Öncelikle şunu belirteyim ki Allah bize kendisi tarafından korunmuş bir yüce kitap olan Kuran-ı göndermiştir. Ben Kuranı okuduğumuz da benden yardım dilemek için aranızda çok iyi olan zatlar aracılığı ile yardım dileyin demiyor. Hiç böyle bir şey görmedim. Bunun tam tersine Bakara süresinde şöyle bir ayet geçmektedir.

??????? ???????? ???????? ?????? ???????? ??????? ??????? ???????? ???????? ????? ???????

Şayet kullarım, sana benden sordularsa, gerçekten ben çok yakınımdır. Bana dua edince, duacının duasını kabul ederim.(Bakara-2/186)

Böyle bir ayet olmasına karşın neden aracı koyalım. Bizim her halimizden haberdar olan Allah neden aracı istesin ki. Evet bizim sorumluluğumuz çok fakat Allah bunları biliyor. Neymiş elimizde ağır bir bavul var bunu taşımak için Allah’tan değil de iyi bir zattan yardım istemeyi bize sevimli ve mantıklı gösteren şeytanca bir düşünce diyorum. Eğer ki o büyük zat yaşar ise onun aracılığı değil de herhangi bir iş için onun da bizim için Allah’a yalvarmasını talep edebiliriz. Çünkü o kişi belki yaptıkları ile bizden üstün ve Allah’ın daha çok sevdiği kullarından olabilir ve Allah onun dileğini daha çabuk kabul eder. Bu olabilecek bir şey fakat ölmüş insanlardan yardım dilenmeyi şirk olarak görüyorum. Biz sadece o zatların yaşarken yaptıklarını örnek alırız. Yoksa onlar aracılığı ile yardım dilenmez diyorum.

Birincisi Aldülkadir Geylani Irak’ta yatmaktadır. Eğer böyle başarıları ve kerametleri varsa, Irak’ta eziyet gören halk, tecavüzlere uğrayan kadınlar, yakılan ekinler, esir edilen erkekler, işkence edilen insanlar üzerinde niçin tasarrufta bulunmadı da ta Türkiye’ye yardım ediyor.

Kimse kusura bakmasın, ölmüş insandan tasarrufta bulunmasını beklemek şirktir.

Kuran’dan delil istiyorsanız Maide 117. Ayette Hz. İsa Allah’a şöyle söylüyor:

“İçlerinde bulunduğum müddetçe onlar üzerine şehit idim. Beni vefat ettirince artık onlar üzerine gözetleyici yalnız sen oldun.”

Bu ayet Hz. İsa gibi bir peygamberin bile öldükten sonra hiç tasarrufta bulunamadığını ispat etmektedir.

Ben ölüm ve hayatın mahiyetiyle ilgili durumu açıklığa kavuşturma amacıyla Risale-i Nur ’daki açıklamayı buraya taşımayı uygun gördüm. Yanlış anlaşılmaların önüne geçilir inş.

1. Mektuptan

Birinci tabaka-i hayat: Bizim hayatımızdır ki, çok kayıtlarla mukayyettir

İkinci tabaka-i hayat: Hazret-i Hızır ve İlyas Aleyhimesselâmın hayatlarıdır ki, bir derece serbesttir. Yani, bir vakitte pek çok yerlerde bulunabilirler. Bizim gibi beşeriyet levazımatıyla daimî mukayyet değillerdir. Bazen, istedikleri vakit bizim gibi yerler, içerler; fakat bizim gibi mecbur değillerdir.

Üçüncü tabaka-i hayat: Hazret-i İdris ve İsâ Aleyhimesselâmın tabaka-i hayatlarıdır ki, beşeriyet levazımatından tecerrüdle, melek hayatı gibi bir hayata girerek nuranî bir letâfet kesb eder. Âdetâ beden-i misalî letâfetinde ve cesed-i necmî nuraniyetinde olan cism-i dünyevîleriyle semâvatta bulunurlar.

