Vergi konusunda tereddütlerim vardır. Konuyu (pek çok konuda olduğu gibi) derinlemesine düşünmüş de değilim.

Mükerrer vergilendirmenin olmaması ve basitlik açısından verginin bir nokta da alınması ve zincirin diğer hgalkalarından vergi alınmaması makul görünüyor ama...

Bir inşaat, bir otomobil, bir bilgisayar yüzlerce denebilecek değişik parçadan oluşuyor. İnşaat da geri dönüşüm söz konusu değil, ama sanayi mamulleri tekrar geri dönebilmektedir. Demir tekrar demir, alüminyum tekrar alüminyum olarak kullanılır. Yani metaller yok olmaz, tekrar kullanılır. Çam kağıt, hatta tekstil ürünleri bile kalite düşer ama tekrar çevrim içinde kalır. Madenlerden; kaynak yok olduğu için 1/5 (%20) alıyoruz ama metaller yeryüzünde metal olarak kalmaya devam ederler...?

Mesela; demir filizinden vergiyi aldık diye, otomabilden bir daha vergi almazsak, arada katılan KATMA DEGER vergilenmemiş olmuyor mu? Nihai mamulden alsak, bu defa da diğer katma değerlerin hepsini %20 olarak vergilendirmiş oluruz.

Bana göre sanki sadece KATMA DEĞER VERGİSİ OLMALI gibi görünmektedir. O aşamada giren ürün ile çıkan ürün arasındaki fark yapılan KATMA DEĞERDİR ve sadece bu artış vergiye tabi olmalıdır. Bu da iş kollarına göre 1/10, 1/20, 1/40 olabilir mi?..

Başta Cengiz bey olmak üzere konuya ilgi duyanlardan görüş rica ediyorum.

Saygılarımla.

H.Kayahan

sizin anlatıklarınızı (1974'ten beri) yıllardır biliyorum ama ben bu mekanizmayı anlayamıyorum. Dişlilerinin dönüşünü kafamda canlandıramıyorum. Özdemir çelik döküm işletmesinde uygulaması da yapıldı, ben de orada 2,5 yıl çalıştım ama yine de ben "tamam, işte böyle olmalı" diyemiyorum.

Toplam vergiyi en son kullanıcı öder. Diğerleri ödünç vermiş olurlar. Nihai ürünün maliyeti=ilk maliyet+katma değerlerin toplamıdır. Diyelim ki vergiyi en son halkada aldık ve %20'dir. KDV de herkes kendi kattığı değerin %20'sini öder ve bunların toplamı yine aynı olur. Katılan değerden alındıktan sonra pahalılaşma olmaz, yanılıyor muyum?

Ticaretin, dolayısıyla tüccarın yok olacağını sanmıyorum. Sovyetlerde sevilmeyen iki adam vardı: Biri polis, diğeri tüccardır. Tüccar, haksız kazanç temin eden kimse olarak kabul edilirdi. Yüksek gerilimi kullanbilmek için, önce orta gerilim sonra da alçak gerilime çeviriyoruz. Nihayi kullanıcılar ancak alçak gerilim ile çalışmaktadır. Tüccar da Yüksek gerilimden (üretim/toptan) alçak gerilime (tüketim/perakende) aktaran trafolar gibidir.

İşletme senedini hukuken tanıyan ve onu (değeri dalgalanmaya tabidir) likitiditeye çeviren bir yer olmadıkça, (bu yer de borsadır), sistem nasıl işleyecek, ben düşünemiyorum. Demek ki, tam olarak ekonomiyi bilmiyorum.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Rahmetli Erbakan, "teşhis" ve "tedavi" kitaplarını yazmadan önce; yaklaşık 4 yıl süren görüşmelerimizde, "ekmekteki faiz ve verginin miktarının tespiti" konusunu anlatmak bana düşmüştü. Formüller ve rakamlar bol olduğu için arkadaşlar benim anlatmamı uygun görmüşlerdi. İlk hafta Ankara hep beraber idik. Sonra Süleyman beyler olmadığı için, bir iki arkadaşla Edremit Altınoluk'a gitmiş ve iki hafta daha konuyu rahmetliye ben anlatmıştım. Konunun basic veya fortran dilinde yazılmış bir programı da vardı ama rahmetli onunla ilgilenmek istememişti.

