Hz. Peygamber'in ikinci ashabı olmak, ikinci Kur'an nizamını/medeniyetini kurmakla mümkün...

Adil Düzen Çalışanları olarak bu yönde/yolda bu niyet ve gayretimiz var...

On yıl öncesinden beri bu düşüncedeyiz, defalarca yazdık...

Bu niyet ve gayretle 40 yıldır çalışıyoruz...

Allah niyetimize göre versin...

Amiiiiiiiiiin...

*

yukarıdaki satırları neden yazdım?

Hayrettin Karaman Hocanın yazısını okuyunca aklıma geldi...

sizi yazı ile baş başa bırakayım:

Hayrettin Karaman hkaraman@yenisafak.com.tr11 Mart 2012 Pazar

Marifet bu zeminde iyi Müslüman olmaktır Sevgili Peygamberimiz (s.a.) "Çoğunluğun yolumdan ayrıldığı bir zemin ve zamanda yolumdan ayrılmayana yüz şehid sevabı vardır" buyurmuşlar. "Yüz rakamının geçmediği rivayetler de var. Hz. Mevlana bu hadisi "Mecalis-i seb'a" isimli kitabında açıklıyor: "Bu hadiste abartı var, sahih olmayabilir" diyenler yanılıyorlar; çünkü İslam'ın hakim olduğu bir zeminde Müslüman olmak, ırmak içinde bir damla olarak denize doğru akmaktır, karışık ve ayartıcı bir zeminde (toplum içinde) Müslüman olmak, çölü aşarak denize kavuşmak isteyen bir damla olmaktır. Bu yolculuk ne kadar zor ise karşılığı da o kadar büyüktür." Bu zemini asr-ı saadete çevirmek mümkün müdür? İlk üç nesilden sonra gelenlerin "nesil olarak- öncekiler gibi olamayacağı bildirilmiştir. Şu halde örnek nesillerden sonra gelenler üç aşağı beş yukarı "zemin, muhit, eğitim çevresi" problemi yaşamışlardır. Ayartıcı, bozucu, yoldan çıkarıcı, saptırıcı amillere rağmen iyi Müslüman olmak mümkün müdür? Mümkün olmasaydı istenmez ve mükâfat vaat edilmezdi. Önce iyi Müslüman olmanın tedbirleri alınacak. Bu tedbirler çocuğun ana rahmine düşmesinden önce başlayacak ve işe yaradığı sürece devam edecektir. "Çocukları kendi hallerine bırakalım, biz onları kendi inanç ve hayat tarzımıza uygun olarak yetiştirmeyelim, yönlendirmeyelim" demek bize göre değildir. Tek hakikatin, hatta mutlak hakikatin söz konusu olmadığı, herkesin hakikatinin, değerinin ve ahlakının kendine göre doğru ve iyi olduğunun kabul edildiği sistemlerde böyle bir hürriyet ve eğitim anlayışı mantıklı ve tutarlı olabilir. Ama müslümana göre sahih din İslam'dır, sahih dindarlık Müslümanlıktır, hakikat vahyin bildirdiğidir, vahiy akla ve Müslüman aklı da vahye aykırı (ikisi arasında çelişki) olmaz... Şu halde düşüncede, hayat tarzında, ahlak anlayış ve uygulamasında... çoğulcu olan toplumlarda Müslümanlar, "kalabalıklar içinde yalnız gibi" olmanın yolunu arayıp bulacaklar. Etkileme bakımından kalabalık içinde, etkilenme bakımından yalnız (kendi çevresi içinde) olacaklar. Her şeye rağmen kamil Müslüman olmak hem kolay değildir hem de bu mesele, yalnızca bugünün meselesi değildir. Bütün zamanlarda insan ve cin şeytanları ve onlarla işbirliğine mail nefis vardır. Bu sebeple "ya hep ya hiç" peşine düşmek İslam'a göre doğru değildir. Mesela iman ve ebedi kurtuluş konusunda Peygamberimiz'in (s.a.) açıklamalarına baktığımızda şunu anlıyoruz: Bir yandan açık haram şöyle dursun şüphesinden bile uzak duracağız, öte yandan imanımızı koruduğumuz sürece zaman zaman nefsimize yenilerek günah işlersek ebedî kuruluştan ümidimiz kesmeyeceğiz. İman ve ona ek olarak amel kırıntıları bulunduğu sürece bunun da değerini bilmemiz gerekiyor. Sözün özü: Müslümanların eksiklerini abartarak onları imansızlarla bir tutan, amel kusuru olunca imanın değerini yok sayan sözler din yönünden doğru olmadığı gibi hikmete de uygun değildir.

