Sayın Üstat “Hicret” kavramını detaylı tartışmak gerekir ancak benim karşı çıktığım şey bu değildir. Bir yazımda da açıkladım sanıyorum. “Yaşama hakkı kutsaldır, yaşam yerini seçme hakkı da kutsaldır” yani insan dilediği her yerde yaşama hakkına sahiptir. Dilerse hicret eder, dilerse etmez. Bu aynı ülkenin sınırları içinde olabilir veya başka bir ülke olabilir. Neticede değişen bir şey yoktur. Benim karşı çıktığım şey tartışmalar arasında şöyle bir yaklaşım gelişti :”Eğer anlaşamıyorsak git” yani kişi eğer herhangi bir şekilde beğenmediği zaman veya topluluk ile anlaşamadığı bir noktada topluluk ona “hadi sen git” diyebilecek. Yargı kararı da hicret zorunluluğu getiremez (bana göre). Çünkü hicret bireysel özgürlüklerdendir. Dolayısıyla bu yargıya konu yapılamaz. Bunun lafza aykırı olduğunu düşünüyorum. (yargılama sebebiyle ortaya çıkan güvenlik endişeleri sebebiyle kişinin koruma altına alınması veya bölgeden geçici olarak uzaklaştırılması ayrı bir şeydir, bu bir tedbirdir sadece ve devlet zaten bundan sorumludur) Ancak tartışmalardan benim edindiğim izlenim bu “hicret demokrasisi”nin siyasal gerekçelerle olduğudur. Devletin veya topluluğun kişinin mallarını bedeliyle satın alması sonucu değiştirmez. (Bakara 25 bu manada önemlidir) İçki yasağı ile ilgili en temel argüman “zarar” ile ilgilidir. Deniyor ki “içkide alkol vardır, alkol zararlıdır öyleyse haramdır” Pek çok gerekçeyle bu doğru değildir. Daha önce açıklamaya çalıştmıştım. Ancak, Kur’an da önemli bir husus vardır: Lafzın “Haram” dediği iki temel prensip vardır, birincisi “Şirk veya şirk olabilecek şeyler” ikincisi ise “topluluğu ilgilendiren” şeylerdir. Bireysel eylemlerde “Haram” lafzı yoktur. “ism” ya da başka ifadeler kullanır. İçki ile ilgili olarak da “haram” ifadesi yoktur. “ism” kullanılmaktadır. Yani insanların bireysel olarak kendilerine verecekleri zarar toplumu ilgilendirmez. Topluluğu ne zaman ililendirir? Eğer kişi içkiyi içer, sarhoş olur ve sağa sola saldırırsa ilgilendirir. Bunu yasaklayabilirsiniz. Ama “içki içmek haramdır” demek lafza uygun değildir. Gerekçeler bunlardır Vesselam

DOSTLAR...

"ADİL DÜZEN"DE DÜZENİ BOZANLARA KARŞI "BAŞKAN"IN BİR TEK YETKİSİ VAR;

SÜRMEK...

ve's-SELAM...

İki soru:

