, onun eşliğinde  kurulan küresel düzeni bitirdi. Buna “karar veren”,  küresel emeğin eşitsiz paylaşımı ve sermayenin emsalsiz silah yığınadır.  

Bilinen,  cari  olan bütün  paylaşım modelleri sahtekârcadır.

Bu sahtekârlık, sahteciliğe dönüşerek son bulabilir.

Şunu da eklemeliyim; Trump’un itifaklarını sahtekarca satışı ne Amerikan halkına ne de müttefiklerine güvenlik ve yarar sağlamayacak. Çünkü ABD’nin bütün müttefikleri, kendileri için potansiyel sahtekarlığa tanık oldu.  ABD küresel  zenginlik sahasını, kısa zamanın kazancına tercih etti.

İnsanlık “güvenlik”, diye- diye,  yine küresel savaşın eşiğine geldi.  

*

Gerçeklik: somut, olgusal ve kapsayıcı;  dıştan içe etkili.

Sahtelik;  gerçekliğin kısmi “temsilcisi”.

Sahtekarlık  ise gerçekliğin istismarıdır.  

*

Hepsi,  değişimin, yani zamanın boşluğunda tükeniyor.

Geriye yok olacak izler bırakıyor.

Kalıcı olan yok.

“Hoş seda,“ mı; o sadece, yaşayanları iyilikçiliğe teşvik,   göçenlere tesellidir.

*

Gerçeklik içerde olanlar için olanaksız; çünkü kuşatılan, kuşatana vakıf olamıyor.  Ancak,  iç-dış, üst-alt  şartının geçersiz olduğu boyutlar istisna. Bilim finansçıları, o boyutlara  Avrupa Nükleer Araştırma Merkezi’nde (Cern) kapı arıyor

*

Sahtelik ve  sahtekarlığın  bir birine geçişli olması;   toplumsal yaşamda düzeni sağlamak için onlarda  ‘zararlı’-‘zararsız’ ayırımını kaçınılmaz kılıyor.   Sahtelik, olağan kabul edilirken; sahtekarlık, olağanın  taklidi, istismarı hatta karşıtı görülmesi ve birbirine geçişliği sahtekarlığı sahtelik gibi yaşatıyor.

*

Sahteliğin muhatabı doğa ve içindekiler; sahtekârlığın ise toplum ve bireydir. Her şeyin, her an değişimi,  her şeyi sürekli yitim değirmenine sokuyor.  

Koşulların değişimi,  içindekileri kendine uyum sağlamaya zorluyor. Önceki koşullarda kabul edilenler,  bilinen gerçekler  değişimle sahteleştiriyor. Bu yüzden sahtelik, olağan kabul ediliyor.  Sahteliğin oluşturduğu toplumsal düzenler, kendi içinde ve dışında taşıdığı çok yönlü çelişkilerle  çatışmalar üretiyor.

*

Koşullar gözetiminde elde edilen veriler, çözümlemeler tahtında;  verilen sözler, savunulan doğrular, ret edilen yanlışlar…  yeni verilerin ortaya çıkması,    iç ve dış etkilerin  değişmesiyle  sahteliğe  ya da  kasıtlı olarak gerçekliği örten,  farklı gösteren   sahtekarlığa dönüşüp olanaksızlaşıyor.

*  

İnsanlığın elindeki  değerli ve güvenli olan hem göreceli, hem değişkendir.  Yanı sıra göreceli ve değişken olandan,  güvenlik sağlamak  çelişkidir.   Hala bu çelişki   üzerine,    sayısız emek ve  canlar tükenip duruyor.  Bu tükeniş,  adanış olarak kabul edilip;   üzerine  medeniyetler inşa ediliyor.  “Daha iyi yaşam” beklentisi, aldanışın, istismarın,  korkunun,  güvensizliğin gölgesinden çıkmıyor.  

Yine de insanlık  durmuyor; ölüme rağmen  çıkış arıyor.

*

İnsanlığın çelişkisi pek çok. Kendi yapısından kaynaklanan hastalığı dışarıda önlemenin   yollarını ararken,  dışarıdan beslemesi açmazların sentezidir. Böyle bir sentez,  olanaksızı daha belirgin hale getiriyor.  

 Benlik ve haz  tutkusu güdümüne koşulmuş bedenler, akıl nimetini  empatinin kaynağı olan vicdan ile buluşturmuyor. Buluşmuş olanlar, eş, evlat, akraba giderek klan havzasından çıkamıyor.  Oysa vicdan, her zerre ile irtibatlıdır;  onun tam randımanı akıl ile beraberliğiyle sağlanır.

Buna karşın ‘değişim’, her  seferinde pirüpak:

-“Beni önceden biliyordunuz; niye sınırlar, güvenceler ve kalıcılık peşinde koşuşturuyorsunuz ?!,”  diyebiliyor.

*

Ölüp göçeceğimizi biliyoruz; benlik ve haz prangasından çıkamıyoruz. Benliğin,

- “kaçınılmaz olan için kaygılanmaya gerek yok; eriştiğin yere kadar varlığını ve ihtiyaçlarını gider.” talimatı, saydığımız  çelişkilere dahildir.

Bu tespitle  nereden baksak, içinde bulunduğumuz döngü kapalı.  Tüm olumsuzluklara rağmen,  ölümden önce çıkış olmalı; bunun kanıtı, Bütün ile  olanla bağımızda. Bu bağ, her şeyde içrek (mümdemiç)  olan Ruhun, insanda empatinin kaynağı olan vicdandır.  

Benliğin var olma arzusu, ölümü  bir fikir düzeyine indirip,  bilinç altına itse de ölümler,  kalıcı gerçekliğini “uzakta” kesiksiz,   yakınımızda kesikli güncellemeyi sürdürüyor .Her gün tanımadığımız binlerce insanın ölümü medyadan;  yakınlarımızın  ölümüne ayda -yılda bir fiilen  tanık oluyoruz.   

*

Hatırlama, gerçekliğin karşısında etkisizdir. Bu yüzden bütün anma günleri mizansen eşliğinde, kamusal veya gelenek kurgusuyla icra ediliyor.

Hatırlatmanın gerçeklik karşısında yetersizliği bilindiği halde, geçmiş yıkımlara sebep olan  hatalara düşmemek; elimizde olan kazanımların, onları kazandıranların  umut ettiği hedeflere ulaştırmak, değişim- gerçeklik ekseninde kalmakla sağlanır.   

Toplumların varisliğini, bireysel varislikten   ayıran,  toplumun birlik ve organizasyon yeteneğidir. Birlik ve organizasyonun devamı, genel kabul gören  kesinlikle değil, ancak  esneklik ve toleransla  sağlanır. Böyle   birlikler,  değişimin sahtelik riskini en aza indirirler