1967...1968...1969....AKEVLER 44 YILDIR ÇALIŞIYOR....2008...2009...2010

BİZLER ÇALIŞIYOR VE YENİ İSLÂM MEDENİYETİ’Nİ KURUYORUZ...

SİZLERİ DE ÇALIŞMALARIMIZA DÂVET EDİYORUZ; BUYURUN, BİRLİKTE ÇALIŞALIM...

ADİL DÜNYA DÜZENİ 560

“ADİL DÜNYA DÜZENİ, III. BİN YIL MEDENİYETİ PROJESİDİR.”

“BİZE DÜŞEN SADECE MÜBÎN/AÇIK TEBLİĞDİR.” (KUR’AN; Yâsin Sûresi, 36/17)

Haftalık Seminer Dergisi             08 Mayıs 2010                      Fiyatı: www.akevler.org’a tıklamak!

BU DERGİYİ HER HAFTA OKUTABİLİR... ÇOĞALTABİLİR... DAĞITABİLİRSİNİZ...

*KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ; 560. SEMİNER

“HİÇ BİLENLER İLE BİLMEYENLER BİR OLUR MU?” (KUR’AN; Zümer Sûresi, 39/9)

“İ L İ M  TALEP ETMEK HER MÜSLÜMANIN ÜZERİNE FARZDIR.” (Hadis)

Adres: AKEVLER İSTANBUL KOOPERATİFLERİ MERKEZİ,  Zafer Mah. Coşarsu Sk. No: 29 YENİBOSNA/ İSTANBUL    Tel: (0212) 452 76 51

Bu dersin tamamı Yenibosna’da C.tesi günü 18.00-21.00 saatleri arasında okunacak ve tartışılacaktır...

Gayemiz ve Hedefimiz: Bu “SEMİNER NOTLARI”nın İstanbul, Türkiye ve bütün dünyada okunması, değerlendirilmesi, anlaşılması ve uygulanmasıdır.    Süleyman KARAGÜLLE, Reşat Nuri EROL

***

*“ADİL DÜZEN” DERSLERİ/YORUMLARI;

TARIM VE İŞSİZLİK;

BİRBİRİNE BAĞIMLI İKİ KONU

İ R A N  VE

TÜRKİYE

***

*ÜSKÜDAR SEMİNERLERİ; 110. SEMİNER

Her Hafta PERŞEMBE akşamı; Adres: EMİNEVİM,  Kısıklı Cad. No: 36  Altunizade - Üsküdar / İSTANBUL  Tel: (0216) 444 36 46

SOHBET…  SEMİNER…  SORULAR-CEVAPLAR…

***

İşsizlik ve süper güç Türkiye

İşsizlik Yüksek Kurulu

İşsizliğe çözüm önerisi

Sömürünün sebepleri

Kayıtlı ekonomi şart

Reşat Nuri EROL

***

YUSUF SÛRESİ TEFSİRİ - 13

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الر تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ(1) إِنَّا أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ(2) نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ هَذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ كُنتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنْ الْغَافِلِينَ(3) إِذْ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَاأَبَتِ إِنِّي رَأَيْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ(4) قَالَ يَابُنَيَّ لَاتَقْصُصْ رُؤْيَاكَ عَلَى إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْدًا إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ(5) وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَى آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَى أَبَوَيْكَ مِنْ قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ(6) لَقَدْ كَانَ فِي يُوسُفَ وَإِخْوَتِهِ آيَاتٌ لِلسَّائِلِينَ(7) إِذْ قَالُوا لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَى أَبِينَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(8) اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوْ اطْرَحُوهُ أَرْضًا يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَتَكُونُوا مِنْ بَعْدِهِ قَوْمًا صَالِحِينَ(9) قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ لَا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِنْ كُنتُمْ فَاعِلِينَ(10) قَالُوا يَاأَبَانَا مَا لَكَ لَا تَأْمَنَّا عَلَى يُوسُفَ وَإِنَّا لَهُ لَنَاصِحُونَ(11) أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَدًا يَرْتَعْ وَيَلْعَبْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(12) قَالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَنْ تَذْهَبُوا بِهِ وَأَخَافُ أَنْ يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَأَنْتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ(13) قَالُوا لَئِنْ أَكَلَهُ الذِّئْبُ وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّا إِذًا لَخَاسِرُونَ(14) فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَأَجْمَعُوا أَنْ يَجْعَلُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمْ بِأَمْرِهِمْ هَذَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(15) وَجَاءُوا أَبَاهُمْ عِشَاءً يَبْكُونَ(16) قَالُوا يَاأَبَانَا إِنَّا ذَهَبْنَا نَسْتَبِقُ وَتَرَكْنَا يُوسُفَ عِنْدَ مَتَاعِنَا فَأَكَلَهُ الذِّئْبُ وَمَا أَنْتَ بِمُؤْمِنٍ لَنَا وَلَوْ كُنَّا صَادِقِينَ(17) وَجَاءُوا عَلَى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ(18) وَجَاءَتْ سَيَّارَةٌ فَأَرْسَلُوا وَارِدَهُمْ فَأَدْلَى دَلْوَهُ قَالَ يَابُشْرَى هَذَا غُلَامٌ وَأَسَرُّوهُ بِضَاعَةً وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَعْمَلُونَ(19) وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُوا فِيهِ مِنْ الزَّاهِدِينَ(20) وَقَالَ الَّذِي اشْتَرَاهُ مِنْ مِصْرَ لِامْرَأَتِهِ أَكْرِمِي مَثْوَاهُ عَسَى أَنْ يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا وَكَذَلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ وَلِنُعَلِّمَهُ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَاللَّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(21) وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ(22) وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَنْ نَفْسِهِ وَغَلَّقَتْ الْأَبْوَابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ(23) وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَنْ رَأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ كَذَلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ(24) وَاسْتَبَقَا الْبَابَ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَى الْبَابِ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَنْ يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(25) قَالَ هِيَ رَاوَدَتْنِي عَنْ نَفْسِي وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ أَهْلِهَا إِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ فَصَدَقَتْ وَهُوَ مِنْ الْكَاذِبِينَ(26) وَإِنْ كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ فَكَذَبَتْ وَهُوَ مِنْ الصَّادِقِينَ(27) فَلَمَّا رَأَى قَمِيصَهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ قَالَ إِنَّهُ مِنْ كَيْدِكُنَّ إِنَّ كَيْدَكُنَّ عَظِيمٌ(28) يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَا وَاسْتَغْفِرِي لِذَنْبِكِ إِنَّكِ كُنتِ مِنْ الْخَاطِئِينَ(29) وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَنْ نَفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ(30) فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتْ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هَذَا بَشَرًا إِنْ هَذَا إِلَّا مَلَكٌ كَرِيمٌ(31) قَالَتْ فَذَلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ وَلَقَدْ رَاوَدتُّهُ عَنْ نَفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ وَلَئِنْ لَمْ يَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُونَ مِنَ الصَّاغِرِينَ(32) قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنْ الْجَاهِلِينَ(33) فَاسْتَجَابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَيْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(34) ثُمَّ بَدَا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا رَأَوْا الْآيَاتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّى حِينٍ(35) وَدَخَلَ مَعَهُ السِّجْنَ فَتَيَانِ قَالَ أَحَدُهُمَا إِنِّي أَرَانِي أَعْصِرُ خَمْرًا وَقَالَ الْآخَرُ إِنِّي أَرَانِي أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِي خُبْزًا تَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْهُ نَبِّئْنَا بِتَأْوِيلِهِ إِنَّا نَرَاكَ مِنْ الْمُحْسِنِينَ(36) قَالَ لَا يَأْتِيكُمَا طَعَامٌ تُرْزَقَانِهِ إِلَّا نَبَّأْتُكُمَا بِتَأْوِيلِهِ قَبْلَ أَنْ يَأْتِيَكُمَا ذَلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّي إِنِّي تَرَكْتُ مِلَّةَ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ(37) وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَائِي إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ مَا كَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِمِنْ شَيْءٍ ذَلِكَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَشْكُرُونَ(38) يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمْ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ(39) مَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَانٍ إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(40)

يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْ رَأْسِهِ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ (41) وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ فَأَنسَاهُ الشَّيْطَانُ ذِكْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ بِضْعَ سِنِينَ (42)

يَاصَاحِبَيِ السِّجْنِ

(YAv ÖAvXBaYı elSiCNi)

“Ey iki sicn sahibim/arkadaşım.”

Bundan önce “iki zindan arkadaşım” diyerek konuya devam etmişti. “İki zindan arkadaşım” demiş olması, duyurma ve işitmeden çok, onlara yakınlık hissini vermek içindir. Yani, ben size zindan arkadaşım olduğunuz için bunları anlatıyorum demek istemişti.

Zindan arkadaşlıkları önemli arkadaşlıklardır.

Bediüzzaman’ın arkadaşları da zindan arkadaşlarıdır. Birbirlerine çok yakın olup sıkıntıda olan insanlar arasında ruhi bir bağ doğar.

Şimdi burada da “zindan arkadaşlarım” diye söze devam ediyor. Kıyas yapacak olursak, Hazreti Yusuf o gün konuşurken dâvet ve tebliğ yapmaya devam etmiştir. Birinci zindan arkadaşlarım konuşmasının ortasından söylediğine göre burada da yapmak istediği öyledir. Hazreti Yusuf, “size rızıklanacağınız bir yemek gelmeden” demişti. Onlara âhireti tebliğ ettikten sonra rüyalarını da tâbir etmişti, yahut düşüncelerini tâbir etmiştir.

Kenan Evren, 12 Eylül (1980) sonrasında Millî Görüşçüler ile Ülkücüleri zindanlarda bir araya koydurmuştur. Ülkücüler milliyetçi kalmakla birlikte, aynı zamanda mü’min olmuşlardır. Demek ki şer zannettiğimiz şey hayr olmuştur.

Burada iki defa “sahibeyi’s-sicni” diyerek tekrar etmesi bunun önemli olduğunu gösterir. Askerlikte de eğitim yapılırken sıkıntı çektirilir. Zamanla askerlik arkadaşlığı kardeşten ileri hâle gelebilir. Sıkıntılı hac yolculuğu da böyledir. Oruç da bu sebeple insanları birbirine yaklaştırır.

Askerlikteki sıkıntılı eğitim yerinde ve olması gereken bir eğitimdir. Burada yani askerlikte bir hususa önem vermeliyiz. Kişi üstünü kendisi seçmelidir. Sıkıntı üstün üstüne karşı olmalıdır. Yani kendilerini beğendirme çabası birlikte ve  bir arada olmalıdır, üstün üstüne karşı olmalıdır. Baskı da üstün üstünden gelmelidir. Bunun savaştaki şartlara dayanabilmek için bir eğitim olduğu bilinci askerlere iyice anlatılmalıdır. Sıkıntı çektirildiği gibi kendilerinin korunduğu hissi de verilmelidir. Komutanların astlarını koruma usulü bundan ileri gelmektedir. Bir ast suç işlediğinde, onu üstlere karşı ve mahkemeye karşı korursanız, astınız size bütün içtenliğiyle itaat eder.

Askerliğin temel kuralı şudur. Astına sıkıntılı görevler vereceksin, onu sıkıntılarla mücadeleye karşı mukavim hâle getireceksin. Ama astını daima koruyacaksın, onun tarafı olacaksın. Buna karşı o da üstüne karşı son derece saygılı ve itaatkar olacaktır.

“Resule itaat eden Allah’a itaat emiş olur” hükmü burada geçerlidir. Sen üstüne itaat ederken aslında devletine itaat etmiş olursun, Allah’a itaat etmiş olursun.