1. Sürgün (Nefy Cezası veya Yetkisi) Fıkıhta Sürgün Cezasının Dayanağı iki temel nokta vardır. Bunlardan birincisi Maide 33. Ayet ve diğeri de “Zina” cezasındaki Had’e dayandırılan sürgün cezası öngörüsüdür. Bu konuda değişik görüşler vardır, kimileri sürgün cezasının olduğunu ancak bunun süreli olduğunu (en fazla 1 yıl) iddia ederken, özellikle Hanefiler “Sürgün cezasının olmadığını” söylerler. Birincisi “Zina”ya ilişkin sürgün cezası öngörmek Ayet’e ilave yapmak anlamına gelir. Bu batıldır. İkincisi ise “Hırsızlık ve yolkesme” olarak değerendirilen ve özellikle Maide 33. Ayete dayandırılan sürgün cezasıdır. Ayetlere bakarsak: Ves sâriku ves sârikatu faktaû eydiyehumâ cezâen bimâ kesebâ nekâlen minallâh vallâhu azîzun hakîm (Maide 38) “…Kazandıkları da dahil olmak üzere ellerini kesin….” İlk bakışta hırsızlık yapanın ellerini kesip atmak gibi görünmesine rağmen, ayet dikkatle incelendiğinde maksadın elleri kesip atmak olmadığı görülmektedir. Ayetten anladığımız şey, hırsızlık yoluyla edindikleri de dahil olmak üzere kazançlarından uzaklaştırmak, ellerini çektirmektir. Yani tazmin ettirmek, yeniden aynı eylemi yapmasını önlemek ve ekonomik tedbirler uygulamak gibi, izole etmek gib. (Burada konu sürgün olması sebebiyle illete ilişkin diğer delilleri aramaya gerek yoktur) İnnemâ cezâûllezîne yuhâribûnallâhe ve resûlehu ve yes’avne fil ardı fesâden en yukattelû ev yusallebû ev tukattaa eydîhim ve erculuhum min hılâfin ev yunfev minel ard, zâlike lehum hızyun fîd dunyâ ve lehum fîl âhırati azâbun azîm (Maide 33) Meselenin asıl dayanağı olan Maide 33. Ayet ise, iki bakımdan değerlendirilmelidir. Birincisi "bir suça iki ceza" olmaz. İlk bakışta ayet iki türlü ceza öngörmektedir. Birincisi had cezası manasına gelebilecek ceza, ikincisi isi ahiret azabı"dır. Bu açıdan da ayet ilk bakışta "ceza usulu"ne çok uygun görünmemektedir Bunun dışında, Allah’a nasıl savaş açılabilir? Bugün resulullah da hayatta olmadığına göre Resul’e de savaş açılamaz. Şu halde kasıt başka bir şey olmalıdır. Fıkıhta bu konuda değişik görüşler vardır ancak hemen hemen tamamı birbirinden farklıdır. Bizim anladığımız şey ise şudur: Ayet “Terör” guruplarından ve eylemlerinden bahsetmektedir. Bu guruplarla girişilecek silahlı mücadele sonucunda öldürülebilecekleri, cinayet işlemişler ise cinayeterine karşılık ceza verilebileceği, işlememişler ise terör gurubunun birbirleri ile olan her türlü ilişkisinin kesilerek dağıtılmasını öngördüğü anlaşılmaktadır. Bir terör örgütü nasıl dağıtılır?, Önce etkisiz hale getirmek, yakalamak gerekir, ama bu yeterli değildir. Çünkü verilecek cezalar nihayete erdikten sonra gurubun üyeleri yeniden bir araya gelebilirler. O halde bulundukları yerden çıkarılarak, dağıtmak ve aralarındaki irtibatı da kesmek gerekir, doğrudan veya dolaylı irtibatlarını da kesmek gerekir. Bunun için hukuki yaptırımlar veya tedbirler uygulanabilir. Ancak buradan “Sürgün” kastı çıkartmak zordur. Bizim açımızdan da Kişileri sürgüne göndermenin, tedbir olamayacağıdır. Günümüz dünyasında insanlar dünyanın neresinde olursa olsunlar kolaylıkla örgütlenebilirler, irtibat kurabilirler ve eylem yapabilirler. Kaldı ki, Temel haklar ve hürriyetler, “suç” hallerinde geçici olarak kısıtlamak bir ceza olarak algılansa bile sürdürülebilir değildir. Lafza da uygun değildir. Bu sebeple sürgün cezası veya yetkisi yoktur. 2. İkinci soru, devlet yapılanması içinde “his ve din” faktörünün yer almaması ile ilgili idi.

