Önceki “Tek çare Adil Düzen, Adil Ekonomik Düzen…” başlıklı yazımda, Yeniçağ yazarı Sadi Somuncuoğlu’nun “Yok oluşun zirveleri mi!” başlıklı yazısında yazdıklarından söz etmiştim. Neydi onlar; ekonomi/enflasyon, sağlık, eğitim öğretim ve diğer ana sorunlar…
Bugün bir değil iki yazarın yazısı dikkatimi çekti.
Birincisi, Aydınlık’tan İsmet Özçelik’in “Bir AKP’linin anlattıkları…” başlıklı yazısı. Yazı, “Kıdemli ve eğitimli bir AKP’linin değerlendirmesi böyle!” cümlesiyle sona eriyor. Yazının başlangıcı şöyle: “Türkiye kritik günlerden geçiyor. İktidarda istikrardan çok istikrarsızlık hâkim. / İç politikada, ekonomide, dış politikada, eğitimde, sağlıkta, çalışma hayatında, tarımda, ... hep aynı. / Türkiye’nin dostlarının en büyük kaygısı da bu. ‘Türkiye öngörülebilir değil’ demeleri de bundan. / İktidardaki istikrarsızlığı, 2002 yılından beri önemli görevler üstlenmiş bir AKP’li ile konuştum. Anlattıkları özetle şöyle: / SORUN YAKIN ÇEVREDE / Cumhurbaşkanımız eskiden ortak akla önem verirdi. Son dönemde, özellikle de 15 Temmuz FETÖ darbe girişimi sonrasında kapandı. / Yakın çevresi de iyice daraldı. Güvenlik gerekçesiyle Reis’e ulaşabilenlerin sayısı iyice düştü. Yakın çevresindeki dar ekibin etkisi arttı. / Dinleyip karar veren Erdoğan’ın yerine, karar verip uygulatan bir Erdoğan ortaya çıktı.” Yazıda AMERİKANCILAR ile MİLLİCİLER ara başlıkları ve bunlar arasındaki yarış ya da itiş-kakış anlatılıyor. Şu ara başlık da dikkat çekici: “YA GEMİ BATARSA!”
Bu kadar!
Yakın çevre sorunu önemli! Üstad, birkaç aydır Cumhurbaşkanı ile görüşmek istiyor. Başkan’dan önce birkaç kişiyle ön görüşmeler yapmak için randevular alma görevini bana da verdi. Başkan’ın bizzat kendisi (Recep Tayyip Erdoğan) dâhil, dört kişiye daha (İsmet Uçma, Mustafa Ataş, Hayati Yazıcı, Numan Kurtulmuş) bu talebi ilettim; başkaları da iletti.
Ama maalesef şu ana yani bugüne kadar SONUÇ YOK!
Bence sorun sadece yakın çevrede değil, Başkan’ın kendisinde de sorun var, bu iki sorun kartopu misali büyümeye devam ediyor ve Üstadın deyişiyle ülkeyi uçuruma götürüyor.
Biz yazıp uyarılarımızı yapmaya devam edelim, ‘bize düşen açık tebliğdir’ diyelim, sonucu da Allah’tan bekleyelim; görelim Mevla’mız neyler, O neylerse güzel eyler, inşallah…
İkinci dikkat çekici yazı, Karar’dan Mehmet Ocaktan’ın “Hz. Danyal’ın öğüdü ve Ömer Dinçer’in ahlâki ekseni” başlıklı yazısı. Prof. Dr. Ömer Dinçer, Haber Türk gazetesinde yayımlanan yazılarını Bilirken Susmak adıyla kitaplaştırmış. M. Ocaktan bu kitaptan söz ediyor. Kitabın önsözünde Hz. Danyal’la ilgili olarak anlatılan anekdotu dikkatle okumanın hem yazarın bu yazılarla neyi murat ettiği hem de kitabın anlam bütünlüğü açısından son derece önemli olduğu kanaatindeyim. Anekdot şöyle: “Danyal peygamberin dört mil boyunca bir hükümdarın ardında yürüdüğünü gören dostları ona, ‘Sen bir peygamber olduğun halde nasıl olur da böyle yaparsın’ diye çıkışırlar. O da şu cevabı verir: Ümit ediyorum ki onunla bir çift kelam ederim de Allah Teala bu vesileyle onu halk için faydalı hizmet yapar, millete hayrı dokunur... İşte bu amacı güderek yürüyorum.”
Üstadımızın benzer gayretine bizzat şahidim, birçok önemli arkadaşımız da şahit…
Serde az da olsa Arnavut inadı var; inatla Üstadın talebini -başkalarıyla birlikte- ilgili zevata ilettim/ilettik ve maalesef şu ana kadar sonuç alınabilmiş değil!
Prof. Dr. Ömer Dinçer’in kitabında şu manidar ifade de var: “Haklısın ama yazman doğru değil. Yazdıkların doru ama gidip söylemelisin.”
Yıllardır yazıyoruz; ama bizzat biri ve/ya birileri yüzünden olması gereken olmuyor…
Söylüyoruz veya ‘özel olarak da söyleyelim’ diyoruz; yine olmuyor…
“Ve mâaleynâille’l-belâgu’l-mübîn.” (Yasin, 36)
M. Ocaktan’ın yazısı, kitaptan bir alıntı ile sona eriyor: “Kamusal bir hatanın ve yanlışın örtbas edilmesi yerine, açıkça kabul edilmesi ve değiştirilmesi en düşük maliyetli çözümdür. Parti için bir meselenin parti içinde çözülmesi gerekir ama toplumsal bir sorunun açıkça tartışılması demokratik ülkeler için kaçınılmaz bir haktır.”