Kur’an ve ilim, savaş ve barış-3

Görülüyor ki savaş meşrudur ama hakem kararlarına uyulmadığı takdirde meşru olur. Hakem kararlarına uyuluyorsa savaşa gerek yoktur. Adil yargı sistemi savaşa gerek kalmadan sorunları çözer. Kuvvet düzeninde yargı kuvvetin emrindedir, kuvvetin dediğini yapar. “Adil Düzen”de ise siyaset ve kuvvet yargının emrindedir. Onun verdiği hükümleri uygulamak için siyasiler vardır, silahlı güçler vardır. / Evet, İslâmiyet’te barış için savaş vardır. / Kuvvet düzeninde ise sömürü için savaş vardır, çıkar için savaş vardır. / Düşman teslim olduktan sonra savaş alanında savaşa ait hükümler uygulanır ve barışa geçilir. Kur’an buna “harb evzarını vazetmesi” ifadesini kullanmaktadır, harb yüklerini dökünceye kadar denmektedir. Barış olduktan sonra savaş unutulur, barışın hükümleri geçerli olur.

Devletler topraklarını bölgelere ayırırlar, her bölge ayrı savunulur. Türkiye 12 bölgeye ayrılmalıdır. Karadeniz bölgesi Samsun’dan savunulacak, denizden gelen saldırıya karşı savunulacaktır. Trakya Tekirdağ’dan savunulacak, Avrupa’dan gelen düşmana karşı savunulacaktır. Ege adalardan gelen düşmana karşı savunulacak, deniz ordusu ile savunulacaktır. Akdeniz’den gelecek saldırıyı Adana savunacaktır. Irak’tan gelecek saldırıyı Diyarbakır ordusu, İran’dan gelen saldırıyı Van’daki ordu, Kafkasya’dan gelen saldırıyı Erzurum’daki ordu savunacaktır. Ayrıca Bursa’daki ordu Boğazları ve Marmara’yı koruyacaktır. Afyon’da, Konya’da, Kayseri’de ve Ankara’daki ordular hava saldırılarına karşı savunma yapacaklar. O halde ülke ona yakın bölgeye ayrılacak, her bölge ayrı savunma merkezi olacaktır. Ülkedeki bütünlüğü sağlamak için tüm ülke halkından isteyenler orada askerlik yapacaklardır. Yani bir bölgedeki ordu o bölgenin savaşanlarından değil de tüm ülkeden orada askerlik yapmak isteyenler tarafından oluşacaktır. Savaşa girildiğinde ordu bütün ülke halkından olacak, halkı da savaşta savunmaya geçecektir.

İşte, biz bir ülkenin bir bölgesini işgal ederiz ve onu o ülkeden koparırız, teşrid ederiz. Buradaki “him/onlar” zamiri savaşan düşman ordusuna ve savaş alanındaki halka racidir. Onu ana vatanlarından ve kendi uluslarından koparacaktır. Yani bir bölgeyi işgal ettiğimizde onları tehcir etme yetkimiz yoktur. Onları tehcir etme, zorla vatanlarından koparma demek, onlar için soykırım demektir. Hicret vardır ama tehcir yoktur. Cizye alıp toprakları onlara bırakma vardır. Yahut esir alıp vatandaş eğitiminden sonra vatandaş yapma vardır. O bölgede savaşan ve ülkenin başka yerlerinden gelen askerlerin durumu farklıdır. Orası onların yerleştikleri yer olmadığı için onları bedelli veya bedelsiz serbest bırakırız. Onların vatanları vardır. Evlerine dönerler. Ama fethettiğimiz topraklardakilerin başka iskân olacakları yerleri olmadığı için onları kovamayız. Esir almıyorsak cizye verir ve otururlar. Cizye miktarı üzerinde uzlaşma sağlanır. Sağlanamazsa hakemlere gidilir, hakemler cizye miktarını tayin ederler. Mü’min olan olursa, mü’min olandan cizye alınmaz.

Demek ki uluslararası ilişkilerde karar verme yetkisi başkana aittir, kararlarını re’sen alır. Çünkü uluslararası ilişkilerde gizlilik esastır. Düşman ne yapacağını bilmezse gafil avlanır. Bu sebepledir ki Hazreti Peygamber Mekke fethinde kimse ile görüşmedi, Mekkeliler ahdi bozunca ne yapacağını herkes merak ediyordu. Ebu Süfyan işin vahametini kavramış ve görüşmek üzere Medine’ye gelmiş, Hazreti Peygamber ile görüşmek istemiştir. Hazreti Muhammed görüşmedi. Görüşmedi çünkü görüştüğünde yalan söyleyemezdi. Sonra Resul bir savaşa karar verdiği zaman “hazır olun cenge” der ama kimlerle cenk edeceğini bildirmezdi. Kimse de sormazdı. Her birliğe yerinizde durun, biz sizi alacağız emrini verirdi. Kendisi birlikleri toplamaya başlardı. Nereye gideceği belli olmasın diye gelişigüzel dolaşır ve ordusu oluştuğunda yola devam ederdi. Eğer istişare yapsaydı bu gizlilik sağlanamazdı. Bu âyetlerde sen böyle yap dediğine göre savaş kararını başkan re’sen vermektedir.

Tekel sömürü sermayesi ise günümüzde bunun böyle olmasını istemiyor. Mecliste görüşülüp savaş kararı alınmadıkça hükümetler savaş kararını verememektedirler. Böylece sermaye her şeye vâkıf ve hâkim olmakta ve ona göre tedbirler almaktadır. Oysa dış ilişkilerde bütün yetkiler başkana aittir. Devlet başkanı iç işlerinde hiçbir şeye katılmamakta, doğrudan atamalar yapmamaktadır. Oysa büyükelçileri devlet başkanı doğrudan atamaktadır. Yani dışişleri bakanının atama yapması gerekmemektedir. / “Adil Düzen Anayasası”nda devlet işleri üç kişi arasında devam eder; Genelkurmay Başkanı, Başbakan ve Başkan. Başkan, Genelkurmay Başkanı’na böyle bir savaşı yapacak durumda olup olmadığını sorar, Başbakan’a da savaşın ikmalini yapıp yapamayacağını sorar, kararı kendisi verir.