Burada “Din” iki manada ele alınabilir a. İlahi/evrensel kurallar olarak Din b. Bir düzen olarak Din Şemaya dikkat edilirse, bir sistem/düzen öngördüğü ve bütüncül olarak ortaya konduğu kolaylıkla anlaşılabilir. Sistemin işlerliği ve sonuçları itibariyle ulaşılacak olan hedefi açıklamaktadır. Bu manada “Din” düzenin kendisidir., içindedir. Evrensel kurallar olarak bakıldığı zaman ise, şemanın en başında “Evrensel Kurallar”ın insan topluluğunun çatısını oluşturduğu rahatlıkla görülebilir. Yani dünya ve içindekiler/insanlar evrensel/ilahi kurallara göre vardır. Düzene geçiş aşamasında ise, “Anayasa”nın bu evrensel kurallara göre olabileceği açıkça görülebilir. Yani referans “İlahi kurallar”dır. Bu manada “din” sistem üstüdür. Her yerdedir. Eğer referansınız İlahi kurallar (Din) ise, düzeninizde ayrıca “Din” olgusunu kullanamazsınız. Çünkü, siz düzeninizi buna göre şekillendirirken, tabi olduğunuz kuralları şekillendirme hakkınız olmaz. Yani “Allah’ın emrettiği gibi bir düzen oluşturalım ama bu kurallara da müdahale edelim” diyemezsiniz. Kaldı ki, akıl, ahlak, inanç gibi faktörler soyut şeylerdir ve somut dünyada bunlara müdahale etmenin imkanı yoktur. Eğer bunlara müdahale etmeye kalkarsanız bu sefer temel hakları/özgürlükleri ihlal etmiş ortadan kaldırmış oluruz. Düzen varsayımlara göre değil, somut eylemlere göre vardır. Suç ve Ceza da böyledir. “berat-ı zimmet esastır” kuralı da buradan ileri gelir.

Vesselam

BAŞKAN yargıç değildir, bu sebeple hukuki bir karar vermesi mümkün değildir. Bu yargıya müdahale anlamına gelir.

Toplulukların bir federasyon veya bağımsız bir topluluk haline gelmeyi istemeleri farklı bir şeydir. Bu konumuzun dışındadır. Bireylerin veya topluluk içindeki küçük gurupların terör eylemleri farklı bir şeydir.

Sürgün ise, "gimeyi isteme hakkı" değildir. Çünkü kişi hakkındaki karar başkası tarafından verilmektedir.

Evrensel Kurallar'a Tanrı karar verir

Kur'an evrensel kuralları temsil etmiyor mu?

Beni Nadir kabilesi ile olan durum “sürgün” konusunda bir örnek olarak alınmamıştır. İlk defa siz bunu örnek alıyorsunuz. (En azından ben raslamadım) Bu olayda önemli bir durum vardır: Anlaşmayı bozan tarafın sürülmesi değil, anlaşanın ortadan kalkması sebebiyle ortaya çıkan güvenlik boşluğunun giderilmesi amacıyla ilan edilen savaş sonucu beni nadir kabilesi yenilgiyi kabul ederek bölgeyi terk etmiştir. Bu önemli bir husustur. Ortada sürgün yoktur. (Bu açıdan cevap vermeyi gerekli görmemiştim.) Meseleyi anlamak için Maide 34. Ayeti de değerlendirmek faydalı olur. Ölüm veya organların kesilmesi ağır bir cezadır. Bu cezadan kurtulmak veya muaf olmak kolay olmamalıdır. Ceza konusunda sizin gibi düşünenler vardır. Ancak “cezalarından biri verilir” ifadesi, “bir suça iki ceza olmaz” kuralını değiştirmiyor. Çünkü Allah “Ahiret Azabı” ile tehdit ediyor. Cezalarından birini uygulamak, bu tehdidi ortadan kaldırmaz. Orantısız ceza da olmaz. Ancak bu husus şimdiki konumuz değil. İlerde ömrümüz vefa ederse bu konuyu da muhakkak tartışırız.