“Ey hapishane arkadaşlarım” diye vurgulaması, sıkıntıların bizi birbirimize yaklaştırdığı ilkesini getirmektedir. Hazreti Yusuf bunu hatırlatmakta ve vurgulamaktadır.

Kırsal kesimde yaşayan, sıkıntılı hayat süren, birbirine muhtaç olanlar arasında büyük bir sevgi doğmakta, akrabalık ve komşuluk ilişkileri gelişmektedir. Kentlerde ise birbirine muhtaç olma durumu olmadığı için akrabalık zayıflamakta, komşuluk ise unutulmaktadır.

Bu yakınlık insanlara dünyayı sevdirmekte, yaşama isteğini doğurmaktadır. İnsanın kendisini sevenleri olduğunu görünce, onlar sebebiyle yaşama arzusunda olmaktadır. Kimsenin kendisini istemediği bir dünyada yaşamak ise zindan olmaktadır. Bu sebepledir ki yaşlılara hakları (maddî imkânlar) verilirken, bu haklar kendilerine değil de, onlara bakacak olan yakınlarına verilir. Yaşlılar yakınları tarafından bakılırlar. Bu uygulama yaşlıları hayata bağlar; yakınlarını da yaşlılara bağlar.

أَمَّا أَحَدُكُمَا

(EamMAv EaXaDuKuMAv)

“İkinizden biriniz ise”

“Emmâ” kelimesi tasnif içindir. İkisinin durumu aynı olmadığı için ikisi için ayrı fetva vermektedir. Birine ‘sen asılacaksın, sen kurtulacaksın’ demiyor, ‘biriniz böyle olacak, biriniz böyle olacaktır’ demiyor. Ayrı ayrı hitap etmiyor. İkisine birden hitap ediyor. Herkese kendi durumunu takdir etmeyi kendisine bırakıyor.

Peygamberlerin sünneti budur.

Bir dava gelir; ‘senin cezan budur’ demektense, ‘böyle bir suç işleyenin cezası budur’ denir. Osmanlılarda kadı soruşturma yapar, olayı tesbit eder. Sonra kadı müftüye sanığın adını vermeden müftüden fetva isterdi. Soru: “Amr Zeyd’e tokat atsa, Amr’ın cezası nedir?” El-Cevap: “Beş akçe tazminat verir.” Böyle cevap alınırdı. Yani verilen hükümler şahıslardan uzak olarak verilirdi.

Hazreti Yusuf burada ‘biriniz böyle diğeriniz şöyle’ diyerek hükmü bir müftünün fetvası tarzında vermektedir.

Rüyalar tek rüya olarak gösterilmiştir. Burada da hükümler tek hüküm olarak verilmiştir. Biri beraat edecek, diğeri ise asılacaktır. Çünkü ikisi birden hapishaneye gelmiş ve aynı suçtan itham edilmişlerdir. Sonunda biri beraat etmiş, diğeri ise asılmıştır.

Bunların arasındaki yakınlık sadece hapishane arkadaşlığı değildir, aynı zamanda itham edilen suçta da ilişkileri vardır.

فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا

(FaYuSQIy RabBaHUv PaMRan)

“Rabbine hamrı iska edecektir.”

Arkadaşının sahibine “rab” demektedir. Buradan anlaşılıyor ki iki fetadan maksat iki köledir. Hapishane belki de kölelerin terbiyesi içindir. Kölenin sahibine Hazreti Yusuf “rab” demektedir. Böylece burada kölelik müessesesinin hukuku da ortaya çıkmaktadır.

Mısır’da da hukukun böyle olduğu anlaşılmaktadır. Savaş sona erdikten sonra onlara yani esirlere değişik muameleler yapılır. Karşılıksız serbest bırakılır. Fidye alınarak serbest bırakılır. Cizyeye bağlanarak toprakları kendilerine bırakılır. Bunlardan hiçbirisi sorunu çözmüyorsa, karşı taraf savaşa devam edecekse, o zaman o kent halkı asimile edilir. Bunun için esirler köleleştirilir ve savaşçılara dağıtılır. Onlar köleleri eğiterek onları vatandaş hâline getirirler. Böylece kişiler ortadan kalkmaz ama topluluk ortadan kalkar.

“Rabbi” kelimesi, kölenin sahibi, yani onu eğiten ve terbiye eden demektir.

Kur’an bir bütündür. Hükümler hep birbirine uyumludur. Fıkıh Kur’an’dan çok sünnete dayalı olarak oluşmuştur. Kur’an ise usulü fıkha göre anlaşılır. Önce sünnete dayalı olarak fıkıh meydana gelmiştir. Sonra fıkha dayalı olarak usulü fıkıh oluşmuştur. Şimdi usulü fıkha dayalı olarak Kur’an’ı yorumluyoruz.

Görüyoruz ki sünnet Kur’an’ın uygulamasıdır. Bu da büyük bir mucizedir.

Usulü fıkhı bilmeyen resul nasıl oldu da Kur’an’ı bu kadar doğru bir şekilde anladı?

Demek ki ona Cebrail öğretti. Sünnet vahye dayanır. Hele Kur’an’ı bu şekilde bir kimsenin telif etmesi imkansızdır. Çünkü Kur’an  deneye deneye oluşmuş bir kitap değildir.

Genç rüyasında hamrı sıktığını söylemekte; Hazreti Yusuf ise rabbine/sahibine hamrı iska edeceksin diyor. Demek ki kölenin rabbi/sahibi de Mısır azizlerdendir. Irgat değildir. Köle de aslında şarap sıkmamaktadır. Çıktığı zaman da tarlaya gidip şarap sıkmayacaktır. Ama şarapla ilgili başka bir iş yapacak, efendisine şarap sunacaktır.

İşte, burada da rüya tabirinde bir usul ortaya çıkıyor. Rüya tam olduğu gibi gösterilmez. Tevil edilecek şekilde gösterilir. Şarap sunma şarap sıkma şeklinde gösterilmiştir. Hazreti Yusuf da bunu tevil etmiştir. O halde rüya ilminde yeni bir konu ortaya çıkmıştır. Acaba rüyada neden sunma sıkma olarak gösterilmiştir? Neden aynen gösterilmemiş de tevil edilecek şekilde gösterilmiştir? Rüyada daha ileri anlayış da olabilir. Bu da kendisinin efendisinden sonra da yaşayacağı, bu sefer şarap da sıkacağı veya başkalarına da şarap sunacağı şeklinde anlaşılabilir. Zindandaki köle efendisine şarap sunuyor ama sonra başkalarına da sunacaktır. O halde rüya öyle  gösterilmeli ki efendisi mahzuf olmalıdır. Bu hazfı yapabilmek için o kimse efendisini rüyada görmemek için üzüm sıkmış olarak görüyor. Demek ki rüyanın tabiri yapılırken neden bu şekilde gösterildiği de değerlendirilmelidir.

Burada başka bir yiyecekten bahsedilmeyip şaraptan bahsedilmesi, şarabın o zaman en önde gelen yemek veya içecek olmasından ileri gelir. Yani yemek pişirmiyor da şarap sıkıyor.

Tahliller derinleştirilmelidir. Beraat edecektir. Çıktıktan sonra şarabı sıkacaktır demektir. Bu kısım hazf olmuştur. Anlatırken böyle atlamalar yapılır. Çünkü rabbine sunması için beraat etmesi gerekir. O hukuken bilinmektedir. Bu sebeple rabbine şarabı sıkacaktır derken zaten hapishaneden çıkacağını da ifade etmiş oluyor.

İşte buna “dâllun bil-iktiza” denir. Gramerciler buna “kinaye” diyorlar.

وَأَمَّا الْآخَرُ

(Va EamMa eLEAPaRu)

“Diğeri ise”

Diğeri asılacak diyor. “Diğeriniz” demiyor da “diğeri” diyor. Böylece muhataba kötü haberi doğrudan vermiyor. Burada yapılan birden anlatma yerine düşünerek anlamasına zaman bırakmasıdır. Kapalı konuşma bu sebeple de yapılabilir. “Emma”lar söylenir, ondan sonra “Fa” harfi ile cevaplar gelir, cevaplar cümleler şeklinde olur.

“Aher/diğeri” olan başında ekmeği taşıyandır. Kuşlar onun başındaki ekmeğinden yiyordu. Onun asılacağı bu şekilde haber verilmektedir. Bu kötü haberi sona saklamıştır. Önce müjdeli haberi vermiş, sonra da kötü haberi vermiştir. Ama sanki ondan bahsetmiyormuş gibi “ahar olan asılacaktır” demektedir.

Bir suç işlenmiş, ikisi o suçtan itham edilmiştir.  

فَيُصْلَبُ

(FaYuÖLaBu)

“Salb olunacak.”

Evet, “diğeri asılacaktır” diyor. Başının üzerinde kuşların ekmek yemesi asılmasına delalet etmez. O sebeple onu tasrih ediyor. Salb edilenin boğazına ip geçirilir. Bir çengele makara takılır. Altından sandalye çekilerek kişinin nefes alması önlenir, kanın beyne gitmesi önlenir. Önce beyin ölümü, arkasından da kişinin ölümü olur.

Bugün acı çektirmeden, hattâ kendisinin haberi olmadan zehirleme veya iğne ile öldürme de mümkündür. Fransızlar idam edilecek kişinin giyotinle başını kesiyorlar.

Kur’an asılmaktan bahsetmektedir.

Mısır’da da idam cezaları salb ile olmaktadır. Bu âyet ona delalet eder.

Adamın asılma ile teşri edilmiş olmasının illeti kolay ölüm olmalıdır. Ölmeden önce hiçbir eziyetin yapılmamasıdır.

Kur’an’da iki türlü idam infazı teşri edilmiştir. Biri asma, biri de öldürmedir. Yaralayarak, vurarak öldürmedir. Kendi arzusu ile gelir ve sehpaya çıkarsa, bu salbdir. Kişi irtidat etmiş olmaz, suça rıza gösterdiği için de âhirette suçun cezası olmaz. Suçsuz idam edilmişse âhiretteki mertebesi yüksek olur. Bu dünyada da malları mirasçılara kalır, cenaze namazı kılınır. İslâm mezarlığında kalır. Sicilde adı korunur. Oysa cezaya rıza göstermeyip firar eden veya karşı çıkan kimse öldürülür. Silahla öldürülür. Cenaze namazı kılınmaz. İslâm mezarlığında gömülmez. Çukura atılır. Malları müsadere edilir, vârislerine kalmaz.

Hazreti Yusuf bunu söylerken aynı zamanda hükme rıza göstermesini de tavsiye etmiş oluyor. Katl olunacak denmiyor, “salb olunacak” deniyor.

فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ

(Fa TaEKüLü elOaYRu)

“Kuşlar yiyecek”

Rüyada başında ekmek olduğunu görmüş, kuşlar ekmeği yiyorlardı. Tevilde ise kuşlar başından yiyorlardı şeklinde görmüştür.  Başından yemelerinin sebebi, diğer tarafların elbise ile örtülü olmasıdır. Asarken elbisesi ile asıyorlar. Dolayısıyla diğer tarafları yeme imkanı olmayacaktır. Kuşlar ancak açık olan başından ekl edebilirler. 

Rüyada görülen kuş gerçek kuştur. Sadece etini yeme yerine ekmek yemelidir. Buradaki tevil et yerine ekmek yemiş olmalarıdır. Rüyasında başında ekmek taşıdığını görmüştür. Biri ekmek taşıdığını görmüştür. Öbürü şarap sıktığını görmüştür. Ekmek ateşte pişen bir şeydir. Şarap ise sadece sıkılmış nesnedir. Burada şarap ile ekmek karşılaştırılmaktadır. Biri şarap, diğeri ise ekmek. Biri ateşte pişmiş, diğeri ise ateşte pişmemiştir. Yani biri sıkıntılı olacak, diğeri ise sıkıntısız ve sevimli olacaktır.