O yıllar enflasyonun çok yüksek, dolayısıyla faizin de yüksek olduğu dönemlerdi. Enflasyon muhasebesi yapılmadığı için, enflasyondan doğan fiyat artışları da kar gibi göründüğünden vergi de yüksek çıkıyordu. Sonuçta ekmeğin üçte birinin vergi, üçte birinin de faiz olduğunu, gerçek maliyetin ise üçte bir olduğunu bulmuş ve kendisine anlatmıştık.

İşletmede zirai ürün üretiyoruz. Bir yıl boyunca; tohum, gübre, traktör, mazot, emek vs kullandık ve 100 birim buğday elde ettik. 10 birimini devlete verdik. Kalan giridler ise 90 birimi bölüştüler. Her bir girdi, kendisine düşen payı bu durumda %10 daha pahalıya mal etmedi mi?

Bir maden işlettiyoruz ve maden çıkarıyoruz. Bütün girdiler, saymıyorum. Elde ettiğimiz hasılanın %20'sini genel hizmet karşılığı kamuya verdik ve diğer girdilere, emek, tesis, hammaddeye kalanı bölüştürdük. herkes %20 eksik almadı mı? Şöyle yapsak aynı sonuç çıkmayacak mı: hasılayı genel hizmet payını ayırmadan bölüştürdük ve her birinden vergi olarak %20 aldık. Bu %20'lerin toplamı yine aynı sonucu vermez mi?(hatta daha az verir de ben ihmal ediyorum) Her durumda nihai tüketici ürünü %20 pahalıya alır.

Suudi Arabistan gibi yeraltı zenginliklerimiz bol olsaydı ve onu devlet işletse ve tüm ekonumik faaliyetlerden vergi almasaydı belki olurdu. Karagüllenin başka bir teklifi de vardır: Vergiyi sadece elektrik faturalarına ilave edelim ve tüm hayattan vergiyi ve vergi dairelerini kaldıralım. Bugünkü devletin 700 milyar gelire ihtiyacı olduğuna 70 milyon nüfus için ortalama adam başına 10.000 TL vergi düşer. Böyle bir düzenlemede, devletin yapısı da değişeceğine göre, diyelim ki harcamalar da 70 milyara düşecektir. Kişi başına yıllık 1000 TL vergi=kamu payı düşer. Diğer taraftan tüm mallar da ortalama üçte bir ucuzlar değil mi? Kimseden vergi almadık çünkü. Finansman maliyetleri de göreceli olarak azalır. vs.

Var olan birşey yok olmaz, yoktan da bir şey var olmaz, bu evrende. Benim gerçekten kaçırdığım bir paradoks olmalı, anlayamıyorum derken bunu kast ediyorum.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Cengiz bey,

Artık vaktiniz ve yeterli sabrınız olursa, benim anlayabileceğim şekilde (ampirik bir formül gibi), küçük bir işletme modelleyerek sunmak, irdelemek ve sorular sormak istiyorum. Gördüğüm kadarı ile, işletme (ekonomik teşekküller) üzerine yalnızca siz görüş belirttiniz. Benim sunumum ve/veya sizin katkılarınız uzun bir süreç gerektirebilir. Bunun için yeterli vaktiniz ve sabrınız var mı, diye sordum.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Şahsen yazmaya vakit ve güç bulamıyorum. 3-4 ay önce başladığım bir iki makalem var, tamamlayamıyorum. İnşallah bu konuyu yazabilirim.

