28/08/10

Ruşen Çakır'ın gözüyle olay kitap 3

Hanefi Avcı’nın kitabının ana ekseninde Fethullah Gülen cemaatinin devlet içindeki kadrolaşması ve bu kadrolar aracılığıyla yürüttüğü yasadışı faaliyet iddiaları olduğu ortada. Her ne kadar kitaptan hoşlanmayan çevreler “belge yok” dese de 557-563. sayfalarda yer alan ve cemaatten birileri tarafından daha üst bir merciye yollandığı ileri sürülen raporvari şikayet mektubu başlıbaşına yeterlidir. Avcı’nın, cemaatin Emniyet içindeki “imamı”nın “Kozanlı Ömer” kod adını kullanan Osman Hilmi Özdil adlı bir şahıs olduğunu ileri sürmesi de, bu iddiaların doğru ya da yanlış olduğunu anlayabilmek için çok önemli bir ipucudur.
Avcı ile yaptığımız NTV’deki Yazı İşleri programı öncesi Özdil’in avukatından bir ihtarname aldık. Bu da gösteriyor ki o isimde biri var. Ama kendisi ortaya çıkmış ve hakkındaki iddialara cevap vermiş değil. Adli ve idari mercilerin de kendisinin ifadesine başvurduğunu duymuş değiliz.

Avcı, Emniyet (ve devletin MİT, TSK gibi diğer kritik kurumlarındaki) cemaat yapılanmasının kendi önlerinde engel gördükleri kişi, grup, çevre ve kurumlara karşı bir dizi komplo düzenlediklerini ileri sürüyor. Ona göre Şemdinli İddianamesi, Van 100. Yıl Üniversitesi eski Rektörü Yücel Aşkın’a yönelik dava, çoğu üst düzey rütbeli subay olan birçok kişinin özel hayatlarının kayıt altına alınıp internet ve diğer medya araçları üzerinden yayılması, Erzincan’da Başsavcı İlhan Cihaner, Org. Saldıray Berk ve bazı MİT mensuplarını da kapsayan dava gibi birçok olayın arkasında Gülen cemaatinin komploları bulunuyor.
Avcı, Emin Aslan, Mustafa Gülcü, Sabri Uzun, Celal Uzunkaya, Faruk Ünsal, Ahmet İlhan Güner gibi polis şeflerine yönelik soruşturma, yargılama, görevden alma, kızağa çekilme gibi uygulamaların ardında da yine cemaatin olduğuna inanıyor.

Bütün bunlara ek olarak, kendisinin de, ama yaptığı yasal başvurularda adlarını verdiği ama kitapta vermediği İstanbul’daki iki polis şefi tarafından (ki bunların da cemaate bağlı olduklarını söylüyor) yasadışı bir şekilde dinletildiğini ortaya çıkardığını ileri sürüyor.
Bugüne kadar başta Emniyet olmak üzere devletteki Gülen kadrolaşması üzerine çok şey söylendi ama Avcı’nın kitabının bu konuda bir dönüm noktası olduğu kesindir. Çünkü:

1) Avcı, Gülen cemaatine hiç de uzak birisi değildi. Avcı’nın muhafazakâr bir dünya görüşü ve yaşam tarzına sahip olması, polis teşkilatındaki (ve kamuoyundaki itibarı) kendisini daha inandırıcı kılıyor;

2) Türkiye’nin en önde gelen istihbaratçılarından olan Avcı’nın, Emniyet’teki yaygın ilişki ağını da kullanarak cemaat örgütlenmesi hakkında epey bilgi sahibi olması normaldir. Diğer bir deyişle, o, bazılarının iddia ettiği gibi “olsa olsa” yöntemiyle değil, uzun bir çalışmanın sonucunda iddialarını dile getiriyor olmalı.

Avcı’nın Ergenekon’a bakışı

Özellikle medyada Avcı’ya yönelik son derece yoğun bir karalama ve itibarsızlaştırma kampanyası yürütülüyor. Ve bu kampanyanın en çarpıcı yönü, Gülen cemaatinin devlet içinde örgütlendiği iddialarını hiç gündeme getirmeden diğer konuların öne çıkarılması. Bu noktada en çok, r çırpıda çöpe atılmak istenmesi de doğru değil. Çünkü…

Devamı için TIKLAYINIZ.

Yorum:

Ne Şam’ın şekeri, ne  Arap’ın yüzü

Hanefi Avcı yepyeni bir iddia ortaya atmış gibi kitabının medyada bomba etkisi yaratmasına bir türlü anlam veremiyorum. Bütün bu tepkiler şaşkını, bir o kadar da aptalı oynama mı yoksa referandum öncesi ‘Evet’ kalesini çökertme hamlesi mi? Yok hani toplum olarak her hendekten önce belgelere, kayıtlara, kasetlere çoktan alışmış olmamız gerektiğinden, bu kitabı da rafa kaldırıp önümüze bakmış olmamız gerekmez miydi?

Başımıza demokrasi bekçileri kesilenler, ülke derin güçlerin elinde parsellenirken, darbe planları yapılırken neredeydiler? Kadrolaşma iddiaları İslami kesimden birileri üzerinden yapılırken mi tehlikeli oldu? Öncesinde neydi, yurdum malı herkese helal miydi? O zaman kimse kusura bakmasın durum ‘Ya bizdensin, ya onlardan.’ meselesine dönüştürülmüşken, sistem bu kadar çarpıkken, illaki taraf olmak zorundaysanız, bu kutuplaşmalar da, kadrolaşmalar da kaçınılmaz olacak. Ülkü birliği içerisinde bir araya gelip, sayıca artan insanları ne ile suçlayabilirsiniz, daha doğrusu bu kadar sistemli olmayı nasıl ‘suç’ sayabilirsiniz? Eğer öyleyse ülkenin ‘öz’ evlatları, bekçileri olduklarını savunanlarda ya ülkü birliği yok ya da kapasite.

Kişi hak ve hürriyetlerinin bu kadar sembolik olarak temsil edildiği bir anayasaya tabi tutulan insanlar, sürekli kısıtlanırsa, giyimi, özel yaşantısı, çevresi, iş hayatı mercek altına alınırsa ve sürekli inanmadığı şekilde yaşaması dayatılırsa ve buna da ‘yasalara uyum’, ‘devlet bütünlüğünü koruma’ gerekliliği yakıştırılırsa bu durumda insanların ne yapmasını beklersiniz? Tabii ki yalan söylemelerini, kimliklerini hayatlarının en ince ayrıntısına varıncaya kadar saklamalarını, ‘ötekiler’denmiş gibi davranmalarını. Çünkü yaşama şansı tanımıyorsunuz bu insanlara. Ülkenin önemli makamlarında, tabiri caizse kilit noktalarında var olan ancak adı bile geçmeyen kadrolaşmaların zincirini kırmadan bir yerlere gelemeyen insanlara zorla kostüm giydirip, makyaj yaptırıyorsunuz, sonra da buna korsan film yakıştırması yapıyorsunuz.

İnsanların özgürce, inandıkları gibi yaşamalarına zemin hazırlanmazsa, kadrolaşma iddiaları gerçek olur. Böyle olsa bile bu kadronun suçu veya ülkeye verdiği zarar sabitlenmeden, yargılanmamaları gerekir. Bu, iddia sahiplerinin hep savuna geldikleri, gücüne sonsuz inandıkları demokrasinin gereğidir, önemli hatırlatma yerine geçmesi temennisiyle.