Hazreti Yusuf burada rüyayı tabir ederken ekmek ile şarap karşılaştırılmıştır. Biri doğal bir olaydır. Diğeri ise tevili gereken bir olaydır. Ayrıca Arapçada “tayr” uğursuzluk anlamındadır. Kuşun yemiş olması bir uğursuzluğun olacağına delâlet eder.

Demek ki rüya tabirlerini yaparken kişinin kendi inanışı ve kanaati de önemlidir. Uğursuzluğun kuşlarda değil kendi nefislerinde olduğunu Kur’an Yasin Sûresi’nde beyan etmektedir. Ama Mısırlıların inanışı böyle. Rüya da ona göre görülür. Dolayısıyla rüya kişiden kişiye değişmektedir. Herkes rüyasını ancak kendisi yorumlayabilir.

مِنْ رَأْسِهِ

(MiN RaESiHIy)

“Re’sinden”

Asıldıktan sonra asılan hemen sehpadan indirilmez. Ölüm tamamlansın ve ibret alınsın diye idam edilen asılı kalır. Cezadan maksat caydırıcılıktır. İdam edileni başkaları görsün ve ibret alsın diye bir iki gün asılı bırakılır.

Bu sebepledir ki “Adil Düzen”de soruşturma gizli yapılır. Olay da fazla duyurulmaz. Soruşturma bitip de karar alınacağı gün duruşma için olayın cereyan ettiği bucağa gidilir. Mahkeme orada kurulur. Suçlunun fiili anlatılır. Baş hakem yahut hakim olayı özetler. Failine karşı fiilin olduğuna dair şahitler şehadet ederler, tasdik ederler. Baş hakem de idamına karar verir. Bu arada idam sehpası da hazırlanmıştır. Orada idam edilir. Bir iki gün ibret olsun diye bekletilir. Suçu ve hükmü de yazılı olarak üzerinde bırakılır.

Bugün ise olay cereyan ettikten sonra yıllarca süren muhakemesi oluyor. Olay unutuluyor. İdamına karar veriliyor. İnfaz da gizli yapılmakta. Böylece adaletin tecellisi tamamen istenen gayeden uzak tutulmaktadır.

Kuşlar başından yiyorlar. Suçlu olan baştır. Başından asılmıştır. Açık olan baştır. Ondan yemektedirler. Burada baş dendiğinde yüz de dahildir.

“Min” iptidai gaye için olabilir, teb’iz için de olabilir.

قُضِيَ الْأَمْرُ

(QuWıYa eLEMRu)

“Emir kaza olunmuştur.”

“Kudiye” denmiş, yani mahkeme meseleyi karara bağlamıştır. Demek ki hapsedilmiş olanlar sadece göz altındadırlar. Mahkeme kararını beklemektedirler.

“Emr” olay, iş anlamındadır. “Emrani” denmemiş de “el-emr” denmiştir. O halde ikisinin suçlandığı olay tek olaydır. Biri beraat etmiş, diğeri asılacaktır.

“Kaza olundu” demek, hükme varıldı demektir, infaz edildi demek değildir.

İkisi davanın sonucunu beklemektedirler. Rüyayı da görmektedirler.

Demek ki önce karar veriliyor. Sonra karar rüyada gösteriliyor.

İnsanlar birden sevinir, birden üzülürlerse, ruhi bunalım geçirirler. Rüya insanlara bu sebeple önceden gösterilmekte, insan ruhi olarak olaylara hazırlanmaktadır. Kanser olan bir hasta öleceğini öğrendiği zaman ölümüne rıza gösterir ve zamanla ölümünü bekler. Rüyada öleceğini öğrenen insan ölmeyi sükunetle bekler. Bu sebepledir ki rüyalar temsili olarak gösterilir. Kişi tam olarak ne olacağını bilse ruhi hazırlık olmamış olur. Olayla birden karşılaşmış olur, rüyanın faydası kalmaz. Temsili olarak gösterilince yavaş yavaş alışır.  

Geleceği bilmek melekler için de mümkün değildir. Çünkü Allah’ın gelecekte neyi irade edeceğini biz bilemeyiz ama Allah bilir mi? Eğer biliyorsa geçmişte irade etmiştir. Dolayısıyla ileride edemez anlamı çıkar. O halde rüyada bilmediğimiz bir şeyi öğrenebilmemiz için ya olay geçmiş olmalı, ya da haber verilmelidir. Burada olay cereyan etmiştir. O size haber verilmektedir. Biri size gelecekse o gelme hususunda niyet etmiştir. Size ondan sonra haber verilmiştir.

Burada da durum böyledir.

Demek ki Mısır’da da kazai muhakeme vardır. Onlar gerekli kararları alırlar.  

Kuvvet yönetiminde de yargı vardır. Ancak buradaki yargı  halk içindir. Seçkinler ise bu yargıdan etkilenmezler. Yargı kararlarını uygulayıp uygulamama yöneticiye aittir. Halbuki hukuk düzeninde yönetici yargı kararlarına uymak zorundadır. Yargı kararlarına uymayan yöneticiyi halk terk eder. Sayıları da yeter sayının altına düşünce onun yöneticiliği biter. Onun şahsına yeni bucaklarda dava açılır. Mahkum edilir.

Askerlikte de yargı vardır. Ancak buradaki yargı komutanın karar almasına yarayan yargıdır. Komutan yargı kararlarına uymak zorunda değildir. Askerliğin gereği ne ise ona göre hareket eder. Askerlik müessesesi insanların hukuk düzenini korumakla görevlidir. Ama bu korumayı yaparken hukuka uymak zorunda değildir. Çünkü askerlik hukukun bittiği yerde başlar. Hukuk eğer koruyorsa o zaman zaten askerliğe gerek kalmaz.

İnsanlar işte bu inceliği anlamada zorluk çekiyor.

Savaşta adalet yoktur. Attığın bomba yalnız suçluları değil, cephede olan bütün insanları öldürür. Hukukta suça denk ceza vardır. Askerlikte ise tek ceza vardır; öldürme.

الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ (41)

(elLaÜIy FIyHı TaSTaFTıYAyNı)

“Fetva istediğiniz hususta hüküm verilmiştir.”

Hazreti Yusuf’un arkadaşları Yusuf’a rüyalarını anlatırken aynı zamanda şunu öğrenmek istemektedirler; hâlimiz ne olacaktır, beraat mi edeceğiz, yoksa asılacak mıyız?

Hazreti Yusuf bunun cevabını vermiştir.

Hazreti Yusuf’un rüya tabir etmesi son derece basittir.

Bizim rüya tabirimiz de böyle olmalıdır.

Mesela, Ergenekon davası ile muhakeme edilen bir rüya gördüğü zaman, onların cezaları kararlaştırılmıştır. Sömürü tekel sermayesi Türkiye’yi karıştırmak için belgeleri ortaya koymuştur. Türk ordusu da bu belgelerin muhakemesine izin vermiştir. Belli bir yere kadar gidilecek, orada Türk ordusunun izin verdiği mahkumiyetler olacaktır. Bu böyle ise bugün muhakeme edilen kimsenin rüyası onun sonucu hakkında haber verir. Böyle değil, kararlaştırılmamışsa; o zaman ne olacağı belli değildir. Bunun rüyası da görülemez.

Hakan’ın (Kandal) rüyasını ele alalım. [Rüya 557. Kur’an ve İlim Seminerleri notlarında var. RNE] AK Parti’nin iktidarı Allah tarafından on üç sene evvel  takdir edilmiş ve meleklere bildirilmiştir ki seneler sonra gerçekleşmektedir. Bu takdirin sebebi ise “Adil Düzen”e insanları alıştırmadır. Turgut Özal Millî Görüş çizgisinden gelmiştir. Millî Selâmet Partisi’nin İzmir milletvekili adayıdır (1977). İslâm’a meyillidir. 1980’den sonra başbakan olmuş ve önce o cumhurbaşkanı seçilmiştir. Sonra Süleyman Demirel cumhurbaşkanı olmuş, şimdi de Abdullah Gül olmuştur. AK Parti anayasa ekseriyeti ile iktidara gelmiştir.

Türk bürokrasisi ve tüm dünya adım adım “Adil Düzen”e alıştırılmıştır.

Belli geçiş dönemi olmazsa, ara partiler olmazsa, halk o şeyin gerçeğini anlayamaz.

Nitekim İbrahim milletini insanlığın hazmedebilmesi, Kur’an’ı anlayıp uygulaması için İbrani uygarlığının gelmesi, Hıristiyanlığın dünyayı kaplaması gerekmekte idi.

Sermayenin tekeliyle insanlığın sanayide gelişmesi gerekiyordu.

Türkiye’de de “Adil Düzen”in benimsenmesi için CHP, DP, AP, ANAP ve AKP partilerinin iktidar olmaları gerekiyordu.

İşte takdir budur, görülen rüyalar budur. Erbakan’ın arkasından gidenlerin çoğu rüya veya rüyalar görmüştür. Allah kendi takdirini bu yollardan gerçekleştirir.

“Ellezî FîHi Testeftiyan” diyor. Buradaki “Hi” zamiri “el-Emr”e gitmektedir. Arkadaşları o iş için fetva istemişlerdir. Rüya onu belirlemek için anlatılmıştır.

Burada rüya üzerinde başka bir bilgi de elde edebiliriz. O da rüya gördüğünüz zaman o rüyanın hangi olaya ait olduğunu kendin bilirsin. Sadece çözümünü tabircilere sorarsınız. Onlar tahlil ederler. Ama rüyanın ne ile ilgili olduğunu muabbirler/tabirciler bilemezler. Çünkü rüya görenin bütün hallerini ve yaşadıklarını bilmezler.

Yusuf Sûresi Mısır’ı anlatmaktadır, İsrail oğullarının doğuşunu anlatmaktadır. Rüya tabir ilmini, hadiseleri tevil ilmini anlatmaktadır. Bir de İlâhi âdeti öğretmektedir. Yusuf Sûresi buna göre yorumlanmalıdır.

***

وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا  

(Va QALa lielLaÜIy JanNa EanNaHUv NAvCın MiNHuMAv)  

“Onlardan naci olacağını zannedene kavl etti.”

“Ellezî” getirmekle marife getirmiştir. Çünkü biz naci olan kişiyi biliyoruz.

“Zanne” zannetti, bildi anlamındadır.

“EnneHu”daki “Hu” zamiri “Ellezî” ismi mevsulüne gitmektedir.

“Nacin” ismi faildir ve nekredir. Haberdir. Haberde nekrelik asıl olduğu için nekre gelmiştir. Çünkü naci olan yalnız o değildir, başka naciler de vardır. Haberin marifesi tariften çok tahsisi ifade eder. Burada tahsis olmadığı için nekre gelmiştir. O sebeple “nacihima” denmemiş de “Nacin Minhuma” denmiştir.

Burada “zanne” kelimesini getirmiştir. Rüya tabirlerinin zannî olduğunu ifade etmiştir. İhtimal olanda galip olana zan denmektedir. Hazreti Yusuf rüya tabirini yaparken vahye dayanmamaktadır, sadece ilme dayanmaktadır. Dolayısıyla bilgisi kesin değildir.

Demek ki peygamberlerin içtihadî ilimleri zannîdir, hata ihtimali vardır.

Hazreti Muhammed de Mekke’ye giderken rüya görmüştür. Mekke’ye barış içinde gideceklerdir. Ama rüyası tabir ettiği gibi çıkmamış, gidememişlerdir. Rüya doğru idi ama yorumu yanlıştı. O sene gideceğini sanmıştı.