Hamdullah Öztürk Erbakan Hoca Erdoğan gibi olsaydı

28 Şubat bin yıl sürmedi ama o isim altında cereyan eden mücadelenin kıyamete kadar devam edeceğinde şüphe yok. İsim değişir, kılık değişir, kişiler değişir ve tabii olarak zaman da geçer. Mücadelenin özü, değişen isim ve unvanlar altında kendisini koruyarak ilerler. Bugün "28 Şubat bitti" diyenlere sormak lazım: Sana göre 28 Şubat ne idi ki? Bediüzzaman Hazretleri'nin altını kalınca çizdiği bir hakikati hatırlatarak dahasına da dikkatleri çekelim. "Bir kâfirin bütün sıfatları kâfir olmadığı gibi bir Müslüman'ın da bütün sıfatları İslami olmayabilir." Dolayısıyla bir Müslüman, İslami olmayan sıfatlarından birinin galebe çaldığı anlarda hiç beklenmeyecek şeyler yapabilir. Kâfir denilen insanlar, inanç açısından bu şekilde tanımlansalar da vasıfları açısından İslam'a uygun birçok sıfata sahip olabilirler. O sıfatların tezahür ettiği yerlerde küfründen beklenmeyecek tavırları, duruşları sergileyebilirler. Meselenin her iki tarafına dair yüzlerce örnek verilebilir. İşin özü, bir kötü vasfından dolayı insanları yerlere batırmak ne kadar yanlışsa, bir iyi vasfından dolayı semalara çıkarmanın da o kadar yanlış olduğudur. Bu ikaza dikkat etmek gerekir. Erbakan Hoca, 28 Şubat postmodern darbesinin iktidar olarak birinci muhatabıydı. Böyle bir muhalefetle karşılaşacağını, devr-i iktidarının çok da kolay geçmeyeceğini biliyordu. O yüzden ilk icraatlarından biri, maaş artırımı yoluyla askerlere jest yapmak olmuştu. Muhtemelen ve kızının verdiği röportajda da olduğu gibi, askerlerin "Milli Görüş'ü tanıdığı takdirde karşı olmayacaklarına inanıyordu". Ama öyle olmadı. Çiller gibi Türkiye'nin modern yüzünü temsil eden ilk kadın başbakan bile, koalisyon vasıtasıyla Milli Görüş'ü iktidara taşıma "hatasından" dolayı, hışımları üzerine çekmekten kurtulamamıştı. Her yiğidin bir yoğurt yiyişi olduğu gibi, Erbakan Hoca'nın da kendisine göre bir mücadele tarzı vardı. Rahmetlinin tarzında birinci öğe zannediyorum kendisine olan fevkalade özgüveniydi. Onun 'Bir şeyleri bilmek için ya da doğru karar verebilmek için başkalarına ihtiyaç duyduğu olur muydu?' bilemiyorum. Bildiğim 28 Şubat gibi herkesi ilgilendiren bir meselede kimsenin sesini duymadığıydı? İşte Erdoğan'ın hocasından farkı burada ortaya çıkıyor. 28 Şubat tecrübesi ona mücadelenin münferit olamayacağını göstermişti. Erbakan Hoca ilk elden hâkim güçlere karşı seçmeni ya da maruf haliyle sokağı kullanmayı deneyip, halkı Sultanahmet Meydanı'na toplamıştı. Tayyip Bey'de ise birçok kritik zaman yaşandığı halde sıra asla sokağa gelmedi. Meseleyi sokağa indirince provokasyonların önünü almak o kadar kolay değildi. Seçmene sahip olmakla sokağa sahip olmak farklı şeylerdi çünkü. Nitekim Sultanahmet Meydanı'ndaki karşı duruş, bu farkı iyice fark ettirdi. Erbakan Hoca, bağıra bağıra gelen 28 Şubat'ı tek başına karşılamak yerine, memleketin akl-ı selimini temsil edenlerle bir araya gelmeyi deneseydi nasıl olurdu? Erbakan Hoca'nın Erdoğan'dan farklı bir tarafı da buydu. Fikirlere ve temayüllere ehemmiyet vermek yerine konutta yemek vermeyi tercih ediyordu. Oysa 28 Şubat'ın paşaları arasında bile uygulamayı doğru bulmayanlar vardı. Hatta yapılan şeyin yanlışlığı, postmodern darbenin şahinlerinin bile yüreğinde titremeler meydana getirdiği için arka planda mazeret teşkil edecek açıklamalar getiriyorlardı. Yani ki, Erbakan-Çiller koalisyonu 28 Şubatçılar karşısında güçsüz değildi. Ama iktidardan anladıkları şey, sahip oldukları gücü değerlendirmekten alıkoyuyordu. AK Parti devrinin başlangıcında Erdoğan'ın milletvekili bile olamadığını hatırlar, süreci ince ince analiz edersek, bugünkü hükümetin iktidara geldiğinde Refah-Yol'dan daha güçlü olduğunu söyleyemeyiz. Onlar memleketin akl-ı selimini teşkil eden çizgiyi takip ettikleri için her kurumdan ve her kesimden destek gördüler. Erbakan Hoca da Erdoğan gibi olsaydı aynı desteği fazlasıyla arkasında bulabilirdi. Ama olmadı. O bir ustaydı ve her şeyi yapabileceğine inanıyordu. İnandığını yaptı. Sonucunu da hep birlikte yaşadık. h.ozturk@zaman.com.tr 11 Mart 2012, Pazar

