Yeni yıl ve yeni üç aylar iyiliklere vesile olsun-25
Önceki yazılarla birlikte okunmasını tavsiye ederek kaldığımız yerden devam…
Bu yazıyı yazdığım bugün 26 Ocak 2025 Pazar ve ben 1 Ocak 2025 ve/ya 1 Recep 1446 tarihinden beri ‘Yeni yıl ve yeni üç aylar iyiliklere vesile olsun’ ana başlıklı yazılar yazıyorum ama “İZM’ler” yani ‘kömünİZM’ ve ‘kapitalİZM’ başta olmak üzere çağımızın bütün İZM’leri dünyamızı öyle bir hale getirdiler ki; ‘iyiliklere vesile olmak’ çok zor…
Çare ve çözüm olan ‘İSLAM Devlet ve Dünya DÜZENİ’ isimli, Üstadım Süleyman Karagülle ile birlikte yazdığımız, her biri 600 sayfa ve 2 cilt olan kitap çalışmam oldu. Doksanlı yıllarda gece-gündüz iki yıl çalışıp bu kitabı yazıp yayınladığımda ‘dünyada yer yerinden oynayacak ve çok iyi şeyler olacak’ diye hayaller kurmuştum… ‘İyi yönde değişim’ bir yana, her gün dünyamız daha da kötüye gider oldu… O yıllarda ‘Bosna ve Kosova Soykırımları’ vardı, günümüzde de ‘Gazze Soykırımı’ devam ediyor; ‘Sosyal Tufan’ var…
“Devletlerin sosyal felsefesi ve rastgelelik” başlıklı yazı, İhsan Aktaş’ın bugünkü (26 Ocak) yazısı ve bir bölümü aynen şöyle: “Bolu’da meydana gelen elim otel yangını, Orhan Erdenen’in “Devletlerin bir sosyal felsefesi olmalı” şeklindeki görüşünü hatırlattı. Kendisi, “Her devletin bir sosyal felsefesi olur ve devletler bu felsefe ile yaşar. Ancak Cumhuriyet’in kurumlarının hiçbirinin sosyal felsefesi yoktur; hepsi rastgelelik üzerine kurulmuştur,” derdi. / Ülkede bir afet ya da ihmal kaynaklı bir yıkım olduğunda, “Bunu bir yere not edin, çünkü aynı ihmal, aynı yıkım yarın tekrar olacak,” der ve eklerdi: “Bir hadise ortaya çıktığında histerik bir tepki yükselir, bir hafta sonra herkes unutur. Benzer problemler farklı zamanlarda devam eder.” / Orhan Hoca, “Osmanlı Devleti sırf bir sosyal felsefeye sahip olduğu için yıkılışı 150 yıl gecikti” derdi.”
Yani ‘sosyallik’ olmayınca ‘Sosyal Tufan’ oluyor ve olmaya da devam edecek…
‘İlim/iyilik’ olarak ‘Faizsiz Adil Ekonomik Düzen’ akademik çalışmasına devam…
Kapİtalİst Ekonomİk Düzen-4
“İslam dininde (düzeninde) toplumsal açıdan ‘‘kul hakkı’’ çok önemli bir kavramdır ve İslam, insanların haklarını gözetmeyi temel ahlaki ilkelerden biri sayar. Tabakoğlu’na göre kapitalizm, tarihsel olarak insan haklarını ihlal eden, hatta katliamlar ve köleleştirme gibi ahlaki ihlallerle güçlenmiştir. Sombart’ın ‘‘Zengin olduk, çünkü kıtalar ve ülkeler bizim için ıssızlaştı, insanlar bizim için öldüler’’ ifadesine atıfta bulunan Tabakoğlu, kapitalizmin Aztek ve İnka medeniyetlerinin yok edilmesi gibi olaylar sonucu mümkün hale geldiğini söyler. Bu sermaye birikimi sürecinin katliam ve köleleştirme yoluyla gerçekleşmesi, sanayi devrimi gibi olayların İslam toplumlarında ortaya çıkmamasına üzülmek için bir neden olmadığını gösterir. Çünkü İslam, menfaat uğruna insan haklarını ihlal etmeyi ve zulmü meşru gören hiçbir ekonomik sistemi kabul etmez.
Kapitalizm ise, bireysel kazancı ve menfaatleri her şeyin üzerinde tutan doğası gereği, toplumların huzurunu ve adaleti göz ardı ederek güçlünün zayıfı ezdiği, çıkar odaklı bir sistem olarak karşımıza çıkar. Bu nedenle, İslam’ın adalet ve insan odaklı yaklaşımı ile kapitalizmin menfaat ve sömürü odaklı yapısı, birbiriyle tamamen zıt özellikler taşır.
Kapitalizm, insan düşüncesine dayalı, sağlam temelleri olmayan sistemlerdendir. Bu sistemler, toplumların sosyal yapısını bozarak bireylerin huzurunu olumsuz etkileyebilir. Aynı zamanda, ülkelerin ekonomik yapılarını zayıflatır ve sık sık ekonomik krizlere yol açar. Gücü üstünlük kurmak amacıyla kullanan ve gücü hak olarak gören güçlü gruplar, bu yaklaşımları nedeniyle zayıf kesimlerin haklarını ihlal edebilir.
Marx’a göre kapitalizm, bireylerin yeteneklerini özgürce geliştirmesini engelleyerek onları üretim süreçlerine, emeklerine, kendi benliklerine ve çevrelerine yabancılaştırır. Bu sistemde işçiler, emeklerinin sonucunda ortaya çıkan ürün üzerinde söz sahibi değildir. Ürün, işçiden bağımsızlaşarak bir meta haline gelir. Bu durum işçinin emeğine ve ürettiği şeye yabancılaşmasına neden olur. Ayrıca işçinin üretim sürecinde söz hakkı olmaması, çalışmayı yalnızca geçim için yapılan bir zorunluluk haline getirir.” (Devamı var)