Demek ki rüyayı yorumlayan peygamber de olsa hata edebilmektedir.

Rüya kesin bilgi için değildir, tahmin içindir. Tam isabet edemezsiniz, bambaşka bir şey çıkabilir. Bu rüyanın yanlışlığından değil, tabirin yanlışlığından olmaktadır.

Beraat etmeyi “necat” kelimesi ile ifade etmektedir. Necat bir tehlikeden kurtulma demektir. Sanık tehlikededir. Mahkum olma ile karşı karşıyadır. Beraat etmesi demek fırtınadan kurtarılmasına benzemektedir.

اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ

(üÜKüRNIy GıNDa RabBiKa)

“Rabbinin indinde beni zikret.”

Hazreti Yusuf idamdan kurtulacak olan kimseye “Rabbinin yanında beni anlat” demekte, böylece hapishaneden kurtulması için onun aracı olmasını istemektedir.

Burada birçok fıkhi hükümler ortaya çıkar.

İslâmî olmayan düzende mü’minler o düzenin imkanları içinde haklarını arayabilirler, kendilerine bu hakkın verilmesi için aracılara başvurabilirler; bu meşrudur.

İslâm düzeninde de bucak başkanının başkan olduğu kimseler üzerinde bazı yetkileri vardır. Başta başkan geçici hakemdir. Niza hâlinde ilk kararı o verir. Karar uygulanır. Mağdur olanlar hakemlere giderler ve mağduriyetlerini giderirler. Bunun dışında başkan uyarma, azarlama, hattâ sürme yetkisine sahiptir. Böylece başkan yetkilidir. Başkanın bu kararlarını kabul etmek istemeyen kimse o bucağı terk etmek durumundadır.

Başkan kararları alırken açık istişarelerde bulunur, gizli olarak tezkiye soruşturmasını yaptırır. Başkan bu işleri yaparken çevresindeki insanlardan yararlanır. O halde hakkını arayan kimsenin çevresindekilerden yardım istemesi meşru hâle gelir. Bir bucakta  başkan bütün halkını tanıdığı için, aynı zamanda bütün halkın denetiminde olduğu için, başkanın haksızlık yapması az muhtemeldir. Böyle bir şey yaparsa herkes hakemlere baş vurup haksızlığı giderebilir. Kaldı ki herkesin bucaktan hicret etme hakkı vardır.

İşte Hazreti Yusuf burada hakkını bu yolla elde etmeye çalışıyor.

Hazreti Yusuf hapishane arkadaşına kendi hayatını anlatmıştır. Nasıl haksızlığa uğradığını arkadaşı bilmektedir. Mahkeme kararı ile mahkum olmuş değildir. Bir köle olması sebebiyle efendisinin talimatı ile hapishaneye konulmuştur. Bunun giderilmesi için dışarıdakilerin Hazreti Yusuf’a yardımcı olmaları gerekmektedir. Bu meşru hakkını kullanmış oluyor. Biz de zaruretten dolayı bu hakları kullanırız. Hattâ bu ilkeye dayanarak hakkını almak için rüşvet verme de meşru görülmüştür. Biz buna iştirak etmiyoruz. Ancak hakemlerin kararı varsa, o kararın infazı için gerekli işlemler yapılabilir.

Günümüzde mü’minler davranışlarında, davranışlarının şeriata veya kanunlara uygun olup olmadığını düşünmeden yaşıyorlar. Başka imkanları da yok.

İşte, “Adil Düzen” insanlara şeriata ve kanunlara uygun yaşama imkanını araştıran bir sistemdir.  Düzenin değişmesi için çalışmak gerek, bozuk düzende şeriata uymak yükümlülüğü yoktur.

فَأَنْسَاهُ الشَّيْطَانُ

(FaEaNSAHu el ŞaYOANu)

“Şeytan ona insa etti.”

Hazreti Yusuf rüyayı tabir ettikten sonra “ve” harfi getirilerek beraat edecek olan kimseye beni efendinin yanında an dedi. Âyette Hazreti Yusuf’un bunu ne zaman söylediğini “ve” harfi ile anlayamayız. Rüyayı tabir ettikten sonra hemen o mecliste söylemiş olabilir. Bunun fazla mânâsı olmaz. Kurtulduktan sonra söylemiş olabilir. ‘Bak, rüya tabirim çıktı, benim iyi muabbir olduğumu öğrendin; artık git, efendinin yanına git, benim bu kabiliyetimi anlat, beni buradan çıkarsınlar, işlerine yararım’ demiş olabilir.

Geçmişte saraylarda rüya tabircileri ve kahinler bulunur, ona göre hükümdarlar siyaset çizerlerdi. İslâmiyet’te kehanet yoktur ama rüyanın tabiri vardır.

İlmî metotla rüyaları yorumlayan kişiler cumhurbaşkanlığı köşkünde bulundurulmalıdır. Hazreti Yusuf’un bu teklifi bunun sünnet olduğunu ifade eder. Bir mü’min laik düzende köşk tabircisi olabilir.

Buradaki “Fe” harfinden, Hazreti Yusuf’un sözlerinden sonra arkadaşının söyleneni hemen unuttuğu anlaşılmaktadır. Yani, Hazreti Yusuf’un arkadaşı beraat edip hapishaneden çıkarken ‘beni an’ demiş, o da sevincinden hapishane arkadaşını unutmuştur.

Burada “şeytan unutturdu” deniyor.

Şeytan kimdir veya nedir? Şeytan nasıl unutturuyor? Unutma nedir?

Bu konuların tahlili gerekmektedir. Bugün  bilgisayarlarda hafıza vardır. Saklanılması istenen bilgi dosyaya alınır. Dosyaya bir ad verilir ve dosya hafızaya gönderilir. Hafıza dolduğu zaman eskisi silinmezse yenisi saklanamaz. Bazen dosya silinir. Çöp kutusuna atılır. İnsanda da buna benzer mekanizmalar vardır. Ekranda dosyaların adları görülür ve siz zaman zaman ekrana göz atarak gerekli olan dosyaları çağırır, iş yaparsınız. Ama eğer dosyanız silinmişse onu hatırlayamazsınız. Eğer biri ‘böyle bir dosyanız var’ derse, çöp kutusuna gidersiniz ve onu ekrana getirirsiniz. Buna ‘hatırlama’ diyoruz. Eğer çöp kutusundan da silinmişse, artık onu hatırlayamazsınız da. Biri size hatırlatsa da hatırlayamazsınız.

Şeytanın unutturması demek, beynin ekranından dosyayı çöp kutusuna atması demektir. Demek ki şeytan bunu bazen başarmaktadır. Çöp kutusundan silmek ise şeytanın değil de, belki meleğin işi olur.

Şeytanın unutturmasına Allah izin vermiştir. Çünkü  Hazreti Yusuf’un zindanda kalması gerekir. Bunun iki sebebi vardır: Biri, Hazreti Yusuf’un eğitimi tamamlanmalıdır. Diğeri de, Mısır’daki olaylar olgunlaşmalıdır. Aziz ölmeli, Firavun rüya görmeli ve Mısır’daki bolluk ve kıtlık zamanı yaklaşmalıdır. İşte şeytana bunun için  unutturma izni verilmiştir.

Şeytan insana musallat kılınan iblisin türemesidir. Demek ki cinlerde de insanlar gibi doğma, yaşama, çoğalma ve yaşlanma gibi devreler vardır. İnsanların yapıları moleküller arası ilişkilerle oluşmaktadır. Cinlerin yapıları ise atomlar arası ilişkilerle oluşmaktadır. Bizim “GÜNEŞTE HAYAT” makalesinde/dosyasında bunlar açıklanmıştır. Melek ve ruhların yapıları ise batıni âlemin yapılarıdır. Onların hayatları insan ve cinin hayatlarından farklıdır.

ذِكْرَ رَبِّهِ 

(ÜiKRa RabBiHİy)

“Rabb’inin zikrini unutturdu.”

Arapçada meçhulün mastarı yoktur. Her iki mastar aynıdır.

“Rabb’inin zikri” demek, Rabb’ini anmak veya Rabb’ine anlatmak mânâlarındadır.

Burada Rabb’inin yanında Hazreti Yusuf’u anmayı veya O’na anlatmayı şeytan unutturmuştur. Bu sûrede kölenin sahibine olan ilişkisini tekitle rab ilişkisi olarak belirtilmiştir. Demek ki köle ile sahibi arasındaki ilişki baba ile oğul veya ana ile çocuk arasındaki ilişkiye benzemektedir.

Sahibinin görevi köleyi topluluğun ferdi hâline getirmektir. Bunu kanıtlayan köle hakemlerin kararı ile hür hâle gelir. Kendisini o hâle getiren sahibine borçlanır. Borç-alacak ilişkisi doğar. Hattâ köle ile sahibi arasında mirasçı olma gibi akrabalıklar da ortaya çıkar.

Köle ile efendisi arasındaki bu düzenlemeyi bu suredeki “Rabbi” sözlerinden istidlâl ediyoruz. Fıkıhta buna benzer hükümler vardır. Mesela, Kur’an’daki köle azatlık isterse, onda hayır görürseniz, sözleşme yapın, borcu öderse hür olsun diyor. Fıkıhçılar bunu dini bir emir kabul etmişler ve sahibi isterse yazışır hükmünü koymuşlardır. Biz ise onların bu yorumlarına iştirak etmiyoruz. Çünkü Kur’an’da da ‘onda hayır görürse yazışsın’ denmiyor, ‘siz hayır görürseniz yazışın’ deniyor. Bizim hayır görmemiz, hakemlerin hayır görmesidir. Bu sebeple fıkıhçıların bu yorumu Kur’an’ın usule göre yorumuna uymuyor.

Biz, çağımızın köleliği kaldırma modasına şiddetle karşıyız. Savaş varsa kölelik de vardır. Kölelerin hürleştirilmesi hususunda Kur’an’ın emirlerine uyarak modacıların görüşleri doğrultusunda sonuçlar elde ediyoruz. Biz çağın modasına uyarak Kur’an’a uygun olmayan bir hükmü reddediyoruz ama çağın modasına uygundur diye Kur’an’ı reddetmiyoruz. Kur’an ve ilim ne söylüyorsa onu bulmaya çalışıyoruz.

Bu sûredeki “Rabbi” kelimeleri bizim kölelik hakkındaki içtihatlarımızı teyit etmektedir. Bize muhalefet edenlerin bunları iyi bilmesi gerekir.

فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ

(Fa LaBiÇa  Fiy elSiCNi)

“Sicnde lebs etti.”

“Lebise” burada lazım fiildir. Kendi arzusu ile kalmamıştır ama kalmıştır. O halde lazım fiillerde failin mürid olması şartı yoktur. Kendi isteği ile olmasa da eğer fiil işlenmişse, fail onu kendi iradesiyle yapmış olduğu anlamı taşımamaktadır.

“Lebs etmek” demek, kalmak, bulunmak anlamındadır.

“Hapishanede kalmak” ne demektir? “Sicn” ne demektir? İnsanlar senelerce neden hapishanede tutulmaktadır? Mısırlıların anlayışına göre kişinin kötülük yapmaması için hapishaneye alınmaktadır. Bugünkü hapishanelerde ise ceza olarak bırakılmaktadır. Oysa hapishane alışıldıktan sonra dışarıdan daha rahattır. Dışarıda olanların gaileleri hapishanede olanlardan daha çoktur. Asıl ceza dışarıdaki yakınlarına verilmiş olur. Bir de suçluya hapishanede infak edilmiş olur, yani devlete yük olur.