Kur'an ın yöntemleriyle, siz buna demogoji diyorsanız ayrı bir şey

saygılar

Sayın Demirci Ceza hukukunu burada tartışmanın yerinde ve uygun olmadığını düşünüyor ve söylüyorum. Bu konuda ısrar etmeyi sürdürecekseniz siz bilirsiniz. Konuyla ilgili daha ciddi şeyler söylemenizi tercih ederim. Başlıklar halinde cevap vereyim 1. Beni nadir olayını hükme esas kabul eden kim vardır lütfen beyan ediniz. Psikolojik eksiklikleriniz sizi ilgilendirir, biz burada ifade edilen şeyleri kritik ederiz. 2. Hem dünya, hem de ahrete taalluk eden ikinci bir ceza şeklini lütfen bulur musunuz? Kendi fıkhınız ile birlikte 3. Maide 34. Ayette “pişmanlıkla tahdidin ortadan kalkacağı” açıkça ifade ediliyor. Böylesine ağır bir ceza nasıl bu kadar basit bir şekilde ortadan kalkar? 4. Tahrif edebilmek için, manayı tersine çevirmek gerekir. Bu ayetin vücubu da yoktur. Kaldı ki, biz “anladığımız” şeyi söylüyoruz. Siz beğenirsiniz veya beğenmezsiniz, o kısım bizi ilgilendirmez. 5. Sürgün dediğiniz şey bir CEZA’dır. Doğrusu ben bunun “Hicret demokrasisi” dediğiniz şey veya benim bilidğim “Hicret” kavramı ile nasıl ilişkilendirdiğinizi anlamıyorum. Cahilliğime veriniz lütfen. 6. Basitçe, beğenmezsem sürerim deyin daha kolay. 7. Nasıl bir mekanizma istiyorsunuz? Siz niçin “Kur’an anayasası” yapmaya çalışıyorsunuz? Ne işe yarayacak bu? Neye dayanarak bunu yapıyorsunuz? Zıplamak, sıçramak veya demogoji yapmak için mi? Hangi mekanizmayla? Dünya’da Kur’an ın ortaya koyduğu özgürlükleri bir şekilde hayatında uygulamayan veya kabul etmeyen bir topluluk tanıyor musunuz? Çok özür diliyorum, ama bir kere uyarmıştım haddim olmayarak. Bu kabil kelimeleri kullanmakta zorlanıyorum, ancak, Adab’a mugayyir ifadeler bir tartışmanın ruhuna uygun olmadığı gibi, etik de değildir. Sizden beklenen, en azından bir müslümanın sahip olması gereken olgunluğa göre davranabiliyor olmaktır diye düşünüyorum.

Saygılar

Nadîroğulları Uhud Savaşı'nda müşrik ordusunun karargâhına gelerek onları Müslümanlara karşı kışkırtmışlardı. Bunun dışında Müslümanları bir kaç defa düelloya davet etmişler, hatta suikast tertiplemişler, ancak bu planlarını uygulamaya muvaffak olamamışlardı. Hz. Peygamber onları ikaz etti. Bu arada meydana gelen bir başka gelişme, Nadîroğullarıyla ilişkilerde yeni bir sayfanın açılmasına yol açtı. Bi’r-i Maûne faciasından sağ kurtulan Amr b. Ümeyye ed-Damrî, Hz. Peygamber’in eman verdiği iki kişiyi yanlışlıkla öldürmüştü. Öldürülen şahısların diyetine Medine sözleşmesi gereği Nadîroğullarının da ortak olması gerekiyordu. Bu maksatla Hz. Peygamber, içlerinde Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer ve Hz. Ali’nin de bulunduğu bir grup sahâbî ile birlikte Benî Nadîr yurduna gitti. Yahudiler başlangıçta Hz. Peygamber’e iyi davrandılar; diyete ortak olacaklarını bildirdiler ve bir müddet istirahat etmesini istediler. Fakat Peygamberimiz sahâbîlerle bir duvarın dibinde gölgelenirken üzerine bir taş yuvarlayarak onu öldürmeyi planladılar. Bu planı Yahudi reislerinden Huyey b. Ahtab tasarlamıştı. Sellâm b. Mişkem adlı Yahudi lideri, bunun Müslümanlarla aralarındaki antlaşmayı bozmak anlamına geldiğini hatırlatarak süikasti önlemeye çalıştıysa da başaramadı......

hikaye devam ediyor:

Münafıkların başkanı Abdullah b. Übey, Arapların ve diğer Yahudilerin yardım edeceğini vaadederek Nadîroğullarının direnmelerini istedi. Kendi kabilesinden ve diğer Araplardan oluşacak iki bin kişilik bir kuvvetle kendilerine kanlarının son damlasına kadar yardım edeceğini bildirdi. Huyey b. Ahtab, Abdullah b. Übey’in bu vaadine inanarak direnmeye karar verdi