Mahir Kaynak'ın bugünkü (pazar) yazısından kısa bir bölüm dikkatlerinize sunulur:

"Önümüzdeki dönemde ülkemizde çok büyük politik değişmeler olacağı bilinmektedir. Başbakan 3 defa üst üste seçildikten sonra Meclise giremeyecektir. Aynı durumda olan birçok milletvekili de seçimlere katılamayacaktır. Yeni kadronun Başbakanın etkisi ile oluşmasını engellemek için onun sağlık durumu hakkında olumsuz şeyler söylenmiştir. Yani o artık söz sahibi değildir denmiş ama yeni gücün kim olacağı sonraya bırakılmıştır. Sadece Stratfor değil ülkeyi yönlendirmek isteyenlerin üzerinde çalıştıkları konu yeni başbakanın ve cumhurbaşkanının kim olacağıdır. Bu değerlendirmeler genelde kişiler üzerinde yapılır ve onun ideolojisi belirleyicidir..."

yorumsuz...

***

Taha Kıvanç tkivanc@stargazete.com Erbakan Müzesi

ile

Erbakan Araştırma Merkezi’ne

ne dersiniz? 17 Mart 2012 Cumartesi Necmettin Erbakan’ı yüzyüze ilk tanıdığımda henüz politikaya atılmamıştı. TOBB Başkanı sıfatını taşıdığı 1960’lar sonlarında Anadolu’da ‘İslâm ve İlim’ başlıklı konferanslar veriyordu; o kapsamda geldiği İzmir’de görmüştüm kendisini... Konferans metnini kitapçık halinde yayınlama fikri üzerine kendisiyle görüşmem gerektiğinde İstanbul’un Fatih semtinde Akdeniz Caddesi üzerindeki apartman dairesine gitmiştim. Siyasi yasaklı günlerini de Ankara’nın Aşağı Ayrancı semtinde bulunan Gül Apartmanı’nın bir dairesinde geçiriyordu. Tanınmış bir profesör ve önemli bir partinin genel başkanı için mütevazı evlerdi ikisi de... Şimdilerde kopan ‘miras’ kavgasını, havada uçuşan rakamları işittikçe olan-biteni anlamakta zorlanıyorum. Büyük adamların değerini en az anlayanların ailelerinin fertleriyle o kişiye yakın duran kişiler olduğuna dair tespit geliyor aklıma. Çocukları ve bir kısım dava arkadaşları hatalı davranıyorlar. Bu ilk değil; Alparslan Türkeş’in arkasından da buna benzer bir olay yaşanmıştı. Paraya kıymet vermez bilinen bir liderdi Türkeş de; ancak vefatı sonrasında yurtiçi ve dışındaki banka hesapları çocukları arasında miras kavgası yaşatmıştı. Mahkemelik de oldular. Kopan gürültü, büyük ihtimalle, saygın kişilerin araya girmesiyle kısa sürede dindirildi. Mirası üzerine kopan gürültüyü daha baştan bilge kişiliğiyle dindirebilecek yakın dava arkadaşları var Erbakan Hoca’nın; ancak bir kısmı kendilerini çabucak taraf haline getirdi; araya girseler de sonuç almaları hayli zor. Alın teriyle kazanılmış gelirlerden