Burada “Fe” harfi getirilmiştir. Ta’lîl fesidir. Yani şeytanın unutturması hapishanede kalmasına sebep olmuştur. Demek ki hapishane arkadaşı hatırlasaydı, efendisine Hazreti Yusuf’tan bahsetseydi Yusuf zindanda kalmayacaktı. Bunun anlamı şudur ki, Hazreti Yusuf zindanda aldığı bir ceza karşılığı bulunmamaktadır. Dışarıda bulunduğu taktirde suç işleyeceğinden hapishaneye alınmıştır.

İslâmiyet’te bir yerden sürme yetkisi o yerin bucak başkanına verilmiştir. Bir yere sürme ise ceza olarak hakemlerin kararı ile yapılmaktadır. Ayrıca bir kimse hiçbir bucak tarafından kabul edilmezse, o zaman bunlara ait bir bucak inşa edilir ve o bucağa sürülmüş olur. Kendisini kabul eden bucak bulunduğunda o bucağa hicret eder.

Demek ki İslâmiyet’te hapishane yoktur. Onun yerine sürgün bucakları vardır. Kur’an bir yere sürülme veya bir yerden sürülmeden bahsetmektedir. Ancak sürgün sitelerinden söz etmemektedir. Sadece yerin marife olarak getirilmesinden anlıyoruz ki burası bildiğimiz yerlerden birisidir. Burası sicn değildir, çünkü hapishane arz sayılmaz.

Arz nedir?

Arz yeryüzüdür. İlk mânâsı budur. Sonra ülkenin topraklarına, ilin topraklarına “arz” denmektedir. Bir yerin arz olabilmesi için oranın müstevdeğ ve müstakar olması gerekir. Kur’an arzı böyle tarif etmektedir. Sicn müstakar olsa bile müstevdeğ değildir. Müstevdeğ olması için orada üretimin yapılması gerekir. Müstakar da değildir. Çünkü müstakar demek, dışarı çıkıp dolaştıktan sonra merkezi yere gelmedir. Merkezi yerde olma lebstir, istikrar değildir. Burada lebs ile karar arasında mevcut olan farkı da öğrenmiş oluyoruz. Çivi ile çakılmış bir parça lebs etmektedir. Sarkaç ise karar kılmaktadır, gidip gelmektedir.

Hazreti Yusuf sicnde kalmıştır, yani kapalı bir yerde, üretimin yapılmadığı bir yerde kalmıştır. Ama “Fe” harfinden öğreniyoruz ki, hapishane içinde serbestçe dolaşabilmekte hattâ yerini değişebilmektedir. Mısır’da ve İslâmiyet’te hapishane bir ceza çekme yerinden ziyade, kişiyi suç işlemekten uzak tutma aracıdır. “Beni rabbinin yanında zikret” demiş olmasından ve bunun sonucu olarak hapishanede kalmasından anlıyoruz ki, hapishane Mısır’da bile bir sürgün yeridir.

Aynı suçtan yargılanan iki kişiden biri beraat etmiş, diğeri ise idam edilmiştir. Beraat edene daha hafif ceza verilmemiştir.

Ceza mantığının kuralı budur. Bir fiilin birçok sebebi vardır. Sebepler birleşince olay meydana gelir. Sebep ile olay arasında zamanın sürekliliği yoktur yani sebep işlenir, çok sonra o sebepten dolayı olay olmuş olur. Yalnız bir sebep vardır ki o sebep işlendiği zaman olay başlamış olur ve artık o  olay kendi kendine sürüp gider. İşte bu sebebe ‘illet’ denir. Sebep işleyenlere ceza verilmez, illet işleyene ceza verilir. O suçlu sayılır. Fıkıhçılar buna “mübaşir (illet işleyen) varken müsebbibe (sebep olana) ceza verilmez” derler.

Bir örnek verelim: Bir kimse başka bir kimseye para verip adam öldürtse; para veren müsebbip, öldüren mübaşirdir. Burada kısas öldürene uygulanır, para verene uygulanmaz. Çünkü mübaşir varken müsebbibe ceza verilmez.

Bununla beraber parası olanın istediği zaman istediği kimseyi öldürteceğinden hukuki denge yoktur. Bu dengeyi kurabilmemiz için parası ile öldürten kişiye de bir caydırıcılık uygulamamız gerekir. Evet, bedenen suç işlemediği için bedeni ceza uygulanamaz ama parası ile suç işlemiştir, ölüme sebebiyet vermiştir. Mâli desteğin mübaşiridir. Mâli ceza verilmelidir. Bunun için şu hükümleri koyuyoruz: Önce tetikçi parayı alıp da adamı öldürmezse, parayı veren tetikçiye bir yaptırım uygulayamaz. Parayı alan parayı vereni öldürse kısas uygulanmaz. Parayı iade eder, ayrıca âkilesi parayı verenin vârislerine diyeti öder. Parayı alan söz verdiği adamı öldürürse, cinayet kamuya karşı işlendiği için öldürülenin tarafının affından yararlanamaz. Parayı verenin ağır diyetini ölenin vârislerine öder, yani burada hem diyet hem kısas birden uygulanır.

Görülüyor ki, İslâm hukukunda hapishane cezası yoktur, sürgün yeri vardır. Sürgün yerine giriş-çıkış serbesttir. Sadece suçlu dışarı çıkamaz. Yönetim hukuki düzenle değil, askeri sistemle yapılır. Sürgün yeri bir bucaktır. İsteyenler orada dışarıdan gelip orada iş yapabilirler, sürülen kimse zorunlu olarak çalıştırılır. Çalışmazsa dayak atılabilir. Başka cezalar verilebilir.

Tevrat’ta bu sitelerden ve cüzzamlıların sitesinden bahsedilmektedir. Mısırlıların da Mezopotamya hukukundan yararlandıkları anlaşılmaktadır. Ancak bütün kuvvet uygarlıklarında olduğu gibi Mısır’da da zorunlu çalışma yerleri hapishanelere çevrilmiştir. Ne var ki dayandığı temel aynı kalmıştır. Hapishaneler ceza evleri değil, gözaltında tutmak yerleri olarak değerlendirilmiştir.

بِضْعَ سِنِينَ (42)

(BiWGa SiNiIyNa)

“Bid’a sene”

“Sinîn” senenin cemidir/çoğuludur. “Sin” diş demektir, çoğulu “esnan”dır. “Sünnet” kuraldır. “Sinîn” senenin çoğuludur, kurallı çoğulun nunu değildir, senenin ikinci nunudur. İzafette bu nun düşmez.

Kur’an’da sene var, âm var, havl var. Bunlar arasında ne gibi bir ayrılık olduğunu tespit etmek için Kur’an’da geçen yerlerin mukayese edilmesi gerekir. Hz. Nuh peygamberin ömründen bahsederken, bin sene elli âm eksik deniyor. Seneyi herhangi bir başlangıç tarihinden itibaren 12 ay olarak düşünebiliriz. Âm ise başlangıç tarihi düşünülmeden geçen yıl olarak düşünülebilir. Sene güneş yılı, âm ay yılı olarak da düşünülebilir, aksi de olabilir. Havl, iki tarih arasındaki doğal aralık olarak düşünülebilir.

“Bid’a” parça demektir. Türkçedeki bud kelimesi ile yakınlığı vardır. Bid’a, altın veya gümüşün parçalarıdır. Sikke olarak basılmış olabileceği gibi tartı ile de alınıp satılabilir. Bid’a kelimesi üç ile dokuz arasındaki sayıları ifade eder.

Kur’an’da iki yerde “bid’a sinîn” tabiri geçmekte, başka yerde geçmemektedir. Bunlardan biri Romalıların Sasanileri bid’a sininde yenecekleri ifade edilmiştir. Ninova Zaferi 627’de olmuştur. Rum Sûresi Mekke’de nâzil olmuştur. Sasani İmparatorluğu’nun Kadıköy’e kadar ilerlemesi tarihi 623’ten öncedir. Bizans tarihinin tetkiki ile Rum Sûresi’nin nâzil olması tarihi ve Ninova Savaşı arasında geçen sene bid’a sinîndir.

Hazreti Yusuf peygamber bu kadar sene hapishanede kalmıştır. Bid’a sene üç ile dokuz sene arasında bir müddettir. Bu peygamberin açıklaması ile bilinmektedir. Cemi kesretle cemi kıllet arasındaki sayıları içerir. Ortalaması altı yıldır. Kameri yıl olarak yedi yıl olmuş olur. Mezopotamyalılar ve Mısırlılar kameri yılları bilmektedirler. Kur’an kesin sayı değil de bid’a sayısını kullanmaktadır.

Romalıların mağlubiyetleri kesin bir tarihe bağlanamaz. Yani hangi tarihte yenilmeye başlandığı söylenemez. Çünkü tarih izafidir.

Cumhuriyet’in kuruluşu için 19 Mayıs, 23 Nisan, İnönü Zaferi, Sakarya Zaferi, Dumlupınar Zaferi, Lozan Barışı, Cumhuriyetin ilanı, Hilafetin kaldırılması gibi tarihler başlangıç tarihi olarak alınabilir. Bu sebeple kesin şu kadar yıl yerine yaklaşık birkaç yıl demek daha doğru olur. Rumi ve kameri yılların farklılığı, başlangıç ve bitiş yıllarının dahil edilip edilmemesi, yılların kesin olarak belirtilmesine mânidir. Hazreti Nuh’un kıssasında bin seneden elli âm istisnası da bunu belirtir.

İlimde ve mühendislikte sayılar belli ondalığa götürülerek durdurulur. Ondan fazla daha ince ölçü yapılamaz veya istenemez. Kur’an’da “bid’a” kelimesinin kullanılması bize bu toleransı öğretmektedir.

Hazreti Yusuf’un zindanda altı sene veya yedi sene kalmasını bilmemizde bir yarar yoktur. Orada epeyce sene kalmış olmasını bilmemiz yeterlidir. Bunun İlâhi takdir olduğu belirtilmektedir.

Seçimlerde genel olarak bid’a sene kullanılmaktadır. Genel seçimler dört senede bir veya beş senede bir yapılmaktadır. Cumhurbaşkanı seçimi beş veya yedi senede bir yapılmaktadır. Cumhurbaşkanlığı iki devrede yapılırsa on yıl eder. Hazreti Muhammed de on yıl devlet başkanlığı yapmıştır. Kur’an’da bid’a sinîn geçmesi bu aralığın önemli olduğunu gösterir. Biz bu kelimeye dayanarak yıllara ait olan içtihatlarımızı buna göre yapabiliriz. Kur’an’da büyük hac tabiri geçmektedir. Bu tabir Kurban Bayramının Cuma gününe rastlamış olması ile tefsir edilmektedir. Bu rastlantının haftanın yedi gün olması dolayısıyla yedi yılda bir olması gerekir. Devlet başkanının yedi yılda bir yapılması hükmü bu âyete dayandırılabilir. Hazreti Yusuf peygamberin de hapishanede yedi yıl kaldığı söylenebilir. Bundan sonra anlatılacak olan yedi kıtlık yılı ve yedi bolluk yılı kıssaları yılların yedili döngüye bağlı olduğunu gösterebilir. Tarihin bir de bu gözle incelenmesi gerekir.

“Bid’a” kelimesinin kullanılması bu döngülerin tam yedi yıl değil de üç ile on arasında değişeceğini ifade eder. Bir döngü uzar veya kısalabilir. Yahut değişik yerlerde değişik döngüler olabilir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-560/ADİL DÜZEN DERSLERİ-390   08 Mayıs 2010

TARIM VE İŞSİZLİK;

BİRBİRİNE BAĞIMLI İKİ KONU

İnsan ilk dönemde meyve toplayıcılığıyla geçiniyordu.