Bu olayda hala Resulullah'ın "SAVAŞ ILANI" dışında bir karar verdiğini söylemek herhalde fazlasıyla zor olmalıdır. Burada tartışılan şey, başkanın sürme yetkisidir. Bu savaşa bağlı bir husus değildir, barış şartlarındaki bir kararla ilgilidir. Bunun anlamı şudur: Başkan istediği zaman sürer.... Mümkün olmayan şey budur. Başkanın böyle bir yetkisi yoktur.

Herhalde anlaşılıyor

Saygılar

Sayın Demirci Her konunun tartışılması gerektiği açıktır. Ancak her konu tek tek tartışılmalıdır. Siz meseleleri karıştırıyor ve hiçbir şeyin sağlıklı tartışılmasına izin vermiyorsunuz. Sıkıntı budur. Ceza usulu konusu önemli bir konudur ve son derece de detaylıdır. Benim bildiğim Kur’an da çifte cezalandırmanın veya tehdidin olmadığıdır. Siz biliyorsanız yeri geldiğinde ortaya koyarsınız. Kol bacak kesmenin “Kastedilmediği” sizin fıkhınızda da anlaşılmaktadır. Bu konudaki tutumunuz kendi fıkhınıza bakmadığınız manasına gelir. Sizin bileceğiniz bir şey. Beni nadir olayı ile ilgili hikayenin başlangıcını yukarıda okuyabilirsiniz. Sonra muhtemelen yine “Başkan sürer” diyebilirsiniz. Bu da sizin bileceğiniz iş. Bize göre bunun delili yoktur. Bir örnek: “zina edenlere 100 celde vurun” hükmünün devamında “pişman olurlarsa vazgeçin” yoktur. Kaldı ki bu ceza aleni uygulanırken, niçin hırsızlık veya terör için öngörülen cezaların gizli olduğunu da açıklayabilirsiniz sanırım. En azından kendinize “yedullahi” nin nasıl olabileceğini de muhtemelen açıklayabilirsiniz. (tabii ayeti bulur inceler ve orada bunun nasıl oduğunu anlayabilirseniz. Böylece kol bacak kesmenin manasını da belki bulabilirsiniz. - Maide 64- Bu ayeti Beni nadir olayı için de değerlendirebilirsiniz eğer isterseniz) Başkana muhalefet de yok yani, muhalefet eden de sürülür. İyi fikir. Biz yargıyı reddetmedik. Yargının Kur’an da olduğu gibi olması gerektiğini söyledik. Okursanız görürsünüz. Hangi mekanizmanın olması gerektiğini söyledik. (Elbette bize göre, size göre değil) Cahil olduğumuz konular çoktur, muhakkak okumak ve öğrenmek gerekir. Haklısınız, önerinizi dikkate alacağım. Saygılar

Bakalım hırsızlığın cezası neymiş: Kâlû fe mâ cezâuhû in kuntum kâzibîn (Yusuf 74) Kâlû cezâuhu men vucide fî rahlihî fe huve cezâuh(cezâuhu), kezâlike neczîz zâlimîn (Yusuf 75) Kendiniz yorumlayabilirsiniz saygılar

Selama

size göre recm cezası da vardır herhalde

Ben öğreniyorum, teşekkür ederim

Saygılar

Dear Mr. Demirci

Merakımı mazur görünüz

burada yapılan tartışmalardan edindiğim bir izlenim var, o da şudur: Sizler aynı sistemi veya düzeni savunuyor olmanıza rağmen, aranızda mutlak bir ittifaktan söz etmek mümkün değil. Hepiniz farklı düşünüyorsunuz.

Söyler isiniz, küçük bir topluluk olmanıza rağmen aranızda böylesi farklılıklar varken, koca bir topluma "Mutlak İttifak" kuralını nasıl dayatabiliyorsunuz? Bir kişi itiraz ettiğinde bir kural ortaya koyaayacaksanız, topluluğun ihtiyaçlarını nasıl gidermeyi düşünüyorsunuz?