Dördüncü tabaka-i hayat: Şüheda hayatıdır. Nass-ı Kur’ân’la, şühedanın, ehl-i kuburun fevkinde bir tabaka-i hayatları vardır. Evet, şüheda, hayat-ı dünyevîlerini tarik-i hakta feda ettikleri için, Cenâb-ı Hak, kemâl-i kereminden, onlara hayat-ı dünyeviyeye benzer, fakat kedersiz, zahmetsiz bir hayatı âlem-i berzahta onlara ihsan eder. Onlar kendilerini ölmüş bilmiyorlar. Yalnız kendilerinin daha iyi bir âleme gittiklerini biliyorlar, kemâl-i saadetle mütelezziz oluyorlar, ölümdeki firak acılığını hissetmiyorlar. Ehl-i kuburun çendan ruhları bâkidir; fakat kendilerini ölmüş biliyorlar. Berzahta aldıkları lezzet ve saadet, şühedanın lezzetine yetişmez.

Beşinci tabaka-i hayat: Ehl-i kuburun hayat-ı ruhanîleridir. Evet, mevt, tebdil-i mekândır, ıtlak-ı ruhtur, vazifeden terhistir; idam ve adem ve fenâ değildir. Hadsiz vakıatla ervâh-ı evliyanın temessülleri ve ehl-i keşfe tezahürleri ve sair ehl-i kuburun yakazaten ve menâmen bizlerle münasebetleri ve vakıa mutabık olarak bizlere ihbaratları gibi çok delâil, o tabaka-i hayatı tenvir ve ispat eder. Zaten beka-i ruha dair Yirmi Dokuzuncu Söz, bu tabaka-i hayatı delâil-i katiye ile ispat etmiştir.

28. Sözden

"Hem hiç mümkün müdür, hiç mâkul mudur, hiç kabil midir ki: Hayat-ı içtimaiye-i beşeriye semâsının güneşleri, yıldızları, ayları hükmünde olan Enbiya ve Evliya, tevatür Sûretiyle ve icmâ’-ı mânevî kuvveti ile ihbar ettikleri ve şehadet ettikleri melâike ve ruhaniyatın vücudları ve müşahedeleri, bir şübhe kabûl etsin, bir şekke medâr olsun. Bâhusus onlar şu mes’elede ehl-i ihtisastırlar. Mâlûmdur ki: İki ehl-i ihtisas, binler başkasına müreccahtırlar. Hem şu mes’elede ehl-i isbattırlar. Mâlûmdur ki: İki ehl-i isbat, binler ehl-i nefy ve inkâra müreccahtırlar. Ve bilhassa kâinat semâsında daim parlayan ve hiçbir vakit gurub etmeyen, âlem-i hakikatın Şemsüşşümus’u olan Kur’an-ı Mu’ciz-ül Beyân’ın ihbaratı ve Risâlet güneşi olan Zât-ı Ahmediye’nin (A.S.M.) şehâdâtı ve müşâhedâtı, hiç kabil midir ki, bir şübhe kabûl etsin. Mâdem tek bir ruhâniyatın vücudu, bir zamanda tahakkuk etse, şu nev’in umumen tahakkukunu gösteriyor. Ve mâdem şu nev’in vücudu tahakkuk ediyor. Elbette onların Sûret-i tahakkukunun en ahseni, en mâkulü, en makbulü; Şeriatın şerhettiği gibidir, Kur’anın gösterdiği gibidir, Sahib-i Mi’râc’ın gördüğü gibidir."

Allah’ın değişik metotları vardır.

Peygamberler gönderir. Peygamberlerine elçi vasıtasıyla vahiy gönderebilir, bazılarıyla doğrudan konuşur.

İnsanlara da vahyeder. Ancak normal insanlara vahyi ilham ile olur. Kuran’da Musa’nın annesine ilham vasıtasıyla vahyedip Musa’yı suya bırakmasını sağlamıştır.