BİR İŞLETME DENEMESİ-1 09.03.2013 Benim bir sırık(fırça, süpürge sapı) işletmem var. 6-10 kişi çalışıyor. 1989 dan 2001 yılı başına kadar, bir köyde; bina, tesis ve işçilik cironun bir payı olarak tarif edilerek çalışmıştı. Mesela işçilik payı hasılanın %102u idi ve tek tip ürün çıkıyordu. Her vardiya imal ettiği miktarı deftere yazar ve hafta sonunda sırığın günlük peşin satış fiyatı üzerinden karşılığını benden alırdı. Aklımız sıra bunun öncül bir deneme olduğunu düşünüyorduk… Şimdi yine sırık üretiyorum. Boruların malzemesi, çapları, et kalınlıkları, boyları, uçlarına ilave edilen ilavelerle düşünüldüğünde 40 çeşit ürün olmakta; hâlihazır toptan peşin fiyatı da (KDV hariç) 0,38 TL’den 20,00 TL’ye kadar değişmektedir. Bazı ürünler daha meşakkatli, bazıları daha zor olmasına karşılık, ortalama olarak emeğe verdiğimiz ücret yine hasılanın yaklaşık %10’u civarındadır. Türkiye’de bu imalatı yapan toplam 5 firma vardır hali hazır da. 5 ila 10 arasında firma da ithal etmektedir. Böylece piyasa da özellikleri farklı birkaç yüz ürün olmaktadır. Şimdi bu işletmeyi yavaş yavaş dönüştürmeğe başlayalım: Bir mukavele hazırladık ve emekle (onlar adına ekip başı olanla) %10 üzerine anlaştık. Diğer girdiler de benzerdir. Tesis ve makinalar da kolay ama ham maddeci ve genel hizmet biraz daha zaman alır diye düşünüyorum) Bu işletmenin bir “İŞLETME SENEDİ” ihtiyacı var. İşletme içinde bu senetten başka bir şey tedavül etmeyecek değil mi? Ürün tek olsaydı bu senedin üzerine onun adını yazardık. Ama her işletmede olduğu gibi burada da çok çeşit var. Öyleyse senedin üzerinde ölçülen ve tartılan cinsinden bir ibare olamayacak, görünüyor. Mesela buna (o zamanki adı böyleydi:) “AKSIRIK SENEDİ / (AS)” diyelim. Şimdi bütün ürünleri, bu senet cinsinden tarif edeceğiz. Kolay olsun diye en ucuz olan ürün 1 AS olsun, diğerleri de 2 AS, 7,5 AS, …., 26 AS şeklinde devam edecektir. Üretilip depoya (şimdilik ortak mal ambarları yoktur, kendi depomuzda tutacağız) konan ürünlerin %10 karşılığında kendilerine ürünün kendisini değil, karşılığı olan İŞLETME SENEDİNİ (günlük, haftalık veya aylık olarak) işçilerin eline vereceğiz. Zaten bozulan veya ağır olan ürünleri de düşündüğünüz de ve sistemin genel prensiplerini göz önüne aldığınızda, ürünün kendisini vermek düşünülemez. Diyelim ki, 10 kişi var ve kendi aralarında da eşit kabiliyette olduklarından %10’u eşit paylaştılar ve her birinin elinde üretimin %1’i kadar AS vardır. İşçi, köydeki veya mahalledeki tek bakkala gitti ve AS’yi gösterdi, izah etti ama bakkal; “ben bu senedi bilmiyorum. Bu senetle kaç tane hangi sırıktan alınabileceğini bilsem bile bu benim alanım değil, bunları toptan nalburiye işi yapan bir kişiye verebilirsin” dedi. En yakın nalbur da bucaktadır, işçinin oraya gitmesi gerekti. Nalbur da, bu işletme senedinin günlük rayiç bedelini bilmeden ben bunları alamam. Hem bu senetlerin karşılığının çıkmaması halinde garanti eden bir mühür de yoktur, dedi. İşçiler (diğer girdiler de) geçici olarak şunu da yapabilirler. Mal almaya gelen alıcının yolunu gözlerler ve gelene ellerindeki AS senetlerini vermeye çalışırlar. Tabii bu kargaşadan başka bir şey oluşturmaz. Gelenin