Milliyetçilik bir çocukluk hastalığıdır’ diyordu Einstein; ‘O insanlığın kızamığıdır’.

Çocukluk hastalığı diye küçümsemeyin, ne kadar geç atlatılırsa, bünyeye verdiği tahribatın o kadar büyük olduğu, öldürücü bir hastalıktır o.

Milliyetçilik bölücüdür, insanı kendi tercihi olmayan bir kimliğinden dolayı mahkum eder. O kabileciliğin yeni versiyonudur. ‘Kabileden’ olmayana karşı en acımasız, yabancı işçilere, azınlıklara ve sığınmacılara karşı en katı politikalar onlardan gelir.

Yurt dışına çıkan bir milliyetçinin sığınak aradığında kapısını çalacağı insanlar oranın milliyetçileri değildir; evrenselci sosyalistleri, Katolikleri veya Müslümanlarıdır. Orada oy vereceği en son parti de milliyetçi partidir.

O bütün kötülüklerin kaynağı değil, ama önemli bir tezahürü veya meşrulaştırıcısıdır.

Hayır, onu ırkçılıkla karıştırmıyorum.

Doğu Türkistan’da ‘ben insanım’ diyen herkesin vicdanını kanatan katliama bakın. Urumçi sokaklarını insan kardeşlerine dar eden, katleden, yağmalayan ve ırza geçen o sürünün mutlaka ırkçı olması gerekmez. Tıpkı 6-7 Eylül’de İstanbul’u Rum, Yahudi ve Ermeni insan kardeşlerine dar eden, katleden, yağmalayan ve ırza geçen o sürünün olmadığı gibi.

O ruh halinin ürediği bataklıklardan biridir milliyetçilik. O katliamı yaptıran veya göz yuman Çinli yetkililere atfedilebilecek en uygun kimlik ne Konfüçyen ahlak, ne de evrenselciliktir; milliyetçiliktir.

Doğu Türkistanlıları katletmenin Çin’e hiçbir faydası olmadığını da milliyetçi Çinli yetkiliye anlatamazsınız; çünkü milliyetçilik körlük yapar.

Milliyetçilik adaletsizdir; ‘yetmiş iki millete bir göz ile’ baktırmaz; hepsini aynı adalet terazisinde tartmaz. Dışarıda ‘soydaş’ için istediği hakları, içeride ‘soydaş olmayan’ için bölücülük olarak görebilir.

Doğu Türkistanlıların ana dilde eğitim hakkını savunan ve resmi dil dayatmasına isyan eden bir milliyetçi, aynı hakları Türkiye’deki Kürtler için nadiren savunur (en azından benim hala rastlayamadığım kadar nadir).

Milliyetçiliğin dili dünyanın her yerinde aynıdır. Sadece kurbanları farklıdır.

Bulgaristan’ı Türklere dar etmeye çalışan milliyetçi Ataka Partisi’nin seçim beyannamesine bakın.

‘Bulgaristan tek uluslu bir ülkedir’ diyor Ataka Beyannamesi, ‘din, etnisite ve kültürel farklılıklara göre bölünemez’.

Kim bölmek istiyor, Türkler veya Pomaklar mı? ‘Etnisite ve kültür farklılığını’ tanımak Bulgaristan’ı niye bölsün? Milliyetçiye anlatamazsınız.

Devam ediyor:

‘Bulgaristan’ın dili Bulgarca’dır. Ulusal medyada başka dillerin kullanımı söz konusu değildir’.

‘Öncelik hakkı yabancılara karşı Bulgar yatırımcılarındır. Bulgar üretim ve finans sistemi Bulgarların elinde olmalıdır’.

Özetle, ‘Bulgaristan Bulgarlarındır’ diyor. Her gün logosunun yanından ‘Türkiye Türklerindir’ diyerek sürekli fitne sokan Hürriyet’in diliyle konuşuyor.

Onlara, ‘Niye Pomakları rencide ediyorsunuz, durduk yere bir tartışma çıkarıyorsunuz?’ deseniz, sizi suçlu çıkarırlar: ‘Biz her kökenden Bulgar vatandaşından söz ediyoruz, niye gocunuyorsunuz?’ derler.

Eğer ahlaken tutarlı ve adil olmak istiyorsanız, bir test yapın.

Bir an için kendinizi Bulgaristan’daki bir Türk’ün veya Çin’deki bir Tibetlinin yerine koyun.

Oradaki milliyetçilerin, sizinle ilgili nasıl bir dil kullandıklarına, sizin haklı taleplerinizi nasıl bir ‘tehlike’ gibi göstermeye çalıştıklarına bakın.

Bunu yapanların her yerde nasıl aynı dili, aynı kalıpları kullandıklarını göreceksiniz.

Bütün bunları gördükten sonra vicdanınız size hala ‘milliyetçilik iyidir’ diyorsa da, alın hayrını görün!..

Yorum:

Bekir bey yazısıyla Sincan da ki olaya farklı bir pencereden, farklı bir ufuk çizgisini hedef göstererek bakmış. Söylediklerine harfiyen katılmakla birlikte birkaç kelam etmek isterim. Millet benim milletim ise iyidir, başkasının ise kötüdür. Demokrasi benim istediğim kişiyi getiriyorsa iyidir, karşıt fikri getiriyorsa değildir. İnsan hakları benim hakkımı koruyorsa insan hakkıdır, yoksa değildir. İnanma hakkı benim başörtülü kardeşime yarıyorsa iyidir, Hindu kardeşimin ineğine yarıyorsa kötüdür anlayışından kurtulmak öncelikli hedef olmalıdır. Tahammül katsayımızın çarpanları içine bütün insanlığı koymadığımız zaman varacağımız yer zulüm ve gözyaşından başka yer  değildir. Dünyanın yuvarlak olduğunu kabul etmeyenlerin torunları bugün dünyanın tek bir sisteme doğru gittiğini görmekten aciz olanlardır. Bir hocamın deyimiyle; “30 yıl önce dünyam tarihi yarımadadan ibaretken bugün kuzey kutbundaki balinaların soylarının tükenmesi beni ilgilendiriyor” demesi çok şeyi anlatıyor kanaatindeyim. Aramıza ve zihnimize çekilen setlerden kurtulup tabloya uzaktan bakmak gerekir. Son bir örnek; bugün Müslüman bir arkadaşım Budist bir bayanla evlenmek için Moğolistan’a gidebiliyorsa Dünya artık ezberimizdeki Dünya olmaktan çıkmıştır. Bize düşen her yerde barışı talep etmektir.