Nüfus arttı, soğuklar geldi, meyveler yetmez oldu; insan avcılığa başladı.

Nüfus arttı, av hayvanları tükendi, havalar ısındı; insanlar çobanlığa başladı.

Otlaklar azaldı ve tükendi; insanlar tarıma yöneldi ve çiftçilik yapmaya başladı.

Tarım arazileri artan nüfusa yetmedi, insanlar üretimi artırmayı denedi.

Önce “pazar mübadelesi”, sonra “tüccar mübadelesi” dönemi doğdu. Yeryüzü tek pazar olmaya başladı. Üretimi artırmak için “emek mübadelesi” dönemine geçildi.

Sermaye terakümü (birikimi) ile büyük fabrikalar oluştu. Ağır sanayi sayesinde sanayi malları ucuzladı. Halk şehre göçe koyuldu. Tarım zor duruma girdi.

Sömüren ülkeler sömürülen ülkelerin sırtından karınlarını doyurdu.

Ulaşım ve haberleşme dünyayı tek ülke hâline getirdi. Okullar, eğitim, basın ve yayın insanların gözünü açtı. Tarım sektörü çöktü. Sanayi sektörü gibi büyük sermaye tarım sektörünü geliştiremedi, yönetemedi.

Tarım sektörünün ilmî teknolojiye kavuşturulamamasının dört sebebi vardır.

1-      Tarım sektörü canlıdır. İnsan ona emredemez. İnsan ancak ona hizmet edebilir. Dolayısıyla merkezi talimatla tarım yapılamaz. Tarımı ancak ona özel akrabalık ilişkisini kurabilen kimseler yapabilir.

2-      Tarım sektörü merkezi bir fabrika veya atölyede toplanamaz. Onun ayağına gitmek gerek, tarlaya gitmek gerek. Oysa sermaye kırlara açılamaz. Oralara kadar uzanamaz. Dolayısıyla tarım işçilikle çözülemez.

3-      Tarım ihtisas istemektedir. Üretilecek mallar sayısızdır. Ayrıca her ürünün yetişmesi yere göre değişir. Özel bilgi ve tecrübe gerekmektedir. Atalardan gelen bilgi sayesinde o tarlada o ürün yetiştirilebilir. Dolayısıyla merkezi projelerle bir sonuç alınmaz.

4-      Tarımın dördüncü zorluğu, ürünün emekle orantılı olmayışıdır. Bizim hesaplayacağımız sebeple bir günlük emekle bazen yüzlerce kilo elde edebilirisiniz, bazen yüz gün çalışırsınız ama bir kilo bile elde edemezsiniz. Dolayısıyla tarım sektörü sanayideki gibi merkezi işletmelerle işletilemez.

Tarım işçiliği yapmayan ülkeler ancak sömüren ülkelerdir. Bizim gibi sömürülen ülkeler ancak borçlanarak belki bir zaman varlığımızı sürdürebiliriz. Sanayi ve ulaşımın gelişmesi sonucu halkımız köyleri bırakmış, kentlere taşınmıştır. Ürettiğimiz mallar dünya piyasalarında satılmamaktadır. Tarlalarımız da kırlaşmış bulunduğu için ekonomimiz çökme durumundayız. Ancak borçlanarak yaşıyoruz.

Türkiye’nin işsizliği ortadan kaldırmanın yolu, ana problem olan tarım sektörünü canlandırmaktan geçmektedir. Tarım sektörünü canlandırmak için onun hayat şartlarını yükseltmemiz, sanayiciden daha çok kazandırmamız gerekir. Yoksa kimse köyde oturmayı istemeyecektir. O halde önce köylünün yaşama şartlarını yükseltmeliyiz. Köyde yaşayanlar köyde kazandıklarını şehirlerde yemelidirler. Sonra tarım sektörünün yanında kır sanayisi ile sanayi gelirlerinin de olması gerekir. Toprak mahsulünü ucuzlatma yerine, halkın eline bol para vererek  toprak mahsulünü pahalılaştırmalıyız. Köylü tarımdan kazandığını başka hiçbir şeyden kazanmamalıdır. Ama kazancını harcayacak imkanı da bulmalıdır.

Bunun için şunları yapmalıyız.

1-      Köye yol, su, elektrik ve gaz götürmeliyiz. Köyde elektrik ucuz olmalıdır. Köyde gaz ucuz olmalıdır. Ulaşım ve haberleşme çok ucuz olmalıdır. Köyde oturan telefon ederek istediğini ayağına getirebilmelidir. Köylülerin kentlerde evleri olmalıdır. İstedikleri zaman kente gelip masrafsız kalabilmelidirler. Hastası ve okulu ihtiyacı olanlar bu ihtiyaçlarını kolayca gidermelidirler.

2-      Ön ödemeli sipariş sistemi (selem sistemi) getirilmelidir ve geliştirilmelidir. Köylü mahsulünü üretmeden önce satmalıdır. Bunun için devlet kentli köylü bütün halka yıl başında “sipariş kredisi” vermektedir. Onlar mağazalara gidip yıllık ihtiyaçlarını peşin paraları ile sipariş yapmaktadır. Onlar da tüccarlara sipariş verecektir. Tüccarlar peşin ödeyerek köylüye tarım ürünlerini sipariş etmelidir. Böylece devre başında herkes tüm ürünü satmış olacaktır. Parasını peşin alacaktır. Tüccar ihracat bağlantıları ve ithalat bağlantıları yapacaktır. Böylece köylünün elinde mallar zebil ziyan olmayacaktır.

3-      Köylere küçük sanayi götürülmelidir. Köylü tarımdan artırdığı zamanlarını parça sanayiinde harcayacaktır. Yani tarlanın başında üretici olacaktır. Bu sayede tarım ürünleri ucuza mâl etme imkanını sağlar. Yan geliri olduğu için tok satıcı olur. Herkes sipariş verdiği için de tarım tam olarak değerlendirilmiş olur.

4-      Genel Hizmet Kooperatifleri kurularak küçük firmalar büyük firmalar olarak çalışmalıdır. Küçük firmalar büyük firmalar gibi markalaşmalıdır.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

KUR’AN VE İLİM SEMİNERLERİ-560/ADİL DÜZEN DERSLERİ-390   08 Mayıs 2010

İRAN VE TÜRKİYE

Hıristiyanlık Roma İmparatorluğu’nun ikiye bölünmesi ile iki ana mezhebe ayrılmıştı: Katolik ve Ortodoks. Bugün de bu iki mezhep devam etmektedir. Sonradan sermayenin etkisi ile Protestanlık ortaya çıkmıştır. Gelecekte Protestanlar eriyecekler, Katoliklik de daha çok İslâmiyet’e yaklaşacak yani iki mezhep kalacaktır.

İslâmiyet’te de iki ana mezhep vardır: Sünniler ve Şiiler. Bugün bu iki mezhebin merkezi Türkiye ve İran’dır. Gerçi inkılaplar yapması nedeniyle ve sermayenin kışkırtması sonucu Türkiye Sünni Müslümanların merkezi olmaktan çıkarılmak istenmiştir. Trkiye’nin yerini Mısır alma çabası içinde olmuştur. Ne var ki Mısır’ın Süveyş’te İsrail’e mağlup olması ile bu heves kursağında kalmıştır.

Türkiye ve İran güçlü birer devlettir. Bunlar arasında çıkacak savaş iki devleti de tarihten silebilir. İslâm alemi başsız kalır. Bunu çok iyi bilen sermaye bu iki devleti birbirleriyle çatıştırarak hedefine ulaşmak istiyor.

Sermaye, Irak’ta atom bombası var iftirası ile Irak’ı işgal etti. Bugün ayni iftirayı İran’a yapmaktadır. İran’ı kolay kolay işgal edemez. Tarihte İran hiçbir zaman Batılılar tarafından işgal edilememiştir. Büyük İskender’in ölümü ile işgal de son bulmuştur. ABD nin helikopter çıkartması başarısızlığa uğramıştır. Batı’nın desteği ile İran’a saldıran Saddam’ın sonu hüsran olmuştur.

İran’a isnat edilen “atom bombası” suçlaması, sermayenin İran’a saldırması hazırlığı değildir. Çünkü ona cesaret edemez. İran’ı yöneten Saddam değildir. Sermayenin iftiradaki asıl hedefi Türkiye’dir. Birleşmiş Milletler bu konuda ikna edilirse İran’a yaptırım kararı alınacaktır. Ondan sonra Türkiye’yi İran’a yaptırım yapmaya zorlayacaktır. Türkiye bunu yapmayacak, böylece Türkiye’yi kötü duruma düşürecektir.

Sermaye gücünü kaybetmiştir. Son çırpınışlar içindedir. ABD de artık sermayenin emrinde değildir. Doların hakimiyeti devam etmektedir. Çin ve Rusya dolara karşı bir para üretme düşüncesindedir. AB’nin zaten kendi parası vardır. Ne var ki Euro da sermayenin emrindedir. Birden bağımsızlığını ilan edebilir. Bu durumu anlayan devlet bundan yararlanabilir.

Türkiye yeni siyasetini buna göre düzenlemelidir. Türkiye sermayenin çöküşten kurtulması için yardımda bulunabilir. Bunun için sermayenin mülkiyetinde olan ABD dolarının karşılıksız çoğaltma sisteminden vaz geçilmelidir. Faizli işlemlere son verilmelidir. Yeryüzündeki tüm alacağını faizsiz hâle getirmeli ve altına kote etmelidir. Doların altın değerini tespit edip dolarla altını değiştirmeğe başlamalıdır. Bu para altın para olmalı ve sermayenin olmalıdır. ABD kendi parasını ayrıca çıkarmalıdır. Dolar uluslararası para olmalıdır. Uluslararası başka altın paralar da devreye girebilir. Ancak şimdi onu yapacak tekel sermayeden başkası yoktur. Sermaye sadece sermaye olarak kalmalı; siyasete, ilme ve dine karışmaktan vazgeçmelidir. Bunu yaparsa kendi varlığını ve etkisini devam ettirebilir. Yapmazsa sermaye çöküp büyük sıkıntılar içine girer.

Türkiye İran’la sıkı bir işbirliğine girmelidir. Her iki devlet ordularını savunma orduları hâline getirmeli, tüm dünya birleşse bile bu ülkeleri işgal edememelidir. Bu iki ülke asla saldırı orduları bulundurmamalıdır. Barışçı devletlerin yani İslâm devletlerinin özelliği budur. Bu sebepledir ki bu iki devletin atom bombasına ihtiyaçları yoktur. İran ve Türkiye gümrükleri kaldırmalı, enerji sorununu aralarında çözmelidirler.

İran Şii kalmalı, Türkiye Sünni olmalıdır. Dini bakımdan dünyaya hizmet etmelidirler. Türkiye, İran’da olduğu gibi İslâmî medreselerini yeniden faaliyete geçirmelidir. Ancak bundan sonra Sünni İslâm âlemine hizmet edebilir. Bu sermaye ve Batı için de yararlıdır. Bu sayede İslâm halkının Batı’ya ve sermayeye olan düşmanlığı giderilebilir.

Açacağımız yeni medreseler Osmanlı tipi medreseler olmayacak; Abbasilerin, Selçukluların, Karahanlılar’ın müsbet ilme dayalı medreselerin modern tipi olacaktır. Bu medreseler İran medreseleri ile yakın ilişkide olacak, onlardan İslâmî ilimleri öğrenmede yararlanacak, onlara Batı ilimlerini öğretecektir. Böylece İslâmî medreseler Batı üniversitelerinin seviyesine yükselecek, insanlık alternatif iki ekol kuruluşlarının ilmî yarışmalarından yararlanacaktır.