alacağı kısıtlıdır ama tüm girdilerin elinde üretimin tamamı kadar AS vardır. Zaten alıcılar da artık sadece sipariş vermekte, mal ayaklarına gitmektedir. Öyleyse bu takasın başka bir yolu olmalıdır… İşçi geri geldi ve konuyu tartıştık ve bunun üzerine AKSIRIK SENEDİ’nin (bunu merkez devlet çıkaracaktır herhalde) devletin çıkardığı “DEMİR SENEDİ” cinsinden değerini tarif ettik. Şimdi ya işletmenin bir kenarında AKSIRIK SENEDİ’ni DEMİR SENEDİ’ne çeviren bir döviz büfesi açacağız, ya da bucakta bu işi yapacak bürolar oluşacaktır. Fakat bunun SPK (sermaye piyasa kurulu benzeri bir yapı) tarafından tanınması gerekmektedir. O da diyecektir ki; “önce sen TSE standartlarını oluştur da öyle gel.” Onu da yaptık ve her ürün için TSE veya TSEK aldık ve ürünleri standart hale getirdik. Bunu da –herhalde- işletme senedinde veya onun dayanağında deklare ettik veya bu ileride internet vasıtasıyla kolayca olacaktır ve “Alibaba’nın yaptığı gold supplier/güvenilir üretici” uygulaması gibi bir bildirge de yeterli olabilir. Bizim geliştirmeye çalıştığımız bu sistemi, İnternet tüm ekonomik ve sosyal hayatı kapsar hale gelmedikçe uygulama zor olacaktır. O halde, asgariden bir bucak bu sistemi organize etmelidir. Bucaktaki işletme ve tüccarları bu sistemle çalışmaları konusunda güvendirmelidir. Buradaki açmaz; sistemin yukarıdan aşağıya değil, aşağıdan yukarıya doğru gelişmesi gerekirken, tersi gerekiyor gibi görünmektedir… Ya da paralel mi olmalıdır..? Bütün engelleri aşıp, AKSIRIK SENEDİ’ni, DEMİR SENEDİ cinsinden, en azından bugün için TL cinsinden (elbette bir borsası olmalıdır ve değeri mal miktarı azalınca azalmalı ve üretim çoğalmalı, mal miktarı artınca düşmeli ve üretim kısılmalıdır) kote edebilirsek sistem çalışmaya başlayabilir. Girdilerin ellerine borsada işlem gören (değeri sosyal ve ekonomik denge kanunlarına göre dalgalanan) bir belge veremezsek, sorunu çözemiyoruz, demektir. Eğer her işletmenin işletme senedi borsada işlem görüyor ve bunu her bakkal (yani en küçük ticarethane) değer olarak kabul ediyorsa, o zaman sorun yoktur. Bu olmuyorsa, bu senedi Demir senedi cinsinden tarif edip, ona çevirip girdilerin ellerine Demir senedi vermemiz gerekecektir. Böylece işletme senedinin değeri, ürünün arz ve talebine göre yarı dalgalanır, genel demir senedi dalgasına göre de ayrı dalgalanır. Böylece çok dinamik bir fiyat oluşur. Bu küçük bir çevre de ise dalgalar ölümcül olur ve sistemi çalışmaz hale getirir; bir ülke, hatta bütün dünya aynı anda arz ve talebe katılırsa dalgalar ekonomiyi optimize edecektir. Bu ilk arzdan sonra, sonraki halkaları daha sonra tartışalım. Özetle; sistemin asgari gerekleri neler olacak? Bilgi teknolojilerinde “asgari” gerekleri yazıyorlar üzerlerine. Bizim için bunlar neler olacaktır? Türkiye’de 75 milyon insan, 20 milyona yakın hane, 10 milyona yakın da fabrika, atölye, mağaza, dükkan, büfe vs vardır. Yüzbinlerce ürün vardır. Ne kadar işletme senedine müsaade edeceğiz veya bunlar çıkacaklar ve kabul görenler alınıp satılacak, görmeyenler piyasadan silinecek mi? İşletme senedi çıkarma kriterlerini nasıl belirleyeceğiz ve nasıl ne kadar olacaklar? Saygılarımla. H.Kayahan