Bir de Musa Hızır kıssası dediğimiz olayda Hızır vardır. Bu şahsın bir kul olduğu, Allah katından bir ilme sahip olduğu (muhtemelen geleceği görmek), yiyip içtiğinden insan olduğunu anlıyoruz. Ancak bizim için örnek değildir. Siz değişik yollarla gelen bilgilerle bir çocuğu öldürebilir misiniz, insanların gemilerine zarara verebilir misiniz? Yapamazsınız. Buradan da o şahsın peygamberlik seviyesinde bir konumda olduğu anlaşılır.

Hz. Muhammed’e Cebrail gelince Hz. Muhammed delirdiğini zannetmiş ya da cin çarptığını düşünmüştür. Hz. Hatice onu ikna etmiştir öyle olmadığına.

Bizim gibi normal insanlara ise ancak ilham yolu ile vahiy gelebilir ve biz bunun Allah’tan olduğunu anlayamayız. Bazı kardeşlerimiz kendilerini rabıta ile Allah’a bağlayıp bilgi aldıklarını düşünebilirler. Ancak burada şu yanılgı meydana gelir. Gelen bilgi Allah’tan mı yoksa şeytandan bir vesvese mi yoksa beynimiz tarafından üretilmiş hisler mi? İşte bunları beyin ayırt edemez.

Şizofreni hastaları vardır. Sesler duyarlar, Allah’tan haber alırlar. Kendileri için o kadar gerçektir ki diğer insanların bunu anlamadıklarını hata yaptıklarını düşünürler. Beynin bu özelliği nedeniyle kafamıza gelen hislere tam olarak itibar etmememiz gerekir. Onu aklın süzgecinden geçirmeliyiz.

Biz peygamber değiliz. Öyle rabıta vs. tasavvuf gibi yöntemlerle bize doğru bilgi geldiğinden emin olamayız. Beynimiz tarafından üretilmiş olabilir. Şeytan tarafından vesvese verilmiş olabilir. Bu konuda şeytan o kadar inandırıcı vesveseler verir ki bu yolla bilgi elde edileceğine inanan bir çok kimsenin İsa’lık iddia ettikleri görülmüştür. Hatta şeytan o kadar çalışır ki bu konuda tayfası ile beraber bir topluluğun tamamına vesvese verir ve onları Allah’ın yolundan Allah’a yaklaştırdığını düşündürerek uzaklaştırır.

Bu nedenle Kuran’da anlatılanın dışında yöntemlerle Allah’tan bilgi almaya, bazı kanallarla ondan bilgi akışının sağlanacağına inanmak insanı dalalete o kadar rahat götürür ki. Bizim için rehber Kuran ve sünnettir. Aklımızın süzgeciyle hareket eder ve onu değerlendirir, hayatımıza uygularız.

Aksi halde diğer yöntemlerle gelen bilgilerle şeytan öyle müthiş numaralar çeker ki siz asla ve asla yanlış olduğundan şüphe etmediğiniz şekilde onun oyununa gelirsiniz.

Allah bizi Kuran ve sünnet dışındaki kaynaklarla uğraştırmasın. O yollara kaydırmasın.

Burada kaynak olarak bir hususta mütehassıs olan ulemanın icması söz konusudur. Ancak elbetteki ulema da olsa icma ve kıyas Kur-an’ın ve sünnetin süzgecinden geçirmek gerekir.

Kehf suresi 77. Ayette Musa ile Hızır bir kasabaya varıyor ve istetema (ikisi yiyecek istediler) fiili ile yiyecek istedikleri belirtiliyor. Yine örnek verdiğiniz İbrahim’e gelen üç meleğin ise getirilen yemeğe el uzatmadıkları yazıyor. Bu bir delildir. Yani ruhani varlıklar yemek yemez. Bu nedenle Hızır ruhani değildir. Yemek yiyen içen bir insandır.

Bakın, biz bir sonuca ilmi olarak varıyoruz. Kuran’a dayanıyoruz. Siz ise Kuran’dan istidlal etmiyorsunuz. Hızır insan değildir diyorsunuz. Sadece hislerle bu sonuca varıyorsunuz.