Sonuç olarak Türkiye İran’ı atom silahından vazgeçirecek ama Türkiye de İran gibi İslâmlaşacaktır. Bu sayede Obama da , ABD de tahtında oturabilecektir.

SÜLEYMAN KARAGÜLLE

Yay. Haz.: REŞAT NURİ EROL

www.akevler.org      (0532) 246 68 92

İşsizlik ve süper güç Türkiye

Reşat Nuri EROL

İşsizlik sorunu hep gündemde…

“Türkiye’nin en büyük sorunu işsizliktir” deniyor...

İşsizlik sorununu çözdüğümüzde diğer sorunları da kolayca çözeriz...

Ne var ki, diğer sorunlar çözülmedikçe, onlarla birlikte işsizlik de çözülemez…

*

Hep söylüyoruz: Türkiye’de en kolay çözülecek problem işsizlik problemidir.

Yazdık ve dedik ki: Üç aylık gibi kısa bir zamanda işsizlik çözülebilir...

Bu köşedeki pek çok yazımızda bu çözüm önerilerini hatırlattık...

Sorun çözümsüz beklediğine göre; hatırlatmaya devam…

*

İşsizlik sorununu çözmesine çözelim ama; Batılılar, işsizlik sorununu çözen Türkiye diğer bütün sorunlarını da çözer ve tek “süper güç” olur diye, bu önemli sorunu ve buna bağlı/bağımlı olarak diğer sorunları çözmesini istemiyorlar.

Bizim yöneticilerimiz yüzlerini hep Batı’ya, yani bizi batırmak isteyen AB, ABD, IMF, Dünya Bankası ve benzeri daha nice yerlere yönlendirdiklerinden, sadece onların “güya çözüm olan önerilerine” kulak verdiklerinden, “gerçek çözüm önerilerine” karşı ise sağır ve kör olduklarından, “işsizlik” gibi çok önemli bir sorun hep var olmaya devam ediyor…

Türkiye ne zamana kadar böyle bekler?

İşsizlik başta olmak üzere, önemli sorunları çözüme kavuşturuluncaya kadar.

*

Halbuki Türkiye “süper güç” olabilecek bir potansiyele sahip.

Türkiye “askeri gücü” ile değil, “yeni uygarlık kurma gücü” ile “süper güç” olur.

Türkiye 800 (779.452) bin kilometrekare büyüklüğünde... Güneşi ve suyu en elverişli olan bir ülke konumunda... Yeraltı madenleri zenginliği bakımından da Türkiye üst seviyelerde… Türkiye dünyanın ticarî ve coğrafî merkezi durumunda… Türkiye’nin sanayi, teknoloji, altyapı ve makina ekipmanı da yeterli derecede... Türkiye kilometrekare başına en az 500 kişiyi besleyebilir; demek ki 400 milyon nüfusu barındıracak bir iş kapasitesinde...

Türkiye’nin bugünkü nüfusu 75 milyon... Çalışabilen nüfusu 30 milyon... Bunun yarısı iş bulup çalışamamakta, yani sadece 15 milyon çalışmakta, gerisi işsiz!..

Türkiye’de aylık ücret ortalama 500 dolar… Oysa Orta Asya ve Çin’de ortalama olarak 50 dolar... Kapılarımızı Almanya ve diğer bazı Avrupa ülkeleri gibi açsak, istediğimiz kadar işçi bulabiliriz. Türkiye böyle bir şey yapsa, çok kısa zamanda üretimini on misli artırabilir, yani devlet bütçesi on misli büyüyebilir. Devlet bütçesi bu kadar büyüyen bir ilkede herkes iş bulabilir, Türkiye’nin “işsizlik sorunu” sona erer, Türkler yönetici olur.

*

İçte “işsizlik” dahil bütün ana sorunlarını çözen ve komşuları ile de problemi olamayan böyle bir devletin “süper güç” olması için ne gibi bir mâni kalır; ya da kalır mı?..

Batılılar yani Türkiye’yi batırmak isteyenler ve sömürü sermayesi, işte bunu bildikleri için Türkiye’nin işsizlik problemi dahil olmak üzere, ana sorunlarını ve onlara bağlı/bağımlı diğer sorunlarını halletmesine izin vermezler; vermek istemezler.

Ne yaparlar?

Değişik şekillerde saldırırlar...

Bu saldırılarını ne zamana kadar sürdürürler?

Biz uyanıp da sorunlarımızı çözünceye kadar sürdürürler…

Türkiye “derin” uykusundan uyanıncaya kadar sürdürürler…

Türkiye sorunlarını çözüp de “süper güç” oluncaya kadar sürdürürler…

Türkiye “SÜPER GÜÇ” olup da “BARIŞ ve ADALET”e dayalı “YENİ BİR ADİL DÜNYA DÜZENİ VE MEDENİYETİ” kuruncaya kadar sürdürürler...

İşsizlik Yüksek Kurulu

Reşat Nuri EROL

Hiçbir “yeni düzen” birden gelmez. Bir düzenden başka bir düzene geçmek için uzun geçiş zamanına ihtiyaç vardır. Nitekim “imparatorluk ve saltanat düzeni”nden “cumhuriyet ve demokrasi düzeni”ne geçmek için Türkiye iki üç asırdır çabalamaktadır ama bu geçişi hâlâ tam olarak başarmış değildir. Bugünlerde yine Meclis’in gündeminde olan sadece “yeni bir anayasa” oluşturma çabaları bile, demek istediğimizin en belirgin delilidir.

Bundan önceki yazımın başlığı neydi?

“İşsizlik ve süper güç Türkiye”.

Türkiye’nin süper güç olma potansiyeli var. Evet, Türkiye’nin süper güç olma potansiyeli var ama; “yeni bir anayasa” oluşturma ve “işsizlik” başta olmak üzere, ekonomi ile ilgili ana sorunlarını çözmedikçe, bu potansiyelini değerlendirmesi düşünülemez.

*

Yazımın başında “yeni bir düzene” birden geçilemeyeceğini yazdım. Doğrudur, bu düzenden “Adil Düzen”e ve “Adil Ekonomik Düzen”e birden geçilemez. Ne var ki “Adil Düzen”e geçme yolu yine “Adil Düzen”de vardır ve bu geçişi gerçekleştirmek için bir yerden başlamak gerekir. Bir yerden başlanmazsa, “Adil Düzen” hiçbir zaman gelmez, “zalim düzen” sürer gider ve zulüm ila âbâd olunamayacağından, iş devletin yıkılmasına kadar varır.

Ne dersiniz, bu geçişe işsizlik sorununu çözerek başlasak olmaz mı?

Kanaatimce olur ve halkımız ile ülkemiz için çok da güzel olur.

*

İşsizlik sorununu çözmek için ne yapmalıyız?

“İŞSİZLİK YÜKSEK KURULU”nu oluşturmalıyız.

“İşsizlik Yüksek Kurulu” yirmi kişiden oluşacaktır. Kurulu demokratik yoldan oluşturmalıyız. Siyasi partiler genel seçimde alınan her yüzde beş oy için bir ilim adamını kurula atayacaklardır. Partiler oylarını birbirine kullandırabileceklerdir. Meclis dışında kalan oylar da bu sayede kurula katılacaktır. Akademik kariyeri olan âlimlerden oluşmuş bir yüksek kurul oluşacaktır. Kurul bir tarafta ilim adamlarından oluşacak ama bu ilim adamlarını seçilmişler yani seçimle gelen siyasiler seçecektir.

İşte size demokratik ilmî çözüm.

*

“İşsizlik Yüksek Kurulu” oluşturulurken, ilim adamları arasında bizim Adil Düzen Çalışanları arasında olan akademisyen arkadaşlarımızdan en az ikisine de yer verilmelidir. Bu ilim adamlarının birkaçının adını hatırlatalım: Prof. Dr. Arif Ersoy, Prof. Dr. Sabri Tekir, Prof. Dr. Hira Karagülle, Prof. Dr. Ali Erişen, Prof. Dr. Remzi Fındıklı, Prof. Dr. Durmuş Günay, Yrd. Doç. Dr. Süleyman Akdemir ve genç akademisyenler...

Bu ilim heyetinde siyasi partileri temsilen tüm görüşler yer almalıdır.

*

“İşsizlik Yüksek Kurulu”nu oluşturan bu ilim adamları, işsizlik sorununun çözümü ile ilgili kararlar alırken ekseriyetle almazlar.

Önce enine boyuna tartışırlar...

Sonra herkesin katıldığı ve kimsenin muhalefet etmediği kararları alırlar.

Eğer bir konuda karar alınması gerektiğinde ittifak eder ama kararda ittifak edemezlerse, o zaman “ortak bir vekil” seçerler. O vekil istişare eder ve onun verdiği karar “ortak karar” olmuş olur. Üyelerin bu karara karşı hakemlere gitme yetkisi vardır. Hakemlerden birini bir taraf, diğerini diğer taraf seçer; baş hakemi hakemler seçer. Sonunda baş hakemin verdiği karar kesindir.

İşte size demokratik bir ilmî çözüm daha.

*

Bu konuda yazacaklarım bitmedi, çözüm önerilerimin devamı var.

İşsizliğe çözüm önerisi

Reşat Nuri EROL

Ne diyordum, neleri anlatıyordum?

Önce “İşsizlik ve süper güç Türkiye” (26.04.2010) diyordum; işsizlik sorununu çözen Türkiye’nin nasıl süper güç olabileceğini anlatıyordum...

Sonra işsizlik sorununun çözümü için “İşsizlik Yüksek Kurulu”nun (28.04.2010) kurulması gerektiğini ve kurulun kuruluş şekli ile çalışma yöntemlerini yazıyordum...

Kimlere?

Gerçekten anlamak isteyenlere, anlayanlara…

Kalp, gönül ve akıl gözü ilmî çözümlere açık olanlara…

Halkımızın ve ülkemizin sorunlarına gerçek çözüm arayanlara…

Ve çözüm bekleyen sorunlar karşısında üç maymunları oynamayanlara…

***

“İşsizlik Yüksek Kurulu” tüm görüşlere ve çözüm önerilerine kulak verir. Önerilen bütün teklifleri harmanlayıp sonuca varır. Oluşturulan “ilmî heyet” halkla istişare eder. İşsizlik sorununun çözümü için bir yarışma açılır. Sorunun çözümü konusunda önerilerde bulunmak üzere herkes katılır ve katkıda bulunur. Bu öneri bir sahifelik bir özet olabilir.

Bütün bu öneriler, işsizliğe çare arayan ilim adamları tarafından sıralanır. Bir önerinin aldığı sıraların tersleri toplanır, önerinin derecesi bulunur. Konan ödül önerilerin derecelerine bölüştürülür. Çözüm çalışmalarına katılanların her biri az veya çok bir ödül almış olur.

Bu suretle elde edilen bilgiler sıralanmış, ilim adamları katılan herkesten görüş almış olur. İlim adamlarına kadro verilir. Bunlardan istediklerini, mesela beş kişiyi danışman olarak alırlar. Böylece yüz kişi birlikte çalışmaya başlar. Öneriler ortaya konur. Projeler hazırlanır. Bunlar telif edilerek tek proje hâline getirilir.

Bu ilim adamlarına uygulama yapmak üzere birer pilot ilçe ve imkanlar verilir, ‘buralarda kendi projenizi uygulayın’ denir. Beş kişilik ekip ile ilim adamları kendi ilçelerinde uygulama yaparlar. Yirmi ilçede uygulanmaya başlanır. Sonuçlar bütün ilim adamları tarafından gözlemlenir. Bütün uygulamalarda ilmî sonuçlar elde edilir. Buna göre ayrı ayrı görüşler ve çözümler denemelerle değerlendirilir ve karşılaştırılır.