Yaratıcı bile böyle bir zorunluluk ortaya koymuyor iken, sizin amacınız veya hedefiniz "totaliter" bir yapı oluşturmak mıdır? Yani "kabul etme zorunluluğu" koyup buna özgürlük mü diyeceksiniz?

Saygılar

Yani, siz bir iş yapacaksınız ve bu iş için ortaklık kuracaksınız, bu ortaklığın oluşması için bir sözleşme gerekir ve taraflar bu sözleşmeye göre hareket ederler. Buraya kadar problem yok. Ticaretinizi bu şekilde yapabilirsiniz. Ancak sosyal hayat bir ticaret değildir. Devlet de ticari bir işletme değildir. Devlet nerede? - Vatandaşlık yok - Pasif örgütlenmelere dayalı devletsiz bir toplum - İnanç eperyalizmini öne çıkaran mabed toplumu - Yasası olmayan devlet ama Yasa yapan bir başkan - İtiraz edeni “sürmekle” tehdit eden statik bir toplum - İhtilaflarda kurumsal yargıyı kabul etmeyen, bakkal ahmet efendinin hakem olacağı kuralsız bir hukuk Öneriyorsunuz. Şimdi, çoklu hukuku kabul etmek kişisel bir tercih değildir, Kur’an böyle dediği içindir. Çoğunluğun kararına iştirak etmek de kişisel bir tercih değildir. Kur’an dan böyle anlaşıldığı içindir. Başkanın yürütme memuru olması da böyledir. Kur’an böyle önerdiği içindir. Siz eleştiriyorsunuz haklı olarak çünkü sizin önerilerinize uyuyor. Elbette olabilir, uyması gerekmez, kabul etmeniz de gerekmiyor. Ancak acaba neyi eleştirdiğinize de dikkat etseniz daha sağlıklı sonuçlar çıkabilir mi? Çünkü Kur’an ın ortaya koyduğu sistemde “Yargıçlar Memur” değil “Uzmanlardır”. Bunların maişetlerinin devlet tarafından temin ediliyor olması, memur oldukları manasına gelmez. Bu tarafsızlıklarının korunması içindir. Kaldı ki, yargıçlar çoklu hukuku da bilmek zorundadırlar. Taraflar kendi hukuklarına göre yarıç seçerlerken ortak alanda karar verebilecek yeterlilikte olmalıdırlar. Çoklu hukuk, “Yerel” değil, geneldir. Devlet her kademede vatandaşın hukuk talebini karşılamak zorundadır. Acaba ayeteri inceleseniz daha iyi olabilir mi? Biz atama sisteminden sözetmiyoruz, seçim sisteminden söz ediyoruz. Siz Avrupa insan hakları mahkemesinin uygulamalarından bahsediyorsunuz. Aradaki ilişkiyi anlayaadık. Biz günlük argümanlara göre değil, Kur’an a göre düşünmeye çalışıyoruz. Siz ise, günlük argümanlarınızla sonuç alma gayretindesiniz. Böyle ise yeni bir sistem arayışınıza gerek yok, mevcut sistemi revize edin yeterli. Kur’an bir “Devlet düzeni” ortaya koymaz. Kur’an ın ortaya koyduğu şey “Prensipler düzeni” dir. Siz buna göre devleti oluşturursunuz.

Sizin anlattıklarınız kimseyi uzlaştırmıyor, sadece zorunlu kılıyor. Burada özgürlükten söz edilemez. Olsa olsa çıkarlara dayalı işbirliği olabilir.

Saygılar

:)

Ortada bir devlet yok ki çözülmüş birşeyler olsun

Lenin'in "paramparça edilmesi gereken devlet mekanizması" dediği şey bu. Herhalde paramparça edilmiş hali :)

Bu anlattığınız sistem zaten var, aşiretler bunu uyguluyorlar. Bazı küçük farklılıkları var ama zaten siz de söylüyorsunuz küçük çaplı olunca çok da mükemmel olması gerekmiyor,

Saygılar