Ben aksırık işletmesini; herhangi hayali bir işletme yerine, bildiğim bir sektör olduğu için örnek olarak seçmiştim. Benim özel işletmeme yardım etmeniz amacıyla yazmamıştım. Yine de bu tavsiyelere teşekkür ederim. Söylediklerinizin çoğunu zaten uyguluyorum.

Benim sorum, benim gibi milyonlarca küçüklü büyüklü girişim vardır. Bunların da -bir an için- bu sisteme geçtiklerini, geçmeye çalıştıklarını düşünelim. Karşılaşılacak zorluklar benzer olacaktır. Herkes elbette kendi çözümünü kendisi bulalıdır ama bu işin bir yasası, yönetmeliği, genelgesi, vs de olmalıdır. Olmazsa, akit serbestliği çercevesinde yine de insanlar organize olabilirler.

"İşçi isterse aldığı malı pazara götürür satar, isterse tüccara götürü satar" ibaresi çok geneldir. Milyonlarca insan çalışıyor ve bunun anlamı milyonlarca insan günlük veya haftalık veya aylık olarak mal satmaya (mal da değil mal senedi satmaya herhalde, zira her ürün taşınabilir değildir.) gidecek demektir. Bu insanlar tüccarda olan vasıflara sahip değilller ki. Bunlar emekci. Kadın, erkek, genç, yaşlı vs herkes pazarda tezgah mı açacak? Bu böyle olmasa gerek...

Ya bu sistem yalnızca belli bir büyüklüğe ulaşmış ve dolayısıyla markalaşmış (standart) ürünler çıkaran firmalar içindir ya da dileyen herkese kolaylıkla uygulayabilecek şekilde olmalıdır. (Kendi proplemlerimi çözmek için uğraşmıyorum). Siz sadece marka olanların şanşı olacağını öngörüyorsunuz. Bunun anlamı kapitalist olanlar başaracak demektir. Cocacola, mc donalds, arçelik, bolulu hasan usta, flo ayakkabı, siemens vs... Bunlar şanslı olabilirler ama hiç bir işçi pazara bir ford araba satmaya gidemez. Ancak araba senedinin bir cüzüne sahip olabilir ve araba acentalığı yapanlara gitmek zorunda kalır. Bu git geller sizce normal mi? Bu çalışır mı? İnsanlar 6 gün çalışıyorlar, hem de mesai saatlerinde. Mal veya senet satmaya tatil günü gidemezler ki... Pazar günü sadece açık pazarlar kurulmaktadır. Oralarda satsınlar demek kolaycılık olur. Sıkıntıyı çözmek gerekir.

4-5 sene önce gazetelerde G.Soros'un ağzından; 2015 senesinde banknot paranın olmayacağını, bunun yerine 8 çeşit mal senedi olacağını okumuştum. 4 çeşit mal, 4 çeşit nakit bazlı senet öngörüyordu. Buğday, demir, altın, gümüş, platin kelimelerini hatırlıyorum. Diğer 3 kelimeyi hatırlamıyorum. Adam bu iş için tarih bile veriyordu. Bu yazıyı sonra taramama rağmen bulamadım.

Saygılarımla.

H.Kayahan

Tatmin edici cevapların yanında ilave sorular var ama burada bir ara verip, şunu sormak istiyorum: NASIL, NEREDE VE NE ZAMAN BUNA GEÇİLEBİLİR?