mâdâ paralara hükmeden kişilerin mirasları her zaman sorun oluyor bizde. Adam güvenilir bir kişi olduğu için kendisine para teslim edilmiştir; ecel beklenmedik bir zamanda gelince onun üstünde gözükür başkalarına ait para... Ya da, bulunduğu konum gereği kendisine para emanet edilen kişi, emanet parayı sağlığında yerli yerine harcama fırsatı bulamaz... Böyle vakalar çok... Öyle bir durumda ne yapılmalı? Siyasi bir hareketin lideri güvenilir bir insandır ve ona bu kişiliği sebebiyle para emanet edilir. Doğru olan, emanet paralar ile kendi gelirlerinin hesaplarının ayrı tutulması, irtihal durumunda şahsi parasının mirasçıları arasında pay edilmesi, emanet paraların ise harcanması beklenen yerlere yönlendirilmesidir. Devlet geleneğimizde, hükmeden kişilerin şahsi servetleri (Hazine-i hassa) ile devletin kasası arasındaki gibi bir ayrım... “Devlet başkanının mirası olmaz” esası bu yüzden konmuştur; konumunu işgal etmeyi sürdürdüğü müddetçe elinin altındaki kaynakları serbestçe kullanır devlet başkanı, başka amaçlarla kendisine tahsis edilmiş kaynakları kullanmasına izin verilen lider, vefat ettiğinde, ailesi fertlerine miras bırakmaz... Vakıf oluşturma geleneği mirasını çocuklarına geçirememe ihtiyacından doğmuştur. Hoca’nın mirası medya için ağız sulandırıcı bir konu... Kariyerlerini ‘Erbakan-karşıtlığı’ üzerinden oluşturmuş insanlarla dolu medyamız. Erbakan’ın sürdürdüğü mütevazı hayat onlar için rahatsızlık kaynağıydı... Üzerinde kavga çıkacak, çocuklarını birbirine düşürecek çapta bir servet kokusu gözlerini açtı, kulaklarını dikleştirdi. Peşini bırakmayacaklardır. ‘Mercümek olayı’nın gündemi meşgul ettiği günlerde bir toplantı için gittiğim Köln’de, Milli Görüşçü samimi insanlarla birlikte olmuştum. Birine, “Eh, bundan böyle yemenden keserek Ankara’ya para göndermezsin” diye takıldığımda aldığım cevap hafızamda dünmüş gibi taze: “O benim hiç vazgeçmeyeceğim vecibem” demişti yıllarını gurbet elde geçirmiş adam... O olay pek sarsmadı, ama miras kavgası, davasında samimi pek çok kişinin moralini bozar. Galiba en ideal çözüm sırf bu amaçla oluşturulacak bir vakıftır; Necmettin Erbakan’ın nâmını ebediyete kadar sürdürmeyi sağlayacak bir vakıf... Oturduğu ve içinde vefat ettiği Ankara’daki evi ‘Erbakan Sosyal ve İslâmi Araştırmalar Merkezi’ haline getirilir, İstanbul’a geldiğinde kalsın diye alındığı anlaşılan yalı da ‘Erbakan Müzesi’ haline... Kavgaya gerek yok...