Kur'an'ın üzerinde en fazla hassasiyet gösterdiği meselelerin başında iman-küfür ayrımı gelir ve esasen bu son derece tabiidir. İnsanları küfür sahrasından kurtarıp iman vahasına ulaştırmak için gönderilmiş bir Kitap'ta söz konusu ayrımın net olmadığını söylemek veya bu anlama gelebilecek bir anlayış benimsemek, Kitap'ta değil, ama onu anlamakla mükellef olan insanda mevcut bir arızaya işaret eder.

Kur'an'ın Ehl-i Kitap hakkındaki ayetlerini Usul-i Tefsir ilkeleri doğrultusunda anlamamakta ısrar edilecek olursa, farkında olarak veya olmayarak Kur'an'ın en temel hassasiyetinin üstü örtülmüş, dolayısıyla bir anlamda Kur'an kendi kendisiyle çelişir bir konuma yerleştirilmiş olur.

Eğer Kur'an açık bir şekilde Ehl-i Kitab'ı iman etmeye çağırıyor ve kurtuluşu da iman etmeye bağlıyorsa; üstelik Efendimiz (s.a.v) de bütün hayatı boyunca "imana davet" noktasında Ehl-i Kitap ile diğer insanlar arasında herhangi bir ayrım gözetmemişse, buradan, Ehl-i Kitab'ın "ehl-i necat" olduğu sonucunu çıkarmak için ayrı bir maharet sahibi olmak gerekir.

Ehl-i Kitab'ın, münhasıran 2/el-Bakara, 62 ve 5/el-Mâide 69 ayetlerinde mezkûr üç hususu (Allah Teala'ya iman, ahirete iman ve salih amel) yerine getirmekle kurtuluşa ereceğini söyleyenler, onlar için Hz. Peygamber (s.a.v)'e ve Kur'an'a imanın şart olmadığını ileri sürüyor. Oysa Kur'an, birçok ayette Kur'an'ı ve Hz. Peygamber (s.a.v)'i yalanlamanın ne anlama geldiğini net bir şekilde beyan buyurmaktadır. Bunları Ehl-i Kitab'ın görmesini beklemiyoruz, ama hiç olmazsa onları cennete buyur edenlerin görmesi gerekmez mi?

Mesele, kitap hacminde çalışma gerektirecek kadar önemli ve detaylı olmakla birlikte, burada çok özet olarak bir-iki noktanın altını çizelim. Usul-i Tefsir ilkeleri üzerinden yürümemekte ısrar edenlerin kendi metotları üzere hareket ettiğimizde dahi onların vardığı sonuca varmak mümkün değildir.

Soru şu: Ehl-i Kitap Kur'an'a ve Efendimiz (s.a.v)'e imanla mükellef midir, değil midir?

"Kendilerine Kitap verdiklerimiz O'nu (Peygamber'i), kendi oğullarını tanıdıkları gibi tanırlar. Ancak kendilerine yazık edenler iman etmez. Yalan sözlerle Allah'a iftira eden veya O'nun ayetlerini yalanlayandan daha zalim kimdir? Muhakkak ki zalimler felaha ermez!" (6/el-En'âm, 21)

Ehl-i Kitap için Hz. Peygamber (s.a.v)'e iman mükellefiyeti bulunmadığını söyleyebilmek için bu ayeti hükümsüz bırakmak gerekir! Buna gücünüz var mı? Hz. Peygamber (s.a.v)'e iman etmeyenler Allah Teala'nın ayetlerini yalanlamışlardır. Kur'an bu tutumu, sahibini felahtan nasipsiz kılan "zulüm" olarak tavsif etmektedir.

"Ey Ehl-i Kitap! Biz birtakım yüzleri silip dümdüz ederek arkalarına çevirmeden, yahut onları Cumartesi adamları gibi lanetlemeden önce, size gelenleri doğrulamak üzere indirdiğimize (Kur'an'a) iman edin! Allah'ın emri mutlaka yerine gelecektir." (4/en-Nisâ, 47)

Buradaki "Kur'an'a iman" emrini nereye gizleyebilirsiniz?

Esasen kimlerin "kâfir" sınıfına girdiğini Kur'an tadat etmişken bizim, indî yorumlarla meseleyi eğip-bükmemizin hiçbir anlamı olamaz: "Allah'ı ve peygamberlerini tanımayanlar, Allah'ı tanımak, fakat peygamberlerini tanımayıp (Allah'a iman ile peygamberlere imanın) arasını ayırmak isteyenler ve "Peygamberlerin bazısına inanırız, bazısını tanımayız" diyerek küfür ile iman arasında bir yol tutmak isteyenler var ya, işte bunlar gerçek kâfirlerdir ve biz kâfirler için alçaltıcı bir azap hazırlamışızdır." (4/en-Nisâ, 150-1)

Yorum:

Sorumluluğu Yüklenmek

İslamı bir bütün halinde yürürlüğü koyma konusunda Müslümanlarda yanlış bir algı bulunmaktadır. İnsanın önce kendi iradesini ortaya koyarak işe kendi atacağı bireysel adımlarla başlaması gerektiği ve kendi gibi düşünenlerle bir araya gelerek bir yapı oluşturması gerekliliği yerine sanki kendi dışında her şeyin gerçekleşeceği ve  bir çabasına gerek olmadan sistemin oluşacağı düşüncesi işin başlamadan bitmesi anlamındadır.  Yani , ben bu işin mücadelesinde yokum , meşakkatinde yokum , sorumluluk almıyorum fakat siz İslamı hakim kılarsanız ben tabi olurum, denmiş oluyor bir nevi. Adil Düzenin hakim olmasını herkesten çok istiyorum ama onun gelmesi için yapılacak mücadeleye , çalışmalara katılmıyorum anlayışı istememenin kaçak ve korkakça bir ifadesinden başka bir şey değildir. Bu tip düşünenler kurulu düzenin bozulmasını istememektedirler. Keşke bununla kalsa Adil Düzenin bir gün gerçekleşeceğine , gerçekleştirilebileceğine de inanmamışlardır aslında.

İnsan olarak sorun kendine olan inançsızlıkta mı yoksa İslam’a mı güvenilmiyor? İslamın fert olarak bizim çabamızla değil de lejyonerlerin çalışması ile veya bunun için çalışan bir sınıf tarafından gerçekleştirileceği inancı , algısı var sanırım. Bu da İslam hakkında bilgi eksikliği veya sağlıksız bir kavrayışla açıklanabilir. Ya da İslamı hayatın dışında mistik bir hadiseden ibaret görmenin de bu sorumsuzlukta payı olsa gerek.

İnsanlar, münferit olarak İslam’ı yaşamadan , İslam’a güvenmeden yani Allah’a güvenmeden nihai sonuca varamazlar. Müslümanın küfre karşı galibiyeti önce fert olarak elini taşın altına koyması ile olacaktır.