Prof. Dr. Ahmed Tahir Satoğlu ağabeyimiz…-7
Önceki yazılarla birlikte okunmasını tavsiye ederek kaldığımız yerden devam...
Bundan önceki yazımı şu bilgi notu ile sona erdirmiştim: “‘Akevler’, ‘Akevler Sitesi’, ‘Akevler Kooperatifleri’, ‘Akevler Adil Düzen, Adil Ekonomik Düzen, Adil Dünya Barış Düzeni, Adil Düzene Göre İnsanlık Anayasası’ vs. çalışmaları denildiğinde; Prof. Dr. Ahmed Tahir Satoğlu ile birlikte, ağabeyi Nazif Satoğlu ve Süleyman Karagülle de akla/hatıra gelmekte; onları da anarak devam edeceğiz…”
Bu yazımın yayımlandığı 29 Nisan 2025 Salı günü İslam Medeniyeti Vakfı’mızın ‘Salı Seminerleri’ günümüzdü ve tevafuk olarak -önceleri iki seneden beri her hafta seminerimize geldiği halde- artık sadece ayda bir gün seminer verecek olan Doç. Dr. Süleyman Akdemir hocamızın seminer günüydü. Süleyman Hoca iki seneden beri genel olarak ‘Adil Düzene Göre İnsanlık Anayasası’ konusunu, bu sene özel olarak ülkemiz için ‘Yeni Anayasa’ konusunu ve dünkü seminerimizde de özellikle ‘Suriye Anayasası’ konusunu anlattı. Bu konuda uzun bir akademik makale yazmaya başlamış; konuya bundan sonraki seminerde de devam edecek ve en sonunda bu çalışmayı kitaplaştıracağız, inşallah…
Ben, seminer açılışını yaparken Prof. Dr. Ahmed Tahir Satoğlu hocamızı anarak söze başladım ve dedim ki: “Ahmed Tahir Satoğlu hocamız ve Süleyman Karagülle hocamızın 10’ar yıllık İzmir Akevler Kooperatifi Başkanlığı hizmetlerinden sonra, Süleyman Akdemir hocamız halen kooperatif başkanlığını sürdürmektedir…”
Aynı günün hem sabahında hem de akşamında Prof. Dr. Sabri Tekir hocamız ile Ahmed Satoğlu hocamızı anmış, yazı yazmasını rica etmiştim; iki hatırasını yazmış…
Prof. Dr. Ahmed Tahİr SATOĞLU hoca İle İlgİlİ İkİ hatıra
“Ahmed Tahir Satoğlu hocamız çok kıymetli bir meşveret ehliydi. Herkesin saygınlığını kazanmış nezaket ve kibarlık abidesiydi. İnancında ve düşüncesinde kararlı ve büyük bir derinliğe sahipti. İnanç ile amel arasındaki denge ve uyum sağlamada numune-i imtisal bir şahsiyetti. Ahmet Tahir SATOĞLU hocamız işte böyle biriydi.
Kendisini, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’nde asistan olduğu dönemden itibaren tanıdım. Yurtdışından henüz yeni dönmüştü. Bir sağlık sorunum nedeniyle, ben henüz 16-17 yaşlarında iken kendisiyle görüşme imkânım oldu. Cuma namazı ve başka vesilelerle kaldığım yurdun camisine geldiğinde kendileriyle sık sık karşılaşır ve konuşurduk. Fehmi Koru arkadaşımız Gurbet Dergisini ve TEK-YOL Gazetesini çıkarırken Fehmi ile birlikte kendisiyle görüşmelerimiz olurdu. Ahmed Tahir Satoğlu hocamız Sayın Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül’ün dayısıydı. Sayın Gül ile ilk tanışmamız da dayısını ziyarete geldiği zamanlarda oldu. Sayın Gül ile sonraki dönemlerde üniversitede iken MTTB’de, Refah Partisi Milletvekilleri ve REFAHYOL Hükümetinde Bakan olarak da birlikte siyaset yaptık. Ahmet Tahir SATOĞLU hocamızın zihnime nakşettiğim bir özelliği vardı. O çevresini ve özellikle gençleri dikkatli şekilde gözler, onları dinler, onlara elinden gelen her desteği verirdi. Gözlediği insanlarla ilgili geleceğe yönelik düşünceler geliştirirdi. Kendisiyle ilgili çok hatıralarım vardır.
Bunlardan sadece ikisini aktarmak isterim. MTTB olarak Çanakkale Zaferi’ni anma ve kutlama programları düzenleme geleneğimiz vardı. Çanakkale’deki merasimlere katılmak da önemli bir etkinlikti. Sanırım 1974 yılıydı. İzmir’de Özel Türk Koleji Konferans Salonu’nda bir program düzenlemiştik. Programa yoğun bir katılım oldu. Ahmet Tahir SATOĞLU hocamız da ailesiyle birlikte katılanlardandı. Büyük beğeni ile takip edilen programda coşku dolu bir duygu seli yaşanmıştı. Çanakkale Zaferi’ni anma gecesinde, ana konuşmacı bendim. Henüz 23-24 yaşlarında genç bir delikanlıydım. Metnini hala kütüphanemin bir köşesinde sakladığım bir konuşma yapmıştım. Aradan uzun bir süre geçti. Refah Partisi’nden İzmir Milletvekili olarak seçilmem vesilesiyle kendisiyle görüşmek istedim. Görüşmemizde bana “Seni ben MTTB’nin, Özel Türk Koleji Konferans Salonu’nda düzenlediği Çanakkale Gecesi’nde yaptığın konuşma sonrasında nişanlamıştım.” dedi. Ahmet Satoğlu hocamızın işte böylesine ileriye yönelik geniş bir ufku vardı.”
(Devamı var; ikinci hatıra gelecek yazıda…)