Saygılarımla.

H.Kayahan

Cengiz beye;

İşletme kristalini irdelerken bazı zorluklarla karşılaşmıştım ve kendimce çözmeğe çalışmıştım. Mesela üretim emeği ile bakım emeği farklı olmalıydı. Zira bakım her makina için ihtisas gerektirir ve bu ihtiyacı makinayı işletmeye koyan kişi tarafından yapılsın diye düşündüm. Bugüm otomotiv ve yüksek değerdeki makinalar servis garantili satılmaktadır. Tesis ile makina da bana göre farklı idi, maliyetleri, amortismanları ve kira statüleri farklı idi ve ayırmaya çalıştım. vs.

Son semineri okuyunca, üstadın girdileri 4 değil, dört çift yaptığını gördüm:

Dört çift girdi vardır; üst yapı ve altyapı, işçilik ve hizmet, ham madde ve yardımcı madde, genel hizmet ve kamu görevi. Bir işin olması için bu dört çeşit girdinin girmesi gerekir.

Alt yapı, yol, su, elektrik gibi düşünülse de bence tessis; üst yapı da makina ve techizatlar olabilir. İşçilik, üretim işçiliği; hizmet de bakım hizmeti olabilir. Hammadde anlaşılıyor da, yardımcı maddeden kasıt ne olabilir?

Esas soracağım bu da değil: Genel Hizmet ve kamu görevlerini biraz anlatabilir misiniz?

Lütfi beye;

Aşağıdaki yorumları seminerin yorum kutucuğuna yazdım ama "error" verdi. Daha önce bir arkadaş da "seminerlerin altına yorum yazılamıyor" diye yazmıştı ve siz "yorum kutusu var, yazılabilir" demiştiniz. Fakat yazılamıyor. Bunun sebebi bizlerin SEMİNER YORUMU YAZMA YETKİMİZİN OLMAYIŞI olabilir mi? Yoksa teknik başka bir hata mı var?

Yorumu buraya yazıyorum:

Şunu kabul etmek gerekir ki, dört halifeden sonra İslâm uygarlığı kuvvet uygarlığı metotları içinde gelişmiştir, saltanata dönüşmüştür. İkinci Kur’an uygarlığı böyle olmayacak, tamamen Hak uygarlığı olarak gelişecektir. Şunu kabul etmek gerekir ki, dört halifeden sonra İslâm uygarlığı kuvvet uygarlığı metotları içinde gelişmiştir, saltanata dönüşmüştür. İkinci Kur’an uygarlığı böyle olmayacak, tamamen Hak uygarlığı olarak gelişecektir. Her medeniyette sünnetullah böyle oluşur. Teorisine %100 uygun uygulama yapılmaz ki, mükemmel (!) olmasın ve sonu olsun. Bu sadece İslamiyette olmamış, İsadan sonra meşhur Pavlus bu dejenerasyonu yapmış, Marks'tan sonra Sovyetlerdekiler "şimdilik sosyalizm ile idare edelim, kominizme sonra geçeriz" diyerek sulandırmışlar vs. Bu hep böyle olur ve yeni kurulacak medeniyet de bizim öngördüğümüzün biraz çarpıtılmışı olarak yaşamaya başlar ve ölüme doğru yol alır. Daha nominal ömrünün yarısı olan 500 yaşlarında başka bir medeniyet oluşmaya başlar ve bu medeniyet de ölümü bekler... Bir yazımda, "keşke yeteri kadar bilseydim de, Adil Düzenin Pavlusu ben olsaydım" diye ironi yapmıştım. Bana göre bu yöntem aynı zamanda geniş kitlelere intibakı kolaylaştırmak içindir. Aşağıdaki ibarelerde niye; "ellefe kulubehüm" ve ellefe hüm" demedi de; araya "beyn" kelimesini koydu? Arapça gramerinde böyle mi gelir? "Kalplerini telif etti" ve "onları telif etti" dese yeterli değil miydi, niye araya beyn kelimesini getirmektedir? Türkçedeki "beyin" kelimesi bu kelimeden mi gelmektedir yoksa Türkçe midir? وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِم أَلَّفَ بَيْنَهُمْ Saygılarımla.