***

Bundan sonra neler yapılır?

Nüfusları 30 bin ile 100 bin arasında olan ilçeler oluşturulur. Her ilçede “İşsizliği Önleme Kurulu” kurulur. Siyasi partiler, oyları nisbetinde, yüksek ehliyete sahip olanları bu kurullara üye olarak tayin ederler. Onlar aralarında uzlaşarak, gerekirse hakemlere giderek, bu projelerden birini alırlar. Kendi ilçelerini o şekilde geliştirmeye başlarlar.

Böylece ülkemizdeki her ilçe işsizliğe çare ve çözüm aramış olur.

Zamanla ne olur?

İlçeler arasında yarış başlar. Sorunlarını çözen her ilçedeki ücretler ona göre yükselir. Halk oraya hicret eder. İlçe büyür ve bölünür. Başarısız ilçeler ise göç verir, nüfusları azalır ve sonunda ilçe olmaktan çıkar. Böylece sorunları çözmede başarılı olan ilçeler ülkede yaygınlaşır. Türkiye bu şekilde işsizlikten kurtulmuş olur.

***

Burada şöyle bir soru sorulabilir: Size bir ilçe verseler; ayrıca bir kaynak istememek şartı ile o ilçede işsizlik sorununu ne kadar zamanda çözersiniz?

Cevap: Adil Düzen Çalışanları olarak bizi bir ilçede görevlendirseler, -mevzuat engelleri olmamak şartıyla,- bir sene içinde o ilçedeki işsizlik sorununu çözeriz.

O ilçeye taşınma ve o ilçeden taşınma serbest olacaktır. İlçeden taşınanlara ilçe yönetimimiz taşınmazların gerçek değerlerini ödeme taahhüdünde bulunacaktır.

Türkiye’nin en geri kalmış ilçesi de bizim için makbuldür; kabulümüzdür.

Vesselâm…

Sömürünün sebepleri

Reşat Nuri EROL

Devlet yönetiminde “adalet” olmadan olmuyor, “denge” olmadan olmuyor, “bilgi” olmadan olmuyor; “ilim” olmadan, “müsbet ilim” olmadan hiç olmuyor.

Neden?

Çünkü çağımızda devlet yönetmek “ilim” işidir de ondan; İLİM.

Allah’ın gönderdiği kitaplarda “adalet sistemi” vardır, “denge sistemi” vardır.

“Adalet, denge ve ilim” yoksa, elbette gerçek anlamda “devlet” de yoktur.

“Devlet” yoksa; gerisi teferruattır, üzerinde durmaya bile gerek yoktur!

İnsanlar dünyada huzur, saadet, refah ve adaleti aramıyor mu?

Aramaz olur mu, elbette arıyor ve gerçekten aramasını bilenler buluyor.

Nerede buluyor?

İki kaynakta buluyor: Birinci kaynak olarak “İlâhi Kitaplarda” buluyor, ikinci kaynak olarak “müsbet ilimde” buluyor. Bu kaynaklara dayalı olarak kurulan “dünya düzeni”nde insan huzur, saadet, refah ve adalete kavuşuyor. Bu düzen ekonomi alanında kamu gelirlerini azamiye çıkarıyor, halkın refah seviyesini de en yüksek yerde tutuyor.

***

Yukarıda özetlediklerimi aklı başında olan herkes, aklı selim sahibi olan herkes çok iyi bilir; bu arada dünyayı sömüren sömürü sermayesi de bilir.

Bildiği için de, sömürü sermayesi dünya çapındaki zulmünü ve sömürüsünü sürdürebilmek için insanları “dinsizleştirmeyi” ve “ilimsizleştirmeyi” hedef almıştır.

“Din” yoksa, “inanç” yoksa, “bilgi” yoksa, “ilim” yoksa; elbette “adalet” yoktur, “huzur” yoktur, “saadet” yoktur, “refah” yoktur… Bütün bunlar ve benzerleri yoksa, “devlet düzeni” de yoktur, “devlet”in kendisi de yoktur veya kısa zamanda yok olur.

Cumhuriyetin kanunlarında ‘şeriat’ yani ‘hukuk’ yasak olmadığı halde; ‘şeriat’ kelimesi irtica olarak kabul edilmiş, insanlar özellikle fıkıhtan, fıkıh ilminden ve hukuktan, hukuk ilminden uzaklaştırılmıştır. Ondan sonra da sömürü sermayesi bu boşluğu doldurmakta, kendi sömürü tezgahını ‘hukuk’ diye yutturmaktadır.

Bu bilgisizlik ve ilimsizlik deryasında gerçekleştirilmeye çalışılan çeşitli açılımları ve sözde anayasa çalışmalarını bir de bu açıdan düşünün, bir de bu pencereden bakın bakalım.

Baktığınızda, gerçekten bakabildiğinizde neler göreceksiniz neler?!..

***

Sömürü sermayesi ekonomiyi çökertmek için faizi meşru kılmıştır.

Bastığı karşılıksız parayı insanlara “faizli kredi” olarak vermekte, sonra bu karşılıksız para karşılığında onlardan bir de “faiz” almaktadır! Verdiği şey boştur, karşılıksızdır. Aldığı “faiz” ise büsbütün saçmadır. Bu yolla “küçük ve orta ölçekli işletmeleri” çökertmekte, onların yerine kendi “büyük uluslararası sömürü işletmeleri”ni ikame etmek istemektedir.

Ne var ki bunu sadece Avrupa ve Kuzey Amerika ülkelerinde başarmıştır.

Türkiye’de ise özellikle son yıllarda küçük ve orta ölçekli işletmeleri çökertmiş ama onların yerine kendi sermayesiyle büyük işletmeler kuramamıştır.

Böylece “faizli sistem” yalnız ülkemizi yıkmakta, sermayenin sömürüsüne bile yaramamakta, çünkü giderek geriye sömürülecek bir şey de kalmamaktadır. Bunu belki de bilerek ve planlayarak kasıtlı olarak yapmaktadır. Türkiye devletini yıkmayı hedeflediği için buralarda ciddi yatırımlar yapmamakta veya yapamamaktadır.

Bir çözüm cümlesi: Oysa millî paramızı biz faizsiz işletmelere “faizsiz kredi” olarak versek, işsizliğin büyük kısmı çözülmüş olur.

Biz ne veriyoruz? Matbaada basılmış boyalı bir kâğıdı. Bunu üretime verirsek enflasyon yapmaz. Boş kâğıttan ne diye ‘faiz’ istiyoruz ki; zaten ‘vergi’ alıyoruz yetmez mi?!. Yetmez! Çünkü halkımız, hükümetimiz, ülkemiz, devletimiz sömürülecek ya; yetmez!

Sonuç: Çağımızda devlet yönetmek “İLİM” işidir; ilminiz yoksa sömürülürsünüz.

Kayıtlı ekonomi şart

Reşat Nuri EROL

Sömürünün sebepleri üzerinde durduk… Sömürü sermayesinin dayattığı sistem sebebiyle sömürünün gerçekleşmekte olduğunu anlattık… Sömürünün ana kaynağı bilgisizlik ve ilimsizliktir dedik… Ve çağımızda devlet yönetmenin ilim işi olduğunu hatırlattık...

Çağımızdaki “zulüm düzeni” sömürüye dayanmakta ve asırlardan beri sürdürülebilirliğini bu sayede gerçekleştirebilmektedir. İnsanlar ikiye ayrılmış durumda: Bir tarafta sömüren çok küçük bir azınlık ve onların yardakçıları, diğer tarafta sömürülenler. Bilgi ve iletişim çağında insanlar sömürüldüklerini bilmekte ve anlamakta ama alternatif çözüm bilemediklerinden veya bulamadıklarından bu zulme katlanmak zorunda kalmaktadırlar.

Biz, “Tek çare ve çözüm Adil Düzen’dir” derken, işte bu biricik alternatifi “Adil Ekonomik Düzen” ile birlikte bütün insanlığa sunmuş oluyoruz. Her şeyin sonu olduğu gibi elbette sömürünün bir sonu vardır. Nitekim zulme dayalı sömürü sermayesi giderek gücünü kaybediyorken, beşeriyet adalete dayalı alternatif düzeni sabırsızlıkla bekliyor...

***

Sömürü sermayesinin sömürüyü sürdürebilmek için ülkelere oynadığı oyunlar ve dayattığı sistemler vardır. Küresel sömürü sermayesinin sömürdüğü ülkelere dayattığı sistem ve oynadığı oyunlardan biri de “gelir vergisi sistemi”dir. İşletmelerde gelirden vergi alındığı için her işletme gelirini ve giderini kanunen olduğu gibi göstermek zorundadır.

Büyük işletmeler bünyelerinde barındırdıkları becerikli muhasipler sayesinde, çeşitli atraksiyonlarla bu badireden kurtulmakta ve kendilerince çözümler üretmektedirler.

Küçük ve orta ölçekli işletmeler ise bu becerikli muhasipleri finanse edemedikleri için bu atraksiyonları yapamamakta, zamanla büyükler karşısında ezilip yok olmaktadırlar.

Vergi yükü, sigorta yükü, sosyal güvenlik yükü o kadar çok ve ağırdır ki; işetmeler vergiyi tam gösterseler bir-iki yıl içinde iflas ederler.

Vergi kaçırmak, kaçak işçi çalıştırmak suretiyle maliyetler düşürülmekte, işletmeler bu sayede ayakta kalabilmekte ve dolayısıyla Türkiye de bu sayede yaşamaktadır.

Bunu bilen siyasi iktidarlar bu kaçakçılığa göz yummaktadırlar; çünkü göz yummazlarsa, işletmeler ve ekonomi, dolayısıyla ülke birden bire büsbütün çöker.

Bu “kaçakçılık düzeni”ne sömürü sermayesi de teşvik etmektedir. Çünkü kaçakçılık demek “kayıt dışı ekonomi” demektir. Kayıt dışı ekonomi ise “gelişemeyen ekonomi” demektir, bugün var yarın yok demektir. Ülkelerde kayıt dışı işletmeler, gelişemeyen ekonomiler olacak ki, küresel sömürü sermayesi sömürüsünü sürdürebilsin…

***

O halde sömürüyü sona erdirmenin, işsizliği ortadan kaldırmanın, ekonomiyi gerçek anlamda canlandırmanın ilk şartı, “kayıt dışı ekonomiye son vermek” olmalıdır.

-Bunun için devlet “faizli işlem” yapmamalıdır.

-Gelir vergisi ve vergi beyannameleri kaldırılmalıdır.

-Sosyal güvenlik yükünü işveren değil devlet yüklenmelidir.

-Yabancı işçilerin gelip ülkemizde çalışmalarına izin verilmelidir.

İhracat-ithalat dengesini istiyorsak, öncelikle gümrükler ve vizeler meselesi tek taraflı da olsa çözüme kavuşturulmalıdır. Bir ülke, önder bir ülke, bu konuda bütün beşeriyete öncülük etmelidir. Bu ülke neden “Türkiye” olmasın? Türkiye’nin bu potansiyeli vardır.

Sonuç olarak, kayıtlar kişilere vergi yükü getirmemelidir.

Bu yetmez. Yapılması gereken önemli bir şey daha vardır.

“Genel Hizmet Kooperatifleri” kurulmalı, özellikle orta ve küçük işletmelerin muhasebe ile birlikte bütün muamele işlemlerini “hizmet kooperatifleri” tutmalıdır.

Böylece ekonomi kayıt altına alınmalı, ülkemiz kayıtlı ekonomiye geçmelidir.

Şairin dediği gibi: Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol.

Çıkar yol kayıtlı ekonomidir; kayıtlı ekonomi şarttır.