26.06.2013

Yazılı eser bırakmamış olmasına rağmen bilgece gözlemleri hâlâ tekrarlanan Sakallı Celal'in (Yalınız) en bilinen deyişini hatırlarsınız...
- Türkiye Doğu'ya giden bir gemidir, bazıları bu geminin güvertesinde Batı'ya doğru koşarak Batı'ya gittiklerini sanırlar.
"Türkiye Batı'ya mı yoksa Doğu'ya mı gidiyor" sorunsalını tartışmaya ne zamanımız ne de yerimiz yeter. Ama hepimizin aynı gemide bulunduğunu zaman zaman hatırlamamız gerekiyor.
Çünkü bazılarımız öfkemize kapılıp "İktidar" ile "Türkiye"yi aynı görebiliyoruz ve "Batarsa batsın" diyebiliyoruz. Bu yanılgı (veya zekâ eksikliği) bugüne özgü bir durum değil.
Neticede Balkan Savaşı felaketinde de bazıları "Edirne'ye Enver gireceğine Bulgar girsin" dememişler mi?
İsterseniz Sakallı Celal'in hikmet dolu sözlerinden bazılarını yine hatırlayalım:

Bu kadar cehalet
- İnsanoğlunda zekâ midyedeki inci gibidir. Hepsinde bulunmaz.
- Meşrutiyeti ilan ettik olmadı, Cumhuriyet'i ilan ettik olmadı. Yahu biraz da ciddiyet ilan etsek!
- Bu ülkede ilgililer bilgisiz, bilgililer de ilgisizdir.
- Bu kadar cehalet ancak tahsille mümkün olur.
Varmak istediğimiz noktaya gelince...
Siyasi kamplaşmaların bazen fırtına derecesine ulaşan rüzgârında bilginin ve akl-ı selimin yerine öfkeyi ve hatta nefreti koyup, "Türkiye"yi unutuyoruz.
Oysa siyaseti yorumlarken de, aktif olarak siyaset yaparken de uzak ve yakın tarihte defalarca kanıtlanmış bir gerçeği hiç göz ardı etmemeliyiz.

Dış konjonktür

Tamamı için http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/barlas/2013/06/26/bu-kadar-cehalet-ancak-tahsille-mumkun-olur

Yorum:

Akıl yaşta değil, başta da değilse, nerede?

Uzun bir süre önce ‘Aklı başında insan’ kavramını kullanmayı bıraktım. Benim için bu ifade artık güvenilir değildir, yaş tahtaya basma riskinin yüksek olduğu bir zemindir. ‘Aklın yolu birdir’ den yola çıkarak hep doğru algının, doğru düşüncenin kendisine akıllı denilebilecek, makul insanlarca fark edilebileceğini, sahiplenileceğini düşünürdüm. Dedim ya, bıraktım o muhabbetleri. Ayrıca eğitimin rolünün ne kadar pasif olabileceğini görerek duyduğum hayal kırıklığı da cabası.

Göreceli kavramlar olabileceği gibi, kişiden kişiye değişemeyecek kavramlar da vardır. Ateşin herkes için sıcak, gecenin herkes için karanlık olması gibi. Ama biri çıkar da geceyi gündüzden daha çok sever, bunun üzerinde bile durmayız, o başka bir şeydir. O, ‘Bana göre’ kümesinin elemanıdır, evrensele dâhil olduğu için de ‘Genel doğrular’ kümesiyle kesişmesi de muhtemeldir ancak zorunlu değildir.

İş siyasete gelince ne değişiyor bilmiyorum ama görünen o ki platform rahatlığından olsa gerek nazariye kavramını bol keseden kullanıyoruz. O kadar bol ki iddia sahibinin ifadelerinden hayal dünyasında olduğu kanısına bile varıyoruz.

Doğru olan uygulamalara, sırf siyasi tercihinden dolayı, yanlış damgasını yapıştırmak ne yazık ki fanatizm ile açıklanacak kadar masum bir tutum değildir. Bana göre küfürdür. Gerçeği örtmektir, yok saymaktır, hak varken batılı istemektir, zulme çağrıdır. Bunu yapanlar da sözüm ona hak için çalışanlardır. Bunların durumu doğuya giden bir gemide batıya koşarak batılılaştığını zannedenlerin durumundan daha vahimdir. Bu insanların ne eleştiriye ne de kendi görüşleri dışında bir düşünceye tahammülleri vardır.

Tıbbın çaresiz kaldığı bu vakalarda sanırım iş sosyologlara düşüyor. Nasıl oluyor da insan belli bir eğitim almasına ve akıllı denebilecek bir zekâya sahip olmasına rağmen önünde duran masanın kedi olduğunu ve fare yakalayıp evi temizleyeceğini iddia edebilir sorunsalını çözmeleri gerekiyor.

Hâsılı, toplumun kayıp aklını bulmak bir avuç sosyologa kaldı, Allah yardımcıları olsun.