28.05.2011

Sömürü sermayesinin İslâm ülkelerine, insanlığa/dünyaya ve Libya’ya ettiklerinden söz ediyorduk; kaldığımız yerden devam edelim ve meseleyi Türkiye ile irtibatlandıralım…

Önce Türkiye ve dünyadaki bazı gelişmeleri hatırlayalım: Türkiye’deki Millî Görüş Hareketi ve Adil Düzen, İran’daki İslâm İnkılâbı, Sovyetler’deki Gorbaçov’un yeni düzen anlayışı ve bunlara istinaden yaşanan gelişmeler, sermayenin timsah benzeri iki çenesinden birini kopardı, diğeri de işe yaramaz hâle geldi. ABD’de Obama’nın seçimi kazanması işi tamamen başka mecralara çevirdi. Diktatörler dönemi bitiyor, başka bir dönem başlıyor…

Sömürü sermayesinin yeni siyaseti şudur: Önce Müslüman halkları ayaklandırıp bir zamanlar bizzat sermayenin oralara yerleştirdiği diktatörleri başından atmak... Sonra da tüm dünyada İslâm ülkelerini bağımsız demokratik ülke hâline getirmek ve kullanmak... Sermaye bununla ne yapmak istiyor? Artık eskisi kadar sözünü geçiremediği “süper güç ABD” yani Batı’nın karşısına “İslâmî gücü” ortaya koymak ve bundan sonra bu ikisini çatıştırmak istemektedir. Çin, Hindistan, Rusya, Avrupa Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri’nin en önemli sorunu İslâm’dır, çünkü hepsinin ülkelerinde yeteri sayıda yani milyonlarca Müslüman vardır ve her gün daha da artmaktadırlar. Sermaye tüm büyük dünya devletlerini birleştirip İslâm’ı ve Müslümanları onlara ezdirmek istemektedir. Bunu başaramazsa, İslâm ülkeleri ile bir olup dünyada tekrar “dine dayalı denge”yi kurmak ve korumak hedefindedir.

Libya diktatörü ve diğerleri bunun için gitmelidir. Artık ülkelerini dinsizliğe götüren diktatörlerin görevine son verilmektedir. Osmanlı Devleti sonrasındaki Cumhuriyet döneminde Türkiye’de kendiliğinden olan gelişme, Libya’da ve benzeri ülkelerde sermayenin desteği ile olacaktır. Libya aslında nüfusu itibariyle küçük bir devletçiktir, dindar olsa ve dindar kalsa da fazla tehlike teşkil etmez. Kaddafi iktidarda olduğu sürece sermayenin istediği gibi hareketler yaptı ama İslâm düşmanlığını alenen yapmadı. Ayrıca halkını refaha doğru götürdü. Dengesizdi ama yine de halkı için iyi bir diktatördü...

Bu durumda Türkiye ne/ler yapmalıdır? Türkiye her şeyden önce “Adil (Ekonomik) Düzen” getirmeli ve yalnız İslâm ülkelerine değil, tüm dünya ülkelerine “Adil (Ekonomik) Düzen”i uygulamalı olarak tebliğ etmelidir. Bunun dışında onların kendi aralarındaki kavgalara karışmamalıdır. Sermaye anladı ki, Türkiye müdahale etmediği takdirde Kaddafi’nin yenilmesi mümkün değil. Bir fotoğraf: Osmanlı fesi ile bir bedevi Türkiye’ye geliyor, Libya’yı temsil ettiğini iddia ediyor; Türkiye de onu devlet temsilcisi imiş gibi karşılıyor! İşte, bize göre hata budur. Türkler tarihte hep kötü günün dostu olmuşlardır ve öyle de olmalıdırlar. Türkler yani görevliler Libya’ya gidip olayları anlatabilirlerdi...

Kaddafi’nin yapması gereken neydi? Kendisine yakın ama samimi dindar olan birisine iktidarı devredip kendisi Türkiye’ye gelmeliydi; Türkiye de ona sahip çıkmalıydı. Sonra ne olacaktı? Sermaye hedefine ulaşacaktı ama başa sermayenin istediği kimse değil, Kaddafi’nin istediği kimse gelecekti. Türkiye sermayenin oyuncağı olmamalıydı... Ama buna karşılık, demokrasiye gidişte de insanlığa yardımcı olmalıydı... Libya’da ve benzer durumda olan ülkelerde tarafsız seçimler yapılmalıydı... (Filistin’de böyle bir seçim olmuş, Hamas kazanmış ama sonra Batı tanımamıştı; sözde demokrat Batı’nın “demokrasi anlayışı” işte budur!!!) Kaddafi Ankara’da iken Libya’da Kaddafi taraftarı ama dindar biri iktidara gelmeliydi. Türkiye, bir tür maskaralık olan Kaddafi iktidarını tanımama gibi bir seremoni ile Türkiye’nin Libya’daki itibarını beş paralık etmiştir. Türkiye’ye gelen fesliyi Libya halkı ne kadar tanımaktadır? Bir defa Libya’da hâlen birileri iktidardadır. Onlara karşı bayrak açmak İslâmî değildir. Türkiye’nin bu fesliyle görüşmesi ve onu desteklemesi de İslâmî değildir. Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu’nun yerinde olsaydım, bakanlıktan istifa eder, bu acemiliği yapmazdım. Sonuç olarak; Libya ya çevresindeki ve dünyadaki Müslümanları ülkesine davet edecek ve en az otuz-kırk milyonluk bir ülke/devlet olacak veya komşularından birisiyle birleşecek. Üç-beş milyon nüfusla devlet olunamaz; nitekim olunamıyor.