H.Kayahan

Yanlış anlamadıysan eğer; hammadde üretimde kullanılan esas maddeyken, yardımcı madde üretimde kullanılan elektrik, su vb. kaynaklara deniyor. Bu kaynakların temini 4 ortaklık çiftinden biri olan Tesis ortaklığının Altyapı koluna aitken, tüketiminden diğer bir ortaklık olan Sermaye(Hammadde) ortaklığının Yardımcı madde kolu sorumludur. Özellikle altını çizdim zira ben anlamakta biraz güçlük çekmiştim :)

İşletme ortaklıkları hususunda 15 Şubat 2008 tarihli Ümraniye Semineri(1. seminer) ve 25 Eylül 1999 tarihli Kuran Matematiği ve Tefsir seminerine (28. seminer) ve 643. Seminere bakılabilir.

Cevaplara teşekkür ederim. Tayibet hanımın yazdığı yerleri bulup okumam gerekiyor. Daha sonra tekrar yazmak ve sormak istiyorum.

Cengiz bey, bir yerde, "genel hizmet ve kamu görevi" demişsiniz, bir yerde de "genel hizmet ve kamu görevi" demişsiniz. sanki hizmet ihtiyari, yani gönülülük ve gerektiği zaman diye anlaşılıyor; görev ise zorunlu şeklinde. Kamu görevlileri mesela işletmeye gelip, insanları irşad mı edecekler? Buradan ilmi, dini siyasi ve mesleki eğitim seminerlerini mi anlamalıyım?

Genel hizmetler 24 tanedir, artmaz ve eksilmez değil mi?

Kamu hizmeti veya kamu görevlerini yine tam anlamadım. mesela askerlik zorunlu değildir, bundan dolayı da istemeyen siyasi görevleri yüklenmez. Mesela ilm öğrenmek, ilmi görevler almak zorunlu mudur? Bugünküne benzer şekilde asgari bir eğitim seviyesi olmak zorunda mıdır? İstemeyen, "ben okumayacağım ve hiç bir ilmi diploma ve ehliyet almayacğım" deme hakkına sahip midir? işletmede bunların bir fonsiyonu olacak mı, yoksa kamu hizmeti ya da görevi tamamen başka şeyler mi?

Özetle sizin kotardığınız ve size göre olan toplu bir metin var mı? Böyle parça parça yerine onun bütününü okuyup ondan sonra gerek kalırsa sorular sorayım.

Akevler Org'u bir kaç senedir aktif olarak takip ediyorum. 1994 ile bir kaç sene öncesine kadar benim bilgilerimde ve katkılarımda kopma olduğundan, yeni içtihatları ve içtihatlardaki değişme ve gelişmeleri kaçırmış görünüyorum. Hali hazır mevcudu anlamak, eğer mümkün ve nasip olursa daha da geliştirebilmemiz için karşılıklı fikir teatilerine ihtiyacımız var. Umarım hep beraber etkileşebiliriz.

Üstadın usulü, uslubu ve bilgisi ile bizimkiler arsında adeta uçurum olduğu müddetçe öğreti bir "monolog"tan öteye gitmeyecektir. Müsademe eşit kuvvetler arsında cereyan edebilir ve eskilerin deyimiyle; "müsademe-i efkardan barika-ı hakikat doğar/ fikirlerin çarpışmasından gerçeğin şimşeği çakar"...

saygılarımla.

H.Kayahan

ilk cümleyi düzelteyim: kamu hizmeti ve kamu görevi. görev ve hizmeti, aynı manada mı kullanıyorsunuz?