ESMA

Tebessüm ve hüznü bir arada anlamlı bakışıyla, pembe çiçekli başörtülü resmi, masaüstünde, ara sıra baktığım, baktıkça da utandığım Esma.

Şimdiye kadar beni şımartacak hiçbir şeyim olmadı, ola ki öyle anlar olursa beni frenlesin, belki de bakıp hüzne boğsun da sert adımla bile yürümeyeyim diye, gözümün önünde Esma.

Okudukça ağladığım, boğazımın düğümlendiği, şehit babasının mektubunda, ‘değerli öğretmenim’ dediği şehit Esma.  

'Sen bizimle olduğunda bile bizden ayrısın' diye babasına olan özlemini nazikçe dile getiren Esma.

17 yaşını ebedi hayata taşıyan, küçücük bedeniyle bol apoletli zalimlere karşı duran Esma.

Son vedasında dahi, babasına kavuşamayan Esma

İNSANLAR

Elimde değil, akleden kalbim kategorize ediyor, uğraşıyorum, gayret gösteriyorum, şuraya değil de buraya oturtayım diye, olmuyor.

Bazılarını hemen kaldırıp atıyor, hiç gönlümü açmıyor, yok sayıyorum.

Çoğunu ise olanca genişlikle, ön yargısız, kardeş biliyor ya da büyüğüm diyorum. Yaşadıklarım, duyduklarım, gördüklerim, okuduklarım, duyamadıklarım taşıyor bir yerlere. Yaklaştıkça kaçanları, kredileri bitirenleri, bunu da fark edemeyenleri  görüyorum.  

Bazen de nötr duruyorum, dur bi bakayım diyorum.